ESF-Land van de week: NEDERLAND (Jaren '50-'60-'70)

NEDERLAND Jaren ‘50-’60-’70

Waar kennen we de Nederlanders in die tijd van?

Te veel om op te noemen natuurlijk. In eerste instantie van de wederopbouw en de spruitjeslucht, maar ook de opkomst van het feminisme, exotisch eten als bami en macaroni, de eerste jaren van de televisie, de bouw van Flevoland, Europese successen voor de Nederlandse voetbalteams, de onafhankelijkheid van Suriname, de oliecrisis, en uiteraard niet te vergeten de grote doorbraak van de zingende kraanmachinist Leen Huijzer.



Hoe doen ze het op het ESF?

Nederland deed het heel wisselvallig in de eerste drie decennia op het ESF. In de eerste jaren was Nederland bijzonder succesvol, en op het tweede en vierde Songfestival in 1957 en 1959 werd er zelfs gewonnen door Corry Brokken en Teddy Scholten. Nederland was daarmee het eerste land dat een tweede keer wist te winnen. In de jaren '60 keerde het tijd echter zeer drastisch, en waren veel inzendingen van een ronduit beroerd niveau. De resultaten waren er ook naar, en in deze donkere periode eindigde Nederland steevast in het rechterrijtje en in 1962 en 1963 werden zelfs twee laatste plaatsen met zero points gepakt. Pas aan het eind van het decennium draaide de wind. Voor het eerst in jaren werd weer eens werk gemaakt van een sterk Nationaal Songfestival, en dat leidde meteen tot een (gedeelde) overwinning van Lenny Kuhr.

De sterke serie hield aan in het begin van de jaren '70, en mede door het tijdelijk vrijgeven van de taalregel wist Nederland vele goede uitslagen neer te zetten. De kroon op de goede periode was de winst van Teach-In in 1975. Daarna daalde het niveau van de inzendingen weer, en door de terugkeer van de taalregel moest het ook weer in het Nederlands, en in de rest van het decennium kwam Nederland niet verder dan de middenmoot.

De wisselvalligheid van de eerste drie decennia van het ESF is ook te zien aan de extremen in de uitslagen: in 24 jaar won Nederland vier keer, maar werd het ook vier keer laatste. Er werden naast de vier eerste plaatsen daarentegen maar vier andere Top 8-klasseringen gescoord, alle vier in de periode 1970-1974.

Hoe ging het door de jaren heen?

Nederland had het voorrecht om het allereerste lied op het allereerste ESF te mogen zingen in 1956. De gelukkige was Jetty Paerl. Dit was een Joodse zangeres, die jaren eerder in de bezettingstijd het Nederlandse volk probeerde op te beuren via Radio Oranje in Londen, met liedjes van het kaliber "Er staat een NSB'er op de hoek van de straat" en “Het lied van de Watergeus”. Later zou ze in het verzet gaan, om vanuit Engeland achter de frontlinie van de geallieerden aan terug naar Nederland te komen. In deze periode werkte ze onder meer als vrachtwagenchauffeur voor het leger. Na de oorlog bleek dat haar dappere werk niet had kunnen voorkomen dat een groot deel van haar familie was uitgemoord. Op het ESF zong ze De Vogels Van Holland, een liedje dat was geschreven door Annie M.G.Schmidt. De tweede Nederlandse inzending van dat jaar kwam van Corry Brokken, die juist aan het begin van een glansrijke carrière stond. Beide liedjes wonnen niet, de eerste zege ging naar Zwitserland.

Een jaar later mocht Corry Brokken het nog eens proberen en deze keer was er wel succes. Net Als Toen, geschreven door Willy van Hemert, bleek een tijdloze klassieker, die met een straatlengte voorsprong de concurrentie op het ESF 1957 achter zich liet:


In 1958 mocht Corry voor de derde maal namens Nederland meedoen, maar de Europese jury's waren nu wel op haar uitgekeken. Heel De Wereld werd met maar 1 punt laatste. Hiermee zette ze wel een opmerkelijk record neer, door zowel eerste als laatste te worden op een ESF.

