Ik slaap nog niet zo goed, zeg maar onregelmatig of kort, word 's ochtends soms al moe wakker. Dat verschilt per dag. Ga dan af en toe liggen. Dat helpt meestal, kan ik weer normaal functioneren. Trekt wel weer bij, komt denk ik ook door de medicatie die ik momenteel slik. Daar gaat Koos Alberts nog van slaapwandelen. Verder steekt de zucht zijn kop soms op, daar moet ik mee zien te dealen. Hoewel dealen in deze zin misschien een misplaatste term is. Hoewel de trek steeds minder wordt had ik de vooruitgang iets sneller ingeschat. Er was me al verteld dat ik het niet moest onderschatten. Het zijn tijd nodig zal hebben. Dat heb ik in mijn hoofd geprent. Ook doordat het tijdens de opname gestaag vooruit ging. Bijna ongemerkt sluipend herstel je fysiek en mentaal. Ik ging zuchtend en sloffend op m'n slippers de kliniek in en verliet, op m'n Nikes, als ambitieuze sportman het pand. Zich voornemend geen slippertjes meer te begaan.Eenmaal op jezelf aangewezen wordt het opnieuw aanpakken. De steun die ik krijg is onontbeerlijk en belangrijk. De verantwoordelijkheid ligt echter bij jezelf. Geen excuses of indekken. Belangrijk is dingen gaan ondernemen en een dagindeling zien te vinden. Je huisje kun je echter maar een paar keer op orde brengen, je wasmachine maar een paar keer overuren laten draaien en je administratie moet je niet te veel overbelasten. Anders moet je een nieuwe account zoeken wegens overbelasting. Anders dan in de kliniek met begeleiding, ligt het initiatief en de verantwoordelijk alleen bij mij.
Tijdens de opname in Zevenaar had ik een vol en strak dagschema. Een druk programma, dat ik in de tussenuren of 's avonds zelf nog aanvulde met wandelen en sporten. De dagen vlogen in een poep en een scheet voorbij. Had me dan ook voorgenomen ze eens een poepje te laten ruiken. Niet gelijk harde rukwinden, maar meer fris en fruitige briesjes zonder gezucht. Ik was al gewaarschuwd dat, eenmaal thuis, het nog moeilijk genoeg zou worden. Ik klaag niet, hoort er allemaal bij, en moet er gewoon tegenaan. Heb deze situatie alleen maar aan mezelf te wijten.
Klote is wel dat ik net nu, sinds twee weken, een dikke vocht vasthoudende voet en enkel heb. Ik noem het gekscherend een klompvoet. Kan niet genoeg bewegen. Dat wilde ik juist voortzetten vanuit de opname. Word drie keer per week, door lieve en vakkundige medewerksters van de buurtzorg, met rekverband ingezwachteld. Ik hoop eerdaags weer actiever te kunnen zijn. Heb nu wel genoeg van het klompendansen tijdens 'Nederland in beweging.'. Ben inmiddels zes weken onderweg, lig eigenlijk wel op koers en op schema. Ik was in Zevenaar in vier weken al vijf kilo afgevallen. Had verwacht, vooral door m'n immobiliteit, dat er kilo's bij zouden zijn gekomen. Heb me net gewogen en zit nu op 91 kilo. Nog te zwaar, maar in twee weken tijd toch nog twee extra kilo's kwijt. Vergeleken met zes weken geleden is het een wereld van verschil. Sommigen zeggen dat ik weer op mezelf begin te lijken. Er beter uit zie, minder opgezwollen en minder zwetend. Frisser, energieker. Heb zelfs weer praatjes voor tien. Dus mocht je iemand tegenkomen met een omzwachteld hoofd, schrik dan niet. Grote kans dat ik de oren van zijn kop heb geluld. Gert, m'n neef die me ophaalde uit Zevenaar zei, 'Hé Herm, je loopt weer recht op.' Er is dan ook een grote last van m'n schouders gevallen. Ik zal nog wel tegenslagen krijgen. Moet er dan niet gebukt onder gaan maar, recht op in de wind, mezelf fier een poepje laten ruiken.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !