R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb mij vaak afgevraagd of mijn vader narcistisch is of niet. Hij kan erg overheersend zijn en hij heeft vind ik weinig empathisch vermogen. Zulke mensen zijn er wel meer, maar die hoeven daarmee nog niet narcistisch te zijn. En het hangt er ook vanaf hoe de ander het interpreteert. In mijn geval heb ik echt wel meegewogen dat ik door mijn eigen issues soms overgevoelig ben. Mijn vader is (zoals men hem in eerste instantie zou kennen) juist erg lakoniek. Dat botst, maar dat wil nog niet zeggen dat hij daarmee een narcist is.
Ik heb altijd al een moeilijke band met hem. Maar ik ben zelf ook niet de makkelijkste. Dus ik dacht uiteindelijk: ik moet leren hiermee om te gaan. We zijn immers niet allemaal hetzelfde. Het is een kwestie van geven en nemen als je goed met andere mensen wilt omgaan.
Mijn ouders zijn gescheiden. Ik maakte mij afgelopen maanden zorgen om mijn moeder die depressieve klachten heeft, zichzelf verwaarloost en hulp uit de weg gaat. Mijn ouders zijn niet voor niks gescheiden, maar ik vond het niet tof dat mijn vader mijn moeder uitlacht en naar mij een sneer geeft dat het mijn eigen schuld is dat ik mij zorgen om haar maak en me gewoon niet met haar moet bezighouden. Terwijl mijn moeder ondanks haar eigen problemen mij altijd onvoorwaardelijk helpt. Ik weet dat ik met mijn eigen problemen een groot beroep kan doen op anderen. Ik snap heel goed dat mijn moeder o.a. door mij het heel moeilijk heeft. Het leidt tot veel spanning en ruzie tussen ons. Maar als het nodig is, kan ik altijd op haar rekenen. Als ik midden in de nacht bijvoorbeeld een paniekaanval krijg, komt ze naar mij toe. Mijn vader steunt mij financieel weleens en hij voelt zich ook beledigd als ik dat geld niet wil aannemen. Maar verder krijg ik alleen maar verwijten dat ik vanalles fout heb gedaan, dat ik lui ben en dat ik aan hem een voorbeeld moet nemen.
Het was een poosje redelijk goed gegaan tussen ons, in die zin dat er geen ruzie is. Maar we kregen laatst ruzie om iets heel onbenulligs. Ik vroeg of hij toevallig beschikt over een bovenfrees, want die wil graag gebruiken voor het maken van brede schroten voor lambrisering in mijn woning. Die had hij niet, maar hij benadrukte dat het wel een heel achterlijk dom idee is dat ik lambrisering wil, want de jaren 70 zijb voorbij. Door zijn reactie werd ik ook heel gereserveerd, want ik voelde mij gekleineerd. Kreeg ik later een sms van hem dat hij het erg vervelend vond dat ik zo koel en afstandelijk was. Daar werd ik ook boos om en reageerde fel terug dat ik ook niet bepaald gecharmeerd was door zijn manier van reageren en dat ik hem nogal een eikel vond. Het slot van het liedje is dat ik het volgens hem allemaal heb verpest, dat hij alleen maar zijn mening gaf en ik ben een laffe klootzak dat ik geen kritiek kan verdragen. En hij wilde zo graag een goede vader-zoon relatie maar ik heb dat allemaal kapot gemaakt.
Tot voorheen kon hij mij met dit soort uitspraken opzadelen met een behoorlijk schuldgevoel. Want dit komt met regelmaat terug. En vervolgens was ik blij dat het toch weer goed werd tussen ons en dat hij niet meer boos is.
Maar nu had ik: je bekijkt het maar. Als ik door jou alleen maar wordt gekleineerd, wil ik dat je geen deel meer uitmaakt van mijn leven. Ik voelde mij eigenlijk best sterk omdat ik er gevoelsmatig eindelijk boven kan staan.
Het punt is dat de meeste mensen een ander beeld hebben van hem dan ik. In eerste instantie lijkt hij op een charmante relaxte en sociale man. Zijn sterrenbeeld is Weegschaal en dat is ook precies hoe hij in eerste instantie lijkt. Maar naar mij toe is hij anders. Altijd heel afstandelijk en gereserveerd. Ik kan nooit een gemakkelijk gesprek met hem hebben en als ik die afstand probeer te doorbreken door bijvoorbeeld grappen te maken of over koetjes en kalfjes te ouwehoeren, krijg ik daar meteen commentaar op.
De mensen die dichter bij hem staan, weten ook dat hij absoluut een gebruiksaanwijzing heeft, dat hij heel eigenwijs is en altijd zijn gelijk wilt behalen. Maar omdat hij een ruim bovengemiddeld inkomen heeft en met financiele steun heel makkelijk is, hebben veel mensen een hoge pet van hem. Ze vinden hem aardig. Ze snappen mij ook wel, maar zij dringen erop aan om het weer goed met hem te maken.
Voor mij is het nu duidelijk dat het tussen ons niet meer goed komt. Wat mij betreft hoef ik niet eeuwig met woede te zitten. Ik wil op den duur ook geen moeite doen om hem te vermijden en hem gewoon groeten als ik hem zie. Maar een persoonlijke band wil ik niet meer. Ik zit zelf ook in een patroon en ik wil daar beter uitkomen. Als ik er positief naar kijk, zie ik eigenlijk nieuwe kansen in mijn leven.
Maar so far heb ik meegemaakt dat anderen erop aandringen het toch goed te maken met mijn vader. Dat raakt mijn gevoel dat ik een vadersfiguur heb gemist en zij interpreteren dat dan als "je mist je vader". Maar dat is absoluut niet hetzelfde.
Zijn er mensen die een dergelijke situatie hebben meegemaakt? Hoe is het jou gelukt om te breken met een van je ouders en er op den duur rust in te vinden?
Ik heb altijd al een moeilijke band met hem. Maar ik ben zelf ook niet de makkelijkste. Dus ik dacht uiteindelijk: ik moet leren hiermee om te gaan. We zijn immers niet allemaal hetzelfde. Het is een kwestie van geven en nemen als je goed met andere mensen wilt omgaan.
Mijn ouders zijn gescheiden. Ik maakte mij afgelopen maanden zorgen om mijn moeder die depressieve klachten heeft, zichzelf verwaarloost en hulp uit de weg gaat. Mijn ouders zijn niet voor niks gescheiden, maar ik vond het niet tof dat mijn vader mijn moeder uitlacht en naar mij een sneer geeft dat het mijn eigen schuld is dat ik mij zorgen om haar maak en me gewoon niet met haar moet bezighouden. Terwijl mijn moeder ondanks haar eigen problemen mij altijd onvoorwaardelijk helpt. Ik weet dat ik met mijn eigen problemen een groot beroep kan doen op anderen. Ik snap heel goed dat mijn moeder o.a. door mij het heel moeilijk heeft. Het leidt tot veel spanning en ruzie tussen ons. Maar als het nodig is, kan ik altijd op haar rekenen. Als ik midden in de nacht bijvoorbeeld een paniekaanval krijg, komt ze naar mij toe. Mijn vader steunt mij financieel weleens en hij voelt zich ook beledigd als ik dat geld niet wil aannemen. Maar verder krijg ik alleen maar verwijten dat ik vanalles fout heb gedaan, dat ik lui ben en dat ik aan hem een voorbeeld moet nemen.
Het was een poosje redelijk goed gegaan tussen ons, in die zin dat er geen ruzie is. Maar we kregen laatst ruzie om iets heel onbenulligs. Ik vroeg of hij toevallig beschikt over een bovenfrees, want die wil graag gebruiken voor het maken van brede schroten voor lambrisering in mijn woning. Die had hij niet, maar hij benadrukte dat het wel een heel achterlijk dom idee is dat ik lambrisering wil, want de jaren 70 zijb voorbij. Door zijn reactie werd ik ook heel gereserveerd, want ik voelde mij gekleineerd. Kreeg ik later een sms van hem dat hij het erg vervelend vond dat ik zo koel en afstandelijk was. Daar werd ik ook boos om en reageerde fel terug dat ik ook niet bepaald gecharmeerd was door zijn manier van reageren en dat ik hem nogal een eikel vond. Het slot van het liedje is dat ik het volgens hem allemaal heb verpest, dat hij alleen maar zijn mening gaf en ik ben een laffe klootzak dat ik geen kritiek kan verdragen. En hij wilde zo graag een goede vader-zoon relatie maar ik heb dat allemaal kapot gemaakt.
