F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
Hi allemaal,
Zeer waarschijnlijk is hier al een topic over, maar deel graag even mijn eigen verhaal.
Ik ben nu 26 jaar en ervaar de hierboven beschreven angst de afgelopen weken/maanden vrij 'veel' en intenser dan ooit. Bang zijn voor de dood is een emotie die waarschijnlijk iedereen - behalve de extreme positievelingen en meest steady mensen onder ons - ooit weleens ervaren. Ik weet alleen niet waar het bij mij nu zo opeens vandaan komt.
In mijn leven tot nu toe heb ik moeten dealen met allerlei onderwerpen zoals iedereen die waarschijnlijk wel tegenkomt. Denk aan liefdesverdriet, verboden liefdes, studiestress, werkstress en ga zo maar door. Twee jaar geleden kreeg mijn vader 'opeens' een hartaanval. Hij was gewoon 'gezond', leefde gezond en buiten enkele cholesterolpilletjes was er niets speciaals aan de hand. Het was dus vrij heftig dat juist hij opeens op de grond lag op een vrij jonge leeftijd (57). Hij kreeg die avond - en wij stonden erbij - maar liefst 7 infarcten, maar heeft het wonderbaarlijk genoeg overleefd zonder een 'schrammetje'. Zelfs zijn hart is echt oké. Iedereen blij, iedereen leeft door. Enige tijd toen heb ik doorgebracht beseffende hoe bijzonder en waardevol het leven is, hoe we die moeten waarderen, hoe je zelfs de wind die door de bomen raast kunt waarderen. Even voelde ik die pure levenswijze. Na een paar maandjes is dat echter weer overgegaan in de gang van zaken zoals de meesten dit ervaren. Werkstress, geldstress, met tussendoor een paar fijne vakanties en momenten met mijn lief.
Juist nu alles een beetje op de rit lijkt te komen (qua liefde, woning, geld, leuke baan, vrienden), bekruipt mij steeds meer die angst voor de dood. Al zie ik maar een pietluttig ding, dan denk ik al dat ik ernstig ziek ben. Mijn bescheiden vliegangst heeft zich ontpopt in een extreme vorm, waarbij ik letterlijk heel de vliegreis aan het paniekeren ben en stewardessen mij moeten kalmeren. Hoogtevrees heeft een extreme vorm aangenomen en ik ben ook voor familieleden bang dat zij ziek worden en overlijden.
Deze gedachtes wisselen zich uiteraard ook af met gewoon blije dagen waarbij ik er niet aan denk, maar ook bij momenten dat ik dankbaar ben voor het leven en gezondheid. Maar toch stoort het mij dat ik deze gevoelens steeds meer ervaar en ik weet niet goed hoe ik daar rust in kan krijgen. Want het begint dus ook soms mijn dagelijks leven te beïnvloeden en ook mijn vriend zegt dat ik soms wat doemdenkerig bezig ben...
Hebben jullie tips? Zou het voorval met mijn vader er nu pas 'uit komen'? Of is dit gewoon een fase die iedereen doorloopt in meer of mindere mate?
Zeer waarschijnlijk is hier al een topic over, maar deel graag even mijn eigen verhaal.
Ik ben nu 26 jaar en ervaar de hierboven beschreven angst de afgelopen weken/maanden vrij 'veel' en intenser dan ooit. Bang zijn voor de dood is een emotie die waarschijnlijk iedereen - behalve de extreme positievelingen en meest steady mensen onder ons - ooit weleens ervaren. Ik weet alleen niet waar het bij mij nu zo opeens vandaan komt.
