R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben bijna 20, studeer en ben nog thuiswonende. De band met mijn ouders is slecht. Dit was voorheen al zo met mijn vader, maar na een heftige ruzie met mijn moeder is ook dat volledig bekoeld geraakt. Ze zijn al bijna 12 jaar gescheiden na een heftige vechtscheiding die nog bijna op mijn netvlies staat gegrieft.
Mijn ouders zijn typische PVV-stemmers. Daarmee bedoel ik dat alles en iedereen fout en achterlijk is, behalve zij. Het zijn geen tokkies of aso's, maar veel inhoud is niet aanwezig. Vooral met mijn vader valt eigenlijk niet echt te praten: of hij luistert niet, of hij weet op een of andere manier altijd wel iets negatiefs in het gesprek te betrekken waarbij hij anderen natuurlijk de schuld geeft. Met bijna zijn hele familie behalve zijn ouders heeft hij geen contact meer en ik daarom eigenlijk ook niet. Dit komt grotendeels door zijn botsende persoonlijkheid en constante geklaag.
Als hij iets denkt, dan is dat zo. Het is moeilijk om een duidelijk beeld van hem te schetsen zonder in super veel detail te treden: een gigantisch deel van zijn persoonlijkheid irriteert me of maakt me boos. Dat klinkt zeer onredelijk maar dat is wel de werkelijkheid. Alleen op financieel gebied staat hij me zover mogelijk bij, maar dit is uiteraard niet genoeg om een band te vormen.
Mijn moeder is typisch mijn oma, waar het jaren geleden al mis mee is gegaan. Ik kan/kon over het algemeen redelijk overweg met mijn moeder, maar als ze boos is begint ze te schreeuwen als een viswijf op de Haagse markt en dat blijft doorgaan. Ik heb nu al meer dan een maand niet met haar gesproken, nadat we ruzie hadden gemaakt en zij toen ongelofelijk onredelijk is geweest. Na de ruzie kwamen flashbacks van mijn moeder naar voren waar zij me hard heeft geslagen toen ik klein was. Het ergste geval was in een hotel. Ik heb toen verwondingen aan mijn arm gehad en was letterlijk doodsbang toen zij later weer binnenkwam terwijl ik halfjankend op de grond zat te lezen. We hebben het hier al eens over gehad maar ze ontkent het: ik zou het me inbeelden. Ik ben er heilig van overtuigd dat dat niet het geval is omdat ik het me zo goed kan herinneren terwijl ik zo klein was. Bovendien was het niet de enige keer.
Ik heb eerder, toen ik kleiner was, jaren geen contact gehad met mijn vader. Toen ik hem vroeg om me met rust te laten op school SMS'te hij me bijvoorbeeld dat hij dat nooit zou doen. Toen ik na een aantal jaar weer toenadering zocht was het eerste wat we gingen doen naar de kapper. Toen ik dat weigerde ben ik weer terug afgezet. Recentelijker hadden we het op vakantie met een mevrouw over mijn toekomstige beroep. Toen een bepaalt beroep ter sprake kwam zei hij dat ik dat absoluut niet ging worden, terwijl ik dat beroep juist wel graag wil uitoefenen. Dat zijn maar een paar voorbeelden die me even te binnen schoten.
Ik snap niet hoe dit mijn ouders zijn. Ik lijk fundamenteel echt amper op ze. Wel heb ik de explosieve boosheid van ze geerft. Ik weet zeker dat ik psychisch toch enige schade heb opgelopen. Als kind van 11-12 liep ik bijvoorbeeld al rond met zelfmoordneigingen (toen veroorzaakt door de vechtscheiding en de klappen). Ook vertrouw ik mensen maar zeer moeilijk, ben ik depressief, nors en zeer defensief. Ik heb nu een tijdje zitten nadenken over het opzoeken van een psycholoog, maar wilde eerst mijn verhaal hier kwijt. Wat adviseren jullie mij om te doen?
Mijn ouders zijn typische PVV-stemmers. Daarmee bedoel ik dat alles en iedereen fout en achterlijk is, behalve zij. Het zijn geen tokkies of aso's, maar veel inhoud is niet aanwezig. Vooral met mijn vader valt eigenlijk niet echt te praten: of hij luistert niet, of hij weet op een of andere manier altijd wel iets negatiefs in het gesprek te betrekken waarbij hij anderen natuurlijk de schuld geeft. Met bijna zijn hele familie behalve zijn ouders heeft hij geen contact meer en ik daarom eigenlijk ook niet. Dit komt grotendeels door zijn botsende persoonlijkheid en constante geklaag.
