quote:

Video: Geopolitiek en monetaire geschiedenis met William Engdahl

Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn de Verenigde Staten de grootste economische, politieke en militaire macht ter wereld, maar de laatste jaren is het voor veel meer mensen duidelijk geworden dat die Amerikaanse overheersing niet voor altijd zal duren.

De wereld is klaar met die voortdurende reeks van oorlogen die de Verenigde Staten voeren om de controle te krijgen over strategische oliereserves en daarmee hun petrodollar te verdedigen. Ook begint men langzaam maar zeker in te zien hoe de Verenigde Staten de afgelopen decennia met een aaneenschakeling van kleurenrevoluties en ‘regime changes’ probeert regeringen weg te krijgen die niet de belangen van de Verenigde Staten behartigen.

William Engdahl – A Century of War
Het beïnvloeden van verkiezingen, het financieren van oppositiepartijen, het actief opzetten en aanmoedigen van demonstraties en indirecte steun aan terreurorganisaties zijn allemaal instrumenten die de Amerikaanse overheid, haar NGO’s en inlichtingendiensten gebruiken om de wereld naar haar hand te zetten.

William Engdahl schreef hier verschillende boeken over, waaronder A Century of War. Vorig jaar was hij te gast in Utrecht, waar hij in minder dan een uur tijd de belangrijkste geopolitieke en monetaire ontwikkelingen van de afgelopen honderd jaar bespreekt. Echt een video om even voor te gaan zitten op deze vrije dag!

F. William Engdahl - What is happening in the world?

quote:

De elite in Europa raakt verder achterop



'Unipolaire wereld die gedomineerd wordt door VS en Europa verandert in multipolaire wereld'. De hectiek van verkiezingen in Nederland zijn achter de rug. Alom complimenten uit het buitenland en van de niet gekozen elite in Brussel. Vervolgens richt men zich in Europa op de verkiezingen in april in Frankrijk en op de verkiezingen in Duitsland in september. Amerika trekt zich terug met ‘America first‘ en wat de toekomst van Europa is of wordt moeten de 500 miljoen Europeanen maar raden. Er ontbreekt visie en daadkracht welke kant Europa opgaat richting 2025-2030.

Ondertussen vinden er fundamentele veranderingen plaats in het Midden Oosten, Centraal Azië en het Verre Oosten. Deze veranderingen zullen van grote invloed zijn op Europa. Wat zit er bijvoorbeeld achter de 10 miljard dollar aan investeringen van Saoedi-Arabië in de Malediven en wat gaat Iran doen op de Golanhoogvlakte aan de Syrisch-Israëlische grens? Dit heeft te maken met de ‘Strategic Triangle‘, de samenwerking tussen China, Rusland en Iran op politiek, economisch en militair gebied.

Eurasian Economic Union
Men spreekt over de toekomst van ‘Eurasian‘, een grote regio met zo’n 5 miljard mensen. De unipolaire wereld die gedomineerd wordt door de VS en Europa verandert in een multipolaire wereld, gestuurd door de samenwerking China, Rusland en Iran. Hier manifesteren zich drie belangrijke geopolitieke ontwikkelingen. Ten eerste OBOR, (One Belt One Road), dat gaat over de investeringen van China van 1000 miljard dollar in infrastructuur per trein, over zee en in de lucht vanuit China naar Europa, Afrika en Zuid-Amerika. Dit project moet in 2025 voltooid zijn. Ten tweede de EAEU (Eurasian Economic Union), geïnitieerd door Moskou en gericht op de integratie van de vroegere Sovjet republieken in een Centraal Aziatisch economisch blok.

