[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen #10

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 18:53 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Haha, sorry dat ik er om moet lachen. Het lijkt mij zo bizar.

Natuurlijk mag je lachen, voor een lach nooit sorry zeggen
Het is ook bizar en als ik niet zo'n bui heb kan ik er ook hartelijk om lachen.
Beter dan niet naar de wc durven omdat er enge mannen in huis zijn

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 18:56 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Natuurlijk mag je lachen, voor een lach nooit sorry zeggen
Het is ook bizar en als ik niet zo'n bui heb kan ik er ook hartelijk om lachen.
Beter dan niet naar de wc durven omdat er enge mannen in huis zijn

Die geef je toch gewoon een mep? Haha.

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 18:57 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Die geef je toch gewoon een mep? Haha.

Hahahaha, dat zou best een mooie zijn <3

-

[ Bericht 100% gewijzigd door kuolema op 05-05-2017 19:12:20 ]

Whoops.

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 19:00 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Hahahaha, dat zou best een mooie zijn <3

Misschien ben je diep van binnen wel een type dat houdt van boksen...

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 20:16 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Misschien ben je diep van binnen wel een type dat houdt van boksen...

Ik heb wel eens bij een boksschool gekeken, alleen iedereen was zoveel groter dan ik en allemaal mannen, dat ik niet naar binnen durfde te gaan En nu ben ik bezig om een neurolinguïst en logopedist te worden, waardoor ik de gevolgen heb gezien, denk ik helemaal nee. Al lijkt het me een heerlijk uitlaatklep.

---------

(oh, ik ben zo blij met dit topic. Ik kan hier de dingen kwijt die ik nergens anders kwijt wil en durf. Ik hoop dat ik ooit van die schaamte afkom).

_{Ah, sorry even klagen. Ik woon in het centrum van de stad. Iets dat ik heerlijk vind, behalve op feestdagen. Al die schreeuwende mensen en harde geluiden maken me zo bang en waanachtig. Ik zit al de hele avond in mijn "veilige hoekje" en het schiet maar niet op. Sorry voor het klagen... morgen ben ik weer positief en blij}

Wat is het verschil tussen ADD en borderline-PS? Intaker zei dat het naast elkaar zou kunnen bestaan, vriendinnetje zei dat zij haar ADD in mij herkent. Grrr ik wil een label zodat de aanpak makkelijker is.

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 22:18 schreef Andromache het volgende:
Wat is het verschil tussen ADD en borderline-PS? Intaker zei dat het naast elkaar zou kunnen bestaan, vriendinnetje zei dat zij haar ADD in mij herkent. Grrr ik wil een label zodat de aanpak makkelijker is.

Ze kunnen zeker naast elkaar bestaan. Even op mijn boerenverstand afgaande: Bordeline is meer emotieregulatie. Dus niet goed om kunnen gaan met stemmingen, daar wisselingen in hebben en 'extreem' kunnen reageren op situaties. Daarnaast zit daar ook een stuk zwart/wit-denken bij en destructief gedrag.
ADD is zoals ADHD, maar zonder de hyperactiviteit. Dus je bent dan snel afgeleid en onrustig. Dat is meer een focus/concentratiestoornis

_{(die struggle van diagnoses ken ik ook. En iedereen zegt dat je niet zoveel waarde moet plakken aan de diagnose, heeft ongelijk: een diagnose stuurt de behandeling. En die behandeling moet ervoor zorgen dat je een leefbaar leven hebt. Zodra je dat hebt bereikt, maar de diagnose niet meer uit.
Bij mij heeft het vier jaar geduurd voordat ze met de juiste diagnose aan kwamen zetten (naja, de eetstoornis waarvoor ik word behandeld was van het begin duidelijk, daarom zit ik ook op die afdeling). Eerst was het autisme, maar ik had daar geen symptomen van. Ze kwamen erbij omdat ik bij de sessie vaak de psych niet aankeek, maar ze zat met haar rug naar een raam toe die uitkeek op een drukke straat. Daarna was het ADHD, maar ik had geen problemen op dat gebied. Toen gingen ze over op Borderline, maar ik had er geen enkel symptoom van, behalve niet-kloppende emoties. En dat was het punt dat ik ging staan op een onderzoek en werd ik open over de psychotische ervaringen. Ik was het zat. Uit dat onderzoek bleek PTSS en de psychotische persoonljkheidsstructuur. Nu ik daarvoor medicatie krijg, gaat alles goed.)}

Kom met diagnoses betreft voor jezelf op!

