R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hey allemaal,
Ik wil gewoon eens even weten hoeveel mensen de volgende situatie als 'normaal' zouden beschrijven en wat jullie meningen hierover zijn. Eens zien of die van mij nou zo raar is. Het wordt wel een lang verhaal...
Ik heb ondertussen al een relatie van 8,5 jaar, waarvan 5 jaar gelukkig getrouwd. Ons 'geluk' mocht helaas maar tot vorig jaar duren want tijdens mijn zwangerschap ben ik in een hele zware depressie beland (zo is het toch gediagnosticeerd). Helaas gaat het nu nog niet beter met me en er is momenteel ook nog eens een verschrikkelijke oorlog aan de hand met mijn schoonouders die behoorlijk uit de hand gelopen is.
Ik dacht altijd dat ik hele leuke schoonouders had.. Zo lieten ze het toch uitschijnen. Mijn man en ik gingen na 1 jaar samen te zijn samen wonen, daarvoor waren we dag om dag bij mijn ouders en bij zijn ouders. Sinds we samenwonen, hebben we eigenlijk nooit echt de deur platgelopen bij mijn schoonouders..
Maar de band was eigenlijk gewoon goed. Nooit ruzie, nooit problemen, of tenminste niet waar ik bij betrokken was. Wat misschien voor het verhaal ook belangrijk is, is dat mijn man een van vier kinderen is. Ongeveer 1,5 jaar geleden nu, begon in de familie mijn jongste schoonzusje het eerst aan kinderen.
Daarna is het allemaal snel elkaar opgevolgd, de vriendin van mijn schoonbroer werd zwanger en 4 maandjes later, ik zelf. Nu dacht mijn schoonmoeder, omdat ik dus in een zware depressie beland ben tijdens mijn zwangerschap, dat ik haar 'hulp' extra nodig had dus bood ze regelmatig aan om mee naar de dokter te gaan, om langs te komen om te praten enzovoorts.. Ik zag hier geen kwaad in en dacht dat ze het gewoon uit goedheid deed. Ik vertrouwde haar ook heel erg, altijd gedaan.
Ze liet ook altijd uitschijnen dat ik haar KON vertrouwen met alles. Nu was intussen mijn schoonzusje (vriendin van mijn schoonbroer) bevallen van haar kindje en enkele weken daarna was het opeens knallende ruzie tussen haar en mijn schoonmoeder. Ze hebben daarop het contact volledig verbroken. Mijn schoonmoeder zat ook tijdens haar bezoekjes aan mij constant te vuilbekken over mijn schoonzus, dat het zo een vuile trut is, zo een slecht mens, dat ze geen manieren heeft enz.
Nu kan ik daar al niet zo heel goed tegen dat als je problemen met iemand hebt, je dat tegen iedereen moet vertellen en die persoon waar problemen mee zijn zwart moet maken tegenover anderen. Dus telkens als dit gebeurde, heb ik er gewoon een beetje passief op gereageerd. Nu ken ik het meisje ook en hebben we goed contact en ik heb me maandenlang afgevraagd hoe het toch mogelijk is dat mijn schoonmoeder zo slecht over haar denkt. Ik snapte er niets van want ik heb altijd al van haar gevonden dat ze een super leuke, spontane en gezellige meid is en ze is bovendien een super mama voor haar kindje.
Echt niets slechts op aan te merken en toch ga je het je dan afvragen als iemand altijd erover loopt te vuilbekken. Nu inmiddels, is onze dochter ook geboren en de depressie is helaas nog niet minder maar ik vecht er gewoon iedere dag voor om gewoon de 'normale' dingen te blijven doen en een zo goed mogelijke moeder te zijn en dat is zwaar. Maar mijn kind is gelukkig en gezond en ontwikkeld zich super! Nu was de gewoonte, dat mijn schoonmoeder meestal iedere week een keer langs komt, dat had ze zelf even zo geregeld.
Prima in de eerste instantie, verder stuurden we wel eens berichten naar elkaar, zij wel eens hoe het ging, ik wel eens een foto of film van onze dochter en mijn man en ik gingen er ook wel eens langs in het weekend zodat opa zn kleindochter ook te zien kreeg. Allemaal goed en wel. Echter begon er iets vreemds te gebeuren in de relatie...
In mijn gezicht en tijdens de bezoekjes kon ze redelijk normaal doen, zoals vroeger, op een kleine irritatie na dan, bijvoorbeeld dat ze wel eens zei dat ik ergens gewoon van moest genieten terwijl ze dondersgoed wéét dat ik dat ontzettend graag wíl maar het niet kán en dan is het ook niet fijn om dat steeds te horen. Ik heb ook bij zo een opmerking er haar ook steeds op gewezen dat ik niet kan 'genieten' dus dan lijkt het me duidelijk dat ze het eigenlijk beter niet meer kan zeggen. Maar goed, daar kon ik nog wel mee leven.
Echter, was het ook steeds vaker zo dat als we in het weekend daarheen gingen, ze ook telkens daarna OF mijn man op moest bellen om écht te klagen over hoe ik me had gedragen, dat ik stil was en er droevig uitzag en dat soort dingen, terwijl ze zó goed weet dat daar een reden voor is en dat ik meer dan mijn uiterste best doe maar tóch moet ze het dan nog even inwrijven en er echt over klagen bij haar zoon alsof hij er iets aan moet doen..
Of ze doet haar beklag bij hem als hij daar even binnensprong na zijn werk. Gewoon altijd haar beklag moest ze doen en haar meningen geven en haar oordelen. En dat kwam dus altijd weer via mijn man bij mij terecht. Op een gegeven moment begon het echt te lijken alsof het mij kwalijk werd genomen dat ik ziek ben en dat ik er maar iets aan moest doen. Ik wist me gewoon geen houding meer te geven als ik daar was of als zij bij mij kwam want het was nooit goed.
Ik kreeg het altijd terug te horen hoe ik me volgens haar had gedragen. Later, is ze blijkbaar ook over berichten die ik aan haar stuur beginnen te klagen tegen mijn man. Maar echt héél onzinnige dingen, dat ik niet binnen het uur terug had gestuurd ofzo dus dat het wel weer 'slechter' met me zou gaan of dat er volgens haar een gekke ondertoon in mijn berichten zat of dat ik volgens haar teveel uitroeptekens of emoji's stuurde of zoiets dergelijks. Dat werd dus zo erg dat mijn man 's avonds boos thuis kwam en mijn telefoon wou zien want ik zou wel wat ergs naar zn moeder hebben gestuurd.
Nou echt toen brak mn klomp want zo had ze nog nooit gedaan, dit leek gewoon regelrecht stoken en het lukte want er was weer ruzie om haar.. Maar goed, ik heb niks te verbergen voor mn man, dus ik heb hem mn telefoon gegeven. Nou hij heeft volgens mij een halfjaar terug gescrold in de berichten naar zn moeder en toen gooide hij geïrriteerd mn telefoon naar me terug. Ik vroeg m:'je hebt niks gevonden hè?' Waar ik als antwoord op terug kreeg: 'Nee inderdaad niks raars maar pff wie weet heb je dat wel allemaal verwijderd ofzo'. En echt toen was het wel héél duidelijk dat het gewoonweg stoken was waar zijn moeder mee bezig was want hij had zich dus gewoon al zó ver laten hersenspoelen.
Berichten verwijderen om ze te verbergen voor iemand, dat zou ik echt nóóit doen. Maar ondertussen dat ze zo aan het stoken was, joost mag weten WAAROM, speelde ze in mn gezicht nog wel iedere week mooi weer. En ja, ik wist het dan wel en ik irriteerde me er gruwelijk aan.. Maar ik ben eigenlijk niet iemand die graag confrontatie aangaat, ik moet ook gewoon al mijn energie stoppen in het zorgen voor mijn dochter en het zo 'normaal' mogelijk doen, dus ik had gewoon ook geen energie meer voor een harde confrontatie. Dus heb ik steeds om de goede vrede te bewaren mn mond gehouden.
Ja.. lang verhaal hè, en het is nog niet over. Nu had ik onverwacht een sterfgeval in de familie en aangezien mijn eigen moeder ook naar de crematie ging, kon ik alleen aan mijn schoonmoeder vragen om op mn dochter te passen want ik vond een crematie toch niet zo geschikt voor haar. Prima, dat deed ze graag zei ze. Dus zo gebeurde het. Smiddags toen ik mijn dochter weer op ging halen, was ik niet in een al te best humeur. Gewoon de crematie op zich al en bovendien had mijn broer die met me mee naar huis was gereden óók nog eens een hoop van zijn problemen op mij gedropt dus ja, dat droeg er natuurlijk ook aan bij.
Nu deed mijn schoonmoeder toen ik daar was om mn dochter op te halen heel overdreven begripvol, ja ze begreep het wel, dat is ook niet leuk zo'n crematie enzo... Ik had haar dus ook maar verteld wat er aan de hand was met mn broer enzo want ik dacht ik zal het maar zeggen, anders zal ze haar eigen conclusies wel weer trekken.. Thuis gekomen ben ik ff gaan liggen terwijl mn dochter ook een dutje deed.
Daardoor kreeg ik wel wat meer energie voor de avond want dat was wel nodig omdat het óók onze trouwdag was en we zouden gaan uiteten. Nou, man was thuisgekomen, heb hem uiteraard ingelicht over de problemen die me dwars zaten want ik vertel hem álles maar ik heb het een beetje van me af proberen te zetten en eigenlijk hebben we, naar omstandigheden, toch wel een van de 'betere' avonden gehad samen sinds mijn depressie.