Islam en Wahabisme
Ten derde de initiatieven vanuit Teharan om stabiliteit en welvaart te brengen in het Midden Oosten en de landen in Noord Afrika. Daarbij gaat het de Iraniërs om het herstellen van de as Iran-Irak-Syrië-Libanon. Als tegenhanger kapitaliseren Saoedi-Arabië en Turkije op een verdere verspreiding van het Wahabisme en moet de investering van Saoedi-Arabië in de Malediven gezien worden als het veilig stellen van de olietransport route. Wahabisme is een fundamentalistische conservatieve vertakking van het soennisme. Daarnaast probeert Rusland momenteel een betere relatie te krijgen met de post-Morsi regering in Egypte, dat recent de twee Mistral oorlogsschepen van Frankrijk heeft gekocht.

Met de islam en het Wahabisme hebben de Russen te maken op drie niveaus: in het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan, in de vroegere Sovjet-republieken en in het Kaukasus gebied. India, Saoedi-Arabië, Turkije en de VS proberen hier vervolgens weer een tegenbalans te creëren. Door de sancties van de VS en Europa streeft Rusland verder naar militaire en economische samenwerking. Ten eerste met Iran, China, Syrië, Kazakhstan, Tajikistan en Kyrgyzstan. Ten tweede met het leveren van wapensystemen aan India, Pakistan en Eqypte. Ten derde met een samenwerking op het gebied van energie met de VAR, Qatar en Saudi-Arabië.

Anti-Chinees sentiment
De rol van India in deze ontwikkelingen is niet geheel duidelijk. Er heersen nog steeds sterke anti-Pakistaanse en anti-Chinese sentimenten. India is relatief ondergeschoven aan de VS maar teert daarentegen nog op de goede relatie met Rusland uit het verleden. Rusland bouwt verder aan militaire projecten met India, terwijl Iran de afgelopen jaren heeft bijgedragen aan de diversificatie van energie-oplossingen, mede om het anti-Chinese sentiment te verminderen. Het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan blijft echter een situatie van grote zorg.

Uitdagingen voor de Strategic Triangle betreffen momenteel het de-escaleren van de explosieve situatie in het Midden Oosten, Perzische Golf en Noord Afrika en het tegenwicht bieden aan de Amerikaanse strategie van het isoleren van Rusland, China en Iran. Deze Amerikaanse strategie is door Obama ingezet. Met de nucleaire Iran-deal heeft de VS ruimte gegeven, wellicht onvoorzien, aan Iran voor nauwere samenwerking met Rusland en China binnen de Strategic Triangle. Dit verklaart de toenemende militaire invloeden van Iran in Irak, Syrië en Libanon en Iran’s militaire opbouw op de Golanhoogvlakte. Dit vormt voor Israel een zeer grote bedreiging.

Huidige grijze muizen in Brussel
De unipolaire internationale orde lijkt zijn beste tijd gehad te hebben en de oude wereld komt daarmee voor nog grotere uitdagingen te staan hoe het verder moet met de EU, Turkije en de komende vluchtelingenstromen uit Noord-Afrika. Het lijkt erop dat de elite in de VS en Europa acteurs zijn geworden van een sterk toenemende internationale cast. Dat vraagt in Europa om nieuw leiderschap, visie en moed.

Kunnen wij dat verwachten van de huidige niet gekozen grijze muizen in Brussel zoals Tusk en Juncker? Zouden wij wellicht dan van de Europese superambtenaren als Rutte, Merkel/Schulz of de toekomstige nieuwe president Macron in Frankrijk, krachtig leiderschap met visie en moed kunnen verwachten? Laat Europa het allemaal gebeuren en blijft het aan de zijlijn toekijken? Of gaat Theresa May deze rol op zich nemen vanuit een onafhankelijk Verenigd Koninkrijk en treedt zij daarmee in een soort Churchill-achtig krachtig leiderschap? Europa zal het snel nodig hebben.

quote:

De Nieuwe Zijderoute: kans of bedreiging?

