MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Toen de nieuwe Boards Of Canada uitkwam vond ik dit al een heel cool nummer, maar na een paar keer luisteren viel me iets vreemds op waardoor ik het nog meer ben gaan waarderen.
Op het moment dat het nummer begint met alleen synth speelt deze gewoon in 4/4; nadat de drums in het nummer komen ben je dus ook geneigd om het nog steeds als (gesyncopeerde) 4/4 te horen. Dat heb ik dus ook de eerste paar keer gedaan. Als je goed luistert hoor je echter dat de drums in groeperingen van 3 spelen: als je dat als basis pakt klinkt het nummer totaal anders en krijg je een polyritme met de synthesizer, een soort 3/2 maatsoort dus. Probeer maar eens tot 3 te tellen met de drums.
De inspiratie voor dit topic was het volgende filmpje dat ik op Facebook voorbij zag komen.
tl;dw, de pianoriff van Videotape is niet
1, 2, 3, 4
zoals je instinctief zou denken, maar geplaatst op de offbeat, dus
1 ne 2 ne 3 ne 4 ne.
Nou vind ik dit bij Videotape erg ver gezocht omdat de kickdrum ook op de on-beat speelt, maar Radiohead voelt het nummer dus echt op die manier; zoals blijkt uit livefilmpjes.
Kent iemand misschien nog andere nummers waarin iets dergelijks gebeurd?
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 05-08-2017 00:31:01 ]
Op het moment dat het nummer begint met alleen synth speelt deze gewoon in 4/4; nadat de drums in het nummer komen ben je dus ook geneigd om het nog steeds als (gesyncopeerde) 4/4 te horen. Dat heb ik dus ook de eerste paar keer gedaan. Als je goed luistert hoor je echter dat de drums in groeperingen van 3 spelen: als je dat als basis pakt klinkt het nummer totaal anders en krijg je een polyritme met de synthesizer, een soort 3/2 maatsoort dus. Probeer maar eens tot 3 te tellen met de drums.
De inspiratie voor dit topic was het volgende filmpje dat ik op Facebook voorbij zag komen.
tl;dw, de pianoriff van Videotape is niet
1, 2, 3, 4
zoals je instinctief zou denken, maar geplaatst op de offbeat, dus
1 ne 2 ne 3 ne 4 ne.
Nou vind ik dit bij Videotape erg ver gezocht omdat de kickdrum ook op de on-beat speelt, maar Radiohead voelt het nummer dus echt op die manier; zoals blijkt uit livefilmpjes.
Kent iemand misschien nog andere nummers waarin iets dergelijks gebeurd?
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 05-08-2017 00:31:01 ]
Kashmir is een van de bekendste nummers met polyritme. De gitaar speelt een driekwartsmaat, terwijl de drums vierkwarts spelen.
Bestiality sure is a fun thing to do. But I have to say this as a warning to you:
With almost all animals you can have a ball, but the hedgehog can never be buggered at all.
With almost all animals you can have a ball, but the hedgehog can never be buggered at all.
Dit is een polymeter; niet precies wat ik bedoelde. Maar deze bijdragen zijn ook welkomquote:Op zaterdag 5 augustus 2017 00:49 schreef Jordy-B het volgende:
Kashmir is een van de bekendste nummers met polyritme. De gitaar speelt een driekwartsmaat, terwijl de drums vierkwarts spelen.
https://en.wikipedia.org/wiki/Cross-beat Het fenomeen waar ik op doel heet volgens wikipedia 'cross-beat'. Het betekent dat een polyritme de basis is voor een geheel muzikaal stuk.
Dit nummer schoot me nog te binnen: de linkerhand van de piano (laag) speelt in groepen van 3, de rechterhand in groepen van 4. Op het moment dat de drums invallen (1:40) wordt wel sterk 3/4 geimpliceerd, omdat dan zowel de bas als drums in veelvouden van 3 spelen.
Klinkt als 3/4 of 6/4 voor mij, kun je misschien uitleggen waar je op doelt?quote:Op zaterdag 5 augustus 2017 01:25 schreef DJ11 het volgende:
Voldoet dit nummer ook aan je omschrijving?
Deze is ook heel cool!
Als je luister naar de ride (drums) hoor je dat er telkens gewisseld wordt tussen een 12/8 en 4/4 feel. Op het begin is het moeilijk te horen, maar vanaf 2:10 worden de overgangen in feel wat duidelijker.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 05-08-2017 21:01:31 ]
quote:Whilst often written in 3/4 or 6/4, it is not a jazz waltz, since the feel alternates between simple meter and compound meter. On Miles Smiles (Miles Davis), the band playfully explores the correlation between African-based 12/8 (or 6/8), and 4/4. Drummer Tony Williams freely moves from swing, to the three-over-two cross rhythm—and to its 4/4 correlative.
Als je luister naar de ride (drums) hoor je dat er telkens gewisseld wordt tussen een 12/8 en 4/4 feel. Op het begin is het moeilijk te horen, maar vanaf 2:10 worden de overgangen in feel wat duidelijker.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 05-08-2017 21:01:31 ]
De muziek en de totale vibe van het nummer klinkt als een wals, maar de drummer lijkt een 2/4 of 4/4 ritme te spelen.quote:
Klinkt als 3/4 of 6/4 voor mij, kun je misschien uitleggen waar je op doelt?
