R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hey allemaal,
Ik wil gewoon eens even weten hoeveel mensen de volgende situatie als 'normaal' zouden beschrijven en wat jullie meningen hierover zijn. Eens zien of die van mij nou zo raar is. Het wordt wel een lang verhaal...
Ik heb ondertussen al een relatie van 8,5 jaar, waarvan 5 jaar gelukkig getrouwd. Ons 'geluk' mocht helaas maar tot vorig jaar duren want tijdens mijn zwangerschap ben ik in een hele zware depressie beland (zo is het toch gediagnosticeerd). Helaas gaat het nu nog niet beter met me en er is momenteel ook nog eens een verschrikkelijke oorlog aan de hand met mijn schoonouders die behoorlijk uit de hand gelopen is.
Ik dacht altijd dat ik hele leuke schoonouders had.. Zo lieten ze het toch uitschijnen. Mijn man en ik gingen na 1 jaar samen te zijn samen wonen, daarvoor waren we dag om dag bij mijn ouders en bij zijn ouders. Sinds we samenwonen, hebben we eigenlijk nooit echt de deur platgelopen bij mijn schoonouders..
Maar de band was eigenlijk gewoon goed. Nooit ruzie, nooit problemen, of tenminste niet waar ik bij betrokken was. Wat misschien voor het verhaal ook belangrijk is, is dat mijn man een van vier kinderen is. Ongeveer 1,5 jaar geleden nu, begon in de familie mijn jongste schoonzusje het eerst aan kinderen.
Daarna is het allemaal snel elkaar opgevolgd, de vriendin van mijn schoonbroer werd zwanger en 4 maandjes later, ik zelf. Nu dacht mijn schoonmoeder, omdat ik dus in een zware depressie beland ben tijdens mijn zwangerschap, dat ik haar 'hulp' extra nodig had dus bood ze regelmatig aan om mee naar de dokter te gaan, om langs te komen om te praten enzovoorts.. Ik zag hier geen kwaad in en dacht dat ze het gewoon uit goedheid deed. Ik vertrouwde haar ook heel erg, altijd gedaan.
Ze liet ook altijd uitschijnen dat ik haar KON vertrouwen met alles. Nu was intussen mijn schoonzusje (vriendin van mijn schoonbroer) bevallen van haar kindje en enkele weken daarna was het opeens knallende ruzie tussen haar en mijn schoonmoeder. Ze hebben daarop het contact volledig verbroken. Mijn schoonmoeder zat ook tijdens haar bezoekjes aan mij constant te vuilbekken over mijn schoonzus, dat het zo een vuile trut is, zo een slecht mens, dat ze geen manieren heeft enz.
Nu kan ik daar al niet zo heel goed tegen dat als je problemen met iemand hebt, je dat tegen iedereen moet vertellen en die persoon waar problemen mee zijn zwart moet maken tegenover anderen. Dus telkens als dit gebeurde, heb ik er gewoon een beetje passief op gereageerd. Nu ken ik het meisje ook en hebben we goed contact en ik heb me maandenlang afgevraagd hoe het toch mogelijk is dat mijn schoonmoeder zo slecht over haar denkt. Ik snapte er niets van want ik heb altijd al van haar gevonden dat ze een super leuke, spontane en gezellige meid is en ze is bovendien een super mama voor haar kindje.
Echt niets slechts op aan te merken en toch ga je het je dan afvragen als iemand altijd erover loopt te vuilbekken. Nu inmiddels, is onze dochter ook geboren en de depressie is helaas nog niet minder maar ik vecht er gewoon iedere dag voor om gewoon de 'normale' dingen te blijven doen en een zo goed mogelijke moeder te zijn en dat is zwaar. Maar mijn kind is gelukkig en gezond en ontwikkeld zich super! Nu was de gewoonte, dat mijn schoonmoeder meestal iedere week een keer langs komt, dat had ze zelf even zo geregeld.
Prima in de eerste instantie, verder stuurden we wel eens berichten naar elkaar, zij wel eens hoe het ging, ik wel eens een foto of film van onze dochter en mijn man en ik gingen er ook wel eens langs in het weekend zodat opa zn kleindochter ook te zien kreeg. Allemaal goed en wel. Echter begon er iets vreemds te gebeuren in de relatie...
In mijn gezicht en tijdens de bezoekjes kon ze redelijk normaal doen, zoals vroeger, op een kleine irritatie na dan, bijvoorbeeld dat ze wel eens zei dat ik ergens gewoon van moest genieten terwijl ze dondersgoed wéét dat ik dat ontzettend graag wíl maar het niet kán en dan is het ook niet fijn om dat steeds te horen. Ik heb ook bij zo een opmerking er haar ook steeds op gewezen dat ik niet kan 'genieten' dus dan lijkt het me duidelijk dat ze het eigenlijk beter niet meer kan zeggen. Maar goed, daar kon ik nog wel mee leven.
Echter, was het ook steeds vaker zo dat als we in het weekend daarheen gingen, ze ook telkens daarna OF mijn man op moest bellen om écht te klagen over hoe ik me had gedragen, dat ik stil was en er droevig uitzag en dat soort dingen, terwijl ze zó goed weet dat daar een reden voor is en dat ik meer dan mijn uiterste best doe maar tóch moet ze het dan nog even inwrijven en er echt over klagen bij haar zoon alsof hij er iets aan moet doen..
Of ze doet haar beklag bij hem als hij daar even binnensprong na zijn werk. Gewoon altijd haar beklag moest ze doen en haar meningen geven en haar oordelen. En dat kwam dus altijd weer via mijn man bij mij terecht. Op een gegeven moment begon het echt te lijken alsof het mij kwalijk werd genomen dat ik ziek ben en dat ik er maar iets aan moest doen. Ik wist me gewoon geen houding meer te geven als ik daar was of als zij bij mij kwam want het was nooit goed.
Ik kreeg het altijd terug te horen hoe ik me volgens haar had gedragen. Later, is ze blijkbaar ook over berichten die ik aan haar stuur beginnen te klagen tegen mijn man. Maar echt héél onzinnige dingen, dat ik niet binnen het uur terug had gestuurd ofzo dus dat het wel weer 'slechter' met me zou gaan of dat er volgens haar een gekke ondertoon in mijn berichten zat of dat ik volgens haar teveel uitroeptekens of emoji's stuurde of zoiets dergelijks. Dat werd dus zo erg dat mijn man 's avonds boos thuis kwam en mijn telefoon wou zien want ik zou wel wat ergs naar zn moeder hebben gestuurd.
Nou echt toen brak mn klomp want zo had ze nog nooit gedaan, dit leek gewoon regelrecht stoken en het lukte want er was weer ruzie om haar.. Maar goed, ik heb niks te verbergen voor mn man, dus ik heb hem mn telefoon gegeven. Nou hij heeft volgens mij een halfjaar terug gescrold in de berichten naar zn moeder en toen gooide hij geïrriteerd mn telefoon naar me terug. Ik vroeg m:'je hebt niks gevonden hè?' Waar ik als antwoord op terug kreeg: 'Nee inderdaad niks raars maar pff wie weet heb je dat wel allemaal verwijderd ofzo'. En echt toen was het wel héél duidelijk dat het gewoonweg stoken was waar zijn moeder mee bezig was want hij had zich dus gewoon al zó ver laten hersenspoelen.
Berichten verwijderen om ze te verbergen voor iemand, dat zou ik echt nóóit doen. Maar ondertussen dat ze zo aan het stoken was, joost mag weten WAAROM, speelde ze in mn gezicht nog wel iedere week mooi weer. En ja, ik wist het dan wel en ik irriteerde me er gruwelijk aan.. Maar ik ben eigenlijk niet iemand die graag confrontatie aangaat, ik moet ook gewoon al mijn energie stoppen in het zorgen voor mijn dochter en het zo 'normaal' mogelijk doen, dus ik had gewoon ook geen energie meer voor een harde confrontatie. Dus heb ik steeds om de goede vrede te bewaren mn mond gehouden.
Ja.. lang verhaal hè, en het is nog niet over. Nu had ik onverwacht een sterfgeval in de familie en aangezien mijn eigen moeder ook naar de crematie ging, kon ik alleen aan mijn schoonmoeder vragen om op mn dochter te passen want ik vond een crematie toch niet zo geschikt voor haar. Prima, dat deed ze graag zei ze. Dus zo gebeurde het. Smiddags toen ik mijn dochter weer op ging halen, was ik niet in een al te best humeur. Gewoon de crematie op zich al en bovendien had mijn broer die met me mee naar huis was gereden óók nog eens een hoop van zijn problemen op mij gedropt dus ja, dat droeg er natuurlijk ook aan bij.
Nu deed mijn schoonmoeder toen ik daar was om mn dochter op te halen heel overdreven begripvol, ja ze begreep het wel, dat is ook niet leuk zo'n crematie enzo... Ik had haar dus ook maar verteld wat er aan de hand was met mn broer enzo want ik dacht ik zal het maar zeggen, anders zal ze haar eigen conclusies wel weer trekken.. Thuis gekomen ben ik ff gaan liggen terwijl mn dochter ook een dutje deed.
Daardoor kreeg ik wel wat meer energie voor de avond want dat was wel nodig omdat het óók onze trouwdag was en we zouden gaan uiteten. Nou, man was thuisgekomen, heb hem uiteraard ingelicht over de problemen die me dwars zaten want ik vertel hem álles maar ik heb het een beetje van me af proberen te zetten en eigenlijk hebben we, naar omstandigheden, toch wel een van de 'betere' avonden gehad samen sinds mijn depressie.
Echter de volgende dag.. was het een klein ruzietje om iets onbenulligs, maar werd het een KNALLENDE ruzie omdat mijn man zo nodig moest zeggen dat zijn moedertje lief hem gisteren weer gebeld had om hém te waarschuwen dat er gisterenavond wel 'wéér' spanningen zouden zijn thuis want ik was bij haar zó overstuur geweest en ik had dit en dat en zus en zo verteld (exact datgene wat ik haar in vertrouwen had verteld), én ze twijfelde eraan of ik wel kon rijden met mn dochter omdat ik ZO overstuur was (terwijl ik dat al 8 maanden deed en ze weet dat ik prima kan rijden ondanks alles) en ik moest er maar eens iets aan doen, ik mocht daar niet met mn droevig gezicht zitten en die en die hadden het óók allemaal gezien en gemerkt aan me en dat kon niet..
Dat kwam er dus allemaal uit in die ruzie en toen werd ik dus ECHT laaiend. Niet boos, woedend!! Moet je nagaan, ik doe al onderhand een jaar mn stinkende best om voor iedereen de schijn op te houden en ontzettend goed voor mn dochter te zorgen, wat er ook met mij aan de hand is. Iedere dag is het huis schoon en leefbaar, elke dag is er warm eten voor mn gezin. Mn kindje blaakt van de gezondheid en is ALTIJD vrolijk.
Daar moet ik ontzettend hard voor werken iedere dag, wel 1000x zo hard als vóór ik in de depressie zat en ik ben volop bezig met behandelingen dus het is niet dat ik er niets aan probeer te doen. Ik heb mn man nog nóóit iets kwaad gedaan en dan wordt er naar MIJN man, gebeld, naar MIJN gezin, om hem te 'waarschuwen', voor MIJ? En bovendien wordt óók nog eens alles wat ik haar in vertrouwen had verteld dóórverteld door haar, aan mijn man, terwijl dat aan mij is om hem dat te vertellen en niet aan haar. En is mijn man daardoor weer zó ver gehersenspoeld dat hij mij uitscheldt voor 'droefhond' e.d. terwijl ik het daar al moeilijk genoeg mee heb want voor de depressie was ik altijd opgewekt en vrolijk.
Echt, toen had ik het niet meer, toen zijn gewoon AL mijn stoppen doorgeslagen. En tóch heb ik haar nog een vrij beschaafd bericht gestuurd (een bericht omdat ik mezelf schriftelijk sterker vind dan verbaal) ondanks dat ik laaiend was. Namelijk dat ze er mee moest stoppen met achter mn rug stééds maar weer iets op te merken te hebben maar in mn gezicht mooi weer te spelen. En dat ALS ze ermee verder ging, ze er maar voor moest zorgen dat ik het niet terug zou horen. Het was misschien hard verwoord maar duidelijk EN terecht in mijn ogen en zonder te schelden of te vloeken, ondanks dat ik héél haar huid vol had willen schelden.
Ik vond het ZO misselijk wat ze me geflikt had de afgelopen paar maanden terwijl het al zwaar genoeg is en dat was écht de ultieme druppel. En wat deed ze als reactie op dat bericht? Toen kwam haar ware aard boven. Mij op mn persoon uitschelden, me egoïstisch noemen dat ik zo was terwijl ik alles voor iedereen om me heen doe en er zelf helemaal niks aan heb, alles wat ik doe, doe ik voor een ander. En zeggen dat ze haar zoon (let wel, haar volwassen zoon van 28 die héél goed voor zichzelf kan zorgen) moest 'beschermen' tegen mij terwijl ik hem nogmaals nóóit wat heb aangedaan én al onze ruzies de laatste tijd over háár gaan. Nee echt, dat was gewoon olie op een vuur gooien dat al laaiend hoog was dus ja, toen heb ik harde dingen gezegd en dan zelfs nog steeds niet op haar persoon gescholden, tja ik heb haar achterbaks genoemd maar dat heeft voor mij hetzelfde gewicht als 'egoïstisch' dus in mijn ogen niets verkeerd en wat ze niet verdiende.
Ondertussen had ze trouwens wéér naar mijn man gebeld om te klagen, ipv naar mij om het uit te praten. Toen zag mijn man het óók in waar ze mee bezig was, lekker laat maar goed. We hebben het contact toen verbroken eigenlijk en mijn man had 3 weken vakantie van zijn werk (bij zijn vader in de zaak). Vorige week is hij weer begonnen en donderdagavond werd er door zijn vader (die er eigenlijk tot dan toe buiten had gestaan) gebeld alsof zijn neus bloedde, waarom mijn man daar na het werk niet meer binnen kwam. Hij heeft dat dus nógmaals haarfijn uitgelegd dat het echt niet normaal was wat zijn moeder allemaal geflikt had, dat gestook terwijl ze weet dat het niet goed gaat.. En toen bleek dat de neus van zn vader helemaal niet bloedde want ineens draaide die 180 graden om van dat hij er zgn niks van wist, begon hij hélemaal te flippen want IK had zgn. zijn vrouw in mijn berichten als een hond behandeld (ik heb mijn berichten nog tig keren nagelezen en ik vind ze ondanks de omstandigheden zelfs nog netjes) en hij dreigde ermee om naar MIJN moeder te gaan om haar haarfijn uit te leggen dat ik zo'n slechterik was want dit 'sloeg alles'.
Hallo, ik ben 27 jaar oud, woon al bijna 8 jaar niet meer thuis EN mijn moeder had er gewoon echt helemaal niks mee te maken. Dat was gewoon echt een bedreiging van een kleuter van 5 jaar 'ik kan je niet aan dus ik ga het tegen je mama vertellen'. Belachelijk. Ik had het niet meer. Ik heb van pure woede de telefoon uit mijn man zn handen gegrist en tegen hem gezegd met verheven stem: Dat moet je eens wagen, ga jezelf maar lekker voor paal zetten daar. Mijn moeder heeft hier niks mee te maken, kleuter, en die trapt er écht niet in! Nou toen brak de hel los joh, toen kreeg ik me toch een hoop vuilbekkerij over me heen en echt dingen die je gewoon al niet tegen je medemens, maar zéker niet tegen je schoondochter zegt! Ik ben echt voor het vuilste uitgemaakt en er werden, laten we het zo zeggen, de ergste ziektes bij betrokken en zekere dames die betaald worden voor 'de liefde'.
Bovendien waren mijn ouders 'geestesziek' omdat ze mij verwekt hadden. Echt toen ik dat hoorde ben ik letterlijk zó ziek geworden, kots en kots misselijk. Dat een schoonvader in staat is om zulke dingen te zeggen tegen zn schoondochter. En dat na 8,5 jaar de ideale schoondochter te zijn geweest, bracht zelfgebakken koekjes aan hun deur en alles, heb 7,5 jaar voor hun zoon gezorgd, heb ze een prachtige kleindochter gegeven en dan krijg je dit. Onbegrijpelijk. En voor mij nu op dit moment echt onvergeeflijk ook.
Dit kan ik nooit meer vergeten en ik weet niet of ik het ze ooit kan vergeven, ook al heb ik in geen 7,5 jaar geen problemen met ze gehad verder. Dit kan echt niet door de beugel. Ze mogen mijn dochter ook niet meer zien, daar blijven ze héél ver bij uit de buurt. Zoiets hoef ik echt niet bij haar in de buurt te hebben. Stel je voor dat mijn schoonvader haar ooit uitmaakt voor de dingen die hij mij genoemd heeft!! Als hij het bij zijn schoondochter kan, kan het ook bij zn kleindochter. Maar dat was dus mijn verhaal. Nu om nog even terug te komen op dat ik op het begin het ook over mijn schoonzus (de vriendin van mijn schoonbroer) had.
Wij zijn dus aan de praat geraakt over het stookgedrag van mijn schoonmoeder en blijkt dat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt met haar. De verhalen leken zo hard op elkaar. Zij had óók een depressie op het begin van haar zwangerschap door een eerdere miskraam en daar werd ook flink misbruik van gemaakt. Over haar werd ook steeds geklaagd aan het adres van mijn schoonbroer zodat ze het achter haar rug weer moest horen. Zij hadden er óók steeds ruzie om. En toen hebben ze het uiteindelijk óók niet gepikt en ze ook hun leven uitgegooid en dat van hun kind. Nu hoorden we 2 dagen geleden ook dat mijn schoonouders ook ruzie hebben met hun eigen dochter en haar man, die sinds 3 weken een nieuw kindje hebben.
Blijkbaar hadden ze over mijn schoonzus haar man ook steeds een hoop te klagen, heeft hij dit ook niet gepikt en hun opgebeld om te zeggen dat hij er niet van gediend is en dat ze dat ook maar in zn gezicht moeten doen.. En toen heeft mijn schoonvader blijkbaar tegen hem gezegd: ik sla (of steek?) je neer. Daarop heeft mijn schoonbroer dus de politie gebeld en die zijn nog langs geweest bij mijn schoonouders. Ik geef hem gróót gelijk. Eigenlijk had ik dat óók willen doen maar dat wou mn man dan weer niet, vond hij te ver gaan.
Ze hebben dus 4 kinderen en met drie ervan, de drie die een eigen gezin hebben, hebben ze laaiende oorlog. Aan wie ligt het dan?! Van de oudste zoon is er nu nog een kindje onderweg en we zijn héél benieuwd hoe dat dan met hen gaat lopen. Nu is alles koek en ei en wordt de oudste zoon lekker tegen ons 6-en opgestookt hebben we al gemerkt. En hij laat zich lekker hersenspoelen.
Nou eindelijk het einde van mijn hele verhaal. Sorry dat het zo lang is... Maar ben benieuwd naar andere meningen hierover...?
[ Bericht 1% gewijzigd door Samzz op 21-08-2017 08:32:33 (Beetje meer moeite steken in de leesbaarheid, TS) ]
Ik wil gewoon eens even weten hoeveel mensen de volgende situatie als 'normaal' zouden beschrijven en wat jullie meningen hierover zijn. Eens zien of die van mij nou zo raar is. Het wordt wel een lang verhaal...
Ik heb ondertussen al een relatie van 8,5 jaar, waarvan 5 jaar gelukkig getrouwd. Ons 'geluk' mocht helaas maar tot vorig jaar duren want tijdens mijn zwangerschap ben ik in een hele zware depressie beland (zo is het toch gediagnosticeerd). Helaas gaat het nu nog niet beter met me en er is momenteel ook nog eens een verschrikkelijke oorlog aan de hand met mijn schoonouders die behoorlijk uit de hand gelopen is.
Ik dacht altijd dat ik hele leuke schoonouders had.. Zo lieten ze het toch uitschijnen. Mijn man en ik gingen na 1 jaar samen te zijn samen wonen, daarvoor waren we dag om dag bij mijn ouders en bij zijn ouders. Sinds we samenwonen, hebben we eigenlijk nooit echt de deur platgelopen bij mijn schoonouders..
Maar de band was eigenlijk gewoon goed. Nooit ruzie, nooit problemen, of tenminste niet waar ik bij betrokken was. Wat misschien voor het verhaal ook belangrijk is, is dat mijn man een van vier kinderen is. Ongeveer 1,5 jaar geleden nu, begon in de familie mijn jongste schoonzusje het eerst aan kinderen.
Daarna is het allemaal snel elkaar opgevolgd, de vriendin van mijn schoonbroer werd zwanger en 4 maandjes later, ik zelf. Nu dacht mijn schoonmoeder, omdat ik dus in een zware depressie beland ben tijdens mijn zwangerschap, dat ik haar 'hulp' extra nodig had dus bood ze regelmatig aan om mee naar de dokter te gaan, om langs te komen om te praten enzovoorts.. Ik zag hier geen kwaad in en dacht dat ze het gewoon uit goedheid deed. Ik vertrouwde haar ook heel erg, altijd gedaan.
Ze liet ook altijd uitschijnen dat ik haar KON vertrouwen met alles. Nu was intussen mijn schoonzusje (vriendin van mijn schoonbroer) bevallen van haar kindje en enkele weken daarna was het opeens knallende ruzie tussen haar en mijn schoonmoeder. Ze hebben daarop het contact volledig verbroken. Mijn schoonmoeder zat ook tijdens haar bezoekjes aan mij constant te vuilbekken over mijn schoonzus, dat het zo een vuile trut is, zo een slecht mens, dat ze geen manieren heeft enz.
Nu kan ik daar al niet zo heel goed tegen dat als je problemen met iemand hebt, je dat tegen iedereen moet vertellen en die persoon waar problemen mee zijn zwart moet maken tegenover anderen. Dus telkens als dit gebeurde, heb ik er gewoon een beetje passief op gereageerd. Nu ken ik het meisje ook en hebben we goed contact en ik heb me maandenlang afgevraagd hoe het toch mogelijk is dat mijn schoonmoeder zo slecht over haar denkt. Ik snapte er niets van want ik heb altijd al van haar gevonden dat ze een super leuke, spontane en gezellige meid is en ze is bovendien een super mama voor haar kindje.
