[Etappe 13] Saint-Girons - Foix #2 Gelijk vuurwerk!

Etappe 13: Saint-Girons - Foix, 101 km

Na een aantal saaie ritten gingen we eindelijk weer de bergen in. Een rit door de Pyreneeën, die op papier vooral geschikt voor vluchters leek. Dat bleek in de praktijk nogal tegen te vallen. Er reed een groep weg met erkende rittenkapers als Thomas De Gendt en Steve Cummings, maar ze kregen nooit een grote voorsprong. Vooral dankzij Sky, die ploeg ging weer eens ouderwets de hele rit de boel controleren. Daardoor kregen we uiteindelijk toch een duel tussen de klassementsrenners, hoewel het de vraag is in hoeverre je echt van een duel mag spreken. Cummings was vooraan weggereden en deed een poging om voor het derde jaar op rij een rit te winnen, maar het treintje van Sky reed zo hard dat hij ruim voor de meet ingerekend werd. Kwiatkowski had weer wonderbenen en bleef maar op kop rijden. In de tussentijd reed Mikel Nieve dan nog wel even het skoekeloen in, met Froome en Aru achter hem aan. Daar profiteerde de rest niet van en dus kon Nieve vrolijk op kop gaan rijden nadat de werken van Kwiatkowski gedaan waren. Nieve bracht een uitgedund groepje der favorieten richting de top van de Peyresourde. In dat groepje bleven renners als Meintjes, Bennet en Yates over, terwijl grote namen als Contador en Quintana moesten lossen. Op het slotklimmetje richting Peyragudes ging Nieve van kop af en toen mocht de laatste knecht van Sky, Landa, het laatste stuk op kop rijden. Niemand durfde of kon ondertussen aanvallen, iedereen was aan het wachten op het laatste steile stuk. Bennett opende de finale op een meter of 600 van de streep, maar werd al snel weer bijgehaald door Landa en daarna, met amper 400 meter te gaan, ontplofte de koers pas. Een aanval van Aru, Froome die moest passen, de afgezakte Landa die weer naar voren reed en Bardet die uiteindelijk nog over Aru wist te wippen, wat Dan Martin dan weer niet lukte. Die laatste kilometer leek een eeuwigheid te duren en daardoor was er toch nog wat spanning aan het eind van de middag, maar in principe was het gewoon weer een zaadetappe van jewelste. Door de controle van Sky durft niemand iets te ondernemen. Daar gaat tijdens de volgende rit hopelijk verandering in komen. Froome raakte de gele trui kwijt aan Aru en Bardet pakte in een aantal meter naast de ritzege ook nog eens 20 seconden op Froome. Die gewonnen tijd had hij overigens direct weer moeten verliezen, want hij pakte net als Uran en Bennett een bidon aan in de laatste tien kilometer. Uran en Bennett kregen een tijdstraf, maar Bardet niet. Voor de zoveelste keer een dubieus besluit van de jury, die mensen maken geen al te beste Tour door. Er is nog hoop op een spannende Tour, maar dan moeten de renners er wel eerder aan gaan beginnen. Die mogelijkheid krijgen ze tijdens de tweede Pyreneeënrit wel. 101 kilometer, de kortste rit sinds de tijd van twee etappes op een dag. Kort, explosief, spanning en sensatie. Het kan zomaar een keer echt leuk gaan worden.




