SES School, Studie en Onderwijs
Wiskunde in de brugklas, Frans voor het examen of een studie Personeel en Arbeid? Moeilijke formulieren van DUO? Iets weten over studiefinanciering of studentenverenigingen? Dit is het forum voor leerkrachten, scholieren en studenten, van brugklas tot uni
Bijna alles lijkt erop te wijzen dat ik een theoretische opleiding zou moeten volgen.
Ik was op de basisschool op alle vlakken één van de slimsten van de klas (en 3/4 had bij mij VWO-advies) en ik kreeg daar dan ook gymnasiumadvies.
Vervolgens ben ik naar een categoriaal gymnasium gegaan en heb alles daar mooi in zes jaar afgerond, met een 10 voor mijn profielwerkstuk en reputatie als "grootste visionair van de school". Ik slaagde daar met 6'en en 7'ens overigens, met gemiddelde inzet (maar er waren dan ook best wel wat op mijn school, die (te) hard werkten).
En toen ben ik antropologie gaan doen - weliswaar een enorme pretstudie natuurlijk, maargoed, ik kreeg daar alleen maar inzicht voorgekauwd dat ik op m'n 12de al had en ook daar vonden oprecht hele slimme mensen me "geniaal". Na drie maanden was ik gestopt.
Maargoed, dat is dus alles vanaf de buitenkant.
De waarheid is dat toen m'n IQ getest werd op zowel m'n vijfde als zeventiende levensjaar eruitkwam dat ik een gemiddelde intelligentie heb.
En de waarheid is ook dat ik in mijn gehele jeugd een erg gestrest en vrij faalangstig persoon geweest ben en bovendien teveel nadacht - komen tot mijn "slimheid" heeft me dus dusdanig veel energie gekost dat ik me afvraag of een deel daarvan echt waar is.
En toen ik in de brugklas van het gym nauwelijks (dus niet eens niet) leerde, had ik in de derde periode wel mooi zes tekorten... En bovendien heb ik altijd al moeite gehad met niet-alfavakken en echte bètavakken kan ik al helemaal niet.
Conclusie: ik ben misschien wel heel erg slim op een bepaalde manier, maar dit is niet van nature.
Ik ben na een zelfdestructieve jeugd me nu echt aan het richten op mijn geluk. En ik vermoed dat een theoretische opleiding (iig niet van een hoog niveau) de weg voor mij is. Maar aan de andere kant weet ik van mezelf dat ik nogal extreem kan zijn... Dus vandaar dat ik het hier vraag.
EDIT:
Mijn vraag is: Ben ik wel intelligent & theoretisch genoeg om gelukkig te worden van een universitaire studie?
[ Bericht 2% gewijzigd door naoomx op 16-04-2017 10:13:17 ]
Ik was op de basisschool op alle vlakken één van de slimsten van de klas (en 3/4 had bij mij VWO-advies) en ik kreeg daar dan ook gymnasiumadvies.
Vervolgens ben ik naar een categoriaal gymnasium gegaan en heb alles daar mooi in zes jaar afgerond, met een 10 voor mijn profielwerkstuk en reputatie als "grootste visionair van de school". Ik slaagde daar met 6'en en 7'ens overigens, met gemiddelde inzet (maar er waren dan ook best wel wat op mijn school, die (te) hard werkten).
En toen ben ik antropologie gaan doen - weliswaar een enorme pretstudie natuurlijk, maargoed, ik kreeg daar alleen maar inzicht voorgekauwd dat ik op m'n 12de al had en ook daar vonden oprecht hele slimme mensen me "geniaal". Na drie maanden was ik gestopt.
Maargoed, dat is dus alles vanaf de buitenkant.
De waarheid is dat toen m'n IQ getest werd op zowel m'n vijfde als zeventiende levensjaar eruitkwam dat ik een gemiddelde intelligentie heb.
En de waarheid is ook dat ik in mijn gehele jeugd een erg gestrest en vrij faalangstig persoon geweest ben en bovendien teveel nadacht - komen tot mijn "slimheid" heeft me dus dusdanig veel energie gekost dat ik me afvraag of een deel daarvan echt waar is.