In 1959 was het de beurt aan Teddy Scholten, met andermaal een liedje van Willy van Hemert. Deze tekstschrijver zag zijn zoontje in de tuin spelen en op de grond vallen, waarop hij vroeg of het pijn deed. "Een Beetje" was het antwoord en een ESF-winnend lied was geschreven. Het viel vooral in de smaak in Frankrijk (4 pnt) en Italie (7 pnt), waar men de rijmende ee-klank als een mooie vondst beschouwde. Teddy won naast de beker ook een grote geldprijs van 200 euro.


Een Beetje pakte 21 punten op het ESF. Daarna brak een extreem zwakke periode aan, want in de 9 (!) daaropvolgende jaren werd dit aantal zelfs bij elkaar opgeteld niet meer gehaald. De jaren 1960 werden aangevangen door Rudi Carrell. Een zeer goede zanger, acteur, entertainer en alleskunner (dat vond hij zelf overigens ook). Wat Een Geluk werd door hem uit de maat naar een 12e plaats met 2 punten gezongen.

In 1961 was Greetje Kauffeld de intern aangewezen Nederlandse afgevaardigde. Zij was zelf al zo weinig enthousiast over haar liedje Wat Een Dag dat ze besloot om het maar niet op een LP uit te brengen. De rest van Europa gaf haar gelijk. Met 6 punten werd ze gedeeld 10e van de 15 deelnemende landen.

In 1962 gingen De Spelbrekers met Katinka. Zij hadden een nieuwe primeur. Het was de eerste Nederlandse inzending die met 0 punten eindigde. Het liedje was ietwat ongelukkig geloot, vlak voor winnaar Frankrijk, en tot overmaat van ramp viel halverwege hun optreden ook nog het licht uit. Katinka werd ondanks het resultaat wel een klassieker in eigen land, en later zelfs nog vele malen gecoverd, onder meer in een reggae-versie en als een ode aan de 'lekkere worst van de Hema' op dezelfde melodie.


De gifbeker was echter nog lang niet leeg, want ook het jaar erna werd Nederland puntloos laatste. Annie Palmen zong in 1963 Een Speeldoos. Dat was toch ook wel één van de minste inzendingen die ons land ooit stuurde. Een jaar later werd gehoopt op betere tijden met de razend populaire zangeres Anneke Grönloh. Zij had met Brandend Zand en vooral Paradiso maandenlang de 1e plaats in de nationale hitparade bezet. Anneke was in 1964 als Indische ook de eerste Aziatische deelnemer aan een ESF. Maar het mocht niet baten. Jij Bent Mijn Leven haalde 2 punten. In 1965 werd met Conny Van den Bos weer een populaire zangeres gestuurd. 'T Is Genoeg was helaas niet genoeg voor de Top 10 en werd 11e met 5 punten.

In 1966 had Nederland weer een primeur. Nadat Milly Scott op het NSF een monsterzege had geboekt, werd ze de eerste zwarte artiest op een ESF. Haar liedje kon Europa maar weinig bekoren, en ze kwam niet verder dan 2 punten. Dat is hetzelfde aantal als Thérèse Steinmetz met Ringe-Dinge-Ding vergaarde in 1967. In deze aaneenschakeling dieptepunten moet het NSF van 1968 ook weinig hoop hebben gegeven. Er deden slechts vier liedjes mee en niemand minder dan Ronnie Tober was de beste. Na 16 jury's op het ESF bleek alleen Italië een puntje over te hebben voor zijn zangkunsten en had Nederland de vierde laatste plaats in elf festivals op overtuigende wijze weten te pakken.

