Van bindingsangst naar verlatingsangst - haptotherapie #2

Vandaag ben ik verdrietig want ik heb een leuke relatie van 3 maanden op de klippen zien lopen. Daar komt ook een stukje bewustwording bij kijken. Ik zit vast in een patroon en hoewel er over de jaren evolutie in gezeten heeft, ik kan het maar niet doorbreken.

Al met al heb ik 1 keer een relatie gehad waarin ik niet dagelijks hoefte te vechten om aan een vorm van controle te ontkomen. Alle andere relaties waren met partners die controlerend en wantrouwend waren. Vandaag de dag loop ik daar bij voorbaat hard schreeuwend voor weg. Tegenwoordig zijn het dus mannen die ik zelf heel leuk vond omdat ze zo makkelijk waren in de omgang. Nooit woorden, gewoon lekker makkelijk. Fijne seks, lekker jezelf zijn, zij zijn er ook allebei volledig in meegegaan, doorgaans nemen zij in het begin meer initiatief. En dan na 3 maanden of een half jaar, als ik keihard gevallen ben voor diegene, wordt de stekker eruit getrokken want het gevoel zit niet diep genoeg.

Ik kijk naar mezelf:
Waar ik me onlangs bewust van werd: het grijze gebied tussen 'jij bent een scharrel, ik wil niks serieus' en 'ik wil zekerheid aangaande de toekomst' is voor mij echt mijlen buiten mijn comfortzone. Dat is goed om te weten, ik heb geen idee wat in deze 'normaal' is. Maar ik hou dus eerst een maand de boot af met de boodschap dat ik geen serieuze relatie wil. Dan gaat de knop bij mij om omdat mijn vertrouwen groeit want mensen doen hun best om je te overtuigen enzo. Op dat punt sla ik door naar de andere kant en dan wil ik ineens zekerheid en toekomstgaranties. Dus met mijn laatste vriend heb ik in de laatste maand besproken dat ik bij hem in de buurt zou gaan wonen en op termijn samenwonen bijvoorbeeld. Hij ging daar ook in mee trouwens en hij was sowieso degene die in de eerste 2 maanden meer het initiatief nam (ik werd meegetroond op zeilvakantie, ouders en zijn kinderen ontmoet en alles). Ik vlieg dus van bindingsangst naar verlatingsangst.

Dus ergens zit ik met een probleem waarin ik onveilig hecht. Vergeleken met 10 jaar geleden is het echt al veel beter maar hoe doorbreek je dit definitief? Ik wil best een leuke langdurige relatie met de juiste persoon. Voor mij is een leuke gezonde relatie er 1 waarin je in de basis al heel goed bij elkaar past waardoor het allemaal makkelijk verloopt. Beste maatjes, dampend hete seks is wat ik wil. Zoveel eisen stel ik niet maar ik krijg het maar niet voor elkaar doordat ik steeds de verkeerde mannen hiervoor uitkies. Tegenwoordig zijn het altijd mensen die zelf geloven dat ze een langdurige relatie willen maar uiteindelijk dus niet met mij . Help. Ik word zo moe van iedere keer weer deze teleurstelling. Ik weet dat het probleem bij mij ligt maar ik snap mezelf in deze niet, hoe kom je tot de kern van je probleem zodat je de scherpe randjes van die onzekerheden af kunt halen?

Dan kan deze wel dicht.

Hier verder:
R&P / Van bindingsangst naar verlatingsangst - hoe doorbreek je dit? deel 2

Toch maar hier verder dan..

OK, hier verder. Ik ben er sowieso nog láng niet klaar mee . Helaas.

Inzichten dankzij het vorige topic:
Ik ken mijn eigen grenzen helemaal niet
Ik gebruik relaties om bevestiging te krijgen
Als er geen relatie is, dan misbruik ik tinder om bevestiging en aandacht te krijgen
Ik analyseer tot in den treure maar het heeft allemaal geen zin, ik raak er alleen maar door in de war.

Ontwikkelingen aangaande mijn ex:
Na wat vage signalen, besloten om het op de 'veilige' toer te gooien, tot ongenoegen van menig fokker. Ik spreek zaterdag met hem af omdat hij gewoon een leuke dag wil hebben en dan volgende week over 'de toekomst' wil praten. Maar een enkeling hier heeft fijntjes aangestreept dat hij eigenlijk niet geïnteresseerd is in een toekomst als stel.

Kortom, verwarring alom.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2017 12:05 schreef Mojo.jojo het volgende:
Leegtes (door verdriet) invullen is niet hetzelfde als geluk TS. Geluk is de ervaring van een volheid.

