R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik moet dit even van me afschrijven want heb niet echt iemand om het tegen te vertellen..
Ik ben nu 3,5 jaar samen met mijn vriend en woon sinds 4 maanden samen. We hebben best een hobbelige relatie gehad tot nu toe, veel ruzies, vaak met woorden als "ik maak het uit", wat zo'n 1 a 2 keer ook echt heeft uitgelopen tot een breuk van een maand, maar we kwamen altijd weer bij elkaar. Als ik zo over mijn relatie denk weet ik van mezelf dat ik nooit voor 100% voor deze relatie ging. Elke ruzie die we hadden zorgde er steeds meer voor dat ik twijfels had. Maar ik weet van mezelf dat ik niet zomaar opgeef en ook niet alleen kan zijn, dus bleef ik altijd bij mijn vriend. En begrijp me niet verkeerd hoor, mijn vriend is verder wel super lief en grappig en hij ziet er leuk uit, maar als we beiden boos zijn halen we het slechtste in elkaar naar boven. Achter de keuze om te gaan samenwonen stond ik ook niet helemaal achter, maar ik heb het toch gedaan omdat ik het een kans wilde geven. En tot op heden gaat alles goed en heb ik er geen spijt van gehad. Hoewel ik wel met een dingetje zit, wat voor mijn gevoel van kwaad tot erger gaat... En het begon allemaal ongeveer 1,5 jaar geleden...
Ongeveer 1,5 jaar geleden kwamen een jongen uit mijn klas en ik steeds meer met elkaar in gesprek via whatsapp. Van simpele vragen over school en huiswerk veranderde dit in persoonlijke gesprekken. Hij wist dat ik een vriend had hoor, en het was puur gezelligheid via whatsapp. Mijn vriend wist dat ik gesprekken met hem had en was er absoluut niet blij mee. Hij zei dat die jongen mij duidelijk leuk vond en wilde dat ik de gesprekken afkapte. Mijn vriend is nogal een jaloers type, maar ik was het niet met zijn mening eens en ben eigenlijk een soort van stiekem doorgegaan met dat whatsappen. De gesprekken met die jongen werden uiteindelijk ook gesprekken op school, of na school als we even samen op een bankje gingen zitten. Zonder dat ik het eigenlijk in de gaten had zijn we ontzettend goed bevriend geworden. Voor ik het wist vertelde ik hem alles over mijn relatie met mijn vriend en als we ruzies hadden stond die jongen voor me klaar en bleef hij na school met me praten en mijn verhaal aanhoren. Ik voelde me zo fijn bij hem en we hadden het echt leuk, ik begon iets te voelen wat ik in geen tijden met mijn vriend had gevoeld door alle ruzies. Het voelde alsof we beiden niets hoefden te doen om het zo gezellig te maken. De whatsapp gesprekken bleven doorgaan en veranderden in late-night gesprekken die soms ietwat pikant werden.
Ondanks dat ik doorhad wat er gebeurde, dat ik hem stiekem een beetje leuk begon te vinden, bleef ik bij mijn standpunt dat we gewoon vrienden waren en dat ik bij mijn vriend wilde blijven. Ookal hadden we zoveel ruzies, ik had al zoveel met hem meegemaakt en kon me op dat moment echt niet indenken wat ik zonder mijn vriend moest. En een jongen als gewone vriend houden kon toch gewoon?
Tot op een avond dat die jongen waarmee ik appte aan het stappen was snachts, en mij een berichtje stuurde in de trant van "ik durf het je eigenlijk niet te zeggen maar ga het toch doen, ik vind je leuk en ben verliefd op je". En op dat moment stond de tijd even stil, want ik vond hem stiekem ook heel erg leuk. De dag daarna sprak ik hem weer en werd duidelijk dat dit geen grapje of dronken berichtje was.
Vanaf dat moment is eigenlijk alles helemaal verkeerd gedaan, en ik wist dat het verkeerd was, maar ik was verslaafd geworden aan hem, aan onze gesprekken, aan het gevoel van geluk bij hem. We zijn een paar keer wat gaan drinken, waaruit een paar keer een zoen is ontstaan.