Alles werd anders in 1969. In tegenstelling tot een jaar eerder was het NSF bijzonder sterk bezet, met onder de deelnemers namen als Dave, Patricia Paay, Anneke Grönloh en Rob de Nijs. Voor de overwinning kwamen zij niet in aanmerking. Die strijd ging tussen Lenny Kuhr met De Troubadour en Conny Vink met De Toeteraar. Conny bleek de favoriet van het publiek, maar de jury overrulede die beslissing door Lenny meer punten te geven en haar met het kleinst mogelijke verschil te laten winnen.


Het echte ESF leidde zowaar tot een nog krappere overwinning. In de puntentelling ging het lang gelijk op tussen een groot aantal landen. Met nog twee stemmende landen te gaan had Nederland een voorsprong van 2 punten op Spanje, UK en Frankrijk. De Portugese jury gaf ons vervolgens niets, maar wel 2 punten aan Spanje en Frankrijk en één aan de UK, waardoor er 3 landen leidden, met de Britten op het vinkentouw. De Finse jury moest de beslissing brengen. Zij gaven meteen 1 punt aan de UK, waardoor één van de drie koplopers de vermoedelijke winnaar zou worden. De Finnen gaven echter alle andere punten aan landen in de achterhoede, waardoor het ESF opeens vier winnaars had. Een zeer bijzonder en onverwacht scenario, waarvoor geen regels bedacht waren! Met de regels die later werden ingesteld, namelijk kijken naar het land dat de meeste keren het hoogste puntenaantal had gekregen, zou Nederland hebben gewonnen. Met de huidige regels van het grootste aantal landen dat punten had gegeven, zou Frankrijk de winnaar zijn. Hoe dan ook, waren alle matige prestaties van de jaren '60 vergeten met deze spectaculaire Nederlandse zege.


Het lot bepaalde dat het ESF een jaar later in Nederland werd gehouden. Dit was voor wat betreft het aantal deelnemende landen niet het meest succesvolle ESF. Er deden slechts 12 landen mee. De reden was de uitslag van het jaar ervoor. Waar wij nu terugkijken op een ludieke speling van het lot met een grappige uitkomst, werd dit in diverse Europese landen niet zo luchtig opgenomen. Oostenrijk, Portugal, Noorwegen, Zweden en Finland vonden het een grove schande dat dit zomaar mogelijk was in een serieuze liedjeswedstrijd en besloten het ESF om deze reden te boycotten.

Op dit ESF van 1970 trad Nederland meteen als eerste aan met de groep Hearts of Soul. Dit was een groep van de drie zingende zusjes _{(waar kennen we dat van?)} Maessen, van wie Stella in latere jaren de succesvolste zou worden. Hun deelname was echter niet onomstreden. Op het NSF werkte men met een 11-koppige internationale jury (uit de elf andere landen) en 5 Nederlandse juryleden. Na de buitenlandse stemmen leidden Saskia & Serge met 5 punten heel ruim en kon de overwinning hen bijna niet meer ontgaan. De nationale jury dacht daar anders over en gaf alle 5 punten aan Hearts of Soul, en de andere 9 liedjes niets. Daardoor ging niet Het Spinnewiel, maar Waterman naar het ESF, na een opmerkelijke 6-5 verhouding in de punten. Dat liedje zou in de RAI vervolgens onopvallend 7e worden.

Een jaar later wonnen Saskia en Serge het NSF wel. Dat was niet zo'n wereldprestatie, want ze waren intern aangewezen (al dan niet als goedmakertje) en alleen het liedje moest nog bepaald worden. Dat werd Tijd en deze alleraardigste, maar in de vergetelheid geraakte inzending werd op het ESF van 1971 keurig 6e.

Ook in 1972 werden de deelnemers intern aangewezen. Sandra & Andres waren de gelukkigen en in hun eigentijdse groene outfits maakten ze het vertrouwen helemaal waar. Geholpen door de laatste startpositie miste Als Het Om De Liefde Gaat de Top 3 op één punt en werd het in diverse vertalingen een Europese hit. Zoals de meeste Nederlandse ESF-duo's gingen ze enkele jaren later wel met een conflict uit elkaar.