Tot voorheen kon hij mij met dit soort uitspraken opzadelen met een behoorlijk schuldgevoel. Want dit komt met regelmaat terug. En vervolgens was ik blij dat het toch weer goed werd tussen ons en dat hij niet meer boos is.
Maar nu had ik: je bekijkt het maar. Als ik door jou alleen maar wordt gekleineerd, wil ik dat je geen deel meer uitmaakt van mijn leven. Ik voelde mij eigenlijk best sterk omdat ik er gevoelsmatig eindelijk boven kan staan.
Het punt is dat de meeste mensen een ander beeld hebben van hem dan ik. In eerste instantie lijkt hij op een charmante relaxte en sociale man. Zijn sterrenbeeld is Weegschaal en dat is ook precies hoe hij in eerste instantie lijkt. Maar naar mij toe is hij anders. Altijd heel afstandelijk en gereserveerd. Ik kan nooit een gemakkelijk gesprek met hem hebben en als ik die afstand probeer te doorbreken door bijvoorbeeld grappen te maken of over koetjes en kalfjes te ouwehoeren, krijg ik daar meteen commentaar op.
De mensen die dichter bij hem staan, weten ook dat hij absoluut een gebruiksaanwijzing heeft, dat hij heel eigenwijs is en altijd zijn gelijk wilt behalen. Maar omdat hij een ruim bovengemiddeld inkomen heeft en met financiele steun heel makkelijk is, hebben veel mensen een hoge pet van hem. Ze vinden hem aardig. Ze snappen mij ook wel, maar zij dringen erop aan om het weer goed met hem te maken.
Voor mij is het nu duidelijk dat het tussen ons niet meer goed komt. Wat mij betreft hoef ik niet eeuwig met woede te zitten. Ik wil op den duur ook geen moeite doen om hem te vermijden en hem gewoon groeten als ik hem zie. Maar een persoonlijke band wil ik niet meer. Ik zit zelf ook in een patroon en ik wil daar beter uitkomen. Als ik er positief naar kijk, zie ik eigenlijk nieuwe kansen in mijn leven.
Maar so far heb ik meegemaakt dat anderen erop aandringen het toch goed te maken met mijn vader. Dat raakt mijn gevoel dat ik een vadersfiguur heb gemist en zij interpreteren dat dan als "je mist je vader". Maar dat is absoluut niet hetzelfde.
Zijn er mensen die een dergelijke situatie hebben meegemaakt? Hoe is het jou gelukt om te breken met een van je ouders en er op den duur rust in te vinden?
Ik heb een soortgelijke iets met mijn moeder. Ze is niet narcistisch, maar heel overtuigd van haar eigen gelijk. Ze verder heel lief en zorgzaam, em ze heeft veel voor me gedaan. Maar ze is vaak ook expres gemeen en heel pushy, en ze moet altijd haar gelijk krijgen. We hebben ook hele erge ruzies gehad. Vroeger voelde ok me schuldig erover, nu helemaal niet meer.
Ik ga geen banden met haar breken, maar ga ik cijfer mezelf niet meer weg voor haar. Zo'n houding zou ik ook aan jou willen aanraden.
Ik ga geen banden met haar breken, maar ga ik cijfer mezelf niet meer weg voor haar. Zo'n houding zou ik ook aan jou willen aanraden.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ik herken mijn pa wel in veel punten die jij beschrijft. Mij heeft het enorm veel rust gegeven om het contact te verbreken.
Ik hoef me nu geen zorgen meer te maken over wat hij denkt of hoe hij ergens op zal gaan reageren. Ik hoor via via wel dat het slecht met hem gaat, en dat vind ik ook wel kut voor hem. Maar niet meer dan dat. Ik voel niet ook maar enige verantwoordelijkheid om hem te helpen, omdat ik weet dat mijn leven daardoor juist achteruit gaat.
Ik hoef me nu geen zorgen meer te maken over wat hij denkt of hoe hij ergens op zal gaan reageren. Ik hoor via via wel dat het slecht met hem gaat, en dat vind ik ook wel kut voor hem. Maar niet meer dan dat. Ik voel niet ook maar enige verantwoordelijkheid om hem te helpen, omdat ik weet dat mijn leven daardoor juist achteruit gaat.
Please consider the environment before printing this post.
Op zaterdag 27 mei 2017 00:36 schreef d4v1d het volgende:
Kabuf is af en toe best een prima kerel.
Op zaterdag 27 mei 2017 00:36 schreef d4v1d het volgende:
Kabuf is af en toe best een prima kerel.
Klinkt heel herkenbaar. Zo is mijn vader ook, behalve dat hij niet zorgzaam is.quote:Op zondag 16 april 2017 19:50 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik heb een soortgelijke iets met mijn moeder. Ze is niet narcistisch, maar heel overtuigd van haar eigen gelijk. Ze verder heel lief en zorgzaam, em ze heeft veel voor me gedaan. Maar ze is vaak ook expres gemeen en heel pushy, en ze moet altijd haar gelijk krijgen. We hebben ook hele erge ruzies gehad. Vroeger voelde ok me schuldig erover, nu helemaal niet meer.
Ik ga geen banden met haar breken, maar ga ik cijfer mezelf niet meer weg voor haar. Zo'n houding zou ik ook aan jou willen aanraden.
Maar hij is vind ikzelf ook niet oprecht. Ik heb van kleins af aan aangevoeld dat hij veel moeite met mij heeft. Daar heeft hij zich nog nooit over uitgelaten. Op een aantal punten lijken we ook erg op elkaar. Ik kan zelf ook best overheersend en drammerig zijn. Maar ook alle onzekerheden die ik heb inclusief depressies en paniekaanvallen, bleek hij vroeger ook gehad te hebben. Maar dat heb ik nooit van hemzelf gehoord. Hij wilt altijd strijd met mij aangaan en bewijzen dat hij gelijk heeft en dat hij beter is dan ik.
Mijn idee is dat hij in mij dingen van zichzelf herkent waar hij liever niet mee geconfronteerd wordt. Zoals bijvoorbeeld die angsten, onzekerheid en gepieker.
Dan ben ik misschien hard, maar dan vind ik dat hij daarin een keus hebt gemaakt. Als ikzelf een kind zou hebben en ik zie hem of haar worstelen met de dingen die ik ook herken, spoort het mij juist aan om hem/haar te helpen en te steunen, want dan herken ik het en kan ik daar hopelijk van betere hulp zijn. Mijn vader kiest ervoor om mij te laten stikken. Ook dat hij mij op de momenten dat ik mij het kwetsbaarst voel nog een trap nageeft, vind ik heel opmerkelijk.
Houdt hij van mij of niet? I don't know. Maar ik merk in ieder geval geen liefde en betrokkenheid van hem.
Mijn moeder is trouwens heel anders. Zij is juist heel onzeker en afhankelijk. Ze loopt nu bij een psycholoog en die denkt zij een vorm van autisme heeft, PDD-NOS. Mijn moeder kan soms ook heel lastig zijn, waardoor bij mij de spanning hoog oploopt. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ze mij zal laten vallen.
Ook hierin is mijn vader heel gemeen. In zijn ogen is mijn moeder gewoon een luie onverzorgde trut en alles heeft ze aan zichzelf te danken. Hij heeft de opvoeding van mij geheel aan haar overgelaten. Hij was altijd aan het werk en daarna ging hij sporten. Als hij wel thuis was, wilde hij met rust gelaten worden. Af en toe gingen wij uit eten in een duur restaurant.
Ik weet niet of het narcisme is, maar het lijkt er wel veel op. Maar ik vind het wel frustrerend dat hij vanalles kan flikken. Hij heeft zichzelf aangeleerd "als ik maar voet bij stuk hou, dan zwicht de ander wel en kom ik ermee weg". Vooral dat maakt mij boos. Andere familieleden staan verder van hem af. Dus ze weten dat hij heel aardig kan zijn zolang ze maar niet met hem in discussie gaan. En omdat ze verder van hem af staan, kunnen ze dit gedrag van hem accepteren.
