Wetenschappers op FOK! #29: Met Floppy Hats.

Volgens mij zijn de enige regels om te promoveren, dat iemand met promotierecht je promoveert en nadat je proefschrift door een correct geformeerde thesiscommissie is goedgekeurd. In theorie hoef je als promovendus niet verbonden met een universiteit te zijn, en kun je met een in eigen tijd geschreven thesis promoveren. (zie ook eredoctoraten.) In de praktijk komt dat (naast eredoctoraten) nauwelijks voor.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2017 16:13 schreef speknek het volgende:
Volgens mij zijn de enige regels om te promoveren, dat iemand met promotierecht je promoveert en nadat je proefschrift door een correct geformeerde thesiscommissie is goedgekeurd. In theorie hoef je als promovendus niet verbonden met een universiteit te zijn, en kun je met een in eigen tijd geschreven thesis promoveren. (zie ook eredoctoraten.) In de praktijk komt dat (naast eredoctoraten) nauwelijks voor.

Klopt maar binnen universiteiten gelden er wel eigen regels waaraan promovendi moeten voldoen.

Ik vind het altijd wel leuk om te horen dat er af en toe een 70 jarige promoveert op het leven van persoon x, dat blijkt dat iemand vanaf het pensioen zich helemaal in het rondte gewerkt heeft om dan nog een proefschrift af te leveren die vakgenoten prijzen. Mooie verhalen zijn dat.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2017 14:28 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Yup die is er (en een integraal onderdeel van de wetenschap) en alles wat je leest is daar doorheen gekomen.

Kan er dan een medicijn op de markt komen dat later blijkt niet zo goed te zijn, ja.

Net zoals een keuringsdienst vroeger verplichte om asbest op je dak te leggen en nu verbied om asbest op je dak te leggen.

Hoe zit het met de DSM-V stoornissen die bedacht zijn door mensen met banden met de medicijnenindustrie?

quote:

Op donderdag 12 oktober 2017 16:57 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Hoe zit het met de DSM-V stoornissen die bedacht zijn door mensen met banden met de medicijnenindustrie?

Geen idee dat moet je aan een psychiater vragen.

We hebben vanmorgen in mijn lab meeting dit stuk besproken:
The stories behind a CV
(de naam doet het je niet vermoeden, maar de auteur is een Nederlander).

Leuk om uit de verschillende struggles die ik zelf heb ervaren gedurende mijn carriere uit de doeken te doen. Uiteindelijk is het een heel competitief en selectief beroep wat ik mijn kinderen niet aan zou raden, maar tegelijkertijd wel de allerbeste baan in de wereld is voor mijzelf, nu ik op dit niveau ben aangekomen.

Ik heb dat stuk ook gelezen of er moet iets soortgelijks in nature hebben gestaan. Tja meestal hoor je dat soort verhalen alleen maar van mensen die iets bereikt hebben. Dat is ook altijd in dat jobs stukje van de nature dat zijn dan mensen die gestopt zijn in hun postdoc maar daarna een geweldige baan hebben gevonden. De mensen die stoppen met hun postdoc in diepe depressie raken. Of mensen die op een plek terecht komen waar ze zich niet thuis voelen, hoor je vrijwel nooit

quote:

Op donderdag 12 oktober 2017 17:30 schreef Shivo het volgende:
Leuk om uit de verschillende struggles die ik zelf heb ervaren gedurende mijn carriere uit de doeken te doen. Uiteindelijk is het een heel competitief en selectief beroep wat ik mijn kinderen niet aan zou raden, maar tegelijkertijd wel de allerbeste baan in de wereld is voor mijzelf, nu ik op dit niveau ben aangekomen.

Net als bij professionele sporten en muziek is de wetenschap een prachtig beroep als je in de top 10% mee kunt doen. Het is een vak met veel vrijheid waarin je je creativiteit kwijt kunt en je dromen na kunt jagen, met een prima vergoeding. Bonus, je ziet ook nog eens iets van de wereld, buiten vakanties om.

Maar als je niet met die top meekunt, dan ben je al snel een bottom feeder, en dan is het sappelen. Professionel musici zitten in hetzelfde schuitje: ben je niet goed genoeg voor de top, dan moet je zien te overleven door les te geven, of door op zo'n boot of in een hotel muziek te maken.

