De oorzaak van ongeluk.
Kinderen zijn over het algemeen, mochten ze nog niet niet te zwaar mishandeld/slecht opgevoed zijn, van nature gelukkig, dat komt omdat ze dichterbij de natuurlijke staat leven.
Kinderen durven nog makkelijk van anderen te houden, spontaan en eerlijk te zijn.
Als ze verdrietig zijn huilen ze, als ze iets niet eerlijk vinden worden ze boos en als ze bang zijn durven ze dat te tonen.
De natuurlijke staat.
Jammer genoeg wordt het kinderen meestal constant en hard handig afgeleerd om emotioneel te zijn, het is namelijk te confronterend voor de omgeving die zelf al met opgekropte emoties rond lopen.
Bijvoorbeeld:
quote:
Het ene moment was papa lief naar je, en het andere moment was hij zonder goeie reden heel pissig en deed naar tegen je, dan mis je je lieve vader of moeder en wordt je verdrietig, je begint te huilen.
Dit doet papa pijn, maar hij durft dat niet toe te geven en durft zelf niet te huilen, dus hij doet nep en oneerlijk tegen je door te zeggen dat je moet stoppen met huilen.
Maar dat is niet eerlijk, dus jij wordt erg boos, en dat is weer te confronterend en hij doet weer alsof de schuld bij jou ligt, hij zegt dat je brutaal en een misbaksel bent.
Een beetje extreem, maar dit gebeurt constant bij de meeste kinderen, op subtiel of minder subtiel niveau. En mocht je in zeldzame gevallen je ouders het niet doen, dan leerde je het vaak wel deels van anderen.
En zo wordt de natuurlijke zelf onderdrukt wat zorgt voor je angst en (uiteindelijk) depressie en je moet iemand zijn die je eigenlijk niet bent en het leven wordt zwaar en ongemakkelijk.
Je hebt namelijk maskers gemaakt om de emoties voor anderen te verbergen: je doet stoer of verlegen, vaak een combinatie van beiden en je hebt jezelf gedachten/'doen'/consumptie-patronen aangeleerd om niet je gevoelens voor jezelf te verbergen.
Let nu op eventuele knee-jerk reactie van de geest: 'Pff, ik heb dat echt niet hoor. '
Het ego-structuur, de maskers, zijn namelijk specifiek gemaakt om de gevoelens te ontkennen.
Gelukkig is er een heel mooi trucje om te zien met hoeveel je precies rondloopt.
Je kan namelijk alle onderdrukte emoties terug vinden in het lichaam in chronisch gespannen spieren die pijn doen wanneer je er op drukt, beginnend langs de ruggengraat.Wat tevens een goeie manier is om in contact te komen met de emoties:
Je lost dit dus op te leren je emoties te toe staan en ze eruit te laten.
Ze proberen er eigenlijk al automatisch uit te komen maar we houden ze zichtbaar met spanning terug.
Dit bewijst dus dat de natuurlijke staat angst/depressie vrij is, en dat al onze angsten en lijden vanuit onszelf komen.
Simpel weg de intentie hebben om jezelf te openen kan al een goeie opening vormen.
Maar omdat we vaak jaren en jaren gewend zijn om te terug te houden, en het al begonnen kon zijn op zeer jonge leeftijd zijn hulpmiddelen vaak wel essentieel:
Regelmatig in stilte zitten, dus mediteren, is een van de gemakkelijkste manieren om de ontwijkingspatronen tot een halt te brengen zodat het los kan komen.
Verder met mindfulness leven, voel je lichaam en je gevoelens leren voelen, en verder kunnen oefeningen zoals: therapie/eerlijk praten met een ander, sporten, eye gazen (in de spiegel of met een partner), compassie/liefde oefenen, wellicht plant medicijnen/bepaalde bewustzijn verruimende stoffen (wanneer er bepaalde stabiliteit en volwassenheid is en wanneer ze met groot respect en voorzichtigheid behandeld worden), stembevrijding etc. goed helpen.
En kunnen we weer een compleet authentiek, spontaan, liefdevol en gelukkig persoon worden.