Ik denk niet dat je vader narcistisch is, maar dat dat zijn verdedigingsmechanisme is. En ik denk niet dat hij zo tegen jou is, omdat hij er niet mee geconfronteerd wil worden, maar omdat hij DENKT dat dat de beste manier is om ermee om te gaan. De spreekwoordelijke schop onder je reet.quote:
[..]
Klinkt heel herkenbaar. Zo is mijn vader ook, behalve dat hij niet zorgzaam is.
Maar hij is vind ikzelf ook niet oprecht. Ik heb van kleins af aan aangevoeld dat hij veel moeite met mij heeft. Daar heeft hij zich nog nooit over uitgelaten. Op een aantal punten lijken we ook erg op elkaar. Ik kan zelf ook best overheersend en drammerig zijn. Maar ook alle onzekerheden die ik heb inclusief depressies en paniekaanvallen, bleek hij vroeger ook gehad te hebben. Maar dat heb ik nooit van hemzelf gehoord. Hij wilt altijd strijd met mij aangaan en bewijzen dat hij gelijk heeft en dat hij beter is dan ik.
Mijn idee is dat hij in mij dingen van zichzelf herkent waar hij liever niet mee geconfronteerd wordt. Zoals bijvoorbeeld die angsten, onzekerheid en gepieker.
Dan ben ik misschien hard, maar dan vind ik dat hij daarin een keus hebt gemaakt. Als ikzelf een kind zou hebben en ik zie hem of haar worstelen met de dingen die ik ook herken, spoort het mij juist aan om hem/haar te helpen en te steunen, want dan herken ik het en kan ik daar hopelijk van betere hulp zijn. Mijn vader kiest ervoor om mij te laten stikken. Ook dat hij mij op de momenten dat ik mij het kwetsbaarst voel nog een trap nageeft, vind ik heel opmerkelijk.
Houdt hij van mij of niet? I don't know. Maar ik merk in ieder geval geen liefde en betrokkenheid van hem.
Mijn moeder is trouwens heel anders. Zij is juist heel onzeker en afhankelijk. Ze loopt nu bij een psycholoog en die denkt zij een vorm van autisme heeft, PDD-NOS. Mijn moeder kan soms ook heel lastig zijn, waardoor bij mij de spanning hoog oploopt. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ze mij zal laten vallen.
Ook hierin is mijn vader heel gemeen. In zijn ogen is mijn moeder gewoon een luie onverzorgde trut en alles heeft ze aan zichzelf te danken. Hij heeft de opvoeding van mij geheel aan haar overgelaten. Hij was altijd aan het werk en daarna ging hij sporten. Als hij wel thuis was, wilde hij met rust gelaten worden. Af en toe gingen wij uit eten in een duur restaurant.
Ik weet niet of het narcisme is, maar het lijkt er wel veel op. Maar ik vind het wel frustrerend dat hij vanalles kan flikken. Hij heeft zichzelf aangeleerd "als ik maar voet bij stuk hou, dan zwicht de ander wel en kom ik ermee weg". Vooral dat maakt mij boos. Andere familieleden staan verder van hem af. Dus ze weten dat hij heel aardig kan zijn zolang ze maar niet met hem in discussie gaan. En omdat ze verder van hem af staan, kunnen ze dit gedrag van hem accepteren.
Tenminste, dat is waarom mijn moeder zo tegen mij doet. Ze heeft geen psychologie gestudeerd dus ze weet niet hoe schadelijk dat kan zijn voor iemand met psychische problemen. In haar ogen helpt het juist, om zo tegen mij te doen. En enigszins heeft het ook geholpen, want qua prestaties doe ik het heel goed gezien mijn omstandigheden. Maar que emoties en psychische gezondheid is het heel slecht voor me.
Ik denk dat de motivatie van jouw vader ook zoiets is. Daarom zou ik hem niet kwalijk nemen en banden breken, maar een andere oplossing zoeken. Ik denk wel dat je vader van je houdt.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Thanx voor je reactie.quote:Op zondag 16 april 2017 20:00 schreef KaBuf het volgende:
Ik herken mijn pa wel in veel punten die jij beschrijft. Mij heeft het enorm veel rust gegeven om het contact te verbreken.
Ik hoef me nu geen zorgen meer te maken over wat hij denkt of hoe hij ergens op zal gaan reageren. Ik hoor via via wel dat het slecht met hem gaat, en dat vind ik ook wel kut voor hem. Maar niet meer dan dat. Ik voel niet ook maar enige verantwoordelijkheid om hem te helpen, omdat ik weet dat mijn leven daardoor juist achteruit gaat.
Ik weet dat dit de beslissing is die ik ook moet gaan maken. Ouders heb je nou eenmaal niet voor het kiezen. Daarbij neem ik aan dat er heel veel mensen zijn die een slechte band hebben met hun ouders.
Ik ben zelf wel bang om in mijn gevoelens te blijven hangen. Ik ben zelf behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek en daar is ook duidelijk geworden dat ik een zogenaamde hechtingsstoornis heb. Ik durf geen diepe band met iemand aan te gaan, uit angst uiteindelijk afgewezen te worden. Het ligt niet allemaal aan mijn vader hoor. Maar hij heeft er wel invloed op gehad. Ook indirect door hoe hij met mijn moeder omging. Maar hij vindt dat hij geen blaam treft.
Narcisme is een verdedigingsmechanisme. Narcisme betekent niet dat je kwaadaardig bent, maar dat je om je broze gevoel van eigenwaarde te beschermen jezelf altijd boven de ander plaatst en jezelf ook aanleert geen rekening met anderen te houden. Want ze zijn bang dat wanneer ze dat wel doen, ze kwetsbaar worden en dat anderen er misbruik van gaan maken en zij zich klein gaan voelen.quote:
[..]
Ik denk niet dat je vader narcistisch is, maar dat dat zijn verdedigingsmechanisme is.
De meeste mensen leren dat je niet persé status en aanzien verliest als je fouten van jezelf onder ogen wilt zien en ze toe wilt geven. En ze leren ook dat het leven niet alleen maar om hen draait en dat ze ook weleens moeten schikken en hun eigen belangen opzij moeten zetten voor een ander. Mensen met narcisme ontwikkelen zich op dit vlak onvoldoende of helemaal niet.
Ik ken trouwens ook meerdere mensen die de diagnose narcisme hebben gekregen en ook duidelijke kenmerken daarvan hebben, maar ondanks dat hebben ze wel inzicht in zichzelf gekregen en proberen ze in ieder geval op een gelijkwaardige manier met anderen om te gaan.
Jouw situatie mbt. je ouders komt heel sterk overeen met die van mij. Ook gescheiden ouders, mijn pa is precies hetzelfde en ik kan je verzekeren dat het wel degelijk narcisme is. Alleen is hij níet vermogend en vertikt het ook om zijn kinderen maar op enige manier te helpen.
Ook de band die jij met je ma hebt komt vrij sterk overeen, met het enige verschil dat ze niet depressief is. Maar ook ík kan altijd op haar rekenen, terwijl mijn pa elk mogelijk moment aangrijpt om haar af te kraken, terwijl zij haar zaakjes 10x beter op de rit heeft dan hij óóit zal hebben. Meneer vindt het prima om anderen zijn mening ongezouten te geven maar o wee als hij die zélf krijgt. Zo is het ook verlopen afgelopen november tussen ons en ik heb hem sinsdien niet meer gezien. Wat ik er na al die jaren van geleerd heb is dat ik me door hem niet meer naar beneden laat halen.
Sinds ik het contact verbroken heb ga ik beter dan ooit. Ik kan natuurlijk niet bepalen of dit voor jou ook werkt, maar als ik jou was liet ik hem eens een tijdje in zijn eigen vet gaar koken.
Ik kom op een later moment nog even terug op de rest van je verhaal.
Ook de band die jij met je ma hebt komt vrij sterk overeen, met het enige verschil dat ze niet depressief is. Maar ook ík kan altijd op haar rekenen, terwijl mijn pa elk mogelijk moment aangrijpt om haar af te kraken, terwijl zij haar zaakjes 10x beter op de rit heeft dan hij óóit zal hebben. Meneer vindt het prima om anderen zijn mening ongezouten te geven maar o wee als hij die zélf krijgt. Zo is het ook verlopen afgelopen november tussen ons en ik heb hem sinsdien niet meer gezien. Wat ik er na al die jaren van geleerd heb is dat ik me door hem niet meer naar beneden laat halen.