[ Bericht 18% gewijzigd door ChildoftheStars op 05-05-2017 22:36:34 ]

Ik denk eigenlijk dat bij borderline (ik heb het zelf niet alleen de klachten) het als enige werkt om de emoties compleet te verwijderen, het is immers een soort ziekte geworden, een gezwel. De robot, dat is de ideale mens. Productief en zit niemand in de weg, Handiger voor de omgeving. Dan werken de coping strategieën die je moet toepassen van psychologen en de rest van de wereld ook eindelijk. Die zijn gebaseerd op robots die zichzelf compleet in de hand hebben en een knop hebben om hun stemming om te zetten, of zich gewoon altijd leeg voelen, en precies op ieder moment kunnen doen wat de maatschappij van hen verwacht omdat wat ze zelf willen altijd de meest logische en voordeel opleverende keuze is voor iedereen. Iedereen moet hiernaar streven, Sommigen zijn het al. De rest komt er alleen met heel veel moeite en zal zichzelf eerst nog 100000 keer blijven dwarszitten. Dat is nu eenmaal het lot van de mens, met een stoornis of niet. Voorbeeld is deze post, die had ik al niet moeten plaatsen, omdat het niet nuttig genoeg was. Helaas, heb al m'n tijd ermee verspild, jammer niets aan te doen. Jammer genoeg is het niet meetbaar in hoeverre iemand problemen met de zelfbeheersing heeft. Daarom is de veroordeling ervan nu nog niet echt eerlijk, heb ik het gevoel. Ik zou mij meer van het advies "gewoon de knop omzetten, niet aanstellen" aantrekken als ik objectief kon zien dat deze persoon op bepaalde momenten zich zelf ook bijv. 80% woedend voelde, en dat inderdaad had genegeerd. Maar nu kunnen ze wel alles zeggen, en dat moet je dan maar geloven en aannemen. Er bestaan wel apparaten om emoties te meten, dus ik stel dit ook direct voor voor 2050: dan moet het een draagbaar hulpmiddel zijn geworden, iedereen zo'n armband om, zodat er nauwkeuriger bewijs is in iets wat tegenwoordig altijd alleen maar de schuld is van de mensen met het probleem zelf. Ben ik een aansteller en een zwakkeling, dan is dat natuurlijk in eerste instantie een vervelende constatering, maar ik zou het kunnen accepteren omdat het eerlijk gemeten is. Maar nu is het in deze 'recht van de sterkste' samenleving gewoon het woord van de een tegen de ander, en dat irriteert mij. Ach , nee, laat maar, ik heb er ook eigenlijk vrede mee. Hulpverleners e.d kunnen denken wat ze willen en dat moet ik ook respecteren. Het interesseert me helemaal niets meer. Maar wat ik wel vind, is dat de huidige niet efficiënte diagnosemethoden alleen maar kunnen bestaan omdat hersenscans niet goedkoop genoeg zijn, en als dit eenmaal kan dan kunnen psychiaters en psychologen in de huidige vorm afgeschaft worden, dan moeten ze een andere functie krijgen en zich omscholen, maar dan worden er minder foute diagnoses gesteld. Jammer genoeg zal niemand ooit in zoiets willen investeren denk ik omdat maar weinig mensen zich echt interesseren voor mensen met een psychiatrische stoornis zoals men zich interesseert voor lichamelijke ziekten. Ik ben blij dat er hier nog mensen zijn die geholpen worden met het huidige zorgaanbod. Want zoals het nu is, vind ik het nog in de fase zitten van de middeleeuwen, en de psychologen en psychiaters zijn er zelf vaak ook wel ontevreden over, alleen de vooruitgang gaat langzaam en de cliënten zelf kunnen door vaak hun financiële situatie niet betalen aan innovaties voor hun zorg.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 06-05-2017 10:12:34 ]

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 20:21 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik heb wel eens bij een boksschool gekeken, alleen iedereen was zoveel groter dan ik en allemaal mannen, dat ik niet naar binnen durfde te gaan En nu ben ik bezig om een neurolinguïst en logopedist te worden, waardoor ik de gevolgen heb gezien, denk ik helemaal nee. Al lijkt het me een heerlijk uitlaatklep.

