[Etappe 20] Marseille - Marseille (ITT) #2 Menselijke maat is terug

Etappe 20: Marseille - Marseille, 22,5 km (ITT)

We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk was er nog eens een ouderwetse overgangsrit, waar de vluchters een grote voorgift kregen van het peloton. De sprintersploegen hadden geen zin of kracht om nog eens te gaan achtervolgen, dus reed er een grote groep weg. In die groep zaten evenwel een aantal snelle jongens, zoals Nikias Arndt, Ben Swift, Edvald Boasson Hagen en Jens Keukeleire. Een sterke kopgroep, met veel erkende, gepatenteerde en getectyleerde hardrijders. Het werd wel een redelijk saaie rit, omdat er onderweg weinig gebeurde. Het peloton reed op het gemak achter de kopgroep aan, waardoor de kopgroep ook niet veel hoefde te ondernemen. Ze reden gegroepeerd verder, zonder dat er veel aanvallen kwamen. Pas op het laatste klimmetje van de dag schoten een aantal jongens in gang. De klim bleek alleen niet lastig genoeg om veel verschillen te creëren, dus bleef alles nog even bij elkaar. Uiteindelijk viel te beslissing pas later, op het vlakke. Na een aantal demarrages werd de kopgroep gehalveerd, zo ongeveer. In de laatste kilometers waren er veel aanvallen, maar niemand wist weg te komen. Pas op een kilometer of twee van de finish viel de beslissing. Er was een rotonde, met aan het eind daarvan een lichte bocht naar rechts. Logischerwijs moest je dus die rotonde aan de rechterkant nemen, maar dat wist niet iedereen. Alleen Boasson Hagen en Arndt waren op de hoogte. Zij gingen naar rechts, terwijl de rest aan de linkerkant reed. Meteen hadden ze een gat van een paar meter en dat was voor Boasson Hagen het sein om eens flink door te trekken. Hij reed zo hard dat Arndt reglementair uit het wiel werd gereden. Boasson Hagen viel niet meer stil en won zo na een aantal tweede en derde plaatsen eindelijk eens een rit. Eindelijk ook een succes voor Dimension Data, dat hadden ze na het wegvallen van Cavendish vast niet meer verwacht. Het peloton kwam 12 minuten later binnen, het was een ouderwetse snipperdag. Met het oog op rit 20 niet zo gek. Dit wordt de allesbeslissende rit, een tijdrit van 22 kilometer door de straten van Marseille. Een vlakke tijdrit, met onderweg een kort klimmetje. Op papier het meest geschikt voor Froome, dus het is maar de vraag in hoeverre het nog spannend gaat worden. Waarschijnlijk zien we alleen de nummer twee en drie van plaats wisselen, verder lijkt het behoorlijk vast te liggen. De vierde Tourwinst voor Froome is in aantocht en misschien kan hij dat bekronen met een ritzege.




De tijdrit start en eindigt bij het Stade Vélodrome in Marseille. Tegenwoordig heet dat voetbalstadion, met de verwarrende maar voor nu toepasselijke naam, Orange Vélodrome. Ja, Orange bestaat nog, wist ik ook niet. Het is de thuishaven van Olympique de Marseille, een van de grootste Franse clubs. Marseille is een club die al jaren weinig meer presteert en is tegenwoordig ook al in handen gevallen van buitenlandse investeerders. Het Stade Vélodrome, dat altijd al een opvallend stadion was, is speciaal voor het EK van 2016 totaal gerenoveerd en heeft nu een nog opvallender uiterlijk, met een gigantische capaciteit van liefst 67.000 mensen. Die zitten er overigens nooit, want volle stadions doen ze in Frankrijk niet aan. Geen sympathieke jongens overigens, de fans van Marseille. Houden wel van een robbertje matten. Als ik het goed heb begrepen starten de renners in het stadion zelf en eindigen ze daarna aan de andere kant van het stadion. Er zouden ook mensen op de tribune zitten, naar het schijnt. Een start bij het voetbalstadion is niet zo gek, want er is natuurlijk genoeg ruimte op de gigantische parkeerplaatsen in de omgeving en daarnaast is Marseille een echte voetbalstad. Er komen maar weinig grandioze wielrenners uit de stad, bekende voetballers heeft Marseille daarentegen genoeg. Wat te denken van ene Zinedine Zidane, om maar een willekeurig voorbeeld te noemen.