De volgende Pyreneeënrit start in Saint-Girons, een dorp met 6300 inwoners in het departement Ariège, regio Midi-Pyrenées. Saint-Girons is een niet zo boeiende stad aan de oevers van de Salat, een zijrivier van de Garonne. In het centrumpje staan een aantal redelijke gebouwen, waaronder de lokale kerk. De brug over de rivier is ook het aanzien waard, lijkt gebouwd te zijn in Romeinse stijl. Saint-Girons is een redelijk bekende plaats in de Tour. Het wordt de zevende keer dat de grootste grote ronde hier passeert. Het dorp wordt vooral gebruikt als startplaats voor epische ritten door de Pyreneeën, slechts één keer was Saint-Girons een finishplaats. Dat was in 2009, toen ging de 8e rit over een aantal zware cols richting dit dorp. Het werd best een floprit voor het klassement, want de finish lag te ver van de laatste klim om grote verschillen te creëren. De overwinning ging naar Luis Leon Sanchez, die in de vroege vlucht zat en aan de meet onder meer Sandy Casar en Mikel Astarloza wist te kloppen. In 2013 waren we voor het laatst in Saint-Girons, toen voor een rit richting Bagnères-de-Bigorre, met vijf zware Pyreneeëncols onderweg. Dat was ook een vrij laffe rit en daar wisten Dan Martin en Jakob Fuglsang van de profiteren. Zij reden op de laatste klim van de dag weg en werden in de laatste afdaling niet meer teruggepakt, waarna Dan Martin strijkijzer Fuglsang wist te kloppen. Als je nog cultureel en historisch verantwoord bezig wil zijn moet je in Saint-Girons zeker La Maison du Chemin de la Liberté bezoeken. In dit museum kom je alles tegen over het 'vrijheidspad', een route dwars door de Pyreneeën die werd bedacht door de bewoners en geallieerden in het uiterste zuiden van Frankrijk, om aan de Duitse bezetters te ontsnappen richting Andorra en Spanje. Omdat er in die tijd nogal veel grenscontroles waren moesten er nogal wat onherbergzame wegen genomen worden om mensen en informatie van het ene naar het andere land te krijgen. Je kan na een bezoek aan het museum ook nog deelnemen aan een tour, waarbij je zelf een deel van deze route kan afwerken. De renners starten aan de rand van het dorp en rijden daarna langs het museum richting het zuiden.



Tijdens de eerste kilometers van de rit rijden de renners langs de Salat, over een brede weg die steeds een klein beetje omhoog loopt. De weg is wel redelijk bochtig, maar verder is het een redelijk eenvoudig begin van de rit. In de eerste 13 kilometer komen we iets meer dan 100 meter hoger uit, dus bijzonder steil wordt het nooit. Na 13 kilometer is het ook al tijd voor de tussensprint van de dag, in het dorpje Seix. Dit kan zomaar weer een prooi zijn voor Kittel, aangezien het tot de tussensprint bepaald niet lastig is. Een paar rotondes zijn nog wel de grootste uitdagingen tot dit punt. Hoewel het in de kilometer richting de tussensprint wel nog een beetje omhoog loopt, maar ook dat is voor Kittel geen probleem. Al is die groene trui al lang binnen, maar dat terzijde. Enfin, na de tussensprint blijft het een beetje vals plat verder omhoog lopen, terwijl de renners nog een tijd door de vallei fietsen. Zes kilometer na de tussensprint verlaten de renners de Salat en slaan ze linksaf, waar de weg direct iets steviger omhoog begint te lopen. Na een tijd vlakt het weer wat af en gaat het via het inmiddels bekende vals plat verder richting de eerste echte klim van de dag. Ondertussen rijden we wel door een mooie omgeving, met kabbelende stroompjes, rotswanden langs de kant van de weg en een aantal kleine bergdorpjes. Na 25 kilometer rijden de renners door zo'n bergdorpje, Sérac. Hier ligt de voet van de Col de Latrape, een klim van de eerste categorie die 5,6 kilometer lang is en 7,3% gemiddeld. In totaal wordt er na de tussensprint in Seix 17 kilometer geklommen aan 3,4% gemiddeld, maar vooral het deel na Sérac is dus interessant. Het gaat eerst omhoog aan een procentje of vijf, maar daarna krijgen de renners een aantal kilometer aan 8% voorgeschoteld, voor het richting de top weer wat makkelijker wordt, het zwakt dan af richting 5%. De klim heeft in het begin een aantal haarspeldbochten, maar daarna gaat het over een brede en rechte weg verder richting de top, die na 31 kilometer bereikt wordt.




