Niet langer ondenkbaar: oorlog tussen China en de VS

quote:

Op dinsdag 2 mei 2017 10:10 schreef Toefjes het volgende:

[..]

Het beste kun je ook gewoon beter niet meer de krant lezen en het journaal kijken, of in NWS kijken als je je leven wil vullen met geluk, plezier en humor.

Op de één of andere rare reden lukt mij dat helaas niet.

quote:

Op dinsdag 2 mei 2017 01:23 schreef zhe-devilll het volgende:
Wat zou het hen opleveren een oorlog. Meer dan vrede.

quote:

'Chinese chemiereuzen werken aan fusie'

De twee grote Chinese chemiebedrijven ChemChina en Sinochem werken aan een fusie die volgend jaar zijn beslag zou moeten krijgen. Daarmee zou het grootste chemiebedrjf ter wereld ontstaan, met een omzet van meer dan $100 mrd per jaar.

Dat meldt de Financial Times, die zich baseert op gesprekken met Aziatische bankiers. De fusie zou politiek gemotiveerd zijn. Het samengaan van de twee Chinese chemiebedrijven moet garanderen dat ChemChina de financiële kracht heeft om Syngenta over te nemen. De overname van dit Zwitserse bedrijf dat is gespecialiseerd in landbouwchemie, is de grootste buitenlandse acquisitie van een Chinees bedrijf ooit.

1,4 miljard mensen te voeden
De Chinese autoriteiten zijn erop gebrand kennis over zaden en bestrijdingsmiddelen is huis te halen, gezien de noodzaak om 1,4 miljard mensen te voeden. Vorige week stemde tachtig procent van de aandeelhouders van Syngenta in met de overname door ChemChina.

Veel details over de manier waarop ChemChina het overnamebod van $43 mrd wil financieren, heeft het Chinese bedrjf nog niet gegeven. ChemChina heeft nu al een hoge schuldenlast, terwijl die van Sinochem minder hoog is. De bestuursvoorzitters van beide bedrijven hebben eerder herhaaldelijk ontkend te werken aan een fusie en hebben dit keer geweigerd commentaar te geven. ChemChina is een staatsbedrijf. Topman Ren Jianxin rapporteert aan een comité dat toezicht houdt op staatsbedrijven en geleid wordt door premier Li Keqiang. De politieke invloed op ChemChina maakt dat algemeen wordt aangenomen dat ChemChina met Syngenta vooral kennis koopt. Kennis die de Chinese landbouw aan een grotere en betere productie moeten helpen. De toestemming van mededingingsautoriteiten komt niettemin wel met een prijs. ChemChina belooft een groot deel van Adama's pesticidenbedrijf te verkopen. Syngenta zal afscheid moeten nemen van fungiciden die gemaakt worden voor de groenteteelt en herbiciden voor granen, groenten en zonnebloemzaad.

quote:

China's most ambitious overseas deal yet will give the world's largest agricultural market more security in the supply of food for its huge population. The companies plan to work together to upgrade and modernize Chinese agriculture aimed at increasing grain output and food quality. ChemChina's acquisition of Syngenta follows a string of deals in the crops and chemicals markets. These include German Bayer's (BAYRY) proposed $66 billion takeover of American Monsanto (MON), which is expected to close this year, and DuPont and Dow Chemical's (DOW) planned merger, which is also due to be completed this year.

quote:

Chinese landbouw krijgt gigantische kapitaalinjectie

De agrarische ontwikkelingsbank van China (ADBC) - een onderdeel van de Chinese centrale bank - heeft toegezegd de agrarische sector in totaal 3 biljoen yuan te lenen, tot en met 2020. Omgerekend 450 miljard dollar ofwel een dikke 400 miljard euro, schrijft Reuters.

Staatsmedia maakte het nieuws afgelopen zondag - 18 september - bekend. Met een kapitaalinjectie van 3 biljoen yuan moet de Chinese landbouwindustrie in vier jaar tijd fors gemoderniseerd worden. Hiervoor hebben het ministerie van landbouw en de bank een overeenkomst getekend om de nationale voedselveiligheid te garanderen, sectoren te ondersteunen om overzees zaken te doen en om de Chinese zaaizaad industrie verder te ontwikkelen. Dat meldt het staatspersbureau Xinhua.