Dit is allemaal in een tijdsbestek van ongeveer 5 maanden gebeurd.. Toen kwam het moment dat ik zo'n erge ruzie met mijn vriend heb gehad en hij het had uitgemaakt. Eigenlijk maakte ik me niet druk op het moment dat hij het uitmaakte, want ik was helemaal hoteldebotel van die andere jongen... Ik ben met mijn stomme kop (want natuurlijk vond ik het rot dat het uit ging met mijn vriend maar ik was er totaal niet bij met mn hoofd) met die jongen leuke uitjes gaan maken, we zijn een keer wezen zwemmen en hebben daar als verliefd stelletje rondgedwarrelt. en ja... het is een paar keer uitgelopen op seks. Maar wat boeit het, dacht ik. Ik ben nu vrijgezel.
Tot op 1 dag er twee dingen tegelijk gebeurde. Mijn (ex)vriend appte me na een maand weer of we even konden praten om alles goed op een rijtje te krijgen. Tegelijkertijd appte die andere jongen of hij even langs kon komen. Ik vertelde hem eerlijk dat mijn ex wilde praten en dat hij 'savonds wel kon komen. Smiddags ben ik dus naar mn ex gegaan, die jankend vertelde hoe spijt hij had van wat hij had gedaan en of ik hem terug wilde. Op dat moment kwam alles bij elkaar en besefte ik me pas hoe erg ik hem miste en hoe stom ik was geweest met die andere jongen.. Die andere jongen is 's avonds langs gekomen en stond met rozen voor mn deur... of ik zn vriendin wilde worden...
Daar stond ik dan... Nadat ik een paar keer hints had gegeven aan hem van dat we een goed stel zouden zijn en ik wel klaar was voor een nieuwe relatie.. Heb ik hem toch afgewezen en in één klap was onze hele "romantische gebeuren" verdwenen. Hij was zó boos toen hij hoorde dat ik mijn (ex)vriend toch een kans weer had gegeven.. Maar we waren 2 jaar samen.. ik kon dat niet zomaar weggooien voor mijn gevoel...
Een maand of twee na alles wat er is gebeurd ging alles beter dan ooit tussen mijn vriend en mij, maar ik kon die andere jongen niet uit mijn hoofd krijgen. En dat bleek wederzijds te zijn nadat hij me een keertje had aangesproken op school. Het bleek eigenlijk zo te zijn dat we elkaar beiden probeerden te ontlopen maar stiekem toch rondkeken of we elkaar zagen. Na een goed gesprek begreep hij mijn keuze wel maar vond het erg jammer. Ook tijdens dat gesprek was de spanning tussen ons weer ontzettend sterk. Zo'n gevoel alsof je diegene gewoon wil bespringen en het niet uitmaakt wie er kijkt.. Zo'n enorme sexuele spanning die er altijd al was. Tijdens dat gesprek zeiden we dat we toch maar vrienden met elkaar moesten blijven omdat we elkaar ook niet wilde missen na alles. Maar van die vriendschap is weinig stand gehouden..
Inmiddels zijn we alweer een hele tijd verder, en zijn we op het punt dat we elkaar niet meer zien, spreken, aan durven te kijken en een lichte haat misschien wel aan elkaar hebben. Bij de diploma uitreiking vorige maand keek hij me niet aan en sinds die dag heeft hij me van alle social media afgegooid. En het besef van dat ik hem nooit meer zal zien of spreken doet me zo veel pijn. Stiekem ben ik nog ontzettend gek op hem, ik fantaseer over hem, over alle dingen die we hebben gedaan samen en hoe leuk het was, en ik besef hoe gelukkig ik met hem was en dat ik eigenlijk helemaal niet zo gelukkig ben in dit huis met mijn vriend.. Maar het is veel te laat om dit tegen die jongen te zeggen.. want ik denk dat hij me inmiddels al vergeten is...
Als het kon had ik de tijd zo teruggedraaid tot het moment dat hij voor mijn deur stond met een bos rozen, iets wat mijn vriend nog nooit heeft gedaan in 3,5 jaar... en had ik nu JA gezegd..
Ik heb hem toen afgewezen omdat het mij type niet zou zijn, qua zijn drukke leven, qua gedrag, qua uiterlijk... Hij had het zo druk dat ik dacht niet in zijn leven te passen... Maar als ik het me achteraf zo bedenk hoor ik ook niet in dit leven.. En heb ik iets geen kans gegeven wat misschien geweldig had uitgepakt.. Hij kon het goed vinden met mijn moeder, ik met zijn ouders, we hebben in die maand meer leuke dingen gedaan dan ik in 3,5 jaar met mijn vriend heb gedaan.