En toen ik in de brugklas van het gym nauwelijks (dus niet eens niet) leerde, had ik in de derde periode wel mooi zes tekorten... En bovendien heb ik altijd al moeite gehad met niet-alfavakken en echte bètavakken kan ik al helemaal niet.
Conclusie: ik ben misschien wel heel erg slim op een bepaalde manier, maar dit is niet van nature.
Ik ben na een zelfdestructieve jeugd me nu echt aan het richten op mijn geluk. En ik vermoed dat een theoretische opleiding (iig niet van een hoog niveau) de weg voor mij is. Maar aan de andere kant weet ik van mezelf dat ik nogal extreem kan zijn... Dus vandaar dat ik het hier vraag.
EDIT:
Mijn vraag is: Ben ik wel intelligent & theoretisch genoeg om gelukkig te worden van een universitaire studie?
[ Bericht 2% gewijzigd door naoomx op 16-04-2017 10:13:17 ]
Conservator bij een museum niks voor je? Zowel praktisch als theoretisch.
Google is your friend, abuse your friends
Heb je het wel gelezen? Ik dacht als klein kind al veel naquote:Op zondag 16 april 2017 06:25 schreef Mishu het volgende:
Iedereen denkt veel na op die leeftijd. Gewoon lekker je studie afmaken
Neequote:
Conservator bij een museum niks voor je? Zowel praktisch als theoretisch.
Er is maar één manier om daar achter te komen, namelijk door het gewoon te proberen.
En als je denkt er niet gelukkig van te worden dan ga je toch gewoon hbo doen?
En als je denkt er niet gelukkig van te worden dan ga je toch gewoon hbo doen?
iq ia meer dan het ene getal. misschien was je verwerkingssnelheid hoog en verbaal begrip.
kan ook zijn dat hij gewoon lager uitviel door spanningen.
maar als je het eerste jaar haalt kan je het wel aan.
kan ook zijn dat hij gewoon lager uitviel door spanningen.
maar als je het eerste jaar haalt kan je het wel aan.
FOK! is net een groot tijdschrift
Klopt wel.quote:
Er is maar één manier om daar achter te komen, namelijk door het gewoon te proberen.
En als je denkt er niet gelukkig van te worden dan ga je toch gewoon hbo doen?
Ik ga de komende dagen nog maar kijken bij hogescholen en ROC's I guess. En me dan inschrijven voor leuk-lijkende opleidingen. Of ik één van die doe of toch filosofie op het WO zie ik later wel.
Op m'n vijfde scheen ik op alle vlakken gemiddeld gescoord te hebben.quote:
iq ia meer dan het ene getal. misschien was je verwerkingssnelheid hoog en verbaal begrip.
kan ook zijn dat hij gewoon lager uitviel door spanningen.
maar als je het eerste jaar haalt kan je het wel aan.
Op mijn zeventiende had ik voor verbaal een 110 en was de rest iets onder of boven het gemiddelde (mijn totale IQ was toen 102).
Spanningen hebben sowieso een rol gespeeld ja. Maar ik weet niet of die rol negatief was, ik heb iig juist het gevoel dat ik dommer ben wanneer ik me goed voel.
En ja, dat ik het aankan, weet ik eigenlijk wel zeker. De vraag is of ik er gelukkig van word, of het niet dankzij stress/depressie is dat ik het jaar uiteindelijk haal.
Intelligentie telt, maar voor een universitaire studie is discipline en doorzettingsvermogen ook belangrijk.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Wat lijkt je het leukste om te doen en ga daar voor 
Maak je keuze vanuit je gevoel en niet van wat als....
Maak je keuze vanuit je gevoel en niet van wat als....
We fear that which we cannot see
Ik stopte, omdat ik burnoutachtige klachten kreeg door persoonlijke problemen. Later besloot ik om antropologie nooit meer te doen, omdat je er niks leert als je goed inzicht in menselijk gedrag hebt (zoals ik). Ik had dat al geconcludeerd tijdens mijn oriëntatie op vooropleidingen op de middelbare, maar tijdens antropologie merkte ik dat ik daar ook echt niet tegen kan. Als ik wél echt m'n brein ga gebruiken, wil ik wel m'n visie echt verdiepen & verbreden zegmaar...quote:
Waarom was je eigenlijk gestopt met die andere opleiding?
