De zichbare basis van het lijden (opgekropt verdriet, woede en angst)

De oorzaak van ongeluk.

Kinderen zijn over het algemeen, mochten ze nog niet niet te zwaar mishandeld/slecht opgevoed zijn, van nature gelukkig, dat komt omdat ze dichterbij de natuurlijke staat leven.

Kinderen durven nog makkelijk van anderen te houden, spontaan en eerlijk te zijn.
Als ze verdrietig zijn huilen ze, als ze iets niet eerlijk vinden worden ze boos en als ze bang zijn durven ze dat te tonen.
De natuurlijke staat.

Jammer genoeg wordt het kinderen meestal constant en hard handig afgeleerd om emotioneel te zijn, het is namelijk te confronterend voor de omgeving die zelf al met opgekropte emoties rond lopen.

Bijvoorbeeld:

quote:

Het ene moment was papa lief naar je, en het andere moment was hij zonder goeie reden heel pissig en deed naar tegen je, dan mis je je lieve vader of moeder en wordt je verdrietig, je begint te huilen.
Dit doet papa pijn, maar hij durft dat niet toe te geven en durft zelf niet te huilen, dus hij doet nep en oneerlijk tegen je door te zeggen dat je moet stoppen met huilen.
Maar dat is niet eerlijk, dus jij wordt erg boos, en dat is weer te confronterend en hij doet weer alsof de schuld bij jou ligt, hij zegt dat je brutaal en een misbaksel bent.

Een beetje extreem, maar dit gebeurt constant bij de meeste kinderen, op subtiel of minder subtiel niveau. En mocht je in zeldzame gevallen je ouders het niet doen, dan leerde je het vaak wel deels van anderen.

En zo wordt de natuurlijke zelf onderdrukt wat zorgt voor je angst en (uiteindelijk) depressie en je moet iemand zijn die je eigenlijk niet bent en het leven wordt zwaar en ongemakkelijk.
Je hebt namelijk maskers gemaakt om de emoties voor anderen te verbergen: je doet stoer of verlegen, vaak een combinatie van beiden en je hebt jezelf gedachten/'doen'/consumptie-patronen aangeleerd om niet je gevoelens voor jezelf te verbergen.

Let nu op eventuele knee-jerk reactie van de geest: 'Pff, ik heb dat echt niet hoor. '
Het ego-structuur, de maskers, zijn namelijk specifiek gemaakt om de gevoelens te ontkennen.

Gelukkig is er een heel mooi trucje om te zien met hoeveel je precies rondloopt.
Je kan namelijk alle onderdrukte emoties terug vinden in het lichaam in chronisch gespannen spieren die pijn doen wanneer je er op drukt, beginnend langs de ruggengraat.
Wat tevens een goeie manier is om in contact te komen met de emoties:


Je lost dit dus op te leren je emoties te toe staan en ze eruit te laten.
Ze proberen er eigenlijk al automatisch uit te komen maar we houden ze zichtbaar met spanning terug.
Dit bewijst dus dat de natuurlijke staat angst/depressie vrij is, en dat al onze angsten en lijden vanuit onszelf komen.

Simpel weg de intentie hebben om jezelf te openen kan al een goeie opening vormen.
Maar omdat we vaak jaren en jaren gewend zijn om te terug te houden, en het al begonnen kon zijn op zeer jonge leeftijd zijn hulpmiddelen vaak wel essentieel:
Regelmatig in stilte zitten, dus mediteren, is een van de gemakkelijkste manieren om de ontwijkingspatronen tot een halt te brengen zodat het los kan komen.
Verder met mindfulness leven, voel je lichaam en je gevoelens leren voelen, en verder kunnen oefeningen zoals: therapie/eerlijk praten met een ander, sporten, eye gazen (in de spiegel of met een partner), compassie/liefde oefenen, wellicht plant medicijnen/bepaalde bewustzijn verruimende stoffen (wanneer er bepaalde stabiliteit en volwassenheid is en wanneer ze met groot respect en voorzichtigheid behandeld worden), stembevrijding etc. goed helpen.

En kunnen we weer een compleet authentiek, spontaan, liefdevol en gelukkig persoon worden.

En de emotionele openheid kan leiden tot jezelf durven overgeven aan puur bewustzijn, de void, zelf-realisatie, en zelf-realisatie kan weer helpen tot het loslaten van alle emoties.
Hier het wat meer esoterische andere kant van het verhaal The Truth is in Here...

quote:

Op zondag 25 juni 2017 14:41 schreef Allures het volgende:
De OP doet wel een beetje alsof het leren reguleren van emoties sowieso een slecht iets is en dat iedereen die dat doet eigenlijk depressief is of word

Nogal zwart wit

Hoezo zou ik dat zeggen?

quote:

Op zondag 25 juni 2017 18:02 schreef Fatoeman het volgende:
Heb zelf ook opgekropte haat, maar dat komt omdat mensen mij heel lullig behandelden. Leeftijdsgenoten of jonger. Zou er ook geen moeite mee hebben als ze dood zouden gaan. Ik voel amper emoties, op wrok en haat na

Haat is frustratie/woede geprojecteerd op de buitenwereld.
Hoe meer je kan accepteren dat je het zelf creëert hoe sneller je eraf kan komen.

Niet dat anderen je per se netjes behandelen, maar dat maakt je dan niet meer echt uit.
En als je er vanaf bent zullen mensen ook niet meer de neiging hebben om expres op je knoppen te gaan duwen, je hebt ze namelijk niet meer.

quote:

Op maandag 26 juni 2017 13:58 schreef Cause_Mayhem het volgende:

[..]

Reguleren en onderdrukken zijn 2 verschillende dingen. De manieren in de op zijn ook reguleringsmanieren.
Naar mijn mening zijn zowel onderdrukken als je laten overspoelen/overmeesteren door emotie beide idd slecht en zullen altijd negatieve gevolgen hebben in meer of mindere mate.
Manieren vinden om dingen een plaats te geven, te accepteren en los te laten zijn, weer naar mijn mening, essentieel om problemen te voorkomen of op te lossen.

Straw man's..
Waar heb ik het over reguleringsmanieren? Of jezelf laten overspoelen of overmeesteren?