Het is niet duidelijk of de lening los staat van een eerdere toezegging - afkomstig uit mei - waarbij de bank eveneens 3 biljoen yuan uitleent om armoede te reduceren door de landbouw te stimuleren. De afspraak van afgelopen zondag is ook gemaakt om efficiëntie van de agrarische sector te verbeteren en om inkomens op het platteland te laten groeien.

De ADBC is verantwoordelijk voor het managen van de financiële services, waaronder het uitlenen van geld en vaststellen van de rentepercentages valt. Een voorbeeld van een eerder project is de overname van Syngenta door ChemChina, waar een overnamebedrag van 43 miljard dollar mee was gemoeid.

quote:

Boeren bezorgd over fusies bij veredelaars


Een vestiging van Monsanto in BergschenhoekFoto: Peter Hilz/HH

Nederlandse boeren en tuinders maken zich zorgen over de recente golf van fusies en overnames in de internationale gewasbescherming en de veredeling van groenten. Zij vrezen dat er voor hen steeds minder te kiezen zal zijn.

De branchevereniging van de land- en tuinbouw, LTO Nederland, heeft deze week in Brussel gesprekken gevoerd met het Directoraat-Generaal Mededinging van de Europese Commissie. Daar hebben de boeren hun zorgen geuit en informatie aangeleverd over ophanden zijnde megafusies in de gewasbescherming en veredeling.

'Steeds minder te kiezen'
De afgelopen maanden werd duidelijk dat Syngenta wordt gekocht door het Chinese staatsbedrijf ChemChina, dat Dow Chemical en DuPont gaan fuseren en dat het Duitse Bayer Monsanto wil overnemen. Volgens adviseur Klaas Johan Osinga van LTO Nederland zorgen de fusies ervoor dat consumenten, boeren en telers steeds minder te kiezen hebben. Daarnaast bestaat de vrees dat innovatie en duurzaamheid op slot komen te zitten als gevolg van deze consolidaties. 'Of het goed voor boeren en tuinders is? Er valt steeds minder te kiezen', aldus Osinga.

Osinga zegt: 'Bij deze megafusies gaat het om korte termijn financieel belang van aandeelhouders. Bij de vorming van coöperaties van boeren en tuinders gaat het om de lange termijn, om de continuïteit van de bedrijven van de leden. Een groot verschil, waar ook de mededinging rekening mee moet houden.'

Innovatie in gevaar
In de gewasbescherming en veredeling zijn er straks wereldwijd nog maar enkele grote spelers, stelt LTO. Bayer-Monsanto, Dow-DuPont en ChemChina-Syngenta hebben samen meer dan de helft van de mondiale markt voor gewasbeschermingsmiddelen en zaden in handen.

Voor boeren en tuinders dreigt koppelverkoop, aldus LTO Nederland. 'Laten we voedsel in de handen van een paar machtige spelers? Wat betekent dat voor de onafhankelijkheid van boeren en tuinders, en de consument?' LTO heeft Brussel gevraagd om grondig te kijken naar de gevolgen voor innovatie en duurzaamheid door deze megafusies. Hiervoor heeft het ook een analyse gemaakt van de Nederlandse markt voor gewasbeschermingsmiddelen en zaden. Die heeft ze ingediend bij het DG Mededinging van de Europese Commissie.

quote:

Chinese wapenwedloop in volle gang

Tijdens een wapenshow in Zhuhai werd het gevechtsvliegtuig Chengdu J-20 gepresenteerd. Foto China Daily/Reuters

China besteedt dit jaar 215 miljard dollar (2% van het BNP) aan militaire uitgaven. Daarmee geeft het land na de Verenigde Staten het meeste uit aan militaire zaken. De Chinese wapenwedloop is met de ontwikkeling van gevechtsvliegtuigen en luchtdoelraketten ter waarde van 8 miljard dollar in volle gang. China en Rusland maakten zondag bekend dat volgend jaar al de eerste vier van 24 Sukhoi SU-35 aan de Chinese Volksbevrijdingsluchtmacht zullen worden geleverd. De SU-35 is in staat om de radar op een dwaalspoor te brengen en kan ook worden ingezet tegen doelen op zee en op land.