Dat heb ik zeker. Maar omdat ik dus best ongelukkig was in m'n jeugd, vrees ik dat ik dat dus ook had doordat ik best depressief was (in de tijden waarin ik echt gelukkig was, had ik het namelijk niet echt).quote:
Intelligentie telt, maar voor een universitaire studie is discipline en doorzettingsvermogen ook belangrijk.
Al met al kan ik het wel hebben, maar ik moet er wel wat geluk voor opgeven (zoals iedereen).
Ik heb heel veel moeite met gevoelskeuzes, ik ben veels te rationeel geweest vroeger. 🙈quote:
Wat lijkt je het leukste om te doen en ga daar voor
Maak je keuze vanuit je gevoel en niet van wat als....
Dus ja.. Wat vind ik leuk.. Ik had filosofie gekozen, omdat ik er nogal mee bezig ben geweest in m'n jeugd. Maar ik weet dus niet of dat is omdat ik het echt leuk vond of dat het puur een schild voor me was...
Wat vind ik leuk? Socializen, actief bezig zijn, geroutineerd bezig zijn, nieuwe mensen & dingen & denkwijzen ontdekken, gitaarspelen, toneelspelen, korte stukken lezen (boeken doe ik niet meer echt, merk ik), losgaan, experimenteren...
Maar ik weet het allemaal nog niet zeker. Ik ben echt heel zelfdestructief geweest in m'n jeugd, vooral de derde t/m zesde klas van de middelbare. Ik heb echt te lang buiten mijn gevoel geleefd, dus nu in m'n tussenjaar is het net alsof ik weer een kleuter ben.. En hoe kan een kleuter weten wat hij/zij leuk vindt?
Je bent dus nu aan het uitvinden wie je eigenlijk bent, je reflecteert iig nu wel over de dingen die vroeger zijn gebeurd.quote:Op zondag 16 april 2017 10:50 schreef naoomx het volgende:
[..]
Ik stopte, omdat ik burnoutachtige klachten kreeg door persoonlijke problemen. Later besloot ik om antropologie nooit meer te doen, omdat je er niks leert als je goed inzicht in menselijk gedrag hebt (zoals ik). Ik had dat al geconcludeerd tijdens mijn oriëntatie op vooropleidingen op de middelbare, maar tijdens antropologie merkte ik dat ik daar ook echt niet tegen kan. Als ik wél echt m'n brein ga gebruiken, wil ik wel m'n visie echt verdiepen & verbreden zegmaar...
[..]
Dat heb ik zeker. Maar omdat ik dus best ongelukkig was in m'n jeugd, vrees ik dat ik dat dus ook had doordat ik best depressief was (in de tijden waarin ik echt gelukkig was, had ik het namelijk niet echt).
Al met al kan ik het wel hebben, maar ik moet er wel wat geluk voor opgeven (zoals iedereen).
[..]
Ik heb heel veel moeite met gevoelskeuzes, ik ben veels te rationeel geweest vroeger. 🙈
Dus ja.. Wat vind ik leuk.. Ik had filosofie gekozen, omdat ik er nogal mee bezig ben geweest in m'n jeugd. Maar ik weet dus niet of dat is omdat ik het echt leuk vond of dat het puur een schild voor me was...
Wat vind ik leuk? Socializen, actief bezig zijn, geroutineerd bezig zijn, nieuwe mensen & dingen & denkwijzen ontdekken, gitaarspelen, toneelspelen, korte stukken lezen (boeken doe ik niet meer echt, merk ik), losgaan, experimenteren...
Maar ik weet het allemaal nog niet zeker. Ik ben echt heel zelfdestructief geweest in m'n jeugd, vooral de derde t/m zesde klas van de middelbare. Ik heb echt te lang buiten mijn gevoel geleefd, dus nu in m'n tussenjaar is het net alsof ik weer een kleuter ben.. En hoe kan een kleuter weten wat hij/zij leuk vindt?
