Vorig jaar, op 2 juni 2016, is mijn moeder, de van onze destijds 4-jarig zoontje, overleden. Rond Pasen werd ze gediagnosticeerd met kanker. Wat volgde was een kort maar heftig ziektebed. We hebben ons zoontje in alle stadia meegenomen, op zn eigen niveau. Tot aan de uitvaart aan toe. Ook daarna nog: regelmatig samen het graf bezoeken.
Sinds een paar maanden wordt hij echter snachts huilend wakker omdat jij zn oma mist. Soms gebeurt dit gewoon savonds, vlak voor het slapen gaan.
Ik vind het vreemd dat dit pas na ruim een jaar naar boven komt bij hem. Heeft iemand hier ervaring mee? En misschien tips over hoe hier mee om te gaan?
dat merk ik wel bij onze kleine.
dingen die 1-2 jaar geleden zijn gebeurd onthoud ze dan ook tot in detail.
en juist vaak voor het slapen gaan komen deze dingen boven.
slaapkamer / bed is het rust moment waarop verwerking goed plaats kan vinden, verwerking van de dagelijkse activiteiten maar ook herinneringen.
en dat kan soms vervelend zijn, soms denk je dat ze eroverheen zijn of het verwerkt hebben en dan komt het op een onverwacht moment ineens weer naar boven.
heb hierover al eens contact gehad met pedagoog die gaf ook aan dat het geheugen van kleine kinderen erg goed kan zijn en dat het in de loop der tijd steeds slechter word en voor volwassenen een normaler patroon gaat krijgen.
Ze werd ziek en zou nooit meer beter worden. Toen ze dood ging, hebben we het ook zo genoemd: dood. Ze is thuis ingeslapen. We zijn met de kinderen (vrije wil) nog gaan kijken toen ze opgebaard lag. "Ze voelt koud aan, pappa".quote:Op vrijdag 4 augustus 2017 08:33 schreef 8777 het volgende:
Soms komt de klap pas later, je zult het moeten blijven uitleggen. Wat hebben jullie tegen hem gezegd toen oma dood ging?
Bij de crematie hebben we ook uitgelegd wat er gebeurde: oma gaat de oven in, lekker warm. Ze wordt nu een sterretje, enz.
Daarna nog een paar keer nij de grafsteen gaan kijken. "Maar oma is toch een sterretje?" Toen ook gewoon uitgelegd dat hier de as ligt die is overgebleven.
In gesprek gaan met hem hierover? Zodat hij zn emoties/gevoelens kan uiten en een plaats kan geven. Er gewoon "zijn" voor m en m troosten? Het opblazen lijkt me niet verstandig, maar het compleet negeren lijkt me helemaal niet de beste oplossing.
En daarnaast: hoe lang kan dit nog gaan duren?
Dat is moeilijk voor een kind om te begrijpen, je zult moeten blijven uitleggen dat oma nu een ster is. Uiteindelijk accepteren ze dat wel.quote:Op vrijdag 4 augustus 2017 09:16 schreef SuperwormJim het volgende:
[..]
Ze werd ziek en zou nooit meer beter worden. Toen ze dood ging, hebben we het ook zo genoemd: dood. Ze is thuis ingeslapen. We zijn met de kinderen (vrije wil) nog gaan kijken toen ze opgebaard lag. "Ze voelt koud aan, pappa".
Bij de crematie hebben we ook uitgelegd wat er gebeurde: oma gaat de oven in, lekker warm. Ze wordt nu een sterretje, enz.
Daarna nog een paar keer nij de grafsteen gaan kijken. "Maar oma is toch een sterretje?" Toen ook gewoon uitgelegd dat hier de as ligt die is overgebleven.
Volg hem hierin. Hij geeft op zijn momenten aan wanneer hij het er over wil hebben, neem die ruimte wanneer hij die behoefte uit. Benoem oma ook eens als hij er niet over begint, je merkt vanzelf aan zijn reactie of hij er iets mee wil of juist niet. Niets is gek, maar we hebben als maatschappij wel de neiging niet te veel over de dood te willen praten, waak ervoor dat je er niet te snel overheen praat om het 'niet op te blazen'. Nooit negeren, daarmee creeer je een klimaat waarin de dood letterlijk wordt dood gezwegen, echt heel naar voor een kind. Rouw is zoiets groots, daar mag een kind echt in begeleid worden (een volwassene overigens ook).quote:
Dat het na verloop van tijd weer naar boven komt, lijkt me begrijpelijk. Maar: hoe moet ik hier op inspelen?
In gesprek gaan met hem hierover? Zodat hij zn emoties/gevoelens kan uiten en een plaats kan geven. Er gewoon "zijn" voor m en m troosten? Het opblazen lijkt me niet verstandig, maar het compleet negeren lijkt me helemaal niet de beste oplossing.
En daarnaast: hoe lang kan dit nog gaan duren?
Mijn zoons waren 7 en 2 toen ze hun zusje verloren, er wordt dagelijks over gesproken, ze neemt een vrij prominente rol in ons leven in. Ik heb niet de illusie dat er een tijd komt dat ze er niet meer verdrietig over zijn, maar dat is ook geen doel an sich. Mijn oudste (inmiddels 9) is bij vlagen erg verdrietig, maar dan troosten/knuffelen we en halen we herinneringen op en bekijken we de foto's en dat verzacht wel wat. Hij heeft een mooi boekje waarin hij naar zijn zusje schrijft, de jongste (4) tekent voor haar en speelt soms dat een van zijn knuffels zijn zusje is. Allemaal heel onschuldig en niet-beladen, misschien vind je zoon het fijn ook wat actiever met oma bezig te zijn dmv tekeningen/brieven/etc?