Depressie & Angst #140

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 21:10 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik heb al een beroepszaak tegen ze lopen, maar ik heb me ook ziekgemeld door toegenomen zware paniekklachten. Ik weet echt niet meer wat ik nu moet doen. Voel me de hele dag kotsmisselijk en zó nerveus dat ik bijna flauwval. Maar volgens UWV kan ik makkelijk weer werken.

Joh, volgens 't UWV kan iemand die op een gesloten afdeling zit ook nog steeds prima werken
Succes met je beroepszaak, ik vrees dat 't UWV hier echter niet van zal leren.

quote:

Voel me de hele dag kotsmisselijk en zó nerveus dat ik bijna flauwval

Heb je dit al vaker/langer? Waaruit bestaat je klachten-verzameling?
Welke copingstrategieën heb/gebruik je? Hoe gaat 't met je gewicht?

En heb jij toevallig ervaring met Topamax/topiramaat?

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 20:49 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hoi. Heeft er iemand ervaring met Topamax/topiramaat?

Ik. Bij mij was er weinig effect maar dat komt waarschijnlijk door de aard van mijn klachten. Overigens geen last van bijwerkingen en gedoe gehad. Wel veel positieve ervaringen gehoord van mensen in therapiegroepen eerder.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 21:29 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik. Bij mij was er weinig effect maar dat komt waarschijnlijk door de aard van mijn klachten. Overigens geen last van bijwerkingen en gedoe gehad. Wel veel positieve ervaringen gehoord van mensen in therapiegroepen eerder.

Ik ben op zoek naar alternatieven, aangezien ik er recentelijk via het internet achtergekomen ben dat er een contra-indicatie is voor benzo's icm PTSS. Fijn dat ik daar dan na >2 1/2 jaar achter kom (en dat blijkbaar niemand de moeite nam me hiervan op de hoogte te stellen), maar dat is allemaal onderdeel van falende hulpverlening.
Nu snap ik tenminste wel beter wat voor (negatief) effect m'n medicatie op m'n klachten had.
Het gaat nu serieus beter dan toen ik meer medicatie nam en toen ik m'n (psychiatrische) hulpverleners nog sprak. M'n SPV heb ik al iets van een half jaar niet meer gesproken en zie daar, ik begin gewoon op te knappen.

Als het weinig effect heeft, zou dat voor mij geen ramp zijn maar ik wil wel m'n alternatieven goed bekeken hebben (en niet zoals die faal-hulpverlening voor mij de afgelopen jaren heeft gedaan (en ik ben nog steeds van mening dat psychologen verspilling zijn van geld)).
Het is alleen lastig om medicatie te bespreken terwijl ik op 't moment eventjes nergens terecht kan.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 21:49 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Sinds het stoppen van mijn Ziektewet, een maand of drie.

Misselijk, hoofdpijn, spierpijn, meerdere paniekaanvallen (met hyperventilatie) per dag, hevige sociale angsten, trillen, amper slapen, geen eetlust, geen libido en nog wat dingen...
Copingstrategies zijn vooral vermijden en afleiding zoeken.

Mijn gewicht is redelijk normaal voor mijn doen.

Topamax? Nooit van gehoord.

Ik neem aan dat je wel klachten had die ervoor zorgden dat je in de 1e plaats in de ziektewet terecht kwam?
Waarom heb je al deze klachten? Heb je op 't moment goede hulp?
Die hevige sociale angsten, wat spookt er die momenten door je hoofd? Zijn je andere klachten (zoals het trillen en slechte slapen) verbonden aan die sociale angsten die je hebt?
Amper slapen is heel naar als elke seconde een hel is. Geen libido is irritant daar dit anders wel voor afleiding had kunnen zorgen en voor even opluchting geeft.

Wat voor afleiding zoek je? Zelf doe ik dat op meerdere manieren maar een fijne vind ik toch door fijn sociaal contact en door veel te wandelen. Voor PC heb ik niet echt genoeg concentratie en met dit mooie weer ben ik liever buiten (nu kan 't nog).

Hier een kleine update, heb mezelf toch maar aangemeld bij een nieuwe instantie. Eerste telefoontje gehad en komende donderdag krijg ik een eerste telefonische intake en moet ik een vragenlijst ingevuld hebben. Toch wel spannend ergens.

Ben me wel steeds bewuster van het feit dat het echt niet zo heel lekker gaat, reageer echt overdreven en ontplof haast als iets even niet gaat zoals ik verwacht en durf amper écht de straat op (dat wil zeggen, buiten het gebied waar ik mezelf waar veilig waan) richting de stad ofzo, daar baal ik dan weer van etc.

En dan wil het ook niet vlotten met de rechtszaak omdat de dader eveneens een psychiatrisch patiënte is, die willen ze dan eerst weer onderzocht hebben in het Pieter Baan Centrum maar daar moet ze toestemming voor geven ... En dat gebeurt natuurlijk niet. Wordt je ook wel een beetje simpel van, al drie keer een pro-forma zitting gehad waarbij de zaak weer 3 maanden is opgeschoven, nu staat ie 13 oktober weer op de rol maar nog geen idee of ze nu eindelijk de zaak echt gaan starten en inhoudelijk willen behandelen.

Dat houdt me dan ook weer bezig, frustreert natuurlijk ook, dus dat schiet ook lekker op.
Moest het even kwijt, excuus.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 23:37 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik ben op zoek naar alternatieven, aangezien ik er recentelijk via het internet achtergekomen ben dat er een contra-indicatie is voor benzo's icm PTSS. Fijn dat ik daar dan na >2 1/2 jaar achter kom (en dat blijkbaar niemand de moeite nam me hiervan op de hoogte te stellen), maar dat is allemaal onderdeel van falende hulpverlening.
Nu snap ik tenminste wel beter wat voor (negatief) effect m'n medicatie op m'n klachten had.
Het gaat nu serieus beter dan toen ik meer medicatie nam en toen ik m'n (psychiatrische) hulpverleners nog sprak. M'n SPV heb ik al iets van een half jaar niet meer gesproken en zie daar, ik begin gewoon op te knappen.

Ik heb zelf onlangs hier ergens geschreven wat benzo's voor effect hadden op mijn herbelevingen en hoe kut het is geweest om die jaren lang dag in dag uit geslikt te hebben. Ik kan het nu alleen ff niet terug vinden. De contra indicatie hoeft er alleen niet altijd te zijn he, er zijn zat mensen die met ptss die wel benzo's slikken.
Maar het is fijn dat je, je al beter voelt zonder.

Topomax is middel dat veel gebruikt wordt als alternatief volgens mij en dat weinig grote bijwerkingen kent.
Een ander middel dat gebruikt wordt is doxazosine dit is een middel dat wordt gebruikt bij prostaatklachten en hoge bloeddruk maar dat ook als bijwerking heeft dat je er minder nachtmerries en herbelevingen van kunt krijgen. Dit is ook nog een alternatief waar je naar kunt vragen maar ik zou eerst Topimaraat vragen want je kunt hier goed ziek van worden want je bloeddruk zakt dus enorm. Hoop gezeik. Succes.