Wat maakt je gelukkig, is dat iets voor de mensen doen of is het als jezelf iets voor jezelf doet?
Misschien is iets maatschappelijks wat voor je, waarbij je met denkwijzes kan werken.
Je kan altijd veranderen, laat je niet lijden door angst
We fear that which we cannot see
Is psychologie dan niks voor je? Ik vind het nogal voorbarig om te zeggen dat je 'goed inzicht' hebt in menselijk gedrag, volgens mij overschat je jezelf nogal snel. Maar zoiets leer je bij psychologie wel.quote:
[..]
Ik stopte, omdat ik burnoutachtige klachten kreeg door persoonlijke problemen. Later besloot ik om antropologie nooit meer te doen, omdat je er niks leert als je goed inzicht in menselijk gedrag hebt (zoals ik). Ik had dat al geconcludeerd tijdens mijn oriëntatie op vooropleidingen op de middelbare, maar tijdens antropologie merkte ik dat ik daar ook echt niet tegen kan. Als ik wél echt m'n brein ga gebruiken, wil ik wel m'n visie echt verdiepen & verbreden zegmaar...
[..]
Dat heb ik zeker. Maar omdat ik dus best ongelukkig was in m'n jeugd, vrees ik dat ik dat dus ook had doordat ik best depressief was (in de tijden waarin ik echt gelukkig was, had ik het namelijk niet echt).
Al met al kan ik het wel hebben, maar ik moet er wel wat geluk voor opgeven (zoals iedereen).
[..]
Ik heb heel veel moeite met gevoelskeuzes, ik ben veels te rationeel geweest vroeger. 🙈
Dus ja.. Wat vind ik leuk.. Ik had filosofie gekozen, omdat ik er nogal mee bezig ben geweest in m'n jeugd. Maar ik weet dus niet of dat is omdat ik het echt leuk vond of dat het puur een schild voor me was...
Wat vind ik leuk? Socializen, actief bezig zijn, geroutineerd bezig zijn, nieuwe mensen & dingen & denkwijzen ontdekken, gitaarspelen, toneelspelen, korte stukken lezen (boeken doe ik niet meer echt, merk ik), losgaan, experimenteren...
Maar ik weet het allemaal nog niet zeker. Ik ben echt heel zelfdestructief geweest in m'n jeugd, vooral de derde t/m zesde klas van de middelbare. Ik heb echt te lang buiten mijn gevoel geleefd, dus nu in m'n tussenjaar is het net alsof ik weer een kleuter ben.. En hoe kan een kleuter weten wat hij/zij leuk vindt?
Dat vind ik dus lastig om te zeggen. Ik wil iig wel iets van nut toevoegen aan de maatschappij. Maar ik denk dat ik toch wel teveel bezig geweest ben met mijn visie om te zeggen dat ik hiermee niks te maken zou willen I guess.quote:
[..]
Je bent dus nu aan het uitvinden wie je eigenlijk bent, je reflecteert iig nu wel over de dingen die vroeger zijn gebeurd.
Wat maakt je gelukkig, is dat iets voor de mensen doen of is het als jezelf iets voor jezelf doet?
Misschien is iets maatschappelijks wat voor je, waarbij je met denkwijzes kan werken.
Je kan altijd veranderen, laat je niet lijden door angst
Ten eerste, omdat ik vaak gehoord heb dat psychologie sowieso voor 80%+ common sense is voor mensen met een redelijke intelligentie.quote:
[..]
Is psychologie dan niks voor je? Ik vind het nogal voorbarig om te zeggen dat je 'goed inzicht' hebt in menselijk gedrag, volgens mij overschat je jezelf nogal snel. Maar zoiets leer je bij psychologie wel.
Ten tweede, omdat ik nog best wel wat keren gehoord heb dat ik veel inzicht in menselijk gedrag heb en/of dat psychologie (te) makkelijk van me zou zijn. Ook van hele slimme mensen ja.