De goede Nederlandse reeks kreeg een stevige dip in 1973. Toen werd Ben Cramer gestuurd, met een liedje van Vader Abraham. Laat deze gedachte even inwerken...
Deze zin van elf woorden bevat op ESF-vlak zo veel ellende, dat het eigenlijk niet meer goed kán komen. Dat kwam het ook niet, want De Oude Muzikant werd 14e van de 17. Dat was wel jammer, want er waren al Engelse, Franse en Duitse versies opgenomen en de singles waren al geperst, om het aankomende ESF-succes internationaal uit te melken. Die konden helaas allemaal rechtstreeks naar de prullenbak. Die prullenbak puilde overigens sowieso al uit, want vlak voor Ben’s optreden gooide de zenuwachtige Cliff Richard (UK) een glas chocomel zo over Ben’s zondagse pak heen, waardoor hij nog op het laatste moment van outfit moest wisselen.

Er werd wel snel lering getrokken uit dit faaljaar. In 1974 werden de internationale sterren Mouth & MacNeal gestuurd. Zij hadden al tot in Amerika Top-10 hits gescoord, en behoorden vooraf ook tot de favorieten. Op een bijzonder sterk bezet ESF bleek de overwinning iets te hoog gegrepen, maar een derde plaats achter Waterloo en Si was een uitstekende uitslag en I See A Star werd in vele landen een grote hit. Naar goed gebruik ging ook dit duo later met slaande ruzie uit elkaar.


Is het lang geleden? Zo begint de meest recente Nederlandse ESF-winnaar uit 1975. Het antwoord is dus ja. Teach-In mocht na een ronduit idiote nationale selectiemethode naar de eindronde. Op het NSF zongen drie acts (verder nog Albert West en Debbie) hun eigen liedje en de twee liedjes van de andere deelnemers. Toch leidde dit tot succes. Vanaf de eerste startpositie won Nederland met ruime voorsprong op de Britse en Italiaanse inzendingen en kreeg het van 6 landen de dat jaar geïntroduceerde maximale score van 12 punten.


Het ESF van 1976 werd in Den Haag gehouden en namens de gastheer nam Sandra Reemer opnieuw deel. Op het NSF nam ze wraak op Andres, die met de nieuwe Sandra, genaamd Rosy, slechts 4e werd, en versloeg ze ook Bolland & Bolland, Lucifer (van die bekende drummert) en Spooky & Sue met het lied The Party’s Over. In de huidige tijd, met een door de producers bepaalde startvolgorde, zou de startpositie voor de hand liggen, maar het lot zette Nederland ergens halverwege op de 8e startplek. Daar vanaf werd de 9e plek in de uitslag bereikt. De winnaar was opvallend genoeg voor het tweede jaar op rij de opener van de avond, namelijk Brotherhood of Man.

In 1977 was de taalregel heringevoerd, en moest het dus weer in het Nederlands. Dat was direct te merken aan de mindere prestaties die zouden volgen. Het NSF was wel weer bijzonder sterk bezet, met onder meer Oscar Harris, Bonnie St.Claire, Dick Rienstra (alias Adjudant Van der Steen uit B&A), Loeki Knol, Rita Hovink en Maggie MacNeal. De winnares werd de minder bekende Heddy Lester, met De Mallemolen. Haar liedje deed weinig in de hitlijsten en op het ESF zelf. De zangeres verdween daarna geleidelijk in de vergetelheid, maar dook in 2009 opeens weer op om tijdens het NSF van De Toppers in lichtelijk aangeschoten toestand een bijdrage te leveren aan de intervalact. Uitgerangeerde artiesten, het blijft een heerlijke categorie mensen.

Ook in 1978 deed een onbekende act mee. Het trio Harmony zong ‘t Is OK naar de 13e plaats en kon als belangrijkste wapenfeit noteren dat het 12 punten kreeg uit Israel.