Echter de volgende dag.. was het een klein ruzietje om iets onbenulligs, maar werd het een KNALLENDE ruzie omdat mijn man zo nodig moest zeggen dat zijn moedertje lief hem gisteren weer gebeld had om hém te waarschuwen dat er gisterenavond wel 'wéér' spanningen zouden zijn thuis want ik was bij haar zó overstuur geweest en ik had dit en dat en zus en zo verteld (exact datgene wat ik haar in vertrouwen had verteld), én ze twijfelde eraan of ik wel kon rijden met mn dochter omdat ik ZO overstuur was (terwijl ik dat al 8 maanden deed en ze weet dat ik prima kan rijden ondanks alles) en ik moest er maar eens iets aan doen, ik mocht daar niet met mn droevig gezicht zitten en die en die hadden het óók allemaal gezien en gemerkt aan me en dat kon niet..
Dat kwam er dus allemaal uit in die ruzie en toen werd ik dus ECHT laaiend. Niet boos, woedend!! Moet je nagaan, ik doe al onderhand een jaar mn stinkende best om voor iedereen de schijn op te houden en ontzettend goed voor mn dochter te zorgen, wat er ook met mij aan de hand is. Iedere dag is het huis schoon en leefbaar, elke dag is er warm eten voor mn gezin. Mn kindje blaakt van de gezondheid en is ALTIJD vrolijk.
Daar moet ik ontzettend hard voor werken iedere dag, wel 1000x zo hard als vóór ik in de depressie zat en ik ben volop bezig met behandelingen dus het is niet dat ik er niets aan probeer te doen. Ik heb mn man nog nóóit iets kwaad gedaan en dan wordt er naar MIJN man, gebeld, naar MIJN gezin, om hem te 'waarschuwen', voor MIJ? En bovendien wordt óók nog eens alles wat ik haar in vertrouwen had verteld dóórverteld door haar, aan mijn man, terwijl dat aan mij is om hem dat te vertellen en niet aan haar. En is mijn man daardoor weer zó ver gehersenspoeld dat hij mij uitscheldt voor 'droefhond' e.d. terwijl ik het daar al moeilijk genoeg mee heb want voor de depressie was ik altijd opgewekt en vrolijk.
Echt, toen had ik het niet meer, toen zijn gewoon AL mijn stoppen doorgeslagen. En tóch heb ik haar nog een vrij beschaafd bericht gestuurd (een bericht omdat ik mezelf schriftelijk sterker vind dan verbaal) ondanks dat ik laaiend was. Namelijk dat ze er mee moest stoppen met achter mn rug stééds maar weer iets op te merken te hebben maar in mn gezicht mooi weer te spelen. En dat ALS ze ermee verder ging, ze er maar voor moest zorgen dat ik het niet terug zou horen. Het was misschien hard verwoord maar duidelijk EN terecht in mijn ogen en zonder te schelden of te vloeken, ondanks dat ik héél haar huid vol had willen schelden.
Ik vond het ZO misselijk wat ze me geflikt had de afgelopen paar maanden terwijl het al zwaar genoeg is en dat was écht de ultieme druppel. En wat deed ze als reactie op dat bericht? Toen kwam haar ware aard boven. Mij op mn persoon uitschelden, me egoïstisch noemen dat ik zo was terwijl ik alles voor iedereen om me heen doe en er zelf helemaal niks aan heb, alles wat ik doe, doe ik voor een ander. En zeggen dat ze haar zoon (let wel, haar volwassen zoon van 28 die héél goed voor zichzelf kan zorgen) moest 'beschermen' tegen mij terwijl ik hem nogmaals nóóit wat heb aangedaan én al onze ruzies de laatste tijd over háár gaan. Nee echt, dat was gewoon olie op een vuur gooien dat al laaiend hoog was dus ja, toen heb ik harde dingen gezegd en dan zelfs nog steeds niet op haar persoon gescholden, tja ik heb haar achterbaks genoemd maar dat heeft voor mij hetzelfde gewicht als 'egoïstisch' dus in mijn ogen niets verkeerd en wat ze niet verdiende.
Ondertussen had ze trouwens wéér naar mijn man gebeld om te klagen, ipv naar mij om het uit te praten. Toen zag mijn man het óók in waar ze mee bezig was, lekker laat maar goed. We hebben het contact toen verbroken eigenlijk en mijn man had 3 weken vakantie van zijn werk (bij zijn vader in de zaak). Vorige week is hij weer begonnen en donderdagavond werd er door zijn vader (die er eigenlijk tot dan toe buiten had gestaan) gebeld alsof zijn neus bloedde, waarom mijn man daar na het werk niet meer binnen kwam. Hij heeft dat dus nógmaals haarfijn uitgelegd dat het echt niet normaal was wat zijn moeder allemaal geflikt had, dat gestook terwijl ze weet dat het niet goed gaat.. En toen bleek dat de neus van zn vader helemaal niet bloedde want ineens draaide die 180 graden om van dat hij er zgn niks van wist, begon hij hélemaal te flippen want IK had zgn. zijn vrouw in mijn berichten als een hond behandeld (ik heb mijn berichten nog tig keren nagelezen en ik vind ze ondanks de omstandigheden zelfs nog netjes) en hij dreigde ermee om naar MIJN moeder te gaan om haar haarfijn uit te leggen dat ik zo'n slechterik was want dit 'sloeg alles'.
Hallo, ik ben 27 jaar oud, woon al bijna 8 jaar niet meer thuis EN mijn moeder had er gewoon echt helemaal niks mee te maken. Dat was gewoon echt een bedreiging van een kleuter van 5 jaar 'ik kan je niet aan dus ik ga het tegen je mama vertellen'. Belachelijk. Ik had het niet meer. Ik heb van pure woede de telefoon uit mijn man zn handen gegrist en tegen hem gezegd met verheven stem: Dat moet je eens wagen, ga jezelf maar lekker voor paal zetten daar. Mijn moeder heeft hier niks mee te maken, kleuter, en die trapt er écht niet in! Nou toen brak de hel los joh, toen kreeg ik me toch een hoop vuilbekkerij over me heen en echt dingen die je gewoon al niet tegen je medemens, maar zéker niet tegen je schoondochter zegt! Ik ben echt voor het vuilste uitgemaakt en er werden, laten we het zo zeggen, de ergste ziektes bij betrokken en zekere dames die betaald worden voor 'de liefde'.
Bovendien waren mijn ouders 'geestesziek' omdat ze mij verwekt hadden. Echt toen ik dat hoorde ben ik letterlijk zó ziek geworden, kots en kots misselijk. Dat een schoonvader in staat is om zulke dingen te zeggen tegen zn schoondochter. En dat na 8,5 jaar de ideale schoondochter te zijn geweest, bracht zelfgebakken koekjes aan hun deur en alles, heb 7,5 jaar voor hun zoon gezorgd, heb ze een prachtige kleindochter gegeven en dan krijg je dit. Onbegrijpelijk. En voor mij nu op dit moment echt onvergeeflijk ook.
Dit kan ik nooit meer vergeten en ik weet niet of ik het ze ooit kan vergeven, ook al heb ik in geen 7,5 jaar geen problemen met ze gehad verder. Dit kan echt niet door de beugel. Ze mogen mijn dochter ook niet meer zien, daar blijven ze héél ver bij uit de buurt. Zoiets hoef ik echt niet bij haar in de buurt te hebben. Stel je voor dat mijn schoonvader haar ooit uitmaakt voor de dingen die hij mij genoemd heeft!! Als hij het bij zijn schoondochter kan, kan het ook bij zn kleindochter. Maar dat was dus mijn verhaal. Nu om nog even terug te komen op dat ik op het begin het ook over mijn schoonzus (de vriendin van mijn schoonbroer) had.
Wij zijn dus aan de praat geraakt over het stookgedrag van mijn schoonmoeder en blijkt dat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt met haar. De verhalen leken zo hard op elkaar. Zij had óók een depressie op het begin van haar zwangerschap door een eerdere miskraam en daar werd ook flink misbruik van gemaakt. Over haar werd ook steeds geklaagd aan het adres van mijn schoonbroer zodat ze het achter haar rug weer moest horen. Zij hadden er óók steeds ruzie om. En toen hebben ze het uiteindelijk óók niet gepikt en ze ook hun leven uitgegooid en dat van hun kind. Nu hoorden we 2 dagen geleden ook dat mijn schoonouders ook ruzie hebben met hun eigen dochter en haar man, die sinds 3 weken een nieuw kindje hebben.
Blijkbaar hadden ze over mijn schoonzus haar man ook steeds een hoop te klagen, heeft hij dit ook niet gepikt en hun opgebeld om te zeggen dat hij er niet van gediend is en dat ze dat ook maar in zn gezicht moeten doen.. En toen heeft mijn schoonvader blijkbaar tegen hem gezegd: ik sla (of steek?) je neer. Daarop heeft mijn schoonbroer dus de politie gebeld en die zijn nog langs geweest bij mijn schoonouders. Ik geef hem gróót gelijk. Eigenlijk had ik dat óók willen doen maar dat wou mn man dan weer niet, vond hij te ver gaan.
Ze hebben dus 4 kinderen en met drie ervan, de drie die een eigen gezin hebben, hebben ze laaiende oorlog. Aan wie ligt het dan?! Van de oudste zoon is er nu nog een kindje onderweg en we zijn héél benieuwd hoe dat dan met hen gaat lopen. Nu is alles koek en ei en wordt de oudste zoon lekker tegen ons 6-en opgestookt hebben we al gemerkt. En hij laat zich lekker hersenspoelen.