Misschien is het een poging waard om weer terug te gaan naar de basis door eerst je onafhankelijke zelf weer te vinden, en daarna te kijken of een dergelijke vriendschap een goede AANvulling kan zijn zonder dat het risico groot is iemand als INvulling van een leegte te gebruiken?

Dat laatste is niet bevorderlijk voor je hechting op de lange termijn. Verblind door je behoefte van het moment ga je onbewust een grens over die gewoon niet goed voor je is. Want als je jezelf al niet kan vertrouwen om mensen niet te gebruiken -laat de rationalisering van win/win voor allebei op dat moment of andere beredenering en die dat gedrag goedkeuren maar achterwege- dan zul je een ander ook nooit genoeg kunnen vertrouwen om te hechten!

Gewoon tolereren dat je even kut voelt. Wachten tot emoties wat zijn gaan liggen. Als het buiten stormt ga je ook niet buiten spelen meestal. Zo is het met je emoties ook.

Geloof het of niet. Ik voel me echt niet ongelukkig bijvoorbeeld als ik alleen maar aan het chatten ben op tinder en niet afspreek met anderen. Maar goed, dat getinder houdt ook binnenkort een keer op. Vandaag ben ik meer bezig met fok, dat is trouwens óók een dingetje.

Invulling van een leegte.. in de roos. Dat is ook wel een deel van die vriendschap nastreven.

En ik wil helemaal niet tolereren dat ik me kut voel. Hoe lang moet je daar in blijven hangen dan? Ik wil vooruit, ik wil dit gezeik gewoon niet meer.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2017 12:13 schreef Seven. het volgende:

[..]

Ik snap niet zo goed wat je bedoelt met wat er NU gebeurt, om heel eerlijk te zijn. Ik heb geen flauw benul wat er NU gebeurt. Ik weet alleen dat ik met een kopje thee aan tafel zit en tot in den treure probeer te rechtvaardigen waarom ik inzet op de vriendschap.

En die onveilige hechting.. tja, ik vind dat best wel relevant want het is het enige aspect in mijn leven waar ik niet gelukkig mee ben, het heeft ook nogal een impact.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2017 13:05 schreef Mojo.jojo het volgende:

[..]

Vind je het reëel om je nooit kut te voelen? Ik snap dat je vooruit wil, maar dan komen juist je valkuilen. Eigenlijk hoef je voor het verwerken juist helemaal niets te doen. Het slijt wel. Je laat het vanzelf wel los als je er niet meer mee bezig bent. De waarde die je er aan hecht wordt kleiner en je zelfstandige zelf wordt weer belangrijker. Dan komt vanzelf weer een moment dat je niet meer ingevuld wordt door de aanwezigheid van iemand maar gewoon ziet als een aanvulling. Clichés zijn meestal waar: tijd heelt alle wonden!

Gewoon links laten liggen en doorgaan met leven.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2017 15:11 schreef Boca_Raton het volgende:

[..]

Nou, ik heb nieuws voor je: ik wel! Het wordt nu enkel dóórneuzelen. Dat je dat niet in de gaten hebt. Dit is verder voor je dagboek.

Tja.. Ook dat is een patroon dat ik wel wil doorbreken maar ik weet niet hoe. En ik snap niet waarom je nog reageert dan, je had dit al gezegd in deel 1.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2017 15:30 schreef Boca_Raton het volgende:

[..]

Je weet nu toch hoe je verder moet? Je hebt zelf conclusies getrokken. Wat wil je nu nog? Posten om de aandacht?

Ik weet dus NIET hoe ik verder moet. Ik heb een stukje bewustzijn gecreëerd rondom mijn eigen gedrag dankzij deel 1 en voornamelijk mijn zusje. En dat bewustzijn kan ik wel in de praktijk brengen, bewuster bezig zijn met hoe ik me gedraag bijvoorbeeld. Maar dat mag dan weer niet met mijn ex. Vriendschap met mijn ex kan ook niet. En een nieuw vriendje mag dus ook niet. En oh nee, ik mag ook niet op tinder. Dus mooi dat ik die conclusies heb. Dan kan ik nu mooi in een klooster gaan wonen en me netjes afsluiten van de buitenwereld. En ik mag mijn onzekerheden niet op fok bespreken want dan ben ik een aandachtshoer. Dus eigenlijk kan ik mezelf net zo goed terugtrekken uit het openbare leven want stel je voor dat ik hier te lang bij stil sta. Maar aan het e.e.a. voorbij gaan mag ook niet trouwens, want daar leer je niks van. En als ik in de praktijk niks kan met dit nieuwe bewustzijn, dan blijf ik me afvragen of ik nu wel in staat ben om een normale relatie aan te gaan. Dus hoe de fuck moet ik weten wat ik hiermee moet?