Maandag naar een andere stad, vervolgens naar een groot congres waar een paar honderd man komen. Mijn collega's hebben er allemaal zin in, ik ook, maar ben zo bang en weet nu al dat ik mij zo klote ga voelen (paniekaanvallen, zweten, verward zijn, stress, moe..), probeer nu van alles te doen - heb het ook aan mijn baas eerlijk vertelt dat ik het er moeilijk mee heb (wil niet zoals de vorige keer het niet aangeven en dan diep zakken), maar ik voel mij nu al helemaal klem, net als de rest van de week.

De kosten voor het congres zijn hoog, en hoewel ik de ruimte krijg en mij mag terugtrekken op mijn hotel kamer zie ik er ontzettend tegenop om dit 3 dagen te moeten doen. Het liefst ga ik niet mee, maar ik wil mijn baas en mijzelf niet teleurstellen.

Het is echt klote waarom ik mij zo blijf voelen, snap er niks van. Voel mij nu ook weer ontzettend depressief en weer angstig. Misschien had ik wel nee moeten zeggen, kan nu eigenlijk niet meer terug.. Elke keer weer die vervelende nare gevoelens, elke keer weer, .. het liefst was ik er niet meer dan hoefde ik ook niks meer te voelen.

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2017 14:19 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik heb zelf onlangs hier ergens geschreven wat benzo's voor effect hadden op mijn herbelevingen en hoe kut het is geweest om die jaren lang dag in dag uit geslikt te hebben. Ik kan het nu alleen ff niet terug vinden. De contra indicatie hoeft er alleen niet altijd te zijn he, er zijn zat mensen die met ptss die wel benzo's slikken.
Maar het is fijn dat je, je al beter voelt zonder.

Wat voor effect hadden de benzo's op je herbeleningen?
In mijn geval heb ik recentelijk ontdekt dat ze wellicht ook mijn interne remmingen weghalen, waardoor ik bijvoorbeeld dingen zeg of doe die ik onder normale omstandigheden nooit gedaan of gezegd zou hebben.
Wat me al langer dwars zit, is dat het wel kalmeert, maar ik toch ook een soort "roes" wil hebben om de pijn weg te nemen. Zodat ik voor eventjes wel "normaal" kan zijn.

Nu zonder benzo's gaat 't allemaal wel, zolang ik maar niet onder druk sta. Maar dit is geen ideale situatie, dus wil wel vooruit kijken naar meer verbetering. Zeker nu ik eindelijk die tumor die m'n oude hulpverlening was, van me aan het afsnijden ben

quote:

Topomax is middel dat veel gebruikt wordt als alternatief volgens mij en dat weinig grote bijwerkingen kent.
Een ander middel dat gebruikt wordt is doxazosine dit is een middel dat wordt gebruikt bij prostaatklachten en hoge bloeddruk maar dat ook als bijwerking heeft dat je er minder nachtmerries en herbelevingen van kunt krijgen. Dit is ook nog een alternatief waar je naar kunt vragen maar ik zou eerst Topimaraat vragen want je kunt hier goed ziek van worden want je bloeddruk zakt dus enorm. Hoop gezeik. Succes.

Dat met die lagere bloeddruk is best een no-go voor mij, vrees ik. Zou gevaarlijke situaties kunnen opleveren, dus beter laat ik dat

Thanks!

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2017 18:28 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik was altijd wel een beetje zenuwlijer en begon in mijn onderwijstijd steeds vroeger op te staan en later naar bed te gaan (en meer te werken) om mijn lessen perfect te krijgen -op de dag voor mijn ziekmelding stond ik om 4.30 op en stopte om 23.00 met lesvoorbereiding-. Dus perfectionisme zat er al in.
Waarom? Omdat ik perfectionist ben, dus. En misschien niet geschikt voor onderwijs.
Goede hulp: psycholoog.
Wat er door mijn hoofd spookt: niet echt iets, mijn paniek is heel lichamelijk en wordt verergerd door geld- en UWV-zorgen. Andere klachten zijn zeker stressgerelateerd.
Slaap- en libidotekort zijn heel frustrerend, ja.
Afleiding: tv, internet etc. Veel elektronica.

Je bent streng voor jezelf?

Geldzorgen kunnen verlammend zijn.
In mijn geval is het zeker wel psychisch.

Ik kan je wel uitleggen wat geld voor mij betekent:
Voor mij is het vooral een middel voor flexibiliteit. Als ik te weinig geld heb, krijg ik al vrij snel een soort "vastzit-gevoel", dat ik niks meer kan en dat wanneer er iets fout gaat (ik zeg maar wat, fiets ineens kapot of wasmachine stuk en reparatiekosten erbij), dat ik dat niet meer kan verhelpen en dat ik dan ineens ook van de welwillendheid van andere mensen afhankelijk ben om me te helpen (wat vaak meer gedoe oplevert dan dat beetje geld gevoelsmatig waard is).

Maar het geeft een soort vrijheid ofzo. Dus een tekort aan geld hebben geeft me 't gevoel dat ik vast zit, dat er van alles mis kan gaan, dat m';n hele leven naar de verdoemenis zou kunnen agan, dat ik m'n huis kan kwijtraken. het kan me enorm veel angst opleveren!

Wat je afleidings-methoden betreft, in hoeverre vind je deze voldoening geven? Geeft 't je voldoening om TV te kijken?
Geeft 't je voldoening om te internetten?
Geeft electronica je voldoening?

Met dit mooie weer wandel ik ook veel, dat is voor nu even mijn afleiding en tis nog gezond ook
(zolang ik niet onder een vrachtwagen kom )

Wat moet ik nu doen - moet ik maar mijn ontslag indienen?
Ik zie zo tegenop met de dagen die mij te wachten staat.
Ik kan echt niet bewegen in een druk winkelcentrum, laat staat een drukke beurs.

Heb gesport, proberen te ontspannen, etc. - maar dit wordt helemaal niks.
Ik ga iedereen teleurstellen en kan mijn werk wel vergeten.

quote:

Op zondag 27 augustus 2017 19:53 schreef eastmain het volgende:
Wat moet ik nu doen - moet ik maar mijn ontslag indienen?
Ik zie zo tegenop met de dagen die mij te wachten staat.
Ik kan echt niet bewegen in een druk winkelcentrum, laat staat een drukke beurs.

Heb gesport, proberen te ontspannen, etc. - maar dit wordt helemaal niks.
Ik ga iedereen teleurstellen en kan mijn werk wel vergeten.

Ben je er al geweest?
Het er tegen op zien is zo verschrikkelijk, en achteraf is de realiteit vaak heel anders dan de verwachting.
Regel iemand die je kan bellen om even te babbelen voor afleiding, dat je je terug mag trekken van je baas zou ik ook zeker gebruik van maken, je hoeft je niet groot te houden tot het echt niet meer gaat. En so what als je mensen teleurstelt je bent altijd je eigen baas.

[ Bericht 1% gewijzigd door geregistreerd op 30-08-2017 09:17:16 ]

Ik zou willen dat ik ergens kon wonen. Ik voel me soms zo ontheemd en onder druk gezet door wat zorg zou moeten zijn dat het alleen maar negatief lijkt en ik er nauwelijks wat positiefs in kan zien. Het maakt wanhopig.