Na de start in het stadion rijden de renners over even over de grote parkeerplaats, waarna ze over een smal weggetje het terrein verlaten, langs een spoorburg. Na 400 meter slaan ze rechtsaf en tweehonderd meter later is er weer een bocht naar rechts, nu een behoorlijk scherpe. Vervolgens gaat het 700 meter rechtdoor over een vlakke weg, waarna er weer eens een bocht naar rechts is. Het gaat bijna een kilometer rechtdoor over een brede weg, waarna er bij een rotonde een makkelijke bocht naar links is. Aan de andere kant van de weg kunnen de renners nu eventueel enkele collega's tegenkomen, want dit deel van het parcours wordt aan het eind van de tijdrit in tegengestelde richting afgewerkt. Na 1,7 kilometer rechtdoor rijden over de Avenue du Prado volgt er een simpele bocht naar links, waarna het weer 800 meter rechtdoor gaat over een brede en rechte weg langs de kust. Aan het eind van deze weg is er een rotonde, waar de renners een bocht van 180 graden mogen maken. Na die rotonde rijden de coureurs weer 800 meter rechtdoor, maar nu dus aan de andere kant van de weg en in tegengestelde richting. Ze komen bij het punt uit dat ze eerder passeren, maar gaan nu rechtdoor. Langs een deeltje van de haven volgen ze de kustlijn, over een weg die af en toe een beetje omhoog begint te lopen. Een paar kleine stroken vals plat omhoog, met ook een paar stukjes waar het wat lichter naar beneden loopt, met mooi uitzicht over de zee. De weg langs de kust is bochtig, maar het zijn niet echt lastige bochten. De weg is ook behoorlijk breed, dus technisch is dit deel van de tijdrit zeker niet. Stampen op de grote plaat, voor de echte specialisten. Pas richting het eerste meetpunt, na 10,2 kilometer, wordt het wat technischer. De weg wordt even wat smaller en er is een lange bocht naar rechts, waarna er een lastigere bocht naar links volgt, over een bruggetje. Na deze bochten gaat het wel weer wat meer rechtdoor, met onderweg alleen een paar flauwe bochten. Richting het eerste tussenpunt is er wel weer een scherpe bocht naar links, waarna er vlak voor dat punt een lopende bocht naar rechts is. Palais du Pharo, zo heet het eerste meetpunt. Dit is een congrescentrum in een oud gebouwtje, een paar hectometer verderop.