Wij kennen iets soorgelijks. Les geven aan studenten die daar niet op zitten te wachten, onderzoeksvoorstellen schrijven die worden afgekraakt door reviewers die de ballen verstand van het onderwerp hebben en met je idee aan de haal gaan, en concurrenten die je links en rechts voorbij razen, met steeds indrukwekkendere resultaten.

Dit is ook een van de redenen waarom ik veel strenger ben geworden bij de selectie van PhD studenten. Laatst was er een potentiele student die tegen een carriere switch zat aan te hikken, en die er wel brood in zag om een PhD te doen. Ze had weinig trek in de commerciele baan die ze aangeboden had gekregen, en 'wilde nog wel wat met techniek doen', voordat ze daarvoor te oud was. Dat is niet de juiste instelling. Die PhD is drie tot vijf jaar lang afzien, waarna de ellende pas echt goed begint, voordat het weer leuk wordt.

http://www.folia.nl/opini(...)te-van-twee-werelden

Leuk in de praktijk komt dat vooral neer op nog een extra interne ronde van beoordelen, zo gaat dat nu al bij beurzen die maar een beperkt aantal inzendingen per universiteit mogen hebben, die worden gewoon intern dmv commissie op dezelfde manier getoetst.

quote:

Op vrijdag 13 oktober 2017 04:16 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Net als bij professionele sporten en muziek is de wetenschap een prachtig beroep als je in de top 10% mee kunt doen. Het is een vak met veel vrijheid waarin je je creativiteit kwijt kunt en je dromen na kunt jagen, met een prima vergoeding. Bonus, je ziet ook nog eens iets van de wereld, buiten vakanties om.

Maar als je niet met die top meekunt, dan ben je al snel een bottom feeder, en dan is het sappelen. Professionel musici zitten in hetzelfde schuitje: ben je niet goed genoeg voor de top, dan moet je zien te overleven door les te geven, of door op zo'n boot of in een hotel muziek te maken.

[..]

Misschien ben ik naief maar volgens mij kun je als zelf beschreven bottom feeder toch ook zeer goed je gang gaan, als je je naar die rol schikt. Via een combinatie van lesgeven en het af en toe binnenhalen van subsidies kun je prima een klein lab onderhouden.

Een paar statistieken van mijn lab (est. 2010): tot nu dertien publicaties waar ik corresponding auteur op ben, tegenover twintig rejections (a.k.a. 1.5 afwijzingen per paper); drie subsidies verkregen uit vijftien subsidie aanvragen. Het aantal negatieve uitkomsten is dus veel groter dan het aantal successen en dat vergeten sommigen wel eens.

Medisch onderzoekfinancier ZonMw kende miljoenen euro's aan subsidie onwettig toe

Het zou zeer kwalijk zijn als dit zo is, maar dan nog: denkt men werkelijk dat onafhankelijk beoordelen mogelijk is in dit systeem? Onze hoogleraren zitten ook voortdurend in verschillende beoordelingscommissies en het wereldje is klein. Ze komen dus geheid voor de situatie te staan dat ze voorstellen moeten beoordelen van mensen die ze kennen (en die ze het geld gunnen).

Ik vind het nog steeds verknipt dat onderzoekers geacht worden in toekenningscommissies zitting te nemen. Dat is toch om gek van te worden, naast al die promotiecommissies en reviews (en managementtaken en oh ja, onderwijs en onderzoek)?

quote:

Op vrijdag 13 oktober 2017 16:40 schreef Shivo het volgende:

[..]

Misschien ben ik naief maar volgens mij kun je als zelf beschreven bottom feeder toch ook zeer goed je gang gaan, als je je naar die rol schikt. Via een combinatie van lesgeven en het af en toe binnenhalen van subsidies kun je prima een klein lab onderhouden.

Ik vind academische vrijheid in ieder geval een wassen neus. Ben je succesvol, dan zit je voortdurend in allerlei commissies en neem je deel aan bestuur van de universiteit. Zo blijft er weinig tijd over voor (goed) onderzoek en onderwijs. Ben je niet succesvol, dan ben je in ons veld voortdurend subsidies aan het aanvragen (waarbij een slagingspercentage van minder dan 5% niet abnormaal is) en kom je om in de onderwijstaken.