Militaire analisten verwachten dat China op middellange termijn in de luchten boven de aangrenzende zeeën het overwicht heeft over Japan en ook in staat is de Amerikaanse luchtmacht te weerstaan. Een ingrijpend gemoderniseerde Chinese luchtmacht zal dan in staat zijn desgewenst de in 2013 ingestelde luchtverdediging-zone (air defense identification zone) boven de Oost-Chinese Zee af te sluiten. De autoriteiten in Beijing overwegen een soortgelijke zone in te stellen boven de Zuid-Chinese Zee.

Commander in chief
Hervorming van de Chinese strijdkrachten is een van de belangrijkste politieke projecten van de Chinese president en partijleider Xi Jinping die onlangs ook de titel 'commander in chief' aan zijn functies toevoegde. China besteedt dit jaar 215 miljard dollar aan militaire uitgaven, gelden die gebruikt worden voor grootscheepse reorganisaties, nieuwe vliegdekschepen, gevechtsvliegtuigen en cyberoorlog-technologie. Ook ontwikkelt China zelf nieuwe gevechtsvliegtuigen, zoals vorige week bleek bij de onthulling van de J-20, het eerste Chinese gevechtsvliegtuig met zogeheten 'stealth'-capaciteit. Het leven van Xi Zongxun, de vader van de huidige president, is getekend door de roerige geschiedenis van China in de vorige eeuw. Vader Xi was een revolutionair van het eerste uur, een van de getrouwen van de grote roerganger Mao Zedong. Zoals veel anderen viel hij aan het begin van de jaren zestig in ongenade, omdat hij pleitte voor economische hervormingen. Hij dreigde zelfs geëxecuteerd te worden maar Mao Zedong spaarde persoonlijk zijn leven. Dat was allemaal niks voor Xi Jinping. Een anonieme jeugdvriend van Xi Jinping omschrijft hem in een vertrouwelijk rapport voor Amerikaanse diplomaten als iemand die niet dronk, niet over vrouwen praatte en altijd wat afstand hield. Hij trouwde, maar scheidde snel weer na een huwelijk dat volgens ingewijden vooral uit geruzie bestond. Xi's brandende ambitie om carrière te maken in de partij is ontstaan tijdens een verblijf in de provincie aan het begin van de jaren zeventig. Hij koos bewust voor functies in de regio om aan zijn machtsbasis te werken. Daar verdiepte hij zich in het marxisme, terwijl zijn vrienden in de stad liever westerse literatuur lazen.

Maar Xi kijkt verder dan het marxisme. Volgens jeugdvrienden had hij belangstelling voor het Indiase boeddhisme, vooral voor de mystieke kant van dit geloof. Hij verdiepte zich ook in de Chinese bewegingsleer Qi Gong en bezocht boeddhistische heilige plekken, zoals de berg Wutai Shan. Maar het uiten van religieuze gevoelens is riskant voor de leider van het atheïstische, in naam nog altijd communistische land. Zeker is dat Xi niet zal tornen aan de basis van het communistische China. Sinds zijn tijd in de provincie is er voor de huidige president maar één doel: een sterk land onder de leiding van een sterke partij. Xi heeft al in zijn jeugd geleerd hoe hard dit regime kan optreden, en hij heeft ervoor gekozen om eraan mee te werken en het zelfs te versterken - in tegenstelling tot veel van zijn jeugdvrienden.