Heb morgen m'n telefonische intake voor die nieuwe psycholoog, zie er gewoon tegenop terwijl ik niet eens weet wat het inhoudt.Misschien gewoon een standaard ouwehoer praatje van een paar minuten maar toch.

Ook echt zo'n klote week dit, snij haast m'n vinger eraf tijdens het klussen, berichten dat m'n oma (dementerend) niet heel lang meer heeft, TV die het ineens begeeft ... Kan ik er allemaal echt even niet bij hebben zeg.

Maar ook nog iets positiefs, heb eindelijk na weken de knop omgezet en contact opgenomen met m'n advocaat die nog met tal van vragen zat, nog op documenten wachtte etc. Maakte m'n excuses maar ze begreep het wel nadat ze hoorde hoe ik me nog steeds voelde.
Ben echt zo klaar met het zo beroerd in m'n vel zitten, financieel wil het ook allemaal maar net maar dan moet er ook niets geks gebeuren ... Zucht.

Nou intake gehad, wordt toch ingedeeld bij psycho-trauma en kan gelukkig 8 september al terecht.

Niet op m'n voorkeurslocatie, daar was een wachtlijst tot december dus een half uurtje extra reistijd. Degene die ik sprak vond het juist heel normaal dat ik deze klachten nog had gezien de PTSS diagnose en het verdere verhaal.

Dus hoopvol en opgelucht hier.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2017 21:05 schreef Luchtbel het volgende:
Ik zou willen dat ik ergens kon wonen. Ik voel me soms zo ontheemd en onder druk gezet door wat zorg zou moeten zijn dat het alleen maar negatief lijkt en ik er nauwelijks wat positiefs in kan zien. Het maakt wanhopig.

Ik ben nu een tijdje onderweg met Mirtazapine tegen angstklachten. Heb bijna geen oxazepam meer nodig maar nog wel regelmatig paniekaanvallen en langdurige hoofdpijn, duizelingen en benauwdheid. Ik zit nu op 15mg Mirtazapine.. is dat misschien te weinig? Ik heb wel het idee dat het iets beter gaat maar vooral de hoofdpijn en duizeligheid kan ik slecht tegen. (lokt paniek uit)

Gisteren had ik mn derde intakegesprek. Ergens ben ik wel trots, ik heb eindelijk eens eruitgegooid wat er echt dwarszit en hoe extreem het soms is. Dat ik helemaal op kan gaan in emoties en soms weken of maanden bezig ben met iets los te laten. Dat er dingen zijn gebeurd vroeger waar ik nu last van heb maar daar niet over kan praten en dat ik in mijn sociaal contact zo druk ben met allerlei gedachten en gevoelens daarover dat ik het doodvermoeiend vind allemaal. En dat ik bij elk gesprek daar moed moet verzamelen om erheen te gaan omdat ik bang ben dat ze me zullen afwijzen of mijn problemen niet erg genoeg zijn en ze vinden dat ik me aanstel ofzo.

T was wel een goed gesprek trouwens. De psycholoog vond t heel moedig dat ik t allemaal zo verteld had. En merkte op dat het ook erg vermoeiend was om zoveel zorgen te hebben en zoveel heftige emoties. Fijn die erkenning

Ik ben sinds dat gesprek echt nog veel vermoeider. Vandaag ging mn vader met pensioen en wilde ik natuurlijk er wel voor m zijn maar jezus wat vermoeiend en mn emoties in check houden. Ik had al even niks geslikt maar vandaag toch 2x oxazepam genomen.

Ik heb er nu nog 2 over en in mei had ik met de huisarts afgesproken dat ik niet meer zou krijgen omdat het verslavend werkt maar ik begin me nu wel wat zorgen te maken. Ik slik het niet vaak genoeg om verslaafd te raken, maar op dit soort dagen wil ik ook niet instorten. En over 2 weken heb ik n adviesgesprek met de ggz instelling, en dan willen ze kijken wat ze aan behandeling kunnen bieden.

quote:

Op vrijdag 1 september 2017 00:48 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Gisteren had ik mn derde intakegesprek. Ergens ben ik wel trots, ik heb eindelijk eens eruitgegooid wat er echt dwarszit en hoe extreem het soms is.

Dat vind ik echt oprecht knap. Ik praat wel, zeg wat er is maar het is haast een soort dun versimpelt en afgezwakte variant van wat ik eigenlijk wil schreeuwen.
Ben ook totaal niet gewend om écht te praten, meer dat slap geouwehoer en ik zal nu ook wel moeten wil ik er ook echt iets aan hebben straks.

Hier ook enerzijds de angst dat ze het overdreven vinden, anderzijds hou ik mezelf graag groot en sterk en wil ik er eigenlijk niet aan toe geven en ben ik misschien ook wel bang dat ze direct denken dat ik compleet doorgedraaid ben als ik teveel op tafel gooi.
Zou eigenlijk een soort psychologen voor dummy's en beginners moeten hebben haha.

En ik herken het wel dat de wereld om je heen je verwacht en het liefst zoals ze jou graag zien. Maar dat valt inderdaad niet mee. Zou soms ook gewoon willen zeggen dat ze maar niet bij mij moeten zijn, ik genoeg aan mezelf heb etc. maar dat lukt dan ook weer niet. Vreet energie allemaal.

Qua medicaties zou ik zelf het liefst niets hebben en als het niet hoeft dan niet. Maar ik durf verdomme nog niet eens normaal in m'n eigen straat met een hond van 45 kilo te wandelen in de avond.

quote:

Op vrijdag 1 september 2017 01:10 schreef Lastpost het volgende:

[..]

Dat vind ik echt oprecht knap. Ik praat wel, zeg wat er is maar het is haast een soort dun versimpelt en afgezwakte variant van wat ik eigenlijk wil schreeuwen.
Ben ook totaal niet gewend om écht te praten, meer dat slap geouwehoer en ik zal nu ook wel moeten wil ik er ook echt iets aan hebben straks.

Hier ook enerzijds de angst dat ze het overdreven vinden, anderzijds hou ik mezelf graag groot en sterk en wil ik er eigenlijk niet aan toe geven en ben ik misschien ook wel bang dat ze direct denken dat ik compleet doorgedraaid ben als ik teveel op tafel gooi.
Zou eigenlijk een soort psychologen voor dummy's en beginners moeten hebben haha.

En ik herken het wel dat de wereld om je heen je verwacht en het liefst zoals ze jou graag zien. Maar dat valt inderdaad niet mee. Zou soms ook gewoon willen zeggen dat ze maar niet bij mij moeten zijn, ik genoeg aan mezelf heb etc. maar dat lukt dan ook weer niet. Vreet energie allemaal.

Qua medicaties zou ik zelf het liefst niets hebben en als het niet hoeft dan niet. Maar ik durf verdomme nog niet eens normaal in m'n eigen straat met een hond van 45 kilo te wandelen in de avond.

Ik moest ook echt een drempel over, elke keer. Maar ik denk ook dat t me lukte omdat ik niet verder wil zoals het nu gaat. Dit is teveel om te dragen en ben echt helemaal op aan het raken.

En ik zie ook geen andere mogelijkheid dan toch maar toe te geven dat het echt niet meer gaat, en aan de psycholoog te proberen uit te leggen wat er allemaal dan niet gaat in de hoop dat zij snapt wat het is, en me kan helpen om er iets aan te doen. Kort gezegd heb ik gevoelsmatig niet echt meer een andere optie.