Na het eerste meetpunt rijden de renners rechtdoor over een licht dalende weg, langs de vestingwerken van Marseille. Ze passeren het Fort Saint-Nicolas en daarna rijden ze Vieux-Port binnen, de oude haven. Aan de linkerkant zien ze alleen maar boten, zo ver het oog reikt. De weg is dan wel recht, maar dat wil niet zeggen dat de ondergrond ook gelijk blijft. We ruilen het asfalt in voor steentjes en over die steentjes gaat een aantal kilometer gereden worden. Na een kilometer is er een redelijk scherpe bocht naar links en 300 meter verderop nog een bocht naar links, maar nu minder scherp. Vervolgens gaat het 700 meter rechtdoor, terwijl halverwege de steentjes weer worden ingeruild voor asfalt. Een lopende bocht naar rechts volgt, waarna er 300 meter verderop een lastige bocht van 180 graden volgt. Na deze bocht rijden we weer terug naar de oude haven, die we net hadden verlaten. Aan de andere kant van de weg werken we hetzelfde stuk af. Een paar meter rechtdoor dus, om te beginnen, met daarna een lopende bocht naar links. Weer 700 meter rechtdoor, terwijl dan de steentjes weer terugkeren. Bocht naar rechts, en even verderop weer een bocht naar rechts, maar dan een scherpere. We volgen dan nog een paar meter dezelfde weg, maar daarna slaan de renners linksaf en gaan ze op weg naar de enige echte klim van de tijdrit. De weg begint direct omhoog te lopen, maar in het begin lijkt het nog mee te vallen. Na 300 meter is er bij een rotonde een bocht naar rechts en ook daar loopt het wel omhoog, maar niet enorm steil. 200 meter verderop wordt dat anders, er volgt dan een scherpe terugdraaiende bocht naar links, waar de weg ook wat smaller wordt. Vervolgens loopt het heel smerig omhoog. 300 meter aan meer dan 10%, maar dat is nog niet het zwaarste. Op 300 meter van de top is er eens stevige bocht naar links en in het smalle straatje waar we daarna uitkomen loopt het richting de 20% omhoog. Aan het eind van dit straatje slaat men linksaf en daarna gaat het nog 200 meter verder tot de top van dit klimmetje. Hier ligt ook het tweede meetpunt, voor de deur van de basiliek Notre-Dame de la Garde. In totaal is het 1,2 kilometer aan iets minder dan 10% omhoog gegaan, lekker klimmetje toch wel.



Boven op de heuvel heb je een prachtig uitzicht over de omgeving, maar daar gaan de renners weinig van merken. Na het tweede meetpunt gaan ze direct afdalen. Dit tweede meetpunt kwam na 15,6 kilometer, het is nu nog ongeveer zeven kilometer fietsen tot de finish. De afdaling die volgt is behoorlijk pittig. Direct na de top is er een stevige duik naar beneden, met al snel een scherpe bocht naar links en daarna een wat langere lopende bocht naar rechts, die aan het eind wat scherper wordt. Er staan stenen muurtjes langs de kant van de weg, dus niet echt een ideale plaats voor een matige inschatting. Na deze bocht wordt het even een aantal meter vlak, maar al snel gaat het verder naar beneden. Er is een redelijk simpele bocht naar links en daarna loopt het heel steil naar beneden, aan meer dan 10%, door een smal straatje in een woonwijk. In deze straat is er een zeer verraderlijke bocht naar rechts, die moeilijk in te schatten is. In het begin lijkt de bocht wel mee te vallen, maar door een huis aan de rechterkant van de weg zie je niet hoe de bocht loopt. Dat blijkt vrij scherp te zijn, terwijl het ook nog eens heel steil naar beneden loopt. Als je dat stukje niet verkent vlieg je grandioos het decor in en dan ga je dwars door de voorruit van een aftandse Franse keet heen. Dit is meteen wel de laatste lastige bocht van de korte afdaling, het gaat nog even rechtdoor naar beneden, maar al vrij snel wordt het vlak. Er volgt een scherpe bocht naar rechts bij een rotonde, en daarna rijden de renners langs een imponerende rotspartij aan beide kanten van de weg. Het gaat 500 meter behoorlijk rechtdoor, met aan het eind van deze weg een haakse bocht naar rechts, met daarna nog een bochtje naar rechts. Dan gaat het een kilometer zo goed als rechtdoor, waarna de renners weer de kust bereiken. Ze zijn nu op bekend terrein en weten dat het lang rechtdoor gaat, met alleen wat flauwe bochtjes onderweg. Op 2,7 kilometer van de streep is er pas weer een bocht, een makkelijke naar links. Daarna gaat het 1,8 kilometer rechtdoor over een brede en bekende weg, tot op iets minder dan een kilometer van de streep. Bij de rotonde op 900 meter van de streep passeren de renners aan de linkerkant. Ze rijden hier bijna een heel rondje, daarna gaat het rechtdoor tot in de buurt van het stadion. Als het Stade Vélodrome in zicht komt is er een bocht naar links en daarna rijden de renners het stadion binnen, waarna er in het stadion nog een laatste bochtje is, naar links. Na 22,5 kilometer zit het er dan op.