In die gevangenissen hebben de afgelopen jaren heel wat mensen gezeten die bij Xi en de partij in ongenade zijn gevallen. Ook veel journalisten en activisten, zoals advocaten die zich inzetten voor gewone mensen die in China vaak rechteloos blijken te zijn als ze in conflict komen met de autoriteiten. 'Macht komt uit de loop van een geweer', zei Mao Zedong al. En die harde waarheid heeft Xi in zijn oren geknoopt. Hij heeft het leger gemoderniseerd en versterkt. Hij heeft de claim van zijn land op de Zuid-Chinese Zee kracht bijgezet door daar eilandjes te laten opspuiten waar havens en landingsbanen op zijn gebouwd. Zo zal Xi, weinig spraakzaam en altijd bedachtzaam, zich ook tijdens zijn bezoek aan Trumps buitenverblijf Mar-a-Lago koest houden. Van hem hoeven we geen ondoordachte tweets of gekke uitspraken te verwachten. Hij zoekt geen ruzie met de vrije pers, maar laat journalisten gewoon opsluiten. Xi is 'rond van buiten maar vierkant van binnen', zoals de Chinezen zeggen: hij komt vriendelijk over, maar kan keihard zijn als dat nodig is.

Wie denkt dat Mao's rode boekje 'maolaria' uit een vervlogen tijdperk is, heeft het mis. China's huidige president Xi Jinping borduurt vrolijk verder op wat Mao is begonnen, met zijn eigen 'verzamelde politieke werken'. Prominent uitgestald in iedere Chinese boekhandel. Omdat het moet van de Communistische Partij van China, niet omdat de boekwinkels zelf per se zo patriottistisch/nationalistisch zijn.

Volgens Xi is het tussenkomen van andere landen de grootste bedreiging van de veiligheid en stabiliteit. De bemoeienissen van de Verenigde Staten in de Zuid-Chinese Zee kan de president dan ook niet op prijs stellen. 'We zijn niet bang voor moeilijkheden', zegt hij. De Chinese bewoners krijgen het nationalisme al van jonge leeftijd mee op school. Een groot deel van de bevolking staat dan ook achter de president. De conflicten overstijgen de specifieke problemen rond de Zuid-Chinese Zee. China ontwikkelt steeds meer als dominante wereldmacht, die de nodige internationale autoriteiten niet erkent.

Ook in het Zuidoost-Aziatische gebied wil hij de ontwikkeling vooruithelpen met China als grootste investeerder. Hij creëerde een nieuwe ontwikkelingsbank om de hoofdpositie van het door het Westen gedomineerde Internationale Monetaire Fonds en de Wereldbank tegen te gaan. Ook bevorderde hij de positie van de financiële instelling de Aziatische Infrastructuurinvesteringsbank. Bovendien wil hij een nieuw Aziatisch veiligheidssysteem organiseren zonder de VS, volgens CFR. 'Het is aan de mensen van Azië om de zaken van Azië te beheren, de problemen van Azië aan te pakken en de veiligheid in Azië te verzekeren.' Verder stapte hij over van de eenkindpolitiek naar de tweekindpolitiek en pakte hij het "hukou"-registratiesysteem aan, dat de verblijfplaats van de bewoners bepaalt. Hij verminderde de administratieve omslachtigheid van de Chinese bureaucratie. Ook lanceerde hij een campagne om luchtvervuiling tegen te gaan. Xi's vertrouwen in het succes van zijn land blijkt uit zijn uitspraken over de 'Chinese renaissance' en de 'Chinese droom' tijdens zijn eerste toespraak als president in 2013.

