Heerlijke recensie uit demorgen.be
Justin Bieber op Pinkpop: Poenschepper! Eikeltje! Slappe hansworst!
De komst van Justin Bieber was bepaald omstreden. Zelfs festivaldirecteur Jan Smeets was niet meteen te vinden voor de Canadese tienerster. Achteraf kon je die nuchtere Limburger alleen maar bijtreden. Op Pinkpop maakte Justin Bieber een belabberde beurt.
Door Gunter Van Assche - 04 juni 2017
Zullen we het maar meteen toegeven? Wanneer Justin Bieber achteloos zijn zonnebril van zijn neus schuift, gillen wij doodleuk mee. Yup, sàmen met al die andere hormonaal uitgedaagde tienermeisjes. We waren dus degelijk van goede wil, mijnheer. En ook wij bleken niet ongevoelig voor een potje massahysterie, toen 'Where Are Ü Now' al vroeg in de set passeerde. Héérlijk nummer, héérlijke dubstep-break, héérlijk gegil van de beate tienermeisjes die collectief afstevenden op een orgasme.
Maar helaas had Biebs beslist om elke vorm van amusement de nek om te wringen. Godverdomme, wat bleek die Canadese beunhaas een zelfgenoegzaam poenscheppertje. Alsof hij met één oog op de prikklok speelde, slenterde hij - létterlijk! - door zijn show, die alleen tijdens het akoestische gedeelte te verdenken was van een zekere polsslag. De songs die hij toen bracht, klonken duf - er is duidelijk geen Elliott Smith verloren gegaan aan Justin - maar hij scoorde tenminste punten op vlak van inzet. De Major Lazer-hit ’Cold Water’ was trouwens wel aardig in gestripte versie en ook zijn zoetsappige ballade ‘Love Yourself’ zorgde terecht voor enige terechte verliefde blikken op het plein.
Maar als danser gooide hij allerminst hoge ogen: Biebers choreografie blonk vooral uit in vreugdeloze dofheid, en zelfs wanneer hij vol in eigen kruis tastte, overviel je het plaatsvervangende gevoel dat er slechts een wak prakje binnen handbereik moest zijn. Wat een slappe lul.
Verder keek je naar een ongeïnspireerde voorstelling, die nauwelijks overeind bleef door de schuine LED-muren als decor, doordeweekse dansroutines of het stereotype orkest dat kennelijk teveel noten op zijn zang had. Het leek vaak alsof de drummer liefst onafgebroken op onweer had ingezet, terwijl de gitarist een jankende en scheurende notenneuker bleek te zijn. Wat was de memo vooraf? Speel zo verwaand en dodelijk saai mogelijk? Voor een act die volgens ingewijden voor het bedrag anderhalf miljoen euro speelde, blonk de groep wel bepaald uit in gratuite flauwekul.
Justin Bieber op Pinkpop? We hadden het - écht waar - zo graag gezien als een hoogtepunt. Als een kaakslag voor de haters. Als een revanche op de oude garde! Maar dit suffe concert beleven, was bij benadering net zo leuk als verf zien drogen, gras zien groeien of een ranzige schimmelteen behandelen.
De fuckin’ eikel.
Hoe durft hij trouwens? Laten we eerlijk wezen: Bieber had gewoon moeten opdagen, zijn hits met vuur brengen en dan weer naar zijn sterrenhotel afzakken om een handvol modellen te neuken. Fair deal. Wat kregen we nu? Een ongeïnspireerd nummertje van een slappe hansworst, opgevoerd in een slonzig joggingpak, waarbij de superhit ‘What Do You Mean’ zelfs onbegrijpelijk achterwege bleef. Akkoord, de songs klonken meestal loepzuiver, maar wat betekent dat als die lul-de-behanger vooraan niet eens de moeite deed om récht in zijn microfoon te zingen?
Met vuurwerk dat te pas - en zowaar te onpas! - de lucht in schoot, keek je bovendien aan tegen een popspektakel dat aanvoelde alsof Justin Bieber dertigduizend mensen met een fluim in de mond bedacht. Bon appétit.