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2017 15:32 schreef JeSuisDroppie het volgende:
Hey Seven, ik ken je nou al denk 7 jaar via dit forum, en het valt me op dat elk jaar deze situatie wel een keer voorbij komt. Heb je het idee dat je zelf wel groeit in je ontwikkeling?

Er zit wel wat evolutie in. Maar afrekenen met dit fenomeen is me niet gelukt nee.

Trouwens, voor diegenen die het wel nog willen weten. Hij appte vanmorgen dat hij me mist, dat hij me het liefst vandaag al wil zien en dat er 3 bedden over zijn. Ik ergens blij dat hij me mist. Maar ik vertrouw zijn intenties niet, zeker niet na het gesprek van gisteren. Maar ik zal me ervan (proberen te) onthouden om zijn gedrag te interpreteren verder.

Er zijn wel dingen die ik alleen, en alleen voor mezelf doe. Ik ga een huis kopen en als dat op de rit staat, ga ik op zoek naar een leuke homo(stel) om moeder te worden (als de natuur mij goed gezind is). Daar heb ik ook al eens een topic over geopend een jaar geleden. Die wens bestaat nog steeds en daar heb ik ook al concrete stappen in gezet. Volgende week een afspraak met een stel die eigenlijk dezelfde wensen hebben en ze wonen een half uurtje hier vandaan. Deze week trouwens in deze wirwar even naar de achtergrond verdwenen maar dit komt wel weer bovendrijven. Daar ben ik buiten dit gedoe ook veel mee bezig.

quote:

Op vrijdag 11 augustus 2017 17:39 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ah, dat idee heb ik heel lang geleden ook gehad, een kind met een homostel maken en opvoeden. Maar als ik zo vrij mag zijn, als je biologisch gezien de tijd nog hebt, zorg eerst dat je 'geheeld' bent. Je gaat jezelf sowieso tegenkomen met je kind, je kind wordt je spiegel, je kind triggert van alles. Als jij nog kampt met dingen uit het verleden draag je dat allemaal over op je kind omdat je reageert vanuit je patronen uit jouw eigen jeugd. Neem de tijd om je daarvan los te maken en je kunt die cirkel doorbreken. Fijn voor jou, maar al helemaal voor je kind.

Mooi advies, dankje. Ik ga dat zeker proberen. Het duurt sowieso nog wel een jaartje voor ik ga proberen dus er is nog tijd. Ik heb de bezem al enorm door mijn leven gehaald dus dit moet ook wel lukken.

Vandaag haptotherapie sessie 3. Wel toevallig dat ik aan dit traject begin zo een paar weken voor dit alles weer eens tot uitbarsting komt. Deze keer kwam het hard binnen.

Misschien wel interessant om dit proces uit te leggen. Ik ben bij hem binnen komen rollen omdat hij fysiotherapie doet en ik heb last van een sportblessure. Mijn vader komt al jaren bij hem over de vloer. Mijn zusje en haar partner zweren bij hem. Zijn schoonzoon is mijn broers beste vriend. Maar ik kende hem tot 4 weken geleden niet, hij kwam op de koffie na zijn herstel van een hartoperatie. Ik zag mijn kans schoon om een afspraak met hem te maken.


Sessie 1: gewoon een uitleg over wat het is. We keuvelen wat over koetjes en kalfjes en het gaat nog half over fysiotherapie en sportbelasting, hij laat wat oefeningen zien en hij is in het gesprek aan het aftasten of ik opensta voor haptotherapie. Mijn broer zei al dat hij dit veel interessanter vindt dan fysio . Ik dacht, fuck it. Ik heb niks te verliezen. Hij legt uit dat hij door middel van aanraking uit gaat vogelen waar mijn blokkades zitten. Ik dacht echt zo van 'jezus, wat een zweverige shit'. Ga maar liggen op je buik. Hij drukt in mijn zij en vraagt hoe dat voelt. Doet me weinig, geen weerstand. Andere zij. Verrek, wel een beetje weerstand. Dan vanaf de linkervoet gaan er 2 handen omhoog over je been. Maar gek genoeg begint die daarna ineens wel te tintelen. En ineens kom je tot de ontdekking dat je rechterbeen eigenlijk helemaal niet meedoet. Dus weer die handen. En dan doet je rechterbeen ook ineens mee! Maar ik had wel zoiets van wtf. Eindconclusie: problemen in mijn onderrug. Problemen in mijn kuiten. Problemen in mijn nek. Blokkades die er samen voor zorgen dat ik last heb van mijn hakken.

