[Etappe 17] La Mure - Serre-Chevalier #2

Etappe 17: La Mure - Serre-Chevalier, 183 km

Het begin van de 16e rit bleek toch lastig genoeg om enkele sprinters in problemen te brengen. Kittel, Groenewegen, Bouhanni, allemaal hadden ze moeite om het tempo in het peloton te volgen. Bouhanni wist later wel weer in z'n eentje terug te keren, razend knap. Na de snelle openingsfase moest George Bennett helaas opgeven, een behoorlijke tegenvaller voor de Nederlandse loterij. Ziek, net als Gilbert. Het zijn toch vooral de interessante renners die tijdens deze Tour moeite hebben om het einde te halen. Het tweede deel van de rit was vlak, terwijl het bijzonder hard waaide. Daardoor werd het al snel nerveus in het peloton en dat leverde uiteindelijk toch wat waaiertjes op. Enkele renners die hoog in het klassement staan, zoals Dan Martin, Meintjes en Contador, werden al snel op achterstand gereden. Verder gingen de meeste klassementsrenners goed om met de wind, wat eigenlijk wel jammer is. In de slotfase bleef er een groep van amper 30 man over, die zou gaan strijden om de dagwinst. In die groep zaten nog veel snelle mannen, met ook nog een aantal knechten. Op twee kilometer van de streep ging Bennati in de aanval en om hem terug te halen moest de loods van Boasson Hagen, Janse van Rensburg, vroeg in de achtervolging. Uiteindelijk zou dat Boasson Hagen de overwinning kosten, want hij had in de laatste meters van de rit niemand meer bij zich en hij liet zich daardoor wegdrummen in de laatste lastige bochten, dicht bij de streep. Matthews kon zich beter handhaven van voren en won op die manier de sprint, zijn tweede overwinning deze Tour. Hij deed wellicht de deur een beetje dicht voor Degenkolb, die na de finish extreem boos was. Zijn zoveelste ereplaats in de Tour, terwijl hij nog geen enkele keer een rit wist te winnen. Veel kansen gaat hij nu ook niet meer krijgen, we gaan de Alpen in. Het is tijd voor een lastige rit, met drie beroemde klimmen onderweg. Finish wederom na een afdaling, dat is bijna vaste prik tijdens deze Ronde van Frankrijk.




Voor het eerst start er een rit in La Mure, een dorp met 5000 inwoners in de Isère. Toch is de koers hier niet voor het eerst. De renners zijn al vaak genoeg langs dit dorp gereden, als ze over de Route Napoleon reden, de weg door de vallei die Grenoble en Gap met elkaar verbindt, over terrein waar Napoleon in vervlogen tijden nog wel eens een robbertje heeft staan te matten. Een andere koers van de ASO, de Dauphiné, is hier in 2014 nog geweest. Toen eindigde een rit in dit dorp en die rit werd gewonnen door een van de vreemdste renners van het peloton, Simon Spilak. La Mure heeft in het verleden twee renners van enige betekenis voortgebracht, Anatole Novak en Thierry Bourguignon. Novak was een verdienstelijke knecht die zelfs nog ooit een rit in de Tour wist te winnen, Bourguignon genoot in zijn tijd vooral veel bekendheid omdat hij als clown van het peloton geliefd was bij de supporters. In La Mure zelf is niet zo gek veel te beleven, maar het kan wel een goede uitvalsbasis zijn, want in de omgeving valt er genoeg te zien. Zo ligt La Mure niet ver van Notre-Dame de la Salette, een van de meest drukbezochte bedevaartsoorden van Frankrijk. Als je naar het meer van Monteynard gaat kom je daar in de buurt zo'n best wel toffe hangende brug tegen, speciaal voor de voetgangers. Vanuit La Mure heb je ook een uitstekend uitzicht op de bergen, waaronder La Pierre Percée, wat een opvallende verschijning is omdat er een gat in het midden zit. In La Mure kun je ook op de trein stappen, le Chemin de Fer de la Mure brengt je over een smalspoor door de bergen. In het voormalige mijnstadje, waar ze op zoek waren naar steenkool, staan ook nog een aantal musea. Daar vind je onder meer informatie over het verleden van het dorp en de streek. Gelukkig heeft La Mure ook nog een château, want anders tel je in Frankrijk niet mee.