Ik vind mijn vriend heel lief.. maar kom bij hem gewoon veelste veel te kort qua seks, intimiteit, liefde, romantiek of leuke dingen doen.. Ik voel me niet gelukkig.. Het enige moment dat ik me echt intens gelukkig heb gevoeld was met die jongen.. Maar heb het zelf helemaal verprutst..
Pfff.. sorry voor het lange verhaal.. Maar heb geen vriendin of iets om het even aan kwijt te kunnen..
Ik ben nu 3,5 jaar samen met mijn vriend en woon sinds 4 maanden samen. We hebben best een hobbelige relatie gehad tot nu toe, veel ruzies, vaak met woorden als "ik maak het uit", wat zo'n 1 a 2 keer ook echt heeft uitgelopen tot een breuk van een maand, maar we kwamen altijd weer bij elkaar. Als ik zo over mijn relatie denk weet ik van mezelf dat ik nooit voor 100% voor deze relatie ging. Elke ruzie die we hadden zorgde er steeds meer voor dat ik twijfels had. Maar ik weet van mezelf dat ik niet zomaar opgeef en ook niet alleen kan zijn, dus bleef ik altijd bij mijn vriend. En begrijp me niet verkeerd hoor, mijn vriend is verder wel super lief en grappig en hij ziet er leuk uit, maar als we beiden boos zijn halen we het slechtste in elkaar naar boven. Achter de keuze om te gaan samenwonen stond ik ook niet helemaal achter, maar ik heb het toch gedaan omdat ik het een kans wilde geven. En tot op heden gaat alles goed en heb ik er geen spijt van gehad. Hoewel ik wel met een dingetje zit, wat voor mijn gevoel van kwaad tot erger gaat... En het begon allemaal ongeveer 1,5 jaar geleden...
Ongeveer 1,5 jaar geleden kwamen een jongen uit mijn klas en ik steeds meer met elkaar in gesprek via whatsapp. Van simpele vragen over school en huiswerk veranderde dit in persoonlijke gesprekken. Hij wist dat ik een vriend had hoor, en het was puur gezelligheid via whatsapp. Mijn vriend wist dat ik gesprekken met hem had en was er absoluut niet blij mee. Hij zei dat die jongen mij duidelijk leuk vond en wilde dat ik de gesprekken afkapte. Mijn vriend is nogal een jaloers type, maar ik was het niet met zijn mening eens en ben eigenlijk een soort van stiekem doorgegaan met dat whatsappen. De gesprekken met die jongen werden uiteindelijk ook gesprekken op school, of na school als we even samen op een bankje gingen zitten. Zonder dat ik het eigenlijk in de gaten had zijn we ontzettend goed bevriend geworden. Voor ik het wist vertelde ik hem alles over mijn relatie met mijn vriend en als we ruzies hadden stond die jongen voor me klaar en bleef hij na school met me praten en mijn verhaal aanhoren. Ik voelde me zo fijn bij hem en we hadden het echt leuk, ik begon iets te voelen wat ik in geen tijden met mijn vriend had gevoeld door alle ruzies. Het voelde alsof we beiden niets hoefden te doen om het zo gezellig te maken. De whatsapp gesprekken bleven doorgaan en veranderden in late-night gesprekken die soms ietwat pikant werden.
Ondanks dat ik doorhad wat er gebeurde, dat ik hem stiekem een beetje leuk begon te vinden, bleef ik bij mijn standpunt dat we gewoon vrienden waren en dat ik bij mijn vriend wilde blijven. Ookal hadden we zoveel ruzies, ik had al zoveel met hem meegemaakt en kon me op dat moment echt niet indenken wat ik zonder mijn vriend moest. En een jongen als gewone vriend houden kon toch gewoon?
Tot op een avond dat die jongen waarmee ik appte aan het stappen was snachts, en mij een berichtje stuurde in de trant van "ik durf het je eigenlijk niet te zeggen maar ga het toch doen, ik vind je leuk en ben verliefd op je". En op dat moment stond de tijd even stil, want ik vond hem stiekem ook heel erg leuk. De dag daarna sprak ik hem weer en werd duidelijk dat dit geen grapje of dronken berichtje was.
