Burn-out? Eigen schuld!

Burn-out, wie om je heen heeft het tegenwoordig niet. Bij een beetje hoofdpijn wordt er al geroepen dat er misschien wel sprake is van een burn-out. Heb je het druk op werk? Maak jij ook zo veel overuren? Vind jij het ook zo belachelijk dat er niet meer rekening met jou wordt gehouden? Heb je op alle drie de vragen ‘ja!’ kunnen beantwoorden, nou, dan moet je wel een burn-out hebben!

Werk, gezin, sociale media, sporten, och, wát een drukte! De dag begint al vroeg, de kinderen naar school brengen, of naar het werk. Daar begint de stress al. Kom je wel op tijd? Maar of dit nou echt stress geeft, volgens mij valt dit allemaal wel wat mee. Wees blij dat je kinderen hebt om naar school te brengen of überhaupt een baan waar je op tijd moet komen. Die baan zorgt voor geld in het laatje. Zonder dat geld, kan je niet eens eten kopen.

Waarom kijken we niet wat meer naar de positieve kant? Zoals het geld wat er verdient wordt met het werk, de liefde die je terug krijgt van de kinderen waar je voor zorgt. Maar nee, hier staan we niet bij stil. Dit is allemaal gewoon. Meer de dingen waarderen die we wél hebben, dan alle dingen die ‘zogenaamd’ verkeerd gaan. Het werk wat je doet, dat is toch leuk? En als het niet leuk is, waarom stop je er dan niet gewoon mee? En de kinderen, waarom heb je daarvoor gekozen als je niet de tijd hebt om voor ze te zorgen. In Nederland heb je niet voor niets de keuze om abortus te laten plegen. Mijn kinderen geven me energie, ik krijg juist energie van die kleine hummeltjes die om me heen springen als ik weer thuis kom. Ik geniet van het loon wat ik krijg, wat ik weer kan gebruiken om leuke dingen te doen. Mij hoor je niet klagen hoor over die ‘werk stress’. Ik ben van mening dat als je een burn-out hebt, of zegt te hebben, dat het je eigen schuld is. Je kan toch luisteren naar je lichaam wanneer die zegt dat het genoeg is? Nee is altijd een antwoord denk ik maar.