Nou eindelijk het einde van mijn hele verhaal. Sorry dat het zo lang is... Maar ben benieuwd naar andere meningen hierover...?
[ Bericht 1% gewijzigd door Samzz op 21-08-2017 08:32:33 (Beetje meer moeite steken in de leesbaarheid, TS) ]
Ik wil gewoon eens even weten hoeveel mensen de volgende situatie als 'normaal' zouden beschrijven en wat jullie meningen hierover zijn. Eens zien of die van mij nou zo raar is. Het wordt wel een lang verhaal...
Ik heb ondertussen al een relatie van 8,5 jaar, waarvan 5 jaar gelukkig getrouwd. Ons 'geluk' mocht helaas maar tot vorig jaar duren want tijdens mijn zwangerschap ben ik in een hele zware depressie beland (zo is het toch gediagnosticeerd). Helaas gaat het nu nog niet beter met me en er is momenteel ook nog eens een verschrikkelijke oorlog aan de hand met mijn schoonouders die behoorlijk uit de hand gelopen is.
Ik dacht altijd dat ik hele leuke schoonouders had.. Zo lieten ze het toch uitschijnen. Mijn man en ik gingen na 1 jaar samen te zijn samen wonen, daarvoor waren we dag om dag bij mijn ouders en bij zijn ouders. Sinds we samenwonen, hebben we eigenlijk nooit echt de deur platgelopen bij mijn schoonouders..
Maar de band was eigenlijk gewoon goed. Nooit ruzie, nooit problemen, of tenminste niet waar ik bij betrokken was. Wat misschien voor het verhaal ook belangrijk is, is dat mijn man een van vier kinderen is. Ongeveer 1,5 jaar geleden nu, begon in de familie mijn jongste schoonzusje het eerst aan kinderen.
Daarna is het allemaal snel elkaar opgevolgd, de vriendin van mijn schoonbroer werd zwanger en 4 maandjes later, ik zelf. Nu dacht mijn schoonmoeder, omdat ik dus in een zware depressie beland ben tijdens mijn zwangerschap, dat ik haar 'hulp' extra nodig had dus bood ze regelmatig aan om mee naar de dokter te gaan, om langs te komen om te praten enzovoorts.. Ik zag hier geen kwaad in en dacht dat ze het gewoon uit goedheid deed. Ik vertrouwde haar ook heel erg, altijd gedaan.
Ze liet ook altijd uitschijnen dat ik haar KON vertrouwen met alles. Nu was intussen mijn schoonzusje (vriendin van mijn schoonbroer) bevallen van haar kindje en enkele weken daarna was het opeens knallende ruzie tussen haar en mijn schoonmoeder. Ze hebben daarop het contact volledig verbroken. Mijn schoonmoeder zat ook tijdens haar bezoekjes aan mij constant te vuilbekken over mijn schoonzus, dat het zo een vuile trut is, zo een slecht mens, dat ze geen manieren heeft enz.
Nu kan ik daar al niet zo heel goed tegen dat als je problemen met iemand hebt, je dat tegen iedereen moet vertellen en die persoon waar problemen mee zijn zwart moet maken tegenover anderen. Dus telkens als dit gebeurde, heb ik er gewoon een beetje passief op gereageerd. Nu ken ik het meisje ook en hebben we goed contact en ik heb me maandenlang afgevraagd hoe het toch mogelijk is dat mijn schoonmoeder zo slecht over haar denkt. Ik snapte er niets van want ik heb altijd al van haar gevonden dat ze een super leuke, spontane en gezellige meid is en ze is bovendien een super mama voor haar kindje.
Echt niets slechts op aan te merken en toch ga je het je dan afvragen als iemand altijd erover loopt te vuilbekken. Nu inmiddels, is onze dochter ook geboren en de depressie is helaas nog niet minder maar ik vecht er gewoon iedere dag voor om gewoon de 'normale' dingen te blijven doen en een zo goed mogelijke moeder te zijn en dat is zwaar. Maar mijn kind is gelukkig en gezond en ontwikkeld zich super! Nu was de gewoonte, dat mijn schoonmoeder meestal iedere week een keer langs komt, dat had ze zelf even zo geregeld.
Prima in de eerste instantie, verder stuurden we wel eens berichten naar elkaar, zij wel eens hoe het ging, ik wel eens een foto of film van onze dochter en mijn man en ik gingen er ook wel eens langs in het weekend zodat opa zn kleindochter ook te zien kreeg. Allemaal goed en wel. Echter begon er iets vreemds te gebeuren in de relatie...
In mijn gezicht en tijdens de bezoekjes kon ze redelijk normaal doen, zoals vroeger, op een kleine irritatie na dan, bijvoorbeeld dat ze wel eens zei dat ik ergens gewoon van moest genieten terwijl ze dondersgoed wéét dat ik dat ontzettend graag wíl maar het niet kán en dan is het ook niet fijn om dat steeds te horen. Ik heb ook bij zo een opmerking er haar ook steeds op gewezen dat ik niet kan 'genieten' dus dan lijkt het me duidelijk dat ze het eigenlijk beter niet meer kan zeggen. Maar goed, daar kon ik nog wel mee leven.
Echter, was het ook steeds vaker zo dat als we in het weekend daarheen gingen, ze ook telkens daarna OF mijn man op moest bellen om écht te klagen over hoe ik me had gedragen, dat ik stil was en er droevig uitzag en dat soort dingen, terwijl ze zó goed weet dat daar een reden voor is en dat ik meer dan mijn uiterste best doe maar tóch moet ze het dan nog even inwrijven en er echt over klagen bij haar zoon alsof hij er iets aan moet doen..
Of ze doet haar beklag bij hem als hij daar even binnensprong na zijn werk. Gewoon altijd haar beklag moest ze doen en haar meningen geven en haar oordelen. En dat kwam dus altijd weer via mijn man bij mij terecht. Op een gegeven moment begon het echt te lijken alsof het mij kwalijk werd genomen dat ik ziek ben en dat ik er maar iets aan moest doen. Ik wist me gewoon geen houding meer te geven als ik daar was of als zij bij mij kwam want het was nooit goed.
Ik kreeg het altijd terug te horen hoe ik me volgens haar had gedragen. Later, is ze blijkbaar ook over berichten die ik aan haar stuur beginnen te klagen tegen mijn man. Maar echt héél onzinnige dingen, dat ik niet binnen het uur terug had gestuurd ofzo dus dat het wel weer 'slechter' met me zou gaan of dat er volgens haar een gekke ondertoon in mijn berichten zat of dat ik volgens haar teveel uitroeptekens of emoji's stuurde of zoiets dergelijks. Dat werd dus zo erg dat mijn man 's avonds boos thuis kwam en mijn telefoon wou zien want ik zou wel wat ergs naar zn moeder hebben gestuurd.
Nou echt toen brak mn klomp want zo had ze nog nooit gedaan, dit leek gewoon regelrecht stoken en het lukte want er was weer ruzie om haar.. Maar goed, ik heb niks te verbergen voor mn man, dus ik heb hem mn telefoon gegeven. Nou hij heeft volgens mij een halfjaar terug gescrold in de berichten naar zn moeder en toen gooide hij geïrriteerd mn telefoon naar me terug. Ik vroeg m:'je hebt niks gevonden hè?' Waar ik als antwoord op terug kreeg: 'Nee inderdaad niks raars maar pff wie weet heb je dat wel allemaal verwijderd ofzo'. En echt toen was het wel héél duidelijk dat het gewoonweg stoken was waar zijn moeder mee bezig was want hij had zich dus gewoon al zó ver laten hersenspoelen.
Berichten verwijderen om ze te verbergen voor iemand, dat zou ik echt nóóit doen. Maar ondertussen dat ze zo aan het stoken was, joost mag weten WAAROM, speelde ze in mn gezicht nog wel iedere week mooi weer. En ja, ik wist het dan wel en ik irriteerde me er gruwelijk aan.. Maar ik ben eigenlijk niet iemand die graag confrontatie aangaat, ik moet ook gewoon al mijn energie stoppen in het zorgen voor mijn dochter en het zo 'normaal' mogelijk doen, dus ik had gewoon ook geen energie meer voor een harde confrontatie. Dus heb ik steeds om de goede vrede te bewaren mn mond gehouden.
Ja.. lang verhaal hè, en het is nog niet over. Nu had ik onverwacht een sterfgeval in de familie en aangezien mijn eigen moeder ook naar de crematie ging, kon ik alleen aan mijn schoonmoeder vragen om op mn dochter te passen want ik vond een crematie toch niet zo geschikt voor haar. Prima, dat deed ze graag zei ze. Dus zo gebeurde het. Smiddags toen ik mijn dochter weer op ging halen, was ik niet in een al te best humeur. Gewoon de crematie op zich al en bovendien had mijn broer die met me mee naar huis was gereden óók nog eens een hoop van zijn problemen op mij gedropt dus ja, dat droeg er natuurlijk ook aan bij.
Nu deed mijn schoonmoeder toen ik daar was om mn dochter op te halen heel overdreven begripvol, ja ze begreep het wel, dat is ook niet leuk zo'n crematie enzo... Ik had haar dus ook maar verteld wat er aan de hand was met mn broer enzo want ik dacht ik zal het maar zeggen, anders zal ze haar eigen conclusies wel weer trekken.. Thuis gekomen ben ik ff gaan liggen terwijl mn dochter ook een dutje deed.