Als hij iets denkt, dan is dat zo. Het is moeilijk om een duidelijk beeld van hem te schetsen zonder in super veel detail te treden: een gigantisch deel van zijn persoonlijkheid irriteert me of maakt me boos. Dat klinkt zeer onredelijk maar dat is wel de werkelijkheid. Alleen op financieel gebied staat hij me zover mogelijk bij, maar dit is uiteraard niet genoeg om een band te vormen.
Mijn moeder is typisch mijn oma, waar het jaren geleden al mis mee is gegaan. Ik kan/kon over het algemeen redelijk overweg met mijn moeder, maar als ze boos is begint ze te schreeuwen als een viswijf op de Haagse markt en dat blijft doorgaan. Ik heb nu al meer dan een maand niet met haar gesproken, nadat we ruzie hadden gemaakt en zij toen ongelofelijk onredelijk is geweest. Na de ruzie kwamen flashbacks van mijn moeder naar voren waar zij me hard heeft geslagen toen ik klein was. Het ergste geval was in een hotel. Ik heb toen verwondingen aan mijn arm gehad en was letterlijk doodsbang toen zij later weer binnenkwam terwijl ik halfjankend op de grond zat te lezen. We hebben het hier al eens over gehad maar ze ontkent het: ik zou het me inbeelden. Ik ben er heilig van overtuigd dat dat niet het geval is omdat ik het me zo goed kan herinneren terwijl ik zo klein was. Bovendien was het niet de enige keer.
Ik heb eerder, toen ik kleiner was, jaren geen contact gehad met mijn vader. Toen ik hem vroeg om me met rust te laten op school SMS'te hij me bijvoorbeeld dat hij dat nooit zou doen. Toen ik na een aantal jaar weer toenadering zocht was het eerste wat we gingen doen naar de kapper. Toen ik dat weigerde ben ik weer terug afgezet. Recentelijker hadden we het op vakantie met een mevrouw over mijn toekomstige beroep. Toen een bepaalt beroep ter sprake kwam zei hij dat ik dat absoluut niet ging worden, terwijl ik dat beroep juist wel graag wil uitoefenen. Dat zijn maar een paar voorbeelden die me even te binnen schoten.
Ik snap niet hoe dit mijn ouders zijn. Ik lijk fundamenteel echt amper op ze. Wel heb ik de explosieve boosheid van ze geerft. Ik weet zeker dat ik psychisch toch enige schade heb opgelopen. Als kind van 11-12 liep ik bijvoorbeeld al rond met zelfmoordneigingen (toen veroorzaakt door de vechtscheiding en de klappen). Ook vertrouw ik mensen maar zeer moeilijk, ben ik depressief, nors en zeer defensief. Ik heb nu een tijdje zitten nadenken over het opzoeken van een psycholoog, maar wilde eerst mijn verhaal hier kwijt. Wat adviseren jullie mij om te doen?
Dit inderdaad, en zoals je nu al doet vooral een tijdje afstand nemen van je ouders.quote:Op dinsdag 20 juni 2017 14:29 schreef maily het volgende:
Precies wat je al aangaf; hulp zoeken.
Sterkte!
Eens! Ik zou het je zo gunnen TS want je verhaal is heftig. En: neem afstand van je ouders totdat je weet wat jij met ze wil. En niet andersom.quote:
[..]
Dit inderdaad, en zoals je nu al doet vooral een tijdje afstand nemen van je ouders.
Haal jij ze gewoon niet het bloed onder de nagels vandaan?
Of wellicht zit ruzie maken wel bij jullie in de genen als ik zo de historie lees.....
Of wellicht zit ruzie maken wel bij jullie in de genen als ik zo de historie lees.....
U MAD?
Mijn advies zou zijn om zo snel mogelijk het huis uit te gaan en de komende periode aan je eigen persoonlijkheid en ontwikkeling gaan werken. Ontdek wat er in de wereld te koop is, welke meningen, wensen, dromen en ideeen anderen hebben en wat jou daarbij aanspreekt. Je kunt het contact met je ouders op een "beleefdheidsniveau" houden. Ga af een toe een keer langs, Ga niet al te veel in discussie over hun beelden en overtuigingen, maar zet je eigen ervaringen daar tegenover.
Tja nu zegt iedereen hulp zoeken, maar wat gaat die hulp doen, je ouders veranderen? Je jeugd veranderen? Gewoon uur tarief rekenen?
Gewoon op jezelf gaan wonen en je erbij neerleggen en dat zal met ups en downs gaan en na verloop van tijd dan heb je er gewoon poep aan. Er staat nergens in de wet dat jij je ouders leuk moet vinden, ik denk altijd maar zo, zouden je ouders je vrienden zijn geweest als het je ouders niet waren, in mijn geval was dat bij mijn moeder een duidelijke nee en mijn vader had gewoon een buurman kunnen zijn waarmee je een praatje maakt met mooi weer, verder niet.