En tja, dan kun je nog zoveel inhoudelijke vrijheid hebben om te doen wat je wilt doen. Als daar geen tijd voor is, dan kom je er eenvoudigweg niet aan toe. Van de week heb ik met collega's eens wat alternatieve carrières op een rijtje gezet en we kwamen tot de conclusie dat we in elk van die banen meer vrijheid zouden hebben.

De enige manier om vrijheid te hebben, is door je tegen de gangbare regels en procedures van de universiteit te keren.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2017 14:46 schreef speknek het volgende:

Maar ik heb ook wel eens met EUR promovendi gesproken, die moesten minimaal 2 conferentie en 1 journal paper per jaar hebben. Dat vond ik echt gewoon debiel (eigenlijk worden ze misbruikt voor h-index oppompen door de begeleiders).

Als je als promovendus bij ons longitudinaal onderzoek doet en zelf je onderzoek opbouwt, dan is het erg lastig om die vier artikelen in vier jaar tijd gepubliceerd te krijgen. Kom je binnen op een lopend project waar al data voor verzameld zijn, dan kun je meteen gaan publiceren en zijn zes artikelen niet onhaalbaar.

Ik kijk daarom niet zozeer naar aantal publicaties, maar naar wat iemand aan ervaring heeft opgedaan. En ik lees een 'signature paper' van een sollicitant. Dat geeft een aardig beeld van kwaliteit. In onze laatste sollicatieronde hebben we sollicitanten die in enorme projecten meedraaiden en publicatiebeesten waren afgewezen omdat we er eenvoudigweg geen vertrouwen in hadden dat die zelfstandig een project zouden kunnen aansturen.

Het idee dat aantal publicaties of de impact factor van de tijdschriften waarin iemand publiceert je kan vertellen wat iemands kwaliteiten zijn, is waanzin. Daar moet je als sollicitatiecommissie wat moeite voor doen. En dat is juist ook de functie van een promotiecommissie.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2017 14:46 schreef speknek het volgende:

[..]

Oh nee daarom eindigde ik ook met dat ik niet voor een publicatie ratrace ben. In Nederland hoef je natuurlijk in principe überhaupt niets te publiceren om te promoveren (Of nouja een publicatie: je proefschrift/proefontwerp). Maar ik denk wel dat het als wetenschapper belangrijk is dat je jezelf in het internationale discours kunt begeven, en dat kunnen veel Japanners niet. Die staan een keer met knikkende knieën naast een poster en rennen daarna terug naar de hotelkamer. Dus minstens twee of drie conferenties moet je wel bezoeken. Maar ik heb ook wel eens met EUR promovendi gesproken, die moesten minimaal 2 conferentie en 1 journal paper per jaar hebben. Dat vond ik echt gewoon debiel (eigenlijk worden ze misbruikt voor h-index oppompen door de begeleiders).

Die laatste eis is op wel meer plaatsen hoor. Bij ons is vier eerste-auteur journal papers in een Q1 geranked tijdschrift (liefst top 10%) gewenst voor promotie; en de echte ondergrens ligt op twee. Daarnaast inderdaad één of twee internationale conferenties per jaar. Vanwege beperkte financiële middelen helaas vaak maar één per jaar.

quote:

Op zaterdag 14 oktober 2017 10:11 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik vind academische vrijheid in ieder geval een wassen neus. Ben je succesvol, dan zit je voortdurend in allerlei commissies en neem je deel aan bestuur van de universiteit. Zo blijft er weinig tijd over voor (goed) onderzoek en onderwijs. Ben je niet succesvol, dan ben je in ons veld voortdurend subsidies aan het aanvragen (waarbij een slagingspercentage van minder dan 5% niet abnormaal is) en kom je om in de onderwijstaken.

En tja, dan kun je nog zoveel inhoudelijke vrijheid hebben om te doen wat je wilt doen. Als daar geen tijd voor is, dan kom je er eenvoudigweg niet aan toe. Van de week heb ik met collega's eens wat alternatieve carrières op een rijtje gezet en we kwamen tot de conclusie dat we in elk van die banen meer vrijheid zouden hebben.

De enige manier om vrijheid te hebben, is door je tegen de gangbare regels en procedures van de universiteit te keren.

