SPOILER: Het Verhaal

Voor je begint met lezen, de "denk" stukjes zijn normaal schuin gedrukt, maar ik kon ze nu niet zo snel vinden.

Een groep bestaande uit zes vrienden kreeg ineens een klap te verwerken. Eén van hen werd op klaarlichte dag vermoord door een medescholier. En nu, vier jaar na dato, wordt de moordenaar vrijgelaten uit de gevangenis.

Het is nog vroeg op de zondagochtend van 30 juni. Jasmin van Vessem heeft een kwartiertje terug beneden wat thee gezet en is daarmee terug naar haar kamer op de eerste verdieping gegaan. Haar kamer is al jaren hetzelfde. Het witte behang waar zich een grijze print op bevindt komt nog net niet naar beneden. Jasmin zit op het witte stoffen bankje voor haar raam met een wollen kleed over haar knieën. Met haar handen in haar mouwen doet ze haar lange donkerbruine haren achter haar oor. Voorzichtig vouwt ze haar hand weer om haar kopje en blaast wat op haar drinken. Langzaam ziet ze de zon achter het huis van haar overburen op komen. Met een voorzichtige glimlach geniet ze van de eerste zonnestralen die op haar huid tintelen. Net wanneer ze voorzichtig een zipje van haar thee probeert te drinken komt haar moeder, Antanilla, de kamer binnengestormd. Jasmin laat een paar spetters thee op haar kleed druppelen.
“Kan het niet wat rustiger mam? Ik gooi bijna de hete thee over me heen.” zegt Jasmin op een redelijk rustige toon.
“Heb je het niet gehoord, dan?” roept Antanilla. “Ze willen die moordenaar van Rick vrijlaten omdat er nieuw bewijs is gevonden dat Jeffrey zou vrijpleiten!” Jasmin zet haar kop thee in de vensterbank en springt op. Geschrokken loopt ze naar haar nachtkastje waar haar mobiel nog op de oplader ligt en denkt terug aan vier jaar geleden. De laatste dag dat een van haar beste vrienden, Rick van Putten, in leven was. Ze hadden met nog vier anderen gevolleybald op het strandje bij het meer aan de rand van de stad. Het was Jasmin nog bijna gelukt om hem aan een meisje te koppelen, maar die moest niets van hem weten.
“Doet het je dan niks dat die griezel vrijkomt?” roept Antanilla. Ze loopt meteen de kamer uit en Jasmin kan haar de kamer van haar tweelingzus Ashlin die er naast is in horen banjeren. Jasmin pakt haar mobiel van het nachtkastje en gaat op haar witte boxspring zitten. Ze opent de groepschat waar ze met haar vriendengroep dagelijks over allerlei onzin zit te praten. Kunnen jullie zo naar ons plekje in het bos komen? Het is dringend! Typt ze.
Al snel krijgt ze van de andere vier een berichtje terug. Ze hebben over een half uur afgesproken. Jasmin trekt haar oplader wild uit het stopcontact en gooit hem op het bed. Ze legt haar mobiel vast in haar tas en gaat snel douchen.