Afgelopen weekend kwamen staatshoofden, waaronder Vladimir Poetin, bijeen in Peking Beeld © Getty Images

China strooide dit weekend opnieuw met vele miljarden en beloofde landen die zich aansluiten bij de Nieuwe Zijderoute een goudomrande toekomst. Het Westen twijfelt: is dit een kans of een bedreiging? En wat is die Nieuwe Zijderoute nou precies?

Toen China na eeuwen van wereldleiderschap op het gebied van onderwijs, handel en wetenschap instortte, zei Napoleon Bonaparte: "China is een slapende leeuw. Maar wanneer ze wakker wordt zal ze de wereld op haar grondvesten doen schudden."

Dat ontwaken lijkt nu te gebeuren. Na decennia van leiders die de blik naar binnen richtten en werkten aan de binnenlandse economie, kijken de Chinezen nu over hun landsgrenzen heen. President Xi Jinping is autoritairder, nationalistischer en tegelijkertijd internationaler ingesteld dan zijn voorgangers. Hij werkt hard aan zijn nalatenschap: een Nieuwe Zijderoute. 'Globalisering 2.0' noemt China dat zelf. Het laat het Westen vertwijfeld achter: is dit een kans of een bedreiging?

1. Wat is de Nieuwe Zijderoute?
Het grootste infrastructurele project ooit. Middels snelwegen, spoorlijnen, pijpleidingen en havens moet China haar snel gegroeide economie beter aansluiten op een groot deel van de rest van de wereld.

In de praktijk betekent het dat er grofweg twee routes komen: een landroute die vanuit China dwars door het binnenland via Kazachstan, Oezbekistan, Kyrgyzstan en het Midden-Oosten via Turkije in uiteindelijk West-Europa uitkomt. De andere route is een maritieme route waar Indonesië, Maleisië, vele Aziatische landen maar ook Kenia en uiteindelijk Griekenland deel van uitmaken. Ongeveer 65 landen zijn betrokken.

Volgens president Xi is het een 'win-win' voor iedereen: handel neemt toe en zo worden we allemaal rijker en vrediger. Chinese kranten schrijven in opdracht van de Communistische Partij vrijwel dagelijks lovende stukken over het megaproject, dat officieel 'Eén gordel één weg' heet. In het Chinees klinkt dat een stuk lekkerder dan in het Nederlands of Engels, dus spreken we hier liever over de Nieuwe Zijderoute.

2. Hoeveel geld kost dit China?
Een biljoen dollar aan investeringen en ontwikkelingshulp, volgens president Xi zelf. Daarmee worden hogesnelheidslijnen, snelwegen en havens gebouwd en soms zelfs cadeau gedaan aan landen in ontwikkeling. "Ter vergelijking: het Marshallplan was een tiende van dit project. Het is het grootste globaliseringsproject ooit", zegt Jan van der Putten, schrijver van meerdere boeken over China en oprichter van Eyes on China.

3. Waarom doet China dit?
"Voor China is dit project van levensbelang", zegt Van der Putten. "China kampt met gigantische overproductie. Om dat kwijt te kunnen heeft het de rest van de wereld hard nodig." Daarnaast hangt de toekomst van de Communistische Partij, de enige politieke partij die China rijk is, af van dit project. "Zolang de economie blijft groeien wordt opstand voorkomen."

In die zin is het een logische volgende stap. Eerst heeft China haar binnenlandse economie opgebouwd, nu treden ze daarmee naar buiten. Daarnaast is het een manier om de invloedssfeer te vergroten, zegt Frank Pieke professor aan de Universiteit Leiden en schrijver van onder andere 'China, een gids voor de 21e eeuw'.

4. Bedreiging of kans?
Dat ligt er aan wie je het vraagt. Voor veel landen is het een uitgelezen kans, zij pakken de potten met geld gretig aan. De Griekse premier, die een toch al moeizame relatie heeft met het IMF, had afgelopen weekend een goed onderhoud met de Chinese president Xi. "Dat voorspelde ik drie jaar geleden al", zegt Van der Putten.