In mijn leven tot nu toe heb ik moeten dealen met allerlei onderwerpen zoals iedereen die waarschijnlijk wel tegenkomt. Denk aan liefdesverdriet, verboden liefdes, studiestress, werkstress en ga zo maar door. Twee jaar geleden kreeg mijn vader 'opeens' een hartaanval. Hij was gewoon 'gezond', leefde gezond en buiten enkele cholesterolpilletjes was er niets speciaals aan de hand. Het was dus vrij heftig dat juist hij opeens op de grond lag op een vrij jonge leeftijd (57). Hij kreeg die avond - en wij stonden erbij - maar liefst 7 infarcten, maar heeft het wonderbaarlijk genoeg overleefd zonder een 'schrammetje'. Zelfs zijn hart is echt oké. Iedereen blij, iedereen leeft door. Enige tijd toen heb ik doorgebracht beseffende hoe bijzonder en waardevol het leven is, hoe we die moeten waarderen, hoe je zelfs de wind die door de bomen raast kunt waarderen. Even voelde ik die pure levenswijze. Na een paar maandjes is dat echter weer overgegaan in de gang van zaken zoals de meesten dit ervaren. Werkstress, geldstress, met tussendoor een paar fijne vakanties en momenten met mijn lief.
Juist nu alles een beetje op de rit lijkt te komen (qua liefde, woning, geld, leuke baan, vrienden), bekruipt mij steeds meer die angst voor de dood. Al zie ik maar een pietluttig ding, dan denk ik al dat ik ernstig ziek ben. Mijn bescheiden vliegangst heeft zich ontpopt in een extreme vorm, waarbij ik letterlijk heel de vliegreis aan het paniekeren ben en stewardessen mij moeten kalmeren. Hoogtevrees heeft een extreme vorm aangenomen en ik ben ook voor familieleden bang dat zij ziek worden en overlijden.
Deze gedachtes wisselen zich uiteraard ook af met gewoon blije dagen waarbij ik er niet aan denk, maar ook bij momenten dat ik dankbaar ben voor het leven en gezondheid. Maar toch stoort het mij dat ik deze gevoelens steeds meer ervaar en ik weet niet goed hoe ik daar rust in kan krijgen. Want het begint dus ook soms mijn dagelijks leven te beïnvloeden en ook mijn vriend zegt dat ik soms wat doemdenkerig bezig ben...
Hebben jullie tips? Zou het voorval met mijn vader er nu pas 'uit komen'? Of is dit gewoon een fase die iedereen doorloopt in meer of mindere mate?
Dit heb ik ook zo ervaren toen dat bij mij het geval was. Juist omdat het leven beter werd, werd ik (tijdelijk) banger om dat weer te verliezen op wat voor manier dan ook. De dood is daarvan natuurlijk de meest definitieve manier dus ook het meest angstaanjagend.quote:Juist nu alles een beetje op de rit lijkt te komen (qua liefde, woning, geld, leuke baan, vrienden), bekruipt mij steeds meer die angst voor de dood.
Hoi nog niet heel het topic gelezen, komt later, maar wat je hebt hoeft niet ook altijd perse heel negatief te zijn hoor, kijk een mens heeft een afweer systeem in zijn lichaam, wat als dat afweer systeem nu eens NIET bang zou zijn voor een ziekte? Dan zou je lichaam wellicht eerder denken : owww die zweer of die bacterie? laat maar even zitten, want ben nu even aan het relaxen, komt later wel,,,,,quote:Op donderdag 8 juni 2017 16:59 schreef mayonaisee het volgende:
Al zie ik maar een pietluttig ding, dan denk ik al dat ik ernstig ziek ben.
Was dat 1 van de eerste die in je omgeving stierf? Ik heb een paar keer een sterfgeval van dichtbij meegemaakt, de eerste keer had ik dat ook. Nu interesseert het mij niet veel meer, ik ben liever de eerste die de pijp uit gaat in mijn omgeving ipv de laatste. Ik heb geen zin om iedereen achterover te zien vallen en dan als laatste over te blijven.
Het enige wat je -denk ik- kan doen is nu genieten en je bedenken dat hoe lang je ook leeft je daar toch weinig invloed op hebt. Je kunt 'zomaar' een hartaanval krijgen zoals je vader, je kunt ook morgen onder een auto komen en dan dood zijn, en je kunt ook heel gezond 90 worden en rustig inslapen. Maar dat weet je niet. Ik snap je angst, alleen je hebt er toch geen invloed op. Dus beter geniet je van wat er nu is en van de tijd die je gegund is.
Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik denk dat je met een beter gevoel op je leven terugkijkt als je hebt genoten dan wanneer je je druk maakte over wanneer het je tijd zou zijn.
Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik denk dat je met een beter gevoel op je leven terugkijkt als je hebt genoten dan wanneer je je druk maakte over wanneer het je tijd zou zijn.
Ik heb dit ook een tijd gehad in m'n twintiger jaren. Als de gesprekken gingen over de toekomst had ik een heel sterk gevoel dat ik dat allemaal niet mee zou maken. Deels ook ingegeven door (fysieke) klachten waarvan ik niet weet of deze oorzaak of gevolg waren.
Ik ben opgegroeid zonder vader. Deze is overleden toen ik 5 jaar oud was. Met zijn vader (mijn opa dus) had ik een hele hechte band. Deze is midden vorig decennium overleden na een ziekbed van een paar maanden. In die periode kreeg ik ook ineens klachten. Ik herinner me dat ik op de begrafenis voor het eerst iets voelde in m'n onderbuik waarna ik jaren het idee had dat dit weleens darmkanker kon zijn. Ik was echter te bang om dit te laten onderzoeken. Tegenwoordig voel ik het nog maar zelden en heeft het hoogstwaarschijnlijk te maken met een koemelkallergie die m'n darmen actief maakt. Ook kreeg ik in die periode voor mijn gevoel hartklachten. Drukkend gevoel op de borst. Pijn als ik de autogordel omhad. 's nachts een drukkende pijn waardoor ik af en toe m'n vriendin wakker maakte uit angst dat ik een hartaanval kreeg. Uiteindelijk mee naar de huisartsenpraktijk gegaan toen het op een vrijdagavond weer hevig opspeelde. De diagnose was vrij snel gemaakt; chronische hyperventilatie. En het frappante is dat toen ik dat wist, de klachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Sindsdien nog zelden dit gevoel gehad.
Kort samenvattend; bij mij gebeurde er ook iets heftigs waarna ik een angst voor de dood ontwikkelde. Dit is echter na een aantal jaar zo goed als verdwenen en ben ik zelden nog bezorgd.
Ik ben opgegroeid zonder vader. Deze is overleden toen ik 5 jaar oud was. Met zijn vader (mijn opa dus) had ik een hele hechte band. Deze is midden vorig decennium overleden na een ziekbed van een paar maanden. In die periode kreeg ik ook ineens klachten. Ik herinner me dat ik op de begrafenis voor het eerst iets voelde in m'n onderbuik waarna ik jaren het idee had dat dit weleens darmkanker kon zijn. Ik was echter te bang om dit te laten onderzoeken. Tegenwoordig voel ik het nog maar zelden en heeft het hoogstwaarschijnlijk te maken met een koemelkallergie die m'n darmen actief maakt. Ook kreeg ik in die periode voor mijn gevoel hartklachten. Drukkend gevoel op de borst. Pijn als ik de autogordel omhad. 's nachts een drukkende pijn waardoor ik af en toe m'n vriendin wakker maakte uit angst dat ik een hartaanval kreeg. Uiteindelijk mee naar de huisartsenpraktijk gegaan toen het op een vrijdagavond weer hevig opspeelde. De diagnose was vrij snel gemaakt; chronische hyperventilatie. En het frappante is dat toen ik dat wist, de klachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Sindsdien nog zelden dit gevoel gehad.
Kort samenvattend; bij mij gebeurde er ook iets heftigs waarna ik een angst voor de dood ontwikkelde. Dit is echter na een aantal jaar zo goed als verdwenen en ben ik zelden nog bezorgd.