Pf, ja. T lastige is dat mijn ouders niet eens weten hoe slecht het gaat. Het is geen onderwerp dat bespreekbaar is. Grotendeels ook omdat mijn problemen voortvloeien uit hun onvermogen om de ouderrol te vervullen. Gelukkig kan ik in mijn vriendenkring wel af en toe mijn ei kwijt en is er ruimte waarin ik kan aangeven dat ik even genoeg aan mezelf heb.

Volg jij zelf nu een therapie? Of ga je daar aan beginnen?

quote:

Op vrijdag 1 september 2017 01:33 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik moest ook echt een drempel over, elke keer. Maar ik denk ook dat t me lukte omdat ik niet verder wil zoals het nu gaat. Dit is teveel om te dragen en ben echt helemaal op aan het raken.

En ik zie ook geen andere mogelijkheid dan toch maar toe te geven dat het echt niet meer gaat, en aan de psycholoog te proberen uit te leggen wat er allemaal dan niet gaat in de hoop dat zij snapt wat het is, en me kan helpen om er iets aan te doen. Kort gezegd heb ik gevoelsmatig niet echt meer een andere optie.

Pf, ja. T lastige is dat mijn ouders niet eens weten hoe slecht het gaat. Het is geen onderwerp dat bespreekbaar is. Grotendeels ook omdat mijn problemen voortvloeien uit hun onvermogen om de ouderrol te vervullen. Gelukkig kan ik in mijn vriendenkring wel af en toe mijn ei kwijt en is er ruimte waarin ik kan aangeven dat ik even genoeg aan mezelf heb.

Volg jij zelf nu een therapie? Of ga je daar aan beginnen?

Dat heb ik ook heel erg. Loop nu ook al bijna 10 maanden met de problemen rond maar dacht lange tijd dat het eigenlijk wel meeviel allemaal en het vanzelf wel over zou gaan. Merk dat ik het pas een maand of twee echt durf te erkennen dat ik problemen heb die niet vanzelf over gaan en dat ik er hulp bij nodig heb en het op meer dingen invloed heeft dan ik graag toegeef.

Heb zelf tegen m'n omgeving ook echt het minimale verteld steeds van wat ik voelde, waar ik mee zat en hoe het me beïnvloed. Maar dat begint gewoon tegen me te werken omdat de omgeving niet weet hoeveel er eigenlijk mis zit.

Ik heb zelf vrij snel na het geweldincident mezelf aangemeld bij de POH, die stuurde me na enkele gesprekken al door naar de SGGZ voor traumaverwerking d.m.v EMDR maar dat hielp vrijwel niet en alle klachten die bij PTSS horen zijn de maanden erna blijven hangen of zelfs verergert. Dus nu wederom de drempel over om toch maar een afspraak te maken bij een nieuwe psycholoog en daar kan ik nu dan snel terecht gelukkig. Maar start daar weer op 0 en ga ook maar gewoon gelijk in alles openheid geven en écht zeggen wat ik voel. Want anders vrees ik dat alles qua behandeling ook vrij nutteloos is als ik die schil maar om me heen hou.

En ik heb alles te winnen met een behandeling en vrij weinig te verliezen dus het zou ook gewoon dom zijn om dingen achter te houden of af te zwakken.

En lastig trouwens als je ouders onderdeel of zelfs de oorzaak zijn van het probleem, anderzijds zou ik dan zeggen dat ze ook een oplossing kunnen bieden op bepaalde gebieden.
Zal verder niet teveel cliché doen want ik heb geen idee wat er bij jou speelt natuurlijk en heb hier ook zo m'n issues gehad (en nog steeds) met m'n ouders.
Wel prettig dat je mensen in je omgeving hebt waarbij je wel gewoon echt je verhaal kunt doen, dat is wel belangrijk. Denk ik. Want zelf doe ik het niet.

quote:

Op vrijdag 1 september 2017 01:56 schreef Lastpost het volgende:

[..]

Dat heb ik ook heel erg. Loop nu ook al bijna 10 maanden met de problemen rond maar dacht lange tijd dat het eigenlijk wel meeviel allemaal en het vanzelf wel over zou gaan. Merk dat ik het pas een maand of twee echt durf te erkennen dat ik problemen heb die niet vanzelf over gaan en dat ik er hulp bij nodig heb en het op meer dingen invloed heeft dan ik graag toegeef.

Heb zelf tegen m'n omgeving ook echt het minimale verteld steeds van wat ik voelde, waar ik mee zat en hoe het me beïnvloed. Maar dat begint gewoon tegen me te werken omdat de omgeving niet weet hoeveel er eigenlijk mis zit.

Ik heb zelf vrij snel na het geweldincident mezelf aangemeld bij de POH, die stuurde me na enkele gesprekken al door naar de SGGZ voor traumaverwerking d.m.v EMDR maar dat hielp vrijwel niet en alle klachten die bij PTSS horen zijn de maanden erna blijven hangen of zelfs verergert. Dus nu wederom de drempel over om toch maar een afspraak te maken bij een nieuwe psycholoog en daar kan ik nu dan snel terecht gelukkig. Maar start daar weer op 0 en ga ook maar gewoon gelijk in alles openheid geven en écht zeggen wat ik voel. Want anders vrees ik dat alles qua behandeling ook vrij nutteloos is als ik die schil maar om me heen hou.

En ik heb alles te winnen met een behandeling en vrij weinig te verliezen dus het zou ook gewoon dom zijn om dingen achter te houden of af te zwakken.

En lastig trouwens als je ouders onderdeel of zelfs de oorzaak zijn van het probleem, anderzijds zou ik dan zeggen dat ze ook een oplossing kunnen bieden op bepaalde gebieden.
Zal verder niet teveel cliché doen want ik heb geen idee wat er bij jou speelt natuurlijk en heb hier ook zo m'n issues gehad (en nog steeds) met m'n ouders.
Wel prettig dat je mensen in je omgeving hebt waarbij je wel gewoon echt je verhaal kunt doen, dat is wel belangrijk. Denk ik. Want zelf doe ik het niet.

Ik denk wel dat openheid heel belangrijk is. Zelf heb ik altijd gehad dat ik achteraf ging twijfelen of t nou wel zo erg was en of ik me niet aanstel en het dan ddownplayde. Maar nu heb ik het wel met concrete voorbeelden kunnen uitleggen en daarmee ook wel de ernst kunnen aangeven. Dat zou jou misschien ook wel kunnen helpen. Als je typische voorbeelden kunt geven van situaties waarin het misgaat.

Tja de situatie met mn ouders is gecompliceerd. Maar het onderwerp is bij hen onbespreekbaar en eerlijk is eerlijk, ik heb zelf de behoefte niet meer zo dit nog met ze te bespreken. Het kwaad is geschied, t kan niet worden teruggedraaid.

