Zwangerschap en geboorte deel 1779

quote:

Op zondag 9 april 2017 10:37 schreef WupWup het volgende:
Buikslapen als je borstvoeding geeft is een hoax

jup
Na de zwangerschap van Mauw ben ik maar zijslaper geworden.

Mooi zo die ervaringen. Ik vind het wel een heftig vooruitzicht hoor, die eerste maanden. Zo'n wezentje wat op jou is aangewezen, waar heel de focus op ligt en dan weinig slapen. Een heel leuk en fijn en wonderlijk maar ook wel heftig vooruitzicht.

quote:

Op zondag 9 april 2017 09:12 schreef Stormqueen het volgende:
Hier gaat het vooral hectisch, lemijn. Ik merkte dat ik deze baby minder super-duper awesome vind dan de eerste. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel gek op m'n ventje, maar na de eerste leek alles uit glitter en regenbogen te bestaan. Het leven is nu wat realistischer ofzo.
Ik slaap beter. Ik vat de slaap gewoon makkelijker. Hoera voor hormonen. Ik maak ook meer ruzie met mijn man
Hoe het met MIJ gaat weet ik vaak niet omdat er heel weinig MIJ is momenteel. Dat komt echt wel weer terug hoor, maar nu ben ik vooral food supply / luierverschoner / wasvrouwe
#eerlijkantwoord

Dit! Met uitzondering van de meer slaap, maar dat komt omdat ik zwanger prima sliep en de meer ruzie met mijn man valt ook mee

Ik had me voorgenomen bij deze baby wel te genieten van het moment en niet de hele tijd vooruit te kijken en te denken 'dan en dan gaat het beter zijn' .
Maar in alle eerlijkheid zijn de eerste weken (of maanden) hier gewoon overleven.
En nu we elke avond een baby hebben die 3 uur lang ontroostbaar is denk ik ook regelmatig 'waar zijn we aan begonnen, we hadden zo'n goede dynamiek' . Maar het cliché is waar, je krijgt er zoveel voor terug En het wordt echt beter, het is alleen ff doorbikkelen nu.

En als beide meisjes dan blij zijn en knus bij me zitten, dan weet ik weer waar we het allemaal voor doen

Ik vond het echt onwijs doorbikkelen en de grootste verandering die er is. Maar hoe slecht ik ook tegen verandering kan, ik had hier geen problemen mee, want ik wist voor wie ik het deed. En dat terwijl ik echt wel even de tijd nodig heb gehad voor ik echt liefde ging voelen. Dat hele inieminie baby gebeuren heb ik ook weinig mee, maar dat is echt voorbij voor je er erg in hebt.

Ik heb mijn klompje cellen net ingeschreven voor de opvang. Als ik dat nu niet doe ben ik al te laat. Pff.

Even een positief geluid hier.

Mijn baby is nu 10 weken en slaapt al sinds ze 6 weken is om 20.30 's avonds. Ze meldt zich daarna pas weer rond 1 uur en daarna vaak wel om de 1,5 à 2,5 uur, tot ze om 7 uur echt wakker is, maar het feit dat we de avonden alweer terug hebben is echt fantastisch. Verder slaap ik echt vele malen beter dan in de zwangerschap, dus tussendoor krijg ik best wat slaap. Ze lacht hele dagen en gaat ze 7/10 keer als ik haar in de box/wipstoel leg als ik even met dreumes bezig ben gewoon slapen en als ze niet slaapt chillt ze rustig een kwartier tot een half uur. Ze is ontzettend lief en tevreden sinds we behandeld worden tegen spruw (nog niet over voel ik aan mijn tepels helaas) en lang niet zo moeilijk als dreumes was. Het enige wat ik echt lastig vindt is dat ze de fles Weigert. Met een hoofdletter ja. Ik maak me best zorgen over hoe dat straks moet: over 4 weken moet ik weer werken.

Ik ben het eens met wat groofs zegt over de nachten: zolang het alleen voor een voeding is en je daarna verder kan slapen gaat het prima, zodra je ook echt met je baby bezig moet wordt het een stuk lastiger.