In 1979 werd teruggegrepen op een oude succesformule: het intern aanwijzen van een succesvolle artiest en die een aantal liedjes laten zingen. Die succesvolle artiest was Sandra Reemer, deze keer samen met een bandje Xandra genaamd. Het liedje werd Colarodo. Dit enige woord in de titel werd tijdens het ESF consequent verkeerd beklemtoond, waarop Nederland met een 12e plaats wederom de Top 10 miste en de zo succesvol begonnen jaren ‘70 nogal mager afsloot.

--------------------------

Hier is een net overzicht van alle Nederlandse inzendingen en hun resultaten te vinden of kijk naar het filmpje hieronder of klik anders op de spoiler:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat is jouw favoriete Nederlandse inzending uit de jaren '50-60-70?


_{In deze reeks verschenen de volgende topics:
Albanië - Armenië - Australië - Azerbeidzjan - België - Bulgarije - Cyprus - Denemarken - Duitsland - Estland - Finland - Frankrijk - Georgië - Griekenland - Hongarije - Ierland - IJsland - Israel - Italië - Kroatië - Letland - Litouwen - Malta - Moldavië - Montenegro - NEDERLAND (Jaren '50-60-70) - NEDERLAND (Jaren '80 en '90) - NEDERLAND (Jaren '00) - NEDERLAND (Het jaar 2010) - NEDERLAND (2011-2019) - Noord-Macedonië - Noorwegen - Oekraïne - Oostenrijk - Polen - Portugal - Roemenië - Rusland - San Marino - Servië - Slovenië - Spanje - Tsjechië - Verenigd Koninkrijk (1957-1987) - Verenigd Koninkrijk (1988-2019) - Wit-Rusland - Zweden - Zwitserland}

[ Bericht 5% gewijzigd door Fred_B op 14-09-2020 10:25:23 ]

quote:

Op dinsdag 11 juli 2017 20:27 schreef ato het volgende:
Wat vertel je dit leuk.

In die jaren vond ik veel liedjes best sterk.

Mijn favoriete Nederlandse liedjes in die tijd, zijn zeker Corry Brokken 1957, Corry Brokken 1958, Anneke gronlo 1964, Conny van Den Bos 1965, Hearts of Soul 1970, Saskia en Serge 1971, Ben Cramer 1972 ( zo ondergewaardeerd), Sandra en Andres 1973, Mouth & MacNeal 1974, Teach in ( Nederlandse versie vind ik beter), Sandra Reemer 1976 en Heddy Lester 1977.

Ik voel een "Je moet kiezen Pierre-momentje" aankomen

Zelf vind ik alle 4 Nederlandse winnaars prima. Ook Als Het Om De Liefde Gaat en De Tijd vind ik wel aardig. Mijn favoriet is wel I See A Star. Dat is ook eigenlijk het enige nummer van de Nederlandse ESF-inzendingen uit die periode die ik nog regelmatig zelf opzet.

quote:

Op woensdag 12 juli 2017 17:39 schreef ato het volgende:

[..]



Dit is toch geweldig:

ESC 1973 13 - Netherlands - Ben Cramer - De Oude Muzikant

Nee, dit vind ik juist verschrikkelijk. Net in een periode waarin Nederland diverse tijdloze inzendingen stuurde, zoals De Troubadour, De Tijd en I See A Star, en ook inzendingen die uitstekend in het tijdsbeeld pasten als Als Het Om De Liefde Gaat en Ding-A-Dong, valt dit enorm uit de toon. Dit grijpt juist terug op de jaren '60, waarin Nederland zo veel oubollige liedjes stuurde, die ook allemaal in de achterhoede eindigden. Wat dat betreft vergelijkbaar met hoe Trijntje een uitzonderlijke terugval naar de slechte eerdere periode was in een verder goede ESF-periode voor ons land.