[Etappe 4] Mondorf-les-Bains / Vittel #4 Sagone

Etappe 4: Mondorf-les-Bains - Vittel, 207,5 km

Peter Sagan heeft maar weer eens laten zien dat hij een van de beste renners van deze planeet is. Zelfs als hij in de slotkilometer meerdere fouten maakt kan hij nog winnen. Hij kwam te vroeg op kop, hij schoot uit zijn klikpedaal, maar alsnog kwam niemand in zijn buurt. In een verder vrij gezapige rit, waarin vrij weinig gebeurde, was het lang wachten op de finale. Dat de kopgroep het niet zou halen bleek al vrij snel, omdat het peloton vroeg begon met controleren. Toen de koplopers al bijna ingehaald waren vielen een aantal renners aan vanuit het peloton, wat nog wel voor wat actie zorgde, maar ook dat was overduidelijk een kansloze poging. Lilian Calmejane, de enige fatsoenlijke renner van Direct Energie, bleef als laatste over, maar werd ruim op tijd ingerekend. Het was wachten op de slotklim en daar leek vrij weinig te gebeuren. In een steile straat op iets meer dan een kilometer van de streep reden de renners braaf naast elkaar, over de volle breedte van de weg. Het was wachten op de laatste kilometer, voor er echt wat gebeurde. Gelukkig gooide Porte de knuppel in het hoenderhok, waardoor Sagan gedwongen werd om te reageren. Met speels gemak reed hij naar Porte toe, maar hij kwam vervolgens wel vrij vroeg op kop te zitten. Op het moment dat hij besloot om aan te gaan schoot hij uit zijn klikpedaal, maar niemand was in staat om daarvan te profiteren. Volgens Van Avermaet was het zelfs een nadeel dat Sagan uit zijn pedaal schoot, wat we voorlopig noteren als het meest lachwekkende excuus van deze Tour. Sagan zat al snel weer terug in het pedaal en ging opnieuw aan. Niemand kwam in de buurt, alleen Matthews kwam nog sterk opzetten. Hij werd slecht afgezet door de vrome dorpspastoren van Sunweb en moest van ver komen. Ook Daniel Martin deed weer waar hij zo ontzettend goed in is, slecht positioneren en daarna een sterke sprint rijden. Of die jongens met een betere positionering wel hadden gewonnen valt nog te bezien, Sagan was sowieso heel sterk. Na een aantal ritten zonder veel spanning en spektakel gaan we nu door met een rit waarbij de organisatie hun best heeft gedaan om het nog saaier te maken. Dat is ze behoorlijk goed gelukt, want we krijgen te maken met een rit die bijna volledig vlak is. Naar alle waarschijnlijkheid weer een massasprint, daar worden we niet vrolijk van.