Daardoor kreeg ik wel wat meer energie voor de avond want dat was wel nodig omdat het óók onze trouwdag was en we zouden gaan uiteten. Nou, man was thuisgekomen, heb hem uiteraard ingelicht over de problemen die me dwars zaten want ik vertel hem álles maar ik heb het een beetje van me af proberen te zetten en eigenlijk hebben we, naar omstandigheden, toch wel een van de 'betere' avonden gehad samen sinds mijn depressie.
Echter de volgende dag.. was het een klein ruzietje om iets onbenulligs, maar werd het een KNALLENDE ruzie omdat mijn man zo nodig moest zeggen dat zijn moedertje lief hem gisteren weer gebeld had om hém te waarschuwen dat er gisterenavond wel 'wéér' spanningen zouden zijn thuis want ik was bij haar zó overstuur geweest en ik had dit en dat en zus en zo verteld (exact datgene wat ik haar in vertrouwen had verteld), én ze twijfelde eraan of ik wel kon rijden met mn dochter omdat ik ZO overstuur was (terwijl ik dat al 8 maanden deed en ze weet dat ik prima kan rijden ondanks alles) en ik moest er maar eens iets aan doen, ik mocht daar niet met mn droevig gezicht zitten en die en die hadden het óók allemaal gezien en gemerkt aan me en dat kon niet..
Dat kwam er dus allemaal uit in die ruzie en toen werd ik dus ECHT laaiend. Niet boos, woedend!! Moet je nagaan, ik doe al onderhand een jaar mn stinkende best om voor iedereen de schijn op te houden en ontzettend goed voor mn dochter te zorgen, wat er ook met mij aan de hand is. Iedere dag is het huis schoon en leefbaar, elke dag is er warm eten voor mn gezin. Mn kindje blaakt van de gezondheid en is ALTIJD vrolijk.
Daar moet ik ontzettend hard voor werken iedere dag, wel 1000x zo hard als vóór ik in de depressie zat en ik ben volop bezig met behandelingen dus het is niet dat ik er niets aan probeer te doen. Ik heb mn man nog nóóit iets kwaad gedaan en dan wordt er naar MIJN man, gebeld, naar MIJN gezin, om hem te 'waarschuwen', voor MIJ? En bovendien wordt óók nog eens alles wat ik haar in vertrouwen had verteld dóórverteld door haar, aan mijn man, terwijl dat aan mij is om hem dat te vertellen en niet aan haar. En is mijn man daardoor weer zó ver gehersenspoeld dat hij mij uitscheldt voor 'droefhond' e.d. terwijl ik het daar al moeilijk genoeg mee heb want voor de depressie was ik altijd opgewekt en vrolijk.
Echt, toen had ik het niet meer, toen zijn gewoon AL mijn stoppen doorgeslagen. En tóch heb ik haar nog een vrij beschaafd bericht gestuurd (een bericht omdat ik mezelf schriftelijk sterker vind dan verbaal) ondanks dat ik laaiend was. Namelijk dat ze er mee moest stoppen met achter mn rug stééds maar weer iets op te merken te hebben maar in mn gezicht mooi weer te spelen. En dat ALS ze ermee verder ging, ze er maar voor moest zorgen dat ik het niet terug zou horen. Het was misschien hard verwoord maar duidelijk EN terecht in mijn ogen en zonder te schelden of te vloeken, ondanks dat ik héél haar huid vol had willen schelden.
Ik vond het ZO misselijk wat ze me geflikt had de afgelopen paar maanden terwijl het al zwaar genoeg is en dat was écht de ultieme druppel. En wat deed ze als reactie op dat bericht? Toen kwam haar ware aard boven. Mij op mn persoon uitschelden, me egoïstisch noemen dat ik zo was terwijl ik alles voor iedereen om me heen doe en er zelf helemaal niks aan heb, alles wat ik doe, doe ik voor een ander. En zeggen dat ze haar zoon (let wel, haar volwassen zoon van 28 die héél goed voor zichzelf kan zorgen) moest 'beschermen' tegen mij terwijl ik hem nogmaals nóóit wat heb aangedaan én al onze ruzies de laatste tijd over háár gaan. Nee echt, dat was gewoon olie op een vuur gooien dat al laaiend hoog was dus ja, toen heb ik harde dingen gezegd en dan zelfs nog steeds niet op haar persoon gescholden, tja ik heb haar achterbaks genoemd maar dat heeft voor mij hetzelfde gewicht als 'egoïstisch' dus in mijn ogen niets verkeerd en wat ze niet verdiende.
Ondertussen had ze trouwens wéér naar mijn man gebeld om te klagen, ipv naar mij om het uit te praten. Toen zag mijn man het óók in waar ze mee bezig was, lekker laat maar goed. We hebben het contact toen verbroken eigenlijk en mijn man had 3 weken vakantie van zijn werk (bij zijn vader in de zaak). Vorige week is hij weer begonnen en donderdagavond werd er door zijn vader (die er eigenlijk tot dan toe buiten had gestaan) gebeld alsof zijn neus bloedde, waarom mijn man daar na het werk niet meer binnen kwam. Hij heeft dat dus nógmaals haarfijn uitgelegd dat het echt niet normaal was wat zijn moeder allemaal geflikt had, dat gestook terwijl ze weet dat het niet goed gaat.. En toen bleek dat de neus van zn vader helemaal niet bloedde want ineens draaide die 180 graden om van dat hij er zgn niks van wist, begon hij hélemaal te flippen want IK had zgn. zijn vrouw in mijn berichten als een hond behandeld (ik heb mijn berichten nog tig keren nagelezen en ik vind ze ondanks de omstandigheden zelfs nog netjes) en hij dreigde ermee om naar MIJN moeder te gaan om haar haarfijn uit te leggen dat ik zo'n slechterik was want dit 'sloeg alles'.
Hallo, ik ben 27 jaar oud, woon al bijna 8 jaar niet meer thuis EN mijn moeder had er gewoon echt helemaal niks mee te maken. Dat was gewoon echt een bedreiging van een kleuter van 5 jaar 'ik kan je niet aan dus ik ga het tegen je mama vertellen'. Belachelijk. Ik had het niet meer. Ik heb van pure woede de telefoon uit mijn man zn handen gegrist en tegen hem gezegd met verheven stem: Dat moet je eens wagen, ga jezelf maar lekker voor paal zetten daar. Mijn moeder heeft hier niks mee te maken, kleuter, en die trapt er écht niet in! Nou toen brak de hel los joh, toen kreeg ik me toch een hoop vuilbekkerij over me heen en echt dingen die je gewoon al niet tegen je medemens, maar zéker niet tegen je schoondochter zegt! Ik ben echt voor het vuilste uitgemaakt en er werden, laten we het zo zeggen, de ergste ziektes bij betrokken en zekere dames die betaald worden voor 'de liefde'.
Bovendien waren mijn ouders 'geestesziek' omdat ze mij verwekt hadden. Echt toen ik dat hoorde ben ik letterlijk zó ziek geworden, kots en kots misselijk. Dat een schoonvader in staat is om zulke dingen te zeggen tegen zn schoondochter. En dat na 8,5 jaar de ideale schoondochter te zijn geweest, bracht zelfgebakken koekjes aan hun deur en alles, heb 7,5 jaar voor hun zoon gezorgd, heb ze een prachtige kleindochter gegeven en dan krijg je dit. Onbegrijpelijk. En voor mij nu op dit moment echt onvergeeflijk ook.
Dit kan ik nooit meer vergeten en ik weet niet of ik het ze ooit kan vergeven, ook al heb ik in geen 7,5 jaar geen problemen met ze gehad verder. Dit kan echt niet door de beugel. Ze mogen mijn dochter ook niet meer zien, daar blijven ze héél ver bij uit de buurt. Zoiets hoef ik echt niet bij haar in de buurt te hebben. Stel je voor dat mijn schoonvader haar ooit uitmaakt voor de dingen die hij mij genoemd heeft!! Als hij het bij zijn schoondochter kan, kan het ook bij zn kleindochter. Maar dat was dus mijn verhaal. Nu om nog even terug te komen op dat ik op het begin het ook over mijn schoonzus (de vriendin van mijn schoonbroer) had.
Wij zijn dus aan de praat geraakt over het stookgedrag van mijn schoonmoeder en blijkt dat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt met haar. De verhalen leken zo hard op elkaar. Zij had óók een depressie op het begin van haar zwangerschap door een eerdere miskraam en daar werd ook flink misbruik van gemaakt. Over haar werd ook steeds geklaagd aan het adres van mijn schoonbroer zodat ze het achter haar rug weer moest horen. Zij hadden er óók steeds ruzie om. En toen hebben ze het uiteindelijk óók niet gepikt en ze ook hun leven uitgegooid en dat van hun kind. Nu hoorden we 2 dagen geleden ook dat mijn schoonouders ook ruzie hebben met hun eigen dochter en haar man, die sinds 3 weken een nieuw kindje hebben.
Blijkbaar hadden ze over mijn schoonzus haar man ook steeds een hoop te klagen, heeft hij dit ook niet gepikt en hun opgebeld om te zeggen dat hij er niet van gediend is en dat ze dat ook maar in zn gezicht moeten doen.. En toen heeft mijn schoonvader blijkbaar tegen hem gezegd: ik sla (of steek?) je neer. Daarop heeft mijn schoonbroer dus de politie gebeld en die zijn nog langs geweest bij mijn schoonouders. Ik geef hem gróót gelijk. Eigenlijk had ik dat óók willen doen maar dat wou mn man dan weer niet, vond hij te ver gaan.