---------

(oh, ik ben zo blij met dit topic. Ik kan hier de dingen kwijt die ik nergens anders kwijt wil en durf. Ik hoop dat ik ooit van die schaamte afkom).

Kan heerlijk ontspannend werken hoor. Ik doe het ook weleens. Je projecteert je woede op de bokszak en dan is het rammen geblazen!

Logopedist hé? Zit je dan de rest van je leven met mensen opgezadeld die stotteren of de 'r' niet kunnen zeggen? Lijkt mij zeer vermoeiend.

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 21:27 schreef ChildoftheStars het volgende:
_{Ah, sorry even klagen. Ik woon in het centrum van de stad. Iets dat ik heerlijk vind, behalve op feestdagen. Al die schreeuwende mensen en harde geluiden maken me zo bang en waanachtig. Ik zit al de hele avond in mijn "veilige hoekje" en het schiet maar niet op. Sorry voor het klagen... morgen ben ik weer positief en blij}

Geneer je niet. Wederom ben je eerlijk.

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 22:18 schreef Andromache het volgende:
Wat is het verschil tussen ADD en borderline-PS? Intaker zei dat het naast elkaar zou kunnen bestaan, vriendinnetje zei dat zij haar ADD in mij herkent. Grrr ik wil een label zodat de aanpak makkelijker is.

Klopt helemaal. Net zoals borderline en een bipolaire stoornis een fijne relatie samen hebben. Hoelang moet je nog wachten op een eventuele uitslag?

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 01:41 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik denk eigenlijk dat bij borderline (ik heb het zelf niet alleen de klachten) het als enige werkt om de emoties compleet te verwijderen, het is immers een soort ziekte geworden, een gezwel. De robot, dat is de ideale mens. Productief en zit niemand in de weg, Handiger voor de omgeving. Dan werken de coping strategieën die je moet toepassen van psychologen en de rest van de wereld ook eindelijk. Die zijn gebaseerd op robots die zichzelf compleet in de hand hebben en een knop hebben om hun stemming om te zetten, of zich gewoon altijd leeg voelen, en precies op ieder moment kunnen doen wat de maatschappij van hen verwacht omdat wat ze zelf willen altijd de meest logische en voordeel opleverende keuze is voor iedereen. Iedereen moet hiernaar streven, Sommigen zijn het al. De rest komt er alleen met heel veel moeite en zal zichzelf eerst nog 100000 keer blijven dwarszitten. Dat is nu eenmaal het lot van de mens, met een stoornis of niet. Voorbeeld is deze post, die had ik al niet moeten plaatsen, omdat het niet nuttig genoeg was. Helaas, heb al m'n tijd ermee verspild, jammer niets aan te doen. Jammer genoeg is het niet meetbaar in hoeverre iemand problemen met de zelfbeheersing heeft. Daarom is de veroordeling ervan nu nog niet echt eerlijk, heb ik het gevoel. Ik zou mij meer van het advies "gewoon de knop omzetten, niet aanstellen" aantrekken als ik objectief kon zien dat deze persoon op bepaalde momenten zich zelf ook bijv. 80% woedend voelde, en dat inderdaad had genegeerd. Maar nu kunnen ze wel alles zeggen, en dat moet je dan maar geloven en aannemen. Er bestaan wel apparaten om emoties te meten, dus ik stel dit ook direct voor voor 2050: dan moet het een draagbaar hulpmiddel zijn geworden, iedereen zo'n armband om, zodat er nauwkeuriger bewijs is in iets wat tegenwoordig altijd alleen maar de schuld is van de mensen met het probleem zelf. Ben ik een aansteller en een zwakkeling, dan is dat natuurlijk in eerste instantie een vervelende constatering, maar ik zou het kunnen accepteren omdat het eerlijk gemeten is. Maar nu is het in deze 'recht van de sterkste' samenleving gewoon het woord van de een tegen de ander, en dat irriteert mij. Ach , nee, laat maar, ik heb er ook eigenlijk vrede mee. Hulpverleners e.d kunnen denken wat ze willen en dat moet ik ook respecteren. Het interesseert me helemaal niets meer. Dat is toch de beste remedie tegen een psychische stoornis, vind ik, desinteresse. Maar wat ik wel vind, is dat de huidige niet efficiënte diagnosemethoden alleen maar kunnen bestaan omdat hersenscans niet goedkoop genoeg zijn, en als dit eenmaal kan dan kunnen psychiaters en psychologen in de huidige vorm afgeschaft worden, dan moeten ze een andere functie krijgen en zich omscholen, maar dan worden er minder foute diagnoses gesteld. Jammer genoeg zal niemand ooit in zoiets willen investeren denk ik omdat maar weinig mensen zich echt interesseren voor mensen met een psychiatrische stoornis zoals men zich interesseert voor lichamelijke ziekten. Ik ben blij dat er hier nog mensen zijn die geholpen worden met het huidige zorgaanbod. Want zoals het nu is, vind ik het nog in de fase zitten van de middeleeuwen, en de psychologen en psychiaters zijn er zelf vaak ook wel ontevreden over, alleen de vooruitgang gaat langzaam en de cliënten zelf kunnen door vaak hun financiële situatie niet betalen aan innovaties voor hun zorg.