Een tijdritje in Marseille dus, een stad met een grote geschiedenis in de Tour. We zijn hier voor de 36e keer, hoewel het relatief lang geleden is dat de koers de stad nog eens aandeed. Voor het laatst in 2013, een vlakke rit zou eindigen in Marseille, wat trouwens de grootste havenstad van Frankrijk is. Die rit eindigde in een massasprint en werd gewonnen door Mark Cavendish. In de jaren daarvoor was Marseille toch meer een stad voor de vluchters, met onder meer Cédric Vasseur en Jakob Pill als winnaars. Het is een stad met 850.000 inwoners, daarmee is het na Parijs de grootste stad van Frankrijk. Marseille is de hoofdstad van de regio Provence-Alpes-Côte d'Azur en de hoofdstad van het departement Bouches-du-Rhône. Aan de Middellandse Zee gelegen, waardoor het klimaat zeer prettig is en het uitzicht ook. De stad trekt jaarlijks zeven miljoen toeristen en die toeristen komen onder andere op de oude haven af. Hier zijn naast veel boten ook veel kroegjes en barretjes, niks mis mee. Een ander hoogtepunt passeren de renners ook tijdens de rit, dat is de basiliek Notre-Dame de la Garde. Er zijn nog een paar kerkjes die wel de moeite waard zijn, waaronder de abdij van Saint-Victor, die de coureurs ook kunnen zien liggen als ze door de oude haven rijden. Daarnaast hebben ze in deze plaats ook nog twee paleisjes, een van die twee hebben we al gezien tijdens de rit. Er is in Marseille ook een spuuglelijk wooncomplex te vinden, ontworpen door Le Corbusier. Schijnen veel mensen een fan van te zijn, maar in feite heeft hij bijna alleen maar wanproducten afgeleverd. Voor de mensen die graag naar een museumpje gaan is er hier genoeg te doen, liefst 17 musea. Geen idee wat je er allemaal kan zien, maar dat doet er ook niet toe. Marseille is overigens ook de Europese sportstad van 2017, wat blijkbaar een officiële titel is. Of het klopt weet ik niet, tijdens deze tijdrit in ieder geval wel.



Voor de mannen gaan beginnen aan de tijdrit krijgen we eerst nog de vrouwen in beeld. Je kan om 12:55 Canvas inschakelen, of de NOS. Dan mogen we genieten van Annemiek van Vleuten die iedereen nog verder naar huis gaat fietsen dan ze afgelopen donderdag al deed. Na de achtervolging bij de vrouwen moet je dan rond 13:40 schakelen van Canvas richting één, want daar gaat Sporza dan verder met het uitzenden van de tijdrit. Kan ook zijn dat de tijdrit wat later begint. Het originele idee was dat de eerste renner om 13:45 zou starten, maar het is vooraf natuurlijk lastig in te schatten hoeveel renners er tijdens zo'n tijdrit nog in koers zijn. Chris Froome, de gele trui, vertrekt in ieder geval om 17:04 als laatste. Zijn finish wordt verwacht rond 17:32, men denkt dus dat hij voor deze tijdrit van 22 kilometer slechts 28 minuten nodig heeft. In Marseille gaat het tijdens de tijdrit heel warm worden, richting 30 graden. Geen kans op neerslag, maar wel veel kans op wind. Windkracht 3 à 4 in de middag, terwijl het 's ochtends en 's avonds minder hard waait. In het begin zal de wind tegen zijn, maar daarna zal het een groot deel van de rit schuin in de rug staan. Kan een rolletje spelen, vooral omdat er een tijd langs het water wordt gefietst, waar weinig beschutting is.