Ze hebben dus 4 kinderen en met drie ervan, de drie die een eigen gezin hebben, hebben ze laaiende oorlog. Aan wie ligt het dan?! Van de oudste zoon is er nu nog een kindje onderweg en we zijn héél benieuwd hoe dat dan met hen gaat lopen. Nu is alles koek en ei en wordt de oudste zoon lekker tegen ons 6-en opgestookt hebben we al gemerkt. En hij laat zich lekker hersenspoelen.
Nou eindelijk het einde van mijn hele verhaal. Sorry dat het zo lang is... Maar ben benieuwd naar andere meningen hierover...?
[ Bericht 1% gewijzigd door Samzz op 21-08-2017 08:32:33 (Beetje meer moeite steken in de leesbaarheid, TS) ]
Kan er misschien ook even iemand serieus reageren? Ik weet dat het een lang verhaal is maar wie het niet wil lezen kan ook gewoon weg gaan en wat anders gaan lezen.. 😊 daar heb ik meer aan dan aan nutteloze commentaren.
Plaats even wat alinea's in je tekst. Dat maakt het leesbaar en kunnen wij advies geven.quote:Op maandag 21 augustus 2017 02:39 schreef xNewMommyx het volgende:
Kan er misschien ook even iemand serieus reageren? Ik weet dat het een lang verhaal is maar wie het niet wil lezen kan ook gewoon weg gaan en wat anders gaan lezen.. 😊 daar heb ik meer aan dan aan nutteloze commentaren.
Your beauty never ever scared me.
Als je schoonouders jullie bedreigen door je neer te willen steken, direct het contact verbreken.quote:
Kan er misschien ook even iemand serieus reageren? Ik weet dat het een lang verhaal is maar wie het niet wil lezen kan ook gewoon weg gaan en wat anders gaan lezen.. 😊 daar heb ik meer aan dan aan nutteloze commentaren.
Vraag desnoods een straatverbod aan of zoiets.
Je wordt bedreigd begrijp ik met messteken, dat is echt heel serieus en kun je niet laconiek over doen. Het probleem is namelijk dat je de situatie kunt onderschatten en je met 5 messteken in een bodybag naar het mortuarium gebracht kunt worden.
Daarom; aangifte doen, goede advocaat nemen, inzetten op straatverbod en voorlopige hechtenis.
Daarom; aangifte doen, goede advocaat nemen, inzetten op straatverbod en voorlopige hechtenis.
Ik zou ver bij die mensen weg blijven. Blokkeren op je telefoon en niet meer met die mensen in discussie gaan.
Wem die Scheisse bis zum Hals steht, sollte den Kopf nicht hängen lassen
Ik vind het van je man vrij min dat hij er zo lang in mee is gegaan. Dat vind ik eigenlijk erger dan je stokende schoonmoeder. Verder vind ik dat je er veel te passief in bent gebleven en had je man (gezien jouw depressie en omdat het zijn moeder is) direct in het begin al voor je moeten gaan staan en zijn moeder duidelijk moeten maken dat dat geklets tegen hem achter jouw rug om niet werd geaccepteerd. En ik denk dat je man een andere baan moet gaan zoeken, want dit is natuurlijk niet meer houdbaar.
The love you take is equal to the love you make.
Misschien eens met alle kinderen en schoonzoons/dochters om de tafel gaan zitten en de strategie bepalen?
Dat je schoonvader vierkant achter zijn vrouw staat is wel te begrijpen, ze zijn immers al lange tijd getrouwd.
En als ik jou man was, zou ik ander werk gaan zoeken zodat het gezin niet financieel afhankelijk is van de mensen met wie je ruzie hebt.
Verder vermoedelijk klassiek geval van "moeder vindt dat schoonzonen/dochters haar haar kinderen afnemen". Zo te horen heeft ze zelf geen leven buiten het huishouden en haar gezin, dus als het gezin wegvalt wegens stichten van eigen gezinnen dan hou je maar weinig over.
Dat je schoonvader vierkant achter zijn vrouw staat is wel te begrijpen, ze zijn immers al lange tijd getrouwd.
En als ik jou man was, zou ik ander werk gaan zoeken zodat het gezin niet financieel afhankelijk is van de mensen met wie je ruzie hebt.
Verder vermoedelijk klassiek geval van "moeder vindt dat schoonzonen/dochters haar haar kinderen afnemen". Zo te horen heeft ze zelf geen leven buiten het huishouden en haar gezin, dus als het gezin wegvalt wegens stichten van eigen gezinnen dan hou je maar weinig over.
Het is wel zijn moeder en hij weet waarschijnlijk ook beter hoe zijn vader èn werkgever erin staat. Met een jong gezin en een zieke vrouw zijn die inkomsten wel belangrijk...quote:Op maandag 21 augustus 2017 05:33 schreef Lienekien het volgende:
Ik vind het van je man vrij min dat hij er zo lang in mee is gegaan.
Kenmerk van depressie.quote:Verder vind ik dat je er veel te passief in bent gebleven
Ja, die schoonvader die andere familieleden met messteken bedreigt.quote:
[..]
Het is wel zijn moeder en hij weet waarschijnlijk ook beter hoe zijn vader èn werkgever erin staat. Met een jong gezin en een zieke vrouw zijn die inkomsten wel belangrijk...
[..]
Kenmerk van depressie.
Ja, duh.
En trek mijn reactie niet uit de context. Bedankt.
The love you take is equal to the love you make.
Echtgenoot is met die man opgegroeid. Als je weet dat je vader zo is kun je dat als normaal zijn gaan zien (je weet niet beter) èn je weet donders goed wat de consequenties zijn als je in opstand komt.quote:
[..]
Ja, die schoonvader die andere familieleden met messteken bedreigt.
Maar goed, het verhaal van de echtgenoot ontbreekt en ook dat van de andere kinderen van schoonmoeder.
Pff zit me inderdaad zoiets te bedenken.. Maar had ze wel even wat eerder mogen duidelijk maken dan, dan wist ik waar ik aan toe was. Niet na 8,5 jaar met zo'n onzin komen.
Klinkt misschien heel raar maar het lijkt wel of ze een of ander psychotisch plannetje hebben. Om wanneer hun kinderen zelf kinderen hebben, dat ze dan lekker gaan stoken in hun relaties, zodat ze weer thuis komen wonen mét hun kinderen ofzoiets. En dan heeft ze zich allemaal voor zichzelf. Ze heeft zoiets dergelijks zelfs tegen mijn schoonzus gezegd volgens mij. Iets in de zin van, 'dan komt hij maar weer lekker op zn oude kamer wonen met zn kind en dan zal ik voor hen zorgen'. Dat is gewoon echt geflipt.
Dat mijn schoonvader al lang getrouwd is met haar is natuurlijk een feit. Alleen zou hij er even bij na moeten denken en moeten begrijpen dat je, als er huisvredebreuk wordt gepleegd door zn vrouw, het logisch is dat er wat van wordt gezegd, én nog beschaafd. Hij had zich er gewoon helemaal buiten moeten houden, dan was hij verstandiger geweest.
Wat betreft mijn man, ja aan de ene kant vind ik het ook erg dat hij zich zo laat beïnvloeden door zijn moeder. Aan de andere kant, kan ik er ergens wel inkomen hoe het voor hem geweest moet zijn. Hij kent haar ook niet zo, in al die jaren is ze nog nooit zo geweest. Tegen ons toch niet. De relatie is altijd goed geweest. Daarbij vind hij het erg genoeg van de depressie en al dat gedoe en is hij er ook als de dood voor dat het slechter zou gaan ineens en dat ik niet meer voor onze dochter zou kunnen zorgen. Hij weet hoe hard ik ervoor werk om het wel te kunnen doen. Ik vind dat eigenlijk maar een half excuus want ik hou hem verder ook op de hoogte in zijn pauzes over hoe het gaat. Maar hij vind dat hij dan evt. 'klachten' over mij van de buiten wereld serieus moet nemen. Tot ie in heeft gezien dat het gewoon stoken was. Want als het zo erg was, zouden andere mensen óók wel klagen.
Helaas ligt weg gaan op het werk wat lastiger 😞 mijn man is zelf vennoot in de zaak en als hij wat anders zou moeten zoeken, zou hij er ook wel héél veel op in moeten leveren. In de richting van meer dan de helft van wat hij nu heeft.
Klinkt misschien heel raar maar het lijkt wel of ze een of ander psychotisch plannetje hebben. Om wanneer hun kinderen zelf kinderen hebben, dat ze dan lekker gaan stoken in hun relaties, zodat ze weer thuis komen wonen mét hun kinderen ofzoiets. En dan heeft ze zich allemaal voor zichzelf. Ze heeft zoiets dergelijks zelfs tegen mijn schoonzus gezegd volgens mij. Iets in de zin van, 'dan komt hij maar weer lekker op zn oude kamer wonen met zn kind en dan zal ik voor hen zorgen'. Dat is gewoon echt geflipt.
Dat mijn schoonvader al lang getrouwd is met haar is natuurlijk een feit. Alleen zou hij er even bij na moeten denken en moeten begrijpen dat je, als er huisvredebreuk wordt gepleegd door zn vrouw, het logisch is dat er wat van wordt gezegd, én nog beschaafd. Hij had zich er gewoon helemaal buiten moeten houden, dan was hij verstandiger geweest.