Ik lijk ook totaal niet op mijn ouders, heb nu gewoon wat mensen om mij heen waar ik wel goed mee kan opschieten en heb daar meer aan.
Gewoon op jezelf gaan wonen en je erbij neerleggen en dat zal met ups en downs gaan en na verloop van tijd dan heb je er gewoon poep aan. Er staat nergens in de wet dat jij je ouders leuk moet vinden, ik denk altijd maar zo, zouden je ouders je vrienden zijn geweest als het je ouders niet waren, in mijn geval was dat bij mijn moeder een duidelijke nee en mijn vader had gewoon een buurman kunnen zijn waarmee je een praatje maakt met mooi weer, verder niet.
Ik lijk ook totaal niet op mijn ouders, heb nu gewoon wat mensen om mij heen waar ik wel goed mee kan opschieten en heb daar meer aan.
@LittleLady: hij schrijft zelf o.a.: Ook vertrouw ik mensen maar zeer moeilijk, ben ik depressief, nors en zeer defensief.
Dit lijkt me een moeilijke start bij het vinden van je eigen identiteit en het opbouwen van een eigen leven. En hulp bij het verwerken van het geweld thuis lijkt me ook niet verkeerd.
Dit lijkt me een moeilijke start bij het vinden van je eigen identiteit en het opbouwen van een eigen leven. En hulp bij het verwerken van het geweld thuis lijkt me ook niet verkeerd.
Dat kan ik me moeilijk voorstellen. Ik kan vergeetachtig/lui zijn in huishoudelijke klusjes zoals een goede student het betaamt, maar dat is geen reden om het bloed onder iemands nagels vandaan te halen.quote:Op dinsdag 20 juni 2017 14:46 schreef de_boswachter het volgende:
Haal jij ze gewoon niet het bloed onder de nagels vandaan?
Of wellicht zit ruzie maken wel bij jullie in de genen als ik zo de historie lees.....
Tot deze ruzie met mijn moeder had ik maanden op maanden geen echte ruzie met haar gehad. Toch zei ze ´´dat ze er klaar mee was´´, maar waarmee weet ik niet. Ik ben er in ieder geval wel klaar mee.
Veranderen zal je ze niet, maar je ouders hebben een gigantisch effect op je ontwikkeling gedurende je kinderjaren totdat je volwassen wordt. In die laatste catagorie plaats ik mezelf nog niet. Ik denk dat die, in mijn ogen, gebrekkige ontwikkeling die ik heb gehad van grote invloed is geweest op de eerdergenoemde vertrouwensproblemen en ook social anxiety (dat past eigenlijk niet echt bij mijn persoonlijkheid) .quote:
Tja nu zegt iedereen hulp zoeken, maar wat gaat die hulp doen, je ouders veranderen? Je jeugd veranderen? Gewoon uur tarief rekenen?
Gewoon op jezelf gaan wonen en je erbij neerleggen en dat zal met ups en downs gaan en na verloop van tijd dan heb je er gewoon poep aan. Er staat nergens in de wet dat jij je ouders leuk moet vinden, ik denk altijd maar zo, zouden je ouders je vrienden zijn geweest als het je ouders niet waren, in mijn geval was dat bij mijn moeder een duidelijke nee en mijn vader had gewoon een buurman kunnen zijn waarmee je een praatje maakt met mooi weer, verder niet.
Ik lijk ook totaal niet op mijn ouders, heb nu gewoon wat mensen om mij heen waar ik wel goed mee kan opschieten en heb daar meer aan.
Weet je, het zijn niet zo zeer je ouders die vertrouwensproblemen geven, dat doen andere mensen ook wel door teleurstellingen, verraad, achterbaksheid, jaloezie. Ik was altijd super sociaal, tegenwoordig vraag ik mij af wat ze van mij willen, krijg ik al kippenvel als mensen mijn naam zeggen, of een bepaalde zinsopbouw hebben van, zou ik, zou jij, ik heb een probleem, het liefst ren ik dan al heel hard weg.quote:
[..]
Veranderen zal je ze niet, maar je ouders hebben een gigantisch effect op je ontwikkeling gedurende je kinderjaren totdat je volwassen wordt. In die laatste catagorie plaats ik mezelf nog niet. Ik denk dat die, in mijn ogen, gebrekkige ontwikkeling die ik heb gehad van grote invloed is geweest op de eerdergenoemde vertrouwensproblemen en ook social anxiety (dat past eigenlijk niet echt bij mijn persoonlijkheid) .
Daarbij is het erg lastig om daaraan te werken want je komt ze regelmatig tegen helemaal als je succesvol bent, oh ja en als je dan niet wil helpen dan ben je de arrogante bitch en help je wel kun je 4 maand achter je geld aanlopen of ben je het gewoon kwijt.
Er zijn ook mensen die ik vertrouw, maar de meesten heb ik enorme argwaan.
