quote:
Deze vrouw zat naast Dotan in het vliegtuig en nu wil ze een andere stoel
Lalalala, home
“Dag mevrouwtje,” zegt de man die naast Laura komt zitten op stoel 24B. Ze is met Corendon onderweg naar Corfu, voor een welverdiende zonvakantie. “Zijn we lekker een muziekje aan het luisteren?” vraagt hij, en wijst op de oordopjes die haar moeten beschermen tegen praatgrage medepassagiers.
“Een beroemde singer-songwriter misschien? Mmm?” Ze duwt de dopjes dieper haar oren in.“Ik trek even mijn pantoffeltjes uit hoor”, zegt Dotan. De singer-songwriter trekt zijn schoenen uit en duwt zijn rugleuning achterover. Zijn in sokken gehulde voeten legt hij op de armleuning van de man voor hem. “Muziek is de essentie van ons bestaan,” mijmert hij. “Een goed liedje is als het leven zelf, maar dan met trommels. Pompompom.”
Laura pakt een vergeeld exemplaar van de Linda uit de stoelbuidel voor haar en houdt haar ogen strak op het magazine gericht. “Staat er nog iets over muziek in?” vraagt de man. “Over Dotan?” Hij knipoogt. “Ik luister graag naar Dotan. Hij is de beste zanger van de hele wereld. En trommelen, dat kan ie ook. Wacht.”
De man staat op en wurmt zich langs de vrouw naar het gangpad. Hij opent het luik voor de ruimbagage en haalt een trommel tevoorschijn. “Verzoekjes?” vraagt hij, maar voor Laura kan antwoorden begint hij al te slaan. “Lalalala home, lalalala home,” zingt hij vol overgave, terwijl zijn buurvrouw een stewardess wenkt. “Mevrouw? Mag ik misschien ergens anders zitten? Is er nog een plekje vrij naast die krijsende baby? Of die nerveuze, prevelende arabier? Mooi, dan pak ik nú mijn spullen.”
Bron: De Speld