In het begin van de rit rijden de renners over een brede weg door de vallei, in licht dalende lijn. Na een aantal kilometer wordt het vlak en niet lang daarna begint de weg voorzichtig omhoog te lopen. Richting Valbonnais gaat het twee kilometer omhoog aan 5%, maar vrij snel daarna is er ook weer een korte afdaling van twee kilometer. Na dat korte afdalinkje gaat het vervolgens een kilometer of 17 omhoog, waarvan het merendeel vals plat. Pas de laatste vijf kilometer van de 17 gaat het serieuzer omhoog. We zijn dan bezig aan de Col d'Ornon, een beklimming van de tweede categorie met een gemiddeld stijgingspercentage van 6,7%. Geen al te zware klim, maar alsnog wel vrij interessant, zo aan het begin van de rit. Net zwaar genoeg om toch al iets te forceren, maar als er geen actie op de klim is hebben we in ieder geval de omgeving nog, want de weg leidt ons langs allerlei prachtige bergen. Na 30 kilometers komen de renners boven op de Col d'Ornon en daarna gaan ze dalen richting het dorpje Ornon. Deze afdaling is niet bijzonder technisch. Er is nog wel een technische passage, met een aantal haarspeldbochten, maar verder is de afdaling behoorlijk recht, veel lange stroken waar je prima bij kunt trappen. Bovendien is de weg breed, dat is ook altijd wel handig. Het asfalt is alleen redelijk slecht, dat is wel hinderlijk. Voorbij Ornon gaat het nog een aantal kilometer verder naar beneden, de renners rijden dan langs een aantal fraaie rotswanden. Er zijn hier ook nog wel wat korte bochtjes, maar al bij al lijkt het me prima te doen. Eenmaal beneden komen de renners in een van de bekendste valleien van Frankrijk terecht. Als ze hier rechtsaf slaan rijden ze naar Bourg-d'Oisans, daar waar de voet van de Alpe d'Huez liggen. Die klim slaan we dit jaar gelukkig over. De renners slaan linksaf en rijden over een kaarsrechte en vlakke weg zeven kilometer rechtdoor, richting de tussensprint van de dag in Allemond. Dit dorpje, aan het meer van Verney, bereiken we na 47 kilometer.



Richting Allemond loopt de weg al even omhoog en aan het eind van het dorp zijn er nog wat haarspeldbochten, waar het vies omhoog loopt, om bij het meer te komen. Daarna is het wel weer even vlak, tot in Verney. Hier begint de volgende klim van de dag officieel, de Croix de Fer. De col van het ijzeren kruis is een bekende klim in de Tour, de koers is hier al een keer of 18 geweest. Voor het laatst in 2015, toen kwam de klim zelfs twee keer voor, in twee verschillende ritten. Tijdens de 19e rit, naar La Toussuire, kwam Pierre Rolland als eerste boven. Een dag later, in de rit naar Alpe d'Huez, was Alexandre Geniez degene die hier de punten mocht pakken. Veel zei dat uiteindelijk niet, in beide gevallen bleken ze aan het eind van de rit niet de winnaar te zijn. Andere renners die ooit als eerste boven wisten t komen zijn onder meer Michael Rasmussen, Bernard Hinault, Gert-Jan Theunisse, Fausto Coppi en Gino Bartali. Prima rijtje toch wel. Van deze kant is de Col de la Croix de Fer 24 kilometer lang en 5,2% gemiddeld. Een col van de buitencategorie, met een misleidend stijgingspercentage. Het is namelijk een behoorlijk onregelmatige beklimming, met tussendoor twee afdalingen van twee kilometer. De klim is vooral in het begin lastig, in de eerste zes kilometer gaat het onder meer drie kilometer aan 9% gemiddeld omhoog, met zelfs een kilometer aan 10% gemiddeld. Daarna zwakt het wat af, met twee makkelijkere kilometers en daarna volgt de eerste afdaling. Na die afdaling volgt er wel een enorm lastig stuk van zes kilometer, met onder meer een kilometer aan 11% gemiddeld en twee kilometer aan 9,5%. Na deze lastige strook wordt het weer wat vlakker en daarna volgt de tweede korte afdaling. Deze korte afdalinkjes zijn wel nog even listig, want de weg op de Croix de Fer is niet enorm breed, maar wel redelijk bochtig. Na deze afdaling gaat het nog vijf kilometer verder omhoog, met ook nog een kilometer aan 8%. Verder valt het qua percentages nog wel mee tot de top, het laatste stuk na de top van de Glandon lijkt minder zwaar te zijn, maar met meer dan 20 kilometer klimwerk in de benen kan het toch al gaan doorwegen. Na 78 kilometer, op meer dan 100 kilometer van de streep, komen de renners boven.




