Bij mij klopt dit aardig.
En ik had toen gelijk een wow moment toen ik Never mind the bollocks here's the Sex Pistols hoorde.
En als ik hem nu nog luister, ik vind hem nog steeds tijdloos en grandioos.
En is ook toen heel erg bepalend geweest voor mijn muziek keuze.
Voor de mensen die het niet kennen:
Voor mij een echte wow factor, en naar mijn smaak nooit meer een album als deze gehoord.
Wat zijn jullie wow albums, en waarom?
Misschien zitten er een paar pareltjes tussen waar mensen nog nooit van gehoord hebben, of waarvan meerdere mensen vinden dat het echt een wow plaat/cd is.
Ik ben benieuwd.
Pink Floyd - Shine on you Crazy Diamond
En waarom?quote:Op zaterdag 17 juni 2017 05:47 schreef d4v1d het volgende:
*jouw
Pink Floyd - Shine on you Crazy Diamond
En ja, plus W in de TT.
Thanks, had hem zelf niet gezien.
Ik luisterde als kind op een bepaalde moment, zal ook rond mijn 12e of 13e zijn geweest, veel naar de radio en begon ook liedjes op te nemen op een simpele cassetterecorder, eerst door gewoon de microfoon voor de radio te houden, later met een 'DIN-kabeltje'.
Mijn muzieksmaak was beperkt en werd bepaald door 'Hilversum 3'. Top 40, top 50 etc. Ik ontdekte later de 'Platenbus', een soort rijdende bibliotheek, maar dan met langspeelplaten, die elke zaterdag bij ons in de stad stond. Toen begon ik andere muziek te ontdekken én te waarderen.
Een schoolvriendje, die ik toevallig een keer in die bus tegenkwam tipte me bovenstaande plaat en dat was mijn kennismaking met Heavy Metal. Er ging een wereld voor me open! En zo is het begonnen, met die plaat dus.
Dire Straits - Alchemy
Coldplay luisterde een vriend van me naar, die mij hiermee bekend maakte.
En Mark Knopflers magie bij Alchemy, daar raakt iedereen van onder de indruk.
En dan met name door "Everybody Hurts". Plaat kwam uit tijdens mijn (jonge) puberteit waarin je als kind toch veel veranderingen mee maakt. Ik werd ook op school veel gepest en juist dit nummer verwoorde veel van die gevoelens. Alle albums van R.E.M. ook gekocht (tot aan "Up", daarna verloor ik mijn interesse).
Meeste indruk later heeft Brand New gemaakt met The Devil and God Are Raging Inside of Me (2006), om maar even te quoten:
Het album heeft het meest indruk gemaakt door het nummer Limousine (MS Rebridge) dat een waargebeurd verhaal verteld:quote:The Devil and God Are Raging Inside Me received rave reviews from critics initially, with many music publications pronouncing it as one of the best albums of the decade.
wikipediaquote:Fifth song on the album "Limousine" is about the death of seven-year-old Katie Flynn from the band's hometown of Long Island. Travelling home with her family after a wedding, their limousine was hit by drunk driver Martin Heidgen, a few miles from where Lacey was living at the time, leading to the decapitation of the young Flynn, whose severed head fell into her mother's arms. In the track, Lacey tells the story from various perspectives including that of Heidgen.
[ Bericht 62% gewijzigd door Armani XL op 17-06-2017 08:48:55 ]
London Calling is de titel van het derde album van de Engelse punkband The Clash. Op het dubbelalbum London Calling verlaten de frontmannen Joe Strummer en Mick Jones het pad van de traditionele punk. Ze staan open voor tal van muziekstijlen, variërend van rock-'n-roll tot ballroom en ska. De beide componisten hebben een zeer inspirerende invloed op elkaar en stuwen elkaar op tot grote hoogten. Het album London Calling wordt door vele popcritici en -liefhebbers beschouwd als een van de beste albums ooit gemaakt.
Had hun twee eerdere LP's. Pure punk. Heerlijke muziek en nog steeds draaibare albums. Toen kwam London Calling. Bij de eerste tonen van het nummer London Calling zat ik verbijsterd met m'n oren te klappen. Nooit eerder gehoord en vernieuwend tot op het bot. Net naar hoe mijn stemming is, hij staat altijd in mijn top-5 aller-tijden.
Terwijl de britpop op zijn hoogtepunt was hoorde en las ik steeds over een bijna mythische band uit Manchester met de weinig inspirerende naam The Smiths. In die tijd ging ik ongeveer 2 keer per maand naar Groningen om daar vooral nieuwe platen te kopen. Dankzij interviews met de britpop helden dook ik ook steeds meer het verleden in.Zo kocht ik op een mooie dag in 1996 The Queen Is Dead van The Smiths, Unknown Pleasures van Joy Division en Screamadelica van Primal Scream. Allemaal geweldige platen maar The Queen Is Dead was degene die het meest bij mij binnenkwam. Alles klopte aan deze plaat, muzikaal was het briljant, de teksten zaten vol humor en cynisme en natuurlijk de markante stem van Morrissey. Het is niet mijn favoriete album ooit maar wel het album dat mijn muzikale blik heeft verruimd,
Weliswaar veel minder als in mijn jonge jaren.