Ik zat op een roze wolk en ben er bijna nooit meer vanaf gekomen. Ik vond mijn verlof zo fijn en heb genoten van de cocon en onze twee-eenheid en verder niks hoeven. Ze sliep door vanaf 10 weken.
Ik vond het zwaar om weer te gaan werken icm moeheid en bij mijn baby willen zijn. Ze had ook moeite zich aan te passen aan de opvang en daardoor kon ik moeilijker loslaten.

De zwangerschap miste ik direct. Het getrappel, het knusse gevoel dat je nooit alleen bent, het dagdromen, de fascinatie voor mijn veranderende lichaam, het je zo speciaal voelen

Ik vind het ontzettend dubbel. Als ze beide huilen en mijn aandacht nodig hebben en man weer eens weg is, vind ik het ontzettend zwaar en denk ik waar ben ik aan begonnen en wat een slechte moeder ben ik maar 90% van de tijd is het fantastisch,geweldig regenbogen en glitters en ik zou nog steeds elke dag zo ontzettend graag een 3e willen

Ik heb de eerste drie maanden als overleven gezien. Ik sliep wel weer lekker, dronk weer bier af en toe en de band tussen man en mij is nog hechter geworden toen (samen overleven), maar een huilbaby is echt overleven. Ik ben ook nog na drie weken van mijn kleine blauwe wolk afgeslagen door het overlijden van een persoon dicht bij.

Ik denk dat ik er nu makkelijker in ga staan omdat ik nu zeker weet dat het over gaat en dat het na een tijdje echt geweldig wordt.

Hier was het bij kind 1 echt een grote roze wolk vanaf dag 1, en dat is echt megalang zo gebleven! Alles liep ook soepel vanaf begin, en had wel het geluk dat ik nooit onzeker ben geweest over voeding of groei of slaap of iets.

Nu met kind 2 is het echt heel gezellig maar het redelijk beroerde slapen vind ik nu wel echt zo pittig. Ik was ook meteen verliefd op m'n zoon, maar de wolk was wel minder roze, het was al snel 'gewoon' ipv constante euforie zeg maar.

Het leven met 2 vind ik trouwens juist veel ontspannener dan ik had verwacht, het is hier vooral echt het slaapgebrek, waardoor ik de tijd soms wel vooruit kan kijken.,

Ik heb er maar een, en doordat ik de babytijd (zelfs wat langer, 16 maanden ofzo?) zo zwaar heb gevonden, weet ik nog niet of er hier nog een tweede komt. Het hebben van een huilbaby (pas heel laat achter de oorzaak gekomen) heeft zó veel impact gehad. Inmiddels is alles wel gezakt, maar niet vergeten, zeg maar.

hier is Jason nu 2 weken oud en ik merk vooral dat ik het hebben van 2 kinderen onderschat heb. ik werk met kinderen en dat ervaar ik nooit als zwaar. ook het veel alleen zijn en als melkkoe gebruikt worden valt soms zwaar. wel geniet ik intens van hem ben ik echt verliefd en ik vind het samen slapen zo fijn.

wel loop ik heel erg tegen mezelf aan. ik moet voor mezelf al een balans hebben tussen huis kids man mezelf en eigenlijk ook werk. verder dan de kinderen kom ik nog niet. gelukkkig heb ik lieve buren die af en toe wat koken waar ik lekker op de koffie kan onder schooltijd en die lisa regelmatig even bezighouden.

ook was lisa echt een jankertje en dat maakt me onzeker als ik hem niet meteen stil krijg. de buurvrouw heeft hem alleen gisteren even gehoord en hij huilt bijna nooit maar ik durf gerust te zeggen dat ik een trauma heb van lisa haar huilperiode..

maar ik zou zo een derde nemen haha

[ Bericht 15% gewijzigd door Sam1993 op 09-04-2017 13:55:03 ]

Leuke vraag, lemijn!

Mijn pasgeborene is nu 5 maanden en we hebben een fijn ritme met zijn allen (grote is 2,5). Hij paste vanaf zijn geboorte in het ritme hier en we hebben daar eigenlijk weinig hobbels ondervonden. Hij huilde wel stukken meer en had meer last van krampjes, maar juist omdat we er al 1 hadden konden we er beter mee om gaan, denk ik. Je weet dat als je een zware dag hebt, de volgende zomaar eens beter kan zijn. Of slechter.
Ik had het zwaar in mn zwangerschap en ik was blij dat het voorbij was. De bevalling was peanuts dus ik was er goed aan toe. Wat ik mis is dat ik ws geen bevalling meer zal doen. Dat vind ik echt heel gaaf nml.