Weet je, ik worstel al heel lang met mijn borderline aandoening en het enige dat ik er momenteel aan vast kan plakken is: it's only rock and roll. Emoties zijn er om te beleven, hoe extreem ze in je hoofd ook zijn. Ja, het is niet leuk en het kost je relaties en vriendschappen. Vergeet niet dat er altijd wel mensen zullen zijn die zich om je zullen bekommeren. Vaak vergeet je in je emoties dat ze bestaan. Duw ze niet weg. Je gaat ze nog missen, hoe erg je ze ook NIET mist.

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 10:08 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Kan heerlijk ontspannend werken hoor. Ik doe het ook weleens. Je projecteert je woede op de bokszak en dan is het rammen geblazen!

Logopedist hé? Zit je dan de rest van je leven met mensen opgezadeld die stotteren of de 'r' niet kunnen zeggen? Lijkt mij zeer vermoeiend.

Klopt! Van dat ontladen. Ik ga meestal een hele lange wandeling maken. Flink doorstappen en alles even in mijn hoofd op zijn plaats zetten.

Hahaha, het beroep vergt heel wat meer dan dat. Daarnaast word ik neurolinguïst. Dus ik ben gespecialiseerd in spraak-, taal- en gedragsproblemen bij mensen met hersenletsel (door ongelukken, bloedingen, kanker etc.), dat is echt heel interessant.
En zelfs alleen logopedie is erg leuk. Je kan heel creatief zijn, werkt met mensen en je behandeld eigenlijk alle problemen boven de middenrif, van spraak en taal tot eet- en slikproblemen. Maar je kan bijvoorbeeld ook de kant op gaan van slechthorendheid, autisme en handicaps.
Het zijn echt prachtige beroepen

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 10:09 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Geneer je niet. Wederom ben je eerlijk.

Dank je wel
De voorspelling klopt, vandaag is een topdag. Ik ben blij aan het knutselen en heb rust en vrede in mijn hoofd!

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 10:15 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Weet je, ik worstel al heel lang met mijn borderline aandoening en het enige dat ik er momenteel aan vast kan plakken is: it's only rock and roll. Emoties zijn er om te beleven, hoe extreem ze in je hoofd ook zijn. Ja, het is niet leuk en het kost je relaties en vriendschappen. Vergeet niet dat er altijd wel mensen zullen zijn die zich om je zullen bekommeren. Vaak vergeet je in je emoties dat ze bestaan. Duw ze niet weg. Je gaat ze nog missen, hoe erg je ze ook NIET mist.