Sinds ik het contact verbroken heb ga ik beter dan ooit. Ik kan natuurlijk niet bepalen of dit voor jou ook werkt, maar als ik jou was liet ik hem eens een tijdje in zijn eigen vet gaar koken.
Ik kom op een later moment nog even terug op de rest van je verhaal.
Je vader is wie die is, of die nou onder een door anderen verzonnen hokje valt of niet.
"A leader must be a terror to the few who are evil in order to protect the lives and well-being of the many who are good"
True. De hamvraag is of ik er beter van wordt het contact met hem aan te blijven gaan. In financiele zin wel, maar mijn eigenwaarde is veel belangrijker dan af en toe wat extra geld zodat ik het wat ruimer krijg.quote:
Je vader is wie die is, of die nou onder een door anderen verzonnen hokje valt of niet.
Daarbij had ik een keer gesolliciteerd naar een bedrijf, niet wetende dat hij een klant van mijn vader is en dat hij daar vaak over de vloer komt. Mijn vader was er erg van geschrokken en wilde niet dat ik zou werken op een plek waar hij ook regelmatig komt.
Ik heb nu een andere baan, maar ik word er financieel niet beter op, maar ik kan daar wel cursussen doen.
Weet je... ik ben deze situatie gewend en ook anderen zijn aan hem gewend, maar die zien zijn donkere kant niet. En als ze die wel zien, kunnen ze op één of andere manier toch sympathie opbrengen voor hem. Hij kan van alles flikken, maar hij komt ermee weg want dan oordeelt men dat hij het niet zo kwaad bedoelt en dat het alleen maar zo lijkt ofzo. Terwijl ik altijd voor alles gecorrigeerd ben. Bij elk foutje wat ik maak, loopt mijn hoofd over van de schuldgevoelens.
Had ook een vader zonder empathisch vermogen. Zelfs een telefoontje van hem kon mijn hele week verzieken. Ik heb gekozen om volledig te breken en dit was voor mij de beste beslissing ooit.quote:
[..]
True. De hamvraag is of ik er beter van wordt het contact met hem aan te blijven gaan. In financiele zin wel, maar mijn eigenwaarde is veel belangrijker dan af en toe wat extra geld zodat ik het wat ruimer krijg.
Zoals je zelf al aangeeft zou ik NOOIT geld boven mijn eigenwaarde plaatsen, zeker niet bij een man die het waarschijnlijk tegen je zal gebruiken om aan te geven dat je een 'mislukkeling' bent (mijn geval). Ik wens je succes.
You look like you can use some boytox...
Hoe is dat proces met verbreken verlopen? Hebben jullie tegenwerking gekregen van andere familieleden?
Mijn ouders waren gescheiden nadat mijn vader een verhouding kreeg met een andere vrouw. Mijn moeder voelde zich heel erg bedrogen, maar kon daar niet mee omgaan. Ze kwijnde weg en hoopte heel lang dat mijn vader op den duur terug zou komen. Mijn vader heeft haar wel financieel goed achtergelaten en wij blijven in het huis waar ik ben opgegroeid wonen. Zelfs vanuit de familie van mijn moeder wordt lovend over hem gesproken dat hij haar zo goed had achtergelaten.
Hij heeft geld zat, dus dan is het niet zo'n opoffering. Ik ben niet onder de indruk van zijn 'goedheid'. Ik had liever gehad dat mijn moeder de eer aan zichzelf hield, met mij in een rijtjeshuis ging wonen en een nieuw leven ging opbouwen. Maar zij blijft al zo'n 25 jaar verbitterd. Ik vind het heel jammer dat zij zo afhankelijk van hem blijft. Daardoor heb ik het gevoel dat ik helemaal niemand meer heb.
Mijn ouders waren gescheiden nadat mijn vader een verhouding kreeg met een andere vrouw. Mijn moeder voelde zich heel erg bedrogen, maar kon daar niet mee omgaan. Ze kwijnde weg en hoopte heel lang dat mijn vader op den duur terug zou komen. Mijn vader heeft haar wel financieel goed achtergelaten en wij blijven in het huis waar ik ben opgegroeid wonen. Zelfs vanuit de familie van mijn moeder wordt lovend over hem gesproken dat hij haar zo goed had achtergelaten.
Hij heeft geld zat, dus dan is het niet zo'n opoffering. Ik ben niet onder de indruk van zijn 'goedheid'. Ik had liever gehad dat mijn moeder de eer aan zichzelf hield, met mij in een rijtjeshuis ging wonen en een nieuw leven ging opbouwen. Maar zij blijft al zo'n 25 jaar verbitterd. Ik vind het heel jammer dat zij zo afhankelijk van hem blijft. Daardoor heb ik het gevoel dat ik helemaal niemand meer heb.
Ik heb ervaring met een vergelijkbare situatie en een soortgelijke emotioneel beperkte ouder/verzorger, vaak zijn echter beide ouders emotioneel beperkt. De issues verschillen vaak, maar de issues 'klikken' wel met elkaar, vaak in de zin dat de issues elkaar bevestigen en bekrachten. In je ouders hun geval je vaders vermoedelijke drang naar autonomie en controle (uit angst) en je moeders afhankelijkheid door haar verlatingsangst en onzekerheid. Met deze variabelen krijg je vaak de uitkomst dat de ene ouder de andere op emotioneel gebied gaat domineren, waarbij het volgende een bekende en logische uitkomst is bij betrokken kinderen:
Even voor het totaalplaatje wat betreft hechting ben ik benieuwd of je schommelt tussen gevoelens van verzet tegen intimiteit en angst voor afwijzing met de ene persoon/relatie en in een andere (intieme) relatie juist de drang hebt naar intimiteit en verbondenheid en angstige gedachten/gevoelens over de relatie ervaart.
Weet je overigens zeker dat je een hechtingstoornis hebt en geen hechtingsproblematiek, dit is een belangrijk verschil.
Ik denk niet dat je vader een narcist is maar ik begrijp dat je die richting op kijkt. Ik vermoed dat je pa zelf worstelt met voor het oog verborgen onzekerheden die hem afwijzend en ontwijkend maken waarbij hij zich veilig voelt met controle en een bepaalde emotionele afstand tot anderen, waarbij niemand te dichtbij mag komen. Als dat zo is dan is dat waarschijnlijk weer het product van de emotionele pijn die zijn ouders bij hem toegediend hebben in zijn jonge kindertijd. Sommige kinderen passen zich aan zo'n schadelijke omgeving aan door zichzelf van hun emotionele ervaringen af te snijden om geen pijn te voelen, op latere leeftijd lijdt dit vaak tot een gebrek aan empathie (dit kan extreme vormen aannemen) omdat als we afgesloten zijn van onze eigen interne emotionele wereld we geen referentiekader hebben voor de emotionele ervaringen van anderen, een emotionele handicap.
Vaak worden deze personen workaholics en vinden ze dat anderen overgevoelig zijn, emoties (en binding) vinden ze eigenlijk heel eng en omdat zij zichzelf er al op jonge leeftijd voor hebben afgesloten moeten anderen dat volgens hun ook maar kunnen en doen.
Als je vader een man is voor wie zijn onafhankelijkheid heel belangrijk is, die wantrouwend is naar anderen, gericht op zichzelf en zijn wensen en behoeften, verlaagde empathische vermogens heeft en weinig tot geen diepgaande en oprechte vriendschappen heeft en een relatief ontwijkende/afwijzende opstelling heeft denk ik dat je een beetje de eerder genoemde richting op moet kijken en niet moet hopen op significante verbetering van zijn opstelling in jullie relatie.
De beste tip die ik je mee kan geven als het gaat om relaties en contact met mensen die weinig tot geen rekening houden met je wensen en behoeften is om je eigen wensen en behoeften in de relatie juist een absolute prioriteit te maken, en als deze wensen en behoeften niet vervuld worden omdat er door de andere partij niet echt waarde aan wordt gehecht is om een gepaste afstand te nemen (uit zelfbescherming), het is dan een disfunctionele relatie die je emoties op een negatieve manier kalibreren, wat een grote belemmering kan zijn voor het opbouwen van gezonde relaties.