De afdaling van de Col de la Croix de Fer begint meteen met een aantal haarspeldbochten. De weg is niet al te breed en het wegdek is ook niet overal even goed. Voordeel van deze afdaling is dat het in het begin nogal overzichtelijk is. Iedere bocht komt ruim op tijd in beeld, dat maakt het geheel een stuk makkelijker. Na vijf kilometer in dalende lijn passeren de renners een dorpje, Saint-Sorlin-d'Arves, waar het allemaal wat minder overzichtelijk wordt. In dit dorpje liggen een paar gemene bochten, maar na het passeren van dit dorpje is de afdaling een aantal kilometer vrij makkelijk, het gaat een stuk minder steil naar beneden dan in het begin. Na een tijd wordt het wel weer wat lastiger. Als de renners in de buurt komen van La Toussuire wordt de afdaling weer wat bochtiger, met een reeks haarspeldbochten en ook nog tal van andere bochten. In principe ook allemaal nog wel te doen, het is allemaal wel in te schatten. Tussendoor is het ook nog een paar keer zo goed als vlak, ook deze kant van de Croix de Fer is niet zo regelmatig. De coureurs rijden ook nog door een aantal tunneltjes, met tussen die tunneltjes door een prachtig uitzicht over de omgeving. Na een afdaling van een kleine 30 kilometer komen ze uit in Saint-Jean-de-Maurienne, een dorp dat in de Tour van 2015 ontzettend vaak werd bezocht. Zo eindigde de 18e rit van die Tour in dit dorp, de overwinning ging toen naar Romain Bardet. Een dag later startte er een rit en nog een dag later werd Saint-Jean onderweg weer gepasseerd. Toen had ik het wel even gehad met Saint-Jean-de-Maurienne, en nu eigenlijk nog steeds. Snel door dus, de renners gaan een aantal kilometer door de vallei rijden. 13 kilometer gaat het grotendeels rechtdoor, langs een riviertje, met aan de zijkanten meerdere imponerende rotsblokken en bergtoppen. Van Saint-Jean-de-Maurienne gaat het verder richting Saint-Michel-de-Maurienne en in dit stuk loopt het een heel klein beetje vals plat omhoog. Na 119 kilometer, aan de voet van de volgende klim, bereiken de coureurs Saint-Michel.