Is ook zo, ik denk ook niet dat iemand gelukkig zal worden van gevoelloos zijn, maar dat is wel hoe de omgeving mensen met borderline (en andere mensen met te veel negatieve emoties) het allerliefst zou zien. Of in ieder geval, ze gedragen zich alsof ze het zo willen zien, want als ze de stoornis zouden accepteren dan zou het geen stoornis worden genoemd helaas. Als je daarin maar niet doorslaat, want dan wordt het weer autisme genoemd. Het is bijna nooit goed. Mensen met een stoornis moeten zich aanpassen, maar andersom past niemand zich aan. Pas je je daarom zelf niet aan dan kan het helaas negatieve consequenties hebben voor het functioneren omdat niemand het de stoornis als excuus ziet voor het gedrag. Of misschien lijkt dat voor mij alleen zo omdat ik zelf officieel geen stoornis heb. Maar, ik hoor heel vaak iedereen neerbuigend praten over psychische stoornissen, alle televisie campagnes ten spijt.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 06-05-2017 10:30:14 ]

quote:

Op vrijdag 5 mei 2017 22:18 schreef Andromache het volgende:
Wat is het verschil tussen ADD en borderline-PS? Intaker zei dat het naast elkaar zou kunnen bestaan, vriendinnetje zei dat zij haar ADD in mij herkent. Grrr ik wil een label zodat de aanpak makkelijker is.

Ik heb het beiden. Tenminste ik heb ADHD.

AD(H)D zie ik als iets waarbij je moeite hebt om je impulsen te reguleren. Dat houdt in dat je of passief bent of actief maar alles ertussenin kan je heel moeilijk of niet doseren. Ben je ergens enthousiast over, dan moet het meteen uitgevoerd worden. Want het idee waardoor je enthousiast bent, motiveert je en drijft je. Je kan wel goed beseffen dat je beter andere prioriteiten zou moeten stellen, maar die drive is heel sterk. Ook omdat je die drive wilt vasthouden, want als die drang weggaat - bijvoorbeeld omdat inmiddels andere dingen interessanter zijn geworden - lukt het je niet meer om er iets mee te doen.

Eigenlijk is dat met alles zo. Je kan je met ADHD op zich goed concentreren, maar je kan je concentratieveld niet sturen. Je concentratie gaat alleen naar hetgeen wat op dit moment jouw interesse heeft of wat jou bezighoudt.

Het verschil met ADD en ADHD is naar mijn mening alleen het wel of niet aanwezig zijn van innerlijke onrust. En daar bedoel ik bijvoorbeeld mee dat wanneer je urenlang op een stoel hebt gezeten op bijvoorbeeld je werk, je hoofd net als een kop met watten voelt, maar de adrenaline giert door je lijf en dan moet je gewoon even rennen.

Ik denk dat ADD-ers eerder naar de passieve modus neigen dan ADHD-ers. Maar ze kennen in principe allebei de passieve modus (niet op gang kunnen komen) en de actieve modus (jezelf niet kunnen afremmen). Als je dat van je geboorte al hebt, is dat bepalend hoe jij je ontwikkelt en daarom worden ADHDers door anderen vaak als extravert, druk en overheersend beleefd en ADDers als het tegenovergestelde.

<sup>Ik zet dit vetgedrukt, want ik vind veel ADHDers helemaal niet zo uitgesproken druk. OK, het zijn vaak wel degenen die het meest praten, ze hebben weleens melige buien en ze kunnen heel enthousiast zijn. Maar dat is niet altijd continu zo. Maar veel mensen zijn geneigd een oordeel te vellen over jou op basis van een paar kenmerken die zij aan jou hebben gezien.

Vroeger was ik veel introverter en zat ik ook veel meer in mijn hoofd. Dus dat is dan meer 'ADD-gedrag'. Toen ervaarden mensen mij als uitgesproken rustig. Nu ik wat losser ben geworden, ervaren ze mij vaak juist als druk.

Ik zie dat zelf niet zo: 'druk' en 'rustig'. Misschien omdat ik van mezelf weet dat het in het hoofd heel anders kan zijn. Ik weet ook dat zulke oordelen heel kwetsend kunnen zijn</sup>
AD(H)D wordt door alle aandacht in de media heel groot gemaakt. Net als autisme overigens. Maar het betekent niet dat je ziek bent. Het betekent dat je moeite hebt om te kunnen meedraaien in de maatschappij en te functioneren op jouw niveau.

Daarbij leer je jezelf compenseren. Bij een gedeelte lukt dat zo goed dat ze 'eroverheen' zijn gegroeid, maar de meesten blijven als volwassenen wel problemen houden. En dat is per persoon anders. Want iedereen is anders.

---------------------------------

Borderline zit deels in je karakter wat betreft het kunnen reguleren van je emoties, maar daarbovenop heeft het ook te maken met hoe jij je hebt ontwikkeld.