De Col de Latrape is niet eens zo heel vaak gebruikt in de Tour, dit is pas de zevende keer. Voor het laatste in 2011, in de 14e rit richting Plateau de Beille, waar de extreem lachwekkende Jelle Vanendert toen won. Sandy Casar, met net iets minder TB500 in z'n mik, kwam toentertijd als eerste boven op de Latrape. Ook in die rit ging de Col de Latrape vooraf aan de Col d'Agnes, de klim waar we na de afdaling aan gaan beginnen. Deze afdaling is vijf kilometer lang en niet enorm lastig. Wel bochtig, met onder meer vijf haarspeldbochten, maar de weg is breed en het gaat ook niet overal even steil naar beneden. Een paar steilere stroken, maar in principe zou dit toch prima te doen moeten zijn. We hebben al lastigere afdalingen meegemaakt tijdens deze Tour. Na 36 kilometer zijn de renners beneden en rijden ze door Aulus-les-Bains, waar meteen de voet van de volgende klim ligt. De Col d'Agnes gaat direct beginnen en deze col van de eerste categorie is 10 kilometer lang, terwijl het gemiddeld aan 8,2% omhoog gaat. Een pittige klim van de eerste categorie, met het zwaartepunt in het begin. De eerste kilometer gaat het omhoog aan 8,5%, met daarna kilometers aan 10 en 9%. Daarna nog een viertal kilomter aan 8%, waarna het richting de top wat makkelijker wordt met twee kilometer aan 6%. Het laatste stuk richting de top stijgt het wel weer aan 8%, waarna men na 46,5 kilometer boven komt. De klim is in het begin niet zo bochtig, maar richting de top komen de renners talloze haarspeldbochten tegen. Ondertussen hebben ze wel steeds een prachtig uitzicht over de omgeving. In de Tour is deze klim al een aantal keer voorgekomen, vijf keer om precies te zijn. Enkele grote namen zijn hier in het verleden ooit als eerste bovengekomen, zoals Robert Millar, Marco Pantani en Michael Rasmussen. Ook de Baskische god Mikel Astarloza wist hier eens als eerste boven te komen en in 2011 was Sylvain Chavanel de laatste dit dat lukte, wederom in de rit naar Plateau de Beille, gewonnen door de Alien van Neerpelt.




De afdaling van de Col d'Agnes is best lang, liefst 17 kilometer gaat het naar beneden. Het begin van de afdaling is best pittig, want het is direct extreem bochtig. Een aantal onorthodoxe bochten ook, hoewel het vrij snel weer wat normaler wordt. Door een idyllische omgeving, met koeien langs de kant van de weg, gaat het verder richting het meer van Lers. In de buurt van dit meer, na vier kilometer dalen, loopt de weg ook even kort omhoog, want we zijn nu in de buurt van Port de Lers. Deze klim, ook al een aantal keer voorgekomen in de Tour, breken we af voor we er goed en wel aan beginnen. Na het meer slaan de coureurs linksaf en wordt er verder gedaald richting Le Port en Massat. Dit tweede deel van de afdaling begint direct weer lastig, met een aantal flinke haarspeldbochten. Het is hier steil, maar het terrein is wel open en daardoor zouden die bochten toch goed in te schatten moeten zijn. Na een aantal kilometer dalen verdwijnen de haarspeldbochten en daarna is het makkelijk verder dalen. Bijna geen vervelende bochten en het loopt ook steeds minder steil naar beneden. Na 60 kilometer rijden de renners door Le Port en even verderop passeren ze Massat, waar de laatste klim van de dag gaat beginnen. Tussen Le Port en Massat gaat het bijna niet naar beneden, maar na Massat gaat het wel omhoog. Mur de Péguère staat op het programma, een klim van de eerste categorie die negen kilometer lang is en 8% gemiddeld. Door een donker bos rijden de renners over een kronkelige, niet al te brede weg naar boven, hoewel ik nu vooral het tweede deel van de klim beschrijf. Het eerste deel val al bij al mee, met vijf kilometer aan 6% en tussendoor een vlakkere kilometer aan 3%. Op iets meer dan drie kilometer van de top rijden de renners door Boussenac en na dit gehucht slaan ze linksaf en komen ze op een veredeld geitenpad terecht. Het is hier smal, donker en vooral heel erg steil. Drie kilometer aan meer dan 10%, waarvan de eerste van de drie zelfs aan 13% gemiddeld omhoog gaat, met een piek van 18%. In de laatste twee kilometer van de klim blijft het steil, 11% gemiddeld in de laatste kilometer voor de top, met her en der nog een uitschieter richting 16%. Op 26 kilometer van de streep bereiken we de top van Mur de Péguère.