We zijn weer terug in Luxemburg en starten in het dorp van mijn favoriete Luxemburgers, de gebroeders Schleck. De oudste broer, Frank, was een erkende brokkenpiloot, die we ooit nog in Zwitserland uit een bocht zagen vliegen. Hij had toen alle geluk van de wereld dat hij ergens in een tak van een boom bleef hangen, anders had hij het niet na kunnen vertellen. Een paar jaar later had Frank minder geluk, tijdens de Tour van 2012 werd hij betrapt op doping. Hij was zogenaamd vergiftigd, echt een geweldig excuus. Helaas keerde Frank na zijn schorsing terug in het peloton en won hij in de Vuelta van 2015 zelfs nog een rit, dat was echt walgelijk. Gelukkig is hij sinds het eind van 2016 gestopt en ik heb hem nog geen seconde gemist. Zijn kleine broertje mis ik dan wel weer, zo nu en dan. Andy Schleck was een van de grootste talenten ooit. Op zijn 21e reed hij in zijn eerste grote ronde, de Giro van 2007, naar een tweede plaats. In de jaren daarna reed hij drie keer naar de tweede plaats in de Tour. Aan de groene tafel werd een van die tweede plaatsen veranderd in een eerste, waardoor Schleck nu bekendstaat als winnaar van een grote ronde. Andy was nog jong genoeg om meerdere Tours te winnen, maar in 2012 kreeg hij voor het eerst in zijn leven te maken met tegenslag. Het wonderkind dat altijd de wind in de rug had kon daar niet mee omgaan en zocht een uitweg in de drank. Hij verloor de motivatie en werd verder dronken in een lift aangetroffen dan op een racefiets. De laatste jaren van zijn carrière werd Andy Mandy, een parodie op een wielrenner. Gniffelen, wanneer we dat grote talent weer eens zagen lossen op een viaduct. Moeite met het onderdrukken van een glimlach als hij weer eens bij een valpartij betrokken was. Treurig, achteraf. Andy stopte er eind 2014 mee. Ondertussen is hij vies dik. Nu nog steeds pas 32, hij had hier om de eindoverwinning mee kunnen doen. Tragisch. Mondorf-les-Bains is overigens een dorpje, vlak bij de grens met Frankrijk. Aan de andere kant van de grens ligt Mondorff, dat is wel echt verwarrend. In Mondorf met één f moet je vooral zijn voor de thermen. Het is een kuuroordje, met in de binnenstad vooral veel casino's. Als je het zo bekijkt is het niet gek dat Andy zo ontspoord is. In zijn eigen dorp alleen al waren er genoeg verleidingen. De liefhebbers van biljarten schijnen hier ook aan hun trekken te komen. Zo werden er regelmatig grote kampioenschappen in het carambolebiljarten gespeeld in Mondorf-les-Bains, onder andere het Europees kampioenschap bandstoten in 1987 en 1991 en het Europees kampioenschap driebanden in 1986 en 1997. Wat een genot. Voor de mensen die iets meer willen dan een kroegspelletje is er ook jaarlijks de Schleck Gran Fondo, waar je samen met Frank door de Luxemburgse heuvels kunt fietsen.



De renners starten op de parkeerplaats van het casino en daarna rijden ze langs de thermen richting Frankrijk. De eerste acht kilometer van deze rit blijven we in Luxemburg. Langs de grens wordt er richting Schengen gereden, een dorpje aan de Moezel, dat ondanks het feit dat er maar 400 mensen wonen toch bij iedereen bekend is. Schengen ligt op een drielandenpunt, de grenzen van Duitsland, Luxemburg en Frankrijk komen hier samen. Op 14 juni 1985 werd in dit dorpje het Schengenverdrag ondertekend, dat vrij verkeer van personen tussen verschillende Europese landen mogelijk maakte. Bij het eerste verdrag werden de binnengrenzen van België, Nederland, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk afgeschaft en daarmee de Schengenzone gecreëerd. Deze zone is in de loop der jaren steeds verder uitgebreid en omvat nu bijna alle Europese landen. In Schengen slaan de renners rechtsaf en dan bereiken ze al snel Frankrijk, waar ze kilometerslang langs de Moezel gaan fietsen. Helaas is de Moezel in dit deel van Frankrijk een stuk minder interessant dan in Duitsland, dus veel natuurlijk schoon valt er niet te bewonderen. De wegen langs de Moselle zijn redelijk bochtig, behoorlijk breed en vooral heel vlak. Langs de rivier is het terrein behoorlijk open, dus de wind heeft vrij spel. Als het hard waait kan dit een interessante rit worden, zonder wind gaat het zonder twijfel een grandioze flopshow worden. Af en toe passeert het peloton een dorp of een stadje, waar wat rotondes liggen, maar verder valt er verdomd weinig te melden over dit deel van de rit. We blijven de Moselle volgen tot Maizieres-les-Metz, waar de koers na 52 kilometer passeert. In dit dorpje is er niet veel te beleven, maar ze hebben er dan wel weer een pretparkje, met de prachtige naam Walygator Parc. Na meer dan 40 kilometer fietsen door het Franse laagland langs de Moezel, met vooral veel weilanden en verouderde industrie gaan we dan wat meer het binnenland verkennen.