Hij wil de overheid dichter bij de mensen brengen, schrijft de Britse omroep BBC. Zo wil hij de excessen en privileges van de CCP indijken om onrust te vermijden. Voor zijn presidentschap had hij zelfs gezegd dat het volk de macht moest krijgen bij problemen die de overheid niet kon aanpakken. Xi kreeg de bijnaam 'Xi Dada', 'Papa Xi' of 'Oom Xi' om hem af te schilderen als een sympathieke en respectabele leider. Recent kregen de Chinese media het bevel de bijnaam niet meer te gebruiken, vermoedelijk om de negatieve associaties te vermijden. Het kan ook dat de president vooral een serieuzer imago wil. Veel mensen gebruiken de bijnaam namelijk sarcastisch. Zo ondermijnen ze de status van de president. Alleen Xi's 24-jarige dochter Mingze, die aan Harvard afstudeerde, mag hem waarschijnlijk als enige nog 'papa' noemen. Tevens is Xi een groot voorstander van het opkweken van staatsbedrijven als nationale kampioenen die internationaal kunnen concurreren. Xi Jinping zal dit jaar waarschijnlijk voor een tweede termijn van 5 jaar worden herkozen door het politbureau om zijn beleid voort te zetten. Hoewel veel economisch beleid door premier Li Keqiang wordt uitgestippeld en geïmplementeerd: een hooggeleerde econoom die door westerse economische leermeesters is beïnvloed.

China is nu na de VS het land dat het meest uitgeeft aan militaire zaken en is op de ranglijst van het Stockholm International Peace Institute de op twee na grootste importeur van militaire technologie. Militaire analisten denken ook dat Rusland China graag wil helpen bij het uiteindelijk verdrijven van de VS uit de zeeën die aan China grenzen

Schizofreen
Als het tussen die twee misgaat, moet voor de wereldvrede het ergste worden gevreesd. Hun relatie is schizofreen. Economisch vullen ze elkaar goed aan, op sommige gebieden zijn ze zelfs op elkaar aangewezen, en ze hebben grote gemeenschappelijke belangen. In de geopolitieke arena daarentegen zijn ze elkaars vinnige concurrenten. Achter hun strijd om de hegemonie gaan niet alleen botsende nationale ego's schuil, maar ook formidabele etnische, culturele, historische, sociale en politieke verschillen.

Toen in 1776 de Amerikaanse onafhankelijkheid werd uitgeroepen had China al een paar duizend jaar geschiedenis achter de rug. Voor de Chinezen is Amerika een extreem late laatkomer, een start-upnatie. In de Chinese naam voor Amerika is alleen de tweede lettergreep overgebleven, getranscribeerd als mei (mooi). Daaraan is het woord guo (land) vastgeplakt, en het resultaat is Meiguo, 'Mooiland'. China's eerste politieke kennismaking met Mooiland was geen onverdeeld genoegen. Een Chinese diplomaat die in 1844 met de Amerikanen onderhandelde omschreef hen als onwetend en buitengewoon simplistisch. Hij raadde zijn landgenoten aan in hun omgang met dat onbeschaafde volkje heel eenvoudige taal te gebruiken.

In wezen is die negatieve opvatting niet veranderd. Zeker, Chinezen zijn gek op de Amerikaanse technologie, Hollywood en Silicon Valley, ze imiteren de Amerikaanse (wan)smaak op allerlei gebied, als het even kan sturen ze hun kinderen naar een peperdure Amerikaanse universiteit, en een Chinees die wat wil worden in het leven neemt een Engelse naam aan. Maar tegelijk hebben de Chinezen een diep wantrouwen jegens de Amerikanen. Ze haten hun zendingsdrang, hun pretentie dat modernisering hetzelfde is als amerikanisering en democratisering, hun naïeve overtuiging dat de rest van de wereld achter loopt en dat alle niet-Amerikanen slechts door één gedachte worden bezield: willen worden als zij.

Kwestie Taiwan
China kreeg een permanente zetel in de VN-Veiligheidsraad. De Amerikanen waren er vast van overtuigd dat Chiang Kai-shek aan de macht zou blijven en een betrouwbare Amerikaanse bondgenoot zou worden. Het liep anders. De in de Chinees-Japanse oorlog (18 miljoen doden) onderbroken Chinese Burgeroorlog (6 miljoen doden) laaide weer op in 1945, en in 1949 koos Chiang het hazenpad naar Taiwan. Daarmee werd de kwestie-Taiwan geboren - die onder Trump opnieuw acuut is geworden. De overwinning van Mao werd in de Verenigde Staten 'het verlies van China' genoemd, alsof China voordien Amerikaans eigendom was geweest.

