Maar even de laptop erbij gepakt om op iedereen te reageren
. Thanks voor jullie lieve reacties!
quote:
Op zaterdag 19 augustus 2017 10:15 schreef Myrr het volgende:[..]
Waarom is hij er nog niet klaar voor? En hoe goed is hij op de hoogte van het verminderd vruchtbaar, wat zegt hij als jullie het er over hebben? Lijkt me zwaar hoor. Sterkte ermee en hopelijk draait hij snel om.
Hij is er nu nog niet klaar voor 'omdat het nog niet zo voelt'. De verantwoordelijkheid van een baby, de afhankelijkheid van een baby, het verlies van vrijheid. Dat is voor hem een gevoel waarvan hij niet weet wanneer dat anders wordt. Hij weet wel zeker dat hij überhaupt kinderen wil, alleen 'nu nog niet'. Hij weet van de kans op verminderde vruchtbaarheid, en als we het erover hebben zegt hij dat hij wel snapt hoe ik me erbij voel maar dat hij ook niks kan doen aan hoe hij zich nu nog voelt. En dat is natuurlijk ook zo. Maar dat maakt het niet makkelijker helaas
.
Thanks
quote:
Op zaterdag 19 augustus 2017 13:24 schreef Feyre het volgende:Vlindertje allereerst gefeliciteerd met de baan van je vriend! Wat een goed nieuws!
.
Een nieuwe baan brengt wel weer wat spanning met zich mee in het begin, eerst die proeftijd doorkomen en het is natuurlijk sowieso even wennen, het duurt even voor hij ingewerkt is en lekker op z'n plek zit. Ik kan me daarom best goed inbeelden dat hij nu helemaal niet met kinderen bezig is of bezig wil zijn. Bovendien zijn jullie ook pas verhuisd toch? Best veel verandering zo in korte tijd.
Ik zou hem nog eventjes de tijd geven om zijn draai te vinden. Ik begrijp dat je dit niet wil horen, maar ik denk echt dat over drie maanden dit gesprek met hem veel makkelijker gaat en hij er wellicht sneller voor open staat
.
Neemt niet weg dat je absoluut ook je hart bij hem zou moeten luchten wmb, weet hij dat je ook zorgen hebt over je vruchtbaarheid?
Dank je wel! Ik ben echt enorm blij met de baan, hij was al een jaar aan het zoeken..
Ik snap inderdaad wel dat een nieuwe baan ook wennen is en dergelijke en dat er in zijn hoofd dan minder ruimte is voor iets als kinderen. Ik denk daar dan altijd vrij praktisch in: nee, een kind krijgen als je net twee weken een baan hebt is niet zo fijn, maar ja, dat is dan ook niet de realiteit. De realiteit is dat als ik nu zou stoppen met de pil, en áls ik dan al direct een cyclus zou hebben én zwanger zou worden, dat we over een maand of 9 a 10 een kind krijgen. En dan is hij dus al ruim een half jaar aan het werk. Maar ik besef me ook wel dat dat niet voor iedereen zo werkt.
Het is voor mij denk ik ook dat als we het er eerder over hadden, hij steeds aangaf nog steeds het gevoel te hebben student te zijn (we woonden nog in een studentenflat, hij hockeyde nog in een studenten hockeyteam, werkte niet etcetera) en dat hij dacht dat dat ook erg meespeelde in het nog niet klaar voelen voor kinderen. We zijn nu inmiddels ruim anderhalve maand geleden verhuisd en nu heeft hij ook een baan, maar aan zijn gevoel is dus nog niet zo veel veranderd. Dat valt me tegen, denk ik. Maar opzich snap ik ook wel weer dat het best veel veranderingen in één keer zijn. Nou is hij nog niet daadwerkelijk begonnen bij zijn baan, 15 september pas, dus misschien dat het dan wel wat met zijn gevoel doet.
Wat ook meespeelt is dat ik al bijna een jaar lang het gevoel heb dat los van de eventuele praktische zaken, het van mij wel nu mocht gebeuren. En dat alle praktische stappen die toen nog meespeelden inmiddels genomen zijn. Behalve dus zijn gevoel. Maar ik hoop inderdaad wel dat over een maand of drie, als hij echt gewend is aan het nieuwe huis en zijn nieuwe baan, zijn gevoel wel al wat is veranderd.
Heb het er vandaag ook met 'm over gehad en hij weet dus ook van mn zorgen over vruchtbaarheid, en de medische zaken die daarbij meespelen, maar dat verandert zijn gevoel natuurlijk niet. En dat begrijp ik ook wel weer. We kunnen natuurlijk niet 'alvast' gaan beginnen omdat het misschien wel lang gaat duren, want wie weet duurt het helemaal niet lang en ben ik wel ineens vlot zwanger terwijl hij er dan nog niet aan toe is.
quote:
Op zaterdag 19 augustus 2017 14:29 schreef silliegirl het volgende:[..]
. Het is ook gewoon rot als je er zelf zo aan toe bent maar je partner nog niet. En zeker als je je dan nog zorgen maakt over je vruchtbaarheid!
Wat mij hielp was samen een soort van evaluatiemoment inplannen. Je kan er niet hele dagen over praten (maar op sommige momenten wilde ik wel steeds opnieuw weten hoe lang ik nog moest wachten) en we spraken dan af wanneer we er op terug zouden komen. Ik had voor mezelf dan helder hoe lang ik sowieso nog moest wachten, maar vooral man wist wanneer ik weer terug zou komen op kinderen willen. Dus voordat we het erover hadden, was hij er dan toch al over aan het denken omdat de geplande afspraak er aan kwam zeg maar.
En, maar ik heb makkelijk praten want ik was snel zwanger, toen we eenmaal besloten voor kinderen te gaan was het voor mij zoveel makkelijker dan in de rammelfase. Zwanger willen worden deden we samen vanaf dat moment; rammelen had ik lange tijd alleen gedaan...
Thanks!
Dat is inderdaad wel een goede tip, we hebben nu afgesproken er begin november nog eens over te praten om te kijken hoe het er dan voor staat.
Wat verwoord je dat mooi, zwanger worden deden we samen en rammelen had je lange tijd alleen gedaan.. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat voor mij ook zo zal voelen. Het is, ondanks dat hij me wel begrijpt, toch best wel eenzaam. Want hij begrijpt wel dat het voor mij moeilijk is, maar in het gevoel van rammelen ben ik toch alleen.
Hoe is het bij jou nu sillie? Jij rammelde voor een tweede maar je man niet, toch?
En @ Tink: het komt nu al dichtbij he! Ik duim nog steeds ontzettend voor je op groen licht
[ Bericht 0% gewijzigd door vlindertje89 op 20-08-2017 18:32:34 ]