Echt niets slechts op aan te merken en toch ga je het je dan afvragen als iemand altijd erover loopt te vuilbekken. Nu inmiddels, is onze dochter ook geboren en de depressie is helaas nog niet minder maar ik vecht er gewoon iedere dag voor om gewoon de 'normale' dingen te blijven doen en een zo goed mogelijke moeder te zijn en dat is zwaar. Maar mijn kind is gelukkig en gezond en ontwikkeld zich super! Nu was de gewoonte, dat mijn schoonmoeder meestal iedere week een keer langs komt, dat had ze zelf even zo geregeld.
Prima in de eerste instantie, verder stuurden we wel eens berichten naar elkaar, zij wel eens hoe het ging, ik wel eens een foto of film van onze dochter en mijn man en ik gingen er ook wel eens langs in het weekend zodat opa zn kleindochter ook te zien kreeg. Allemaal goed en wel. Echter begon er iets vreemds te gebeuren in de relatie...
In mijn gezicht en tijdens de bezoekjes kon ze redelijk normaal doen, zoals vroeger, op een kleine irritatie na dan, bijvoorbeeld dat ze wel eens zei dat ik ergens gewoon van moest genieten terwijl ze dondersgoed wéét dat ik dat ontzettend graag wíl maar het niet kán en dan is het ook niet fijn om dat steeds te horen. Ik heb ook bij zo een opmerking er haar ook steeds op gewezen dat ik niet kan 'genieten' dus dan lijkt het me duidelijk dat ze het eigenlijk beter niet meer kan zeggen. Maar goed, daar kon ik nog wel mee leven.
Echter, was het ook steeds vaker zo dat als we in het weekend daarheen gingen, ze ook telkens daarna OF mijn man op moest bellen om écht te klagen over hoe ik me had gedragen, dat ik stil was en er droevig uitzag en dat soort dingen, terwijl ze zó goed weet dat daar een reden voor is en dat ik meer dan mijn uiterste best doe maar tóch moet ze het dan nog even inwrijven en er echt over klagen bij haar zoon alsof hij er iets aan moet doen..
Of ze doet haar beklag bij hem als hij daar even binnensprong na zijn werk. Gewoon altijd haar beklag moest ze doen en haar meningen geven en haar oordelen. En dat kwam dus altijd weer via mijn man bij mij terecht. Op een gegeven moment begon het echt te lijken alsof het mij kwalijk werd genomen dat ik ziek ben en dat ik er maar iets aan moest doen. Ik wist me gewoon geen houding meer te geven als ik daar was of als zij bij mij kwam want het was nooit goed.
Ik kreeg het altijd terug te horen hoe ik me volgens haar had gedragen. Later, is ze blijkbaar ook over berichten die ik aan haar stuur beginnen te klagen tegen mijn man. Maar echt héél onzinnige dingen, dat ik niet binnen het uur terug had gestuurd ofzo dus dat het wel weer 'slechter' met me zou gaan of dat er volgens haar een gekke ondertoon in mijn berichten zat of dat ik volgens haar teveel uitroeptekens of emoji's stuurde of zoiets dergelijks. Dat werd dus zo erg dat mijn man 's avonds boos thuis kwam en mijn telefoon wou zien want ik zou wel wat ergs naar zn moeder hebben gestuurd.
Nou echt toen brak mn klomp want zo had ze nog nooit gedaan, dit leek gewoon regelrecht stoken en het lukte want er was weer ruzie om haar.. Maar goed, ik heb niks te verbergen voor mn man, dus ik heb hem mn telefoon gegeven. Nou hij heeft volgens mij een halfjaar terug gescrold in de berichten naar zn moeder en toen gooide hij geïrriteerd mn telefoon naar me terug. Ik vroeg m:'je hebt niks gevonden hè?' Waar ik als antwoord op terug kreeg: 'Nee inderdaad niks raars maar pff wie weet heb je dat wel allemaal verwijderd ofzo'. En echt toen was het wel héél duidelijk dat het gewoonweg stoken was waar zijn moeder mee bezig was want hij had zich dus gewoon al zó ver laten hersenspoelen.
Berichten verwijderen om ze te verbergen voor iemand, dat zou ik echt nóóit doen. Maar ondertussen dat ze zo aan het stoken was, joost mag weten WAAROM, speelde ze in mn gezicht nog wel iedere week mooi weer. En ja, ik wist het dan wel en ik irriteerde me er gruwelijk aan.. Maar ik ben eigenlijk niet iemand die graag confrontatie aangaat, ik moet ook gewoon al mijn energie stoppen in het zorgen voor mijn dochter en het zo 'normaal' mogelijk doen, dus ik had gewoon ook geen energie meer voor een harde confrontatie. Dus heb ik steeds om de goede vrede te bewaren mn mond gehouden.
Ja.. lang verhaal hè, en het is nog niet over. Nu had ik onverwacht een sterfgeval in de familie en aangezien mijn eigen moeder ook naar de crematie ging, kon ik alleen aan mijn schoonmoeder vragen om op mn dochter te passen want ik vond een crematie toch niet zo geschikt voor haar. Prima, dat deed ze graag zei ze. Dus zo gebeurde het. Smiddags toen ik mijn dochter weer op ging halen, was ik niet in een al te best humeur. Gewoon de crematie op zich al en bovendien had mijn broer die met me mee naar huis was gereden óók nog eens een hoop van zijn problemen op mij gedropt dus ja, dat droeg er natuurlijk ook aan bij.
Nu deed mijn schoonmoeder toen ik daar was om mn dochter op te halen heel overdreven begripvol, ja ze begreep het wel, dat is ook niet leuk zo'n crematie enzo... Ik had haar dus ook maar verteld wat er aan de hand was met mn broer enzo want ik dacht ik zal het maar zeggen, anders zal ze haar eigen conclusies wel weer trekken.. Thuis gekomen ben ik ff gaan liggen terwijl mn dochter ook een dutje deed.
Daardoor kreeg ik wel wat meer energie voor de avond want dat was wel nodig omdat het óók onze trouwdag was en we zouden gaan uiteten. Nou, man was thuisgekomen, heb hem uiteraard ingelicht over de problemen die me dwars zaten want ik vertel hem álles maar ik heb het een beetje van me af proberen te zetten en eigenlijk hebben we, naar omstandigheden, toch wel een van de 'betere' avonden gehad samen sinds mijn depressie.
Echter de volgende dag.. was het een klein ruzietje om iets onbenulligs, maar werd het een KNALLENDE ruzie omdat mijn man zo nodig moest zeggen dat zijn moedertje lief hem gisteren weer gebeld had om hém te waarschuwen dat er gisterenavond wel 'wéér' spanningen zouden zijn thuis want ik was bij haar zó overstuur geweest en ik had dit en dat en zus en zo verteld (exact datgene wat ik haar in vertrouwen had verteld), én ze twijfelde eraan of ik wel kon rijden met mn dochter omdat ik ZO overstuur was (terwijl ik dat al 8 maanden deed en ze weet dat ik prima kan rijden ondanks alles) en ik moest er maar eens iets aan doen, ik mocht daar niet met mn droevig gezicht zitten en die en die hadden het óók allemaal gezien en gemerkt aan me en dat kon niet..
Dat kwam er dus allemaal uit in die ruzie en toen werd ik dus ECHT laaiend. Niet boos, woedend!! Moet je nagaan, ik doe al onderhand een jaar mn stinkende best om voor iedereen de schijn op te houden en ontzettend goed voor mn dochter te zorgen, wat er ook met mij aan de hand is. Iedere dag is het huis schoon en leefbaar, elke dag is er warm eten voor mn gezin. Mn kindje blaakt van de gezondheid en is ALTIJD vrolijk.
Daar moet ik ontzettend hard voor werken iedere dag, wel 1000x zo hard als vóór ik in de depressie zat en ik ben volop bezig met behandelingen dus het is niet dat ik er niets aan probeer te doen. Ik heb mn man nog nóóit iets kwaad gedaan en dan wordt er naar MIJN man, gebeld, naar MIJN gezin, om hem te 'waarschuwen', voor MIJ? En bovendien wordt óók nog eens alles wat ik haar in vertrouwen had verteld dóórverteld door haar, aan mijn man, terwijl dat aan mij is om hem dat te vertellen en niet aan haar. En is mijn man daardoor weer zó ver gehersenspoeld dat hij mij uitscheldt voor 'droefhond' e.d. terwijl ik het daar al moeilijk genoeg mee heb want voor de depressie was ik altijd opgewekt en vrolijk.
Echt, toen had ik het niet meer, toen zijn gewoon AL mijn stoppen doorgeslagen. En tóch heb ik haar nog een vrij beschaafd bericht gestuurd (een bericht omdat ik mezelf schriftelijk sterker vind dan verbaal) ondanks dat ik laaiend was. Namelijk dat ze er mee moest stoppen met achter mn rug stééds maar weer iets op te merken te hebben maar in mn gezicht mooi weer te spelen. En dat ALS ze ermee verder ging, ze er maar voor moest zorgen dat ik het niet terug zou horen. Het was misschien hard verwoord maar duidelijk EN terecht in mijn ogen en zonder te schelden of te vloeken, ondanks dat ik héél haar huid vol had willen schelden.
Ik vond het ZO misselijk wat ze me geflikt had de afgelopen paar maanden terwijl het al zwaar genoeg is en dat was écht de ultieme druppel. En wat deed ze als reactie op dat bericht? Toen kwam haar ware aard boven. Mij op mn persoon uitschelden, me egoïstisch noemen dat ik zo was terwijl ik alles voor iedereen om me heen doe en er zelf helemaal niks aan heb, alles wat ik doe, doe ik voor een ander. En zeggen dat ze haar zoon (let wel, haar volwassen zoon van 28 die héél goed voor zichzelf kan zorgen) moest 'beschermen' tegen mij terwijl ik hem nogmaals nóóit wat heb aangedaan én al onze ruzies de laatste tijd over háár gaan. Nee echt, dat was gewoon olie op een vuur gooien dat al laaiend hoog was dus ja, toen heb ik harde dingen gezegd en dan zelfs nog steeds niet op haar persoon gescholden, tja ik heb haar achterbaks genoemd maar dat heeft voor mij hetzelfde gewicht als 'egoïstisch' dus in mijn ogen niets verkeerd en wat ze niet verdiende.
Ondertussen had ze trouwens wéér naar mijn man gebeld om te klagen, ipv naar mij om het uit te praten. Toen zag mijn man het óók in waar ze mee bezig was, lekker laat maar goed. We hebben het contact toen verbroken eigenlijk en mijn man had 3 weken vakantie van zijn werk (bij zijn vader in de zaak). Vorige week is hij weer begonnen en donderdagavond werd er door zijn vader (die er eigenlijk tot dan toe buiten had gestaan) gebeld alsof zijn neus bloedde, waarom mijn man daar na het werk niet meer binnen kwam. Hij heeft dat dus nógmaals haarfijn uitgelegd dat het echt niet normaal was wat zijn moeder allemaal geflikt had, dat gestook terwijl ze weet dat het niet goed gaat.. En toen bleek dat de neus van zn vader helemaal niet bloedde want ineens draaide die 180 graden om van dat hij er zgn niks van wist, begon hij hélemaal te flippen want IK had zgn. zijn vrouw in mijn berichten als een hond behandeld (ik heb mijn berichten nog tig keren nagelezen en ik vind ze ondanks de omstandigheden zelfs nog netjes) en hij dreigde ermee om naar MIJN moeder te gaan om haar haarfijn uit te leggen dat ik zo'n slechterik was want dit 'sloeg alles'.
Hallo, ik ben 27 jaar oud, woon al bijna 8 jaar niet meer thuis EN mijn moeder had er gewoon echt helemaal niks mee te maken. Dat was gewoon echt een bedreiging van een kleuter van 5 jaar 'ik kan je niet aan dus ik ga het tegen je mama vertellen'. Belachelijk. Ik had het niet meer. Ik heb van pure woede de telefoon uit mijn man zn handen gegrist en tegen hem gezegd met verheven stem: Dat moet je eens wagen, ga jezelf maar lekker voor paal zetten daar. Mijn moeder heeft hier niks mee te maken, kleuter, en die trapt er écht niet in! Nou toen brak de hel los joh, toen kreeg ik me toch een hoop vuilbekkerij over me heen en echt dingen die je gewoon al niet tegen je medemens, maar zéker niet tegen je schoondochter zegt! Ik ben echt voor het vuilste uitgemaakt en er werden, laten we het zo zeggen, de ergste ziektes bij betrokken en zekere dames die betaald worden voor 'de liefde'.
Bovendien waren mijn ouders 'geestesziek' omdat ze mij verwekt hadden. Echt toen ik dat hoorde ben ik letterlijk zó ziek geworden, kots en kots misselijk. Dat een schoonvader in staat is om zulke dingen te zeggen tegen zn schoondochter. En dat na 8,5 jaar de ideale schoondochter te zijn geweest, bracht zelfgebakken koekjes aan hun deur en alles, heb 7,5 jaar voor hun zoon gezorgd, heb ze een prachtige kleindochter gegeven en dan krijg je dit. Onbegrijpelijk. En voor mij nu op dit moment echt onvergeeflijk ook.
Dit kan ik nooit meer vergeten en ik weet niet of ik het ze ooit kan vergeven, ook al heb ik in geen 7,5 jaar geen problemen met ze gehad verder. Dit kan echt niet door de beugel. Ze mogen mijn dochter ook niet meer zien, daar blijven ze héél ver bij uit de buurt. Zoiets hoef ik echt niet bij haar in de buurt te hebben. Stel je voor dat mijn schoonvader haar ooit uitmaakt voor de dingen die hij mij genoemd heeft!! Als hij het bij zijn schoondochter kan, kan het ook bij zn kleindochter. Maar dat was dus mijn verhaal. Nu om nog even terug te komen op dat ik op het begin het ook over mijn schoonzus (de vriendin van mijn schoonbroer) had.
Wij zijn dus aan de praat geraakt over het stookgedrag van mijn schoonmoeder en blijkt dat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt met haar. De verhalen leken zo hard op elkaar. Zij had óók een depressie op het begin van haar zwangerschap door een eerdere miskraam en daar werd ook flink misbruik van gemaakt. Over haar werd ook steeds geklaagd aan het adres van mijn schoonbroer zodat ze het achter haar rug weer moest horen. Zij hadden er óók steeds ruzie om. En toen hebben ze het uiteindelijk óók niet gepikt en ze ook hun leven uitgegooid en dat van hun kind. Nu hoorden we 2 dagen geleden ook dat mijn schoonouders ook ruzie hebben met hun eigen dochter en haar man, die sinds 3 weken een nieuw kindje hebben.
Blijkbaar hadden ze over mijn schoonzus haar man ook steeds een hoop te klagen, heeft hij dit ook niet gepikt en hun opgebeld om te zeggen dat hij er niet van gediend is en dat ze dat ook maar in zn gezicht moeten doen.. En toen heeft mijn schoonvader blijkbaar tegen hem gezegd: ik sla (of steek?) je neer. Daarop heeft mijn schoonbroer dus de politie gebeld en die zijn nog langs geweest bij mijn schoonouders. Ik geef hem gróót gelijk. Eigenlijk had ik dat óók willen doen maar dat wou mn man dan weer niet, vond hij te ver gaan.
Ze hebben dus 4 kinderen en met drie ervan, de drie die een eigen gezin hebben, hebben ze laaiende oorlog. Aan wie ligt het dan?! Van de oudste zoon is er nu nog een kindje onderweg en we zijn héél benieuwd hoe dat dan met hen gaat lopen. Nu is alles koek en ei en wordt de oudste zoon lekker tegen ons 6-en opgestookt hebben we al gemerkt. En hij laat zich lekker hersenspoelen.
Nou eindelijk het einde van mijn hele verhaal. Sorry dat het zo lang is... Maar ben benieuwd naar andere meningen hierover...?
[ Bericht 1% gewijzigd door Samzz op 21-08-2017 08:32:33 (Beetje meer moeite steken in de leesbaarheid, TS) ]
Kan er misschien ook even iemand serieus reageren? Ik weet dat het een lang verhaal is maar wie het niet wil lezen kan ook gewoon weg gaan en wat anders gaan lezen.. 😊 daar heb ik meer aan dan aan nutteloze commentaren.
Plaats even wat alinea's in je tekst. Dat maakt het leesbaar en kunnen wij advies geven.quote:Op maandag 21 augustus 2017 02:39 schreef xNewMommyx het volgende:
Kan er misschien ook even iemand serieus reageren? Ik weet dat het een lang verhaal is maar wie het niet wil lezen kan ook gewoon weg gaan en wat anders gaan lezen.. 😊 daar heb ik meer aan dan aan nutteloze commentaren.
Your beauty never ever scared me.
Als je schoonouders jullie bedreigen door je neer te willen steken, direct het contact verbreken.quote:
Kan er misschien ook even iemand serieus reageren? Ik weet dat het een lang verhaal is maar wie het niet wil lezen kan ook gewoon weg gaan en wat anders gaan lezen.. 😊 daar heb ik meer aan dan aan nutteloze commentaren.
Vraag desnoods een straatverbod aan of zoiets.
Je wordt bedreigd begrijp ik met messteken, dat is echt heel serieus en kun je niet laconiek over doen. Het probleem is namelijk dat je de situatie kunt onderschatten en je met 5 messteken in een bodybag naar het mortuarium gebracht kunt worden.
Daarom; aangifte doen, goede advocaat nemen, inzetten op straatverbod en voorlopige hechtenis.
Daarom; aangifte doen, goede advocaat nemen, inzetten op straatverbod en voorlopige hechtenis.
Ik zou ver bij die mensen weg blijven. Blokkeren op je telefoon en niet meer met die mensen in discussie gaan.
Wem die Scheisse bis zum Hals steht, sollte den Kopf nicht hängen lassen
Ik vind het van je man vrij min dat hij er zo lang in mee is gegaan. Dat vind ik eigenlijk erger dan je stokende schoonmoeder. Verder vind ik dat je er veel te passief in bent gebleven en had je man (gezien jouw depressie en omdat het zijn moeder is) direct in het begin al voor je moeten gaan staan en zijn moeder duidelijk moeten maken dat dat geklets tegen hem achter jouw rug om niet werd geaccepteerd. En ik denk dat je man een andere baan moet gaan zoeken, want dit is natuurlijk niet meer houdbaar.
The love you take is equal to the love you make.
Misschien eens met alle kinderen en schoonzoons/dochters om de tafel gaan zitten en de strategie bepalen?
Dat je schoonvader vierkant achter zijn vrouw staat is wel te begrijpen, ze zijn immers al lange tijd getrouwd.
En als ik jou man was, zou ik ander werk gaan zoeken zodat het gezin niet financieel afhankelijk is van de mensen met wie je ruzie hebt.
Verder vermoedelijk klassiek geval van "moeder vindt dat schoonzonen/dochters haar haar kinderen afnemen". Zo te horen heeft ze zelf geen leven buiten het huishouden en haar gezin, dus als het gezin wegvalt wegens stichten van eigen gezinnen dan hou je maar weinig over.
Dat je schoonvader vierkant achter zijn vrouw staat is wel te begrijpen, ze zijn immers al lange tijd getrouwd.
En als ik jou man was, zou ik ander werk gaan zoeken zodat het gezin niet financieel afhankelijk is van de mensen met wie je ruzie hebt.
Verder vermoedelijk klassiek geval van "moeder vindt dat schoonzonen/dochters haar haar kinderen afnemen". Zo te horen heeft ze zelf geen leven buiten het huishouden en haar gezin, dus als het gezin wegvalt wegens stichten van eigen gezinnen dan hou je maar weinig over.
Het is wel zijn moeder en hij weet waarschijnlijk ook beter hoe zijn vader èn werkgever erin staat. Met een jong gezin en een zieke vrouw zijn die inkomsten wel belangrijk...quote:Op maandag 21 augustus 2017 05:33 schreef Lienekien het volgende:
Ik vind het van je man vrij min dat hij er zo lang in mee is gegaan.
Kenmerk van depressie.quote:Verder vind ik dat je er veel te passief in bent gebleven
Ja, die schoonvader die andere familieleden met messteken bedreigt.quote:
[..]
Het is wel zijn moeder en hij weet waarschijnlijk ook beter hoe zijn vader èn werkgever erin staat. Met een jong gezin en een zieke vrouw zijn die inkomsten wel belangrijk...
[..]
Kenmerk van depressie.
Ja, duh.
En trek mijn reactie niet uit de context. Bedankt.
The love you take is equal to the love you make.
Echtgenoot is met die man opgegroeid. Als je weet dat je vader zo is kun je dat als normaal zijn gaan zien (je weet niet beter) èn je weet donders goed wat de consequenties zijn als je in opstand komt.quote:
[..]
Ja, die schoonvader die andere familieleden met messteken bedreigt.
Maar goed, het verhaal van de echtgenoot ontbreekt en ook dat van de andere kinderen van schoonmoeder.
Pff zit me inderdaad zoiets te bedenken.. Maar had ze wel even wat eerder mogen duidelijk maken dan, dan wist ik waar ik aan toe was. Niet na 8,5 jaar met zo'n onzin komen.
Klinkt misschien heel raar maar het lijkt wel of ze een of ander psychotisch plannetje hebben. Om wanneer hun kinderen zelf kinderen hebben, dat ze dan lekker gaan stoken in hun relaties, zodat ze weer thuis komen wonen mét hun kinderen ofzoiets. En dan heeft ze zich allemaal voor zichzelf. Ze heeft zoiets dergelijks zelfs tegen mijn schoonzus gezegd volgens mij. Iets in de zin van, 'dan komt hij maar weer lekker op zn oude kamer wonen met zn kind en dan zal ik voor hen zorgen'. Dat is gewoon echt geflipt.
Dat mijn schoonvader al lang getrouwd is met haar is natuurlijk een feit. Alleen zou hij er even bij na moeten denken en moeten begrijpen dat je, als er huisvredebreuk wordt gepleegd door zn vrouw, het logisch is dat er wat van wordt gezegd, én nog beschaafd. Hij had zich er gewoon helemaal buiten moeten houden, dan was hij verstandiger geweest.