Het beste voorbeeld hiervan is denk ik een hoogbegaafde vriend van m'n vader, iemand die me al m'n hele leven kent. Hij kwam tussen m'n 10de en 14de ofzo eens per week / twee weken bij ons eten, waar hij vaak discussies aanhoorde tussen mij en m'n vader. Naast dat hij uiteraard ook weleens dingen over mij hoorde van hem.
Hij heeft dus oa psychologie gestudeerd en toen ik hem er vorig jaar tijdens een bezoek naar vroeg, zei hij tegen me dat de studie te makkelijk voor me zou zijn.
Ook stond ik dus op mijn middelbare school bekend als iemand met veel inzicht in menselijk gedrag (daar bestaat mijn "visie" voornamelijk uit). En dat was toch wel een school met getalenteerde en/of ambitieuze leerlingen, met een aantal enorme overachievers/hoogbegaafden waar ik dus blijkbaar op dit gebied bovenuit stak.
Dat neemt echter niet weg dat ik dus (onbewust) veel moeite gedaan moet hebben om tot mijn visie te komen, noch dat ik qua meeste soorten intelligentie toch echt wel (onder)gemiddeld ben.
Dus of ik van nature veel inzicht heb in menselijk gedrag? Geen idee, maar dat valt wel mee, gok ik.
Ik heb besloten om toch lekker filosofie te proberen. Het is nu te laat om nog wat anders echt goed te kunnen kiezen en bovendien blijkt uit een goed gesprek met m'n ouders dat ik in de tijd dat ik als kind nog niet zo onzeker was, ook erg theoretisch & leergierig was.
Psychologie staat wel bekend als een pretstudie. Dat het mogelijk voor jou te makkelijk is wil dus niet zeggen dat jij nou zo superslim bent.quote:
Ten eerste, omdat ik vaak gehoord heb dat psychologie sowieso voor 80%+ common sense is voor mensen met een redelijke intelligentie.
Ten tweede, omdat ik nog best wel wat keren gehoord heb dat ik veel inzicht in menselijk gedrag heb en/of dat psychologie (te) makkelijk van me zou zijn. Ook van hele slimme mensen ja.
Het beste voorbeeld hiervan is denk ik een hoogbegaafde vriend van m'n vader, iemand die me al m'n hele leven kent. Hij kwam tussen m'n 10de en 14de ofzo eens per week / twee weken bij ons eten, waar hij vaak discussies aanhoorde tussen mij en m'n vader. Naast dat hij uiteraard ook weleens dingen over mij hoorde van hem.
Hij heeft dus oa psychologie gestudeerd en toen ik hem er vorig jaar tijdens een bezoek naar vroeg, zei hij tegen me dat de studie te makkelijk voor me zou zijn.
Ook stond ik dus op mijn middelbare school bekend als iemand met veel inzicht in menselijk gedrag (daar bestaat mijn "visie" voornamelijk uit). En dat was toch wel een school met getalenteerde en/of ambitieuze leerlingen, met een aantal enorme overachievers/hoogbegaafden waar ik dus blijkbaar op dit gebied bovenuit stak.
Dat neemt echter niet weg dat ik dus (onbewust) veel moeite gedaan moet hebben om tot mijn visie te komen, noch dat ik qua meeste soorten intelligentie toch echt wel (onder)gemiddeld ben.
Dus of ik van nature veel inzicht heb in menselijk gedrag? Geen idee, maar dat valt wel mee, gok ik.
Maar goed, er is intelligentie (IQ) en intelligentie (EQ). Vetgedrukte spreekt elkaar tegen. Kan ik daaruit concluderen dat je op een school met 'slimme' mensen zat, maar dat je qua slimheid tot de middenmoot behoort en niet hoogbegaafd bent ofzo?
Oke, als dat past, gewoon doen. Hoewel het met werk zoeken een drama is, maar het zelfde geldt voor psychologie en veel andere studies zoals antropologie.quote:
Ik heb besloten om toch lekker filosofie te proberen. Het is nu te laat om nog wat anders echt goed te kunnen kiezen en bovendien blijkt uit een goed gesprek met m'n ouders dat ik in de tijd dat ik als kind nog niet zo onzeker was, ook erg theoretisch & leergierig was.