“Jij bent vroeg aangekleed vandaag!” zegt Lindsay Williams tegen haar enige dochter Kathie. De familie is zo’n tien jaar geleden vanuit Engeland naar Nederland geëmigreerd.
“Ja, ik heb met de groep afgesproken.” antwoord ze. Ze pakt haar zwarte leren jasje uit de witte kast in de gang, het is tenslotte nog best fris rond deze tijd.
“Lieverd, het is zondag. We gaan zo naar de kerk. Je hebt de hele week nog de tijd.” zegt Adam, haar vader, vanuit de woonkamer.
“Ja, maar het is dringend. Ik kan anders wel mee naar de dienst van vanmiddag.” Lindsay haalt haar schouders op en keert zich naar haar echtgenoot die op de bank de krant zit te lezen met een kopje koffie.
“Ach joh, misschien hebben haar vrienden haar nodig.” zegt ze. “Maar ik wil wel dat je dan op tijd bent voor de middagdienst.” Kathie knikt naar haar moeder en gaat voor de spiegel boven het dressoir staan. Ze pakt uit het bovenste laatje een haarelastiekje en doet haar lichtbruine haar snel in een knotje op haar hoofd. Ze geeft haar ouders snel een kus op de wang en rent de voordeur uit. Buiten pakt ze haar donkerpaarse omafiets onder de overkapping vandaan en rijdt de poort van het hoekhuis door.
Vertwijfeld zit Kathie op de fiets. Zal Jasmin weten dat Jeffrey binnenkort waarschijnlijk vrij komt. Of nog erger. Zal ze weten dat mijn vader zijn advocaat is? Allerlei gedachtes gieren door haar hoofd. Ze rijdt langs het huis van Nathanael Varvodić, vlak voordat ze het bos in rijdt. Hij woont daar, aan de rand van de villawijk, met zijn moeder en stiefvader. Zijn vier oudere broers zijn al het huis uit. Eén van hen is zelfs terug naar Kroatië, waar het gezin acht jaar geleden vandaan is gekomen. Kathie kijkt goed door het grote groene hek of ze Nathanaels fiets kan zien. Nog geen drie seconden later gaat de voordeur open.
“Hey!” roept Kathie over het hek heen.
Nathanael kijkt op terwijl hij zijn zwarte omafiets van het slot haalt.
“Dat komt mooi uit. Ik had geen zin om alleen te fietsen” roept hij met een glimlach terug. Met de fiets aan zijn hand loopt hij richting het hek die hij met een code aan de muur opent. Hij schuift zo snel mogelijk door de kier van het hek en duwt deze dan weer dicht.
“Ik vraag me echt af wat Djess wil vertellen, het klonk nogal belangrijk!” zegt Nathanaël. De vrienden noemen Jasmin eigenlijk altijd Djess. Dat is ooit zó vanzelfsprekend geworden dat iedereen nu raar opkijkt als er Jasmin wordt gezegd. Kathie knikt en springt weer op haar fiets.