Je bent wel cool, maar dat komt doordat je in mijn schaduw staat
Ik vind dit een heel logische maar wel heel fijne reactie. Vooral het laatste. Want inderdaad, beter maar genieten en accepteren dat ongelukken in veel meer hoeken zit dan degene die ik nu voor ogen zie, maar wel genieten dan niet accepteren en bang leven. Ik wil wel positief terug kunnen kijken als ik bewust het einde nader. Ik hoop echt dat ik snel deze fase achter me kan laten...quote:
Het enige wat je -denk ik- kan doen is nu genieten en je bedenken dat hoe lang je ook leeft je daar toch weinig invloed op hebt. Je kunt 'zomaar' een hartaanval krijgen zoals je vader, je kunt ook morgen onder een auto komen en dan dood zijn, en je kunt ook heel gezond 90 worden en rustig inslapen. Maar dat weet je niet. Ik snap je angst, alleen je hebt er toch geen invloed op. Dus beter geniet je van wat er nu is en van de tijd die je gegund is.
Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik denk dat je met een beter gevoel op je leven terugkijkt als je hebt genoten dan wanneer je je druk maakte over wanneer het je tijd zou zijn.
Oh, dit is zo herkenbaar, echt... Ik heb namelijk sinds ik die angst voor de dood heb ook heel veel last van hartkloppingen, precies zoals jij ze omschrijft. En telkens bang dat je ernstig ziek bent, terwijl het gewoon stresssymptomen zijn enz.quote:
Ik heb dit ook een tijd gehad in m'n twintiger jaren. Als de gesprekken gingen over de toekomst had ik een heel sterk gevoel dat ik dat allemaal niet mee zou maken. Deels ook ingegeven door (fysieke) klachten waarvan ik niet weet of deze oorzaak of gevolg waren.
Ik ben opgegroeid zonder vader. Deze is overleden toen ik 5 jaar oud was. Met zijn vader (mijn opa dus) had ik een hele hechte band. Deze is midden vorig decennium overleden na een ziekbed van een paar maanden. In die periode kreeg ik ook ineens klachten. Ik herinner me dat ik op de begrafenis voor het eerst iets voelde in m'n onderbuik waarna ik jaren het idee had dat dit weleens darmkanker kon zijn. Ik was echter te bang om dit te laten onderzoeken. Tegenwoordig voel ik het nog maar zelden en heeft het hoogstwaarschijnlijk te maken met een koemelkallergie die m'n darmen actief maakt. Ook kreeg ik in die periode voor mijn gevoel hartklachten. Drukkend gevoel op de borst. Pijn als ik de autogordel omhad. 's nachts een drukkende pijn waardoor ik af en toe m'n vriendin wakker maakte uit angst dat ik een hartaanval kreeg. Uiteindelijk mee naar de huisartsenpraktijk gegaan toen het op een vrijdagavond weer hevig opspeelde. De diagnose was vrij snel gemaakt; chronische hyperventilatie. En het frappante is dat toen ik dat wist, de klachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Sindsdien nog zelden dit gevoel gehad.
Kort samenvattend; bij mij gebeurde er ook iets heftigs waarna ik een angst voor de dood ontwikkelde. Dit is echter na een aantal jaar zo goed als verdwenen en ben ik zelden nog bezorgd.
Heel erg bedankt voor je reactie, het is zo fijn om te zien dat ik niet alleen hier ben en dat het zeer waarschijnlijk ook (snel) weer overgaat... Dat maakt het leven wel zo aangenaam.