Wat betreft mijn man, ja aan de ene kant vind ik het ook erg dat hij zich zo laat beïnvloeden door zijn moeder. Aan de andere kant, kan ik er ergens wel inkomen hoe het voor hem geweest moet zijn. Hij kent haar ook niet zo, in al die jaren is ze nog nooit zo geweest. Tegen ons toch niet. De relatie is altijd goed geweest. Daarbij vind hij het erg genoeg van de depressie en al dat gedoe en is hij er ook als de dood voor dat het slechter zou gaan ineens en dat ik niet meer voor onze dochter zou kunnen zorgen. Hij weet hoe hard ik ervoor werk om het wel te kunnen doen. Ik vind dat eigenlijk maar een half excuus want ik hou hem verder ook op de hoogte in zijn pauzes over hoe het gaat. Maar hij vind dat hij dan evt. 'klachten' over mij van de buiten wereld serieus moet nemen. Tot ie in heeft gezien dat het gewoon stoken was. Want als het zo erg was, zouden andere mensen óók wel klagen.
Helaas ligt weg gaan op het werk wat lastiger 😞 mijn man is zelf vennoot in de zaak en als hij wat anders zou moeten zoeken, zou hij er ook wel héél veel op in moeten leveren. In de richting van meer dan de helft van wat hij nu heeft.
Klinkt misschien heel raar maar het lijkt wel of ze een of ander psychotisch plannetje hebben. Om wanneer hun kinderen zelf kinderen hebben, dat ze dan lekker gaan stoken in hun relaties, zodat ze weer thuis komen wonen mét hun kinderen ofzoiets. En dan heeft ze zich allemaal voor zichzelf. Ze heeft zoiets dergelijks zelfs tegen mijn schoonzus gezegd volgens mij. Iets in de zin van, 'dan komt hij maar weer lekker op zn oude kamer wonen met zn kind en dan zal ik voor hen zorgen'. Dat is gewoon echt geflipt.
Dat mijn schoonvader al lang getrouwd is met haar is natuurlijk een feit. Alleen zou hij er even bij na moeten denken en moeten begrijpen dat je, als er huisvredebreuk wordt gepleegd door zn vrouw, het logisch is dat er wat van wordt gezegd, én nog beschaafd. Hij had zich er gewoon helemaal buiten moeten houden, dan was hij verstandiger geweest.
Wat betreft mijn man, ja aan de ene kant vind ik het ook erg dat hij zich zo laat beïnvloeden door zijn moeder. Aan de andere kant, kan ik er ergens wel inkomen hoe het voor hem geweest moet zijn. Hij kent haar ook niet zo, in al die jaren is ze nog nooit zo geweest. Tegen ons toch niet. De relatie is altijd goed geweest. Daarbij vind hij het erg genoeg van de depressie en al dat gedoe en is hij er ook als de dood voor dat het slechter zou gaan ineens en dat ik niet meer voor onze dochter zou kunnen zorgen. Hij weet hoe hard ik ervoor werk om het wel te kunnen doen. Ik vind dat eigenlijk maar een half excuus want ik hou hem verder ook op de hoogte in zijn pauzes over hoe het gaat. Maar hij vind dat hij dan evt. 'klachten' over mij van de buiten wereld serieus moet nemen. Tot ie in heeft gezien dat het gewoon stoken was. Want als het zo erg was, zouden andere mensen óók wel klagen.
Helaas ligt weg gaan op het werk wat lastiger 😞 mijn man is zelf vennoot in de zaak en als hij wat anders zou moeten zoeken, zou hij er ook wel héél veel op in moeten leveren. In de richting van meer dan de helft van wat hij nu heeft.
Kun je niet gewoon die mensen totaal negeren / niks mee te maken hebben.
Dan is er toch geen probleem
Dan is er toch geen probleem
Rottige situatie.
Maar al anderhalf jaar een depressie, dat is wel heel erg lang. Is het niet tijd voor een stapje verder?
Duidelijk is dat je je grenzen beter had kunnen aangeven. Nu is het te laat want je was aan het helpen escaleren. Dat is op zich niet zo erg hier, maar eerder de grens zetten had het mogelijk minder dramatisch gemaakt.
Maar al anderhalf jaar een depressie, dat is wel heel erg lang. Is het niet tijd voor een stapje verder?
Duidelijk is dat je je grenzen beter had kunnen aangeven. Nu is het te laat want je was aan het helpen escaleren. Dat is op zich niet zo erg hier, maar eerder de grens zetten had het mogelijk minder dramatisch gemaakt.
Je wilt dit niet horen maar ze maken zich zorgen.
De hoofdoorzaak is dat jij depresief bent. Je gedraagt je paranoide en zit vol passieve boosheid en als je met een andere houding je akties van je schoonmoeder had beoordeeld was het niet zo uit de hand gelopen.
Doe wat aan je depressie en krijg de controle over jezelf terug, ga naar de huisarts en krijg een doorverwijzing naar
een psycholoog.
Alleen al op basis van det je zoveel tekst nodig hebt om situaties en emoties te beschrijven raad ik je dat aan.
Succes
[ Bericht 8% gewijzigd door WodanIsGroot op 21-08-2017 07:25:39 ]
De hoofdoorzaak is dat jij depresief bent. Je gedraagt je paranoide en zit vol passieve boosheid en als je met een andere houding je akties van je schoonmoeder had beoordeeld was het niet zo uit de hand gelopen.
Doe wat aan je depressie en krijg de controle over jezelf terug, ga naar de huisarts en krijg een doorverwijzing naar
een psycholoog.
Alleen al op basis van det je zoveel tekst nodig hebt om situaties en emoties te beschrijven raad ik je dat aan.
Succes
[ Bericht 8% gewijzigd door WodanIsGroot op 21-08-2017 07:25:39 ]
Of wie weet doet haar man niks anders dan klagen over zijn vrouw tegen zijn vader bijvoorbeeld.quote:
Je wilt dit niet horen maar ze maken zich zorgen.
De hoofdoorzaak is dat jij depresief bent. Je gedraagt je paranoide en zit vol passieve boosheid en als je met een andere houding je akties van je schoonmoeder had beoordeeld was het niet zo uit de hand gelopen.
Doe wat aan je depressie en krijg de controle over jezelf terug, ga naar de huisarts.
Succes
Lezon. D'r schoonzussen hebben hetzelfde probleem. En ze wordt al behandeld voor depressie.quote:
Je wilt dit niet horen maar ze maken zich zorgen.
De hoofdoorzaak is dat jij depresief bent. Je gedraagt je paranoide en zit vol passieve boosheid en als je met een andere houding je akties van je schoonmoeder had beoordeeld was het niet zo uit de hand gelopen.
Doe wat aan je depressie en krijg de controle over jezelf terug, ga naar de huisarts.
Succes
Ik lees alleen dat het "gediagnosticeerd" is na haar zwangerschap.quote:
[..]
Lezon. D'r schoonzussen hebben hetzelfde probleem. En ze wordt al behandeld voor depressie.
-Doe normaal-
[ Bericht 4% gewijzigd door Samzz op 21-08-2017 08:22:12 ]
De situatie controleert haar, zij kaapt het telefoongesprek van haar man met zijn vader ipv dat ze zich rustig houdt. Zij draagt veel aan de escalatie bij.quote:
[..]
Of wie weet doet haar man niks anders dan klagen over zijn vrouw tegen zijn vader bijvoorbeeld.
[ Bericht 0% gewijzigd door WodanIsGroot op 21-08-2017 07:37:39 ]
Ook dat. Vind het ook vreemd dat ze schoonmoeder kennelijk maanden aan een stuk hoort klagen over schoonzus maar het kennelijk niet nodig vond om even bij schoonzus zelf te informeren waar het over ging. Dat had haar waarschijnlijk veel duidelijk gemaakt.quote:
[..]
De situatie controleert haar, zij kaapt het telefoongesprek van haar man met zijn schoonvader ipv dat ze zich rustig houdt. Zij draagt veel aan de escalatie bij.
Het is een vrij complexe situatie en ook een opeenstapeling van problemen. Het ene woord volgt het andere en het wordt steeds erger.
Wat wil je nu? Afstand nemen van schoonouders en een bepaalde tijd geen/ minder contact meer of naar een oplossing zoeken en het nu direct uitpraten? Want zo als het nu is, is het ook niet hulprijk voor je ziekte en vreet nog extra energie en eigenlijk ook onhoudbaar voor het werk van je man, die misschien wel dagelijks contact heeft met schoonvader.
Waar twee ruzie maken, zijn meestal ook twee mensen fout. Wij kennen nu alleen jouw verhaal. Voor jouw schoonmoeder zou het ook niet makkelijk zijn, ruzie met haar (schoon)kinderen, net oma geworden.....dat had ze zich misschien ook heel anders voorgesteld. Ze weet zich misschien ook geen raad in de omgang met jouw ziekte ( of heeft misschien zelf ook problemen, omdat ze zo reageert, of het ligt een beetje in haar aard om steeds alles beter te weten). Het is ook best logisch dat moeders altijd het beste voor hun eigen kind willen, moeilijke dingen soms niet direct maar via het eigen kind communiceren.
Misschien moet iemand jullie opgeven voor "Het familiediner", kunnen wij ook nog meegenieten...;-)
[ Bericht 0% gewijzigd door Zana op 21-08-2017 07:56:01 ]
Wat wil je nu? Afstand nemen van schoonouders en een bepaalde tijd geen/ minder contact meer of naar een oplossing zoeken en het nu direct uitpraten? Want zo als het nu is, is het ook niet hulprijk voor je ziekte en vreet nog extra energie en eigenlijk ook onhoudbaar voor het werk van je man, die misschien wel dagelijks contact heeft met schoonvader.
Waar twee ruzie maken, zijn meestal ook twee mensen fout. Wij kennen nu alleen jouw verhaal. Voor jouw schoonmoeder zou het ook niet makkelijk zijn, ruzie met haar (schoon)kinderen, net oma geworden.....dat had ze zich misschien ook heel anders voorgesteld. Ze weet zich misschien ook geen raad in de omgang met jouw ziekte ( of heeft misschien zelf ook problemen, omdat ze zo reageert, of het ligt een beetje in haar aard om steeds alles beter te weten). Het is ook best logisch dat moeders altijd het beste voor hun eigen kind willen, moeilijke dingen soms niet direct maar via het eigen kind communiceren.
Misschien moet iemand jullie opgeven voor "Het familiediner", kunnen wij ook nog meegenieten...;-)
[ Bericht 0% gewijzigd door Zana op 21-08-2017 07:56:01 ]
Aangepast, zelfs tijdens het editen was het té lang om te lezen.. niet normaal.quote:
Hey allemaal,
Ik wil gewoon eens even weten hoeveel mensen de volgende situatie als 'normaal' zouden beschrijven en wat jullie meningen hierover zijn. Eens zien of die van mij nou zo raar is. Het wordt wel een lang verhaal...
Ik heb ondertussen al een relatie van 8,5 jaar, waarvan 5 jaar gelukkig getrouwd. Ons 'geluk' mocht helaas maar tot vorig jaar duren want tijdens mijn zwangerschap ben ik in een hele zware depressie beland (zo is het toch gediagnosticeerd). Helaas gaat het nu nog niet beter met me en er is momenteel ook nog eens een verschrikkelijke oorlog aan de hand met mijn schoonouders die behoorlijk uit de hand gelopen is.
Ik dacht altijd dat ik hele leuke schoonouders had.. Zo lieten ze het toch uitschijnen. Mijn man en ik gingen na 1 jaar samen te zijn samen wonen, daarvoor waren we dag om dag bij mijn ouders en bij zijn ouders. Sinds we samenwonen, hebben we eigenlijk nooit echt de deur platgelopen bij mijn schoonouders..
Maar de band was eigenlijk gewoon goed. Nooit ruzie, nooit problemen, of tenminste niet waar ik bij betrokken was. Wat misschien voor het verhaal ook belangrijk is, is dat mijn man een van vier kinderen is. Ongeveer 1,5 jaar geleden nu, begon in de familie mijn jongste schoonzusje het eerst aan kinderen.
Daarna is het allemaal snel elkaar opgevolgd, de vriendin van mijn schoonbroer werd zwanger en 4 maandjes later, ik zelf. Nu dacht mijn schoonmoeder, omdat ik dus in een zware depressie beland ben tijdens mijn zwangerschap, dat ik haar 'hulp' extra nodig had dus bood ze regelmatig aan om mee naar de dokter te gaan, om langs te komen om te praten enzovoorts.. Ik zag hier geen kwaad in en dacht dat ze het gewoon uit goedheid deed. Ik vertrouwde haar ook heel erg, altijd gedaan.
Ze liet ook altijd uitschijnen dat ik haar KON vertrouwen met alles. Nu was intussen mijn schoonzusje (vriendin van mijn schoonbroer) bevallen van haar kindje en enkele weken daarna was het opeens knallende ruzie tussen haar en mijn schoonmoeder. Ze hebben daarop het contact volledig verbroken. Mijn schoonmoeder zat ook tijdens haar bezoekjes aan mij constant te vuilbekken over mijn schoonzus, dat het zo een vuile trut is, zo een slecht mens, dat ze geen manieren heeft enz.
Nu kan ik daar al niet zo heel goed tegen dat als je problemen met iemand hebt, je dat tegen iedereen moet vertellen en die persoon waar problemen mee zijn zwart moet maken tegenover anderen. Dus telkens als dit gebeurde, heb ik er gewoon een beetje passief op gereageerd. Nu ken ik het meisje ook en hebben we goed contact en ik heb me maandenlang afgevraagd hoe het toch mogelijk is dat mijn schoonmoeder zo slecht over haar denkt. Ik snapte er niets van want ik heb altijd al van haar gevonden dat ze een super leuke, spontane en gezellige meid is en ze is bovendien een super mama voor haar kindje.
Echt niets slechts op aan te merken en toch ga je het je dan afvragen als iemand altijd erover loopt te vuilbekken. Nu inmiddels, is onze dochter ook geboren en de depressie is helaas nog niet minder maar ik vecht er gewoon iedere dag voor om gewoon de 'normale' dingen te blijven doen en een zo goed mogelijke moeder te zijn en dat is zwaar. Maar mijn kind is gelukkig en gezond en ontwikkeld zich super! Nu was de gewoonte, dat mijn schoonmoeder meestal iedere week een keer langs komt, dat had ze zelf even zo geregeld.
Prima in de eerste instantie, verder stuurden we wel eens berichten naar elkaar, zij wel eens hoe het ging, ik wel eens een foto of film van onze dochter en mijn man en ik gingen er ook wel eens langs in het weekend zodat opa zn kleindochter ook te zien kreeg. Allemaal goed en wel. Echter begon er iets vreemds te gebeuren in de relatie...
In mijn gezicht en tijdens de bezoekjes kon ze redelijk normaal doen, zoals vroeger, op een kleine irritatie na dan, bijvoorbeeld dat ze wel eens zei dat ik ergens gewoon van moest genieten terwijl ze dondersgoed wéét dat ik dat ontzettend graag wíl maar het niet kán en dan is het ook niet fijn om dat steeds te horen. Ik heb ook bij zo een opmerking er haar ook steeds op gewezen dat ik niet kan 'genieten' dus dan lijkt het me duidelijk dat ze het eigenlijk beter niet meer kan zeggen. Maar goed, daar kon ik nog wel mee leven.
Echter, was het ook steeds vaker zo dat als we in het weekend daarheen gingen, ze ook telkens daarna OF mijn man op moest bellen om écht te klagen over hoe ik me had gedragen, dat ik stil was en er droevig uitzag en dat soort dingen, terwijl ze zó goed weet dat daar een reden voor is en dat ik meer dan mijn uiterste best doe maar tóch moet ze het dan nog even inwrijven en er echt over klagen bij haar zoon alsof hij er iets aan moet doen..
Of ze doet haar beklag bij hem als hij daar even binnensprong na zijn werk. Gewoon altijd haar beklag moest ze doen en haar meningen geven en haar oordelen. En dat kwam dus altijd weer via mijn man bij mij terecht. Op een gegeven moment begon het echt te lijken alsof het mij kwalijk werd genomen dat ik ziek ben en dat ik er maar iets aan moest doen. Ik wist me gewoon geen houding meer te geven als ik daar was of als zij bij mij kwam want het was nooit goed.
Ik kreeg het altijd terug te horen hoe ik me volgens haar had gedragen. Later, is ze blijkbaar ook over berichten die ik aan haar stuur beginnen te klagen tegen mijn man. Maar echt héél onzinnige dingen, dat ik niet binnen het uur terug had gestuurd ofzo dus dat het wel weer 'slechter' met me zou gaan of dat er volgens haar een gekke ondertoon in mijn berichten zat of dat ik volgens haar teveel uitroeptekens of emoji's stuurde of zoiets dergelijks. Dat werd dus zo erg dat mijn man 's avonds boos thuis kwam en mijn telefoon wou zien want ik zou wel wat ergs naar zn moeder hebben gestuurd.
Nou echt toen brak mn klomp want zo had ze nog nooit gedaan, dit leek gewoon regelrecht stoken en het lukte want er was weer ruzie om haar.. Maar goed, ik heb niks te verbergen voor mn man, dus ik heb hem mn telefoon gegeven. Nou hij heeft volgens mij een halfjaar terug gescrold in de berichten naar zn moeder en toen gooide hij geïrriteerd mn telefoon naar me terug. Ik vroeg m:'je hebt niks gevonden hè?' Waar ik als antwoord op terug kreeg: 'Nee inderdaad niks raars maar pff wie weet heb je dat wel allemaal verwijderd ofzo'. En echt toen was het wel héél duidelijk dat het gewoonweg stoken was waar zijn moeder mee bezig was want hij had zich dus gewoon al zó ver laten hersenspoelen.
Berichten verwijderen om ze te verbergen voor iemand, dat zou ik echt nóóit doen. Maar ondertussen dat ze zo aan het stoken was, joost mag weten WAAROM, speelde ze in mn gezicht nog wel iedere week mooi weer. En ja, ik wist het dan wel en ik irriteerde me er gruwelijk aan.. Maar ik ben eigenlijk niet iemand die graag confrontatie aangaat, ik moet ook gewoon al mijn energie stoppen in het zorgen voor mijn dochter en het zo 'normaal' mogelijk doen, dus ik had gewoon ook geen energie meer voor een harde confrontatie. Dus heb ik steeds om de goede vrede te bewaren mn mond gehouden.
Ja.. lang verhaal hè, en het is nog niet over. Nu had ik onverwacht een sterfgeval in de familie en aangezien mijn eigen moeder ook naar de crematie ging, kon ik alleen aan mijn schoonmoeder vragen om op mn dochter te passen want ik vond een crematie toch niet zo geschikt voor haar. Prima, dat deed ze graag zei ze. Dus zo gebeurde het. Smiddags toen ik mijn dochter weer op ging halen, was ik niet in een al te best humeur. Gewoon de crematie op zich al en bovendien had mijn broer die met me mee naar huis was gereden óók nog eens een hoop van zijn problemen op mij gedropt dus ja, dat droeg er natuurlijk ook aan bij.
Nu deed mijn schoonmoeder toen ik daar was om mn dochter op te halen heel overdreven begripvol, ja ze begreep het wel, dat is ook niet leuk zo'n crematie enzo... Ik had haar dus ook maar verteld wat er aan de hand was met mn broer enzo want ik dacht ik zal het maar zeggen, anders zal ze haar eigen conclusies wel weer trekken.. Thuis gekomen ben ik ff gaan liggen terwijl mn dochter ook een dutje deed.
Daardoor kreeg ik wel wat meer energie voor de avond want dat was wel nodig omdat het óók onze trouwdag was en we zouden gaan uiteten. Nou, man was thuisgekomen, heb hem uiteraard ingelicht over de problemen die me dwars zaten want ik vertel hem álles maar ik heb het een beetje van me af proberen te zetten en eigenlijk hebben we, naar omstandigheden, toch wel een van de 'betere' avonden gehad samen sinds mijn depressie.
Echter de volgende dag.. was het een klein ruzietje om iets onbenulligs, maar werd het een KNALLENDE ruzie omdat mijn man zo nodig moest zeggen dat zijn moedertje lief hem gisteren weer gebeld had om hém te waarschuwen dat er gisterenavond wel 'wéér' spanningen zouden zijn thuis want ik was bij haar zó overstuur geweest en ik had dit en dat en zus en zo verteld (exact datgene wat ik haar in vertrouwen had verteld), én ze twijfelde eraan of ik wel kon rijden met mn dochter omdat ik ZO overstuur was (terwijl ik dat al 8 maanden deed en ze weet dat ik prima kan rijden ondanks alles) en ik moest er maar eens iets aan doen, ik mocht daar niet met mn droevig gezicht zitten en die en die hadden het óók allemaal gezien en gemerkt aan me en dat kon niet..
Dat kwam er dus allemaal uit in die ruzie en toen werd ik dus ECHT laaiend. Niet boos, woedend!! Moet je nagaan, ik doe al onderhand een jaar mn stinkende best om voor iedereen de schijn op te houden en ontzettend goed voor mn dochter te zorgen, wat er ook met mij aan de hand is. Iedere dag is het huis schoon en leefbaar, elke dag is er warm eten voor mn gezin. Mn kindje blaakt van de gezondheid en is ALTIJD vrolijk.
Daar moet ik ontzettend hard voor werken iedere dag, wel 1000x zo hard als vóór ik in de depressie zat en ik ben volop bezig met behandelingen dus het is niet dat ik er niets aan probeer te doen. Ik heb mn man nog nóóit iets kwaad gedaan en dan wordt er naar MIJN man, gebeld, naar MIJN gezin, om hem te 'waarschuwen', voor MIJ? En bovendien wordt óók nog eens alles wat ik haar in vertrouwen had verteld dóórverteld door haar, aan mijn man, terwijl dat aan mij is om hem dat te vertellen en niet aan haar. En is mijn man daardoor weer zó ver gehersenspoeld dat hij mij uitscheldt voor 'droefhond' e.d. terwijl ik het daar al moeilijk genoeg mee heb want voor de depressie was ik altijd opgewekt en vrolijk.
Echt, toen had ik het niet meer, toen zijn gewoon AL mijn stoppen doorgeslagen. En tóch heb ik haar nog een vrij beschaafd bericht gestuurd (een bericht omdat ik mezelf schriftelijk sterker vind dan verbaal) ondanks dat ik laaiend was. Namelijk dat ze er mee moest stoppen met achter mn rug stééds maar weer iets op te merken te hebben maar in mn gezicht mooi weer te spelen. En dat ALS ze ermee verder ging, ze er maar voor moest zorgen dat ik het niet terug zou horen. Het was misschien hard verwoord maar duidelijk EN terecht in mijn ogen en zonder te schelden of te vloeken, ondanks dat ik héél haar huid vol had willen schelden.