Als we de Moezel achter ons laten wordt het terrein wat bosrijker en geaccidenteerder, hoewel er ook weer niet direct zware beklimmingen in aantocht zijn. Tussen Maizieres-les-Metz en Saint-Privat-la-Montagne loopt het tien kilometer lang vals plat omhoog, over een bochtige weg. Dankzij de vele bomen langs de kant van de weg is het nog best een leuk weggetje, hoewel het terrein na een aantal kilometer weer wat meer open wordt en daarmee ook een stuk saaier. In Saint-Privat-la-Montagne, wat overigens geen mooi dorp is, wordt het weer vlak en buiten het dorp wordt er heel voorzichtig weer gedaald. Het klimwerk van deze rit zit er voorlopig weer op. Het afdalinkje brengt ons terug naar de Moselle, we zijn dus klaarblijkelijk nog niet verlost van deze rivier. In Moulins-les-Metz zijn we na 74 kilometer koers terug aan de oevers van de rivier. We zijn nu ook behoorlijk dicht bij Metz, de hoofdstad van het departement Moselle. Tevens een stad waar een aantal Nederlandse renners, zoals Gesink, Mollema en Poels, slechte herinneringen aan hebben, want in de rit naar Metz in 2012 lagen die allemaal bij een gigantische valpartij. Kan tijdens deze rit zomaar weer het geval zijn. Het is nog het begin van de Tour, dus iedereen is sowieso al nerveus. Tel daar dan nog het feit bij op dat het hier wel eens hard wil waaien en het kan zomaar gevaarlijk worden. Na Moulins-les-Metz blijven de renners lang langs de Moezel rijden, over een weg die behoorlijk recht is. Redelijk weinig bochten, maar wel af en toe kleine hoogteverschillen. De Moezel zal niet vaak in beeld komen, want er staan behoorlijk wat bomen langs de kant van de weg. Het terrein is in dit deel van de rit wat meer beschut. Na 87 kilometer rijdt het peloton door Arnaville en vanaf dat moment rijdt men niet meer direct langs de Moezel, maar langs een kanaal dat dan wel weer naast de Moezel ligt. Een kanaal is uiteraard behoorlijk recht en dat geldt ook voor de weg naast het kanaal. In Paigny-la-Moselle, na 90 kilometer, zijn er nog wat bochtjes, maar daarna gaat het tien kilometer volledig rechtdoor richting Pont-a-Mousson. In dit dorpje hebben ze een leuke abdij, langs de oevers van de Moezel.



In Pont-a-Mousson hebben de renners al 100 kilometer gefietst en zitten ze bijna op de helft van de rit. Na dit dorpje blijven ze nog even langs de Moezel fietsen, dat is toch wel vrij duidelijk het thema van de rit. Na 107 kilometer rijdt het peloton door Dieulouard en voorbij dit dorp slaan ze rechtsaf, weg van de Moezel. De renners komen dan terecht op een lichtelijk glooiende weg, door volledig open terrein. Als er hier een beetje zijwind is kunnen we wel lachen, anders wordt het huilen. Als de wind echt goed staat kan het niet anders dan genot worden, want het gaat zo ongeveer 20 kilometer bijna volledig rechtdoor. Een kaarsrechte, brede weg, met vooral veel open terrein en af en toe een bos. Na 130 kilometer koers komen de renners door het fraaie Toul, een vestingstad met een prachtige kathedraal. In Toul bereiken we ook weer de oevers van de Moezel, dat mag ondertussen geen verrassing meer zijn. Na Toul zijn er wat bochtjes, maar al snel wordt er weer over behoorlijk rechte wegen gereden. De weg loopt nu ook een aantal kilometer vals plat omhoog, in een kilometer of vier overwinnen de renners 100 hoogtemeters, zwaar indrukwekkend dus. Daarna is het weer een tijd zo goed als vlak, terwijl er door een gebied wordt gereden met wat meer bomen langs de kant van de weg. Er volgen nog wel een paar stroken waar het wat omhoog loopt, maar veel stelt het allemaal ook weer niet voor. De wegen blijven breed en het aantal bochten valt mee, dus valt er bijzonder weinig te melden. Pas na 157 kilometer valt er weer wat te melden, dan is er de tussensprint van de dag in het nietige dorpje Goviller. Na de tussensprint slaat het peloton rechtsaf en wordt er gereden over een iets smallere en duidelijk bochtigere weg. Het terrein wordt weer wat meer open en ook wat heuvelachtiger. Zo volgt er na een tijd zelfs nog een klimmetje waar een puntje te verdienen is. Na 170,5 kilometer komen de renners boven op de Col des Trois Fontaines, een klim van twee kilometer lang aan 7,4%. Nog best een aardig klimmetje, maar alsnog vrij nutteloos. We zitten nu verder ook in een omgeving die niet bol staat van de interessante gebouwen, dus voor het fotomomentje gaan we even terug naar Toul.