Ik kan zelf maar tot op zekere hoogte praten over wat er aan de hand is. Specifieke gebeurtenissen uit t verleden daar kan ik niet over praten. Ik heb de herinneringen maar ik kan dat niet vertellen, aan niemand. Maar vertellen dat dat zo is kan ik dan weer wel. En ook dat ik regelmatig in puin lig hierdoor, maar op dat moment zorg ik dat ik alleen ben.

quote:

Op donderdag 31 augustus 2017 21:04 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Thanks.
Het is echt frustrerend dat er soms zo weinig is waar iets lukt/ mogelijkheden zijn. Niet meer thuis sinds 2010/2011. Mensen zeggen wel er kunnen dingen, er zijn vooruitzichten. Maar ik voel geen vooruitgang en daar mogelijkheden zijn, zijn te veel problemen van mijn kant af te veel regels/bureaucratie/andere mensen.

Pf, ik merk dat ik met elk gesprek van de intake (nu 3 gehad en adviesgesprek is 14 september) gespannener raak. Ik zit nu weer met paniekaanvallen (druk op mijn borst en razende gedachten.

Net maar even de moed bij elkaar geraapt en de huisarts gebeld.

Was en is een heel gevecht met mezelf waar ik aan de ene kant vind dat ik het maar moet uitzitten tot ik therapie heb, en ik had in mei afgesproken dat ik geen nieuwe oxazepam zou vragen. Aan de andere kant weet ik ook dat t echt niet gaat, en ik weet eigenlijk niet meer wat ik anders kan doen dan nu om hulp vragen aan de huisarts omdat ik nog niet in behandeling ben en ik eigenlijk denk dat als t zo doorgaat ik niet naar de volgende afspraak ga omdat ik in mijn hoofd al zo bang ben dat ik niet meer durf.

Ook zijn er sinds mei 3 maanden voorbijgegaan en denk ik dat ik niet verslaafd zal raken als ik nu weer om oxazepam vraag.

quote:

Op maandag 4 september 2017 14:46 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Pf, ik merk dat ik met elk gesprek van de intake (nu 3 gehad en adviesgesprek is 14 september) gespannener raak. Ik zit nu weer met paniekaanvallen (druk op mijn borst en razende gedachten.

Net maar even de moed bij elkaar geraapt en de huisarts gebeld.

Was en is een heel gevecht met mezelf waar ik aan de ene kant vind dat ik het maar moet uitzitten tot ik therapie heb, en ik had in mei afgesproken dat ik geen nieuwe oxazepam zou vragen. Aan de andere kant weet ik ook dat t echt niet gaat, en ik weet eigenlijk niet meer wat ik anders kan doen dan nu om hulp vragen aan de huisarts omdat ik nog niet in behandeling ben en ik eigenlijk denk dat als t zo doorgaat ik niet naar de volgende afspraak ga omdat ik in mijn hoofd al zo bang ben dat ik niet meer durf.

Ook zijn er sinds mei 3 maanden voorbijgegaan en denk ik dat ik niet verslaafd zal raken als ik nu weer om oxazepam vraag.

Wat zorgt precies voor die toenemende spanning?

Ik denk dat je zelf het beste weet of een verslaving op de loer llgt, als je eerlijk bent naar jezelf toe. Dus als jij weet dat het risico te verwaarlozen is, gewoon bij je HA neerleggen, zoals je het nu ook hier neerlegt.

Ik vind het overigens heel Hollands om dingen maar te moeten uitzitten. Says who? Als er hulpmiddelen beschikbaar zijn om het toch al pittige leven op sommige onaangename punten wat te vergemakkelijken, kan ik geen reden bedenken dat niet met beide handen aan te pakken.

quote:

Op maandag 4 september 2017 14:51 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Wat zorgt precies voor die toenemende spanning?

Ik denk dat je zelf het beste weet of een verslaving op de loer llgt, als je eerlijk bent naar jezelf toe. Dus als jij weet dat het risico te verwaarlozen is, gewoon bij je HA neerleggen, zoals je het nu ook hier neerlegt.

Ik vind het overigens heel Hollands om dingen maar te moeten uitzitten. Says who? Als er hulpmiddelen beschikbaar zijn om het toch al pittige leven op sommige onaangename punten wat te vergemakkelijken, kan ik geen reden bedenken dat niet met beide handen aan te pakken.

De spanning is denk ik omdat het heel eng vind om mijn oude zeer een plek te gaan geven. Met hulp ga ik ernaar kijken en het tot rust brengen, maar er zijn dingen gebeurd waar ik nog nooit over heb gepraat, en ik weet niet hoe ik dat zou moeten doen nu ik bij de gedachte alleen al me vreselijk ellendig voel.

Als ik geen perspectief had op verbetering van mijn situatie zou ik zeggen van wel. Ik heb ook een gevoeligheid voor verslaving. Aan de andere kant heb ik perspectief op verbetering, plus, van het laatste recept heb ik deze week pas de laatste pil gepakt, omdat ik t nodig had. en ik heb in al die tijd amper een craving naar oxazepam gehad. Ter verduidelijking: t recept was voor 2 weken maar ik nam het alleen als ik t echt nodig had.

Mja dat laatste daar heb je gelijk in. Die mentaliteit heb ik zelf heel sterk en zorgt ook nu er wel voor dat ik mijn problemen blijf bagatelliseren, terwijl ze echt heel aanwezig zijn.

Godverdomme zeg.. Even een kleine backstory. Ik ben 19 jaar en zit nu inmiddels 2,5 maand opgenomen in een GGZ kliniek in Bergen op Zoom waar ik op zaterdag en zondag met verlof naar huis mag.

Gisterenochtend tijdens de dagopening (hier bespreken we hoe het met ons gaat etc) begon ik me heel angstig te voelen voor het eerst in een hele lange tijd, gevolgd door een paniekaanval. Ik heb me toen 2 uur lang in volledige paniek begeven en zodra dit voorbij was moest ik heel erg huilen. Daarna heb ik nog 2 keer gehuild. Laat ik in ieder geval zeggen dat 1 keer huilen voor mij al vrij zeldzaam is, duis blijkbaar moest er heel veel emotie uit.

Sindsdien is mijn angstniveau echt off the charts. Ik voel me zo angstig, zo bang, en ik weet gewoon niet waar het vandaan komt. Ik heb hoofdpijn, ik ben gesloopt, ik zit constant te trillen. Zometeen om 11 uur hebben we met de groep medicatiebespreking en ik ga vragen of ik eventueel weer kan beginnen met antidepressiva (slik momenteel niks) of zo nodig oxazepam kan krijgen.

Ik word hier echt hopeloos van.. 2,5 maand ging het wel oké met me, en nu stort ik weer helemaal in. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ik heb echt steun nodig..

quote:

Op dinsdag 5 september 2017 10:49 schreef iPancakeMix het volgende:
Godverdomme zeg.. Even een kleine backstory. Ik ben 19 jaar en zit nu inmiddels 2,5 maand opgenomen in een GGZ kliniek in Bergen op Zoom waar ik op zaterdag en zondag met verlof naar huis mag.

Gisterenochtend tijdens de dagopening (hier bespreken we hoe het met ons gaat etc) begon ik me heel angstig te voelen voor het eerst in een hele lange tijd, gevolgd door een paniekaanval. Ik heb me toen 2 uur lang in volledige paniek begeven en zodra dit voorbij was moest ik heel erg huilen. Daarna heb ik nog 2 keer gehuild. Laat ik in ieder geval zeggen dat 1 keer huilen voor mij al vrij zeldzaam is, duis blijkbaar moest er heel veel emotie uit.