Vanaf dat moment is eigenlijk alles helemaal verkeerd gedaan, en ik wist dat het verkeerd was, maar ik was verslaafd geworden aan hem, aan onze gesprekken, aan het gevoel van geluk bij hem. We zijn een paar keer wat gaan drinken, waaruit een paar keer een zoen is ontstaan.
Dit is allemaal in een tijdsbestek van ongeveer 5 maanden gebeurd.. Toen kwam het moment dat ik zo'n erge ruzie met mijn vriend heb gehad en hij het had uitgemaakt. Eigenlijk maakte ik me niet druk op het moment dat hij het uitmaakte, want ik was helemaal hoteldebotel van die andere jongen... Ik ben met mijn stomme kop (want natuurlijk vond ik het rot dat het uit ging met mijn vriend maar ik was er totaal niet bij met mn hoofd) met die jongen leuke uitjes gaan maken, we zijn een keer wezen zwemmen en hebben daar als verliefd stelletje rondgedwarrelt. en ja... het is een paar keer uitgelopen op seks. Maar wat boeit het, dacht ik. Ik ben nu vrijgezel.
Tot op 1 dag er twee dingen tegelijk gebeurde. Mijn (ex)vriend appte me na een maand weer of we even konden praten om alles goed op een rijtje te krijgen. Tegelijkertijd appte die andere jongen of hij even langs kon komen. Ik vertelde hem eerlijk dat mijn ex wilde praten en dat hij 'savonds wel kon komen. Smiddags ben ik dus naar mn ex gegaan, die jankend vertelde hoe spijt hij had van wat hij had gedaan en of ik hem terug wilde. Op dat moment kwam alles bij elkaar en besefte ik me pas hoe erg ik hem miste en hoe stom ik was geweest met die andere jongen.. Die andere jongen is 's avonds langs gekomen en stond met rozen voor mn deur... of ik zn vriendin wilde worden...
Daar stond ik dan... Nadat ik een paar keer hints had gegeven aan hem van dat we een goed stel zouden zijn en ik wel klaar was voor een nieuwe relatie.. Heb ik hem toch afgewezen en in één klap was onze hele "romantische gebeuren" verdwenen. Hij was zó boos toen hij hoorde dat ik mijn (ex)vriend toch een kans weer had gegeven.. Maar we waren 2 jaar samen.. ik kon dat niet zomaar weggooien voor mijn gevoel...
Een maand of twee na alles wat er is gebeurd ging alles beter dan ooit tussen mijn vriend en mij, maar ik kon die andere jongen niet uit mijn hoofd krijgen. En dat bleek wederzijds te zijn nadat hij me een keertje had aangesproken op school. Het bleek eigenlijk zo te zijn dat we elkaar beiden probeerden te ontlopen maar stiekem toch rondkeken of we elkaar zagen. Na een goed gesprek begreep hij mijn keuze wel maar vond het erg jammer. Ook tijdens dat gesprek was de spanning tussen ons weer ontzettend sterk. Zo'n gevoel alsof je diegene gewoon wil bespringen en het niet uitmaakt wie er kijkt.. Zo'n enorme sexuele spanning die er altijd al was. Tijdens dat gesprek zeiden we dat we toch maar vrienden met elkaar moesten blijven omdat we elkaar ook niet wilde missen na alles. Maar van die vriendschap is weinig stand gehouden..
Inmiddels zijn we alweer een hele tijd verder, en zijn we op het punt dat we elkaar niet meer zien, spreken, aan durven te kijken en een lichte haat misschien wel aan elkaar hebben. Bij de diploma uitreiking vorige maand keek hij me niet aan en sinds die dag heeft hij me van alle social media afgegooid. En het besef van dat ik hem nooit meer zal zien of spreken doet me zo veel pijn. Stiekem ben ik nog ontzettend gek op hem, ik fantaseer over hem, over alle dingen die we hebben gedaan samen en hoe leuk het was, en ik besef hoe gelukkig ik met hem was en dat ik eigenlijk helemaal niet zo gelukkig ben in dit huis met mijn vriend.. Maar het is veel te laat om dit tegen die jongen te zeggen.. want ik denk dat hij me inmiddels al vergeten is...