Herkenbaar ja, heb ik sinds de laatste jaren ook met toenemende mate last van. Het uit zich ook in de raarste angsten, zoals voor voorbijvliegende vliegtuigen, autorijden, het fietsen en lopen langs autowegen, het in de buurt staan bepaalde machines op werkplekken bij vorige banen, etc. Ik loopt tegen de dertig aan maar heb geen (recente) sterfgevallen meegemaakt, dus ik kan niet zo goed duiden waar het vandaan komt. Misschien heeft het er mee te maken dat de waan van de jongvolwassen die zichzelf onsterfelijk achte aan het wegebben is - en dat we nog een manier moeten vinden om met de nieuwe realisatie, dat we wel degelijk sterfelijk zijn, om te gaan.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 09-06-2017 22:35:27 ]
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 09-06-2017 22:35:27 ]
Angst is een slechte raadgever, dus ga niet proberen je onvermijdelijke dood te vermijden. Religie of new age gelul gaat niet helpen. Dat is het enige advies dat ik kan geven.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
Dat zal er inderdaad ook wel mee te maken hebben. Je bent jong en denkt dat je en de mensen om je heen onsterfelijk bent/zijn. Ook al weet je dat de dood er is, toch voel je dat op dat moment niet op die manier. Disneyfilms zorgen voor een sprookjesachtig idee van de wereld - ondanks dat er ook heftige scènes zijn in bv. The Lion King ;-) - maar dat valt op een gegeven moment uit elkaar. Door dingen die je meemaakt of simpelweg ziet. Hoewel we vervolgens weten hoe beter het is om gewoon te accepteren dat de dood 'erbij hoort', is dat even lastig. Ik hoop, net als anderen, dat ik daar - en jij ook! - me snel in kan berusten.quote:
Herkenbaar ja, heb ik sinds de laatste jaren ook met toenemende mate last van. Het uit zich ook in de raarste angsten, zoals voor voorbijvliegende vliegtuigen, autorijden, het fietsen en lopen langs autowegen, het in de buurt staan bepaalde machines op werkplekken bij vorige banen, etc. Ik loopt tegen de dertig aan maar heb geen (recente) sterfgevallen meegemaakt, dus ik kan niet zo goed duiden waar het vandaan komt. Misschien heeft het er mee te maken dat de waan van de jongvolwassen die zichzelf onsterfelijk achte aan het wegebben is - en dat we nog een manier moeten vinden om met de nieuwe realisatie, dat we wel degelijk sterfelijk zijn, om te gaan.
Je hebt gelijk... 1 seconde dacht ik: ah, daarom hangen mensen zo aan geloof of een bepaald idee... Maar nee, ik ben toch echt te nuchter, daarvoor.quote:Op vrijdag 9 juni 2017 23:07 schreef Fir3fly het volgende:
Angst is een slechte raadgever, dus ga niet proberen je onvermijdelijke dood te vermijden. Religie of new age gelul gaat niet helpen. Dat is het enige advies dat ik kan geven.
Volgens mij ben je niet bang voor de dood, maar bang om niet in controle te zijn?quote:
[..]
Je hebt gelijk... 1 seconde dacht ik: ah, daarom hangen mensen zo aan geloof of een bepaald idee... Maar nee, ik ben toch echt te nuchter, daarvoor.
Dit is een onderwerp wat me de laatste jaren ook ineens is bezig gaan houden. Ik snap je punt echt helemaal. Ik ben zelf ook 26 en misschien hoort het gewoon bij de leeftijd en het feit dat ik veel nadenk, maar het leven is zo kort.
Hoe meer ik realiseer hoe speciaal het leven is, des te meer ik nadenk over het feit dat het ooit over is, dat iedereen die ik ken, dat alles wat mij mij maakt, al mijn ervaringen die me vormen en belangrijk zijn, ooit weg zijn.
Ik weet niet waarom het me zo raakt en boeit, maar opzich is het logisch. Als mens ben je als een van de weinige diersoorten echt bewust van het feit dat je ooit sterft, maar toch ben je er relatief weinig mee bezig. Gek toch, zoiets fundamenteels?
Ik ben in mijn eigen geval blij dat het in een soort positieve melancholie ontaard. Het is heel dubbel. Aan de ene kant heb ik dingen waarmee ik worstel, waarmee ik dwars zit. Aan de andere kant heb ik dingen die me gelukkig maken, maar het besef dat ik het hele spectrum mee kan en mag maken is eigenlijk zo bijzonder. Nog zo veel kansen, zo veel ervaringen voor het weer voor eeuwig donker wordt.
