19/20 jaar.
Gf had borderline, ik was een onzeker onervaren hoopje niks ivm diverse jeugd-shit. Ik trok mentaal al haar drama en onzin eigenlijk helemaal al niet, maar had dat niet zo goed door nog was allang blij dat ik een vriendin had.. tot ze een keer lang op vakantie ging. Ik kwam toen goed tot rust en stapte uit het patroon dat er toen bestond, en vond mezelf weer wat meer terug.
Toen ze een keer belde na ca een maand (tussendoor ook wel) dat ze terugkwam brak plotseling het koude zweet me uit en raakte ik in een soort paniekbui, en wist dat de ellende weer verder zou gaan... dus dat was nogal een wake-up call.. en een pijnlijk gesprek maar dat moest..
29 jaar
ruzies, wantrouwen gebaseerd op niks, misbegrepen dingen die ze gewoon niet wilde begrijpen, ruzies, heftig, zeer zware ruzies 2-3 keer per week, maaaaaaaaaaaanden lang, viel niet mee te praten over bepaalde isues, verzinsels maken om maar bepaallde uitspraken te kunnen ontlokken, praten hielp niet, boos zijn hielp niet, smeken hielp niet, het ging gewoon echt. totaal. niet meer op dat punt. Ging boodschappen doen, AH was nog geen 10 minuten van ons vandaan, en halverwege kwam het moment dat ik plotseling op een bankje moest zitten en daar 2 uur lang gewoon.. zat in een soort van waas.. het sneeuwde en het was koud maar dat voelde ik gewoon helemaal niet.
veel smsjes van paniek en gemiste oproepen natuurlijk, en toen ik terugkwam een zeer zwaar gesprek voor ons beiden, was mentaal gewoon op en als ik nu nog denk aan dat zielige gezichtje..
Maar goed, dat is nu voor 90% weer goedgekomen gelukkig
It is possible to commit no mistakes and still lose. That is not a weakness, that is life.