Als het kon had ik de tijd zo teruggedraaid tot het moment dat hij voor mijn deur stond met een bos rozen, iets wat mijn vriend nog nooit heeft gedaan in 3,5 jaar... en had ik nu JA gezegd..
Ik heb hem toen afgewezen omdat het mij type niet zou zijn, qua zijn drukke leven, qua gedrag, qua uiterlijk... Hij had het zo druk dat ik dacht niet in zijn leven te passen... Maar als ik het me achteraf zo bedenk hoor ik ook niet in dit leven.. En heb ik iets geen kans gegeven wat misschien geweldig had uitgepakt.. Hij kon het goed vinden met mijn moeder, ik met zijn ouders, we hebben in die maand meer leuke dingen gedaan dan ik in 3,5 jaar met mijn vriend heb gedaan.
Ik vind mijn vriend heel lief.. maar kom bij hem gewoon veelste veel te kort qua seks, intimiteit, liefde, romantiek of leuke dingen doen.. Ik voel me niet gelukkig.. Het enige moment dat ik me echt intens gelukkig heb gevoeld was met die jongen.. Maar heb het zelf helemaal verprutst..
Pfff.. sorry voor het lange verhaal.. Maar heb geen vriendin of iets om het even aan kwijt te kunnen..
Ik word al moe als ik het alleen maar lees, laat staan dat ik het daadwerkelijk mee zou moeten maken.
Ik zou daar echt geen zin in hebben, persoonlijk.
Ik zou daar echt geen zin in hebben, persoonlijk.
Na de eerste paar alinea's is dit mijn voorlopige conclusie
ook die van je vriend
edit: je vriend zou je gewoon buiten moeten gooien
ook die van je vriend
edit: je vriend zou je gewoon buiten moeten gooien
Dus je wil een relatie vol met ruzies niet weggooiden omdat het voelt als falen ofzo en omdat je niet alleen wil zijn.quote:Op maandag 31 juli 2017 15:13 schreef b0unty het volgende:
Maar ik weet van mezelf dat ik niet zomaar opgeef en ook niet alleen kan zijn, dus bleef ik altijd bij mijn vriend.
Meid maak het uit en ga eerst eens aan jezelf werken voordat je je weer in een relatie stort.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Je bent een domme doos geweest en daar zul je mee moeten leven. Ik zou het uitmaken met je huidige vriend, want je weet zelf ook wel dat het uiteindelijk toch wel kapot gaat.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Als je iets om je vriend geeft maak je het uit met hem. Dit is gewoon fucking respectloos.
En verder .. ja ik weet niet .. groei eerst eens zelf als persoon voordat je aan relaties begint ofzo. Maarja, dovemansoren ..
En verder .. ja ik weet niet .. groei eerst eens zelf als persoon voordat je aan relaties begint ofzo. Maarja, dovemansoren ..
"Pools are perfect for holding water"
Ik vind het een beetje jammer dat er meteen wordt gezegd dat ik aan mezelf moet werken? Wat heeft dat te maken met mijn huidige relatie?quote:Dus je wil een relatie vol met ruzies niet weggooiden omdat het voelt als falen ofzo en omdat je niet alleen wil zijn.
Meid maak het uit en ga eerst eens aan jezelf werken voordat je je weer in een relatie stort.
Tegenwoordig gooit iedereen maar om de kleinste redenen hun relatie weg en omdat ik wil blijven vechten voor mijn relatie ( die op dit moment nu ook gewoon prima gaat ) moet ik ineens eerst aan mezelf gaan werken? Volgens mij ben ik oud en wijs genoeg
Volgens ons niet, en je vraagt ons om advies.quote:
[..]
Ik vind het een beetje jammer dat er meteen wordt gezegd dat ik aan mezelf moet werken? Wat heeft dat te maken met mijn huidige relatie?