Ik was ook veel sneller goed in het alleen zijn en alleen dingen ondernemen met de baby. Het zat nog erf in mijn vingers, het omgaan met zo'n mini. Het meeveren neemt grotere dimensies aan, maar k ben er stukken beter in (en ik was er al aardig in bij O, vind ik zelf). Het is hectisch, maar we stressen niet. En als ze allebei aan weerszijde van mij in bed liggen te gillen, dan vind ik dat ergens alleen maar komisch. Man en ik zien er de humor wel van in.

De liefde voor hem is vanaf het begin een stuk overweldigender dan bij O. Niet dat ik meer van hem houd, maar ik ben er zelf 100x beter aan toe. Ik merk nu pas hoe diep ik zat, toen. Dat maakt voor ons een groot verschil. Wat houd ik van hem, van O en van hun samen. En ze zijn echt dol op elkaar, zo leuk <3

Ik herken uit een aantal verhalen dat relativeringsvermogen heel erg, als je aan je tweede (of derde dus) bezig bent. Het gaat voorbij, tissunfaaaaase, maar ook: ze zijn echt maar heel kort zo klein! Mijn eerste baby heeft vijf maanden lang heel veel buikpijn gehad. Als je daarin zit is het eindeloos. Nu kan deze baby ook goed tekeer gaan, maar daar kunnen we veel beter mee omgaan.

quote:

Op zondag 9 april 2017 14:07 schreef WupWup het volgende:
Ik herken uit een aantal verhalen dat relativeringsvermogen heel erg, als je aan je tweede (of derde dus) bezig bent. Het gaat voorbij, tissunfaaaaase, maar ook: ze zijn echt maar heel kort zo klein! Mijn eerste baby heeft vijf maanden lang heel veel buikpijn gehad. Als je daarin zit is het eindeloos. Nu kan deze baby ook goed tekeer gaan, maar daar kunnen we veel beter mee omgaan.

+1!

Ik moest bij mijn eerste heel erg wennen dat alles om de baby draaide, en heb de babytijd vooral als heel hard werken ervaren. Nu kan ik bij "hard werk-momenten" bijna altijd denken: het gaat voorbij, en sneller dan ik kan denken, dus kom maar lekker bij je mama, mini-baby! En dat je je niet bij elke krijspartij afvraagt of er iets helemaal mis is met je baby is ook prettig

Mijn eerste beleefde ik heel intens, maar niet vaak heel positief. De tweede deed ik er even bij , en deze beleef ik intens positief . We slapen de meeste nachten 2 x 3,5 uur, daar red ik de dag prima ee. Een slechte nacht is 2 x 2 u, maar dat gebeurt niet vaak. Een goede nacht is 6 en 2 uur slaap, dat is luxe . En verder zijn we best een poosje veel thuis geweest (afgezien van ritjes school) en kunnen we nu, met 7 weken, weer makkelijker op pad. Heerlijk!

Edit: buikslapen bij borstvoeding kan wel

quote:

Op zondag 9 april 2017 13:55 schreef Roomsnoes het volgende:
Leuke vraag, lemijn!

Mijn pasgeborene is nu 5 maanden en we hebben een fijn ritme met zijn allen (grote is 2,5). Hij paste vanaf zijn geboorte in het ritme hier en we hebben daar eigenlijk weinig hobbels ondervonden. Hij huilde wel stukken meer en had meer last van krampjes, maar juist omdat we er al 1 hadden konden we er beter mee om gaan, denk ik. Je weet dat als je een zware dag hebt, de volgende zomaar eens beter kan zijn. Of slechter.
Ik had het zwaar in mn zwangerschap en ik was blij dat het voorbij was. De bevalling was peanuts dus ik was er goed aan toe. Wat ik mis is dat ik ws geen bevalling meer zal doen. Dat vind ik echt heel gaaf nml.

Ik was ook veel sneller goed in het alleen zijn en alleen dingen ondernemen met de baby. Het zat nog erf in mijn vingers, het omgaan met zo'n mini. Het meeveren neemt grotere dimensies aan, maar k ben er stukken beter in (en ik was er al aardig in bij O, vind ik zelf). Het is hectisch, maar we stressen niet. En als ze allebei aan weerszijde van mij in bed liggen te gillen, dan vind ik dat ergens alleen maar komisch. Man en ik zien er de humor wel van in.