Zeker als je aandoeningen als ADHD hebt, krijg je van kinds af aan mee dat je anders dan anderen bent, krijg je kritiek dat je ongehoorzaam bent terwijl dat helemaal niet je intentie was. Mensen beoordelen je op je gedrag en kunnen niet zien wat zich in je hoofd afspeelt. Je krijgt als kind continu het idee dat je het niet goed doet. Er worden verwachtingen aan jou gesteld waaraan je niet kan voldoen. En je ziet dat andere kinderen het allemaal wel kunnen. Dus wat ga je dan van jezelf denken: dat je lui bent, geen discipline hebt, etc.

Maar je hoeft niet persé ADHD te hebben om dat soort gevoelens te krijgen. Als je hele strenge ouders hebt of ouders die jou niet kunnen begrenzen, kan je ook een minderwaardig beeld van jezelf krijgen.

Borderline is ook een hechtingsstoornis die vaak al begint in de eerste jaren van je leven. Als de moeder een huilende baby elke keer negeert of er zelfs tegen gaat schreeuwen dat hij/zij een keer moet ophouden, kan dat enorme gevolgen hebben in de jaren erna. Want vaak hebben mensen met borderline van kleins af aan al verlatingsangst.

Wanneer mensen in de puberteit of adolescentie zitten, gaan ze zich emotioneel ontwikkelen. Ze gaan hun grenzen verkennen en komen erachter hoe ze emotioneel in elkaar zitten. Ik denk dat bij borderliners daar wat mis gaat. Ze komen niet in dat proces, want ze moeten dealen met heel andere dingen.

Op den duur word je volwassen. Op emotioneel gebied loop je achter ten opzichte van hoe jij je geestelijk hebt ontwikkeld. Geestelijk weet je het allemaal wel en ben je niet achterlijk. Wellicht heb jij door alles wat je hebt meegemaakt wel meer inzicht dan je leeftijdgenoten. Maar je emoties zijn daar niet op afgesteld. Emotioneel reageer je veel primitiever. En elke keer wordt het gevoel getriggerd dat je minderwaardig bent en dat mensen je afwijzen. Omdat ratio en emotie zover uit elkaar liggen, weet je niet wat je met jezelf aanmoet. Het kost je heel veel energie om al die emoties te hanteren. Soms gaat dat 'goed' in die zin dat anderen niks aan je merken. Maar als het je teveel wordt, worden die emoties zo sterk dat je grip verliest op je ratio. Je wordt bijvoorbeeld heel onredelijk en gemeen tegen andere mensen, omdat in jou de overtuiging domineert dat zij je pijn gaan doen of afwijzen.

Borderline gaat niet weg. Maar veel mensen hebben baat bij intensieve behandelingen. De behandelaars beroepen zich dan vooral op jouw 'gezonde modus'. Daarom is de intake ook zo uitgebreid. Ze kijken niet alleen naar hoe ziek jij bent. Zij kijken ook of je in staat bent tot zelfreflectie en het gedrag van anderen te begrijpen. En als zij dan tot de conclusie komen dat jij dit genoeg hebt, bieden ze jou de behandeling aan. Hoe dat bij je aanslaat, kunnen ze niet van tevoren voorspellen, want dat proces is bij iedereen anders.

Meestal zijn borderliners die zich hebben laten behandelen relaxter, socialer en empathischer in de omgang geworden en ervaren ze minder klachten, omdat ze meer grip blijven houden op hun ratio. Maar helaas gaat het niet helemaal weg. De kwetsbaarheid blijft, want het zit helemaal verweven in je persoonlijkheid.

Het is jammer dat op FOK! alle borderliners over één kam worden geschoren, want ze zijn echt allemaal anders. Tuurlijk zal de omgang met iemand met borderline moeilijk zijn, want door hun onzekerheid en verlatingsangst beproeven ze (onbewust) de relatie met andere mensen. Je krijgt dus vaker conflicten met hen. Het punt is in hoeverre zij zich daarvan kunnen herstellen en in hoeverre dat oploopt.