Als je je keuze met name baseert op jezelf vergelijken met anderen zou ik een studiekeuze gewoon nog even uitstellen.
Je vind jezelf super intelligent maar wordt onzeker van een IQ-test waaruit blijkt dat je dat helemaal niet bent. Je hele topic (en leven?) bestaat uit je eigen intelligentie met die van anderen vergelijken, om vervolgens te klagen over je moeilijk jeugd in plaats te kijken naar je eigen tekortkomingen. Je stopt nog voor je propedeuse behaalt te hebben met je studie, ''omdat je het allemaal al weet''. Tenslotte vraag je of je een theoretische studie of een praktijkgerichte studie moet kiezen, kom je met een heel rijtje van ''typical white-girl'' interesses aan, om vervolgens zo'n beetje de meest theoretische/droge studie van de hele universiteit te kiezen.
Ik bedoel dit allemaal niet rot, maar ik krijg een beetje het gevoel dat je jezelf voor de gek houdt. Dat je diep van binnen wel weet dat je helemaal niet zo'n speciaal sneeuwvlokje bent, maar dat je die illusie toch hoog houdt door wat anderen tegen je gezegd hebben. Bewijs eerst je intelligentie maar eens door hard te werken, hoge cijfers te halen en dat te combineren met een leuk, sociaal leven. Een speciaal sneeuwvlokje is men maar zelden, maar velen worden het.
Oja, én:
Ik bedoel dit allemaal niet rot, maar ik krijg een beetje het gevoel dat je jezelf voor de gek houdt. Dat je diep van binnen wel weet dat je helemaal niet zo'n speciaal sneeuwvlokje bent, maar dat je die illusie toch hoog houdt door wat anderen tegen je gezegd hebben. Bewijs eerst je intelligentie maar eens door hard te werken, hoge cijfers te halen en dat te combineren met een leuk, sociaal leven. Een speciaal sneeuwvlokje is men maar zelden, maar velen worden het.
Oja, én:
“As everybody knows, but the haters & losers refuse to acknowledge, I do not wear a “wig.” My hair may not be perfect but it’s mine.” - Donald Trump, 45th president of the United States.
Het is mooi dat je van jezelf vindt dat je doorzettingsvermogen hebt, maar het feit dat je van studie wil veranderen laat zien dat daar geen sprake van is.quote:
Dat heb ik zeker. Maar omdat ik dus best ongelukkig was in m'n jeugd, vrees ik dat ik dat dus ook had doordat ik best depressief was (in de tijden waarin ik echt gelukkig was, had ik het namelijk niet echt).
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Dit wilde ik eigenlijk ook zeggen, maar goed verwoord wel.quote:
Je vind jezelf super intelligent maar wordt onzeker van een IQ-test waaruit blijkt dat je dat helemaal niet bent. Je hele topic (en leven?) bestaat uit je eigen intelligentie met die van anderen vergelijken, om vervolgens te klagen over je moeilijk jeugd in plaats te kijken naar je eigen tekortkomingen. Je stopt nog voor je propedeuse behaalt te hebben met je studie, ''omdat je het allemaal al weet''. Tenslotte vraag je of je een theoretische studie of een praktijkgerichte studie moet kiezen, kom je met een heel rijtje van ''typical white-girl'' interesses aan, om vervolgens zo'n beetje de meest theoretische/droge studie van de hele universiteit te kiezen.
Ik bedoel dit allemaal niet rot, maar ik krijg een beetje het gevoel dat je jezelf voor de gek houdt. Dat je diep van binnen wel weet dat je helemaal niet zo'n speciaal sneeuwvlokje bent, maar dat je die illusie toch hoog houdt door wat anderen tegen je gezegd hebben. Bewijs eerst je intelligentie maar eens door hard te werken, hoge cijfers te halen en dat te combineren met een leuk, sociaal leven. Een speciaal sneeuwvlokje is men maar zelden, maar velen worden het.
Oja, én:
Dat weet ik, vandaar ook die eerste opmerking van me. Gaf hiermee alleen maar aan dat psychologie vast niks voor (leergierige) mij is.quote:
[..]