Sindsdien is mijn angstniveau echt off the charts. Ik voel me zo angstig, zo bang, en ik weet gewoon niet waar het vandaan komt. Ik heb hoofdpijn, ik ben gesloopt, ik zit constant te trillen. Zometeen om 11 uur hebben we met de groep medicatiebespreking en ik ga vragen of ik eventueel weer kan beginnen met antidepressiva (slik momenteel niks) of zo nodig oxazepam kan krijgen.

Ik word hier echt hopeloos van.. 2,5 maand ging het wel oké met me, en nu stort ik weer helemaal in. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ik heb echt steun nodig..

Knuf! Maar t hoeft toch niet allemaal in 1 keer goed te gaan? Je hoeft niet alles meteen de eerste keer perfect te kunnen, dus zo'n terugval hoort erbij. Oefening baart kunst en het geeft je nu de mogelijkheid om het in een hele veilige omgeving aan te gaan met mensen om je heen die je kunnen begeleiden. En geloof me, het gaat weer over, heb vertrouwen in jezelf !

quote:

Op woensdag 30 augustus 2017 08:29 schreef geregistreerd het volgende:

[..]

Ben je er al geweest?
Het er tegen op zien is zo verschrikkelijk, en achteraf is de realiteit vaak heel anders dan de verwachting.
Regel iemand die je kan bellen om even te babbelen voor afleiding, dat je je terug mag trekken van je baas zou ik ook zeker gebruik van maken, je hoeft je niet groot te houden tot het echt niet meer gaat. En so what als je mensen teleurstelt je bent altijd je eigen baas.

Ben wel geweest, maar helaas terug moeten keren omdat ik onder continue stress/spanning stond. :/

Op dit moment helaas weer ziek, ik ben bang dat dit komt door medicatie (Venlafaxine) + te veel aan multivitamine en andere zooi. Ik moet daar echt mee gaan stoppen want dit is niet goed voor me.

Ik ben naar de huisarts geweest. Vandaag was de vervanger er en die vond ik eigenlijk wat fijner dan degene die ik normaal heb.

Uitgelegd wat er aan de hand was maar ook dat hoewel oxazepam helpt ik liever niet verslaafd wil worden.

Ik kreeg begrip vam de huisarts daarvoor en die heeft me escitalopram voorgeschreven. Dat zou hetzelfde effect hebben maar niet verslavend zijn. Hiervoor moest ik wel een hartfilmpje laten maken. Best apart maar dat heb ik vanmiddag dus laten doen, en mijn hart is prima gezond. Tot de escilatopram werkt heb ik oxazepam.

Heeft iemand hier ervaring met escilatopram?

Ik heb een paar maanden escitalopram gehad. Het had voor mij alleen de bijwerkingen en ik merkte er niks positiefs van. Maar dat is voor iedereen anders, dit is slechts mijn ervaring.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 18:04 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik ben naar de huisarts geweest. Vandaag was de vervanger er en die vond ik eigenlijk wat fijner dan degene die ik normaal heb.

Uitgelegd wat er aan de hand was maar ook dat hoewel oxazepam helpt ik liever niet verslaafd wil worden.

Ik kreeg begrip vam de huisarts daarvoor en die heeft me escitalopram voorgeschreven. Dat zou hetzelfde effect hebben maar niet verslavend zijn. Hiervoor moest ik wel een hartfilmpje laten maken. Best apart maar dat heb ik vanmiddag dus laten doen, en mijn hart is prima gezond. Tot de escilatopram werkt heb ik oxazepam.

Heeft iemand hier ervaring met escilatopram?

Ik heb ervaring met escilatopram (oftewel Lexapro). Ik moest elk jaar een hartfilmpje laten maken, bij mij was alles altijd oké.
Het is een AD en voor mij werkte 't niet. Ik had veel last van bijwerkingen en ik had niet echt de indruk dat 't hielp. De bijwerkingen merkte ik meteen de 1e ochtend nadat ik het voor 't eerst ingenomen had (Libido? Haha, and it's gone!!!. Verder kan ik me nog herinneren dat ik van alle bijwerkingen op dat lijstje, de meesten wel leek te hebben. Ik had 't niet getroffen daarmee en na een tijdje weer mee gestopt).

Escilatopram lijkt voor mij totaal niet op oxazepam (wat ik ook gebruikt heb), het zijn toch 2 totaal verschillende medicijnen. Ik vind 't wel een beetje merkwaardig daar je me de indruk geeft dat je arts je heeft laten geloven dat escilatopram min of meer hetzelfde werkt als oxazepam, want dit is volgens mij niet het geval. Hooguit kan 't voor jouw specifieke klachten uitgedacht zijn, maar dat weet ik niet. Medicatie is voor elk persoon weer anders.

quote:

Op dinsdag 5 september 2017 10:49 schreef iPancakeMix het volgende:
Godverdomme zeg.. Even een kleine backstory. Ik ben 19 jaar en zit nu inmiddels 2,5 maand opgenomen in een GGZ kliniek in Bergen op Zoom waar ik op zaterdag en zondag met verlof naar huis mag.

Gisterenochtend tijdens de dagopening (hier bespreken we hoe het met ons gaat etc) begon ik me heel angstig te voelen voor het eerst in een hele lange tijd, gevolgd door een paniekaanval. Ik heb me toen 2 uur lang in volledige paniek begeven en zodra dit voorbij was moest ik heel erg huilen. Daarna heb ik nog 2 keer gehuild. Laat ik in ieder geval zeggen dat 1 keer huilen voor mij al vrij zeldzaam is, duis blijkbaar moest er heel veel emotie uit.

Sindsdien is mijn angstniveau echt off the charts. Ik voel me zo angstig, zo bang, en ik weet gewoon niet waar het vandaan komt. Ik heb hoofdpijn, ik ben gesloopt, ik zit constant te trillen. Zometeen om 11 uur hebben we met de groep medicatiebespreking en ik ga vragen of ik eventueel weer kan beginnen met antidepressiva (slik momenteel niks) of zo nodig oxazepam kan krijgen.

Ik word hier echt hopeloos van.. 2,5 maand ging het wel oké met me, en nu stort ik weer helemaal in. Ik weet niet meer wat ik moet doen en ik heb echt steun nodig..

Jezus...wat is er met je nou aan de hand allemaal?
Als je zo lang opgenomen bent, dan is er gewoonlijk iets niet goed gegaan.
Krijg je geregeld bezoek?

quote:

Op donderdag 7 september 2017 21:46 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb ervaring met escilatopram (oftewel Lexapro). Ik moest elk jaar een hartfilmpje laten maken, bij mij was alles altijd oké.
Het is een AD en voor mij werkte 't niet. Ik had veel last van bijwerkingen en ik had niet echt de indruk dat 't hielp. De bijwerkingen merkte ik meteen de 1e ochtend nadat ik het voor 't eerst ingenomen had (Libido? Haha, and it's gone!!!. Verder kan ik me nog herinneren dat ik van alle bijwerkingen op dat lijstje, de meesten wel leek te hebben. Ik had 't niet getroffen daarmee en na een tijdje weer mee gestopt).