Wat betreft mijn man, ja aan de ene kant vind ik het ook erg dat hij zich zo laat beïnvloeden door zijn moeder. Aan de andere kant, kan ik er ergens wel inkomen hoe het voor hem geweest moet zijn. Hij kent haar ook niet zo, in al die jaren is ze nog nooit zo geweest. Tegen ons toch niet. De relatie is altijd goed geweest. Daarbij vind hij het erg genoeg van de depressie en al dat gedoe en is hij er ook als de dood voor dat het slechter zou gaan ineens en dat ik niet meer voor onze dochter zou kunnen zorgen. Hij weet hoe hard ik ervoor werk om het wel te kunnen doen. Ik vind dat eigenlijk maar een half excuus want ik hou hem verder ook op de hoogte in zijn pauzes over hoe het gaat. Maar hij vind dat hij dan evt. 'klachten' over mij van de buiten wereld serieus moet nemen. Tot ie in heeft gezien dat het gewoon stoken was. Want als het zo erg was, zouden andere mensen óók wel klagen.
Helaas ligt weg gaan op het werk wat lastiger 😞 mijn man is zelf vennoot in de zaak en als hij wat anders zou moeten zoeken, zou hij er ook wel héél veel op in moeten leveren. In de richting van meer dan de helft van wat hij nu heeft.
Kun je niet gewoon die mensen totaal negeren / niks mee te maken hebben.
Dan is er toch geen probleem
Dan is er toch geen probleem
Rottige situatie.
Maar al anderhalf jaar een depressie, dat is wel heel erg lang. Is het niet tijd voor een stapje verder?
Duidelijk is dat je je grenzen beter had kunnen aangeven. Nu is het te laat want je was aan het helpen escaleren. Dat is op zich niet zo erg hier, maar eerder de grens zetten had het mogelijk minder dramatisch gemaakt.
Maar al anderhalf jaar een depressie, dat is wel heel erg lang. Is het niet tijd voor een stapje verder?
Duidelijk is dat je je grenzen beter had kunnen aangeven. Nu is het te laat want je was aan het helpen escaleren. Dat is op zich niet zo erg hier, maar eerder de grens zetten had het mogelijk minder dramatisch gemaakt.
Je wilt dit niet horen maar ze maken zich zorgen.
De hoofdoorzaak is dat jij depresief bent. Je gedraagt je paranoide en zit vol passieve boosheid en als je met een andere houding je akties van je schoonmoeder had beoordeeld was het niet zo uit de hand gelopen.
Doe wat aan je depressie en krijg de controle over jezelf terug, ga naar de huisarts en krijg een doorverwijzing naar
een psycholoog.
Alleen al op basis van det je zoveel tekst nodig hebt om situaties en emoties te beschrijven raad ik je dat aan.
Succes
[ Bericht 8% gewijzigd door WodanIsGroot op 21-08-2017 07:25:39 ]
De hoofdoorzaak is dat jij depresief bent. Je gedraagt je paranoide en zit vol passieve boosheid en als je met een andere houding je akties van je schoonmoeder had beoordeeld was het niet zo uit de hand gelopen.
Doe wat aan je depressie en krijg de controle over jezelf terug, ga naar de huisarts en krijg een doorverwijzing naar
een psycholoog.
Alleen al op basis van det je zoveel tekst nodig hebt om situaties en emoties te beschrijven raad ik je dat aan.
Succes
[ Bericht 8% gewijzigd door WodanIsGroot op 21-08-2017 07:25:39 ]
Of wie weet doet haar man niks anders dan klagen over zijn vrouw tegen zijn vader bijvoorbeeld.quote:
Je wilt dit niet horen maar ze maken zich zorgen.
De hoofdoorzaak is dat jij depresief bent. Je gedraagt je paranoide en zit vol passieve boosheid en als je met een andere houding je akties van je schoonmoeder had beoordeeld was het niet zo uit de hand gelopen.
Doe wat aan je depressie en krijg de controle over jezelf terug, ga naar de huisarts.
Succes
Lezon. D'r schoonzussen hebben hetzelfde probleem. En ze wordt al behandeld voor depressie.quote:
Je wilt dit niet horen maar ze maken zich zorgen.
De hoofdoorzaak is dat jij depresief bent. Je gedraagt je paranoide en zit vol passieve boosheid en als je met een andere houding je akties van je schoonmoeder had beoordeeld was het niet zo uit de hand gelopen.
Doe wat aan je depressie en krijg de controle over jezelf terug, ga naar de huisarts.
Succes
Ik lees alleen dat het "gediagnosticeerd" is na haar zwangerschap.quote:
[..]
Lezon. D'r schoonzussen hebben hetzelfde probleem. En ze wordt al behandeld voor depressie.
-Doe normaal-
[ Bericht 4% gewijzigd door Samzz op 21-08-2017 08:22:12 ]
De situatie controleert haar, zij kaapt het telefoongesprek van haar man met zijn vader ipv dat ze zich rustig houdt. Zij draagt veel aan de escalatie bij.quote:
[..]
Of wie weet doet haar man niks anders dan klagen over zijn vrouw tegen zijn vader bijvoorbeeld.
[ Bericht 0% gewijzigd door WodanIsGroot op 21-08-2017 07:37:39 ]
Ook dat. Vind het ook vreemd dat ze schoonmoeder kennelijk maanden aan een stuk hoort klagen over schoonzus maar het kennelijk niet nodig vond om even bij schoonzus zelf te informeren waar het over ging. Dat had haar waarschijnlijk veel duidelijk gemaakt.quote:
[..]
De situatie controleert haar, zij kaapt het telefoongesprek van haar man met zijn schoonvader ipv dat ze zich rustig houdt. Zij draagt veel aan de escalatie bij.
Het is een vrij complexe situatie en ook een opeenstapeling van problemen. Het ene woord volgt het andere en het wordt steeds erger.
Wat wil je nu? Afstand nemen van schoonouders en een bepaalde tijd geen/ minder contact meer of naar een oplossing zoeken en het nu direct uitpraten? Want zo als het nu is, is het ook niet hulprijk voor je ziekte en vreet nog extra energie en eigenlijk ook onhoudbaar voor het werk van je man, die misschien wel dagelijks contact heeft met schoonvader.
Waar twee ruzie maken, zijn meestal ook twee mensen fout. Wij kennen nu alleen jouw verhaal. Voor jouw schoonmoeder zou het ook niet makkelijk zijn, ruzie met haar (schoon)kinderen, net oma geworden.....dat had ze zich misschien ook heel anders voorgesteld. Ze weet zich misschien ook geen raad in de omgang met jouw ziekte ( of heeft misschien zelf ook problemen, omdat ze zo reageert, of het ligt een beetje in haar aard om steeds alles beter te weten). Het is ook best logisch dat moeders altijd het beste voor hun eigen kind willen, moeilijke dingen soms niet direct maar via het eigen kind communiceren.
Misschien moet iemand jullie opgeven voor "Het familiediner", kunnen wij ook nog meegenieten...;-)
[ Bericht 0% gewijzigd door Zana op 21-08-2017 07:56:01 ]
Wat wil je nu? Afstand nemen van schoonouders en een bepaalde tijd geen/ minder contact meer of naar een oplossing zoeken en het nu direct uitpraten? Want zo als het nu is, is het ook niet hulprijk voor je ziekte en vreet nog extra energie en eigenlijk ook onhoudbaar voor het werk van je man, die misschien wel dagelijks contact heeft met schoonvader.
Waar twee ruzie maken, zijn meestal ook twee mensen fout. Wij kennen nu alleen jouw verhaal. Voor jouw schoonmoeder zou het ook niet makkelijk zijn, ruzie met haar (schoon)kinderen, net oma geworden.....dat had ze zich misschien ook heel anders voorgesteld. Ze weet zich misschien ook geen raad in de omgang met jouw ziekte ( of heeft misschien zelf ook problemen, omdat ze zo reageert, of het ligt een beetje in haar aard om steeds alles beter te weten). Het is ook best logisch dat moeders altijd het beste voor hun eigen kind willen, moeilijke dingen soms niet direct maar via het eigen kind communiceren.
Misschien moet iemand jullie opgeven voor "Het familiediner", kunnen wij ook nog meegenieten...;-)
[ Bericht 0% gewijzigd door Zana op 21-08-2017 07:56:01 ]
Aangepast, zelfs tijdens het editen was het té lang om te lezen.. niet normaal.quote:
Hey allemaal,
Ik wil gewoon eens even weten hoeveel mensen de volgende situatie als 'normaal' zouden beschrijven en wat jullie meningen hierover zijn. Eens zien of die van mij nou zo raar is. Het wordt wel een lang verhaal...
Ik heb ondertussen al een relatie van 8,5 jaar, waarvan 5 jaar gelukkig getrouwd. Ons 'geluk' mocht helaas maar tot vorig jaar duren want tijdens mijn zwangerschap ben ik in een hele zware depressie beland (zo is het toch gediagnosticeerd). Helaas gaat het nu nog niet beter met me en er is momenteel ook nog eens een verschrikkelijke oorlog aan de hand met mijn schoonouders die behoorlijk uit de hand gelopen is.
Ik dacht altijd dat ik hele leuke schoonouders had.. Zo lieten ze het toch uitschijnen. Mijn man en ik gingen na 1 jaar samen te zijn samen wonen, daarvoor waren we dag om dag bij mijn ouders en bij zijn ouders. Sinds we samenwonen, hebben we eigenlijk nooit echt de deur platgelopen bij mijn schoonouders..
Maar de band was eigenlijk gewoon goed. Nooit ruzie, nooit problemen, of tenminste niet waar ik bij betrokken was. Wat misschien voor het verhaal ook belangrijk is, is dat mijn man een van vier kinderen is. Ongeveer 1,5 jaar geleden nu, begon in de familie mijn jongste schoonzusje het eerst aan kinderen.