Soms denk ik dat er iets mis is met me. Dit zou me niet zo moeten boeien, maar toch. Ik wil zien waar dit heen gaat. Een nieuwe kijk op het leven misschien?
Hoe meer ik realiseer hoe speciaal het leven is, des te meer ik nadenk over het feit dat het ooit over is, dat iedereen die ik ken, dat alles wat mij mij maakt, al mijn ervaringen die me vormen en belangrijk zijn, ooit weg zijn.
Ik weet niet waarom het me zo raakt en boeit, maar opzich is het logisch. Als mens ben je als een van de weinige diersoorten echt bewust van het feit dat je ooit sterft, maar toch ben je er relatief weinig mee bezig. Gek toch, zoiets fundamenteels?
Ik ben in mijn eigen geval blij dat het in een soort positieve melancholie ontaard. Het is heel dubbel. Aan de ene kant heb ik dingen waarmee ik worstel, waarmee ik dwars zit. Aan de andere kant heb ik dingen die me gelukkig maken, maar het besef dat ik het hele spectrum mee kan en mag maken is eigenlijk zo bijzonder. Nog zo veel kansen, zo veel ervaringen voor het weer voor eeuwig donker wordt.
Soms denk ik dat er iets mis is met me. Dit zou me niet zo moeten boeien, maar toch. Ik wil zien waar dit heen gaat. Een nieuwe kijk op het leven misschien?
Ignorance is bliss
Wat mij persoonlijk wel heeft geholpen is de gedachte aan het alternatief:quote:
Hebben jullie tips? Zou het voorval met mijn vader er nu pas 'uit komen'? Of is dit gewoon een fase die iedereen doorloopt in meer of mindere mate?
Zou je werkelijk oneindig lang willen leven?
Wellicht dat dit in eerste instantie een aangename gedachte lijkt... maar probeer je eens voor te stellen wat dat nu eigenlijk betekent. Het betekent dat je alles wat je mogelijk kunt doen een oneindig aantal keer zult doen. Je kunt geen potje klaverjassen of schaken of je hebt de exacte uitkomst al een keer eerder meegemaakt.
Persoonlijk vind ik dat helemaal geen aantrekkelijke gedachte.
Wat dat betreft kan ik de aflevering Death Wish van Star Trek Voyager wel aanraden... waarin een wezen - Q - niets liever zou willen dan een einde aan zijn leven maken. Waarom? Omdat hij in exact die situatie zit: alles is al gedaan, alles is al gezegd. De rest komt neer op eindeloze herhaling.
En als dat het niet doet, dan zijn dit wijze woorden van Neil deGrasse Tyson die ik erg kan waarderen:
Niet meer aanwezig in dit forum.
Het Boeddhisme biedt zinvolle handvaten om leren om te gaan met onze sterfelijkheid. Het Tibetaanse boek van leven en sterven van Sogyal Rinpoche kan ik je aanraden. In het kort leert 'het Boeddhisme' dat angst voor de dood gebaseerd is op een misverstand omtrent ons zelfbeeld.
-
Oneindig of eeuwig leven lijkt mij wel wat en oneindige herhaling daar hoef je niet bang voor te zijn. In de wiskunde zijn er oneindig problemen om op te lossen bijvoorbeeld.quote:Op donderdag 15 juni 2017 22:44 schreef Molurus het volgende:
[..]
Wat mij persoonlijk wel heeft geholpen is de gedachte aan het alternatief:
Zou je werkelijk oneindig lang willen leven?
Wellicht dat dit in eerste instantie een aangename gedachte lijkt... maar probeer je eens voor te stellen wat dat nu eigenlijk betekent. Het betekent dat je alles wat je mogelijk kunt doen een oneindig aantal keer zult doen. Je kunt geen potje klaverjassen of schaken of je hebt de exacte uitkomst al een keer eerder meegemaakt.
Persoonlijk vind ik dat helemaal geen aantrekkelijke gedachte.