Als je worstelt met hechtingsproblematiek of een hechtingstoornis is het überhaupt verstandig en aan te raden om mensen met een stabiele en veilige hechtingsstijl op te zoeken en om je heen te verzamelen. Ondanks dat je waarschijnlijk klikt en je je aangetrokken voelt tot mensen die ook een emotioneel disbalans hebben leidt dit ook weer tot disfunctie. Relaties met veilig gehechte personen hebben een sterk 'genezend' effect op mensen die moeite hebben met hechting.
[ Bericht 0% gewijzigd door SFProphecy op 17-04-2017 04:16:27 ]
Je hebt waarschijnlijk als jong kind bij je moeder gezien en gevoeld hoeveel pijn een diepe persoonlijke band iemand kan opleveren (en dit geïnternaliseerd), en dat veiligheid bij geliefden geen garantie is, wellicht bevestigd je eigen band met je vader die onderbewuste aanname.quote:Ik durf geen diepe band met iemand aan te gaan, uit angst uiteindelijk afgewezen te worden.
Even voor het totaalplaatje wat betreft hechting ben ik benieuwd of je schommelt tussen gevoelens van verzet tegen intimiteit en angst voor afwijzing met de ene persoon/relatie en in een andere (intieme) relatie juist de drang hebt naar intimiteit en verbondenheid en angstige gedachten/gevoelens over de relatie ervaart.
Weet je overigens zeker dat je een hechtingstoornis hebt en geen hechtingsproblematiek, dit is een belangrijk verschil.
Ik denk niet dat je vader een narcist is maar ik begrijp dat je die richting op kijkt. Ik vermoed dat je pa zelf worstelt met voor het oog verborgen onzekerheden die hem afwijzend en ontwijkend maken waarbij hij zich veilig voelt met controle en een bepaalde emotionele afstand tot anderen, waarbij niemand te dichtbij mag komen. Als dat zo is dan is dat waarschijnlijk weer het product van de emotionele pijn die zijn ouders bij hem toegediend hebben in zijn jonge kindertijd. Sommige kinderen passen zich aan zo'n schadelijke omgeving aan door zichzelf van hun emotionele ervaringen af te snijden om geen pijn te voelen, op latere leeftijd lijdt dit vaak tot een gebrek aan empathie (dit kan extreme vormen aannemen) omdat als we afgesloten zijn van onze eigen interne emotionele wereld we geen referentiekader hebben voor de emotionele ervaringen van anderen, een emotionele handicap.
Vaak worden deze personen workaholics en vinden ze dat anderen overgevoelig zijn, emoties (en binding) vinden ze eigenlijk heel eng en omdat zij zichzelf er al op jonge leeftijd voor hebben afgesloten moeten anderen dat volgens hun ook maar kunnen en doen.
Als je vader een man is voor wie zijn onafhankelijkheid heel belangrijk is, die wantrouwend is naar anderen, gericht op zichzelf en zijn wensen en behoeften, verlaagde empathische vermogens heeft en weinig tot geen diepgaande en oprechte vriendschappen heeft en een relatief ontwijkende/afwijzende opstelling heeft denk ik dat je een beetje de eerder genoemde richting op moet kijken en niet moet hopen op significante verbetering van zijn opstelling in jullie relatie.
De beste tip die ik je mee kan geven als het gaat om relaties en contact met mensen die weinig tot geen rekening houden met je wensen en behoeften is om je eigen wensen en behoeften in de relatie juist een absolute prioriteit te maken, en als deze wensen en behoeften niet vervuld worden omdat er door de andere partij niet echt waarde aan wordt gehecht is om een gepaste afstand te nemen (uit zelfbescherming), het is dan een disfunctionele relatie die je emoties op een negatieve manier kalibreren, wat een grote belemmering kan zijn voor het opbouwen van gezonde relaties.
Als je worstelt met hechtingsproblematiek of een hechtingstoornis is het überhaupt verstandig en aan te raden om mensen met een stabiele en veilige hechtingsstijl op te zoeken en om je heen te verzamelen. Ondanks dat je waarschijnlijk klikt en je je aangetrokken voelt tot mensen die ook een emotioneel disbalans hebben leidt dit ook weer tot disfunctie. Relaties met veilig gehechte personen hebben een sterk 'genezend' effect op mensen die moeite hebben met hechting.
[ Bericht 0% gewijzigd door SFProphecy op 17-04-2017 04:16:27 ]
Ik heb het er pas over gehad met mijn psycholoog en hij vindt dat ik helaas wel een hechtingsstoornis heb. Ik ben een paar keer intensief behandeld voor o.a. borderline-problematiek. Ik moest behoorlijk met mezelf aanpoten, maar ik dacht "het lukt me wel. Zo erg mishandeld etc ben ik nou ook weer niet en ik ken tig mensen die onder moeilijkere omstandigheden zijn opgegroeid dan ik"
Ik wil geen medelijden met mezelf, maar ik begin mij wel te realiseren dat ik emotioneel wel wat tekort ben gekomen. Wat mijn moeder betreft is duidelijk geworden dat ze PDD-NOS heeft. Ze is een lieve warme vrouw hoor, maar het gebeurt regelmatig dat ze dingen niet begrijpt of aan kan voelen. Bij haar is er echt regelmatig sprake van 'problemen in de sociale wederkerigheid'. Het contact gaat dan éénrichtingsverkeer op. Ze kan ook verschrikkelijk koppig zijn en een plaat voor haar hoofd hebben. Ik begrijp in die zin heel goed dat mijn vader van haar wilde scheiden.
Toch is er duidelijk verschil tussen mijn moeder en vader. Ondanks alles houdt mijn moeder onvoorwaardelijk van mij en voor zover ze dat kon, heeft ze echt heel erg haar best gedaan voor mij. Mijn vader heeft daarentegen voornamelijk met geld gestrooid en mij afgekraakt. Ik wil niet zeggen dat hij een slecht persoon is en wie weet is hij geen narcist. Maar zijn gedrag heeft veel negatieve gevolgen gehad op mij en mijn moeder. En ik neem hem dat kwalijk, omdat hij dat niet in wilt zien. Ik heb het hem vaker ook op een rustige manier duidelijk proberen te maken, zonder verwijten maar meer als feedback zo van "hoe kunnen we dit verbeteren?" Maar hoe erg ik daarin ook mijn best doe om niet met een beschuldigende vinger te komen. Er lijkt een soort filter in zijn hoofd te zitten die mijn boodschap toch verdraait, zodat hem geen blaam betreft en het allemaal aan mij ligt.
Kritiek vindt iedereen moeilijk, maar op den duur leer je er wel mee omgaan. Je bent immers een mens en je kan niet alles goed doen. Dus als ik kritiek krijg van iemand wat op een normale respectvolle manier gebracht wordt, ben ik bereid daarmee aan de slag te gaan. Tuurlijk vind ik het niet altijd leuk en het gebeurt ook weleens dat ik meteen in de verdediging schiet of boos wordt. Maar bij mij en de meeste mensen: we denken er wel over na. We vragen ons af of de ander toch niet een punt heeft.
Mijn vader zegt ook weleens "ik heb de wijsheid niet in pacht". Maar toch is hij altijd overtuigd van zijn eigen gelijk. Zelfs een meningsverschil waar een normaal mens niet boos om zal worden en zelfs als aanleiding ziet voor een interessante discussie, ervaart hij al als aanval. Hij wordt eerst niet boos, maar hij is verbaal behoorlijk sterk en hij zal zijn best doen om zijn gelijk aan te tonen. Hij kan je bij wijze van spreke zelfs overtuigen dat er roze olifanten bestaan of dat een voetbal vierkant is.
Ik kan best snel boos worden. Ik kan explosief reageren. Dit is in de loop der jaren wel minder geworden, want ik weet dat het destructief is en dat het geen gezonde manier is. Dus als ik mijn boosheid voel opborrelen, probeer ik te relativeren om escalaties te voorkomen. Mijn vader lijkt erop uit te zijn om mij te prikken. Met steken onder water probeert hij te bereiken dat ik uiteindelijk toch met stemverheffing ga praten en onredelijk wordt. En als dat dan gebeurt, dan is hij zogenaamd verrast dat ik zo reageer. Dan is het van "Wat doe jij nou opgefokt man?" "Wat wordt je nou weer boos?" "Je begint geloof ik dement te worden, want je reageert zo achterlijk?"
