Vandaag zijn er verkiezingen in Iran.
Dat doet me terugdenken aan 1 februari 1979, toen vol in het nieuws was dat ayatollah Khomeini terugkeerde naar Iran na het vertek van de Sjah. Iedereen was voor hem en iedereen stond te juichen toen hij binnenkwam. (Bekijk de filmpjes, het winnen van het WK is er niets bij vergeleken).
Al snel kwam de teleurstelling. De beloftes van Khomeini werden niet waargemaakt: democratie, iedereen mag kleden hoe hij/zij wil, gratis stroom, gratis huizen, gratis openbaar vervoer, vrijheid van meningsuiting, ook over socialisme mocht openlijk worden gepraat, geen geestelijke aan de macht, vrijheid van pers...
Niets van dit alles. Khomeini nam de mensen van Iran in een ijzeren greep. Niets mocht meer.
In 1988 werden 30.000 andersdenkenden opgehangen gedurende een paar maanden.
De hoop werd ingeruild voor een dictator die niets en niemand ontzag.
Op dit moment is één van de presidentskandidaten iemand die een belangrijke rol speelde in de 1988-executies. En nog steeds heeft Iran een atoomprogramma.
Daarna zei Khomeini zelfs dat de staat belangrijker was dan het aanbidden van Allah
Vraagjes:
- waarom ontneemt een persoon alle andere mensen zijn vrijheden. Iedereen is toch gelijk?
- waarom worden mensen geëxecuteerd als ze er een andere mening op na houden?
- waarom moeten dit soort landen nucleaire wapens hebben.
Tenslotte: is je het ooit opgevallen dat dictators nooit lachen? Ik heb Hitler nog nooit zien lachen, Putin is ook al geen vrolijkerd en Erdogan schijnt ook al geen zin te hebben in een goede grap.