Tegenwoordig gooit iedereen maar om de kleinste redenen hun relatie weg en omdat ik wil blijven vechten voor mijn relatie ( die op dit moment nu ook gewoon prima gaat ) moet ik ineens eerst aan mezelf gaan werken? Volgens mij ben ik oud en wijs genoeg
1 ding: 
En medelijden met je vriend. Maak het alsjeblieft uit, of vertel hem wat je hebt geflikt dan zet ie jou iig 't huis uit
En medelijden met je vriend. Maak het alsjeblieft uit, of vertel hem wat je hebt geflikt dan zet ie jou iig 't huis uit
Natuurlijk snap ik dat dit allemaal niet echt ideaal is geweest en dat het dom is geweest. Maar waarom zou ik mijn vriend iets moeten vertellen wat gebeurd is toen HIJ het uitmaakte?quote:Op maandag 31 juli 2017 15:49 schreef BredeBroeder het volgende:
1 ding:
En medelijden met je vriend. Maak het alsjeblieft uit, of vertel hem wat je hebt geflikt dan zet ie jou iig 't huis uit
omdat je alles met je vriend deelt? Maar jouw vriend verdient beter dan jij.quote:
[..]
Natuurlijk snap ik dat dit allemaal niet echt ideaal is geweest en dat het dom is geweest. Maar waarom zou ik mijn vriend iets moeten vertellen wat gebeurd is toen HIJ het uitmaakte?
Hij verdient de waarheid
Je vriend is een onnozelaar. Van die jaloerse types Wat the fuck zeg.... echt zo'n onnozele eigenschap. Van dat claim gedrag. Alsof je nadat je officieel een relatie hebt niet naar vrouwen mag kijken of er mee mag praten Zoiets heet vertrouwen.
Mijn ex-vrouw kwam vaak nachten niet thuis na het stappen. Als ik haar dan vroeg waar ze was geweest dan zei ze steevast; bij een vriendin blijven slapen! Nou, prima toch!!!
Wat the fuck zeg.... echt zo'n onnozele eigenschap. Van dat claim gedrag. Alsof je nadat je officieel een relatie hebt niet naar vrouwen mag kijken of er mee mag praten Zoiets heet vertrouwen.Mijn ex-vrouw kwam vaak nachten niet thuis na het stappen. Als ik haar dan vroeg waar ze was geweest dan zei ze steevast; bij een vriendin blijven slapen! Nou, prima toch!!!
U MAD?
Zou ik ook met mijn vriend moeten delen met welke jongens ik ben omgegaan vóórdat ik met hem een relatie kreeg dan ? Mijn vriend weet dat ik met die andere jongen ben omgegaan toen hij het had uitgemaakt, maar om nou alle details te gaan vertellen?quote:
[..]
omdat je alles met je vriend deelt? Maar jouw vriend verdient beter dan jij.
Hij verdient de waarheid
waarom de relatie op dit moment nog meer schade doen terwijl het alweer zo lang geleden is
Oud en wijs genoeg om het verprutsen.quote:
Tegenwoordig gooit iedereen maar om de kleinste redenen hun relatie weg en omdat ik wil blijven vechten voor mijn relatie ( die op dit moment nu ook gewoon prima gaat ) moet ik ineens eerst aan mezelf gaan werken? Volgens mij ben ik oud en wijs genoeg
Hij gaat prima ja? :
quote:
Ik vind mijn vriend heel lief.. maar kom bij hem gewoon veelste veel te kort qua seks, intimiteit, liefde, romantiek of leuke dingen doen.. Ik voel me niet gelukkig.. Het enige moment dat ik me echt intens gelukkig heb gevoeld was met die jongen.. Maar heb het zelf helemaal verprutst..
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Vechten voor een relatie is prima voor langere serieuze relaties die niet voor 80% als drama leest en evt kinderen, maar niet als je zo jong bent (ben je inmiddels van school?) edit diplomauitreiking gemist
[ Bericht 13% gewijzigd door Elpis op 31-07-2017 16:22:12 ]
[ Bericht 13% gewijzigd door Elpis op 31-07-2017 16:22:12 ]
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Als je niet gelukkig bent, kap er dan mee. Die hele bullshit er omheen zijn enkel excuses voor iets wat je uiteindelijk toch wel gaat doen.
Je vriend is beter af met een meisje dat wel gelukkig is met hem en jij bent beter af met iemand waar je je wel gelukkig mee kunt voelen. Die andere jongen kun je wel vergeten, dat heb je verpest.