Ik kan niet in zijn hoofd kijken. Maar zoals ik het voel is hij erop uit om een strijd met mij aan te gaan. Ik voldoe niet aan zijn verwachtingen en daardoor heeft hij het recht om zo tegen mij te doen, want dat heb ik immers over mezelf afgeroepen. Tenminste, ik heb de indruk dat hij het stiekem zo interpreteert. Of dat die interpretatie ergens in zijn geest sluimert. Er zijn ook wel momenten dat hij aardig tegen mij doet hoor.
Maar anyway. Ik denk dat zijn gedachten over mij een stuk donkerder zijn dan hij wil toegeven. Ook voor zichzelf. Hij heeft echt een probleem. Maar ik wil dat ik daar niet meer de dupe van ben. En ik hoop verder dat mijn moeder van hem los komt en haar eigenwaarde weer terugkrijgt. Minder emotionele binding met hem, maar meer binding met haar familie en vrienden die wel om haar geven.
Ik wil geen medelijden met mezelf, maar ik begin mij wel te realiseren dat ik emotioneel wel wat tekort ben gekomen. Wat mijn moeder betreft is duidelijk geworden dat ze PDD-NOS heeft. Ze is een lieve warme vrouw hoor, maar het gebeurt regelmatig dat ze dingen niet begrijpt of aan kan voelen. Bij haar is er echt regelmatig sprake van 'problemen in de sociale wederkerigheid'. Het contact gaat dan éénrichtingsverkeer op. Ze kan ook verschrikkelijk koppig zijn en een plaat voor haar hoofd hebben. Ik begrijp in die zin heel goed dat mijn vader van haar wilde scheiden.
Toch is er duidelijk verschil tussen mijn moeder en vader. Ondanks alles houdt mijn moeder onvoorwaardelijk van mij en voor zover ze dat kon, heeft ze echt heel erg haar best gedaan voor mij. Mijn vader heeft daarentegen voornamelijk met geld gestrooid en mij afgekraakt. Ik wil niet zeggen dat hij een slecht persoon is en wie weet is hij geen narcist. Maar zijn gedrag heeft veel negatieve gevolgen gehad op mij en mijn moeder. En ik neem hem dat kwalijk, omdat hij dat niet in wilt zien. Ik heb het hem vaker ook op een rustige manier duidelijk proberen te maken, zonder verwijten maar meer als feedback zo van "hoe kunnen we dit verbeteren?" Maar hoe erg ik daarin ook mijn best doe om niet met een beschuldigende vinger te komen. Er lijkt een soort filter in zijn hoofd te zitten die mijn boodschap toch verdraait, zodat hem geen blaam betreft en het allemaal aan mij ligt.
Kritiek vindt iedereen moeilijk, maar op den duur leer je er wel mee omgaan. Je bent immers een mens en je kan niet alles goed doen. Dus als ik kritiek krijg van iemand wat op een normale respectvolle manier gebracht wordt, ben ik bereid daarmee aan de slag te gaan. Tuurlijk vind ik het niet altijd leuk en het gebeurt ook weleens dat ik meteen in de verdediging schiet of boos wordt. Maar bij mij en de meeste mensen: we denken er wel over na. We vragen ons af of de ander toch niet een punt heeft.
Mijn vader zegt ook weleens "ik heb de wijsheid niet in pacht". Maar toch is hij altijd overtuigd van zijn eigen gelijk. Zelfs een meningsverschil waar een normaal mens niet boos om zal worden en zelfs als aanleiding ziet voor een interessante discussie, ervaart hij al als aanval. Hij wordt eerst niet boos, maar hij is verbaal behoorlijk sterk en hij zal zijn best doen om zijn gelijk aan te tonen. Hij kan je bij wijze van spreke zelfs overtuigen dat er roze olifanten bestaan of dat een voetbal vierkant is.
Ik kan best snel boos worden. Ik kan explosief reageren. Dit is in de loop der jaren wel minder geworden, want ik weet dat het destructief is en dat het geen gezonde manier is. Dus als ik mijn boosheid voel opborrelen, probeer ik te relativeren om escalaties te voorkomen. Mijn vader lijkt erop uit te zijn om mij te prikken. Met steken onder water probeert hij te bereiken dat ik uiteindelijk toch met stemverheffing ga praten en onredelijk wordt. En als dat dan gebeurt, dan is hij zogenaamd verrast dat ik zo reageer. Dan is het van "Wat doe jij nou opgefokt man?" "Wat wordt je nou weer boos?" "Je begint geloof ik dement te worden, want je reageert zo achterlijk?"
Ik kan niet in zijn hoofd kijken. Maar zoals ik het voel is hij erop uit om een strijd met mij aan te gaan. Ik voldoe niet aan zijn verwachtingen en daardoor heeft hij het recht om zo tegen mij te doen, want dat heb ik immers over mezelf afgeroepen. Tenminste, ik heb de indruk dat hij het stiekem zo interpreteert. Of dat die interpretatie ergens in zijn geest sluimert. Er zijn ook wel momenten dat hij aardig tegen mij doet hoor.
Maar anyway. Ik denk dat zijn gedachten over mij een stuk donkerder zijn dan hij wil toegeven. Ook voor zichzelf. Hij heeft echt een probleem. Maar ik wil dat ik daar niet meer de dupe van ben. En ik hoop verder dat mijn moeder van hem los komt en haar eigenwaarde weer terugkrijgt. Minder emotionele binding met hem, maar meer binding met haar familie en vrienden die wel om haar geven.
Nou ja als je niet meer de dupe wil zijn dan laat je je financiele bonusjes varen en dan ga je hem gewoon niet meer bezoeken..
Fylax is op televisie geweest
Tja dit kan zoveel simpeler dan je ouders analiseren, vind je het nog leuk, dan contact met hem houden, vind je er geen ruk aan en kwetst het, dan doei doei, je hebt geen contract met je ouders lopen van tot de dood.
Je gaat toch ook geen vriendschap onderhouden die van 1 kant moet komen, dan zeg je ook van doei doei, hetgezwam van het zijn wel je ouders, juist maar dat is geen vrijbrief om je als een hork te gedragen tegen je kinderen en als kind maar alles te moeten verdragen.
Heeft ook een poosje mogen duren dat ik tot deze conclusie kwam, maar moet zeggen voel mij een heel stuk beter.
Je gaat toch ook geen vriendschap onderhouden die van 1 kant moet komen, dan zeg je ook van doei doei, hetgezwam van het zijn wel je ouders, juist maar dat is geen vrijbrief om je als een hork te gedragen tegen je kinderen en als kind maar alles te moeten verdragen.
Heeft ook een poosje mogen duren dat ik tot deze conclusie kwam, maar moet zeggen voel mij een heel stuk beter.
Met de opsomming van de variabelen die je geeft zal je emotionele omgeving thuis waarschijnlijk erg ongezond zijn geweest. Misschien dat de combinatie van factoren de pet iets te boven gaat op een forum als dit voor een goede inschatting van de situatie en daarmee een goed advies.quote:
Ik heb het er pas over gehad met mijn psycholoog en hij vindt dat ik helaas wel een hechtingsstoornis heb. Ik ben een paar keer intensief behandeld voor o.a. borderline-problematiek. Ik moest behoorlijk met mezelf aanpoten, maar ik dacht "het lukt me wel. Zo erg mishandeld etc ben ik nou ook weer niet en ik ken tig mensen die onder moeilijkere omstandigheden zijn opgegroeid dan ik"
Ik wil geen medelijden met mezelf, maar ik begin mij wel te realiseren dat ik emotioneel wel wat tekort ben gekomen. Wat mijn moeder betreft is duidelijk geworden dat ze PDD-NOS heeft. Ze is een lieve warme vrouw hoor, maar het gebeurt regelmatig dat ze dingen niet begrijpt of aan kan voelen. Bij haar is er echt regelmatig sprake van 'problemen in de sociale wederkerigheid'. Het contact gaat dan éénrichtingsverkeer op. Ze kan ook verschrikkelijk koppig zijn en een plaat voor haar hoofd hebben. Ik begrijp in die zin heel goed dat mijn vader van haar wilde scheiden.
