quote:
Op woensdag 16 augustus 2017 15:36 schreef 99.999 het volgende:[..]
Dat is toch wel een wat bijzondere analyse en conclusie. De EU/Eurozone heeft jarenlang de tekorten van de Griekse regering gefinancierd zodat b.v. zorg, onderwijs en pensioenen redelijk gegarandeerd konden blijven worden. Terwijl intussen de lastige hervormingen doorgevoerd konden worden.
Op wat nuances links en rechts na waren er eigenlijk twee alternatieven met elk grote(re) nadelen.
1. Een faillissement met een vertrek uit de Eurozone en eventueel de EU, dat zou voor Yanos met de Pet veel beroerder zijn geweest omdat de resterende spaarcenten dan helemaal niks waard zouden zijn en de AOW van zijn oude moedertje gewoon zou stoppen. En die pijnlijke hervormingen zouden dan alsnog doorgevoerd moeten worden maar dan bepaald door de veel strengere IMF.
2. De EU/Eurozone zou de tekorten zonder harde voorwaarden rond hervormingen bijpassen. Iets wat niet te verkopen zou zijn aan de achterban in bijvoorbeeld Portugal of Italië waar wel flink bezuinigd moest worden. Dan had de IMF overigens ook niet meegedaan.
Hoe het nu gegaan is verdient wellicht geen schoonheidsprijs maar ik ben nog geen voorstel voor een veel beter alternatief tegengekomen.
Ben daar momenteel een interessant boek over aan het lezen "Adults in the room" van Yanis Varoufakis ex-minister van financiën van Griekenland. Overigens een overtuigd socialist. Die is toch een wat andere mening toegedaan.
De schurken dragen passende namen. Draghi heten ze, of Dragasakis, en ze willen een failliet landje verder uitknijpen door de karige pensioentjes van armzalige krabbelaars af te romen. De één doet dit van buitenaf, als ongekozen president van een centrale bank die een onbestemd continent vertegenwoordigt. En de ander als vicepremier van het landje zelf. Een mol dus.
Het zijn schitterende ingrediënten voor een thriller, en dat is precies wat Yanis Varoufakis ervan heeft gemaakt. Met als extraatje dat zijn verhaal ook nog eens waargebeurd is. Varoufakis was die excentrieke, motorrijdende minister van Financiën die zijn land tussen januari en juli 2015 tegen de harde bezuinigingseisen van de ‘trojka’ van de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank (ECB) en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) poogde te beschermen – en faalde.
Als speltheoreticus die een aanzienlijk deel van zijn leven buiten Griekenland had gewoond, was Varoufakis begin 2015 een onorthodoxe keuze als minister van Financiën. Maar het Griekse volk had nu eenmaal het linkse Syriza uitverkoren om te regeren, en daarbij paste de uit het Texaanse Austin ingevlogen Varoufakis wonderwel. Hij had van begin af aan maar één boodschap: nog meer bezuinigen werkt niet, schuldverlichting is wat we nodig hebben.
Dit viel bijzonder slecht bij de trojka, die extra bezuinigingen juist nodig achtte om de Griekse economie weer gezond te maken. Onzin, vond Varoufakis: door een bankroete natie de adem te benemen, komt ze nooit tot de economische groei die nodig is om haar schulden af te betalen. Ziehier de impasse die Europa dat eerste halfjaar van 2015 gijzelde.Varoufakis was ongetwijfeld te tactloos voor een politicus. Maar verdient hij daarmee de slechte pers die hij telkens weer kreeg? In deze krant werd onomwonden gesteld dat het ‘traineren door premier Tsipras en […] Varoufakis’ de Grieken bijna 80 miljard euro heeft gekost. En in de Volkskrant noemde de Nederlandse econoom Sweder van Wijnbergen een van Varoufakis’ plannen ‘pure kul, een aanfluiting en een dikke middelvinger in het gezicht van alle mensen die serieus op zoek zijn naar een oplossing voor het enorme schuldenprobleem in Griekenland’.
Het zijn twee voorbeelden van aantijgingen die Varoufakis steeds heeft moeten aanhoren: je bent niet serieus. Laat het echte werk nou maar aan de trojka over. Teken maar bij het kruisje. Het inspireerde de Griekse oud-minister tot de titel van zijn boek: de door IMF-directeur Christine Lagarde gebezigde term ‘volwassenen in de kamer’, zij die wél serieus waren.
Na deze beschimpingen, die bij tijd en wijle de vorm van karaktermoord aannamen, is het moment gekomen om Varoufakis’ kant van het verhaal te horen. En die is ontluisterend.
Eerst maar eens de vorm: voor een politicus kan hij onkarakteristiek goed schrijven, hij heeft een uitstekend gevoel voor suspense en zijn metaforen treffen doel.
Maar dan de inhoud. Wat krijgen de heren en enkele dame van de trojka ervan langs, zeg. Wat klapt Varoufakis ongenadig hard uit de school over de werkelijke machtsverhoudingen in Europa. En wat vallen sommige politici – in deze particuliere lezing, welteverstaan – door de mand.