Ik vond het ZO misselijk wat ze me geflikt had de afgelopen paar maanden terwijl het al zwaar genoeg is en dat was écht de ultieme druppel. En wat deed ze als reactie op dat bericht? Toen kwam haar ware aard boven. Mij op mn persoon uitschelden, me egoïstisch noemen dat ik zo was terwijl ik alles voor iedereen om me heen doe en er zelf helemaal niks aan heb, alles wat ik doe, doe ik voor een ander. En zeggen dat ze haar zoon (let wel, haar volwassen zoon van 28 die héél goed voor zichzelf kan zorgen) moest 'beschermen' tegen mij terwijl ik hem nogmaals nóóit wat heb aangedaan én al onze ruzies de laatste tijd over háár gaan. Nee echt, dat was gewoon olie op een vuur gooien dat al laaiend hoog was dus ja, toen heb ik harde dingen gezegd en dan zelfs nog steeds niet op haar persoon gescholden, tja ik heb haar achterbaks genoemd maar dat heeft voor mij hetzelfde gewicht als 'egoïstisch' dus in mijn ogen niets verkeerd en wat ze niet verdiende.
Ondertussen had ze trouwens wéér naar mijn man gebeld om te klagen, ipv naar mij om het uit te praten. Toen zag mijn man het óók in waar ze mee bezig was, lekker laat maar goed. We hebben het contact toen verbroken eigenlijk en mijn man had 3 weken vakantie van zijn werk (bij zijn vader in de zaak). Vorige week is hij weer begonnen en donderdagavond werd er door zijn vader (die er eigenlijk tot dan toe buiten had gestaan) gebeld alsof zijn neus bloedde, waarom mijn man daar na het werk niet meer binnen kwam. Hij heeft dat dus nógmaals haarfijn uitgelegd dat het echt niet normaal was wat zijn moeder allemaal geflikt had, dat gestook terwijl ze weet dat het niet goed gaat.. En toen bleek dat de neus van zn vader helemaal niet bloedde want ineens draaide die 180 graden om van dat hij er zgn niks van wist, begon hij hélemaal te flippen want IK had zgn. zijn vrouw in mijn berichten als een hond behandeld (ik heb mijn berichten nog tig keren nagelezen en ik vind ze ondanks de omstandigheden zelfs nog netjes) en hij dreigde ermee om naar MIJN moeder te gaan om haar haarfijn uit te leggen dat ik zo'n slechterik was want dit 'sloeg alles'.
Hallo, ik ben 27 jaar oud, woon al bijna 8 jaar niet meer thuis EN mijn moeder had er gewoon echt helemaal niks mee te maken. Dat was gewoon echt een bedreiging van een kleuter van 5 jaar 'ik kan je niet aan dus ik ga het tegen je mama vertellen'. Belachelijk. Ik had het niet meer. Ik heb van pure woede de telefoon uit mijn man zn handen gegrist en tegen hem gezegd met verheven stem: Dat moet je eens wagen, ga jezelf maar lekker voor paal zetten daar. Mijn moeder heeft hier niks mee te maken, kleuter, en die trapt er écht niet in! Nou toen brak de hel los joh, toen kreeg ik me toch een hoop vuilbekkerij over me heen en echt dingen die je gewoon al niet tegen je medemens, maar zéker niet tegen je schoondochter zegt! Ik ben echt voor het vuilste uitgemaakt en er werden, laten we het zo zeggen, de ergste ziektes bij betrokken en zekere dames die betaald worden voor 'de liefde'.
Bovendien waren mijn ouders 'geestesziek' omdat ze mij verwekt hadden. Echt toen ik dat hoorde ben ik letterlijk zó ziek geworden, kots en kots misselijk. Dat een schoonvader in staat is om zulke dingen te zeggen tegen zn schoondochter. En dat na 8,5 jaar de ideale schoondochter te zijn geweest, bracht zelfgebakken koekjes aan hun deur en alles, heb 7,5 jaar voor hun zoon gezorgd, heb ze een prachtige kleindochter gegeven en dan krijg je dit. Onbegrijpelijk. En voor mij nu op dit moment echt onvergeeflijk ook.
Dit kan ik nooit meer vergeten en ik weet niet of ik het ze ooit kan vergeven, ook al heb ik in geen 7,5 jaar geen problemen met ze gehad verder. Dit kan echt niet door de beugel. Ze mogen mijn dochter ook niet meer zien, daar blijven ze héél ver bij uit de buurt. Zoiets hoef ik echt niet bij haar in de buurt te hebben. Stel je voor dat mijn schoonvader haar ooit uitmaakt voor de dingen die hij mij genoemd heeft!! Als hij het bij zijn schoondochter kan, kan het ook bij zn kleindochter. Maar dat was dus mijn verhaal. Nu om nog even terug te komen op dat ik op het begin het ook over mijn schoonzus (de vriendin van mijn schoonbroer) had.
Wij zijn dus aan de praat geraakt over het stookgedrag van mijn schoonmoeder en blijkt dat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt met haar. De verhalen leken zo hard op elkaar. Zij had óók een depressie op het begin van haar zwangerschap door een eerdere miskraam en daar werd ook flink misbruik van gemaakt. Over haar werd ook steeds geklaagd aan het adres van mijn schoonbroer zodat ze het achter haar rug weer moest horen. Zij hadden er óók steeds ruzie om. En toen hebben ze het uiteindelijk óók niet gepikt en ze ook hun leven uitgegooid en dat van hun kind. Nu hoorden we 2 dagen geleden ook dat mijn schoonouders ook ruzie hebben met hun eigen dochter en haar man, die sinds 3 weken een nieuw kindje hebben.
Blijkbaar hadden ze over mijn schoonzus haar man ook steeds een hoop te klagen, heeft hij dit ook niet gepikt en hun opgebeld om te zeggen dat hij er niet van gediend is en dat ze dat ook maar in zn gezicht moeten doen.. En toen heeft mijn schoonvader blijkbaar tegen hem gezegd: ik sla (of steek?) je neer. Daarop heeft mijn schoonbroer dus de politie gebeld en die zijn nog langs geweest bij mijn schoonouders. Ik geef hem gróót gelijk. Eigenlijk had ik dat óók willen doen maar dat wou mn man dan weer niet, vond hij te ver gaan.
Ze hebben dus 4 kinderen en met drie ervan, de drie die een eigen gezin hebben, hebben ze laaiende oorlog. Aan wie ligt het dan?! Van de oudste zoon is er nu nog een kindje onderweg en we zijn héél benieuwd hoe dat dan met hen gaat lopen. Nu is alles koek en ei en wordt de oudste zoon lekker tegen ons 6-en opgestookt hebben we al gemerkt. En hij laat zich lekker hersenspoelen.
Nou eindelijk het einde van mijn hele verhaal. Sorry dat het zo lang is... Maar ben benieuwd naar andere meningen hierover...?
Ik vind t bijna zonde van je moeite. Maar dit draagt dus helemaal niks bij aan t topic.quote:
[..]
Aangepast, zelfs tijdens het editen was het té lang om te lezen.. niet normaal.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Zijn aangepasye tekst leest makkelijker dan de OP. Wellicht lezen/reageren meer mensen met een leesbare OP; er is een veel grotere kans dat het topic wordt weggeklikt na het zien van dat lapje oneindige tekst.quote:
[..]
Ik vind t bijna zonde van je moeite. Maar dit draagt dus helemaal niks bij aan t topic.
Ja of ze reageren gewoon zoals een deel hier al doet.quote:
[..]
Zijn aangepasye tekst leest makkelijker dan de OP. Wellicht lezen/reageren meer mensen met een leesbare OP; er is een veel grotere kans dat het topic wordt weggeklikt na het zien van dat lapje oneindige tekst.
TS had meer moeite mogen doen voor een leesbare tekst. Maar ook met alinea's is het een enorme lap. Zal de OP eens aanpassen, wellicht helpt t.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Wall of text is onleesbaar.
Sterkte.
Sterkte.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Toen ik een relatie kreeg met mijn inmiddels overleden man, was mijn schoonmoeder ook bezig om mij weg te werken, constant in de gaten houden tot zelfs zeggen dat mijn man mij maar moest dumpen want ik zou niet goed voor hem zijn. Na deze opmerking heb ik tegen mijn man gezegd, ik vind alles best en aardig maar ik ga niet meer mee, ik hoef niet gekleineerd, vernederd en onder de tafel door afgezeken te worden.
Dus als er verjaardag was, kocht ik een cadeautje en gaf dat dan aan mijn man mee, toen mijn schoonmoeder hoorde dat ik zwanger was, deed ze ineens poeslief, mijn man zei toen, oohhh zie je, ze vind je wel leuk! Nou het voelde net als een verdoofde zwarte mamba die elk moment weer gif kon spuwen.
Toen mijn man de diagnose kanker kreeg hadden we geregeld contact omdat ik wel van mening ben dat geen moeder haar kind hoort te verliezen en hield haar op de hoogte van alle ziekenhuis bezoeken, onze gesprekken gingen ook alleen daar over.
Na mijn mans overlijden heb ik haar nog 1 maal gezien, zij had toen ook kanker en zei toen tegen mij, ik ga dood, ik heb haar even aangekeken en zei, dat weet ik. Daarna heb ik haar nooit weer gezien en na mijn verhuizing is die, op een lief nichtje na, hele familie buiten beeld verdwenen.
Ik hield heel veel van mijn man en die stond altijd achter mij en nam het voor mij op, maar ik heb wel voor mezelf gekozen, ik wilde niet meer in die negatieve sfeer zitten, vandaar dat ik toen zei, jij mag heen het zijn immers wel je ouders, maar ik blijf weg.
Dus als er verjaardag was, kocht ik een cadeautje en gaf dat dan aan mijn man mee, toen mijn schoonmoeder hoorde dat ik zwanger was, deed ze ineens poeslief, mijn man zei toen, oohhh zie je, ze vind je wel leuk! Nou het voelde net als een verdoofde zwarte mamba die elk moment weer gif kon spuwen.
Toen mijn man de diagnose kanker kreeg hadden we geregeld contact omdat ik wel van mening ben dat geen moeder haar kind hoort te verliezen en hield haar op de hoogte van alle ziekenhuis bezoeken, onze gesprekken gingen ook alleen daar over.
Na mijn mans overlijden heb ik haar nog 1 maal gezien, zij had toen ook kanker en zei toen tegen mij, ik ga dood, ik heb haar even aangekeken en zei, dat weet ik. Daarna heb ik haar nooit weer gezien en na mijn verhuizing is die, op een lief nichtje na, hele familie buiten beeld verdwenen.
Ik hield heel veel van mijn man en die stond altijd achter mij en nam het voor mij op, maar ik heb wel voor mezelf gekozen, ik wilde niet meer in die negatieve sfeer zitten, vandaar dat ik toen zei, jij mag heen het zijn immers wel je ouders, maar ik blijf weg.
Het lijkt er inderdaad op, zoals iemand hier al eerder zei, dat schoonmoeder in een zwart gat is gevallen toen haar kinderen uit huis gingen en ze dus weinig meer te doen had. Ze dacht waarschijnlijk, 'nu komen er kleinkinderen, kan ik dit en dat en zus en zo mee gaan doen.' Dat is in de praktijk wat tegengevallen. Jonge gezinnen zijn, terecht, vaak wat in zichzelf gekeerd.
Toen is ze geflipt. Waarschijnlijk gaat het al jaren niet goed met haar (sinds de kinderen uit huis zijn, of misschien al eerder, sinds de kinderen hun moeder niet echt meer nodig hadden) en dat merkt haar man ook. Die wordt er al jaren in mee getrokken. Ze klaagt waarschijnlijk dagelijks over dat ze geen aandacht van haar kinderen krijgt.
Allemaal geen excuus voor het gedrag, zowel van haar als van hem, maar wel een mogelijke verklaring.
Dit is trouwens maar op één manier op te lossen, en daar heb jij geen rol in. Zij zal in moeten zien dat zij de gene is die dingen verkeerd heeft aangepakt. Misschien realiseert ze zich dat als ze een periode al haar kleinkinderen dus niet ziet.
Toen is ze geflipt. Waarschijnlijk gaat het al jaren niet goed met haar (sinds de kinderen uit huis zijn, of misschien al eerder, sinds de kinderen hun moeder niet echt meer nodig hadden) en dat merkt haar man ook. Die wordt er al jaren in mee getrokken. Ze klaagt waarschijnlijk dagelijks over dat ze geen aandacht van haar kinderen krijgt.
Allemaal geen excuus voor het gedrag, zowel van haar als van hem, maar wel een mogelijke verklaring.
Dit is trouwens maar op één manier op te lossen, en daar heb jij geen rol in. Zij zal in moeten zien dat zij de gene is die dingen verkeerd heeft aangepakt. Misschien realiseert ze zich dat als ze een periode al haar kleinkinderen dus niet ziet.
Ik vind het lastig om hier iets zinnigs over te zeggen, want zonder de toon van je schoonmoeder er bij te horen, en de precieze woorden, kan het ook bezorgdheid zijn in combinatie met onbegrip/onervarenheid met depressie die jij als aanval/kritiek ziet en die daardoor een eigen dynamiek krijgt
Ik zou niet steeds boos reageren want dan krijg je alleen een opstapeling maar ik zou haar blijven voorlichten over depressie.
Is er geen praatgroep of zo waar ook partners/familie van heen kan?
Ik zou niet steeds boos reageren want dan krijg je alleen een opstapeling maar ik zou haar blijven voorlichten over depressie.
Is er geen praatgroep of zo waar ook partners/familie van heen kan?
Ze heeft ook ruzie met de 2 van de 3 andere kinderen. En laat het 4de kind, waar dus geen ruzie mee is, het enige kind zijn zonder gezin. De depressie (van TS) is hier het probleem niet.quote:
Ik vind het lastig om hier iets zinnigs over te zeggen, want zonder de toon van je schoonmoeder er bij te horen, en de precieze woorden, kan het ook bezorgdheid zijn in combinatie met onbegrip/onervarenheid met depressie die jij als aanval/kritiek ziet en die daardoor een eigen dynamiek krijgt
Ik zou niet steeds boos reageren want dan krijg je alleen een opstapeling maar ik zou haar blijven voorlichten over depressie.
Is er geen praatgroep of zo waar ook partners/familie van heen kan?
Heftig. Maar je kind(eren) hebben dus ook geen contact met de familie van je man?quote:
Toen ik een relatie kreeg met mijn inmiddels overleden man, was mijn schoonmoeder ook bezig om mij weg te werken, constant in de gaten houden tot zelfs zeggen dat mijn man mij maar moest dumpen want ik zou niet goed voor hem zijn. Na deze opmerking heb ik tegen mijn man gezegd, ik vind alles best en aardig maar ik ga niet meer mee, ik hoef niet gekleineerd, vernederd en onder de tafel door afgezeken te worden.
Dus als er verjaardag was, kocht ik een cadeautje en gaf dat dan aan mijn man mee, toen mijn schoonmoeder hoorde dat ik zwanger was, deed ze ineens poeslief, mijn man zei toen, oohhh zie je, ze vind je wel leuk! Nou het voelde net als een verdoofde zwarte mamba die elk moment weer gif kon spuwen.
Toen mijn man de diagnose kanker kreeg hadden we geregeld contact omdat ik wel van mening ben dat geen moeder haar kind hoort te verliezen en hield haar op de hoogte van alle ziekenhuis bezoeken, onze gesprekken gingen ook alleen daar over.
Na mijn mans overlijden heb ik haar nog 1 maal gezien, zij had toen ook kanker en zei toen tegen mij, ik ga dood, ik heb haar even aangekeken en zei, dat weet ik. Daarna heb ik haar nooit weer gezien en na mijn verhuizing is die, op een lief nichtje na, hele familie buiten beeld verdwenen.
Ik hield heel veel van mijn man en die stond altijd achter mij en nam het voor mij op, maar ik heb wel voor mezelf gekozen, ik wilde niet meer in die negatieve sfeer zitten, vandaar dat ik toen zei, jij mag heen het zijn immers wel je ouders, maar ik blijf weg.
Dat weten we niet zolang we niet weten waarom die ruzies zijn. En TS heeft daar ook nooit naar geïnformeerd of zo. Het was allemaal prima tot dat ze er zelf mee in aanraking kwamquote:
[..]
Ze heeft ook ruzie met de 2 van de 3 andere kinderen. En laat het 4de kind, waar dus geen ruzie mee is, het enige kind zijn zonder gezin. De depressie (van TS) is hier het probleem niet.
Ik wil niet zeggen dat schoonmama een makkelijk persoon is hoor, maar ik lees hier ook een manier van reageren die de situatie doet escaleren ipv kalmeren en veel aannames op een negatieve manier
Mijn dochtertje heeft haar neef en het nichtje op haar facebook, met het nichtje chat ze nog wel eens, verder helemaal niets geen contact met familie aan die kant.quote:
[..]
Heftig. Maar je kind(eren) hebben dus ook geen contact met de familie van je man?
Wat sneu.quote:
[..]
Mijn dochtertje heeft haar neef en het nichtje op haar facebook, met het nichtje chat ze nog wel eens, verder helemaal niets geen contact met familie aan die kant.
Ik vind het heel knap dat je nog zolang contact met je schoonouders hebt gehouden... misschien een tip voor in de toekomst ; hou niet je mond om mooi weer te spelen..maar zeg gewoon waar het op staat.
Dan was de bom waarschijnlijk eerder ontploft en had je er minder energie in hoeven te stoppen.
Dan was de bom waarschijnlijk eerder ontploft en had je er minder energie in hoeven te stoppen.
Je wil dat wij je gelijk geven, maar dat ga ik niet doen want ik weet niet wat je allemaal hebt gestuurd en gezegd. Het is echt alleen jouw kant van het verhaal.
Als je schoonmoeder dit las, zou ze er dan niks op aan te merken hebben?
Als je schoonmoeder dit las, zou ze er dan niks op aan te merken hebben?
Ik heb er wel degelijk na geïnformeerd hoor. Staat ook in mn tekst. Maanden lang me afgevraagd wat er in vredesnaam mis kon zijn met het meisje. Bij ons is het altijd een schat van een meid die met niemand problemen maakt. En ik ben sowieso niet iemand die graag bemoeizuchtig is in het leven van iemand anders.. Maar ja, ik heb subtiel geïnformeerd wat er daar gebeurd is. En bleek dus dat het bijna exact hetzelfde verhaal was.quote:
[..]
Dat weten we niet zolang we niet weten waarom die ruzies zijn. En TS heeft daar ook nooit naar geïnformeerd of zo. Het was allemaal prima tot dat ze er zelf mee in aanraking kwam
Ik wil niet zeggen dat schoonmama een makkelijk persoon is hoor, maar ik lees hier ook een manier van reageren die de situatie doet escaleren ipv kalmeren en veel aannames op een negatieve manier
En lees hier een aantal keer 'bezorgdheid'. Gelukkig niet te vaak. Maar bezorgdheid geeft je geen recht om constant onterecht over iemand achter de rug om te klagen. Ik gedraag me daar altijd zo normaal mogelijk en als het haar niet aanstaat hoe ik me gedraag, heeft ze er tijd genoeg voor om mij zelf erop te wijzen of te vragen of er misschien wat aan de hand is. Bovendien hoeven haar 'zorgen' niet mijn zorgen te worden. De dingen waar ze over klaagt zijn niet eens terecht, met mijn berichten dus bijv. Dus het is wel degelijk stoken.
Na de 100e keer wat achter je rug te horen en na de zoveelste ruzie die ze in ons huis heeft opgestookt, is het denk ik niet meer dan logisch dat er een keer wat van gezegd wordt. Naar mijn mening toch. En nogmaals met: wil je er nu mee ophouden met dat gedoe achter mn rug en als je het wel doet, zorg dan dat het niet bij me terug komt.. Vind ik dat ik nog vrij beleefd ben gebleven.
Ik zal trouwens mijn topic aanpassen en wat samenvatten. Is inderdaad té lang maar moest het echt even van me afschrijven.
Ik dacht dat ik las dat je je maanden hebt zitten afvragen waarom schoonmoeder zo lelijk over schoonzus praat?quote:
[..]
Ik heb er wel degelijk na geïnformeerd hoor. Staat ook in mn tekst. Maanden lang me afgevraagd wat er in vredesnaam mis kon zijn met het meisje. Bij ons is het altijd een schat van een meid die met niemand problemen maakt. En ik ben sowieso niet iemand die graag bemoeizuchtig is in het leven van iemand anders.. Maar ja, ik heb subtiel geïnformeerd wat er daar gebeurd is. En bleek dus dat het bijna exact hetzelfde verhaal was.
En lees hier een aantal keer 'bezorgdheid'. Gelukkig niet te vaak. Maar bezorgdheid geeft je geen recht om constant onterecht over iemand achter de rug om te klagen. Ik gedraag me daar altijd zo normaal mogelijk en als het haar niet aanstaat hoe ik me gedraag, heeft ze er tijd genoeg voor om mij zelf erop te wijzen of te vragen of er misschien wat aan de hand is. Bovendien hoeven haar 'zorgen' niet mijn zorgen te worden. De dingen waar ze over klaagt zijn niet eens terecht, met mijn berichten dus bijv. Dus het is wel degelijk stoken.
Na de 100e keer wat achter je rug te horen en na de zoveelste ruzie die ze in ons huis heeft opgestookt, is het denk ik niet meer dan logisch dat er een keer wat van gezegd wordt. Naar mijn mening toch. En nogmaals met: wil je er nu mee ophouden met dat gedoe achter mn rug en als je het wel doet, zorg dan dat het niet bij me terug komt.. Vind ik dat ik nog vrij beleefd ben gebleven.
Ik zal trouwens mijn topic aanpassen en wat samenvatten. Is inderdaad té lang maar moest het echt even van me afschrijven.
Ik hoef mn 'gelijk' niet te hebben hoor. Gewoon andere meningen hierover zien. Als je het aan schoonmoeder vraagt wordt er helemaal een verknipte versie van het verhaal gegeven, zoals altijd het geval is, ook over de ruzies met de andere kinderen. Iedereen is fout behalve zij. En als je het dan van hun kant hoort, dan klopt er veel meer van omdat er dan het volledige verhaal wordt verteld en niet alleen de delen waarin zij er beter uitkomt.quote:
Je wil dat wij je gelijk geven, maar dat ga ik niet doen want ik weet niet wat je allemaal hebt gestuurd en gezegd. Het is echt alleen jouw kant van het verhaal.