Je vriend is beter af met een meisje dat wel gelukkig is met hem en jij bent beter af met iemand waar je je wel gelukkig mee kunt voelen. Die andere jongen kun je wel vergeten, dat heb je verpest.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Houd hier alsjeblieft mee op....quote:
Achter de keuze om te gaan samenwonen stond ik ook niet helemaal achter, maar ik heb het toch gedaan omdat ik het een kans wilde geven
Of dat nu het ophouden is om die keuzes te maken die je niet bevallen, of het daarvoor de verantwoordelijk af te schuiven of te doen alsof je dat deed "om het een kans te laten geven",
maar bovenal het niet achter je keuzes staan, maar er wel mee doorgaan...
Jij bent gewoon zélf verantwoordelijk voor je eigen leven en je eigen keuzes, ook als dat kut-keuzes zijn, kun je dat niet afwentelen op iemand anders en roepen 'dat je er zelf niet achter stond'...
Dat hele gedoe om die andere jongen is volgens mij hooguit afleiding en ontwijkend gedrag omdat het erom gaat dat je zelf weigert je eigen leven te leiden en ook keuzes in je leven te nemen die misschien niet altijd 'makkelijk' zijn, maar waar je we achter staat
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Meid, je bent aan niets verbonden. Doe jezelf en je vriend dit niet aan en verbreek je relatie.
Loedermoeder
Alles gelezen.
Best walgelijk eigenlijk allemaal....
Als jouw vriend dit toch eens wist. Echt vies van jou, TS.
Ben benieuwd of al die personen die hier normaal helemaal losgaan op een TS als deze als het een man betrof (verkering uit en gelijk anderen neuken) of die dat nu ook doen omdat deze TS een vrouw is.
Ik gok op niet.
Best walgelijk eigenlijk allemaal....
Als jouw vriend dit toch eens wist. Echt vies van jou, TS.
Ben benieuwd of al die personen die hier normaal helemaal losgaan op een TS als deze als het een man betrof (verkering uit en gelijk anderen neuken) of die dat nu ook doen omdat deze TS een vrouw is.
Ik gok op niet.
* Je mag wel een iets normalere toon aanslaan. Realiseer je goed dat dit slechts jouw mening is.
maar je ging nooit 100% voor die relatie en samenwonen stond je ook niet achter?
bang om niemand te kunnen krijgen?
bang om niemand te kunnen krijgen?
FOK! is net een groot tijdschrift
De OP was blijkbaar nog niet genoegquote:
waarom de relatie op dit moment nog meer schade doen terwijl het alweer zo lang geleden is
Het was blijkbaar ook nodig om het niet eerlijk te vertellen "om schade te voorkomen" (lees, dan was je beide jongens kwijt geweest).
“Arguing that you don't care about the right to privacy because you have nothing to hide is no different than saying you don't care about free speech because you have nothing to say.”
― Edward Snowden
― Edward Snowden
Je vriend kwam huilend om een tweede kans vragen. Is er toen ook gepraat over waar beide partijen behoefte aan hebben in een relatie? Heb je toen kunnen uitten waar het volgens jou aan schortte en wat je van hem verwacht, heeft hij kunnen uitten wat hij wil bereiken door met je verder te gaan? Heeft zijn betoog je overtuigd dat hij met jóu verder wil, en niet dat hij (net als jij) moeilijk alleen kan zijn?
Om eerlijk te zijn, met de informatie die je geeft lijkt jet erop dat je nog met die jongen bezig bent omdat hij heel even een opening leek te zijn naar een situatie zonder de problemen waar je nu mee kampt. Blijkbaar zag je destijds zelf met hem ook wel beren op de weg. Dus waarschijnlijk was dat ook niet perfect, maar kwamen er weer andere issues. Soit, dat zal je nu nooit weten. Mijn advies zou wel zijn om goed uit te zoeken wat jij nu nodig hebt om gelukkig van te worden, met jezelf.
Als je vriend daar nog bij past, je nog gek op hem bent en hij op jou, mooi. Wees gewoon eerlijk tegen hem en zeg wat je nodig hebt om gelukkig te worden. Wordt hij boos/kan hij zich er niet in vinden, jammer dan. Wees een zelfstandige vrouw en leer zèlf gelukkig zijn.
Om eerlijk te zijn, met de informatie die je geeft lijkt jet erop dat je nog met die jongen bezig bent omdat hij heel even een opening leek te zijn naar een situatie zonder de problemen waar je nu mee kampt. Blijkbaar zag je destijds zelf met hem ook wel beren op de weg. Dus waarschijnlijk was dat ook niet perfect, maar kwamen er weer andere issues. Soit, dat zal je nu nooit weten. Mijn advies zou wel zijn om goed uit te zoeken wat jij nu nodig hebt om gelukkig van te worden, met jezelf.