Mur de Péguère is pas één keer eerder gebruikt in de Tour. Dat was in 2012, ook in een rit richting Foix. Sandy Casar kwam toen als eerste boven, hoewel hij daar uiteindelijk niet veel aan had. Een omvangrijke kopgroep was weggereden, met onder meer een duo van Rabobank. Steven Kruijswijk en Luis Leon Sanchez hadden het ruime sop gekozen en vooral Sanchez had weer eens een goede dag. Desondanks moest hij lossen op Mur de Péguère, maar in de afdaling wist hij terug te keren. De afdaling is op zichzelf niet zo lastig, maar in 2012 hadden een aantal onverlaten het extra moeilijk gemaakt. Dit was de beruchte afdaling van de punaises. Het regende lekke banden in het achtervolgende peloton en de onfortuinlijke Robert Kiserlovski ging door een lekke band hard onderuit, waarbij hij zijn sleutelbeen brak. Het is te hopen dat het nu wat beter gaat, want dat waren vervelende taferelen. Zo'n beetje alle grote namen hadden een lekke band en dan muisde Pierre Rolland er ook nog eens vanonder, dat leverde hem weinig sympathiepunten op. Hoe dan ook, de laatste kilometers van de klim rijden de renners over een smal weggetje, maar op de top komen ze uit op een grotere weg en die brengt ze rechtstreeks naar Foix. De afdaling is dus, op mogelijke punaises na, niet lastig. Er zijn bijna geen lastige bochten te vinden en het gaat ook niet verduiveld steil naar beneden. Een ideale afdaling voor Froome, hier kan hij weer met z'n ballen op de buis gaan zitten om dan vervolgens zijn koffiemolentje helemaal aan gort te hatseflatsen. Pas in de buurt van Burret, na 13 kilometer dalen en op 14 kilomeer van de streep, ontwaar ik een paar scherpere bochten die niet helemaal lekker in te schatten zijn. Tegen die tijd zitten we wel al bijna aan het eind van de afdaling, want in de laatste tien kilometer van de rit wordt het steeds vlakker. Het laatste stuk richting Foix gaat het maar heel licht naar beneden, bijna niet waarneembaar. Na 92 kilometer rijden we door La Coupière, waar het vlak is. We passeren de plaats waar Luis Leon Sanchez in 2012 zijn vluchtgenoten wist te verrassen met een late demarrage. Vanaf dit moment is het op de grote plaat tot de finish stampen, zonder problemen. Pas bij het binnenrijden van Foix liggen er nog wat grote obstakels in het parcours. Zo komen de renners in de laatste kilometer nog een bocht naar rechts tegen en daarna bij een rotonde een bocht naar links. Vervolgens gaat het wel redelijk rechtdoor richting de rand van de stad, tot op 300 meter van de streep, want dan volgt er een leuke bocht van 180 graden, terug de stad in. In de laatste meters gaat het dan wel weer rechtdoor tot de finish.