Boven op het klimmetje van vierde categorie is het nog 37 kilometer tot de finish. Na het klimmetje is het even vlak, maar daarna is er een korte afdaling, met één lastige bocht, richting Tramont-Lassus. We blijven over bochtige Franse wegen rijden, dwars door het boerenland en rijden na een tijd de Vogezen binnen. Richting het dorpje Vichery, waar we na 175 kilometer passeren, is er nog een kort klimmetje, gevolgd door een iets langere, maar niet zo lastige afdaling. De bossen zijn verdwenen en we rijden nu vooral langs weilanden en akkers, door een ietwat verloederd agrarisch gebied. Logischerwijs zijn de wegen hier ook niet echt perfect. Enigszins verouderd, niet enorm breed en met van die vervelende grachten langs de kant van de weg. De renners passeren een aantal dorpjes, waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan, maar ze rijden toch vooral over het Franse platteland. Het wordt steeds vlakker en in de buurt van Saint-Paul, na 185 kilometer, worden de wegen ook weer wat rechter. In Girouncourt-sur-Vraine, drie kilometer verderop, is er een rotonde en een bocht naar rechts, met twee kilometer later een bocht naar links in Houécourt. Nog 17 kilometer tot de streep en dat zijn behoorlijk makkelijke kilometers. De renners komen op een weg terecht die behoorlijk recht is, met eigenlijk alleen maar een paar flauwe bochten. Het is ook zo goed als vlak, de wegen zijn alleen niet altijd even breed. Een paar passages in dorpjes, waar het soms wat smaller wordt. Buiten de dorpjes is het terrein steeds open, dit blijft zo tot we in de buurt van de finishplaats komen. In de omgeving van Vittel wordt de weg wat breder, verschijnen er wat bomen langs de kant van de weg en zijn er ook nog twee stroken waar de weg omhoog loopt. Op vijf kilometer van de streep komt de eerste strook, die 500 meter lang is. Veel meer dan 5% is het niet, maar dat kan alsnog een klein rolletje spelen. Daarna is het even vlak, maar tussen vier en drie kilometer van de streep loopt het ook nog een beetje vals plat omhoog. Na deze strook is er een korte afdaling en op iets minder dan drie kilometer van de streep is er dan een scherpe bocht naar links, tijdens die afdaling. Dat is wel even link, maar na die bocht wordt het weer vlak. Op twee kilometer van de streep is er nog een bochtje naar rechts, maar verder gaat het behoorlijk rechtdoor. Even verderop is er wel een kleine wegversmalling en op 1,5 kilometer van de streep is er een forse bocht naar rechts, direct gevolgd door een strook met wat steentjes en een gigantische plantenbak in het midden. Die plantenbak gaat ongetwijfeld verwijderd worden, maar alsnog mag dit creatieve staaltje weginrichting genoemd worden. Het gaat nu heel kort rechtdoor, in een licht oplopende straat. De renners rijden onder een spoorbrug door, komen een rotonde tegen en slaan daar rechtsaf. Ze zitten nu in de laatste kilometer en in deze laatste kilometer loopt de weg steeds licht omhoog. Na de wegversmalling bij de rotonde komen ze op een brede weg terecht en dat blijft ook zo tot de finish. Op ongeveer 700 meter van de finish rijdt men langs een Lidl, dus volgens een bepaalde theorie is het bij voorbaat al duidelijk welke ploeg er gaat winnen. Met iets meer dan een halve kilometer te gaan volgt de laatste bocht van de rechts, een flinke naar rechts. Daarna gaat het rechtdoor tot de finish, over een brede avenue.