In het bos is Jasmin inmiddels al gearriveerd. Ze gaat op de grote rots zitten onder de grote beukenboom. De plek is een beetje verstopt. Hier zaten de vrienden altijd met z’n zessen, maar sinds de dood van Rick zijn ze er nooit meer samen geweest. Ze kijkt op naar de stam van de boom. Er staat een cirkel ingekerft. Het woord Djickrin is te lezen. Het was de naam van de groep. De eerste letters van alle zes de vrienden zitten er in verwerkt. Ze kan zich nog goed herinneren dat ze de reservesleutel van Davids huis helemaal krom hadden gemaakt door het krassen. Terwijl Jasmin naar de boom staart hoort ze van achter wat geritsel. Ze springt op en kijkt tussen de struiken door.
“Dat is vreemd. Helemaal niemand”. zegt ze tegen zichzelf. Ze heeft niet door dat er van achteren een hand naar haar toereikt. Net wanneer de hand bijna op haar schouder ligt draait Jasmin zich weer om. Ze ziet iemand achter haar staan en laat een luide gil.
“Rustig, rustig. Ik ben het maar”. zegt een glimlachende David Lindhout tegen haar. Jasmin slaat van verlichting haar hand op haar hart.
“Jeetje man, ik schrok me dood!” klaagt ze. “Ben je naar de kapper geweest?” Is haar volgende vraag. Ze ziet het meteen. David stond altijd bekend om zijn Justin Bieber-kapsel. Altijd een pet naar voren met zijn blonde haren nog net niet voor zijn ogen. Dat kapsel had hij al jaren.
“Ja, gisteren. Wat vind je?” glimlacht hij.
“Cute!” zegt Jasmin terwijl ze haar vriend een knuffel geeft. Ze is jarenlang verliefd geweest op David met zijn donkerbruine puppy ogen, maar inmiddels heeft ze een oogje op Liam, de buurjongen van haar vriendin Claire.
Ineens klinkt het geluid van twee fietsbellen achter de bosjes.
“Joehoe, we zijn er!” roept Kathie. Jasmin en David gluren door de bosjes.
“Hey jongens.” zegt David. “We hadden het net over hoe goddelijk er weer uit zie vandaag.” Kathie en Nathanael beginnen hardop te lachen.
“Jij, goddelijk?” grinnikt Claire Contair ineens van de andere kant.
“Wist je het nog niet? Ik sta toch écht bekend als de hottie van de buurt.”
Nathanael slaat zijn hand in zijn gezicht waarna hij Claire een knuffel geeft.
“Maar nu even serieus.” zegt Jasmin. “Wat ik wil vertellen is belangrijk.” Meteen worden er vier vragende blikken op haar gericht.
“Mijn moeder kwam vanochtend ineens mijn kamer binnenstormen. Ze..”
“Jouw moeder komt altijd je kamer binnenstormen.” grapt David.
“Even serieus Daaf, en toen Djess?” zegt Claire bot.
“Nou..” gaat Jasmin verder. “Er is bewijs gevonden dat Jeffrey vrij kan pleiten van de moord op Rick, waardoor hij misschien vrij kan komen.” David lijkt het niet veel te doen.
“Kom op, Djess. Ze laten die klootzak echt niet vrij na wat hij allemaal heeft uitgespookt.”
“Dus wel. Hij schijnt een goede advocaat te hebben.”
“Are you kidding me?” zegt Nathanael boos. “Welke sukkel wilt nou zo’n mislukt joch verdedigen?” Jasmin haalt haar schouders op en draait zich naar Kathie.
“Zeg jij ook eens wat!” Kathie doet de rits van haar jasje die ze op de fiets had dicht gedaan weer open.
“Ja, wie verdedigd die stomme chinees nou.” zegt ze zo boos mogelijk.
“Hij is een Koreaan hoor.” zegt Nathanael. Claire rolt met haar ogen.
“Boeiend. Hij is een klootzak en hij mag niet vrijkomen.”
“Heel leuk dat je dat allemaal zegt, hoor.” zucht David. “Maar wat kunnen we eraan doen?”
“Dat..” zegt Jasmin. “Is dus precies waarom ik jullie hier wilde zien. We moeten iets bedenken. Desnoods zorgen we ervoor dat die advocaat van de zaak af ziet.” Kathie zucht.
Mijn ouders hebben hele erge schulden. Mijn vader had geen keus. Hij moest deze zaak wel op zich nemen. denkt ze bij zichzelf.
“Ik denk niet dat dat een optie is.” zegt Kathie.
“Waarom bederf je altijd de pret. Ik vond het net zo spannend klinken.” lacht Nathanael.
“Als dit het was, dan ga ik weer naar huis. We spreken elkaar wel op de app.” zegt Kathie bot terwijl ze haar fiets opraapt die vlak na aankomst was omgevallen. Als een speer en zonder iets te zeggen rijdt ze weg.
“Is die ongesteld ofzo?” vraagt David op een serieus toon. Die vraag wordt gevolgd door twee grappige boze blikken van Claire en Jasmin.
“Als jij boos bent, ben jij dan ongesteld?” vraagt Claire.
“Eh, nee?”
“Precies.”

Kathie is inmiddels alweer het bos uitgereden. Er rolt een traan over haar wangen. Ze wilt haar vrienden wel inlichten, maar straks haten ze haar vader. Of nog erger. Straks haten ze haar! Misschien kan ik nog proberen om me vader van de zaak af te laten zien. Vol goede hoop haast Kathie zich naar huis. Misschien kan ze toch nog mee naar de eerste kerkdienst.

In de gevangenis gaat de telefoon. Er wordt een jongen met zwart haar en zwarte ogen omgeroepen omdat zijn advocaat hem wilt spreken. De jongen haast zich naar de kamer van de gevangenisdirecteur. Paul de Waal, zoals hij heet, reikt hem langzaam zijn telefoon aan
“Ja, met Jeffrey Kim.” zegt hij nadat hij de telefoon bijna hardhandig uit Paul’s hand had gerukt. Aandachtig luistert hij naar wat er aan de andere kant van de lijn wordt gezegd. Ook Paul probeert iets van het gesprek op te pikken, maar erg duidelijk kan hij het niet horen.
“Zo snel al? Dat is erg, erg mooi.” zegt hij op een wraakzuchtige toon. Hij drukt zonder gedag te zeggen de telefoon uit en geeft hem weer aan Paul.
“Goed nieuws?” vraagt Paul.
“Ja zeker.” glimlacht Jeffrey. “Het is officieel. Ik kom vrij.”