In 1949 vluchtte Chiang naar het eiland Taiwan, waar hij en ongeveer 2 miljoen volgelingen die hem achterna waren gekomen, zich vestigden. De Republiek China bleef voortbestaan op Taiwan, en de facto zetel van Republiek China werd Taipei (de jure was Nanking nog steeds de hoofdstad). In 1950 werd Chiang opnieuw als president van China "verkozen". Met de hulp van de Verenigde Staten wist Chiang zich te handhaven op Taiwan. Hij bouwde het leger opnieuw op met de hoop om het vasteland van China te heroveren op de communisten. Tot 1971 werd de regering van de Republiek China als de enige legitieme vertegenwoordiger van China gezien door de grote mogendheden. Pas in 1971 erkende de VS de Volksrepubliek China als soeverein land, ruim 20 jaar na de stichting van de Volksrepubliek in 1949. Toen pas nam de communistische regering in Peking de permanente zetel in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in. Deze was tot op dat moment door de regering in Taipei bezet. De protesten van de regering van de Republiek China mochten niet baten.

In februari 1972 ontving de rasideoloog Mao Zedong de aartsimperialist Richard Nixon in Peking. Het werd de 'week die de wereld veranderde'. Hoewel in China de Culturele-Revolutieslogan 'Verbrijzel het Amerikaans imperialisme' nog nagalmde, was Mao pragmaticus genoeg. Nixon en zijn nationale veiligheidsadviseur Kissinger gaven hem die steun graag, in ruil voor China's hulp om de Vietnamoorlog te beëindigen. Sindsdien is er maar één andere Amerikaan in wie de communistische leiders evenveel vertrouwen hebben als destijds in Edgar Snow: Henry Kissinger. De nu 93-jarige Kissinger is de China-adviseur van de wonderboy Jared Kushner, die door zijn schoonvader Donald Trump belast is met de oplossing van ongeveer alle wereldproblemen.

Mao Zedong
Waarschijnlijk de eerste Amerikaan die Mao leerde kennen was de journalist Edgar Snow, de eerste westerling die berichtte over de communistische boerenopstand, en dat deed hij met grote sympathie. Eenmaal aan de macht verbrak Mao de diplomatieke relaties met de VS en confisqueerde hij alle Amerikaanse bezittingen. Voor Amerikanen die zich die dagen in China waagden was het heel moeilijk om niet ontmaskerd te worden als agenten van het imperialisme. Chinezen die contact hadden met buitenlanders, speciaal Amerikanen, werden vaak door hun buurtcomité aangegeven. Het idee dat de VS erop uit zijn de Chinese communistische partij te onttronen was bepaald niet uit de lucht gegrepen, maar het werd wel een obsessie, en die is de laatste jaren alleen maar verhevigd.

Achter kritiek, protestacties of pleidooien voor politieke hervormingen worden al snel 'vijandige buitenlandse krachten' ontwaard, jargon voor een westerse, bij voorkeur Amerikaanse samenzwering tegen China. Genoemde krachten zouden in China infiltreren via universiteiten, media, mensenrechtengroepen en andere ngo's. Dat verklaart mede de strenge controle op die organisaties. Critici worden vaak afgeschilderd als buitenlandse agenten die tegen de nationale belangen in gaan en dus landverraders zijn. Vraag maar aan, bijvoorbeeld, Liu Xiaobo (Nobelprijs voor de vrede, 2010), die in 2009 elf jaar cel kreeg. Liu is gevangengezet in Liaoning in het noordoosten van China, de regio waar hij vandaan komt. Zijn vrouw mag hem daar één uur per maand bezoeken. In Hongkong kregen de stichters van de jonge onafhankelijkheidspartij het routinelabel 'westerse agenten' opgeplakt.