Wat nu nog steeds overeind staat voor mij is The Smiths. Er is niets waar ik tegenwoordig zo vaak naar luister als die muziek van hun.
De energie van MJK gecombineerd met de virtuozen op de instrumenten.
.![Tool - Ænima [Full album]](https://i.ytimg.com/vi/yCXrgASzf50/0.jpg)
Wat een plaat
Rauw en spiritueel, analytisch en vol emotie, complex en toch doeltreffend.
Het is een album vol met dit soort schijnbare tegenstellingen en het weet je aan het denken te zetten.
Hetzelfde gevoel heb ik trouwens bij Lateralus, maar prefereer Ænima toch iets meer aangezien die wat rauwer voelt.
Opeth - Still Life
Ik houd van muziek die ervoor zorgt dat ik in een andere wereld beland en Still Life is de plaat die daar voor mij het best in slaagt. Telkens als ik dit album opzet is het net alsof ik mij in een donker mysterieus bos bedekt onder een dikke laag rode mist bevind. Brute riffs en grunts worden afgewisseld met bloedmooie akoestische passages en dankzij die dynamiek kan ik het album aan een stuk door blijven luisteren.
Dat ging nog ouderwets natuurlijk. Ik was speciaal naar Den Haag gegaan om meer van The Damned te kopen. Ik kon niets van hen vinden in de reguliere platenzaak, maar iemand verwees me naar Any Record, toen nog in de Piet Heinstraat. Daar kocht ik later regelmatig platen van mij totaal onbekende bands. Zonder Eloise zou ik daar nooit zijn gekomen.
De enige Wow die ik ken was zo'n meidengroepje uit de jaren '90quote:Op maandag 19 juni 2017 23:12 schreef DrDentz het volgende:
Wow! was toch die groep van Patty Brard? Daar heb ik geen cd's van.
Ja daar had Patty Brard iets mee te maken dacht ik.quote:
[..]
De enige Wow die ik ken was zo'n meidengroepje uit de jaren '90
Niet langer mijn nummer 1 album (ingehaald door Dummy van Portishead en nr. 1 In Rainbows van Radiohead).
Wel het enige album dat ik eigenlijk altijd van begin tot eind luister. Van verdriet, naar wanhoop, naar melancholie, naar disintegratie en vervolgens een soort berusting. Geniaal.
1985, een vriendin op de middelbare school liet me bij haar thuis een nieuw Brits bandje horen.
the rain falls hard on a humdrum town, his town has dragged you down
was het eerste dat ik hoorde.
Die stem!
Meteen verkocht.
Zie ook mijn UI.
En wat recenter was Them Crooked Vultures ook wel een wow!-plaat.
Misschien wat laat voor een echte wow plaat ik kocht hem toen ik 17 was, maar dit heeft voor mij het hele muzikale spectrum open gebroken.
Nee, dat was weer een ander groepje. Deze waren van Bolland & Bolland.quote:
[..]
Ja daar had Patty Brard iets mee te maken dacht ik.
(Aldus iemand die Hitkrant in de jaren 90 verslond.)
Thelonious Monk - Monk's Dream
Was 15 toen deze plaat uitkwam. Rond die leeftijd was het vooral heel stoer om naar 538 en trance te luisteren.
Maar toen kwam de clip van The Scientist op tv. Sowieso al een bijzondere clip, maar vooral een bloedmooi nummer. Daar kwam ik dus achter dat er veel meer was dan die simpele 538 / top 40 meuk.
Toen was het voor mij echt een eyeopener van heb ik jou daar.
Dat tegenwoordig het gemiddelde Coldplay nummer ook "top 40 meuk" is, is tot daaraan toe. Dit album blijft mij altijd dierbaar en voor altijd in de top 3 van beste album ooit.
[ Bericht 0% gewijzigd door Bronson op 13-07-2017 16:44:19 ]
Hier heb je de originele versie uit 1968:quote:
Mijn Wow! plaat is Eloise van The Damned. Dat nummer is enkele keren in De Avonspits gedraaid en ik wilde per se de LP hebben waar dat nummer op stond (Phantasmagoria). Nu is dat op zich niet zo'n Wow! plaat, maar voor mij was Eloise de sleutel naar de gothrock, naar punk en new wave, naar garagerock en nog veel meer dat nooit op de radio werd gedraaid, of in elk geval niet voor zover ik wist.