Als je schoonmoeder dit las, zou ze er dan niks op aan te merken hebben?
Zij verantwoord haar acties dus ook met 'bezorgdheid'. Nogmaals, bezorgdheid, hoeft niet iemand anders zorg te worden, dat kun je ook subtieler doen. Kijk, als mijn man ineens 20 kg was afgevallen en er uitgemergeld uitzag en mn kind verwaarloosd lijkt en je de ribbetjes kan tellen en mn huis hier helemaal overhoop ligt, DAN mag je van mij in díe mate bezorgd zijn en er anderen mee lastig vallen. Maar dat is allemaal niet het geval. Sterker nog, we gaan verder ook gewoon uit en om met vrienden en met mijn familie en mevrouw schoonmoeder is de énige die te klagen heeft. De rest merkt er zelfs amper wat van. Of als ze er over praten houden ze het tenminste bij zichzelf en vallen ze mijn gezin er niet mee lastig.
Er is bij hun op het werk ook een tijd een héle slechte periode geweest dat er constant heftige ruzie was en dat er menig groot en gevaarlijk gereedschap door de lucht heeft gevlogen. Er zou maar eens iemand zoiets tegen zn hoofd hebben gekregen of het was einde verhaal. In die tijd kwam mijn man genoeg overstuur thuis en kon hij er 'snachts niet van slapen. Het is misschien háár zoon maar het is mijn man en ik heb evenveel recht om bezorgd te zijn over hem. Was ik ook. Maar in tegenstelling tot mn schoonmoeder, heb ik toen wél respect gehad voor de situatie en hem niet uitgebuit en tegen ze gebruikt. Of constant naar hun gebeld om te klagen dat mijn man door hun overstuur is. Dus ja, denk dat het niet teveel is om hetzelfde terug te verwachten?
TS, ik geloof je, hoor. Heb in hetzelfde schuitje gezeten. Met mijn eigen moeder notabene.
Ik heb mezelf jarenlang lopen afvragen wat ik verkeerd deed, of wat er mis was met mij.
Tot het moment kwam, dat de boel echt escaleerde en toen heb ik mijn eigen moeder mijn huis uitgetrapt.
Toen pas kon ik verder met mijn eigen leven.
Ik heb mezelf jarenlang lopen afvragen wat ik verkeerd deed, of wat er mis was met mij.
Tot het moment kwam, dat de boel echt escaleerde en toen heb ik mijn eigen moeder mijn huis uitgetrapt.
Toen pas kon ik verder met mijn eigen leven.
Wat je niet zo lijkt te snappen dat het een referentiekader ding isquote:
[..]
Ik heb er wel degelijk na geïnformeerd hoor. Staat ook in mn tekst. Maanden lang me afgevraagd wat er in vredesnaam mis kon zijn met het meisje. Bij ons is het altijd een schat van een meid die met niemand problemen maakt. En ik ben sowieso niet iemand die graag bemoeizuchtig is in het leven van iemand anders.. Maar ja, ik heb subtiel geïnformeerd wat er daar gebeurd is. En bleek dus dat het bijna exact hetzelfde verhaal was.
En lees hier een aantal keer 'bezorgdheid'. Gelukkig niet te vaak. Maar bezorgdheid geeft je geen recht om constant onterecht over iemand achter de rug om te klagen. Ik gedraag me daar altijd zo normaal mogelijk en als het haar niet aanstaat hoe ik me gedraag, heeft ze er tijd genoeg voor om mij zelf erop te wijzen of te vragen of er misschien wat aan de hand is. Bovendien hoeven haar 'zorgen' niet mijn zorgen te worden. De dingen waar ze over klaagt zijn niet eens terecht, met mijn berichten dus bijv. Dus het is wel degelijk stoken.
Na de 100e keer wat achter je rug te horen en na de zoveelste ruzie die ze in ons huis heeft opgestookt, is het denk ik niet meer dan logisch dat er een keer wat van gezegd wordt. Naar mijn mening toch. En nogmaals met: wil je er nu mee ophouden met dat gedoe achter mn rug en als je het wel doet, zorg dan dat het niet bij me terug komt.. Vind ik dat ik nog vrij beleefd ben gebleven.
Ik zal trouwens mijn topic aanpassen en wat samenvatten. Is inderdaad té lang maar moest het echt even van me afschrijven.
Jij zegt klagen, zij zegt haar zorgen uitspreken
Jij (en je vriend) zeggen 'er zijn gekke berichten', zij vind misschien een bepaalde smiley gek omdat ze die op een andere manier op vat
Dit is niet iets waar een waarheid in is, en die erkend willen zien worden gaat je alleen gedoe opleveren
Je kunt beter werken aan je reacties zodat het niet escaleert
Het is natuurlijk niet alléén een referentiedingetje als er meer mensen last van hebben.quote:
[..]
Wat je niet zo lijkt te snappen dat het een referentiekader ding is
Jij zegt klagen, zij zegt haar zorgen uitspreken
Jij (en je vriend) zeggen 'er zijn gekke berichten', zij vind misschien een bepaalde smiley gek omdat ze die op een andere manier op vat
Dit is niet iets waar een waarheid in is, en die erkend willen zien worden gaat je alleen gedoe opleveren
Je kunt beter werken aan je reacties zodat het niet escaleert
Waarschijnlijk reageert schoonmoeder ook gewoon op een vervelende manier.
Nadeel is dat je daar niks aan kan veranderen, je kan inderdaad alleen je eigen reactie verandren en als dat voor jou niet werkt omdat je dan teveel het gevoel hebt dat je jezelf aan de kant moet zetten bv, is contact (tijdelijk) verbreken soms best n prima optie. Kun je van daaruit kijken wanneer het voor jou goed voelt en hoe je ermee om wil gaan straks.
compact en kleverig.
Ja zoals ik ook al zei in post 32 is het vast niet zo dat ze de makkelijkste vrouw op aarde isquote:
[..]
Het is natuurlijk niet alléén een referentiedingetje als er meer mensen last van hebben.
Waarschijnlijk reageert schoonmoeder ook gewoon op een vervelende manier.
Nadeel is dat je daar niks aan kan veranderen, je kan inderdaad alleen je eigen reactie verandren en als dat voor jou niet werkt omdat je dan teveel het gevoel hebt dat je jezelf aan de kant moet zetten bv, is contact (tijdelijk) verbreken soms best n prima optie. Kun je van daaruit kijken wanneer het voor jou goed voelt en hoe je ermee om wil gaan straks.
Maar dat je het niet kunt veranderen bedoel ik ook
Zij denkt vind waarschijnlijk echt dat het bezorgdheid is, en dat ze er goed aan doet die te uiten
En vind waarschijnlijk net als TS dat aan de manier waarop niks te verwijten is
Maar het resultaat is 2 mensen die op dit moment op een negatieve manier op elkaar in grijpen. Dan kun je wel gaan zoeken naar het gelijk, maar dat is er gewoon niet. Je bent beter af met kijken wat jij kunt doen om de dynamiek te verbreken
Pff kijk, misschien zou ik hier óók niet zoveel energie in moeten steken om elke keer op dit soort berichten te antwoorden. Want geloof me, het kost energie. Maar als het me niet zó hoog zat, zou ik het ook niet doen. Ik voel me na al die jaren behoorlijk in mn gat gebeten door héél dit gedoe en ik vind dat een situatie die al moeilijk genoeg is en waar niemand iets aan kan doen, héél erg wordt uitgebuit en nog moeilijker wordt gemaakt. Dat kan niemand gebruiken.quote:
[..]
Wat je niet zo lijkt te snappen dat het een referentiekader ding is
Jij zegt klagen, zij zegt haar zorgen uitspreken
Jij (en je vriend) zeggen 'er zijn gekke berichten', zij vind misschien een bepaalde smiley gek omdat ze die op een andere manier op vat
Dit is niet iets waar een waarheid in is, en die erkend willen zien worden gaat je alleen gedoe opleveren
Je kunt beter werken aan je reacties zodat het niet escaleert
Kijk, als iemand vind dat ik 'foute smileys' stuur of niet snel genoeg antwoord op een bericht of kortaf ben, kan ze óók gewoon aan mij vragen waarom of wat het te betekenen heeft. Ik ben misschien depressief maar niet achterlijk. Mijn man heeft trouwens al mn berichten nagekeken en hij vond er niks vreemds in staan. Bovendien vraagt ze of zegt ze wel vaker dingen persoonlijk aan/tegen mij die me kwetsen, als kip zonder kop zonder rekening te houden met mijn gevoelens. Dit heeft ze ook bij mijn schoonzus gedaan trouwens. Daar wordt ook gewoon niks van gezegd, dat is haar karakter en dat wéét ik dus slik ik het in en gaan we weer verder. Dus als ze dat kan, kan ze ook me persoonlijk over mn berichten vragen, dat wordt meer gewaardeerd dan achter mn rug om. Het gaat ook niet alléén om smileys en korte berichten, het is óók zo dat ze bij mn man klaagt dat ik 'nooit tijd voor haar zou hebben' en haar 'altijd zou afwimpelen met een excuus', terwijl ze hier elke week zit en ik me van geen kwaad bewust ben want ze is altijd welkom geweest als ik tijd heb en mn dochter niet toevallig een dutje doet als ze voor haar wil komen. Mijn éigen moeder zit hier niet iedere week hoor..Als je zoiets vindt, kan je dat ook gewoon met de persoon zelf bespreken ipv met de partner zodat die daar 'boos' om kan worden terwijl er niks aan de hand is. Als je 5 min van tevoren stuurt of je ergens langs mag komen kán het bovendien ook wel eens gewoon zo zijn dat iemand een andere planning heeft en die niet gaat omgooien om haar te plezieren.
Dit wordt ook alweer lang genoeg maar nogmaals, het zit me hoog en anders zou ik dit niet doen. Het is ook niet zo dat het één keer is gebeurd hè dat ik haar 'klachten' of 'zorgen' of hoe je het ook wil noemen, over me heen krijg hè. Geloof me, ik ben écht niet iemand die om de haverklap ruzie gaat zoeken met mensen omdat ik me op mn teentjes getrapt voel door één klein dingetje dat er gebeurd is. Zo ben ik niet. Ik slik juist héél veel en zeg er pas veel te laat iets van als het écht veel te ver gaat. Zoals nu dus. Het is ook élke keer niet goed. Als ik wat stiller ben, krijgt mijn man te horen dat zij het weer opmerkt en dat het slecht gaat en dat we er iets aan moeten doen (terwijl we dit doen). Als ik wat spraakzamer ben, is er niks aan de hand en heb ik me aangesteld want alles is goed, krijgt mn man dan te horen. Het is nooit goed en op een gegeven moment weet je dan niet hoe je je nog moet gedragen zodat je het niet terug te horen krijgt. Je kunt óók gewoon één keer je mond houden en niet steeds iets te zeggen te hebben om de goeie vrede te bewaren.
Maar al die dingen, zijn haar elke keer vergeven en heb ik ingeslikt juist óm maar geen ruzie te krijgen met haar. Maar als je dan naar mn man gaat bellen om hem te 'waarschuwen' voor mij en je te gaan bemoeien dat er waarschijnlijk spanningen zullen zijn thuis, terwijl die dag mn man thuis is gekomen en we gewoon een 'gezellige avond' hebben gehad. Sorry maar dat was de druppel en dan komt alles boven. En dan vind ik dat ik het nog beschaafd aan haar heb gevraagd om ermee te stoppen. En aan haar persoonlijk en niet aan haar man ofzo.
Dus ja, ik doe dit echt niet om mn gelijk te halen.. ik doe dit gewoon om mn verhaal eens kwijt te kunnen. Dat betekend niet dat ik het er niet moeilijk mee heb dat door sommigen dat gedrag wordt gerechtvaardigd, eerlijk is eerlijk en dat moet ik toegeven. Bezorgd zijn begrijp ik echt wel. Ik ben ook iemand die zich veel zorgen maakt om mensen waar ik van hou. Ik heb wél respect voor de situaties en de betrokken mensen. En bezorgdheid is voor mij eens checken hoe het gaat. Niet daarbij altijd je eigen bevindingen en oordelen en conclusies te moeten geven. Als het gewoon maar checken was hoe het ging, was er ook niks aan de hand geweest...
Omdat het gewoon TE veel is en het gewoon absoluut niet terecht is. Dit wordt volgens mij ook gewoon gedaan om uiteindelijk een reactie te krijgen. Voor mijn gevoel is dit gewoon iemand uit de tent lokken en kijken hoe ver je kunt gaan voordat iemand breekt. Zelfs de geduldigste en meest begripvolle persoon zou hier op een gegeven moment wat van zeggen en volgens mij is dat niet meer dan normaal. Dat is hetzelfde als iemand constant tegen zn schenen aan schoppen en verwachten dat iemand niet een keer terug schopt of nog lief met een klein stemmetje gaat vragen:'zeg wil je misschien alsjeblieft stoppen?quote:
Wat ik wel een vreemde reactie hier vind trouwens, is dat het verhaal alléén van mijn kant wordt verteld. Dat is toch altijd als iemand wat op een forum zet? En het is niet zo dat ik mijn acties verzwijg ofzo of mezelf ophemel. Heb alles verteld over hoe ik ook heb gereageerd en ja, op een bepaald moment ben ik misschien de controle verloren maar dat gebeurd wel eens als je uit de tent gelokt wordt. Je hoeft niet in alle situaties de wijste te zijn, we zijn allemaal maar mensen.
Maar voor wie het wil weten, mijn man en ik hebben besloten om met dit verhaal ook naar een psych te gaan en mijn man heeft ook voorgesteld dat mijn schoonouders ook eens daar bij dezelfde gaan praten zodat beide versies van het verhaal kunnen worden geanalyseerd en dat er een professional zijn oordeel kan vellen. Zo kunnen we allebei horen wat we 'fout' gedaan hebben.
Dat het daar zou worden besproken en eventueel voor een deel uitgepraat, betekent voor mij niet dat het goed is en koek ei is. Daar heb ik, ten eerste teveel voor gepikt en er niets van gezegd, ten tweede ik kan het maar héél moeilijk verkroppen en vergeten waarvoor ik allemaal uitgemaakt ben. Nogmaals, dat soort dingen zeg je niet tegen je medemens en al helemaal niet tegen familie. En ik zou er niet eens aan denken om zoiets tegen ze te zeggen of terug te zeggen. Dat is gewoon écht een teken van zwakte. Het énige wat ik ooit op haar persoon heb gezegd in heel de discussie, is dat ze achterbaks is. En dat pas nadat zij me egoïstisch had genoemd en dat is een woord waar ik héél slecht tegen kan. Egoïstisch en achterbaks heeft voor mij hetzelfde gewicht. Niet netjes maar als de ene scheldt, mag de ander dat ook. Maar de dingen die ik genoemd ben, dat gaat er ver over. Dat vergeet ik nooit meer en misschien over een hele tijd dat het wat gesleten is en dat we op zn minst door één deur passen en dat ze hun kleindochter weer af en toe mogen zien... Maar voorlopig nog lang niet. Ik ga me niet twee keer aan dezelfde steen stoten en zeker niet een paar keer.
Weet je, je gebruikt zoveel woorden dat het lastig is om de kern van het verhaal te vinden. Ik begrijp dat je schoonmoeder een trut eerste klas is en dat jij te lang over je heen hebt laten lopen? Misschien is zo'n cursus waarbij je leert om voor jezelf op te komen iets voor jou want dit ligt natuurlijk niet alleen aan je schoonmoederquote:
[..]
Omdat het gewoon TE veel is en het gewoon absoluut niet terecht is. Dit wordt volgens mij ook gewoon gedaan om uiteindelijk een reactie te krijgen. Voor mijn gevoel is dit gewoon iemand uit de tent lokken en kijken hoe ver je kunt gaan voordat iemand breekt. Zelfs de geduldigste en meest begripvolle persoon zou hier op een gegeven moment wat van zeggen en volgens mij is dat niet meer dan normaal. Dat is hetzelfde als iemand constant tegen zn schenen aan schoppen en verwachten dat iemand niet een keer terug schopt of nog lief met een klein stemmetje gaat vragen:'zeg wil je misschien alsjeblieft stoppen?
Wat ik wel een vreemde reactie hier vind trouwens, is dat het verhaal alléén van mijn kant wordt verteld. Dat is toch altijd als iemand wat op een forum zet? En het is niet zo dat ik mijn acties verzwijg ofzo of mezelf ophemel. Heb alles verteld over hoe ik ook heb gereageerd en ja, op een bepaald moment ben ik misschien de controle verloren maar dat gebeurd wel eens als je uit de tent gelokt wordt. Je hoeft niet in alle situaties de wijste te zijn, we zijn allemaal maar mensen.
Maar voor wie het wil weten, mijn man en ik hebben besloten om met dit verhaal ook naar een psych te gaan en mijn man heeft ook voorgesteld dat mijn schoonouders ook eens daar bij dezelfde gaan praten zodat beide versies van het verhaal kunnen worden geanalyseerd en dat er een professional zijn oordeel kan vellen. Zo kunnen we allebei horen wat we 'fout' gedaan hebben.
Dat het daar zou worden besproken en eventueel voor een deel uitgepraat, betekent voor mij niet dat het goed is en koek ei is. Daar heb ik, ten eerste teveel voor gepikt en er niets van gezegd, ten tweede ik kan het maar héél moeilijk verkroppen en vergeten waarvoor ik allemaal uitgemaakt ben. Nogmaals, dat soort dingen zeg je niet tegen je medemens en al helemaal niet tegen familie. En ik zou er niet eens aan denken om zoiets tegen ze te zeggen of terug te zeggen. Dat is gewoon écht een teken van zwakte. Het énige wat ik ooit op haar persoon heb gezegd in heel de discussie, is dat ze achterbaks is. En dat pas nadat zij me egoïstisch had genoemd en dat is een woord waar ik héél slecht tegen kan. Egoïstisch en achterbaks heeft voor mij hetzelfde gewicht. Niet netjes maar als de ene scheldt, mag de ander dat ook. Maar de dingen die ik genoemd ben, dat gaat er ver over. Dat vergeet ik nooit meer en misschien over een hele tijd dat het wat gesleten is en dat we op zn minst door één deur passen en dat ze hun kleindochter weer af en toe mogen zien... Maar voorlopig nog lang niet. Ik ga me niet twee keer aan dezelfde steen stoten en zeker niet een paar keer.
Tja maar het probleem is nu toch uiteindelijk dát ik niet méér over me heen heb laten lopen en er wat van gezegd heb? Dat ik juist voor mezelf opgekomen ben. Dat kunnen ze toch niet hebben? En daardoor is het toch geëscaleerd en gescholden en bedreigd van hun kant uit? Het is niet dat ik ze verrot heb gescholden ofzo hè om mezelf duidelijk over te brengen, heb gewoon beschaafd gezegd nu er mee te kappen. Dat kan ik met een schoon geweten zeggen. En tóen kreeg ik een hoop ellende over me heen.quote:
[..]
Weet je, je gebruikt zoveel woorden dat het lastig is om de kern van het verhaal te vinden. Ik begrijp dat je schoonmoeder een trut eerste klas is en dat jij te lang over je heen hebt laten lopen? Misschien is zo'n cursus waarbij je leert om voor jezelf op te komen iets voor jou want dit ligt natuurlijk niet alleen aan je schoonmoeder
Dus ja, wat wil je nu zeggen? Moet ik nu wel voor mezelf opkomen? Of maar alles blijven slikken volgens jou? Je moet het ook wel weten hè 😉 Zomaar vanuit het niets, zonder wat te zeggen het contact verbreken omdat ik er genoeg van heb is ook een beetje vreemd en geen porem lijkt mij. Dat zou me ook bij hoog en laag worden verweten... Nu weten ze tenminste waarom het contact verbroken is. Ze weten het maar al te goed, maar ze rechtvaardigen het en zien niet dat ze fout zijn geweest of willen dat niet toegeven. En dat vind ik niet kunnen. Ik kan er niks aan doen dat ik een depressie krijg en heb er geen behoefte aan dat het me wordt verweten en zéker niet achter mn rug maar op zo'n manier dat ik het toch te horen krijg.
Wil je überhaupt andere meningen dan de jouwe horen? Je hebt te lang over je heen laten walsen, had je eerder duidelijke grenzen aangegeven was het niet dusdanig geëscaleerd, je schoonmoeder was maanden aan het vuilbekken over je schoonzus en jij gaat voorzichtig na maanden informeren naar hoe het zit. Waarom niet gewoon meteen? En waarom heb je je eigen probleem met schoonmoeder in vredesnaam zo lang laten sudderen? Je kunt nu wel boos doen tegen mij maar dat gaat je niks opleveren.quote:
[..]
Tja maar het probleem is nu toch uiteindelijk dát ik niet méér over me heen heb laten lopen en er wat van gezegd heb? Dat ik juist voor mezelf opgekomen ben. Dat kunnen ze toch niet hebben? En daardoor is het toch geëscaleerd en gescholden en bedreigd van hun kant uit? Het is niet dat ik ze verrot heb gescholden ofzo hè om mezelf duidelijk over te brengen, heb gewoon beschaafd gezegd nu er mee te kappen. Dat kan ik met een schoon geweten zeggen. En tóen kreeg ik een hoop ellende over me heen.
Dus ja, wat wil je nu zeggen? Moet ik nu wel voor mezelf opkomen? Of maar alles blijven slikken volgens jou? Je moet het ook wel weten hè 😉 Zomaar vanuit het niets, zonder wat te zeggen het contact verbreken omdat ik er genoeg van heb is ook een beetje vreemd en geen porem lijkt mij. Dat zou me ook bij hoog en laag worden verweten... Nu weten ze tenminste waarom het contact verbroken is. Ze weten het maar al te goed, maar ze rechtvaardigen het en zien niet dat ze fout zijn geweest of willen dat niet toegeven. En dat vind ik niet kunnen. Ik kan er niks aan doen dat ik een depressie krijg en heb er geen behoefte aan dat het me wordt verweten en zéker niet achter mn rug maar op zo'n manier dat ik het toch te horen krijg.
