In de herhaling zie je de winnaar

Het knaagt nog steeds aan me. Hoe werkt dit rare TV-spelletje (want dat is het uiteindelijk) in de kern; wat maakt de ene bewoner populair en maakt dat anderen al snel verdwijnen. Winnen de deelnemers die het meest geraffineerde spel spelen, halen juist de meest aangepasten de eindstreep of is het een omgekeerd Darwinisme waarbij alle initatief vanzelf weggestemd wordt. Geen antwoord heeft me ooit gezind, maar deze week ben ik weer een stukje dichterbij een verklaring gekomen en ik wil hem hier graag voorleggen.Voor een goed begrip moeten we even een omweggetje maken, dus heb wat geduld met me.

Ik zag zojuist het weekoverzicht en genoot als vaker op de zondag van de kleine dingen des levens in Almere. Ik weet niet of u het herkent, maar bij het terugzien van de reeds vertrouwde beelden voel ik dan al anticiperend iets trekken in de mondhoeken en even later betrap ik me zelfs op een brede grijns. Je hebt het natuurlijk allemaal al gezien, maar daarmee lijkt de betrokkenheid alleen maar groter te worden.

Bij het ruzietje tussen onbegrepen Georgie en zijn ‘psychologe van niks’ wil ik Kim de goede raad toeroepen: ‘zeg dat je hem lief vind en kus de kneus’, maar ook in de herhaling begrijpt ze niets van de mannenziel en wordt zijn verlangen naar bevestiging niet bevestigd. Robin heeft deze week ieders hart gestolen met zijn coming out als mens. Onvermoed, maar nu voor het ganse vaderland zichtbaar, blijkt hij voorwaar over een rudimentair gevoelsleven te beschikken. Het lijkt voorlopig alleen maar de standen aan/uit te kennen, maar wie weet verdiept zich dat nog. De slogan van de engelse gereedschapsmaker dat alles loskomt met een stevige Baco heeft Robin in ieder geval fraai geillustreerd. Zelfs voor Ferdi voelde ik deze week enige sympathie toen hij ome Koos zijn gevoelens voor Hieke bekende. Hij toonde zich een man met ruggegraat door niet mee te gaan in die vreemde kronkel dat je andermans vrouw niet mag begeren. Hij begeert haar en verzaakt dat gelukkig niet omdat Hieke ‘nu eenmaal een achterban’ heeft.

Koos Paparazzi, -zelden zo’n mooie vertolking van een oude gluurder gezien-, begin ik ook al te mogen. Zijn blosjes als hij zomaar niet genomineerd blijkt, de glimlichtjes van voorpret in zijn ogen als hij eens bij de pinken wil zijn (het komt er zelden van; die jongelui praten ook zo snel) en de vertederende hoekigheid die hij voortdurend uitstraalt, zijn me inmiddels zeer vertrouwd. Het is een oude lul, maar wel een aardige oude lul. Mijn gevoelens voor Bianca zijn inmiddels breed uitgemeten op dit forum en ik kan u verzekeren dat het beeldmateriaal van vanavond daar geen verandering in gebracht heeft. Ik denk dat ik mijn voorliefde kernachtig samenvat als ik bericht dat ik haar zelfs bij de vogeltjesdans (tot op heden had ik zelfs nooit gehoord van dit kennelijk populaire volksvermaak), haar zelfs bij dat dwaze dansje heel aantrekkelijk vond.

Resteren er nog twee en die vormen dan ook de sleutel tot dit betoog. Ik zal het maar bekennen. Ik mag Desiré inmiddels! Natuurlijk is het een loeder in al haar valsigheid over Georgie’s nominatie, zeker is het een vreselijke zeur die in iedere gebeurtenis wel iets negatiefs kan vinden en ontegenzeggelijk is het een jaloers kreng dat anderen alle geluk misgunt omdat ze zichzelf zo zielig vindt. Toch mag ik haar wel. Als ze me met die pretoogjes aankijkt; als ze schatert van het lachen, als ze heel dapper haar kleine borstjes onthult aan de natie, op al die momenten lach ik bijna bemoedigend terug naar de buis. Ze is me met al haar gezeur toch vertrouwd geworden.

Hieke vind ik daarentegen helemaal niets. Ze heeft een mooi gezicht, prachtig haar en ze danst uiterst verleidelijk, maar toch doet het me niets. Ze windt me niet op, maakt me zelden boos, vertedert me nooit en bovenal interesseer ik me nimmer voor haar gevoel of gedachten. Waarom? Ze is niet constant genoeg; ze heeft me teveel gezichten. De Friese Mata Hari is niet sleets genoeg om vertrouwd te raken en dát is de sleutel tot mijn betoog.

Het is met die bewoners als met meubilair dat je overerft. Het staat aanvankelijk wanstaltig in je kamer, past geheel niet bij je smaak en het is onvoorstelbaar dat het ooit zal wennen en toch, na een paar maanden is het vertrouwd en na jaren zelfs onafscheidelijk. Mijn compassie met Koos en Dees illustreert het fenomeen het best. Mensen met wie ik aanvankelijk het minst had; waarmee ik geen enkele verwantschap voelde; mensen die duidelijk niet in mijn huiskamer pasten, ontlokken me nu regelmatig een glimlach van genegenheid. Ze zijn gewend geraakt. Het is als met de nieuwe collega; de eerste dag kan je je niet voorstellen dat je er ooit mee praat, na een paar weken maak je al regelmatig een praatje bij de koffieautomaat en verdomd na enige tijd blijkt je dag niet meer compleet te zijn zonder zijn guitige grapjes.

Uiteindelijk blijkt survival in de kijkersgunst niets te maken te hebben met grote hartstocht, zielsverwantschap of zelfs maar herkenning. Was dat wel zo hadden juist de wat boeiender persoonlijkheden het wel verder geschopt in he huis. Nee, zowel vorig jaar als nu is het niets meer dan een vertrouwd gevoel dat uiteindelijk zorgt voor de genade van de kijker. Niet de slimste, niet de spannendste, niet de meeste diepgang, maar de aaibaarheidsfactor bepaalt wie mag blijven zitten.

Sommige mensen zijn leuk op het eerste gezicht; anderen groeien in de herhaling en die laatsten winnen Big Brother.

--------------------------------------------------------------------------------

Dit stukje is onderdeel van de grote uitdaging op www.gesprekvandedag.nl: 100 dagen, 7 schrijvers, dagelijks een column, halen we de eindstreep.