Daarna is het allemaal snel elkaar opgevolgd, de vriendin van mijn schoonbroer werd zwanger en 4 maandjes later, ik zelf. Nu dacht mijn schoonmoeder, omdat ik dus in een zware depressie beland ben tijdens mijn zwangerschap, dat ik haar 'hulp' extra nodig had dus bood ze regelmatig aan om mee naar de dokter te gaan, om langs te komen om te praten enzovoorts.. Ik zag hier geen kwaad in en dacht dat ze het gewoon uit goedheid deed. Ik vertrouwde haar ook heel erg, altijd gedaan.
Ze liet ook altijd uitschijnen dat ik haar KON vertrouwen met alles. Nu was intussen mijn schoonzusje (vriendin van mijn schoonbroer) bevallen van haar kindje en enkele weken daarna was het opeens knallende ruzie tussen haar en mijn schoonmoeder. Ze hebben daarop het contact volledig verbroken. Mijn schoonmoeder zat ook tijdens haar bezoekjes aan mij constant te vuilbekken over mijn schoonzus, dat het zo een vuile trut is, zo een slecht mens, dat ze geen manieren heeft enz.
Nu kan ik daar al niet zo heel goed tegen dat als je problemen met iemand hebt, je dat tegen iedereen moet vertellen en die persoon waar problemen mee zijn zwart moet maken tegenover anderen. Dus telkens als dit gebeurde, heb ik er gewoon een beetje passief op gereageerd. Nu ken ik het meisje ook en hebben we goed contact en ik heb me maandenlang afgevraagd hoe het toch mogelijk is dat mijn schoonmoeder zo slecht over haar denkt. Ik snapte er niets van want ik heb altijd al van haar gevonden dat ze een super leuke, spontane en gezellige meid is en ze is bovendien een super mama voor haar kindje.
Echt niets slechts op aan te merken en toch ga je het je dan afvragen als iemand altijd erover loopt te vuilbekken. Nu inmiddels, is onze dochter ook geboren en de depressie is helaas nog niet minder maar ik vecht er gewoon iedere dag voor om gewoon de 'normale' dingen te blijven doen en een zo goed mogelijke moeder te zijn en dat is zwaar. Maar mijn kind is gelukkig en gezond en ontwikkeld zich super! Nu was de gewoonte, dat mijn schoonmoeder meestal iedere week een keer langs komt, dat had ze zelf even zo geregeld.
Prima in de eerste instantie, verder stuurden we wel eens berichten naar elkaar, zij wel eens hoe het ging, ik wel eens een foto of film van onze dochter en mijn man en ik gingen er ook wel eens langs in het weekend zodat opa zn kleindochter ook te zien kreeg. Allemaal goed en wel. Echter begon er iets vreemds te gebeuren in de relatie...
In mijn gezicht en tijdens de bezoekjes kon ze redelijk normaal doen, zoals vroeger, op een kleine irritatie na dan, bijvoorbeeld dat ze wel eens zei dat ik ergens gewoon van moest genieten terwijl ze dondersgoed wéét dat ik dat ontzettend graag wíl maar het niet kán en dan is het ook niet fijn om dat steeds te horen. Ik heb ook bij zo een opmerking er haar ook steeds op gewezen dat ik niet kan 'genieten' dus dan lijkt het me duidelijk dat ze het eigenlijk beter niet meer kan zeggen. Maar goed, daar kon ik nog wel mee leven.
Echter, was het ook steeds vaker zo dat als we in het weekend daarheen gingen, ze ook telkens daarna OF mijn man op moest bellen om écht te klagen over hoe ik me had gedragen, dat ik stil was en er droevig uitzag en dat soort dingen, terwijl ze zó goed weet dat daar een reden voor is en dat ik meer dan mijn uiterste best doe maar tóch moet ze het dan nog even inwrijven en er echt over klagen bij haar zoon alsof hij er iets aan moet doen..
Of ze doet haar beklag bij hem als hij daar even binnensprong na zijn werk. Gewoon altijd haar beklag moest ze doen en haar meningen geven en haar oordelen. En dat kwam dus altijd weer via mijn man bij mij terecht. Op een gegeven moment begon het echt te lijken alsof het mij kwalijk werd genomen dat ik ziek ben en dat ik er maar iets aan moest doen. Ik wist me gewoon geen houding meer te geven als ik daar was of als zij bij mij kwam want het was nooit goed.
Ik kreeg het altijd terug te horen hoe ik me volgens haar had gedragen. Later, is ze blijkbaar ook over berichten die ik aan haar stuur beginnen te klagen tegen mijn man. Maar echt héél onzinnige dingen, dat ik niet binnen het uur terug had gestuurd ofzo dus dat het wel weer 'slechter' met me zou gaan of dat er volgens haar een gekke ondertoon in mijn berichten zat of dat ik volgens haar teveel uitroeptekens of emoji's stuurde of zoiets dergelijks. Dat werd dus zo erg dat mijn man 's avonds boos thuis kwam en mijn telefoon wou zien want ik zou wel wat ergs naar zn moeder hebben gestuurd.
Nou echt toen brak mn klomp want zo had ze nog nooit gedaan, dit leek gewoon regelrecht stoken en het lukte want er was weer ruzie om haar.. Maar goed, ik heb niks te verbergen voor mn man, dus ik heb hem mn telefoon gegeven. Nou hij heeft volgens mij een halfjaar terug gescrold in de berichten naar zn moeder en toen gooide hij geïrriteerd mn telefoon naar me terug. Ik vroeg m:'je hebt niks gevonden hè?' Waar ik als antwoord op terug kreeg: 'Nee inderdaad niks raars maar pff wie weet heb je dat wel allemaal verwijderd ofzo'. En echt toen was het wel héél duidelijk dat het gewoonweg stoken was waar zijn moeder mee bezig was want hij had zich dus gewoon al zó ver laten hersenspoelen.
Berichten verwijderen om ze te verbergen voor iemand, dat zou ik echt nóóit doen. Maar ondertussen dat ze zo aan het stoken was, joost mag weten WAAROM, speelde ze in mn gezicht nog wel iedere week mooi weer. En ja, ik wist het dan wel en ik irriteerde me er gruwelijk aan.. Maar ik ben eigenlijk niet iemand die graag confrontatie aangaat, ik moet ook gewoon al mijn energie stoppen in het zorgen voor mijn dochter en het zo 'normaal' mogelijk doen, dus ik had gewoon ook geen energie meer voor een harde confrontatie. Dus heb ik steeds om de goede vrede te bewaren mn mond gehouden.
Ja.. lang verhaal hè, en het is nog niet over. Nu had ik onverwacht een sterfgeval in de familie en aangezien mijn eigen moeder ook naar de crematie ging, kon ik alleen aan mijn schoonmoeder vragen om op mn dochter te passen want ik vond een crematie toch niet zo geschikt voor haar. Prima, dat deed ze graag zei ze. Dus zo gebeurde het. Smiddags toen ik mijn dochter weer op ging halen, was ik niet in een al te best humeur. Gewoon de crematie op zich al en bovendien had mijn broer die met me mee naar huis was gereden óók nog eens een hoop van zijn problemen op mij gedropt dus ja, dat droeg er natuurlijk ook aan bij.
Nu deed mijn schoonmoeder toen ik daar was om mn dochter op te halen heel overdreven begripvol, ja ze begreep het wel, dat is ook niet leuk zo'n crematie enzo... Ik had haar dus ook maar verteld wat er aan de hand was met mn broer enzo want ik dacht ik zal het maar zeggen, anders zal ze haar eigen conclusies wel weer trekken.. Thuis gekomen ben ik ff gaan liggen terwijl mn dochter ook een dutje deed.
Daardoor kreeg ik wel wat meer energie voor de avond want dat was wel nodig omdat het óók onze trouwdag was en we zouden gaan uiteten. Nou, man was thuisgekomen, heb hem uiteraard ingelicht over de problemen die me dwars zaten want ik vertel hem álles maar ik heb het een beetje van me af proberen te zetten en eigenlijk hebben we, naar omstandigheden, toch wel een van de 'betere' avonden gehad samen sinds mijn depressie.
Echter de volgende dag.. was het een klein ruzietje om iets onbenulligs, maar werd het een KNALLENDE ruzie omdat mijn man zo nodig moest zeggen dat zijn moedertje lief hem gisteren weer gebeld had om hém te waarschuwen dat er gisterenavond wel 'wéér' spanningen zouden zijn thuis want ik was bij haar zó overstuur geweest en ik had dit en dat en zus en zo verteld (exact datgene wat ik haar in vertrouwen had verteld), én ze twijfelde eraan of ik wel kon rijden met mn dochter omdat ik ZO overstuur was (terwijl ik dat al 8 maanden deed en ze weet dat ik prima kan rijden ondanks alles) en ik moest er maar eens iets aan doen, ik mocht daar niet met mn droevig gezicht zitten en die en die hadden het óók allemaal gezien en gemerkt aan me en dat kon niet..
Dat kwam er dus allemaal uit in die ruzie en toen werd ik dus ECHT laaiend. Niet boos, woedend!! Moet je nagaan, ik doe al onderhand een jaar mn stinkende best om voor iedereen de schijn op te houden en ontzettend goed voor mn dochter te zorgen, wat er ook met mij aan de hand is. Iedere dag is het huis schoon en leefbaar, elke dag is er warm eten voor mn gezin. Mn kindje blaakt van de gezondheid en is ALTIJD vrolijk.