Escilatopram lijkt voor mij totaal niet op oxazepam (wat ik ook gebruikt heb), het zijn toch 2 totaal verschillende medicijnen. Ik vind 't wel een beetje merkwaardig daar je me de indruk geeft dat je arts je heeft laten geloven dat escilatopram min of meer hetzelfde werkt als oxazepam, want dit is volgens mij niet het geval. Hooguit kan 't voor jouw specifieke klachten uitgedacht zijn, maar dat weet ik niet. Medicatie is voor elk persoon weer anders.

De HA gaf aan dat het ook werkt bij angsten en paniek, maar met als verschil dat het langdurig werkt. Oxazepam is natuurlijk makkelijk zelf te doseren, je pakt er een wanneer je t nodig hebt en anders niet. Dit slik je een langere periode achter elkaar.

De huisarts gaf mij aan dat het ook angsten remt en gevoelens wat afvlakt net als oxazepam. Alleen dan zonder het verslavende effect en het heeft een tijdje nodig om werkzaam te worden. De precieze werking kan natuurlijk wel verschillen.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 22:41 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

De HA gaf aan dat het ook werkt bij angsten en paniek, maar met als verschil dat het langdurig werkt. Oxazepam is natuurlijk makkelijk zelf te doseren, je pakt er een wanneer je t nodig hebt en anders niet. Dit slik je een langere periode achter elkaar.

De huisarts gaf mij aan dat het ook angsten remt en gevoelens wat afvlakt net als oxazepam. Alleen dan zonder het verslavende effect en het heeft een tijdje nodig om werkzaam te worden. De precieze werking kan natuurlijk wel verschillen.

Ik begrijp wel dat medicatie voor een ieder ander werkt, maar laat ik maar zeggen dat ik soort van hoop dat je arts gelijk gaat krijgen. Ik vond zelf de werkingen helemaal niet zo overlappend.
Oxazepam heeft nagenoeg geen bijwerkingen, lexapro had bijna alleen maar bijwerkingen.
Door de lexapro voelde ik me misschien hooguit in m'n geheel afgevlakt (dus ook m'n leuke karakter-eigenschappen), maar het werkte voor mij niet. Dan vond ik de abilify effectiever voor dat doel.

Ik ben trouwens wel benieuwd of en hoe 't voor jou zal gaan werken, dus laat maar weten zodra je meer weet
Jammer dat ik je niet een betere ervaring kon geven

quote:

Op donderdag 7 september 2017 21:49 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Jezus...wat is er met je nou aan de hand allemaal?
Als je zo lang opgenomen bent, dan is er gewoonlijk iets niet goed gegaan.
Krijg je geregeld bezoek?

Sinds m'n 11e heb ik last van angst- en paniekklachten. Betere periodes afgewisseld met slechtere periodes. November 2016 kreeg ik mijn eerste paniekaanval in een hele lange tijd. Sindsdien ging het achteruit. Januari 2017 tot juli 2017 moest ik een fulltime stage lopen om mijn mbo studie af te ronden, echter werden rond maart/april de paniekaanvallen op een gegeven moment zo erg dat ik mijn bed niet meer uit kon. Uiteindelijk besloten weer bij de GGZ langs te gaan. Ambulante therapie was gewoon niet meer genoeg. Heb toen het moeilijke besluit genomen om mezelf in juni te laten opnemen.

Bezoek op de kliniek is niet toegestaan, maar het is wel echt heel vrij. Buiten therapietijden mag je gewoon buiten de kliniek zijn, op zaterdag en zondag ben je gewoon thuis bij je ouders.. Heel vrij dus.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 22:47 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik begrijp wel dat medicatie voor een ieder ander werkt, maar laat ik maar zeggen dat ik soort van hoop dat je arts gelijk gaat krijgen. Ik vond zelf de werkingen helemaal niet zo overlappend.
Oxazepam heeft nagenoeg geen bijwerkingen, lexapro had bijna alleen maar bijwerkingen.
Door de lexapro voelde ik me misschien hooguit in m'n geheel afgevlakt (dus ook m'n leuke karakter-eigenschappen), maar het werkte voor mij niet. Dan vond ik de abilify effectiever voor dat doel.

Ik ben trouwens wel benieuwd of en hoe 't voor jou zal gaan werken, dus laat maar weten zodra je meer weet
Jammer dat ik je niet een betere ervaring kon geven

Ik heb zelf van Oxazepam ook bijna geen bijwerkingen. Ik ben soms een beetje duf maar niet heel erg.

Ik ga het iig een kans geven en kijken wat het allemaal doet. Wat ik zelf fijn vind aan oxazepam is dat ik het alleen pak als het echt nodig is, en dit spul gebruik je continue.

Ik hoop iig maar dat het een tijdelijk iets is en de en behandeling waar ik mee ga starten snel helpt om zonder te kunnen.

Zou je lekker niet "schamen" (weet even geen passender woord) voor het gebruik van die medicatie. Je hebt het nu gewoon even nodig en het is onderdeel van je herstel.

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 14:04 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb zelf van Oxazepam ook bijna geen bijwerkingen. Ik ben soms een beetje duf maar niet heel erg.

Ik ga het iig een kans geven en kijken wat het allemaal doet. Wat ik zelf fijn vind aan oxazepam is dat ik het alleen pak als het echt nodig is, en dit spul gebruik je continue.

Ik hoop iig maar dat het een tijdelijk iets is en de en behandeling waar ik mee ga starten snel helpt om zonder te kunnen.

Wat hierboven mij gezegd wordt. Gewoon proberen. Succes.

Helpt het niet, ongevraagd advies sorry. Je zou ook naar prometazine kunnen informeren, dit heeft als voordeel dat je het met als oxazepam kunt innemen indien nodig en is niet verslavend.

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 14:15 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Mee eens. Je hebt al genoeg aan je hoofd.

Als medicatie werkt: doen!

Ik weet t. Ergens wil ik t allemaal zelf kunnen, maar het is zo enorm fijn hierdoor even pauze te hebben van alle stress en paniek van t moment.

Je kunt het (even) niet. Punt.

Accepteer het en accepteer jezelf

Dat zal werken aan je daadwerkelijke problemen makkelijker maken denk ik.

quote:

Op donderdag 7 september 2017 22:47 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik begrijp wel dat medicatie voor een ieder ander werkt, maar laat ik maar zeggen dat ik soort van hoop dat je arts gelijk gaat krijgen. Ik vond zelf de werkingen helemaal niet zo overlappend.
Oxazepam heeft nagenoeg geen bijwerkingen, lexapro had bijna alleen maar bijwerkingen.
Door de lexapro voelde ik me misschien hooguit in m'n geheel afgevlakt (dus ook m'n leuke karakter-eigenschappen), maar het werkte voor mij niet. Dan vond ik de abilify effectiever voor dat doel.

Ik ben trouwens wel benieuwd of en hoe 't voor jou zal gaan werken, dus laat maar weten zodra je meer weet
Jammer dat ik je niet een betere ervaring kon geven

Ik zal af en toe een update geven. Bij de apotheek gaven ze aan dat het tot 4 weken kan duren voor ik er iets van merk en dat tot die tijd mijn klachten kunnen verergeren. Vandaar waarschijnlijk de oxazepam ernaast. Ik ga t zien, na het weekend ga ik er eens aan beginnen.