Foix is een stad met 10.000 inwoners, waar de Tour al een aantal keer is geweest. In 2012 uiteraard, daar heb ik het al uitgebreid over gehad. In de rit waarin de Mur de Péguère debuteerde gingen we uiteindelijk naar beneden richting Foix, hoewel de finale toen totaal anders was. Nog een extra vlakke lus rond Foix, die ongein slaan we nu gelukkig over. Luis Leon Sanchez was bergop niet de sterkste, hij was eigenlijk zelfs zwak. Niet zo erkende klimmers als Sagan en Gilbert gingen beter omhoog, maar Sanchez ging dan weer hard naar beneden. Samen met Gilbert reed hij naar een groepje met onder meer Sagan, Gorka Izagirre en Sandy Casar toe. Op het moment dat het even stil dreigde te vallen ging Sanchez er meteen vandoor en in die tijd wist je dan dat de vogel gaan vliegen was. Lulu bezorgde het geplaagde Rabobank toen een broodnodige overwinning, want verder leek hun Tour helemaal nergens op. Ze waren nog met vier man in koers, vooral dankzij het slagveld in de rit naar Metz. Wat was men toen blij met Sanchez, een paar maanden later zou dat een compleet ander verhaal zijn. Ook in 2008 was Foix een aankomstplaats, toen ging de overwinning naar Kurt Asle Arvesen. In 2001 en 2007 was Foix dan weer een startplaats, dus op basis van slechts twee aankomsten in de stad moeten we voorlopig tot de conclusie komen dat het een stad is die gunstig zou moeten zijn voor vluchters. Foix is overigens een stad die het vooral moet hebben van het lokale kasteel. Dat torent hoog boven de stad uit en is daarmee de absolute blikvanger. Je kan ook nog wel wat mooie plaatjes schieten langs de Ariège, die Foix doorkruist, maar daarna heb je de hoogtepunten van Foix snel gehad. Hoewel je misschien het geluk hebt dat je Miss France 2009 hier tegen het lijf loopt. Chloé Mortaud, zo heet ze. Voor de viespeuken onder ons misschien wel genoeg reden om naar Foix te trekken. Daarnaast komt Eric Carrière hier ook nog eens vandaan. Een voetballer, die zelfs nog Frans international is geweest. Met zijn carrière ging het dus wel goed.



Warm gaat het wederom niet worden. In Foix hooguit 23 graden, in Saint-Girons zal dat niet veel anders zijn. In de ochtend is er veel kans op regen, maar in de middag zou het droog moeten zijn. Er zal wat meer wind zijn dan tijdens de afgelopen dagen, maar een grote rol gaat dat niet spelen. Deze extreem korte rit begint pas heel laat. 14:35 staan de mannen aan het vertrek, een uur of vier later dan een dag eerder. Daar gaat het ritme van de renners, arme jongens. Aangezien de rit pas zo laat begint zal de rit volledig worden uitgezonden. Je hoeft dus niet uit te wijken naar Eurosport, gewoon meteen Sporza op je tv sodemieteren. De finish wordt verwacht tussen 17:15 en 17:33, wat later dan tijdens de vorige rit. Het is een superkorte rit en die staan vaak garant voor spektakel, daarom is het mijn advies om vanaf 14:30 voor de tv te zitten. Moet wel heel raar lopen wil dit een flopshow worden.



