quote:
Op vrijdag 4 augustus 2017 09:19 schreef SuperwormJim het volgende:Dat het na verloop van tijd weer naar boven komt, lijkt me begrijpelijk. Maar: hoe moet ik hier op inspelen?
In gesprek gaan met hem hierover? Zodat hij zn emoties/gevoelens kan uiten en een plaats kan geven. Er gewoon "zijn" voor m en m troosten? Het opblazen lijkt me niet verstandig, maar het compleet negeren lijkt me helemaal niet de beste oplossing.
En daarnaast: hoe lang kan dit nog gaan duren?
Volg hem hierin. Hij geeft op zijn momenten aan wanneer hij het er over wil hebben, neem die ruimte wanneer hij die behoefte uit. Benoem oma ook eens als hij er niet over begint, je merkt vanzelf aan zijn reactie of hij er iets mee wil of juist niet. Niets is gek, maar we hebben als maatschappij wel de neiging niet te veel over de dood te willen praten, waak ervoor dat je er niet te snel overheen praat om het 'niet op te blazen'. Nooit negeren, daarmee creeer je een klimaat waarin de dood letterlijk wordt dood gezwegen, echt heel naar voor een kind. Rouw is zoiets groots, daar mag een kind echt in begeleid worden (een volwassene overigens ook).
Mijn zoons waren 7 en 2 toen ze hun zusje verloren, er wordt dagelijks over gesproken, ze neemt een vrij prominente rol in ons leven in. Ik heb niet de illusie dat er een tijd komt dat ze er niet meer verdrietig over zijn, maar dat is ook geen doel an sich. Mijn oudste (inmiddels 9) is bij vlagen erg verdrietig, maar dan troosten/knuffelen we en halen we herinneringen op en bekijken we de foto's en dat verzacht wel wat. Hij heeft een mooi boekje waarin hij naar zijn zusje schrijft, de jongste (4) tekent voor haar en speelt soms dat een van zijn knuffels zijn zusje is. Allemaal heel onschuldig en niet-beladen, misschien vind je zoon het fijn ook wat actiever met oma bezig te zijn dmv tekeningen/brieven/etc?