De liefde voor hem is vanaf het begin een stuk overweldigender dan bij O. Niet dat ik meer van hem houd, maar ik ben er zelf 100x beter aan toe. Ik merk nu pas hoe diep ik zat, toen. Dat maakt voor ons een groot verschil. Wat houd ik van hem, van O en van hun samen. En ze zijn echt dol op elkaar, zo leuk <3

Dit had ik zo kunnen schrijven....

Leuk om jullie ervaringen zo te lezen

Mijn baby is vandaag al een week oud Nou ja, vanavond pas echt dus
Het is zo'n zoet meisje Ze eet en slaapt. Ze komt om de 3, 3,5 uur dus de nachten zijn ook goed te doen We slapen samen, bij F ging dat niet omdat ik niet sliep door zijn geluidjes, maar nu gaat dat helemaal goed en voelt het zo fijn. Haar aanwezigheid dichtbij doet me heel goed op het moment

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat fijn dat het zo goed gaat met je meisje, Fazz

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Fazz

Aan alle lieve vrouwen die (nog) moeten bevalen, of al bevallen zijn.
Jullie zijn de sterkte wezens op aarde.

Mijn complimenten naar jullie toe!

Lemijn, hier gaat het ook goed. M is extreem makkelijk. Drinkt goed, groeit goed en huilt weinig.

Man doet ook veel en we zijn echt verliefd. Klinkt haast als een utopie.

Ook hier niet anders dan rozen sap unicorn glitters en volledige blijheid. Grote broer kan af en toe een eikeltje zijn. Maar ik weet waar het vandaan komt dus het is niet erg. Na een wat rottige start met bv, waarbij het dezelfde kant op ging als bij Senn. Tong en lip band/riempje geknipt is Lucy helemaal omgeslagen als een blad aan een boom. Ze slaapt veel beter en drinkt goed. En als ik haar nog even boven laat bij papa in bed, dan sommeert Senn mij haar van boven te gaan halen omdat hij wil kroelen. Er is dus helemaal niks meer over van het 'ik ga zusje in de sloot gooien '

We hebben allemaal lieve kaartjes gekregen met de felicitaties over de zwangerschap
Nog steeds weinig symptomen en dat helpt totaal niet met de verwachting die ik had van zwanger zijn. Weet niet wat ik moest verwachten maar het gevoel is er nu dan nog steeds niet. Wel even bij de echo als je dat kleintje op het scherm ziet. Maar ik voel het nog steeds als erg onwerkelijk

Nou ja nog 2 nachtjes hopelijk komt dan het zwangerschaps gevoel weer naar boven met de 12+5 echo

Dat relativeringsvermogen bij nr. 2 hoop ik dus ook erg op

Onze Minion was echt geen moeilijke baby, maar ik merkte dat ik al snel 'bleef hangen' in sommige buien. En iedereen (inclusief hier op Fok) zei dan goedbedoeld "Het is een fase" of "Dat gaat vanzelf over / daar groei je vanzelf in" en ik kon er gewoon helemaal niks mee of eigenlijk: ik geloofde er vooral geen reet van

En nu wéét ik dat het zo is. Niet omdat allerlei lieve mensen dat zeggen maar gewoon omdat ik het zelf al eens meegemaakt heb
Zelfde geldt inderdaad voor de eerste paar weken waarbij zo'n mini het liefste gewoon bovenop je slaapt. Soms vond ik dat best beperkend/verstikkend; nu lijkt het me heerlijk!

Het is ook heerlijk twist, alleen die peuter die ondertussen in je oor staat te schreeuwen om aandacht is redelijk sfeerbepalend

Ik vind het nu vooral veel harder werken. Op de wij jonge ouders van deze maand stond volgens mij op de cover iets van "een tweede kind - waar had ik het bij de eerste in vredesnaam zo druk mee?" Dat gevoel herken ik wel.
Maar ik ben dolgelukkig met m'n twee kindjes en ik kijk er ook echt naar uit om ze samen op te zien groeien.
Mauw wil de hele dag knuffelen en ze pakt regelmatig zijn handje om te vragen of hij mee naar de "pieltuin" wil