Psychologie staat wel bekend als een pretstudie. Dat het mogelijk voor jou te makkelijk is wil dus niet zeggen dat jij nou zo superslim bent.
Maar goed, er is intelligentie (IQ) en intelligentie (EQ). Vetgedrukte spreekt elkaar tegen. Kan ik daaruit concluderen dat je op een school met 'slimme' mensen zat, maar dat je qua slimheid tot de middenmoot behoort en niet hoogbegaafd bent ofzo?
Ben qua soorten intelligentie, die in het IQ beschreven staan, gemiddeld ja. Denk wel wat hoger dan 102 (zal wel door faalangst gekomen zijn) - anders had ik gymnasium met niet echt veel inzet niet gehaald -, maar niet veel... Ik ben gok ik iets dommer dan de gemiddelde VWO'er.
Ik schijn echter heel hoog te scoren qua creativiteit en inzicht. Maar ook daarin heb ik niet echt vertrouwen, aangezien je sowieso door veel na te denken creatiever & inzichtelijker word.
Ik vind mezelf alleen intelligent op vlakken, die níet getest worden in het IQ (creativiteit & inzicht). En daarbij betwijfel ik ook of het van nature is - want als ik met een IQ van 102 met gemiddelde inzet gymnasium zou kunnen doen, is het dan zo dat ik door faalangst iets (!) te laag gescoord heb op de test of dat je gestrest/depressief voelen een zo'n positieve invloed heeft op je intelligentie?quote:
Je vind jezelf super intelligent maar wordt onzeker van een IQ-test waaruit blijkt dat je dat helemaal niet bent. Je hele topic (en leven?) bestaat uit je eigen intelligentie met die van anderen vergelijken, om vervolgens te klagen over je moeilijk jeugd in plaats te kijken naar je eigen tekortkomingen. Je stopt nog voor je propedeuse behaalt te hebben met je studie, ''omdat je het allemaal al weet''. Tenslotte vraag je of je een theoretische studie of een praktijkgerichte studie moet kiezen, kom je met een heel rijtje van ''typical white-girl'' interesses aan, om vervolgens zo'n beetje de meest theoretische/droge studie van de hele universiteit te kiezen.
Ik bedoel dit allemaal niet rot, maar ik krijg een beetje het gevoel dat je jezelf voor de gek houdt. Dat je diep van binnen wel weet dat je helemaal niet zo'n speciaal sneeuwvlokje bent, maar dat je die illusie toch hoog houdt door wat anderen tegen je gezegd hebben. Bewijs eerst je intelligentie maar eens door hard te werken, hoge cijfers te halen en dat te combineren met een leuk, sociaal leven. Een speciaal sneeuwvlokje is men maar zelden, maar velen worden het.
Oja, én:
Ik haalde de angstgevoelens in mijn jeugd slechts aan als mogelijke verklaring waarom ik zo slim lijk te zijn, dat kun je duidelijk lezen.
Je hebt gelijk dat ik wel graag speciaal ben ja, heb een sterke behoefte daartoe tov mijn behoefte om "normaal" te zijn. Ik hoef dit echter niet te zijn op alle vlakken. Sterker nog, alleen mijn (vrij aparte) jeugd is al goed genoeg, en mijn visie is een mooie bonus.
Voor de rest ben ik idd redelijk een "typical white girl" ja. So what? Moet je per se aparte hobby's hebben om op één bepaalde manier relatief speciaal te zijn?
Dat idee is al even basic als denken dat IQ alle vlakken van intelligentie omhelst...En speciaal zijn =/= presteren.
Dat zijn twee compléét andere dingen. "Speciaal" is ook geen positieve eigenschap imo, maar een neutrale.
En ik ga liever eerst mijn passie proberen en later eventueel switchen naar een ander vakgebied als het toch niks is. We leven in Nederland, 't is nou niet bepaald alsof je moeilijk rond kan komen...