Iets heel geks misschien maar ik ben wel benieuwd of jullie dit ook wel eens hebben gehad. Ik ben via tinder met iemand aan t kletsen en dinsdag heb ik een eerste date. Daar heb ik eigenlijk best zin in. Lijkt me n aardige man om eens te ontmoeten.

Wat me bij hem trouwens opvalt is dat hij al een keer of drie heeft aangegeven dat hij mij zo'n zonnige persoonlijkheid vind hebben. Nou weet hij niets van mijn paniekaanvallen en andere problemen die spelen. En ik zou mezelf ook niet als depressief omschrijven, als ik genoeg afleiding heb van alle herinneringenstress dan ben ik eigenlijk best vrolijk en ook wel een positief ingesteld persoon. Het is enkel zodra ik stress voel dat dat verandert.

Overigens, wat ik me dus afvroeg: wanneer zeg je zoiets eigenlijk?

Ik vind t ook zoiets om zo tijdens t hoofdgerecht te gaan van ja en ik moet je wel even wat uitleggen want....

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 23:03 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Iets heel geks misschien maar ik ben wel benieuwd of jullie dit ook wel eens hebben gehad. Ik ben via tinder met iemand aan t kletsen en dinsdag heb ik een eerste date. Daar heb ik eigenlijk best zin in. Lijkt me n aardige man om eens te ontmoeten.

Wat me bij hem trouwens opvalt is dat hij al een keer of drie heeft aangegeven dat hij mij zo'n zonnige persoonlijkheid vind hebben. Nou weet hij niets van mijn paniekaanvallen en andere problemen die spelen. En ik zou mezelf ook niet als depressief omschrijven, als ik genoeg afleiding heb van alle herinneringenstress dan ben ik eigenlijk best vrolijk en ook wel een positief ingesteld persoon. Het is enkel zodra ik stress voel dat dat verandert.

Overigens, wat ik me dus afvroeg: wanneer zeg je zoiets eigenlijk?

Ik vind t ook zoiets om zo tijdens t hoofdgerecht te gaan van ja en ik moet je wel even wat uitleggen want....

Jup, collega's vinden me vaak best opgewekt terwijl ik zelf in gedachten me aan het geselen ben.

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 14:04 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik heb zelf van Oxazepam ook bijna geen bijwerkingen. Ik ben soms een beetje duf maar niet heel erg.

Ik ga het iig een kans geven en kijken wat het allemaal doet. Wat ik zelf fijn vind aan oxazepam is dat ik het alleen pak als het echt nodig is, en dit spul gebruik je continue.

Ik hoop iig maar dat het een tijdelijk iets is en de en behandeling waar ik mee ga starten snel helpt om zonder te kunnen.

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 21:41 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik zal af en toe een update geven. Bij de apotheek gaven ze aan dat het tot 4 weken kan duren voor ik er iets van merk en dat tot die tijd mijn klachten kunnen verergeren. Vandaar waarschijnlijk de oxazepam ernaast. Ik ga t zien, na het weekend ga ik er eens aan beginnen.

Zelf vind ik 't veel prettiger als ik iets kan gebruiken wat ik alleen maar gebruik 't moment dat ik 't nodig heb. Fijn ook als ik zelf kan bepalen welke momenten dat zijn, dat geeft me ook meer 't gevoel dat ik controle heb over m'n eigen leven.

Als tijdelijk iets kan ik medicatie wel waarderen, maar waak ervoor dat het je niet te gemakkelijk wordt gemaakt dat spul definitief te blijven gebruiken...

Ik ben benieuwd!

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 23:03 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Iets heel geks misschien maar ik ben wel benieuwd of jullie dit ook wel eens hebben gehad. Ik ben via tinder met iemand aan t kletsen en dinsdag heb ik een eerste date. Daar heb ik eigenlijk best zin in. Lijkt me n aardige man om eens te ontmoeten.

Wat me bij hem trouwens opvalt is dat hij al een keer of drie heeft aangegeven dat hij mij zo'n zonnige persoonlijkheid vind hebben. Nou weet hij niets van mijn paniekaanvallen en andere problemen die spelen. En ik zou mezelf ook niet als depressief omschrijven, als ik genoeg afleiding heb van alle herinneringenstress dan ben ik eigenlijk best vrolijk en ook wel een positief ingesteld persoon. Het is enkel zodra ik stress voel dat dat verandert.

Overigens, wat ik me dus afvroeg: wanneer zeg je zoiets eigenlijk?

Ik vind t ook zoiets om zo tijdens t hoofdgerecht te gaan van ja en ik moet je wel even wat uitleggen want....

Ideaal zou zijn als je gewoon alles kunt vertellen. Voordeel daarvan is ook dat 't moeilijkste ook meteen eruit ligt. En als ie 't positief opneemt (en niet dus alleen maar zegt of liegt dat ie dat doet om goed over te komen enzo), dan weet je ook al vrij snel dat je een goed potentieeltje te pakken hebt

overigens is 't geen goed idee gelijk de gehele beerput uit te scheppen in zijn aanwezigheid..das een beetje overload. Waarschijnlijk heeft ie zelf ook wel wat zombies in de kast, laat je niet daardoor afschrikken, verrassen of bijten

quote:

Op vrijdag 8 september 2017 11:13 schreef iPancakeMix het volgende:

[..]

Sinds m'n 11e heb ik last van angst- en paniekklachten. Betere periodes afgewisseld met slechtere periodes. November 2016 kreeg ik mijn eerste paniekaanval in een hele lange tijd. Sindsdien ging het achteruit. Januari 2017 tot juli 2017 moest ik een fulltime stage lopen om mijn mbo studie af te ronden, echter werden rond maart/april de paniekaanvallen op een gegeven moment zo erg dat ik mijn bed niet meer uit kon. Uiteindelijk besloten weer bij de GGZ langs te gaan. Ambulante therapie was gewoon niet meer genoeg. Heb toen het moeilijke besluit genomen om mezelf in juni te laten opnemen.

Bezoek op de kliniek is niet toegestaan, maar het is wel echt heel vrij. Buiten therapietijden mag je gewoon buiten de kliniek zijn, op zaterdag en zondag ben je gewoon thuis bij je ouders.. Heel vrij dus.

Knap dat 't je gelukt is jezelf te laten opnemen. Helaas faalde ik ook al daarin en mijn toetsenbord doet ineens moeilijk over de hoofdletters God klere, dit ding is al zo oud als de weg naar Rome
Tis een beetje ver weg en je mag blijkbaar geen bezoek, anders had je me wel kunnen vragen je te komen opzoeken als je daar zin in had.
Heb je enig idee -waarom- je die paniekaanvallen op je 11e ontstonden? Had 't iets met de pubertijd te maken?

Als de frequentie van paniekaanvallen een soort van golvende beweging maakt zoals jij die omschrijft, spelen er vaak meerdere factoren mee ((langdurige) stress is een veel voorkomende, vaak samen met een trigger). De overbelasting en stress kunnen je vatbaarder maken voor uitingen zoals paniekaanvallen. Tis een beetje als de zwakste schakel, bij jou geeft dat stukje van jezelf blijkbaar als 1e mee.