Vittel is een dorp met 5400 inwoners in de Vogezen, dat we vooral kennen vanwege het mineraalwater met dezelfde naam. Het is dan ook niet heel verwonderlijk dat de finish dicht in de buurt ligt van de fabrieken van Nestle Waters France, want van dat grote concern maakt Vittel deel uit. Vittel is al sinds jaar en dag sponsor van de Tour de France. Het merk is overal terug te vinden, van de reclamekaravaan tot de boog van de laatste kilometer en zo'n alle doeken op de dranghekken. Je kan niet om Vittel heen. Als dank voor de flinke sommen geld die de ASO van Nestle heeft ontvangen is er nu een finish in Vittel, het dorp dat pas relatief laat werd ontdekt als kuuroord. Het schijnt dat de Romeinen hier ooit zich hebben vermaakt, maar pas in 1854 kwam er een mannetje langs die de voordelen van mineraalwater zag. Louis Bouloumie, een advocaat, kocht de fontein van Geremoy en binnen enkele jaren stampte hij een luxueus kuuroord uit de grond. Tegenwoordig is Vittel een spa, met water dat specifiek schijnt te helpen als je last hebt van je nieren of je lever. Het dorp beschikt over een flink thermencomplex, een casino en zelfs een museum over mineraalwater. Het bedrijf dat het mineraalwater uit de bron haalt en in flesjes stopt schijnt werk te bieden aan meer dan 1000 mensen, een flinke onderneming dus. Het wordt de vierde keer dat de Tour in Vittel is. Zo was er in 2009 een aankomst in Vittel, die verrassend genoeg niet eindigde in een sprint. Die rit was toen ook behoorlijk vlak, maar alsnog bleef er een kopgroep vooruit. In die kopgroep, met goden als Egoi Martinez, Franco Pellizotti en Markus Fothen bleek Nicki Sorensen de sterkste en de slimste te zijn. Hij reed weg van de rest en won solo. Ook in 1990 bleef er een groepje vooruit. De winst ging toen zowaar naar een Nederlander, Jelle Nijdam bleek in het sprintje sneller te zijn dan zijn vluchtgenoten. Vittel is dus een dorp voor aanvalslustige renners, maar toch ook vooral een dorp waar je het beste kan relaxen. Er staan veel statige gebouwen, het sterft er van de fonteinen en je kan er zo'n beetje iedere sport beoefenen. De renners finishen in de buurt van het lokale sportcomplex, met een atletiekbaan, een voetbalveld, tennisbanen, een rugbyveld en ook nog een complete golfbaan.



In Vittel gaat het prima weer worden. 25 graden in de middag, geen kans op neerslag en ook bijna geen wind. Ook in startplaats Mondorf-les-Bains zal het weer vergelijkbaar zijn. Onderweg wordt er bijzonder weinig wind verwacht en dat is behoorlijk balen. Alleen de wind kon nog iets van deze rit maken, maar zoals wel vaker is de wind juist op zo'n moment niet op de afspraak. We gaan dus een afgrijselijke floprit krijgen, dat kan niet anders. De floprit begint om 12:10 en na een neutralisatie van 10 minuten begint het gebrek aan spektakel om 12:20 officieel. Een voordeel is dat deze rit niet integraal uitgezonden gaat worden. De uitzending zal pas om 14:10 beginnen, de renners hebben tegen die tijd al bijna 80 kilometer afgewerkt en dan hoeven we dus nog maar 120 flopkilometers te doorstaan. De finish wordt verwacht tussen 16:56 en 17:23, waarbij ik hoop op het snelste schema. Des te eerder deze rit voorbij is des te beter. Mensonterend.