En ik denk idd dat ik wel een vrij unieke visie heb ja, en ook eentje waarmee ik wat toe zou kunnen voegen. En als het niet zo is? Dan merk ik het vanzelf toch? Ga ik lekker op m'n bek.
Ik ben jong, laat me nog maar even experimenteren met "greatness" voordat ik besluit in hoeverre dat wel/niet is wie ik ben.
Dus jij zegt dat iedereen die psychologie studeert niet leergierig is? Laat het ze niet horen.quote:
[..]
Dat weet ik, vandaar ook die eerste opmerking van me. Gaf hiermee alleen maar aan dat psychologie vast niks voor (leergierige) mij is.
Ben qua soorten intelligentie, die in het IQ beschreven staan, gemiddeld ja. Denk wel wat hoger dan 102 (zal wel door faalangst gekomen zijn) - anders had ik gymnasium met niet echt veel inzet niet gehaald -, maar niet veel... Ik ben gok ik iets dommer dan de gemiddelde VWO'er.
Ik schijn echter heel hoog te scoren qua creativiteit en inzicht. Maar ook daarin heb ik niet echt vertrouwen, aangezien je sowieso door veel na te denken creatiever & inzichtelijker word.
[..]
Ik vind mezelf alleen intelligent op vlakken, die níet getest worden in het IQ (creativiteit & inzicht). En daarbij betwijfel ik ook of het van nature is - want als ik met een IQ van 102 met gemiddelde inzet gymnasium zou kunnen doen, is het dan zo dat ik door faalangst iets (!) te laag gescoord heb op de test of dat je gestrest/depressief voelen een zo'n positieve invloed heeft op je intelligentie?
Ik haalde de angstgevoelens in mijn jeugd slechts aan als mogelijke verklaring waarom ik zo slim lijk te zijn, dat kun je duidelijk lezen.
Je hebt gelijk dat ik wel graag speciaal ben ja, heb een sterke behoefte daartoe tov mijn behoefte om "normaal" te zijn. Ik hoef dit echter niet te zijn op alle vlakken. Sterker nog, alleen mijn (vrij aparte) jeugd is al goed genoeg, en mijn visie is een mooie bonus.
Voor de rest ben ik idd redelijk een "typical white girl" ja. So what? Moet je per se aparte hobby's hebben om op één bepaalde manier relatief speciaal te zijn?
En speciaal zijn =/= presteren.
Dat zijn twee compléét andere dingen. "Speciaal" is ook geen positieve eigenschap imo, maar een neutrale.
En ik ga liever eerst mijn passie proberen en later eventueel switchen naar een ander vakgebied als het toch niks is. We leven in Nederland, 't is nou niet bepaald alsof je moeilijk rond kan komen...
En ik denk idd dat ik wel een vrij unieke visie heb ja, en ook eentje waarmee ik wat toe zou kunnen voegen. En als het niet zo is? Dan merk ik het vanzelf toch? Ga ik lekker op m'n bek.
Ik ben jong, laat me nog maar even experimenteren met "greatness" voordat ik besluit in hoeverre dat wel/niet is wie ik ben.
100 is het gemiddelde IQ. vwo leerlingen en universitaire studenten scoren meestal rond de 120. Ik weet niet hoe oud je was bij die test? Als je 10 was ofzo is 102 niet slecht.
Ik zie wel een hele grote behoefte om 'speciaal' te zijn. Maar guess what, dat is niet zo. Ga je nou alsjeblieft niet zo verheven lopen voelen, dat is echt niet nodig en bovendien onterecht.
Met die uitspraak over studiekeuze zou ik oppassen. Filosofie staat niet bekend als een studie met goede baankansen, en er zijn genoeg mensen die callcenter na callcenter af moeten omdat er geen werk is, nog los van de enorme studieschuld die ze niet terug kunnen betalen en de hypotheek die ze niet kunnen krijgen want geen inkomen en geen vaste baan.
Voor de unieke visie uitspraak, zie hierboven. Prima dat je er andere ideeën op nahoudt, maar dat maakt je niet speciaal of beter dan anderen. Is eerder een teken van zelfoverschatting, iets dat ik bij jouw posts nogal eens naar voren zie komen.
|
|