Ik denk ook dat de beste eerste stap is op jezelf te gaan. Een eigen huisje, geen ouders meer die over je schouder meekijken, jij hoeft niet meer op je hoede te zijn. Rust.
Als je dat hebt kun je beginnen met het aanpakken van je gevoelens.
Succes.
Als je dat hebt kun je beginnen met het aanpakken van je gevoelens.
Succes.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Zoals de bovenstaande mensen adviseer ik je toch uit huis te gaan. Zelf kom ik ook niet uit het beste gezin en had ik ook geen band met mijn moeder, maar dat werd wat gemakkelijker toen de afstand geschapen was.
Daarnaast adviseer ik je ook om hulp te zoeken. Ondersteuning op emotioneel gebied en ook in het op eigen benen staan. Om je te ontwikkelen tot een gezonde volwassene.
Heel veel sterkte. Zulke dingen zijn loodzwaar, maar je kan ermee leren leven, dat weet ik zeker
Knuffel
Daarnaast adviseer ik je ook om hulp te zoeken. Ondersteuning op emotioneel gebied en ook in het op eigen benen staan. Om je te ontwikkelen tot een gezonde volwassene.
Heel veel sterkte. Zulke dingen zijn loodzwaar, maar je kan ermee leren leven, dat weet ik zeker
Knuffel
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ik herken wel wat een gat het in je leven slaat als je geen thuisfront hebt wat je onvoorwaardelijk steunt. Dat kan echt veel narigheid opleveren. Uit huis gaan, voor jezelf uitzoeken wat jouw behoefte is in eventueel contact met je ouders, en van daaruit besluiten wat je wel/niet wil. Dat is een lang en ingewikkeld en zwaar proces, maar het is onvermijdelijk. Hulpverlening, in wat voor vorm dan ook, lijkt me een goed idee. Sterkte
Hulp zoeken en dit gaan doen:
Houd er echter wel rekening mee dat als je sneller hulp vindt dan dat je bij je ouders weg bent, je misschien iets zal willen bedenken wat het ontvangen van post betreft.
Ik had een thuissituatie waarin ik geregeld maandenlang m'n eigen moeder niet sprak of zag, ook al "bewoonden" we wel 't zelfde huis.
Overigens, als je verhuist en je komt in een andere gemeente terecht, heb je ook een grotere kans dat je ook gevoelsmatig meer van je ouders los kunt komen.
Succes TS
Zeker met die zelfmoordgedachten zou ik niet al te lang wachten met hulp zoeken.quote:
Houd er echter wel rekening mee dat als je sneller hulp vindt dan dat je bij je ouders weg bent, je misschien iets zal willen bedenken wat het ontvangen van post betreft.
Ik had een thuissituatie waarin ik geregeld maandenlang m'n eigen moeder niet sprak of zag, ook al "bewoonden" we wel 't zelfde huis.
Overigens, als je verhuist en je komt in een andere gemeente terecht, heb je ook een grotere kans dat je ook gevoelsmatig meer van je ouders los kunt komen.
Succes TS
Je hoeft jezelf niet naar beneden te halen. Je bent een mens en mensen zijn soms 'lui', 'vergeetachtig' of doen liever iets anders. Geloof me maar dat je ouders dit regelmatig zelf zijn. Waar ik echter wel van schrik is dat je al zo jong met zelfmoord gedachten rond heb gelopen. Eén van de belangrijkste functies van je lichaam is om in leven te blijven. Als je hersenen zo overstuur zijn dat je eraan denkt, als je lichaam denkt, dat het beter is om zelfmoord te plegen dan is er iets goed fout.quote:
[..]
Dat kan ik me moeilijk voorstellen. Ik kan vergeetachtig/lui zijn in huishoudelijke klusjes zoals een goede student het betaamt, maar dat is geen reden om het bloed onder iemands nagels vandaan te halen.
Tot deze ruzie met mijn moeder had ik maanden op maanden geen echte ruzie met haar gehad. Toch zei ze ´´dat ze er klaar mee was´´, maar waarmee weet ik niet. Ik ben er in ieder geval wel klaar mee.
Je ouders komen op mij over als mensen die in bepaalde gedragspatronen zitten die niet heel gezond zijn. Bepaalde programmeringen waar ze niet uit kunnen stappen. Als gevolg hiervan gaan ze slaan of schoppen als er iets gebeurd wat niet in hun straatje past. Je vader is bijv. zo gefocust dat jij een bepaalde opleiding doet dat hij niet eens meer ziet wat JIJ dan wel wil gaan doen. Dit is niet gezond. Het is jouw leven en jij moet dat leven lijden. Je moet dus je eigen keuzes kunnen maken.
Ik raad net als veel andere fokkers ook therapie en hulp zoeken aan.
|
|