Korea-oorlog
Mao Zedong was in 1950 een jaar aan de macht toen hij troepen naar Korea stuurde om te vechten tegen de Amerikanen. Hij wilde koste wat het kost voorkomen dat de Noord-Koreaanse troepen van de communistische leider Kim Il-sung door de Amerikanen en de Zuid-Koreanen werden ingemaakt. Het leger van de VN boekte terreinwinst in de oorlog en wist Noord-Korea terug te dringen tot boven de 38e breedtegraad, de oorspronkelijke grens. China voelde zich bedreigd door de opkomst van westerse invloed aan zijn grenzen en besloot in te grijpen om zijn machtspositie in de regio te behouden. Het liet 's nachts ongeveer 200.000 soldaten te voet naar Noord-Korea marcheren, waardoor deze door verkenningsvliegtuigen moeilijk te zien waren. De Amerikaanse generaal Douglas MacArthur onderschatte de kracht van het Chinese leger en de kans dat China aan de oorlog deel ging nemen. De Koreaoorlog is bijna gewonnen, stelt MacArthur in zijn hoofdkwartier in Tokio, 2500 kilometer verderop, vast. Er zijn misschien een paar Chinezen die meevechten, maar dat doet niet ter zake. Het offensief moet doorgaan. Hij grijpt meteen in als hij een rapport onder ogen krijgt waarin de CIA meldt dat er 300.000 Chinese soldaten aan de rivier de Yalu, de grens met Noord-Korea, staan. Op 1 november 1950 was de eerste confrontatie tussen China en de VS tijdens de Slag bij Unsan. Het ene na het andere paniekbericht van de VN-troepen komt via de radio binnen. Het 9e Infanterieregiment van de VS ontvangt wanhopige oproepen van alle eenheden: 'Ze zitten overal', 'telkens wanneer we een aanval afslaan, komen er meer', 'we kunnen ze niet veel langer tegenhouden, het zijn er te veel', 'dit is misschien wel het laatste bericht dat jullie van ons krijgen.' Veel VN-soldaten worden die nacht nog in hun slaapzak door de Chinezen doodgeschoten.

MacArthur wil tientallen atoombommen inzetten. Het bestaat uit 34 doelen in China waar hij atoombommen op wil gooien. De generaal ontketent liever de Derde Wereldoorlog dan dat hij toegeeft dat hij ernaast zat. Truman heeft MacArthur een spreekverbod opgelegd, maar in de maanden die volgen houdt deze toch een aantal persconferenties, waar hij van leer trekt tegen de 'zwakke leiders' van de VS. Tot op heden was dat de laatste keer dat Chinezen en Amerikanen elkaar op het slagveld troffen. De Koreaanse Oorlog (1950-1953) leidde tot een militaire patstelling en vervolgens tot een wapenstilstand. Vrede werd er nooit gesloten.

In 1955 geeft Mao Zedong opdracht voor de ontwikkeling van Chinese kernwapens. Mao denkt dat een kernmacht de jonge Volksrepubliek diplomatiek meer gewicht geeft en de Amerikanen op afstand zal houden bij een mogelijk conflict met Taiwan. Aanvankelijk steunt het programma zwaar op hulp van de Sovjet-Unie. De Sovjets leveren de technologie voor een kernbom en ballistische raketten in ruil voor Chinees uranium voor zijn eigen kernwapens. Maar het programma loopt vertraging op door de breuk met de Sovjet-Unie in 1959. De Chinese wetenschappers gaan zelfstandig door met 'project 596', maar het duurt tot 16 oktober 1964 voordat de Volksrepubliek zijn eerste succesvolle kernproef uitvoert. De eerste Chinese bom had een kracht van 22 kiloton TNT. Ter vergelijking: de bom op Hiroshima had een kracht van 15 kiloton. In de jaren daarna zijn er nog eens 44 kernproeven in het noordwesten van China. In 1980 vindt hier de laatste bovengrondse kernexplosie ter wereld plaats; daarna worden er nog 22 ondergrondse kernproeven gehouden. De Japanse wetenschapper Jun Takada berekende dat de straling van de proeven een vervroegde dood voor ongeveer 190.000 mensen heeft betekent. Hierdoor heeft China een nucleaire arsenaal van 200 a 400 atoomwapens kunnen opbouwen. China doet nog iets anders: in 2005 publiceert het ministerie van buitenlandse zaken een witboek waarin het Chinese kernwapenbeleid wordt uitgelegd. Daarin staat dat China nooit als eerste atoombommen zal inzetten en dat het nooit kernwapens zal gebruiken tegen landen die daar zelf niet over beschikken. Het zijn natuurlijk maar woorden, maar China is de enige nucleaire macht ter wereld die dit voornemen heeft uitgesproken.