Voor zijn grootste en machtigste ideologische tegenstander, de Duitse minister Schäuble (Financiën, CDU), heeft Varoufakis nog wel respect. Voor diens tandeloze Franse collega Sapin voelt de Griek nog enig mededogen. Maar er zijn ook politici voor wie de Varoufakis slechts minachting voelt. En Jeroen Dijsselbloem is de ergste van allemaal.
Logisch misschien – als Eurogroepvoorzitter was Dijsselbloem uiteraard degene die Varoufakis inhoudelijk dwarszat. Maar de afkeer van de Griekse minister gaat dieper dan dat. Volgens Varoufakis probeerde de Nederlander hem te intimideren, kwam hij met loze dreigementen en heeft hij regelrecht gelogen. Het dédain uit zich ook in fijne zinnetjes: ‘Jeroen stuurde de vergadering vakkundig naar weer een impasse.’
Het smakelijkst zijn de diverse passages waarin Varoufakis beschrijft hoe Dijsselbloem zich als Schäubles schoothondje gedraagt. Tijdens een van de vele Eurotoppen doet de Nederlandse minister een voorstel om een bepaalde tekst te wijzigen, maar dan wordt hij gebeld door zijn Duitse collega. Die zegt dat hij het voorstel niet accepteert, waarna Dijsselbloem het schielijk intrekt. Varoufakis: ‘Hij zag eruit als een basisscholier die een standje krijgt van een strenge onderwijzer.’
Het is verleidelijk om Varoufakis’ memoires te lezen als een afrekening met de Europese politici en technocraten met wie hij zo veel te stellen heeft gehad. En natuurlijk snap je zijn ongeloof als de Franse eurocommissaris Moscovici hem in de wandelgangen het ene toevertrouwt om vijf minuten later, in de plenaire vergadering, het volstrekt tegenovergestelde te beweren.
Maar Adults in the Room stijgt uit boven het niveau van de sappige politieke roddel, en dat is te danken aan de onontkoombare analyse van de oud-minister over de patstelling in Europa.
Het steeds verder afknijpen van de Griekse economie is niet alleen voor de Grieken funest, aldus Varoufakis, maar ook voor de schuldeisers zelf. Dan is alsmaar verder bezuinigen toch irrationeel?Irrationeel trojkagedrag
Het antwoord dat Varoufakis er zelf op formuleert, is dat het de crediteuren in wezen niet eens uitmaakt of ze hun geld terug krijgen. Ze stellen Griekenland als voorbeeld voor andere probleemlanden, zegt hij. En daarom waren ze ‘vastberaden om hun autoriteit te herstellen over een gebied van hun rijk dat opstandig was geweest en om zeker te stellen dat geen van hun andere bezittingen een soortgelijk idee zou krijgen’.Voorbeelden van irrationeel trojkagedrag geeft hij ook. Zo sloot hij bijna een omvangrijke investeringsovereenkomst met China, totdat deze om onduidelijke redenen geblokkeerd werd vanuit Berlijn. Ook beschrijft hij het economische model dat de trojka gebruikt, met de ingebouwde aanname dat btw-verhogingen altijd tot meer opbrengst leiden. Tot diepe frustratie van de econometrist Varoufakis wordt deze ‘economische idiotie’ ook nog eens onderschreven door de financiële pers.De druk wordt Varoufakis te machtig. Hij stapt op, en wordt tot overmaat van ramp beschuldigd van hoogverraad – ironisch genoeg omdat hij met zijn gezworen vijand Schäuble plannetjes voor een Grexit zou hebben bekokstoofd.
Is het de Grieken beter vergaan na Varoufakis’ vertrek? In de twee jaar die er sindsdien verstreken zijn,
heeft de nog altijd regerende premier Tsipras gedaan wat hij zijn voorgangers verweet: instemmen met steeds weer strengere bezuinigingsrondes. Met die karige pensioentjes is het gegaan zoals Varoufakis al vreesde.Adults in the Room is ook een filippica tegen het Europese establishment, dat beleid zou hebben opgelegd waarvan het wist dat het zou mislukken. Volgens Varoufakis heeft dit hautaine gedrag zo veel kwaad bloed gezet dat het leidde tot de Brexit, Trump en de opkomst van autoritair-rechtse partijen in Europa. Dat is wat te simplistisch gesteld.
Op economisch vlak haalde de Griek daarentegen zijn inhoudelijke gelijk: in februari kwam het IMF met een alarmerend rapport, waarin de Griekse staatsschuld ‘onhoudbaar’ werd genoemd. Het stelde dat schuldverlichting noodzakelijk is, omdat Griekenland anders niet uit de schulden kan groeien. Precies wat Varoufakis van begin af aan heeft beweerd.Zo’n idioot is Varoufakis dus ook weer niet. Maar ook voor wie zijn opvattingen volledig van de hand wijst, is het toch aan te raden om Adults in the Room tot zich te nemen, al was het maar voor de magnifieke spanningsopbouw. Dat je al weet hoe het zal aflopen, is vanwege de rijke – vaak indiscrete – details geen enkel probleem. Varoufakis beneemt je de adem.
I do not agree with what you have to say, but I'll defend to the death your right to say it.