Ik kom maar eens heel voorzichtig hier binnen geslopen. Het wordt tijd dat ik eerlijk aan mezelf (en aan het fok forum naturlijk) toegeef dat ik toch echt weer flink aan het rammelen ben. We hebben al 2 kindjes (1 en 3 jaar oud) en mijn verlangen naar nog een kindje wordt steeds groter. Ik begrijp dat het misschien wat hebebrig over komt, vooral omdat ik weet hoe veel mensen ontzettend hard moeten werken voor uberhaupt 1 kindje, en het sommigen zelfs helemaal niet gegund is.
Op dit moment hebben we nog wat beren op de weg, maar ergens in de komende 12 maanden hoop ik dat we er toch wel voor kunnen gaan.
De huidige beren op de weg:
-Ik heb beide zwangerschappen hyperemesis gravidarum gehad, bij de laatste zwangerschap zelfs 9 maanden lang iedere dag overgegeven, wat dus betekent dat bij een zwangerschap er erg veel werk op de schouders van mijn man terecht komt. Hij ziet vooral erg op tegen 9 maanden dat ik uit de running zou kunnen zijn.
-Man is op dit moment thuisblijf-papa. Zwangerschapsverlof is hier (buitenland) niet betaald, dus als ik zwanger zou worden zou het wel fijn zijn als man een tijdje voor inkomen kan zorgen.
-We hebben een genetische afwijking en 50/50 kans dat een volgend kindje dezelfde afwijking heeft als ikzelf en mijn twee andere kinderen. In principe is er prima mee te leven, maar het vergt wel wat extra intensieve zorg in de eerste jaren, vandaar ook dat ik waarschijnlijk extra lang zwangerschapsverlof zal nemen.
-En als laatste....3 kinderen ... wordt dat niet ontzettend druk? Worden we dan niet gillend gek? En krijg ik na 3 zwangerschappen uberhaupt ooit nog een slank figuur terug?
Maar ja, dan kijk ik naar mijn huidige twee kinderen en zie ik hoe veel liefde er tussen die twee is. Hoe lief ze samen zijn (meestal), alle knuffels die ze elkaar geven en hoe ze het liefst samen naast elkaar zitten en elkaars handje vasthouden en dan voel ik dat mijn kinderen mijn grootste rijkdom zijn en dan wil mijn hart er meer....