In Saint-Michel-de-Maurienne verlaten we de vallei en begint direct de beklimming van de Col du Télégraphe. Deze klim van de eerste categorie is een echte klassieker, al meer dan 30 keer kwam de klim voor in de Tour. Als je de Galibier van deze kant wil beklimmen, moet je eerst over de Télegraphe. Het is alleen al even geleden dat de organisatie nog eens de Galibier wilde beklimmen. De laatste passage dateert van 2011. Gorka Izagirre kwam toen als eerste boven op de Télégraphe, in een rit met aankomst op Alpe d'Huez. Dit is pas de vijfde keer deze eeuw dat de Télégraphe in het parcours zit, in vergelijking met andere Alpenreuzen komt de klim er bekaaid vanaf. De Télégraphe is 12 kilometer lang en 7,1% gemiddeld. In tegenstelling tot de Croix de Fer een regelmatige klim, met vooral veel kilometers aan 7% en een enkele uitschieter richting 8%. Na 132 kilometer komen de renners boven op deze mooi en zware klim, daarna gaat het vijf kilometer redelijk licht naar beneden, over een brede en niet eens zo bochtige weg. Na 137 kilometer komt de koers door het bergdorpje Valloire en hier begint de laatste klim van de dag. De mythische Col du Galibier, een beklimming van de buitencategorie. Net als de Télégraphe sinds 2011 niet meer voorgekomen in de Tour, onder meer omdat er in 2015 nog een tunneltje op instorten stond. In 2011 kwam Andy Schleck hier als eerste boven, andere renners die hem voorgingen zijn onder meer Rasmussen, Soler, Vinokourov, Botero, Garzelli, Pantani en ga zo maar door. Bijna alleen maar legendarische klimmers, en Stefan Schumacher. De Galibier is van deze kant 17,7 kilometer lang en 6,9% gemiddeld. De klim is minder regelmatig dan de Télégraphe en is in het begin behoorlijk goed te doen. Pas in de laatste acht kilometer van de klim wordt het echt interessant, daar ligt het zwaartepunt. In die kilometers komt het niet meer onder 7,5%, met heel veel kilometers aan 8,5%. Richting de top loopt het steeds verder op, van negen naar uiteindelijk 10%.




Na 155 kilometer komen de renners boven op de Galibier. Op de top ligt voor de eerste renner die hier passeert nog een mooie prijs, de Galibier is dit jaar de hoogste top van de koers en daardoor wordt hier de Souvenir Henri Desgrange uitgereikt. Ook altijd prettig als dat op de Galibier gebeurt, want op de top staat een monument ter ere van de beste man, die lang geleden de Tour de France voor het eerst liet organiseren. Na de Col du Galibier hebben we alle klimmen gehad, het gaat nu in dalende lijn verder tot de finish. De eerste negen kilometer van de afdaling is het vrij lastig. De weg is niet ontzettend breed en het is vooral heel er bochtig. De nodige haarspeldbochten, maar ook genoeg andere bochten. We rijden door een prachtige omgeving, maar daar zal weinig aandacht voor zijn onder de renners. Het gaat ook nog redelijk steil naar beneden, hoewel de andere kant wel nog net een tikkeltje steiler is. Na negen kilometer in dalende lijn bereiken we de Col du Lautaret, hier is een bocht naar links, waarna de renners op een bredere weg terechtkomen. Vanaf dat moment wordt de afdaling steeds makkelijker. Deze weg is in het begin nog wel even bochtig, maar al snel gaat het toch voornamelijk rechtdoor. Erg steil gaat het ook niet meer naar beneden, richting het einde wordt het zelfs zo goed als vlak. Een ideale bijtrapafdaling, geen afdaling om veel verschil te maken. Een beetje een matige finale, denk ik. Gelukkig is de omgeving wel mooi. In de laatste kilometers gaat het rechtdoor en het is eigenlijk gewoon vlak. Pas in de slotkilometer is er weer een bocht, bij een rotonde op een meter of 400 van de streep. Na de rotonde, waar de renners naar rechts moeten, gaat het nog een aantal meter omhoog, een vals platte finish. Ook nog een flauw bochtje naar rechts in de laatste meters. Voor een sprint met een wat grotere groep wellicht weer wat onhandig allemaal.



Serre-Chevalier is een Frans skigebied, een overkoepelend geheel van 13 dorpjes. Het dorpje waar we nu eigenlijk finish heet La Salle les Alpes, maar vanwege economische redenen is het wat makkelijker om het op Serre-Chevalier te houden. Dit is namelijk een van de grootste skigebieden van Frankrijk, met meer dan 250 kilometer aan piste. Het is sowieso het belangrijkste skigebied van dit deel van de Alpen, mede daarom is de Tour hier ook al een aantal keer geweest. Zeven keer, volgens de organisatie. Dat is niet helemaal waar, want bij die zeven tellen ze twee aankomsten bergop in de omgeving mee. Daar trappen wij natuurlijk niet in, dus houden we het op vijf. Drie aankomsten in een van de dorpjes van het skigebied, tot nu toe. Voor het eerst in 1974, de Spanjaard Vicente Lopez Carril zou de eerste winnaar worden in deze gemeente. Een jaar later keerde de Tour al terug, toen ging de overwinning naar Bernard Thevenet, die later ook het algemeen klassement zou winnen. Daarna duurde het een tijd voor er weer eens een aankomst in Serre-Chevalier was, we noteren 1993. De Zwitser Tony Rominger reed toen een geweldig hard. Hij won twee ritten achter elkaar, eerst de rit met aankomst in Serre-Chevalier en een dag later ook nog eens de rit die vanuit dit gebied vertrok. Sindsdien is de Tour hier niet meer geweest, het mocht dus wel weer eens. In Serre-Chevalier kan je overigens meer doen dan alleen skiën of snowboarden, het is ook een gunstige omgeving voor fietsers. Logisch natuurlijk, met zoveel mythische beklimmingen in de buurt. Toch kan je het ook bij andere vormen van fietsen houden, zo passeren de renners op een aantal kilometer van de streep nog een BMX-baan. Weer eens wat anders.