De belangen die China heeft in de Griekse haven van Piraeus zijn in recente jaren flink toegenomen en op kaartjes van de Nieuwe Zijderoute prijkt Griekenland als belangrijk eindstation. Van der Putten: "Juist op plekken waar het Westen het heeft laten afweten worden Chinese alternatieven interessant."

Toch moeten we volgens Pieke in het oprukkende China geen bedreiging zien. "Wij moeten zelf definiëren wat ons belang is en dat gezamenlijk uitdragen als Europese Unie. Een snelweg van Athene naar centraal Azië, wat vinden we daar zelf eigenlijk van? Dat moet je eerst vaststellen." Helaas ontbreekt het volgens de professor, zoals wel vaker, aan een gezamenlijke strategie: "China heeft vrij spel op dit moment. Later gaan we waarschijnlijk hen ervan beschuldigen dat ze ons uit elkaar hebben gespeeld. Maar dat doen we zelf."

5. Verandert dit de wereldorde?
In zekere zin wel. China legt al jarenlang steeds meer gewicht in de geopolitieke weegschaal en handelt daar sinds het aantreden van Xi Jinping ook steeds nadrukkelijker naar. Barack Obama was zich zeer bewust van deze verschuiving en probeerde middels handelsverdrag TPP de Amerikaanse invloed in Azië te bewaken.

Met het aantreden van Donald Trump is die strategie radicaal gewijzigd: een van zijn eerste decreten was een dikke streep door dat verdrag zetten. "Een godsgeschenk voor Xi Jinping", noemt Van der Putten dat. Volgens hem springen de Chinezen graag in het gat wat de Amerikanen zo achterlaten.

Pieke maakt zich daar minder zorgen om. "Trump trekt samen met de Chinezen op als het gaat om Noord-Korea en over andere conflicten in de regio hoor je momenteel nog maar weinig." Juist het respecteren van een Chinese invloedssfeer lijkt rust te brengen.

Wat wel zeker is is dat met het 'Eén gordel één weg' project alternatieven zijn ontstaan voor het IMF en de Wereldbank, de naoorlogse instituten die de vanzelfsprekende verantwoordelijkheid hadden als het op ontwikkelingssamenwerking ging. "Al moeten we dat niet overdrijven", zegt Pieke. "De Wereldbank is veel minder Westers geworden de afgelopen jaren." Ook binnen het IMF is China sterker geworden. Het oprichten van eigen Aziatische investeringsbanken heeft traditioneel Westerse instituties gedwongen 'Chinezer' te worden.

6. Wat doet Nederland?
Nederland toont zich twijfelachtig volgens Pieke. "De economische kansen zijn evident maar binnen ministeries wordt nog getwijfeld. We kijken dan toch liever richting Amerika."

De Rotterdamse haven is inmiddels zichzelf nadrukkelijk aan het opwerpen als eindstation van de treinverbindingen die deel uitmaken van de Nieuwe Zijderoute. "Maar er is geduchte tegenstand van andere havensteden, met als belangrijkste Duisburg", zegt Pieke.

Van der Putten lacht: "Toen ik een paar jaar geleden in een havenstad ten noorden van Shanghai was, zag ik een bordje met een pijl naar Rotterdam: '10.000-en-nog-wat kilometer' stond daarop." Inmiddels komen er al Chinese treinen aan in Rotterdam, maar of het ook het echte eindstation zal worden is nog maar de vraag. "Rotterdam loopt echt economisch gevaar als dat niet gebeurt", aldus Pieke.

quote:

Op donderdag 18 mei 2017 13:06 schreef LurkJeRot het volgende:
JEumig wat een lappen tekst joh, je overschat ons een beetje denk ik

quote:

Op donderdag 18 mei 2017 13:09 schreef nogeenoudebekende het volgende:
The century of war. .

Minder of hooguit evenveel oorlog als in de eeuwen ervoor. .