Goed, een vlakke tijdrit van 22 kilometer, met ondertussen een korte klim van iets meer dan een kilometer. Die klim is wel lastig en kan heel wat benen breken, maar verder is dit wel echt iets voor de jongens die op de grote plaat kunnen stampen. Voor het grootste deel niet overdreven technisch, dus vooral hard rammen. Iets voor de specialisten, maar daar zijn er niet zoveel van. De lichtgewichten in het peloton gaan hier wel veel tijd verliezen, mede door de wind. Voor Froome een prima tijdritje, die gaat nooit in de problemen komen. Dit wordt niet spannend, sorry.
1. Roglic. De grote favoriet, zeker na zijn indrukwekkende optreden in de rit over de Galibier. Won al een heleboel tijdritten dit jaar en het maakt hem echt niet uit hoe lang of lastig ze zijn. Het klimmetje onderweg is desondanks in zijn voordeel, daar kan hij zo overheen knallen. Afdalinkje daarna kan hij ook prima aan, dat heeft hij ondertussen ook wel bewezen. In de stukken tussendoor gaat de grote plaat aan en wordt er stevig gefietst. Het zal droog zijn, dus een glibberpartij zoals in Düsseldorf is nu vrij onwaarschijnlijk. Ook een paar rustdagen genomen na zijn ritwinst, dus wellicht iets frisser dan de goede tijdrijders onder de klassementsrenners.
2. Froome. Gaat zijn vierde Tourzege veilig stellen tijdens deze tijdrit. In Düsseldorf was zijn tijdrit redelijk goed, terwijl die eigenlijk net te kort voor hem was. Nu zijn er wat meer kilometers en is er nog een klimmetje onderweg, waardoor Froome beter tot z'n recht komt. Daar gaat voor zijn directe concurrenten niets aan te doen zijn. Voor de ritzege wordt het lastig, normaal gesproken. Hoewel Sky vaak niet aan normaal doet, dus je weet het nooit.
3. Tony Martin. Viel tegen in Düsseldorf, zoals hij eigenlijk het hele jaar al tegenvalt. In de weken na de eerste tijdrijt ook niet bijzonder vaak in beeld gereden. Een magere Tour, die na deze tijdrit iets minder mager moet zijn. Klimmetje onderweg is niet direct in zijn voordeel, terwijl een compleet vlakke tijdrit tegenwoordig ook al geen zekerheidje meer is. Wordt lastig dus, maar een plaats bij de eerste vijf komt er uiteraard alsnog.
4. Küng. Enorm goed in Düsseldorf, alleen Thomas was hem te snel af. Daarna vrij weinig gezien van Küng, wat zonde is. Kan een leuke en aanvallende renner zijn, maar daar is de afgelopen weken weinig van gebleken. Misschien heeft hij wel geprobeerd om zijn benen zoveel mogelijk te sparen met het oog op deze tijdrit.
5. Kwiatkowski. Lollerkowski heeft een lachwekkend sterke Tour gereden en om zijn mutantenvorm te bekronen gaat hij ongetwijfeld zichzelf nog een keer helemaal uit elkaar trekken tijdens deze tijdrit.

Albert Timmer > Stephen Cummings

Lekker Maciej

quote:

Op zaterdag 22 juli 2017 15:14 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Titi

Nou nou nou

quote:

Op zaterdag 22 juli 2017 15:23 schreef Szura het volgende:
Van Baarle kennelijk zonder ploegleiderswagen onderweg

D&D hebben hem opgeschreven voor vandaag

Bodnar heeft ongekend zitten schroeien koekoek

quote:

Op zaterdag 22 juli 2017 15:25 schreef Szura het volgende:

[..]

Haha wat

Dat was een grapje Aangezien D&D hem hebben opgeschreven bij elke rit in hooggebergte

Dat gegeil op duitsers wordt wel beetje vermoeiend

quote:

Op zaterdag 22 juli 2017 15:33 schreef Columbiafan het volgende:

[..]

Nou, dat gegeil op Nederlanders, Baskjes, Colombiaantjes en Sagan is ook best vermoeiend.

Het klassieke vingerwijzen naar anderen

Sparen voor morgen

quote:

Op zaterdag 22 juli 2017 15:36 schreef Columbiafan het volgende:

[..]

Meer dan de helft van de Duitse wielrenners mag ik helemaal niet. Greipel, Burghardt, Martin, Arndt, Degenkolb...

De Deeg

Lollermoffen vandaag