Toch is er duidelijk verschil tussen mijn moeder en vader. Ondanks alles houdt mijn moeder onvoorwaardelijk van mij en voor zover ze dat kon, heeft ze echt heel erg haar best gedaan voor mij. Mijn vader heeft daarentegen voornamelijk met geld gestrooid en mij afgekraakt. Ik wil niet zeggen dat hij een slecht persoon is en wie weet is hij geen narcist. Maar zijn gedrag heeft veel negatieve gevolgen gehad op mij en mijn moeder. En ik neem hem dat kwalijk, omdat hij dat niet in wilt zien. Ik heb het hem vaker ook op een rustige manier duidelijk proberen te maken, zonder verwijten maar meer als feedback zo van "hoe kunnen we dit verbeteren?" Maar hoe erg ik daarin ook mijn best doe om niet met een beschuldigende vinger te komen. Er lijkt een soort filter in zijn hoofd te zitten die mijn boodschap toch verdraait, zodat hem geen blaam betreft en het allemaal aan mij ligt.
Kritiek vindt iedereen moeilijk, maar op den duur leer je er wel mee omgaan. Je bent immers een mens en je kan niet alles goed doen. Dus als ik kritiek krijg van iemand wat op een normale respectvolle manier gebracht wordt, ben ik bereid daarmee aan de slag te gaan. Tuurlijk vind ik het niet altijd leuk en het gebeurt ook weleens dat ik meteen in de verdediging schiet of boos wordt. Maar bij mij en de meeste mensen: we denken er wel over na. We vragen ons af of de ander toch niet een punt heeft.
Mijn vader zegt ook weleens "ik heb de wijsheid niet in pacht". Maar toch is hij altijd overtuigd van zijn eigen gelijk. Zelfs een meningsverschil waar een normaal mens niet boos om zal worden en zelfs als aanleiding ziet voor een interessante discussie, ervaart hij al als aanval. Hij wordt eerst niet boos, maar hij is verbaal behoorlijk sterk en hij zal zijn best doen om zijn gelijk aan te tonen. Hij kan je bij wijze van spreke zelfs overtuigen dat er roze olifanten bestaan of dat een voetbal vierkant is.
Ik kan best snel boos worden. Ik kan explosief reageren. Dit is in de loop der jaren wel minder geworden, want ik weet dat het destructief is en dat het geen gezonde manier is. Dus als ik mijn boosheid voel opborrelen, probeer ik te relativeren om escalaties te voorkomen. Mijn vader lijkt erop uit te zijn om mij te prikken. Met steken onder water probeert hij te bereiken dat ik uiteindelijk toch met stemverheffing ga praten en onredelijk wordt. En als dat dan gebeurt, dan is hij zogenaamd verrast dat ik zo reageer. Dan is het van "Wat doe jij nou opgefokt man?" "Wat wordt je nou weer boos?" "Je begint geloof ik dement te worden, want je reageert zo achterlijk?"
Ik kan niet in zijn hoofd kijken. Maar zoals ik het voel is hij erop uit om een strijd met mij aan te gaan. Ik voldoe niet aan zijn verwachtingen en daardoor heeft hij het recht om zo tegen mij te doen, want dat heb ik immers over mezelf afgeroepen. Tenminste, ik heb de indruk dat hij het stiekem zo interpreteert. Of dat die interpretatie ergens in zijn geest sluimert. Er zijn ook wel momenten dat hij aardig tegen mij doet hoor.
Maar anyway. Ik denk dat zijn gedachten over mij een stuk donkerder zijn dan hij wil toegeven. Ook voor zichzelf. Hij heeft echt een probleem. Maar ik wil dat ik daar niet meer de dupe van ben. En ik hoop verder dat mijn moeder van hem los komt en haar eigenwaarde weer terugkrijgt. Minder emotionele binding met hem, maar meer binding met haar familie en vrienden die wel om haar geven.
Je beschrijving in je laatste berichtje van je vaders grandiositeit, zijn minachting voor anderen en hoge sensitiviteit voor afwijzing en schaamte doet me vermoeden dat er wellicht toch een vorm van narcisme in het spel is.
De focus in je berichten lijkt heel erg te liggen op je vader en zijn beleving (als er sprake is van narcisme bij je vader is dit ook zeer logisch). Misschien dat je op zoek bent naar zijn formule en het sleuteltje die al het opgesloten goede in hem opent en daarmee de erkenning, liefde en acceptatie van je vader naar jou toe losmaakt waar je misschien naar verlangt. Misschien zul je op een dag moeten gaan accepteren dat er bij sommige mensen geen formule is die lijdt tot een positief getal, enkel een constante negatieve uitkomst.
Je vader lijkt sterk te zorgen voor een schadelijk emotioneel klimaat met de mensen met wie hij 'intiem' en intensief in contact komt, je gunt het je moeder niet om in dit klimaat te blijven, gun dat ook jezelf niet.
Mocht je voor jezelf thuis willen zoeken naar antwoorden op verschillende gebieden met betrekking tot narcisten en het effect op de slachtoffers van narcisme dan is op de website Reddit een subforum te vinden genaamd: RaisedByNarcissists waar meer dan 100k mensen hun kennis over- en ervaringen met narcisten met elkaar delen. Misschien dat je op basis van de informatie uit deze bron je relatie met je vader makkelijker een plekje kunt geven en het je helpt de focus in je leven naar jezelf te trekken, want dat is belangrijk.
Wat betreft jullie relatie heb je denk ik alles gedaan wat je kon, je hebt open een eerlijk gecommuniceerd over je wensen en behoeften maar er wordt geen rekening mee gehouden, dan zal je voor jezelf grenzen moeten stellen als je de disfunctie niet in stand wilt houden, niets van dit alles komt door jou en jou draagt geen schuld voor deze opstelling van je vader naar jou, je moeder of wie dan ook toe, dit is enkel en alleen hem.
Ik denk dat het heel goed voor je is als je probeert om je wensen en behoeften dagelijks in situaties bewust probeert te achterhalen en deze als leidraad in je leven te nemen, maak er echt een prioriteit van. Het is mogelijk dat er vroeger weinig waarde werd gehecht aan je wensen en behoeften en dat het op bepaalde manieren zelfs aangemoedigd werd om je behoeften en wensen te negeren en weg te drukken zodat je je vader in zijn wensen en behoefte kon voorzien. Probeer je wensen en behoeften in relaties en in het leven voor jezelf in kaart te krijgen, mocht je hier moeite mee hebben zul je merken dat als je er bewust mee bezig probeert te zijn het naar verloop van tijd steeds makkelijker gaat, waarna het een automatisme wordt.
Meditatie en mindfulness kan voor jou misschien ook een hele waardevolle toevoeging in het leven zijn, het geeft veel inzicht in jezelf (op verschillende gebieden) en geeft je de gereedschappen om jezelf los te koppelen van (intense) emotionele ervaringen.
Onderschat ook de waarde van goede therapie niet.
[ Bericht 0% gewijzigd door SFProphecy op 17-04-2017 16:07:43 ]
Jij geeft superintelligente antwoorden en analyses. Wie ben je en waar haal je deze kennis vandaan?quote:
[..]
Met de opsomming van de variabelen die je geeft zal je emotionele omgeving thuis waarschijnlijk erg ongezond zijn geweest. Misschien dat de combinatie van factoren de pet iets te boven gaat op een forum als dit voor een goede inschatting van de situatie en daarmee een goed advies.
Je beschrijving in je laatste berichtje van je vaders grandiositeit, zijn minachting voor anderen en hoge sensitiviteit voor afwijzing en schaamte doet me vermoeden dat er wellicht toch een vorm van narcisme in het spel is.
De focus in je berichten lijkt heel erg te liggen op je vader en zijn beleving (als er sprake is van narcisme bij je vader is dit ook zeer logisch). Misschien dat je op zoek bent naar zijn formule en het sleuteltje die al het opgesloten goede in hem opent en daarmee de erkenning, liefde en acceptatie van je vader naar jou toe losmaakt waar je misschien naar verlangt. Misschien zul je op een dag moeten gaan accepteren dat er bij sommige mensen geen formule is die lijdt tot een positief getal, enkel een constante negatieve uitkomst.