Aanvankelijk leek dit mij een rit voor de klassementsmannen. Op papier is het een goede rit, zeker als je bedenkt dat de vorige rit extreem zwaar en lang was. Korte, explosieve ritten werken vaak het beste als de ritten daarvoor wat langer en zwaarder waren. Kritiek op de parcoursbouwers is bijna altijd terecht, maar dit hebben ze nog best aardig gedaan. De vorige rit liep alleen niet helemaal zoals gedacht, want Froome raakte zijn gele trui kwijt. Nu staat Astana ineens aan de leiding en het is maar de vraag of zij in staat zijn om de hele dag de koers te controleren en of ze dat überhaupt willen. Doordat Sky niet meer hoeft te controleren stijgen de kansen voor de vluchters, zeker als je bedenkt dat de zege in Foix tot nu toe altijd naar de vluchters is gegaan. Helaas is Luis Leon Sanchez er niet bij. Hij won in Saint-Girons en in Foix, daar had je tijdens deze rit dus met een gerust hart al je eigendommen op in kunnen zetten. Zonder Sanchez blijven er nog genoeg renners over die een poging willen wagen om een rit te pakken, vooral omdat er nog steeds maar één kans voor de vluchters is geweest. Toch lijkt deze rit niet heel geschikt voor de vluchters, want het is heel kort en zodra een ploeg op het idee komt om tempo te maken is er al bijna geen gelegenheid meer om een grote voorsprong te vergaren. Sky zal ook wel gebrand zijn op revanche, ze zullen zich niet zo willen laten verrassen als tijdens de Vuelta en ze zullen de gele trui ook wel weer willen heroveren. Daarom ga ik toch maar uit van een strijd tussen de klassementsmannen. Ik hoop het ook, want uiteindelijk hebben we nog steeds vrij weinig strijd gezien. De tijdsverschillen zijn gering, maar veel spektakel hebben we niet gehad.
1. Landa. Sky heeft Landa boos gemaakt en dat moet je niet doen. Ze hebben Mikel al zo vaak in de maling proberen te nemen, daar trapt hij niet meer in. Ze kunnen allemaal z'n rug op. Als het niet gaat zoals Landa wil kan hij nog wel eens gekke dingen gaan doen en dat gekke ding kan nu zomaar zijn dat hij gaat aanvallen. Zijn vorm is zo goed dat hij op het moment misschien wel de beste klimmer is. Hij kan dus wegrijden op Mur de Péguère, als hij wil. Ik hoop dat hij dat doet, want dat zorgt voor meer drama en dat is altijd beter.
2. Dan Martin. Bergop niet de beste, maar als het eindigt in een vlakke sprint is hij waarschijnlijk met Uran de snelste. Maar Uran negeer ik, want zo'n lachwekkend Colombiaantje dat even een nieuw contract moet scoren nemen we niet serieus. Martin doet er verder wel alles aan om niet te winnen, dus hij gaat vast het sprintje winnen terwijl er nog iemand voorop rijdt. Landa, hopelijk.
3. Bardet. Afdaling is niet echt lastig genoeg voor hem en in de sprint gaat hij ook al niet winnen, dus dit gaat geen tweede overwinning op rij worden voor Romain. Wel weer aan een bijzonder knappe Tour bezig, alleen moet hij nog even wat meer initiatief gaan nemen. Zo'n sprintje aan het eind is natuurlijk leuk, maar met een beetje meer lef maak je kans om meer tijd te winnen.
4. Aru. Gele trui geeft vleugels, maar waarschijnlijk niet genoeg om hier met de overwinning aan de haal te gaan. Niet echt in zijn voordeel, deze rit. Zijn ploeg is ook niet zo sterk, zeker niet nu Cataldo is uitgevallen en Fuglsang zwaar gehavend is. Lijkt mij dat andere ploegen hier initatief gaan nemen en dat Aru gaat volgen. Als hij zijn voorsprong wil uitbouwen zal hij waarschijnlijk op andere ritten mikken, volgende week in de Alpen.
5. Froome. Deze rit heeft wel wat weg van de rit naar Bagnères-de-Luchon van vorig jaar en daar won hij. Dus kan hij deze rit ook wel eens winnen, vooral omdat de afdaling ideaal is voor zijn manier van dalen. Ik hoop alleen dat de tegenstand nu bloed ruikt en probeert om hem op Mur de Péguère te lossen. Hij is blijkbaar kwetsbaar op de steile stroken, dan gaan die laatste drie kilomeer van de muur wel lachen worden.

heb m gelijk even gereekst

zo makkelijk is het niet om weg te komen

heerlijk bergmeertje

Ducrot, leuke anekdote