Ik werk dan wel niet op een universiteit maar op een onafhankelijk onderzoeksinstituut; evengoed spendeer ik behoorlijk wat tijd aan diverse commissies, reviews en andere zaken. Tegelijkertijd blijft er echt wel voldoende tijd over om mijn groep van nu +10 te onderhouden. Dus zo erg is het nu ook weer niet, en het is ook nuttig om een zegje te kunnen bijdragen over bepaalde zaken zoals essentiele infrastructuur.

heb nu een reviews binnen van een wat meer natuurkundig artikel, jeumig dat is een wereld van verschil, gewoon vier reviewers die je door middel van hun comments je artikel beter proberen te maken. Dat heb ik in de moleculaire biologie nog niet gezien.

quote:

Op maandag 16 oktober 2017 03:29 schreef Shivo het volgende:

[..]

Ik werk dan wel niet op een universiteit maar op een onafhankelijk onderzoeksinstituut; evengoed spendeer ik behoorlijk wat tijd aan diverse commissies, reviews en andere zaken. Tegelijkertijd blijft er echt wel voldoende tijd over om mijn groep van nu +10 te onderhouden. Dus zo erg is het nu ook weer niet, en het is ook nuttig om een zegje te kunnen bijdragen over bepaalde zaken zoals essentiele infrastructuur.

Denk je dat dat komt doordat je niet in een universitaire context zit? Of kan er een andere reden zijn, zoals culturele context of andere normen in een ander vakgebied?

Ik vermoed zelf dat een universiteit toch vrij specifieke verantwoordelijkheden met zich meebrengt, niet alleen ten aanzien van onderzoek maar ook onderwijs. Denk aan visitaties, curriculumvernieuwingen, onderwijsvergaderingen, veranderende institutionele eisen en veranderend beleid, jaarlijks terugkerende bezttingsproblemen... en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat je precieze verantwoordelijkheden zijn hangt natuurlijk af van welke nevenfunctie je bekleedt. Ik hoef in ieder geval geen directeur of coórdinator van onze opleiding te worden, want dat vreet tijd. Tegelijkertijd ontkom ik er ook niet aan om dan toch maar weer in een commissie zitting te nemen (al slokt mijn commissie niet veel tijd op en word ik ervoor gecompenseerd, dus ik heb weinig reden tot klagen).

https://www.ad.nl/ensched(...)wetenschap~a69144bd/

Ayayaj. Wetenschappers die hun vieze vingers niet thuis kunnen houden. Ik ben daar zelf gelukkig geen getuige van geweest. Wel word ik een beetje kribbig van het gedrag van mijn Japanse collega's tegenover studenten, met name het machtsvertoon. Dat kan echt niet meer.

quote:

Op donderdag 19 oktober 2017 11:25 schreef Lyrebird het volgende:
https://www.ad.nl/ensched(...)wetenschap~a69144bd/

Ayayaj. Wetenschappers die hun vieze vingers niet thuis kunnen houden. Ik ben daar zelf gelukkig geen getuige van geweest. Wel word ik een beetje kribbig van het gedrag van mijn Japanse collega's tegenover studenten, met name het machtsvertoon. Dat kan echt niet meer.

Bah

quote:

Op donderdag 19 oktober 2017 11:33 schreef motorbloempje het volgende:
Ja, gezellig. En je kunt ook zo weinig doen. Zelf ook tijdens faculteitsetentje aardig seksistisch behandeld, maar toen was die man nog deel van mijn commissie... dus ja... wat doe je dan?

meh

Een tegengeluid: ik ben behoorlijk wat lastiggevallen in m'n leven, maar op de werkvloer heb ik daar nooit mee te maken gehad. Hooguit heeft een hoogleraar eens een onhandige opmerking gemaakt over borstvoeding. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat seksuele intimidatie niet plaatsvindt in de wetenschap. Ik ken van collega's wel verhalen over één persoon in het bijzonder die bekendstaat als een viespeuk. Tegelijkertijd zijn die verhalen zo smeuïg omdat ze uitzonderlijk zijn en dus niet typerend voor hoe het er op onze werkvloer aan toegaat.

Overigens staat in het artikel hierboven ook: "De hoogleraar werkt in een mannenwereld en benadrukt dat het om een enkeling gaat. " En mijn ervaring buiten de wetenschap is juist dat het daar niet om een enkeling gaat...

Lastig ik heb wel tijdens een postdoc gewerkt aan een publicatie voor mijn vorige groep dat wordt vaak niet zo erg gevonden, maar dagen er vrij voor nemen lijkt me een lastige stap. Evenals dan maar stoppen met het project. Denk je dat er echt niets uit gaat komen?