Wat dat betreft kan ik de aflevering Death Wish van Star Trek Voyager wel aanraden... waarin een wezen - Q - niets liever zou willen dan een einde aan zijn leven maken. Waarom? Omdat hij in exact die situatie zit: alles is al gedaan, alles is al gezegd. De rest komt neer op eindeloze herhaling.
En als dat het niet doet, dan zijn dit wijze woorden van Neil deGrasse Tyson die ik erg kan waarderen:
Alleen een mens is niet gebouwd om lang te leven, maar m.b.v. de techniek moet het in de toekomst wel mogelijk zijn.
Dus dat biedt mij geen troost
Exaudi orationem meam
Requiem aeternam dona eis, Domine.
Et lux perpetua luceat eis.
Requiem aeternam dona eis, Domine.
Et lux perpetua luceat eis.
Verklaar je nader Haushofer, want ik denk niet dat Mayonesee iets aan deze uitspraak heeft. Op zijn minst zou je moeten zeggen wat dat misverstand is.quote:
In het kort leert 'het Boeddhisme' dat angst voor de dood gebaseerd is op een misverstand omtrent ons zelfbeeld.
The 'physical world' is a postulated explanatory framework which abstracts certain properties (physical properties) from our experience and thinks of them as objectively existing.
Klopt. Het lijkt er op dat in de nabije toekomst mensen honderden jaren zullen kunnen leven, en als dat eenmaal kan zit je op de trein van de technologie die je wellicht een eeuwigheid in dit leven kan bezorgen.quote:
Oneindig of eeuwig leven lijkt mij wel wat en oneindige herhaling daar hoef je niet bang voor te zijn. In de wiskunde zijn er oneindig problemen om op te lossen bijvoorbeeld.
Alleen een mens is niet gebouwd om lang te leven, maar m.b.v. de techniek moet het in de toekomst wel mogelijk zijn.
Dus dat biedt mij geen troost
https://www.amazon.com/Tr(...)1487F8JESEZT2N9E6FHG
Wie weet wordt het in de toekomst niet zo zeer de vraag hoe je je leven kan verlengen maar hoe je het kan stoppen. Ook van die wiskundige problemen krijg je denk ik ooit wel genoeg, na het zoveelste probleem opgelost te hebben.
The 'physical world' is a postulated explanatory framework which abstracts certain properties (physical properties) from our experience and thinks of them as objectively existing.
Dat laatste was maar een voorbeeld om aan te tonen dat het niet tot een (eeuwige) herhaling hoeft te komen. Daarnaast zal het ook mogelijk zijn om machine en mens te fuseren, zodat er steeds meer mogelijk wordt.quote:
[..]
Klopt. Het lijkt er op dat in de nabije toekomst mensen honderden jaren zullen kunnen leven, en als dat eenmaal kan zit je op de trein van de technologie die je wellicht een eeuwigheid in dit leven kan bezorgen.
https://www.amazon.com/Tr(...)1487F8JESEZT2N9E6FHG
Wie weet wordt het in de toekomst niet zo zeer de vraag hoe je je leven kan verlengen maar hoe je het kan stoppen. Ook van die wiskundige problemen krijg je denk ik ooit wel genoeg, na het zoveelste probleem opgelost te hebben.
Exaudi orationem meam
Requiem aeternam dona eis, Domine.
Et lux perpetua luceat eis.
Requiem aeternam dona eis, Domine.
Et lux perpetua luceat eis.
Klopt, zie Kurzweil en anderen. Maar daarom. Dat betekent toch eeuwige herhaling in verschillende vormen. Geen transcendentie. En dat is toch waar het menselijk denken naar streeft volgens mij. Een volgende stap...quote:
[..]
Dat laatste was maar een voorbeeld om aan te tonen dat het niet tot een (eeuwige) herhaling hoeft te komen. Daarnaast zal het ook mogelijk zijn om machine en mens te fuseren, zodat er steeds meer mogelijk wordt.