Je vader lijkt sterk te zorgen voor een schadelijk emotioneel klimaat met de mensen met wie hij 'intiem' en intensief in contact komt, je gunt het je moeder niet om in dit klimaat te blijven, gun dat ook jezelf niet.
Mocht je voor jezelf thuis willen zoeken naar antwoorden op verschillende gebieden met betrekking tot narcisten en het effect op de slachtoffers van narcisme dan is op de website Reddit een subforum te vinden genaamd: RaisedByNarcissists waar meer dan 100k mensen hun kennis over- en ervaringen met narcisten met elkaar delen. Misschien dat je op basis van de informatie uit deze bron je relatie met je vader makkelijker een plekje kunt geven en het je helpt de focus in je leven naar jezelf te trekken, want dat is belangrijk.
Wat betreft jullie relatie heb je denk ik alles gedaan wat je kon, je hebt open een eerlijk gecommuniceerd over je wensen en behoeften maar er wordt geen rekening mee gehouden, dan zal je voor jezelf grenzen moeten stellen als je de disfunctie niet in stand wilt houden, niets van dit alles komt door jou en jou draagt geen schuld voor deze opstelling van je vader naar jou, je moeder of wie dan ook toe, dit is enkel en alleen hem.
Ik denk dat het heel goed voor je is als je probeert om je wensen en behoeften dagelijks in situaties bewust probeert te achterhalen en deze als leidraad in je leven te nemen, maak er echt een prioriteit van. Het is mogelijk dat er vroeger weinig waarde werd gehecht aan je wensen en behoeften en dat het op bepaalde manieren zelfs aangemoedigd werd om je behoeften en wensen te negeren en weg te drukken zodat je je vader in zijn wensen en behoefte kon voorzien. Probeer je wensen en behoeften in relaties en in het leven voor jezelf in kaart te krijgen, mocht je hier moeite mee hebben zul je merken dat als je er bewust mee bezig probeert te zijn het naar verloop van tijd steeds makkelijker gaat, waarna het een automatisme wordt.
Meditatie en mindfulness kan voor jou misschien ook een hele waardevolle toevoeging in het leven zijn, het geeft veel inzicht in jezelf (op verschillende gebieden) en geeft je de gereedschappen om jezelf los te koppelen van (intense) emotionele ervaringen.
Onderschat ook de waarde van goede therapie niet.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Ben ik met je eens hoor.quote:
Tja dit kan zoveel simpeler dan je ouders analiseren, vind je het nog leuk, dan contact met hem houden, vind je er geen ruk aan en kwetst het, dan doei doei, je hebt geen contract met je ouders lopen van tot de dood.
Je gaat toch ook geen vriendschap onderhouden die van 1 kant moet komen, dan zeg je ook van doei doei, hetgezwam van het zijn wel je ouders, juist maar dat is geen vrijbrief om je als een hork te gedragen tegen je kinderen en als kind maar alles te moeten verdragen.
Heeft ook een poosje mogen duren dat ik tot deze conclusie kwam, maar moet zeggen voel mij een heel stuk beter.
Ik ben eigenlijk vooral bang voor mezelf. Ik heb al vaker het contact met mijn vader verbroken en later kwam het goed. Mensen zeggen vaak "jullie lijken zoveel op elkaar en daarom botst het". En dan wordt er weer beweerd dat mijn vader misschien een gebruiksaanwijzing heeft maar toch een goede kerel is. En dat dat bij mij precies hetzelfde is. En als mensen zoiets zeggen ga ik ook weer aan mezelf twijfelen.
Mensen kennen hem wel als iemand die altijd gelijk wil hebben. Maar dat machtsvertoon wat ik beschreven heb, zien ze niet. Of ze zien het wel, maar dan geven ze hem het excuus dat dat komt omdat hij niet met gevoelens om kan gaan.
Ik vind persoonlijk dat 'niet met gevoelens om kunnen gaan' of wat dan ook geen vrijbrief is om anderen te kleineren.
Voor mij is helder dat ik hem moet loslaten en een leven zonder hem moet opbouwen. Mijn angst is dat mij dit niet gaat lukken. Vandaar dit topic. Ik wil mij ergens aan sterken. Ik wil dat dit patroon voorbij gaat.
Je hoeft het niet geheel te verbreken, de gewone koetjes en kalfjes dingen kunnen wel, gewoon luchtig hoi, hoe is het? doei gesprekken.quote:
Ik verbrak ook niet zelf met mijn moeder, mijn moeder chanteerde eerst om haar zin te krijgen en negeerde mij daarna compleet en toen ze hier mijn dochter kwam halen, had ik aangegeven, dat ik eerst over dat voorval wou praten, voor de deur zei ze dat ze niet wilde praten, heb toen gezegd, nou dan zijn we klaar en vervolgens rende ze zelf weg.
Ik had wel na die chantage zoiets, nou dat laten we een beetje doodbloeden, maar dit is ook goed.
Inmiddels een gesprek gehad met mijn psycholoog en hij heeft een afspraak gepland samen met mijn moeder. Dit heeft niet direct met mijn vader te maken, maar indirect wel. Want zowel mijn als haar problematiek daar heeft mijn vader in een bepaalde mate wel een rol in.
Voor mij is het belangrijk: hoe ga ik een zelfstandig en gelukkig leven opbouwen? Hoe kan ik vriendschappen en relaties onderhouden en mijn gevoel van verlaten en in de steek gelaten zijn loslaten? En voor mijn moeder eigenlijk hetzelfde. Alleen zij heeft - vind ik - gedachten die niet kloppen. Zij moet het proces nog doorgaan dat hij het niet waard is om nog langer over te grieven. Ze moet eerst boosheid voelen om hem vervolgens los te kunnen laten.
Voor mij is het belangrijk: hoe ga ik een zelfstandig en gelukkig leven opbouwen? Hoe kan ik vriendschappen en relaties onderhouden en mijn gevoel van verlaten en in de steek gelaten zijn loslaten? En voor mijn moeder eigenlijk hetzelfde. Alleen zij heeft - vind ik - gedachten die niet kloppen. Zij moet het proces nog doorgaan dat hij het niet waard is om nog langer over te grieven. Ze moet eerst boosheid voelen om hem vervolgens los te kunnen laten.
Schematherapie een optie?quote:
Inmiddels een gesprek gehad met mijn psycholoog en hij heeft een afspraak gepland samen met mijn moeder. Dit heeft niet direct met mijn vader te maken, maar indirect wel. Want zowel mijn als haar problematiek daar heeft mijn vader in een bepaalde mate wel een rol in.
Voor mij is het belangrijk: hoe ga ik een zelfstandig en gelukkig leven opbouwen? Hoe kan ik vriendschappen en relaties onderhouden en mijn gevoel van verlaten en in de steek gelaten zijn loslaten? En voor mijn moeder eigenlijk hetzelfde. Alleen zij heeft - vind ik - gedachten die niet kloppen. Zij moet het proces nog doorgaan dat hij het niet waard is om nog langer over te grieven. Ze moet eerst boosheid voelen om hem vervolgens los te kunnen laten.
Wel eens besproken?
Hell To The Liars
Voor mezelf? Dat ga ik ook doen.quote:
[..]
Schematherapie een optie?
Wel eens besproken?
In groepsverband of alleen met je therapeut.quote:
[..]
Voor mezelf? Dat ga ik ook doen.
Veel dingen die je aangaf in je posts had ik ook, schematherapie bleek de oplossing te zijn voor heel veel denkpatronen en foutieve beeldvorming in mijn hoofd.
Hell To The Liars
Het laatste. Ik heb meerdere keren groepstherapie gehad en daar ook wel veel aan gehad. Mijn psych vindt dat het deze keer alleen over mij moet gaan. Een groepsprotocol werkt daarin belemmerend, want wat voor de een werkt hoeft niet voor de ander te werken.quote:
[..]
In groepsverband of alleen met je therapeut.
Veel dingen die je aangaf in je posts had ik ook, schematherapie bleek de oplossing te zijn voor heel veel denkpatronen en foutieve beeldvorming in mijn hoofd.
|
|