Maar zeg het even als je wil dat ik zeg dat je schoonmoeder een kutwijf is en dat je volkomen gelijk hebt en in je recht staat.
Beter ga je leren hoe je vriendelijk doch dringend voor jezelf op leert komen voor ruzies escaleren.
Ik denk dat TS wel wat anders aan haar hoofd had, ze heeft een postnatale depressie, ze heeft een baby waar ze voor moet zorgen, ja logisch dat shchoonmoeder druppelsgewijs de boel komt verzieken.quote:
[..]
Wil je überhaupt andere meningen dan de jouwe horen? Je hebt te lang over je heen laten walsen, had je eerder duidelijke grenzen aangegeven was het niet dusdanig geëscaleerd, je schoonmoeder was maanden aan het vuilbekken over je schoonzus en jij gaat voorzichtig na maanden informeren naar hoe het zit. Waarom niet gewoon meteen? En waarom heb je je eigen probleem met schoonmoeder in vredesnaam zo lang laten sudderen? Je kunt nu wel boos doen tegen mij maar dat gaat je niks opleveren.
Maar zeg het even als je wil dat ik zeg dat je schoonmoeder een kutwijf is en dat je volkomen gelijk hebt en in je recht staat.
Beter ga je leren hoe je vriendelijk doch dringend voor jezelf op leert komen voor ruzies escaleren.
Als je zelf goed en lekker in je vel zit, is het veel makkelijker om alert te reageren op dit soort acties.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet alles gelezen heb, maar wel ongeveer driekwart.
Het grootste probleem is volgens mij niet tussen TS en haar schoonmoder, maar eerder krijg ik de indruk dat tussen TS en haar man niet alles erg lekker gaat.
De ruzie met die schoonmoeder als een soort van 'proxy-oorlog' uitgevochten wordt (misschien deels om te verhullen dat die twee echtgenoten eens goed en open met elkaar moet spreken en ook het vertrouwen in elkaar moeten terugvinden, als hun relatie niet verder kapot moet gaan)
Met die schoonmoeder moet je niet gaan 'vechten' en conflicten zoeken (los ervan dat je kennelijk ook veel slechts over haar meld, krijg ik ook de indruk dat ze ook hulpbereid is en ook door jou regelmatig als steun gebruikt, wat je ook nu kunt gebruiken),
maar vecht wel voor je relatie en het vertrouwen van je man...
Ik vrees een beetje dat als je een oorlog gaat maken met die schoonmoeder je dat enkel verliest en je relatie ermee kapotgaat
Het grootste probleem is volgens mij niet tussen TS en haar schoonmoder, maar eerder krijg ik de indruk dat tussen TS en haar man niet alles erg lekker gaat.
De ruzie met die schoonmoeder als een soort van 'proxy-oorlog' uitgevochten wordt (misschien deels om te verhullen dat die twee echtgenoten eens goed en open met elkaar moet spreken en ook het vertrouwen in elkaar moeten terugvinden, als hun relatie niet verder kapot moet gaan)
Met die schoonmoeder moet je niet gaan 'vechten' en conflicten zoeken (los ervan dat je kennelijk ook veel slechts over haar meld, krijg ik ook de indruk dat ze ook hulpbereid is en ook door jou regelmatig als steun gebruikt, wat je ook nu kunt gebruiken),
maar vecht wel voor je relatie en het vertrouwen van je man...
Ik vrees een beetje dat als je een oorlog gaat maken met die schoonmoeder je dat enkel verliest en je relatie ermee kapotgaat
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
En wat is de oplossing dan?quote:
[..]
Ik denk dat TS wel wat anders aan haar hoofd had, ze heeft een postnatale depressie, ze heeft een baby waar ze voor moet zorgen, ja logisch dat shchoonmoeder druppelsgewijs de boel komt verzieken.
Als je zelf goed en lekker in je vel zit, is het veel makkelijker om alert te reageren op dit soort acties.
quote:
Wat ik al eerder schreef: direct kappen met die handel, alle contact verbreken.quote:
Vooral omdat schoonvader met messen loopt te dreigen.
Dat dacht ik op de vorige pagina al. Haar man en zijn vader hebben een vennootschap, hij kan dus niet zomaar weg, schoonmoeder komt ergens aan haar munitie om schoondochter extra in de gaten te houden.quote:
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet alles gelezen heb, maar wel ongeveer driekwart.
Het grootste probleem is volgens mij niet tussen TS en haar schoonmoder, maar eerder krijg ik de indruk dat tussen TS en haar man niet alles erg lekker gaat.
De ruzie met die schoonmoeder als een soort van 'proxy-oorlog' uitgevochten wordt (misschien deels om te verhullen dat die twee echtgenoten eens goed en open met elkaar moet spreken en ook het vertrouwen in elkaar moeten terugvinden, als hun relatie niet verder kapot moet gaan)
Met die schoonmoeder moet je niet gaan 'vechten' en conflicten zoeken (los ervan dat je kennelijk ook veel slechts over haar meld, krijg ik ook de indruk dat ze ook hulpbereid is en ook door jou regelmatig als steun gebruikt, wat je ook nu kunt gebruiken),
maar vecht wel voor je relatie en het vertrouwen van je man...
Ik vrees een beetje dat als je een oorlog gaat maken met die schoonmoeder je dat enkel verliest en je relatie ermee kapotgaat
Vader en zoon zitten aan een vennootschap, er moet natuurlijk wel ergens geld vandaan komen dus contact verbreken is misschien niet zo handig.quote:
[..]
[..]
Wat ik al eerder schreef: direct kappen met die handel, alle contact verbreken.
Vooral omdat schoonvader met messen loopt te dreigen.
Schoonmoeder kan uiterst vervelend zijn maar mensen met een diepe depressie zijn doorgaans ook niet echt leuk.
Dat is makkelijk opgeschreven, maar sommige mensen lijken altijd overal mee weg te komen. Vooral in familie-situaties is 't behoorlijk lastig wanneer je op je strepen gaat staan (juist omdat je conflict wil voorkomen). Als je meteen na 't eerste incident 'fel' reageert kun je ook verwijten krijgen dat je te emotioneel bent. Maar als je het laat gaan en er eerst niks over zegt en in een later stadium wel kunnen ze de kaart 'We-wisten-niet-dat-het-een-probleem-was-want-je-hebt-dat-nooit-gezegd' spelenquote:
[..]
Weet je, je gebruikt zoveel woorden dat het lastig is om de kern van het verhaal te vinden. Ik begrijp dat je schoonmoeder een trut eerste klas is en dat jij te lang over je heen hebt laten lopen? Misschien is zo'n cursus waarbij je leert om voor jezelf op te komen iets voor jou want dit ligt natuurlijk niet alleen aan je schoonmoeder
- I've just made up my mind, so don't confuse me with the facts -
Als jij je spaarzame energie graag wil verspillen aan het verdedigen van je standpunt, dan is het niet zo raar dat anderen dit als gelijk willen krijgen opvatten denk ik. Die verdediging, al dan niet terecht, ziet er toch iets anders uit dan wanneer je hier meer focus zou leggen op advies en wat nou anders cq beter had gekund.quote:
[..]
Ik hoef mn 'gelijk' niet te hebben hoor. Gewoon andere meningen hierover zien. Als je het aan schoonmoeder vraagt wordt er helemaal een verknipte versie van het verhaal gegeven, zoals altijd het geval is, ook over de ruzies met de andere kinderen. Iedereen is fout behalve zij. En als je het dan van hun kant hoort, dan klopt er veel meer van omdat er dan het volledige verhaal wordt verteld en niet alleen de delen waarin zij er beter uitkomt.
Misschien is dat juist een onderdeel van het probleem. Er niet over praten, zoveel mogelijk mooi weer spelen. Hoe geef je dan ruimte aan, zowel voor anderen als jezelf? Hoe tackle je problemen? In dit geval lijken alle partijen niet erg constructief ermee bezig geweest. Hoe merkt een schoonma dan grenzen zonder degelijke feedback? Hoe kunnen anderen zorgen met jou bespreken als jij zo je best doet om die er vooral zo min mogelijk te laten zijn? Hoe gaat jullie kind met conflicten om leren gaan, zolang jullie het als een hoge druk ketel laten opvoeren tot de bom barst?quote:Zij verantwoord haar acties dus ook met 'bezorgdheid'. Nogmaals, bezorgdheid, hoeft niet iemand anders zorg te worden, dat kun je ook subtieler doen. Kijk, als mijn man ineens 20 kg was afgevallen en er uitgemergeld uitzag en mn kind verwaarloosd lijkt en je de ribbetjes kan tellen en mn huis hier helemaal overhoop ligt, DAN mag je van mij in díe mate bezorgd zijn en er anderen mee lastig vallen. Maar dat is allemaal niet het geval. Sterker nog, we gaan verder ook gewoon uit en om met vrienden en met mijn familie en mevrouw schoonmoeder is de énige die te klagen heeft. De rest merkt er zelfs amper wat van. Of als ze er over praten houden ze het tenminste bij zichzelf en vallen ze mijn gezin er niet mee lastig.
Jij vindt het respect, maar voor haar was het misschien een heel ander gevoel. Desinteresse bijvoorbeeld? Misschien vooral over hoe je man thuis deed en niet wat het verder voor hen als familie betekende?quote:Er is bij hun op het werk ook een tijd een héle slechte periode geweest dat er constant heftige ruzie was en dat er menig groot en gevaarlijk gereedschap door de lucht heeft gevlogen. Er zou maar eens iemand zoiets tegen zn hoofd hebben gekregen of het was einde verhaal. In die tijd kwam mijn man genoeg overstuur thuis en kon hij er 'snachts niet van slapen. Het is misschien háár zoon maar het is mijn man en ik heb evenveel recht om bezorgd te zijn over hem. Was ik ook. Maar in tegenstelling tot mn schoonmoeder, heb ik toen wél respect gehad voor de situatie en hem niet uitgebuit en tegen ze gebruikt. Of constant naar hun gebeld om te klagen dat mijn man door hun overstuur is. Dus ja, denk dat het niet teveel is om hetzelfde terug te verwachten?
Door dingen uit te spreken kun je elkaars definities beter leren kennen. Meer op elkaars golflengte af leren stemmen, zodat je boodschap van respect ook beter zo ontvangen kan worden door de ander en vice versa. Kan tevens bonuspunten opleveren door de moeite die je voor elkaar doet en interesse die je in elkaar toont.
Je kan wel degelijk dingen in het hier en nu doen. Maar dan moet je wel duidelijker zijn in wat je nou eigenlijk wil. Zoals je hier doet komt het vooral op mij over dat je je ei kwijt moet (terecht en denk ik long overdue), maar ook dat wel heel graag je schoonmoeder als kwade genius van dit alles wil weg zetten. En dat is denk ik wel iets te ver en niet constructief. Ook als het wel helemaal terecht zou zijn, heb je er uiteindelijk niet zo veel aan om wat mensen om the interwebz medestander te maken van dat ze echt door en door evil is. Blijf geen negatieve energie lekken en kijk naar de dingen die je er wel mee kan en zou (moeten) willen.quote:
[..]
Pff kijk, misschien zou ik hier óók niet zoveel energie in moeten steken om elke keer op dit soort berichten te antwoorden. Want geloof me, het kost energie. Maar als het me niet zó hoog zat, zou ik het ook niet doen. Ik voel me na al die jaren behoorlijk in mn gat gebeten door héél dit gedoe en ik vind dat een situatie die al moeilijk genoeg is en waar niemand iets aan kan doen, héél erg wordt uitgebuit en nog moeilijker wordt gemaakt. Dat kan niemand gebruiken.
Positief is dat jij nu energie hebt om wel over je shit te praten, ook al is het "maar" online. Vanuit diverse hoeken meningen genereren zou je iets begripvoller kunnen maken jegens je schoonmoeder. Meer leren kijken naar jullie overeenkomsten. Omdat het ook maar een mens, die misschien ook wel met de nodige shit zit en dingen onhandig aanpakt. Zij heeft dan geen labeltje als een depressie zoals jij, maar dat hoeft niet te betekenen dat zij helemaal geen goede intenties had en/of ook maar gewoon om aandacht en erkenning snakt ofzo. Dat laatste is voor jou kennelijk iets waar je enorm je best voor doet om bepaalde dingen weg te stoppen, maar ondertussen wil je wel erkenning voor je diagnose en je harde werk. Misschien zocht zij op deze kromme manier ook wel een bepaalde erkenning voor wat zij meent op te merken. Dingen bespreekbaar willen maken om erger te voorkomen. En misschien ook wel onbewust dat zich als moeder en oma nog een beetje relevant zou kunnen voelen ofzo. Het familiebedrijf kon ze niet redden, maar hier kon ze wel invloed laten merken. Want ja, waarom stond jouw man daar eigenlijk zo lang voor open denk je?
Misschien wel om dezelfde reden waarom jij het niet besproken hebt?quote:Kijk, als iemand vind dat ik 'foute smileys' stuur of niet snel genoeg antwoord op een bericht of kortaf ben, kan ze óók gewoon aan mij vragen waarom of wat het te betekenen heeft. Ik ben misschien depressief maar niet achterlijk. Mijn man heeft trouwens al mn berichten nagekeken en hij vond er niks vreemds in staan. Bovendien vraagt ze of zegt ze wel vaker dingen persoonlijk aan/tegen mij die me kwetsen, als kip zonder kop zonder rekening te houden met mijn gevoelens. Dit heeft ze ook bij mijn schoonzus gedaan trouwens. Daar wordt ook gewoon niks van gezegd, dat is haar karakter en dat wéét ik dus slik ik het in en gaan we weer verder. Dus als ze dat kan, kan ze ook me persoonlijk over mn berichten vragen, dat wordt meer gewaardeerd dan achter mn rug om. Het gaat ook niet alléén om smileys en korte berichten, het is óók zo dat ze bij mn man klaagt dat ik 'nooit tijd voor haar zou hebben' en haar 'altijd zou afwimpelen met een excuus', terwijl ze hier elke week zit en ik me van geen kwaad bewust ben want ze is altijd welkom geweest als ik tijd heb en mn dochter niet toevallig een dutje doet als ze voor haar wil komen. Mijn éigen moeder zit hier niet iedere week hoor..Als je zoiets vindt, kan je dat ook gewoon met de persoon zelf bespreken ipv met de partner zodat die daar 'boos' om kan worden terwijl er niks aan de hand is. Als je 5 min van tevoren stuurt of je ergens langs mag komen kán het bovendien ook wel eens gewoon zo zijn dat iemand een andere planning heeft en die niet gaat omgooien om haar te plezieren.
Daarnaast is het natuurlijk een beetje kul dat je je van geen kwaad bewust was, want je slikt het al tijden bewust in. Kun je je eigen motivatie om dat te doen wel ok vinden, maar ondertussen hebben jullie beide dus niet actief bijgedragen aan een directere aanpak. Althans beide, jullie allemaal zo te lezen..
Goede vredequote:Dit wordt ook alweer lang genoeg maar nogmaals, het zit me hoog en anders zou ik dit niet doen. Het is ook niet zo dat het één keer is gebeurd hè dat ik haar 'klachten' of 'zorgen' of hoe je het ook wil noemen, over me heen krijg hè. Geloof me, ik ben écht niet iemand die om de haverklap ruzie gaat zoeken met mensen omdat ik me op mn teentjes getrapt voel door één klein dingetje dat er gebeurd is. Zo ben ik niet. Ik slik juist héél veel en zeg er pas veel te laat iets van als het écht veel te ver gaat. Zoals nu dus. Het is ook élke keer niet goed. Als ik wat stiller ben, krijgt mijn man te horen dat zij het weer opmerkt en dat het slecht gaat en dat we er iets aan moeten doen (terwijl we dit doen). Als ik wat spraakzamer ben, is er niks aan de hand en heb ik me aangesteld want alles is goed, krijgt mn man dan te horen. Het is nooit goed en op een gegeven moment weet je dan niet hoe je je nog moet gedragen zodat je het niet terug te horen krijgt. Je kunt óók gewoon één keer je mond houden en niet steeds iets te zeggen te hebben om de goeie vrede te bewaren.
Please..Misschien bleef ze deze shit maar herhalen, omdat ze zich niet gehoord voelde. Dat ze net als jij iedere keer dat gevoel van dat het niet goed is en niet goed zit en dan weinig tot geen reactie krijgt of opvangt. Dan kan jouw inslikken als een steeds grotere afstand ervaren worden en dat versterkt mogelijk nou juist weer zo een gevoel wel aan de bel moeten trekken.
We hebben een andere definitie van vergeven denk ik..quote:Maar al die dingen, zijn haar elke keer vergeven en heb ik ingeslikt juist óm maar geen ruzie te krijgen met haar. Maar als je dan naar mn man gaat bellen om hem te 'waarschuwen' voor mij en je te gaan bemoeien dat er waarschijnlijk spanningen zullen zijn thuis, terwijl die dag mn man thuis is gekomen en we gewoon een 'gezellige avond' hebben gehad. Sorry maar dat was de druppel en dan komt alles boven. En dan vind ik dat ik het nog beschaafd aan haar heb gevraagd om ermee te stoppen. En aan haar persoonlijk en niet aan haar man ofzo.
Wel top dat je het persoonlijk opnam met haar, maar pro-tip: als je communicatie via appjes al moeilijk gaat (waarvan akte), zou je dat beter irl kunnen bespreken. Elkaar aankijken nadat je online de regels voor het geven van constructieve feedback doorgelezen hebt enzo.
Geinig wel, want je oordeelt hier best wel over je schoonma. Nou hebben we hier gelukkig een breder reactieveld, die zich bevindingen ook gewoon toe-eigenen en niet klakkeloos die van de schrijver aannemen. Maar dat schurende is nou precies het leerzame als je daar trek in hebt. Het is verder ook niet om te doen alsof je bepaalde emoties niet zou mogen hebben, maar wel om je een spiegel voor te houden dat ook jij ten prooi valt aan een van de grootste valkuilen: perceptie. Jij kan wel vinden dat jij wèl respect hebt, maar wat voor kut heb je daar aan als de ander dat helemaal niet zo ervaart? In dat opzicht zegt het denk ik al genoeg dat je dit hier allemaal post en dat je niet klaar bent met dit alles.quote:Dus ja, ik doe dit echt niet om mn gelijk te halen.. ik doe dit gewoon om mn verhaal eens kwijt te kunnen. Dat betekend niet dat ik het er niet moeilijk mee heb dat door sommigen dat gedrag wordt gerechtvaardigd, eerlijk is eerlijk en dat moet ik toegeven. Bezorgd zijn begrijp ik echt wel. Ik ben ook iemand die zich veel zorgen maakt om mensen waar ik van hou. Ik heb wél respect voor de situaties en de betrokken mensen. En bezorgdheid is voor mij eens checken hoe het gaat. Niet daarbij altijd je eigen bevindingen en oordelen en conclusies te moeten geven. Als het gewoon maar checken was hoe het ging, was er ook niks aan de hand geweest...
Blijf vooral ventileren, want door te uiten kun je er beter mee om leren gaan. Maar probeer ook wat meer ruimte te vinden in en om jouw waarheid, want iedereen heeft er zo eentje en dè waarheid ligt doorgaans echt wat meer in het midden als die er al zou zijn.
Mocht je nog geen therapie volgen, dan zou dat misschien wel een goede stap zijn. Zodat je beter kan leren communiceren, ook met je partner (want hij heeft zoals ik meen Lienekien al opmerkte toch wel een opmerkelijke rol in dit geheel). Dat je conflicten beter kan leren hanteren, omdat dat ook liefde is. En ook zodat je zeker weet dat je kind straks ook weet èn voelt dat het ook ok is als ze niet altijd vrolijk zou zijn enzo.
En dat is dus precies mijn punt.. Hoe het ook gelopen was en wat er ook gebeurd was, ik had hierop niet goed kúnnen reageren. Deze reactie slaat dus echt de spijker op zn kop.quote:
[..]
Dat is makkelijk opgeschreven, maar sommige mensen lijken altijd overal mee weg te komen. Vooral in familie-situaties is 't behoorlijk lastig wanneer je op je strepen gaat staan (juist omdat je conflict wil voorkomen). Als je meteen na 't eerste incident 'fel' reageert kun je ook verwijten krijgen dat je te emotioneel bent. Maar als je het laat gaan en er eerst niks over zegt en in een later stadium wel kunnen ze de kaart 'We-wisten-niet-dat-het-een-probleem-was-want-je-hebt-dat-nooit-gezegd' spelen
En even gericht aan 8777, in deze reactie staat nergens dat Loohcs mijn schoonmoeder een kutwijf vind en dat ik helemaal gelijk heb. Daar ben ik nogmaals niet op uit en ja ik wil gerust andere meningen horen maar het is óók mn goedrecht om er weer wat tegenin te brengen als er voor mij wat tegenin te brengen is. Als jij dat 'boos doen' vind dan verwijt je mij wel dat ik me dit alles zo aan trek, maar je bent dan zelf ook wel snel geraakt vind ik eerlijk gezegd. Ik doe niet boos hoor maar als jij je aangevallen voelt, mijn excuses. Ik ben daar namelijk niet te beroerd voor. Maar je moet wel duidelijk zijn in je mening.
En nee, misschien zijn 'wij mensen met een depressie' wel niet 'de leukste mensen' maar we kunnen er ook niks aan doen, even goed dat je er niks aan kan doen dat je een andere ziekte krijgt. Je kunt er misschien ook gewoon een beetje respect voor hebben en het geeft niemand het recht om het je te verwijten en er misbruik van te maken.
Maar er zou inderdaad geen 'goeie' manier zijn. Als ik het allemaal had laten gebeuren, zou ik er alléén de dupe van zijn geworden en er elke keer onder hebben geleden. Daar zou ik niks mee opschieten want het helpt niet mee om te genezen van de depressie. Ik heb er dus, ja misschien te laat, iets van gezegd, toen ze TE ver is gegaan. Maar als ik het eerder had gedaan, was het volgens mij gewoon eerder oorlog en dan zouden we niks verder staan. En dan had me, inderdaad, verweten kunnen worden dat ik niet zo snel op mn teentjes getrapt moet zijn.