Het alternatief is uitdoven of zo, a la Molurus. Hij kan natuurlijk zomaar gelijk hebben, maar uiteindelijk is het een kwestie van bepaalde aannames, die in dit geval zo cultureel en temporeel bepaald zijn dat ze behoorlijk dubieus zijn.
The 'physical world' is a postulated explanatory framework which abstracts certain properties (physical properties) from our experience and thinks of them as objectively existing.
In het boeddhisme wordt het begrip "shunya" gehanteerd: er is volgens de boeddhistische leer niet zoiets als een inherent, onafhankelijk bestaan van iets. Wij dichten ons "ik" echter wel een inherent, afhankelijk bestaan toe, en dit leidt tot angst voor de dood en allerlei andere soorten lijden.quote:
[..]
Verklaar je nader Haushofer, want ik denk niet dat Mayonesee iets aan deze uitspraak heeft. Op zijn minst zou je moeten zeggen wat dat misverstand is.
-
Wat ook kan helpen is deze gedachte:quote:
[..]
Ik vind dit een heel logische maar wel heel fijne reactie. Vooral het laatste. Want inderdaad, beter maar genieten en accepteren dat ongelukken in veel meer hoeken zit dan degene die ik nu voor ogen zie, maar wel genieten dan niet accepteren en bang leven. Ik wil wel positief terug kunnen kijken als ik bewust het einde nader. Ik hoop echt dat ik snel deze fase achter me kan laten...
Toen je nog niet verwekt was door je ouders, bestond je nog niet. Dood zijn is ook niet-bestaan.
Niet bestaan is helemaal niet eng. Ieder van ons heeft miljarden jaren niet bestaan.
Dus als jouw tijd gekomen is , is alles weer bij het oude.
en de periode daartussen? Maak er wat moois van! Veel succes! Zo te horen ben je al goed bezig.
"Ow, my schnoz! My punim! My pupik! My genechtagazoink!"
Dank je! Jij maakt het zo eenvoudig, eigenlijk. Zoveel mogelijk genieten is de enige en beste optie die er is. Thanks xquote:
[..]
Wat ook kan helpen is deze gedachte:
Toen je nog niet verwekt was door je ouders, bestond je nog niet. Dood zijn is ook niet-bestaan.
Niet bestaan is helemaal niet eng. Ieder van ons heeft miljarden jaren niet bestaan.
Dus als jouw tijd gekomen is , is alles weer bij het oude.
en de periode daartussen? Maak er wat moois van! Veel succes! Zo te horen ben je al goed bezig.
Nu je het zo stelt, inderdaad... Waarom willen we eigenlijk niet dood? Omdat het onbekend is, omdat we er geen controle over hebben, omdat we anderen niet willen 'missen' (ook al voel je dat niet als je zelf dood bent). Maar wat je zegt, zet me wel aan het denken. Wil je wel oneindig leven en dat alles maar herhaling wordt en minder bijzonder? Goeie, thanks!!quote:
[..]
Wat mij persoonlijk wel heeft geholpen is de gedachte aan het alternatief:
Zou je werkelijk oneindig lang willen leven?
Wellicht dat dit in eerste instantie een aangename gedachte lijkt... maar probeer je eens voor te stellen wat dat nu eigenlijk betekent. Het betekent dat je alles wat je mogelijk kunt doen een oneindig aantal keer zult doen. Je kunt geen potje klaverjassen of schaken of je hebt de exacte uitkomst al een keer eerder meegemaakt.
Persoonlijk vind ik dat helemaal geen aantrekkelijke gedachte.
Wat dat betreft kan ik de aflevering Death Wish van Star Trek Voyager wel aanraden... waarin een wezen - Q - niets liever zou willen dan een einde aan zijn leven maken. Waarom? Omdat hij in exact die situatie zit: alles is al gedaan, alles is al gezegd. De rest komt neer op eindeloze herhaling.
En als dat het niet doet, dan zijn dit wijze woorden van Neil deGrasse Tyson die ik erg kan waarderen:
|
|
