Zo eens in de 2 weken moet ik aanwezig zijn bij een groep mensen waarbij de meerderheid uit vrouwen bestaat. Dat is toch altijd wel weer dolle pret moet ik zeggen. Vooral om dat fenomeen 'vrouwen onder elkaar' te observeren. Een heerlijk wereldje vol onderlinge haat en nijd. Altijd is er wel weer wat aan de hand, en zie je dat er in het geniep allerlei dingen onder elkaar spelen. De blikken naar elkaar. Het zoeken van onderling oogcontact met vrouwen 'aan hun zijde' als dat ene mens haar bek opentrekt etc. Groepjesvorming, waarbij je kunt zien dat ze met elkaar roddelen en dan ineens 'iets' met elkaar vinden over een ander die daar niet bij hoort. Vanaf het moment dat er geroddeld is hebben ze elkaar meegenomen in een bepaalde perceptie, en dan kan diegene niets goeds meer doen. Het is altijd weer hetzelfde met die wijven onderling...
Bij ons mannen gaat dat toch echt heel anders. Natuurlijk hebben wij het fenomeen haantjesgedrag, en dat kan ook behoorlijk treurig zijn. Maar vrouwen onderling is naar mijn idee toch wel een tikkeltje erger. Op één of andere manier gaan ze echt niet met elkaar samen. Ze kunnen het gewoon niet. En toch vraag ik me wel eens af waar dat nou aan ligt. Waar ligt dat aan? Wie heeft daar een goeie theorie over?
"A leader must be a terror to the few who are evil in order to protect the lives and well-being of the many who are good"