Dat ging nog ouderwets natuurlijk. Ik was speciaal naar Den Haag gegaan om meer van The Damned te kopen. Ik kon niets van hen vinden in de reguliere platenzaak, maar iemand verwees me naar Any Record, toen nog in de Piet Heinstraat. Daar kocht ik later regelmatig platen van mij totaal onbekende bands. Zonder Eloise zou ik daar nooit zijn gekomen.
Uiteraard ken ik die ook, dat was een van de vele deuren die werd geopend. Ik heb ook andere miziek van Barry Ryan. Een andere deur via the Damned was Give Daddy the Knife Cindy van Naz Nomad and the Nightmares met covers van meer onbekende sixties-nummers (en, via een zijstraatje, het werk van The Canvey Island All Stars). Maar daarom is Eloise dus mijn Wow-plaat die de deuren opende naar al dat andere.quote:
[..]
Hier heb je de originele versie uit 1968:
In mijn jeugd was ik echt als eerste helemaal ondersteboven van:
- Michael Jackson- Bad. Vooral dan het album. Helemaal fantastisch. Daarvoor herinner ik me wel dat ik sting echt goed vond en prince.
Toen ik wat ouder werd kocht mijn moeder van REM -Out of time
Maar the prodigy - music for the jilted is denk ik wel mijn puberplaat. Naast Bombtrack en in mindere mate Bush en THerapy en Greenday - Dookie.
Wat verderop kwam Smashing pumpkins - Siamese dream
Na een periode waarin ik alle 60's muziek heb gedraaid die er was, de beatles, rolling stones etc. Kwam triphop.
Massive attack - mezzanine is voor my de belangrijkste, maar Roni size - reprazent en Portishead - Dummy luister ik ook nog steeds.
En rob zombie. Eminem vond ik ook echt tof.
Denk dat inmiddels mijn alltime favorite daarna kwam: Queens of the stone age - Songs for the deaf.
Daarna is er niet echt meer een heel album geweest dat me echt heeft gegrepen. Maar ik luister vanalles. Veel losse prachtige nummers. Van Canto ostinato tot Louis Armstrong, Rammstein (sonne) en Prokofiew (Dance of the knights) en Public energy - three o three.
Geniaal album inderdaadquote:Op donderdag 13 juli 2017 15:57 schreef Bronson het volgende:
Coldplay - A Rush of Blood to the Head.
Was 15 toen deze plaat uitkwam. Rond die leeftijd was het vooral heel stoer om naar 538 en trance te luisteren.
Maar toen kwam de clip van The Scientist op tv. Sowieso al een bijzondere clip, maar vooral een bloedmooi nummer. Daar kwam ik dus achter dat er veel meer was dan die simpele 538 / top 40 meuk.
Toen was het voor mij echt een eyeopener van heb ik jou daar.
Dat tegenwoordig het gemiddelde Coldplay nummer ook "top 40 meuk" is, is tot daaraan toe. Dit album blijft mij altijd dierbaar en voor altijd in de top 3 van beste album ooit.
De andere grote plaat voor mij is Welcome to Sky Valley van Kyuss. Nog steeds kippenvel als ik de eerste tonen van Gardenia hoor
quote:
[..]
De enige Wow die ik ken was zo'n meidengroepje uit de jaren '90
Een van die meisjes is omgekomen bij de vliegramp in Tripoli in 2010. Net dertig jaar oud.
Green Day - Longview (1994)
Moby - Feeling So Real (1995)
Rancid - Time Bomb (1995)
Marusha - Somewhere Over The Rainbow (1994)
En toen was ik 14.
Radiohead - OK Computer
Marillion - Brave
Marillion - Marbles
Nine Inch Nails - The Fragile
Nine Inch Nails - The Downward Spiral
David Bowie - Station To Station
U2 - Achtung Baby
Coldplay - A Rush of Blood to the Head
Coldplay - Parachutes
Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf
Queens of the Stone Age - Like Clockwork
Burial - Untrue
David Bowie - Blackstar
dEUS - The Ideal Crash
Genesis - Selling England By The Pound
Pink Floyd - Dark Side of the Moon
Pink Floyd - Wish You Were Here
Pink Floyd - Animals
Opeth - Blackwater Park
Muse - Origin of Symmetry
Peter Gabriel - Up
Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet
Radiohead - In Rainbows
Radiohead - Kid A
Radiohead - The Bends
Radiohead - A Moon Shaped Pool
The Sound - From The Lions Mouth
Tool - Aenima
Tool - Lateralus
Yes - Close to the Edge
The Mars Volta - Frances The Mute
John Grant - Grey Tickles, Black Pressure (onbekend bij de meeste denk ik, aanrader!!)
Interpol - Turn on the Bright Lights
Rage Against The Machine - Rage Against The Machine
Joy Division - Closer