Daar moet ik ontzettend hard voor werken iedere dag, wel 1000x zo hard als vóór ik in de depressie zat en ik ben volop bezig met behandelingen dus het is niet dat ik er niets aan probeer te doen. Ik heb mn man nog nóóit iets kwaad gedaan en dan wordt er naar MIJN man, gebeld, naar MIJN gezin, om hem te 'waarschuwen', voor MIJ? En bovendien wordt óók nog eens alles wat ik haar in vertrouwen had verteld dóórverteld door haar, aan mijn man, terwijl dat aan mij is om hem dat te vertellen en niet aan haar. En is mijn man daardoor weer zó ver gehersenspoeld dat hij mij uitscheldt voor 'droefhond' e.d. terwijl ik het daar al moeilijk genoeg mee heb want voor de depressie was ik altijd opgewekt en vrolijk.
Echt, toen had ik het niet meer, toen zijn gewoon AL mijn stoppen doorgeslagen. En tóch heb ik haar nog een vrij beschaafd bericht gestuurd (een bericht omdat ik mezelf schriftelijk sterker vind dan verbaal) ondanks dat ik laaiend was. Namelijk dat ze er mee moest stoppen met achter mn rug stééds maar weer iets op te merken te hebben maar in mn gezicht mooi weer te spelen. En dat ALS ze ermee verder ging, ze er maar voor moest zorgen dat ik het niet terug zou horen. Het was misschien hard verwoord maar duidelijk EN terecht in mijn ogen en zonder te schelden of te vloeken, ondanks dat ik héél haar huid vol had willen schelden.
Ik vond het ZO misselijk wat ze me geflikt had de afgelopen paar maanden terwijl het al zwaar genoeg is en dat was écht de ultieme druppel. En wat deed ze als reactie op dat bericht? Toen kwam haar ware aard boven. Mij op mn persoon uitschelden, me egoïstisch noemen dat ik zo was terwijl ik alles voor iedereen om me heen doe en er zelf helemaal niks aan heb, alles wat ik doe, doe ik voor een ander. En zeggen dat ze haar zoon (let wel, haar volwassen zoon van 28 die héél goed voor zichzelf kan zorgen) moest 'beschermen' tegen mij terwijl ik hem nogmaals nóóit wat heb aangedaan én al onze ruzies de laatste tijd over háár gaan. Nee echt, dat was gewoon olie op een vuur gooien dat al laaiend hoog was dus ja, toen heb ik harde dingen gezegd en dan zelfs nog steeds niet op haar persoon gescholden, tja ik heb haar achterbaks genoemd maar dat heeft voor mij hetzelfde gewicht als 'egoïstisch' dus in mijn ogen niets verkeerd en wat ze niet verdiende.
Ondertussen had ze trouwens wéér naar mijn man gebeld om te klagen, ipv naar mij om het uit te praten. Toen zag mijn man het óók in waar ze mee bezig was, lekker laat maar goed. We hebben het contact toen verbroken eigenlijk en mijn man had 3 weken vakantie van zijn werk (bij zijn vader in de zaak). Vorige week is hij weer begonnen en donderdagavond werd er door zijn vader (die er eigenlijk tot dan toe buiten had gestaan) gebeld alsof zijn neus bloedde, waarom mijn man daar na het werk niet meer binnen kwam. Hij heeft dat dus nógmaals haarfijn uitgelegd dat het echt niet normaal was wat zijn moeder allemaal geflikt had, dat gestook terwijl ze weet dat het niet goed gaat.. En toen bleek dat de neus van zn vader helemaal niet bloedde want ineens draaide die 180 graden om van dat hij er zgn niks van wist, begon hij hélemaal te flippen want IK had zgn. zijn vrouw in mijn berichten als een hond behandeld (ik heb mijn berichten nog tig keren nagelezen en ik vind ze ondanks de omstandigheden zelfs nog netjes) en hij dreigde ermee om naar MIJN moeder te gaan om haar haarfijn uit te leggen dat ik zo'n slechterik was want dit 'sloeg alles'.
Hallo, ik ben 27 jaar oud, woon al bijna 8 jaar niet meer thuis EN mijn moeder had er gewoon echt helemaal niks mee te maken. Dat was gewoon echt een bedreiging van een kleuter van 5 jaar 'ik kan je niet aan dus ik ga het tegen je mama vertellen'. Belachelijk. Ik had het niet meer. Ik heb van pure woede de telefoon uit mijn man zn handen gegrist en tegen hem gezegd met verheven stem: Dat moet je eens wagen, ga jezelf maar lekker voor paal zetten daar. Mijn moeder heeft hier niks mee te maken, kleuter, en die trapt er écht niet in! Nou toen brak de hel los joh, toen kreeg ik me toch een hoop vuilbekkerij over me heen en echt dingen die je gewoon al niet tegen je medemens, maar zéker niet tegen je schoondochter zegt! Ik ben echt voor het vuilste uitgemaakt en er werden, laten we het zo zeggen, de ergste ziektes bij betrokken en zekere dames die betaald worden voor 'de liefde'.
Bovendien waren mijn ouders 'geestesziek' omdat ze mij verwekt hadden. Echt toen ik dat hoorde ben ik letterlijk zó ziek geworden, kots en kots misselijk. Dat een schoonvader in staat is om zulke dingen te zeggen tegen zn schoondochter. En dat na 8,5 jaar de ideale schoondochter te zijn geweest, bracht zelfgebakken koekjes aan hun deur en alles, heb 7,5 jaar voor hun zoon gezorgd, heb ze een prachtige kleindochter gegeven en dan krijg je dit. Onbegrijpelijk. En voor mij nu op dit moment echt onvergeeflijk ook.
Dit kan ik nooit meer vergeten en ik weet niet of ik het ze ooit kan vergeven, ook al heb ik in geen 7,5 jaar geen problemen met ze gehad verder. Dit kan echt niet door de beugel. Ze mogen mijn dochter ook niet meer zien, daar blijven ze héél ver bij uit de buurt. Zoiets hoef ik echt niet bij haar in de buurt te hebben. Stel je voor dat mijn schoonvader haar ooit uitmaakt voor de dingen die hij mij genoemd heeft!! Als hij het bij zijn schoondochter kan, kan het ook bij zn kleindochter. Maar dat was dus mijn verhaal. Nu om nog even terug te komen op dat ik op het begin het ook over mijn schoonzus (de vriendin van mijn schoonbroer) had.
Wij zijn dus aan de praat geraakt over het stookgedrag van mijn schoonmoeder en blijkt dat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt met haar. De verhalen leken zo hard op elkaar. Zij had óók een depressie op het begin van haar zwangerschap door een eerdere miskraam en daar werd ook flink misbruik van gemaakt. Over haar werd ook steeds geklaagd aan het adres van mijn schoonbroer zodat ze het achter haar rug weer moest horen. Zij hadden er óók steeds ruzie om. En toen hebben ze het uiteindelijk óók niet gepikt en ze ook hun leven uitgegooid en dat van hun kind. Nu hoorden we 2 dagen geleden ook dat mijn schoonouders ook ruzie hebben met hun eigen dochter en haar man, die sinds 3 weken een nieuw kindje hebben.
Blijkbaar hadden ze over mijn schoonzus haar man ook steeds een hoop te klagen, heeft hij dit ook niet gepikt en hun opgebeld om te zeggen dat hij er niet van gediend is en dat ze dat ook maar in zn gezicht moeten doen.. En toen heeft mijn schoonvader blijkbaar tegen hem gezegd: ik sla (of steek?) je neer. Daarop heeft mijn schoonbroer dus de politie gebeld en die zijn nog langs geweest bij mijn schoonouders. Ik geef hem gróót gelijk. Eigenlijk had ik dat óók willen doen maar dat wou mn man dan weer niet, vond hij te ver gaan.
Ze hebben dus 4 kinderen en met drie ervan, de drie die een eigen gezin hebben, hebben ze laaiende oorlog. Aan wie ligt het dan?! Van de oudste zoon is er nu nog een kindje onderweg en we zijn héél benieuwd hoe dat dan met hen gaat lopen. Nu is alles koek en ei en wordt de oudste zoon lekker tegen ons 6-en opgestookt hebben we al gemerkt. En hij laat zich lekker hersenspoelen.
Nou eindelijk het einde van mijn hele verhaal. Sorry dat het zo lang is... Maar ben benieuwd naar andere meningen hierover...?
Ik vind t bijna zonde van je moeite. Maar dit draagt dus helemaal niks bij aan t topic.quote:
[..]
Aangepast, zelfs tijdens het editen was het té lang om te lezen.. niet normaal.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Zijn aangepasye tekst leest makkelijker dan de OP. Wellicht lezen/reageren meer mensen met een leesbare OP; er is een veel grotere kans dat het topic wordt weggeklikt na het zien van dat lapje oneindige tekst.quote:
[..]
Ik vind t bijna zonde van je moeite. Maar dit draagt dus helemaal niks bij aan t topic.
Ja of ze reageren gewoon zoals een deel hier al doet.quote:
[..]
Zijn aangepasye tekst leest makkelijker dan de OP. Wellicht lezen/reageren meer mensen met een leesbare OP; er is een veel grotere kans dat het topic wordt weggeklikt na het zien van dat lapje oneindige tekst.
TS had meer moeite mogen doen voor een leesbare tekst. Maar ook met alinea's is het een enorme lap. Zal de OP eens aanpassen, wellicht helpt t.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
|
|