De manier waar er mee om wordt gegaan dat ik iets heb gezegd, slaat echter alles en daar zou op een veel volwassenere manier mee om gegaan kunnen zijn ipv je manieren gaan rechtvaardigen zonder enig begrip te tonen en me de huid vol te schelden met zn tweetjes. Ze had me ook kunnen bellen of appen wat er aan de hand was en dan hadden we erover kunnen praten en had ik het haar haarfijn uitgelegd. En of we er dan uit waren gekomen weet ik niet.. Maar denk dat toch een veel 'volwassenere' oplossing geweest zou zijn. En dat valt van iemand die meer dan het dubbele van mijn leeftijd is toch wel te verwachten, dat je het dan zo kan oplossen. Ze hoeft ook niet alles voorgekauwd te hebben lijkt mij.
En even ter zijde, tussen mijn man en mij gaat het, behalve dat hij zich heeft laten opstoken, prima. Maar dat heeft hij ingezien en hij neemt het zn ouders ook niet in dank af dat ze zo begriploos zijn en dat volgens hen iedereen (inmiddels 6 personen) fout zijn en zij niet. En hij neemt het ze zeker niet in dank af wat er allemaal gezegd is.
Iets te kort door de bocht, de manier waarop is toch ook wel enigszins relevant. Jarenlang weinig laten merken, tenzij het jou hoog genoeg zit om wel tegen d'r aan te kwekken daarover en dan ineens BOEM. Kun je wel beschaafd denken te verpakken dat ze terecht een toontje lager zouden moeten doen, maar dan ga je voorbij aan hun beleving en misschien ook wel enigszins terechte gekwetstheid. Omdat je jarenlang alles zogenaamd slikt met jouw goede bedoelingen en hun goede bedoelingen niet wil of niet wil inzien. Ofzo en dat kan ook heel ellendig voelen voor hen.quote:
[..]
Tja maar het probleem is nu toch uiteindelijk dát ik niet méér over me heen heb laten lopen en er wat van gezegd heb? Dat ik juist voor mezelf opgekomen ben. Dat kunnen ze toch niet hebben? En daardoor is het toch geëscaleerd en gescholden en bedreigd van hun kant uit? Het is niet dat ik ze verrot heb gescholden ofzo hè om mezelf duidelijk over te brengen, heb gewoon beschaafd gezegd nu er mee te kappen. Dat kan ik met een schoon geweten zeggen. En tóen kreeg ik een hoop ellende over me heen.
Keyword hier lijkt me leren doseren. Het is niet zo zwart/wit, er zit een heleboel grijs tussen. Als je zolang zo weinig aangeeft, dan zou het best kunnen dat het voor hen als onaangenaam verrassend overkomt dat het contact nu verbroken wordt. Dat je een depressie krijgt is één ding, maar je bent geen willoos slachtoffer. Net als zij heb ook jij bepaalde bewuste en onbewuste keuzes gemaakt. Daarmee zet je zelf ook een toon in hoe men met je om dient te gaan.quote:Dus ja, wat wil je nu zeggen? Moet ik nu wel voor mezelf opkomen? Of maar alles blijven slikken volgens jou? Je moet het ook wel weten hè 😉 Zomaar vanuit het niets, zonder wat te zeggen het contact verbreken omdat ik er genoeg van heb is ook een beetje vreemd en geen porem lijkt mij. Dat zou me ook bij hoog en laag worden verweten... Nu weten ze tenminste waarom het contact verbroken is. Ze weten het maar al te goed, maar ze rechtvaardigen het en zien niet dat ze fout zijn geweest of willen dat niet toegeven. En dat vind ik niet kunnen. Ik kan er niks aan doen dat ik een depressie krijg en heb er geen behoefte aan dat het me wordt verweten en zéker niet achter mn rug maar op zo'n manier dat ik het toch te horen krijg.
Dat laatste zinnetje kan ook overkomen alsof het prima is zolang jij er maar niet in betrokken wordt. Als je dat echt zo meent, dan is de rol van je man hierin misschien ook iets begrijpelijker..
Ja waar twee vechten hebben twee schuld.quote:
[..]
Dat is makkelijk opgeschreven, maar sommige mensen lijken altijd overal mee weg te komen. Vooral in familie-situaties is 't behoorlijk lastig wanneer je op je strepen gaat staan (juist omdat je conflict wil voorkomen). Als je meteen na 't eerste incident 'fel' reageert kun je ook verwijten krijgen dat je te emotioneel bent. Maar als je het laat gaan en er eerst niks over zegt en in een later stadium wel kunnen ze de kaart 'We-wisten-niet-dat-het-een-probleem-was-want-je-hebt-dat-nooit-gezegd' spelen
Hmm beetje lang om te quoten maar doe het toch maar. Maar kijk, dit vind ik nu niet zo'n slechte reactie overall.. Want er wordt tenminste naar verschillende aspecten gekeken. Maar, je zegt er is een breder reactiescala ofzo en niet iedereen neemt klakkeloos alles aan wat de schrijfster zegt.. Maar het is óók geen goeie zaak om maar je eigen aannames te gaan doen. Je kunt me geloven of niet maar ik heb het verhaal vanuit mijn standpunt verteld hoe het voor mij is gegaan. Feit is, dat ze het bij anderen óók gedaan heeft en dat daar óók geen contact meer mee is dus zo vreemd is mijn reactie op dit alles dénk ik niet.quote:
[..]
Als jij je spaarzame energie graag wil verspillen aan het verdedigen van je standpunt, dan is het niet zo raar dat anderen dit als gelijk willen krijgen opvatten denk ik. Die verdediging, al dan niet terecht, ziet er toch iets anders uit dan wanneer je hier meer focus zou leggen op advies en wat nou anders cq beter had gekund.
[..]
Misschien is dat juist een onderdeel van het probleem. Er niet over praten, zoveel mogelijk mooi weer spelen. Hoe geef je dan ruimte aan, zowel voor anderen als jezelf? Hoe tackle je problemen? In dit geval lijken alle partijen niet erg constructief ermee bezig geweest. Hoe merkt een schoonma dan grenzen zonder degelijke feedback? Hoe kunnen anderen zorgen met jou bespreken als jij zo je best doet om die er vooral zo min mogelijk te laten zijn? Hoe gaat jullie kind met conflicten om leren gaan, zolang jullie het als een hoge druk ketel laten opvoeren tot de bom barst?
[..]
Jij vindt het respect, maar voor haar was het misschien een heel ander gevoel. Desinteresse bijvoorbeeld? Misschien vooral over hoe je man thuis deed en niet wat het verder voor hen als familie betekende?
Door dingen uit te spreken kun je elkaars definities beter leren kennen. Meer op elkaars golflengte af leren stemmen, zodat je boodschap van respect ook beter zo ontvangen kan worden door de ander en vice versa. Kan tevens bonuspunten opleveren door de moeite die je voor elkaar doet en interesse die je in elkaar toont.
[..]
Je kan wel degelijk dingen in het hier en nu doen. Maar dan moet je wel duidelijker zijn in wat je nou eigenlijk wil. Zoals je hier doet komt het vooral op mij over dat je je ei kwijt moet (terecht en denk ik long overdue), maar ook dat wel heel graag je schoonmoeder als kwade genius van dit alles wil weg zetten. En dat is denk ik wel iets te ver en niet constructief. Ook als het wel helemaal terecht zou zijn, heb je er uiteindelijk niet zo veel aan om wat mensen om the interwebz medestander te maken van dat ze echt door en door evil is. Blijf geen negatieve energie lekken en kijk naar de dingen die je er wel mee kan en zou (moeten) willen.
Positief is dat jij nu energie hebt om wel over je shit te praten, ook al is het "maar" online. Vanuit diverse hoeken meningen genereren zou je iets begripvoller kunnen maken jegens je schoonmoeder. Meer leren kijken naar jullie overeenkomsten. Omdat het ook maar een mens, die misschien ook wel met de nodige shit zit en dingen onhandig aanpakt. Zij heeft dan geen labeltje als een depressie zoals jij, maar dat hoeft niet te betekenen dat zij helemaal geen goede intenties had en/of ook maar gewoon om aandacht en erkenning snakt ofzo. Dat laatste is voor jou kennelijk iets waar je enorm je best voor doet om bepaalde dingen weg te stoppen, maar ondertussen wil je wel erkenning voor je diagnose en je harde werk. Misschien zocht zij op deze kromme manier ook wel een bepaalde erkenning voor wat zij meent op te merken. Dingen bespreekbaar willen maken om erger te voorkomen. En misschien ook wel onbewust dat zich als moeder en oma nog een beetje relevant zou kunnen voelen ofzo. Het familiebedrijf kon ze niet redden, maar hier kon ze wel invloed laten merken. Want ja, waarom stond jouw man daar eigenlijk zo lang voor open denk je?
[..]
Misschien wel om dezelfde reden waarom jij het niet besproken hebt?
Daarnaast is het natuurlijk een beetje kul dat je je van geen kwaad bewust was, want je slikt het al tijden bewust in. Kun je je eigen motivatie om dat te doen wel ok vinden, maar ondertussen hebben jullie beide dus niet actief bijgedragen aan een directere aanpak. Althans beide, jullie allemaal zo te lezen..
[..]
Goede vrede
Misschien bleef ze deze shit maar herhalen, omdat ze zich niet gehoord voelde. Dat ze net als jij iedere keer dat gevoel van dat het niet goed is en niet goed zit en dan weinig tot geen reactie krijgt of opvangt. Dan kan jouw inslikken als een steeds grotere afstand ervaren worden en dat versterkt mogelijk nou juist weer zo een gevoel wel aan de bel moeten trekken.
[..]
We hebben een andere definitie van vergeven denk ik..
Wel top dat je het persoonlijk opnam met haar, maar pro-tip: als je communicatie via appjes al moeilijk gaat (waarvan akte), zou je dat beter irl kunnen bespreken. Elkaar aankijken nadat je online de regels voor het geven van constructieve feedback doorgelezen hebt enzo.
[..]
Geinig wel, want je oordeelt hier best wel over je schoonma. Nou hebben we hier gelukkig een breder reactieveld, die zich bevindingen ook gewoon toe-eigenen en niet klakkeloos die van de schrijver aannemen. Maar dat schurende is nou precies het leerzame als je daar trek in hebt. Het is verder ook niet om te doen alsof je bepaalde emoties niet zou mogen hebben, maar wel om je een spiegel voor te houden dat ook jij ten prooi valt aan een van de grootste valkuilen: perceptie. Jij kan wel vinden dat jij wèl respect hebt, maar wat voor kut heb je daar aan als de ander dat helemaal niet zo ervaart? In dat opzicht zegt het denk ik al genoeg dat je dit hier allemaal post en dat je niet klaar bent met dit alles.
Blijf vooral ventileren, want door te uiten kun je er beter mee om leren gaan. Maar probeer ook wat meer ruimte te vinden in en om jouw waarheid, want iedereen heeft er zo eentje en dè waarheid ligt doorgaans echt wat meer in het midden als die er al zou zijn.
Mocht je nog geen therapie volgen, dan zou dat misschien wel een goede stap zijn. Zodat je beter kan leren communiceren, ook met je partner (want hij heeft zoals ik meen Lienekien al opmerkte toch wel een opmerkelijke rol in dit geheel). Dat je conflicten beter kan leren hanteren, omdat dat ook liefde is. En ook zodat je zeker weet dat je kind straks ook weet èn voelt dat het ook ok is als ze niet altijd vrolijk zou zijn enzo.
Een ontzettend foute aanname van jou, is bijvoorbeeld dat ze mijn respect in die situatie toentertijd als desinteresse heeft geïnterpreteerd. Dit kan jij toch helemaal niet weten? Heb toen wel respectvolle interesse getoond hoor en iedereen trouwens maar we kregen telkens een snauw dat we ons er buiten moesten houden. Prima. Graag o niet hoor.
Er zal vast ook wel niet overal een slechte bedoeling achter zitten maar je kúnt gewoon ook echt te ver gaan.
Nog eens ik denk dat er geen 'goede' reactie hierop zou zijn geweest. Hoe dan ook hadden we toch in hetzelfde schuitje gezeten. Maar de manier waarop ermee wordt omgegaan is gewoon héél erg fout naar mijn mening.
Bedankt dat je mijn reactie zo beoordeeldquote:
[..]
Hmm beetje lang om te quoten maar doe het toch maar. Maar kijk, dit vind ik nu niet zo'n slechte reactie overall.. Want er wordt tenminste naar verschillende aspecten gekeken. Maar, je zegt er is een breder reactiescala ofzo en niet iedereen neemt klakkeloos alles aan wat de schrijfster zegt.. Maar het is óók geen goeie zaak om maar je eigen aannames te gaan doen. Je kunt me geloven of niet maar ik heb het verhaal vanuit mijn standpunt verteld hoe het voor mij is gegaan. Feit is, dat ze het bij anderen óók gedaan heeft en dat daar óók geen contact meer mee is dus zo vreemd is mijn reactie op dit alles dénk ik niet.
Nee, vandaar gebruik ik ook bewoording als misschien en denk ik etc. Een wezenlijk verschil van jouw stellige bewoording over hoe zij een en ander dan wel ervaren zou moeten hebben. Alsof jij het natuurlijk wel kan weten en ook mag bepalen wat de ander dan wel als respectvol zou moeten ervaren enzo. (En ja, als iemand zegt dat je er niet mee moet bemoeien, dan heb je dat ook maar te respecteren. Neemt niet weg dat je daar ook wat anders over kunt zijn gekomen dan bedoelt)quote:Een ontzettend foute aanname van jou, is bijvoorbeeld dat ze mijn respect in die situatie toentertijd als desinteresse heeft geïnterpreteerd. Dit kan jij toch helemaal niet weten? Heb toen wel respectvolle interesse getoond hoor en iedereen trouwens maar we kregen telkens een snauw dat we ons er buiten moesten houden. Prima. Graag o niet hoor.
Kijk, dit klinkt een stuk meer gebalanceerd dan dat je schoonloeder een psychotisch plan de campagne heeft om haar zonen weer onder haar dak te krijgen nadat de eerste kinders uitgepoept zijn. Het is ook helemaal prima om een mening over jouw grenzen te hebben en daar ook naar te handelen. Dat kan echter op verschillende manieren en de manier waarop je het nu probeert te doen is denk ik het (her)overwegen waard. Misschien moet alle opgekropte emotie eruit, wat heel begrijpelijk is. Boosheid kan kracht geven en dat kan fantastisch zijn, indien je dat goed omzet in iets constructiefs. Haar de absolute rol hoofdrol geven, terwijl je jezelf wegcijfert (thema misschien?) ontneemt je kracht en dat is zonde. Dan lek je die energie voor weinig rendement en dat zou zonde zijn..quote:Er zal vast ook wel niet overal een slechte bedoeling achter zitten maar je kúnt gewoon ook echt te ver gaan.
Nog eens ik denk dat er geen 'goede' reactie hierop zou zijn geweest. Hoe dan ook hadden we toch in hetzelfde schuitje gezeten. Maar de manier waarop ermee wordt omgegaan is gewoon héél erg fout naar mijn mening.
Kijk, ik heb zeker wel iets aan je reacties hè, absoluut. Klopt echt helemaal dat ik óók niet kan bepalen hoe iets voor haar aan zou moeten voelen. Dus ja, er is ook veel hiervan perceptie. Daar kan ik je echt helemaal gelijk in geven. Dat wil niet zeggen dat ik niet gekwetst ben door haar gedrag. En ook niet dat ik er niets op mag zeggen. Waar ik je ook gelijk in kan geven is dat ik het inderdaad te respecteren heb dat zij toentertijd heeft gezegd dat we ons niet moeten bemoeien. Heb ik, voor mijn gevoel ook gerespecteerd en me er niet meer in gemengd en alles zijn beloop te laten. Terwijl mijn man er ook bij betrokken was, waar ik óók bezorgd over was.quote:
[..]
Bedankt dat je mijn reactie zo beoordeeld
[..]
Nee, vandaar gebruik ik ook bewoording als misschien en denk ik etc. Een wezenlijk verschil van jouw stellige bewoording over hoe zij een en ander dan wel ervaren zou moeten hebben. Alsof jij het natuurlijk wel kan weten en ook mag bepalen wat de ander dan wel als respectvol zou moeten ervaren enzo. (En ja, als iemand zegt dat je er niet mee moet bemoeien, dan heb je dat ook maar te respecteren. Neemt niet weg dat je daar ook wat anders over kunt zijn gekomen dan bedoelt)
[..]
Kijk, dit klinkt een stuk meer gebalanceerd dan dat je schoonloeder een psychotisch plan de campagne heeft om haar zonen weer onder haar dak te krijgen nadat de eerste kinders uitgepoept zijn. Het is ook helemaal prima om een mening over jouw grenzen te hebben en daar ook naar te handelen. Dat kan echter op verschillende manieren en de manier waarop je het nu probeert te doen is denk ik het (her)overwegen waard. Misschien moet alle opgekropte emotie eruit, wat heel begrijpelijk is. Boosheid kan kracht geven en dat kan fantastisch zijn, indien je dat goed omzet in iets constructiefs. Haar de absolute rol hoofdrol geven, terwijl je jezelf wegcijfert (thema misschien?) ontneemt je kracht en dat is zonde. Dan lek je die energie voor weinig rendement en dat zou zonde zijn..
Het is natuurlijk ook maar mijn bescheiden mening, maar ik vind het gewoon niet echt een goeie eigenschap om altijd je meningen en bevindingen over iedereen te moeten uitspreken tegen iemand anders. En eigenlijk zeker niet als je de betrokkene er mee kan kwetsen. In welke situatie dan ook, depressie of niet. Dan kun je je nog zoveel zorgen maken, ééns zal iedereen toch kinderen moeten loslaten en mijn man en ik zijn beide ruimschoots volwassen en geen 12 meer. En dit heeft geen jaren aangesleept, ze is nooit zo geweest, toch niet tegen ons. Dit is iets van het laatste jaar ofzo. Ongeveer sinds haar kroost kinderen heeft. Daarom komt het ook zo koud op mn dak gevallen.
Als ik nog eens eerlijk mag zijn, vind ik wel dat je mij ook beschuldigd van alles eenzijdig te vertellen.. Maar ik vertel wel alles eerlijk vanuit mijn standpunt. Zowel wat zij heeft gezegd en gedaan om mij te kwetsen als wat ik als reactie heb gedaan. Ik heb nergens mezelf opgehemeld of mezelf als de grote goeierik in het verhaal geportretteerd. Ik heb zelfs een aantal keren beaamd dat ik misschien of zelfs waarschijnlijk te laat mijn grenzen aan gegeven heb. Maar dat is zo en kan ik niet meer terugdraaien. Maar, ik kan alleen voor mij spreken maar dat zit ook in mijn karakter, dat ik teveel dingen laat ophopen voor er iets van te zeggen.
Ik vind dat je héél veel begrip toont naar mijn schoonmoeders beweegredenen toe, maar niet naar die van mij. Ik heb er al die tijd, al die maanden, begrip voor proberen te tonen dat ze bezorgd is. Ik probeer begrip te tonen voor haar definitie van bezorgdheid. Maar als dat haar manier is, ligt mijn definitie toch héél anders dan die van haar. En ja, ik vind gewoon dat er ook nog normen van fatsoen zijn en dat zij die overschreden heeft. Misschien in mijn perceptie ja.. Maar is die dan zo vreemd?!
Ik denk dat je begrip wil die je van je partner mist
Als wij hier allemaal heel begripvol gaan posten 'jeetje wat een drama, wat word je te kort gedaan' vult dat dan je behoefte?
En begrip is natuurlijk awesome maar aangezien begrip van vreemden waarschijnlijk niet echt zoden aan de dijk gaat zetten hebben mensen eerder de de behoefte om je advies te geven om de situatie te veranderen
Anders zit je nog jaren in het zelfde met het enige wat je er uit haalt is dat een stuk of 20 wildvreemden op basis van een eenzijdig verhaal ooit zeiden dat het kut was
Daarnaast denk ik dat mensen liever concreet helpen dan over een situatie die ze niet mee hebben gemaakt, aan iemand die ze niet kennen te gaan schrijven hoe kut het voor haar is
Wat super leeg is als je er toch niks van weet
Als wij hier allemaal heel begripvol gaan posten 'jeetje wat een drama, wat word je te kort gedaan' vult dat dan je behoefte?
En begrip is natuurlijk awesome maar aangezien begrip van vreemden waarschijnlijk niet echt zoden aan de dijk gaat zetten hebben mensen eerder de de behoefte om je advies te geven om de situatie te veranderen
Anders zit je nog jaren in het zelfde met het enige wat je er uit haalt is dat een stuk of 20 wildvreemden op basis van een eenzijdig verhaal ooit zeiden dat het kut was
Daarnaast denk ik dat mensen liever concreet helpen dan over een situatie die ze niet mee hebben gemaakt, aan iemand die ze niet kennen te gaan schrijven hoe kut het voor haar is
Wat super leeg is als je er toch niks van weet
Waar komt je gevoel dan vandaan dat je niet gekwetst zou mogen zijn of niet zou mogen reageren (zeggen)? Ligt dat aan iets wat ik wel of niet geschreven heb?quote:
[..]
Kijk, ik heb zeker wel iets aan je reacties hè, absoluut. Klopt echt helemaal dat ik óók niet kan bepalen hoe iets voor haar aan zou moeten voelen. Dus ja, er is ook veel hiervan perceptie. Daar kan ik je echt helemaal gelijk in geven. Dat wil niet zeggen dat ik niet gekwetst ben door haar gedrag. En ook niet dat ik er niets op mag zeggen. Waar ik je ook gelijk in kan geven is dat ik het inderdaad te respecteren heb dat zij toentertijd heeft gezegd dat we ons niet moeten bemoeien. Heb ik, voor mijn gevoel ook gerespecteerd en me er niet meer in gemengd en alles zijn beloop te laten. Terwijl mijn man er ook bij betrokken was, waar ik óók bezorgd over was.
Fijn als je eerlijk bent ja, maak van je hart geen moordkuil.quote:Als ik nog eens eerlijk mag zijn, vind ik wel dat je mij ook beschuldigd van alles eenzijdig te vertellen.. Maar ik vertel wel alles eerlijk vanuit mijn standpunt. Zowel wat zij heeft gezegd en gedaan om mij te kwetsen als wat ik als reactie heb gedaan.