In La Mure wordt het weer smeltendasfaltwarm. Tegen de 30 graden aan, met geen kans op neerslag. Wel weer kans op wat wind, maar minder dan tijdens de vorige rit en het is tijdens deze rit ook niet enorm relevant. In Serre-Chevalier is het wat minder warm, want dat ligt wat hoger dan La Mure, maar alsnog zal het ook daar niet koud zijn. In Serre-Chevalier en omgeving is er wat kans op neerslag in de middag, hoewel die kans niet enorm groot is. De wind zal daar wat minder had waaien, voor zover het boeit. Starten doen we om 12:20, nadat we om 12:10 zijn begonnen met de neutralisatie. Als je de start wil zien moet je waarschijnlijk weer uitwijken naar Eurosport. Eurosport 1, om precies te zijn. De HOME OF CYCLING is er normaliter op tijd bij, dat kunnen we van onze vrienden van Sporza en de NOS niet zeggen. Die zijn er om 14:10 pas, dan zijn de renners al bezig aan de beklimming van de Col de la Croix de Fer. De finish wordt verwacht tussen 17:17 en 17:57.



Het is een lastige bergrit en daar zijn er niet veel van, dus zouden de klassementsrenners zich moeten roeren. Ik heb alleen zo'n gevoel dat ze dat niet gaan doen. Ze gaan vast wachten tot de volgende rit, met aankomst bergop. Dat wil dus zeggen dat deze rit best wel eens voor wat sterke vluchters zou kunnen zijn, hoewel het grotendeels af zal hangen van de plannen van Sky. Een scenario zoals in de rit naar Foix sluit ik niet uit. Een aantal sterke klimmers op achterstand die zich al vroeg in de debatten mengen en weg weten te blijven. Prima rit voor Contador om nog eens iets te proberen, bijvoorbeeld.
1. Barguil. Sunweb is niet te stoppen en Barguil moet nog een keer wat punten voor de bergtrui binnen gaan halen. Hij gaat sowieso weer in de aanval en dan is hij niet te stoppen, want zo werkt dat tegenwoordig bij Sunweb. Een van de ploegen die symbool moet staan voor het nieuwe wielrennen, geinig.
2. Roglic. Primoz deed het de afgelopen dagen wat rustiger aan. Beentjes sparen voor een nieuwe vluchtpoging. Dan is dit een mooie gelegenheid om nog eens in de aanval te gaan, tenzij Sjorske hem heeft aangestoken.
3. Benoot. Tijdens deze Tour ook wel een redelijk veilige keuze als je iemand zoekt die graag in de aanval gaat. Komt er verder nog niet helemaal uit qua resultaten, maar met de instelling zit het alvast goed. Geen saaie renner, onze Tiesj.
4. Navarro. Die gaat ook altijd in de aanval, maar in de buurt van de overwinning komt ie dan weer niet.
5. Contador. Ik hoop dat hij nog één keer alles uit de kast gaat halen. Zeker nu zijn achterstand weer wat groter is omdat hij zich op het vlakke liet wegblazen door wat wind. Tijd voor een laatste kunstje.

Quintana heeft zin in patat

Bertje komt niet ver weg

José vindt t zelf ook wat ongelukkig

Quintana