Als je vriend daar nog bij past, je nog gek op hem bent en hij op jou, mooi. Wees gewoon eerlijk tegen hem en zeg wat je nodig hebt om gelukkig te worden. Wordt hij boos/kan hij zich er niet in vinden, jammer dan. Wees een zelfstandige vrouw en leer zèlf gelukkig zijn.
And the druids turn to stone...
Hier heb ik een aantal redenen om het direct uit te maken, op een rijtje gezet. Sterkte.quote:
We hebben best een hobbelige relatie gehad tot nu toe, veel ruzies, vaak met woorden als "ik maak het uit", wat zo'n 1 a 2 keer ook echt heeft uitgelopen tot een breuk van een maand
Als ik zo over mijn relatie denk weet ik van mezelf dat ik nooit voor 100% voor deze relatie ging.
Elke ruzie die we hadden zorgde er steeds meer voor dat ik twijfels had.
Maar ik weet van mezelf dat ik niet alleen kan zijn, dus bleef ik altijd bij mijn vriend.
als we beiden boos zijn halen we het slechtste in elkaar naar boven.
Achter de keuze om te gaan samenwonen stond ik ook niet helemaal achter, maar ik heb het toch gedaan omdat ik het een kans wilde geven.
Mijn vriend is nogal een jaloers type, maar ik was het niet met zijn mening eens en ben eigenlijk een soort van stiekem doorgegaan met dat whatsappen.
ik begon iets te voelen wat ik in geen tijden met mijn vriend had gevoeld door alle ruzies.
Eigenlijk maakte ik me niet druk op het moment dat hij het uitmaakte, want ik was helemaal hoteldebotel van die andere jongen...
Op dat moment kwam alles bij elkaar en besefte ik me pas hoe erg ik hem miste en hoe stom ik was geweest met die andere jongen..
Die andere jongen is 's avonds langs gekomen en stond met rozen voor mn deur... of ik zn vriendin wilde worden...
Nadat ik een paar keer hints had gegeven aan hem van dat we een goed stel zouden zijn en ik wel klaar was voor een nieuwe relatie..
Heb ik hem toch afgewezen en in één klap was onze hele "romantische gebeuren" verdwenen.
Een maand of twee na alles wat er is gebeurd ging alles beter dan ooit tussen mijn vriend en mij, maar ik kon die andere jongen niet uit mijn hoofd krijgen.
Stiekem ben ik nog ontzettend gek op hem, ik fantaseer over hem, over alle dingen die we hebben gedaan samen en hoe leuk het was, en ik besef hoe gelukkig ik met hem was en dat ik eigenlijk helemaal niet zo gelukkig ben in dit huis met mijn vriend..
Als het kon had ik de tijd zo teruggedraaid tot het moment dat hij voor mijn deur stond met een bos rozen, iets wat mijn vriend nog nooit heeft gedaan in 3,5 jaar... en had ik nu JA gezegd..
we hebben in die maand meer leuke dingen gedaan dan ik in 3,5 jaar met mijn vriend heb gedaan.
Ik vind mijn vriend heel lief.. maar kom bij hem gewoon veelste veel te kort qua seks, intimiteit, liefde, romantiek of leuke dingen doen.. Ik voel me niet gelukkig..
Ps ik moest lachen om dikgedrukte.
Sjezus wat een hoop drama.
Beter nokken met je huidige "vriend" en gewoon lekker single zijn. Maar dat gaat niet gebeuren want je kunt niet alleen zijn. Beter gewoon een kutrelatie hebben dan alleen zijn, toch?
Nee, prachtig zo. En over een tijdje ben je dan zwanger (gepland of niet) en gaat het alsnog stuk. Arm kind alvast.
En arme vriend ook trouwens.
Beter nokken met je huidige "vriend" en gewoon lekker single zijn. Maar dat gaat niet gebeuren want je kunt niet alleen zijn. Beter gewoon een kutrelatie hebben dan alleen zijn, toch?
Nee, prachtig zo. En over een tijdje ben je dan zwanger (gepland of niet) en gaat het alsnog stuk. Arm kind alvast.
En arme vriend ook trouwens.
|
|