Dat ben ik niet helemaal met je eens en ik denk dat ik het waarom dat zo overkomt wel aardig onderbouwd heb. Kan prima los staan van dat je het niet zo bedoelt. Misschien of zelfs waarschijnlijk vind ik echt een beetje te mild, terwijl je ook aangeeft dat in je karakter zit en dus eigenlijk ook geen nieuws is. Dan is het van jou en komt het niet door jouw schoonmoeder, want je slikte dat niet puur voor haar.quote:Ik heb nergens mezelf opgehemeld of mezelf als de grote goeierik in het verhaal geportretteerd. Ik heb zelfs een aantal keren beaamd dat ik misschien of zelfs waarschijnlijk te laat mijn grenzen aan gegeven heb. Maar dat is zo en kan ik niet meer terugdraaien. Maar, ik kan alleen voor mij spreken maar dat zit ook in mijn karakter, dat ik teveel dingen laat ophopen voor er iets van te zeggen.
Jullie kunnen niks terug draaien nee. Je kan er hoogstens van leren..
Ik heb best begrip voor je emoties, maar minder voor je handelen. Ik spreek dat begrip alleen hier minder uit, wat niet betekent dat het er niet is.quote:Ik vind dat je héél veel begrip toont naar mijn schoonmoeders beweegredenen toe, maar niet naar die van mij. Ik heb er al die tijd, al die maanden, begrip voor proberen te tonen dat ze bezorgd is. Ik probeer begrip te tonen voor haar definitie van bezorgdheid. Maar als dat haar manier is, ligt mijn definitie toch héél anders dan die van haar. En ja, ik vind gewoon dat er ook nog normen van fatsoen zijn en dat zij die overschreden heeft. Misschien in mijn perceptie ja.. Maar is die dan zo vreemd?!
Wat Allures ook zegt. Hoe zit het eigenlijk met vriendinnen? Bespreek je dit ook met hen?
Voor vriendinnen ben ik meestal meer een luisterend oor voor hun 'problemen' dan dat ik mijn problemen uit mijn privé leven met hen deel. Ik vind gewoon dat ik dat niet op ze hoef te droppen en als ik dat wel doe voel ik me ook bezwaard omdat ik het wel doe. Ligt ook puur aan mijn persoonlijkheid. Je hebt mensen die graag alles over hun privé leven uit de doeken doen en zich daar niet bezwaard door voelen en daar is niks mis mee. Maar ik ben gewoon niet zo en ik zou het ook niet kunnen, zou me er niet goed bij voelen.quote:
[..]
Waar komt je gevoel dan vandaan dat je niet gekwetst zou mogen zijn of niet zou mogen reageren (zeggen)? Ligt dat aan iets wat ik wel of niet geschreven heb?
[..]
Fijn als je eerlijk bent ja, maak van je hart geen moordkuil.
[..]
Dat ben ik niet helemaal met je eens en ik denk dat ik het waarom dat zo overkomt wel aardig onderbouwd heb. Kan prima los staan van dat je het niet zo bedoelt. Misschien of zelfs waarschijnlijk vind ik echt een beetje te mild, terwijl je ook aangeeft dat in je karakter zit en dus eigenlijk ook geen nieuws is. Dan is het van jou en komt het niet door jouw schoonmoeder, want je slikte dat niet puur voor haar.
Jullie kunnen niks terug draaien nee. Je kan er hoogstens van leren..
[..]
Ik heb best begrip voor je emoties, maar minder voor je handelen. Ik spreek dat begrip alleen hier minder uit, wat niet betekent dat het er niet is.
Wat Allures ook zegt. Hoe zit het eigenlijk met vriendinnen? Bespreek je dit ook met hen?
Ja ik wéét dat ik dat hier ook heel uitgebreid doe maar ik vind dit nog redelijk anoniem en voor mij nu even de enige manier om te polsen of dit volgens andere mensen een 'normale' situatie is hoe alles verlopen is. Zoals gezegd hebben we een afspraak bij een psych gemaakt en gaan mijn schoonouders dit eventueel ook doen. Kwestie van dat een professional dan het verhaal van beide kanten krijgt te horen en ons beiden kan helpen. Dat wil niet zeggen dat dat alles koek en ei maakt. Daarvoor is teveel gezegd en gebeurd. Het enige dat het ooit weer koek en ei-ish kan maken is tijd om te slijten. En dat kan even gaan duren. Maar ik denk dat erover praten met een psych beide partijen wél kan helpen om inzicht te krijgen.
En inderdaad ik wíl er ook uit leren om dit in de toekomst te vermijden. Dus wil graag horen wat er dan precies niet goed is geweest aan mijn handelen. Want ja, wie weet ben ik ook wel te blind om dat in te zien.. Zoals ik al zei, ik ben daar echt niet te beroerd voor om, als iemand wat zegt waarvan ik denk: tja, daar kan ik 'm eigenlijk alleen maar gelijk in geven. Om dat dan ook toe te geven. Maar het is gewoon ook zo, dat als iemand dan zich volledig achter de andere partij schaart, ik het daar gewoon niet mee eens kan zijn. Ik zeg niet dat ik 100% correct geweest ben, anders zou ik dit waarschijnlijk ook niet posten als ik het zo hoog van mezelf op had. Maar ik heb het niet zo hoog van mezelf op en wil graag weten wat ik 'fout' heb gedaan. Ik kan het alleen niet eens zijn met zaken waar ik het niet mee eens ben, that's it.
Waarom zou je je daar niet goed bij voelen?quote:
[..]
Voor vriendinnen ben ik meestal meer een luisterend oor voor hun 'problemen' dan dat ik mijn problemen uit mijn privé leven met hen deel. Ik vind gewoon dat ik dat niet op ze hoef te droppen en als ik dat wel doe voel ik me ook bezwaard omdat ik het wel doe. Ligt ook puur aan mijn persoonlijkheid. Je hebt mensen die graag alles over hun privé leven uit de doeken doen en zich daar niet bezwaard door voelen en daar is niks mis mee. Maar ik ben gewoon niet zo en ik zou het ook niet kunnen, zou me er niet goed bij voelen.
Lijkt me best moeilijk als je het aan één kant wel kwijt wil. Heb je naast het internet nog andere dingen waar je het wel een beetje in kwijt kan?
En als je vriendinnen er niet zo voor jou kunnen zijn in de vorm van een luisterend oor, hoe steunen ze jou dan?
Waarom wil je dat weten als jij (en je man en je schoonzusje, 6 man etc) er al over uit bent dat dit niet normaal is gegaan?quote:Ja ik wéét dat ik dat hier ook heel uitgebreid doe maar ik vind dit nog redelijk anoniem en voor mij nu even de enige manier om te polsen of dit volgens andere mensen een 'normale' situatie is hoe alles verlopen is. Zoals gezegd hebben we een afspraak bij een psych gemaakt en gaan mijn schoonouders dit eventueel ook doen. Kwestie van dat een professional dan het verhaal van beide kanten krijgt te horen en ons beiden kan helpen. Dat wil niet zeggen dat dat alles koek en ei maakt. Daarvoor is teveel gezegd en gebeurd. Het enige dat het ooit weer koek en ei-ish kan maken is tijd om te slijten. En dat kan even gaan duren. Maar ik denk dat erover praten met een psych beide partijen wél kan helpen om inzicht te krijgen.
Is het bij bekenden erover praten misschien een soort schaamte dat er iets niet goed ging? Vindt je het moeilijk om om hulp te vragen? Vindt je jouw problemen minder belangrijk misschien of ben je bang dat het doorgeluld wordt ofzo?
Wat denk je dat tijd je gaat geven, dat je nu niet hebt? En waarom zou dat voldoende zijn om weer enig herstel te kunnen geven?
Dat klinkt toch ietsje anders dan gewoon benieuwd zijn naar meningen. Je hoeft niemand ook volledig gelijk te geven. Soms kan een andere invalshoek je misschien zelfs steviger bij je eigen standpunt laten staan.quote:En inderdaad ik wíl er ook uit leren om dit in de toekomst te vermijden. Dus wil graag horen wat er dan precies niet goed is geweest aan mijn handelen. Want ja, wie weet ben ik ook wel te blind om dat in te zien.. Zoals ik al zei, ik ben daar echt niet te beroerd voor om, als iemand wat zegt waarvan ik denk: tja, daar kan ik 'm eigenlijk alleen maar gelijk in geven. Om dat dan ook toe te geven. Maar het is gewoon ook zo, dat als iemand dan zich volledig achter de andere partij schaart, ik het daar gewoon niet mee eens kan zijn. Ik zeg niet dat ik 100% correct geweest ben, anders zou ik dit waarschijnlijk ook niet posten als ik het zo hoog van mezelf op had. Maar ik heb het niet zo hoog van mezelf op en wil graag weten wat ik 'fout' heb gedaan. Ik kan het alleen niet eens zijn met zaken waar ik het niet mee eens ben, that's it.
Ik weet niet of je nu bedoelt dat ik mij volledig achter haar zou hebben geschaard..
Bespreek je wel dingen met je man of probeer je voor hem ook vooral een luisterend oor te zijn?
Scary_Mary, ik heb je comments nog eens goed en rustig door gelezen, beter dan in de eerste instantie. En opnieuw moet ik bekennen dat je gewoon vaak (niet altijd naar mijn mening maar dat is weer perceptie) een goed punt hebt, eerlijk is eerlijk. Ik ben daardoor wel tot inzichten gekomen die ik eerst niet had. Dus laat dit op zn plaats zijn, bedankt.quote:
[..]
Waarom zou je je daar niet goed bij voelen?
Lijkt me best moeilijk als je het aan één kant wel kwijt wil. Heb je naast het internet nog andere dingen waar je het wel een beetje in kwijt kan?
En als je vriendinnen er niet zo voor jou kunnen zijn in de vorm van een luisterend oor, hoe steunen ze jou dan?
[..]
Waarom wil je dat weten als jij (en je man en je schoonzusje, 6 man etc) er al over uit bent dat dit niet normaal is gegaan?
Is het bij bekenden erover praten misschien een soort schaamte dat er iets niet goed ging? Vindt je het moeilijk om om hulp te vragen? Vindt je jouw problemen minder belangrijk misschien of ben je bang dat het doorgeluld wordt ofzo?
Wat denk je dat tijd je gaat geven, dat je nu niet hebt? En waarom zou dat voldoende zijn om weer enig herstel te kunnen geven?
[..]
Dat klinkt toch ietsje anders dan gewoon benieuwd zijn naar meningen. Je hoeft niemand ook volledig gelijk te geven. Soms kan een andere invalshoek je misschien zelfs steviger bij je eigen standpunt laten staan.
Ik weet niet of je nu bedoelt dat ik mij volledig achter haar zou hebben geschaard..
Bespreek je wel dingen met je man of probeer je voor hem ook vooral een luisterend oor te zijn?
Zoals ik al schreef, ik ben niet een persoon die mijn persoonlijke problemen bij vrienden of vriendinnen dropt. Ik voel me daar niet goed bij Waarom, tja daar heb ik eigenlijk nog nooit echt over nagedacht. Je denkt niet altijd over je persoonlijkheid na.. Waarom is de ene zo en de andere anders? Het zou makkelijker zijn als we elkaar en ons zelf allemaal zouden begrijpen niet?😊
Dat zou een hoop ellende in de wereld schelen, waaronder deze desbetreffende ellende. Ik ben gewoon een betere luisteraar dan een deler. Wie weet inderdaad wel om de zaken die je net boven haalt.. Schaamte dat er iets niet goed is gegaan?! Misschien wel 'onbewust'. Vind ik het moeilijk om hulp te vragen, tja misschien ook wel.. Of ja, moeilijk, ik denk eerder bezwaard om dat te vragen aan iemand die ik goed ken maar die er totaal buiten staat. Een beetje het idee van ik wil iemand niet met MIJN problemen opzadelen, die zal zelf wel genoeg hebben. Of who knows ligt het wel dieper en is het wel een of ander 'jeugdtrauma' dat mijn problemen altijd opzij zijn geduwd voor die van iemand anders (bijv. ouders die in een vechtscheiding hebben gelegen en wij kids die er de dupe van zijn geworden en niet genoeg zijn gehoord omdat de problemen van de ouders 'belangrijker' waren). Wie zal het zeggen waar het aan ligt, het is in ieder geval een feit dat ik niet zo'n makkelijke deler ben en zo 'anoniem' is het misschien makkelijker om heel je 'shit' op internet te gooien maar ja bij vriend(inn)en heb ik het er moeilijker mee. Vriend(inn)en zijn voor mij voor leuke dingen maar inderdaad, ik neem vaak andermans problemen op me maar vertrouw ze niet graag die van mij toe.
In tegenstelling tot dat ik mn zorgen niet graag met vriend(inn)en die er buiten staan deel, vind ik wel dat mijn man en ik altijd goed gepraat hebben, over alles. We hebben ook altijd alles aan elkaar kwijt gekund en elkaar eigenlijk altijd overal in gesteund. Bij deze kwestie vind ik alleen dat hij een beetje verblind is geweest door dat het over zijn ouders gaat en dat hij óók wel eerder had kunnen zeggen: nu is het genoeg geweest, we doen onze uiterste best en we doen het zo goed als we kunnen en hoeven niet altijd commentaar. Echter kan ik wel begrip tonen voor zijn positie want het is een moeilijke. Het gaat wel over zijn ouders die voor ons nooit in al die jaren zo zijn geweest (ik denk dat daar het misverstand van je vandaan komt dat het al jaren fout zit, dat is dus niet zo, dit is het laatste jaar waar ik het over heb). Hij stond tussen twee vuren in en tja ondanks dat hij mij iedere dag ziet en overdags appt, kan ik van hém wel ergens begrijpen dat hij bezorgd is.. Ik ben immers zijn vrouw, deel van ZIJN gezin. Hij heeft echter nu wel ingezien, nu alles boven water is, dat zijn moeder, ongeacht het 'bezorgdheid' was of niet, wel té ver is gegaan (dus naar onze mening zal ik er wel weer bij zetten). Hij steunt me nu dus wel in mijn standpunt en heeft het proberen duidelijk te maken aan zijn ouders. Maar dat ze ZO met dat schelden uit de hoek zijn gekomen, is ook wel héél koud op zijn dak gevallen en dat wordt ook echt niet geaccepteerd door hem. Voor hem is het dan ook daardoor, buiten zijn werk, helemaal afgelopen met ze. Voordeel is dat hij wel vennoot is in de zaak van zijn vader, maar niet met zn vader maar met zn broer werkt. Helaas de broer die, ja weer volgens ons, wel opgestookt wordt tegen ons maargoed dat is een ander verhaal en we zien wel wat dat gaat opleveren. Momenteel zeggen ze gewoon niet al te veel tegen elkaar op het werk.
Om wéér een lang verhaal af te sluiten.. Ik smijt dit echt niet allemaal op internet omdat ik wil dat iedereen zegt dat mijn schoonouders pure evil zijn en ik helemaal gelijk heb, ook al mag dat dan op sommigen zo overkomen. Ik heb ze ook nooit als pure evil gezien. Nu misschien wel, maar die kant had ik nooit van ze wíllen zien. Juist omdat ik ze in al die jaren nooit zo gezien heb, doet dit alles waarschijnlijk ook zoveel pijn. Als je begrijpt wat ik bedoel.. Maar men zegt wel eens tijd heelt alle wonden, en ook al geeft tijd ons niks terug wat weg is, ik weet uit ervaring wel dat het de pijn doet vervagen en dragelijker maakt. We zullen zien waar we ook na het gesprek met de psych staan en dan zien we van daaruit wel weer verder.
Ik heb ook een klote schoonvader en schoonzus gewoon ervoor zorgen dat je ze zo min mogelijk ziet.
Ja
Dit was wel balen overigens.quote:
Ja.. lang verhaal hè, en het is nog niet over.
"The only sight worse than a sad dwarf is a very sad dwarf"
"Met dubbel s welteverstaan"
"Met dubbel s welteverstaan"
Niemand zegt dat je verder moet lezen hè, iedereen is vrij te gaan als het te lang is. Ik wéét dat het lang is maar je weet waar je aan begint. Wie weg gaat, even goede vrienden. 😊quote:
Op
Ik kan wel wat hebben hoor. Maar ik blijf van mening dat een assertiviteit cursus waarschijnlijk niet slecht voor je zou zijn.quote:
[..]
En dat is dus precies mijn punt.. Hoe het ook gelopen was en wat er ook gebeurd was, ik had hierop niet goed kúnnen reageren. Deze reactie slaat dus echt de spijker op zn kop.
En even gericht aan 8777, in deze reactie staat nergens dat Loohcs mijn schoonmoeder een kutwijf vind en dat ik helemaal gelijk heb. Daar ben ik nogmaals niet op uit en ja ik wil gerust andere meningen horen maar het is óók mn goedrecht om er weer wat tegenin te brengen als er voor mij wat tegenin te brengen is. Als jij dat 'boos doen' vind dan verwijt je mij wel dat ik me dit alles zo aan trek, maar je bent dan zelf ook wel snel geraakt vind ik eerlijk gezegd. Ik doe niet boos hoor maar als jij je aangevallen voelt, mijn excuses. Ik ben daar namelijk niet te beroerd voor. Maar je moet wel duidelijk zijn in je mening.
En nee, misschien zijn 'wij mensen met een depressie' wel niet 'de leukste mensen' maar we kunnen er ook niks aan doen, even goed dat je er niks aan kan doen dat je een andere ziekte krijgt. Je kunt er misschien ook gewoon een beetje respect voor hebben en het geeft niemand het recht om het je te verwijten en er misbruik van te maken.
Maar er zou inderdaad geen 'goeie' manier zijn. Als ik het allemaal had laten gebeuren, zou ik er alléén de dupe van zijn geworden en er elke keer onder hebben geleden. Daar zou ik niks mee opschieten want het helpt niet mee om te genezen van de depressie. Ik heb er dus, ja misschien te laat, iets van gezegd, toen ze TE ver is gegaan. Maar als ik het eerder had gedaan, was het volgens mij gewoon eerder oorlog en dan zouden we niks verder staan. En dan had me, inderdaad, verweten kunnen worden dat ik niet zo snel op mn teentjes getrapt moet zijn.
De manier waar er mee om wordt gegaan dat ik iets heb gezegd, slaat echter alles en daar zou op een veel volwassenere manier mee om gegaan kunnen zijn ipv je manieren gaan rechtvaardigen zonder enig begrip te tonen en me de huid vol te schelden met zn tweetjes. Ze had me ook kunnen bellen of appen wat er aan de hand was en dan hadden we erover kunnen praten en had ik het haar haarfijn uitgelegd. En of we er dan uit waren gekomen weet ik niet.. Maar denk dat toch een veel 'volwassenere' oplossing geweest zou zijn. En dat valt van iemand die meer dan het dubbele van mijn leeftijd is toch wel te verwachten, dat je het dan zo kan oplossen. Ze hoeft ook niet alles voorgekauwd te hebben lijkt mij.
En even ter zijde, tussen mijn man en mij gaat het, behalve dat hij zich heeft laten opstoken, prima. Maar dat heeft hij ingezien en hij neemt het zn ouders ook niet in dank af dat ze zo begriploos zijn en dat volgens hen iedereen (inmiddels 6 personen) fout zijn en zij niet. En hij neemt het ze zeker niet in dank af wat er allemaal gezegd is.
Ik denk dat genezing van depressie dat al grotendeels oplost. Alleen kan dat nog wel even duren onder deze omstandigheden.quote:
[..]
Ik kan wel wat hebben hoor. Maar ik blijf van mening dat een assertiviteit cursus waarschijnlijk niet slecht voor je zou zijn.
Kind meenemen en wegwezen. Die vent heeft een bord voor zn kop m.b.t. zijn moeder, dat ga je niet veranderen. En neem een goede advocaat in de armquote:
Kan er misschien ook even iemand serieus reageren? Ik weet dat het een lang verhaal is maar wie het niet wil lezen kan ook gewoon weg gaan en wat anders gaan lezen.. 😊 daar heb ik meer aan dan aan nutteloze commentaren.
edit: ah nvm je post niet afgelezen omdat ie zo lang was
Baby we can do it, take the time do it right. We can do it baby, do it tonight _O_
Nudes alleen via DM niet via PM
Nudes alleen via DM niet via PM
+10quote:
Ik vind het van je man vrij min dat hij er zo lang in mee is gegaan. Dat vind ik eigenlijk erger dan je stokende schoonmoeder. Verder vind ik dat je er veel te passief in bent gebleven en had je man (gezien jouw depressie en omdat het zijn moeder is) direct in het begin al voor je moeten gaan staan en zijn moeder duidelijk moeten maken dat dat geklets tegen hem achter jouw rug om niet werd geaccepteerd. En ik denk dat je man een andere baan moet gaan zoeken, want dit is natuurlijk niet meer houdbaar.
Ik kan het je wel uitleggen maar het niet voor je begrijpen........
Nou, ik begrijp heel goed waarom je gereageerd hebt zoals je hebt gereageerd. Ik had precies hetzelfde gedaan. Er is niets ergers dan mensen die tegen jou normaal doen, maar ondertussen over je gaan klagen achter je rug. Ik heb er alle ervaring mee. En als mensen dat doen vanwege een psychische aandoening of omdat ze gewoon zo zijn en helaas nooit meer kunnen veranderen dan accepteer ik dat van ze. Maar het maakt de omgang wel erg lastig. Probeer het van je af te zetten, hoe moeilijk dat ook lijkt. Het vervelende is wel dat ze nu zo ver gegaan zijn met het schelden dat je ze eigenlijk niet meer wil zien. Ik zou gewoon denken: ze zijn nu eenmaal zo, beetje zielig eigenlijk. Probeer medelijden met ze te hebben. Je lijkt me een goede moeder en je weet zelf dat je aan je depressie werkt. Je schoonmoeder heeft hier niets mee te maken. Je moet afstand proberen te houden, haar zorgen (grotendeels om niks zo te lezen) zijn haar eigen verantwoordelijkheid. Dat je schoonvader je uitschold doet me denken dat hij niet helemaal in orde is, dat doe je toch niet tegen je schoondochter. Hij komt erg machteloos over. Je bent je schoonmoeder niets verplicht als het contact niet leuk is. En je schoonvader ook niet. Misschien dat ze dan gaan nadenken.
[ Bericht 6% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-08-2017 22:43:12 ]
[ Bericht 6% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-08-2017 22:43:12 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Tering wat een tekst.
Tering wat een schoonfamilie.
*Einde bericht*
Tering wat een schoonfamilie.
*Einde bericht*
Ik moest de groeten doen van Kapitein Ortega.
|
|