Sessie 2: meer introductie. Mijn therapeut Willem doet een paar dingetjes, legt zijn hand op mijn rug en vervolgens moet ik gaan voelen hoe dik zijn hand is, zijn pols gaan voelen, dan verder naar zijn elleboog. Ik vind dit nog steeds een hoop zweverig gelul. Het gesprek gaat wat dieper, ik vertel hem over mijn werk en dat ik tegen dingen aanloop. Dat ik ooit CBT gedaan heb en dat dat verandering teweeg bracht. Dat het nu tijd is voor de volgende stap in mijn persoonlijke ontwikkeling, dat ik er aan alle kanten klaar voor ben. Willem laat zich ontvallen dat ik een open persoon ben, dat hij niet de indruk heeft dat ik een last op mijn schouders heb. Maar dat er wel een deel van mij is dat ik niet laat zien. Klopt als een bus trouwens. Ik laat de ratio zien aan de wereld, zelden echt mijn gevoel. Willem voelt dit feilloos aan. Hoe doet die kerel dat toch?!

Sessie 3: ik ben door een diep dal gegaan sinds de vorige sessie. De relatie met de man waarvan ik dacht 'dit is 'm' is over. Ik loop tegen mijn grenzen aan en ik zit bovendien opgesloten in mijn hoofd. Eindeloze analyses, eindeloze angstgedachten maar ook eindeloos veel inzichten waar ik niet verder mee kan. Ik besluit om Willem deelgenoot te maken van de gebeurtenissen. Willem waarschuwt alvast dat dit nog maar het begin is, dat het vanaf de volgende sessies zwaar gaat worden. Ik heb geen idee waarom en ik vermoed nog steeds dat ik het nog een paar sessies de kans zal geven. Ik ga liggen op mijn rug, geen aanraking deze keer. Willem vraagt me om mijn ogen dicht te doen en om de ruimte om mij heen te voelen. Eerst het bed. Voelen hoe je wegzinkt. De dikte van de matras, de lengte, de breedte. En dan door de matras heen, proberen de vloer te voelen. Ik kom niet verder dan de wielen (hoe ik weet dat dit bed wielen heeft, is mij dan weer een raadsel). Willem zegt dat ik het wel van en vervolgens stel ik me voor dat mijn lijf vloeibaar is, dat ik als een olievlek uitbreid de ruimte in. Ik voel de vloer (ik kan me die niet voor de geest halen maar ik voel glanzend linoleum). Ik voel de muur aan mijn voeteneind. Ik ga de hoek om, naar de muur links. En dan vraagt Willem om de muur achter mijn hoofd te voelen, het raam, het bureau.. Er gebeurt iets heel raars. Binnenin mijn hoofd begint het een seconde of 10 enorm te tintelen. En vervolgens vraag Willem me of ik dat gevoel uit kan breiden naar de rechtermuur en uiteindelijk het plafond. Het moment dat hij me vraagt of ik dan nu mijn gevoel uit wil breiden naar hem, voel ik al dat er iets gaat gebeuren. Hij zegt dat hij zich nu in de ruimte gaat bewegen en zodra hij tussen het hoofdeinde en het raam erachter beweegt, begint alle inhoud van mijn hoofd te tintelen en een pirouette te doen. Dus niet dat mijn hoofdhuid tintelt, echt alles dat erin zit tintelt als een gek. Ik schrik. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld. Willem loopt nog even rond, het gevoel trekt heel snel weg zodra hij zich verder van het hoofdeind beweegt. Het gevoel wordt minder maar breidt zich uit naar beneden en al snel tintelt alles in zijn richting! Hij gaat weer zitten en vraagt mij om mijn ogen open te doen. Hij wil wat uitleggen, zijn open armen zwaaien deels over mijn voet en dat tintelt. Ik voel die man. En ik voel dat hij mij voelt. En belangrijk, ik voel me veilig bij hem.

Als mensen hier interesse in hebben, dan wil ik best een topic openen over mijn traject opdat anderen zich een voorstelling kunnen maken bij haptotherapie.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Samzz op 24-08-2017 12:30:45 ]

quote:

Op zaterdag 12 augustus 2017 00:50 schreef Argento het volgende:

[..]

goh.....verlatingsangst?

Mogelijk wel, ja. Ik ga zo douchen en dan richting Drenthe. Spannend, leuk, dubbel, eng. Ik blijf daar niet slapen.