[ Bericht 2% gewijzigd door PabstBlueRibbon op 06-05-2017 12:21:22 ]

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 10:22 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Is ook zo, ik denk ook niet dat iemand gelukkig zal worden van gevoelloos zijn, maar dat is wel hoe de omgeving mensen met borderline (en andere mensen met te veel negatieve emoties) het allerliefst zou zien. Of in ieder geval, ze gedragen zich alsof ze het zo willen zien, want als ze de stoornis zouden accepteren dan zou het geen stoornis worden genoemd helaas. Als je daarin maar niet doorslaat, want dan wordt het weer autisme genoemd. Het is bijna nooit goed. Mensen met een stoornis moeten zich aanpassen, maar andersom past niemand zich aan. Pas je je daarom zelf niet aan dan kan het helaas negatieve consequenties hebben voor het functioneren omdat niemand het de stoornis als excuus ziet voor het gedrag. Of misschien lijkt dat voor mij alleen zo omdat ik zelf officieel geen stoornis heb. Maar, ik hoor heel vaak iedereen neerbuigend praten over psychische stoornissen, alle televisie campagnes ten spijt.

Die tv campagnes proberen een hoop goed te praten en doen net alsof psychische aandoeningen gemakkelijk zijn te genezen. Alsof een depressie alleen maar bestaat uit een je een middagje kut voelen en uiteindelijk zelfmoord plegen. Ik zie niets over de tussen periodes.

Helaas zijn er maar al te veel mensen negatief over psychische kwalen. Je ziet tenslotte niets aan de buitenkant en dan verdiend iemand die geestelijk lijdt al snel een schop onder kont, nietwaar? Onder het mom van; ' Je moet je niet zo aanstellen en ga weer aan de slag.' Was het maar zo simpel.

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 10:20 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dank je wel
De voorspelling klopt, vandaag is een topdag. Ik ben blij aan het knutselen en heb rust en vrede in mijn hoofd!

Klinkt goed. Hopelijk gaat dit nog lang duren.

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 10:20 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Klopt! Van dat ontladen. Ik ga meestal een hele lange wandeling maken. Flink doorstappen en alles even in mijn hoofd op zijn plaats zetten.

Hahaha, het beroep vergt heel wat meer dan dat. Daarnaast word ik neurolinguïst. Dus ik ben gespecialiseerd in spraak-, taal- en gedragsproblemen bij mensen met hersenletsel (door ongelukken, bloedingen, kanker etc.), dat is echt heel interessant.
En zelfs alleen logopedie is erg leuk. Je kan heel creatief zijn, werkt met mensen en je behandeld eigenlijk alle problemen boven de middenrif, van spraak en taal tot eet- en slikproblemen. Maar je kan bijvoorbeeld ook de kant op gaan van slechthorendheid, autisme en handicaps.
Het zijn echt prachtige beroepen

Allemachtig, hoe kom je erop?! Hoe ben je in godsnaam op het idee gekomen op voor bovenstaande beroepen te kiezen?

quote:

Op zaterdag 6 mei 2017 18:55 schreef LordofLeaves het volgende:

[..]

Allemachtig, hoe kom je erop?! Hoe ben je in godsnaam op het idee gekomen op voor bovenstaande beroepen te kiezen?

uh? Geen flauw idee, het was een ingeving. Gelukkig zijn er niet zo veel mensen met deze ingeving en is er voldoende werk in te vinden

Ik kan me wel voorstellen waarom mensen dergelijke beroepen kiezen. En zelf zie ik er niets raars in of dat er mis mee zou zijn.. Veel beter dan genoeg andere banen als ik dan toch een soort van argumentatie moet geven..

En algemeen voor dit topic, praten en typen is goed, schijnt te helpen. Maar in de praktijk stellen de meeste mensen gewoon wat doelen op en die proberen ze na te streven. Ik lees hier nooit echt over doelen, maar vooral over het uiten wat je meemaakt en hoe je dingen ervaart.. Is het misschien een idee om (als je echt wil veranderen) hier je ook wat meer te richten op doelen, handelingen om dat te bereiken enz. Net als iemand die af wil vallen doelen opstelt en een dieet volgt om het zo maar te zeggen. Ik geloof best dat praten veel helpt of kan helpen, maar ik zie eigenlijk zelden tot nooit concrete plannen die uitgevoerd gaan worden om op een positieve manier te veranderen. Of lees ik over dingen heen?