Ritten in Vittel eindigen niet altijd in een massasprint, maar in dit geval is het wel heel lastig om een ander scenario te verzinnen dan een massasprint. We zitten nog in het begin van de ronde, iedereen heeft nog verse benen en er zijn nog veel sprinters zonder zege. Kittel mag dan wel de sterkste sprinter lijken, maar al die andere sprinters zijn zo eigenwijs als wat. Die denken, zeker in de eerste week, dat ze ook nog wel kans hebben. Iedereen gaat dus z'n ploeg op kop zetten en daarom zal het voor de vluchters van de dag lastig worden om Nijdam en Sorensen op te volgen. De rit is bovendien ontzettend eenvoudig. Vorige aankomsten in Vittel kenden nog wel wat heuvels onderweg, maar daar is nu al helemaal geen sprake van. Dit wordt een sprint, kan niet anders.
1. Kittel. De beste sprinter. Zelfs als zijn hele trein ontspoord en hij in een kansloze positie zit wint hij nog. Alleen materiaalpech of valpartijen gaan hem kunnen stoppen. Zonder ongelukken wint hij minstens acht ritten deze Tour. Dat gaat geen genot worden, maar van de andere kant ook wel weer indrukwekkend. Na een wat mindere periode toch weer ijzersterk teruggekomen, dat is altijd knap. Kittel in Vittel klinkt ook niet verkeerd bovendien.
2. Sagan. Indrukwekkend tijdens de vorige rit. Zelfs als hij uit zijn klikpedaal schiet en te vroeg op kop komt wint hij nog. Vergelijkbaar met Kittel dus, het zijn twee fenomenen. Sagan is dan alleen wel weer een tikje kwetsbaar op een volledig vlakke aankomst. Alleen is deze aankomst dus niet helemaal vlak, maar loopt het net een klein beetje omhoog. Dat kan in zijn voordeel zijn. Als hij nu wat later op kop komt gaat hij het in ieder geval beter doen dan tijdens de eerste massasprint, want dat leek helemaal nergens op.
3. Demare. Arnaud is in topvorm. Zelfs zesde geworden in Longwy, dat is een buitengewoon knappe prestatie. In de eerste massasprint werd hij bovendien tweede. Wel op gepaste afstand van Kittel, maar alsnog was het geen slechte sprint. In de Tour wil het normaal niet echt vlotten met Demare, maar dit jaar lijkt het hem een stuk beter af te gaan. Kan natuurlijk ook aan die prachtige trui liggen, alleen al daarom zou je hem bijna een overwinning gaan gunnen.
4. Greipel. Tijdens de eerste massasprint werd Greipel derde en de trend die ik meen waar te nemen bij Greipel is dat hij in latere sprints vaak net wat minder is. Dan zou het nu dus geen nieuwe derde plaats worden, maar iets minder dan dat. Een vierde plaats behoort tot de mogelijkheden.
5. Colbrelli. Ik blijf Sonny noemen, alleen al vanwege zijn naam. Viel me gigantisch tegen in de rit naar Longwy, kwam er totaal niet aan te pas. Sprinten op het vlakke gaat hem tegenwoordig blijkbaar beter af dan een aankomst heuvelop. Dan zou het tijdens deze sprint weer wat beter moeten gaan. Dat het in de laatste kilometer nog een beetje omhoog loopt zou ook in zijn voordeel kunnen zijn. Hoewel ik hem niet snel in de buurt van de overwinning zie komen.

quote:

Op dinsdag 4 juli 2017 19:10 schreef Wombcat het volgende:

[..]

Dan moeten ze dat bij Démare ook doen.

Helemaal mee eens. Maar Bouhani heeft aangegeven dat hij geen hinder had van die kamikaze actie van Demare.
Iets met Franse media waarschijnlijk.