Canto Ostinato heeft aardig wat motieven die polyritmisch zijn. Het begin bijvoorbeeld heeft heel veel weg van de main riff die 5/8 speelt met daarboven een dissonante motief in 2/4, of afhankelijk van hoe je het bekijkt een 2/4 structuur met quintolen;
I feel kinda Locrian today
Leuk experimentaal nummer dat werkt, die van BoC, heb zelf ook wat lopen experimenteren voor een aantal jaren. Al moet ik wel iets meer krediet geven aan de artiesten die geen digitale middelen hadden en dat is geen afgunst. In een sequencer waarbij alles vrij eenvoudig ingevoerd kan worden is het voor een producer allemaal iets minder ingewikkeld dan wanneer je iets met een band zou moeten doen. Dat is dan ook vaak de reden dat zoiets zich beter leent voor programmeren want de machine draait wel en er zijn praktisch niet zoveel drummers die "wiskundig" bezig willen zijn terwijl zoiets ook best wel met een beetje gevoel voor timing en op gevoel kan. Het is geen rocket-science.
Radiohead struikelde een beetje over dat nummer hierboven en Pink Floyd had soms weleens moeite om de intro van money sync te krijgen met de bassline. Tijdens live8 hoorde je daar een aantal fans over. New Order liet een fout getimede melodie erin bij blue monday omdat het een "hook" aan het nummer gaf. Op dat vlak is de meeste muziek dan ook wel redelijk vergeeflijk.
Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat zo'n nummer als die van Boards of canada prijzenswaardig is en dat het idee erachter moeilijk en makkelijk kan worden uitgelegd. In de makkelijke variant programmeer je een "textuurrijke melodie" in maatsoort x (niet overheersend) dat de ritmesectie in maatsoort y ondersteund waarbij x en y eigenlijk iedere maatsoort kunnen vertegenwoordigen mits de muzikant weet wat de stabiele variaties van zo'n maatsoort zijn, kortom waar de accenten komen te liggen want daar ligt de valkuil tussen of zoiets broddelig klinkt en of zoiets stabiel in elkaar klikt. En op deze ritmesecties kun je vervolgens nog een x aantal andere maatsoorten leggen.
Daarna is het eindresultaat er eentje die je kunt visualiseren als een patroon. Visualiseer het bijvoorbeeld zonder audio, als een afbeelding van een zaagtand en een blokgolf (al dan niet door elkaar) die wel even afwijken maar waarbij je op sommige punten terugkerende raakvlakken hebt. En daaronder kun je harmonisch dan weer een sinegolf en andere golftypes in de verticale structuur kwijt. Het enige wat telt zijn de raakvlakken. Muziek heeft altijd ergens een terugkerend patroon nodig om door ons als luisterbaar beoordeelt te worden.
Zo is het met herhalende ritmes zo ongeveer ook, uiteindelijk zijn het patroontjes uit een breiboek die in je hoofd zitten en vele combinaties van harmonieuze patronen leveren een mooi resultaat op.
[ Bericht 11% gewijzigd door Beathoven op 18-08-2017 07:38:32 ]
Radiohead struikelde een beetje over dat nummer hierboven en Pink Floyd had soms weleens moeite om de intro van money sync te krijgen met de bassline. Tijdens live8 hoorde je daar een aantal fans over. New Order liet een fout getimede melodie erin bij blue monday omdat het een "hook" aan het nummer gaf. Op dat vlak is de meeste muziek dan ook wel redelijk vergeeflijk.
Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat zo'n nummer als die van Boards of canada prijzenswaardig is en dat het idee erachter moeilijk en makkelijk kan worden uitgelegd. In de makkelijke variant programmeer je een "textuurrijke melodie" in maatsoort x (niet overheersend) dat de ritmesectie in maatsoort y ondersteund waarbij x en y eigenlijk iedere maatsoort kunnen vertegenwoordigen mits de muzikant weet wat de stabiele variaties van zo'n maatsoort zijn, kortom waar de accenten komen te liggen want daar ligt de valkuil tussen of zoiets broddelig klinkt en of zoiets stabiel in elkaar klikt. En op deze ritmesecties kun je vervolgens nog een x aantal andere maatsoorten leggen.
Daarna is het eindresultaat er eentje die je kunt visualiseren als een patroon. Visualiseer het bijvoorbeeld zonder audio, als een afbeelding van een zaagtand en een blokgolf (al dan niet door elkaar) die wel even afwijken maar waarbij je op sommige punten terugkerende raakvlakken hebt. En daaronder kun je harmonisch dan weer een sinegolf en andere golftypes in de verticale structuur kwijt. Het enige wat telt zijn de raakvlakken. Muziek heeft altijd ergens een terugkerend patroon nodig om door ons als luisterbaar beoordeelt te worden.
Zo is het met herhalende ritmes zo ongeveer ook, uiteindelijk zijn het patroontjes uit een breiboek die in je hoofd zitten en vele combinaties van harmonieuze patronen leveren een mooi resultaat op.
[ Bericht 11% gewijzigd door Beathoven op 18-08-2017 07:38:32 ]
|
|