Nu Noord-Korea over kernbommen en lange-afstandsraketten beschikt en dreigt die te gebruiken tegen de VS, Japan en Zuid-Korea is een bruuske schending van de wapenstilstand lang niet uitgesloten. Noord-Korea is Trumps meest acute buitenlandprobleem omdat het Amerikaanse vasteland binnenkort onder bereik komt van Noord-Koreaanse atoombommen. De Amerikaanse raketaanval op Syrië eerder deze maand heeft Noord-Korea misschien wel terecht uitgelegd als een waarschuwing aan het eigen adres. Trump wil dat China het regime van Kim Il-sungs kleinzoon tot de orde roept, maar ondanks alle Noord-Koreaanse provocaties durft Peking zijn allesbeslissende steun aan Pyongyang niet in te trekken, want anders valt het regime en winnen de Amerikanen alsnog.

Openstelling
Na een ruim 2000 jaar lange isolement ging China langzaam open voor de buitenwereld. China's openstelling trok zowel buitenlandse investeringen als buitenlandse ideeën aan. Met het eerste was de overheid heel blij, met het laatste minder. Maar het overwaaien van die vreemde denkbeelden was niet te vermijden, meende Deng Xiaoping, de opvolger van de in 1976 overleden Mao Zedong, want als je de ramen van je huis open zet, komen er helaas ook vliegen binnen. Als vliegen hinderlijk worden, mep je ze dood, aldus Deng (1904 - 1997). Toen de op het Tiananmenplein kamperende studenten pal tegenover het reusachtige portret van Mao Zedong een tien meter hoge 'Godin van de Democratie' oprichtten, was de maat voor de partij vol. De protestbeweging kon daardoor worden weggezet als een Amerikaanse samenzwering tegen China. Het bloedbad dat volgde deed de internationale media gruwen. Deng heeft sinds de jaren vijftig gepleit voor een pragmatisch economisch beleid en was tegen de rigide planmatige politiek van Mao Zedong. Hij trotseerde zelfs Mao, die volgens de overlevering klaagde dat Deng hem nooit vertelde waarmee hij bezig was en hem, de partijleider, behandelde als 'een gestorven voorouder'. Deng nam deel aan Mao's historische Lange Mars (1934-35), vocht jarenlang actief tegen het Japanse leger en de troepen van Chiang Kai-shek tijdens de Chinese burgeroorlog.

De Lange Mars was een mars van Mao Zedong en ongeveer 130.000 Chinese communisten van het Rode Leger in 1934. De mars liep van Jiangxi naar Yan'an in Shaanxi. Tienduizenden overleefden de tocht niet. De Jiangxi Sovjet, waartoe Mao behoorde, was in 1934 door de Nationalisten omsingeld. Besloten werd dat iedereen die communist was en in staat was te lopen, een mars zou maken naar Yan'an, omdat dat gebied ontoegankelijker en makkelijker te verdedigen was. Bovendien legden de Nationalisten de strop steeds strakker om hun nek in het zuiden. Een groep van ongeveer 100.000 tot 130.000 personen verzamelde zich en brak door de omsingeling heen. Volgens de Britse wandelaars Ed Jocelyn en Andy McEwan, die de tocht in 2003 na 384 dagen volbrachten, was die Lange Mars zo'n 6000 kilometer. Verscheidene incidenten vonden plaats. De tienduizenden Tibetanen van de Chinese provincie Sichuan waren bijvoorbeeld niet blij met het Rode Leger, en begonnen een guerrilla vanuit de bossen.

Chiang Kai-shek maakte gebruik van de Lange Mars. Krijgsheren van provincies die het Rode Leger zagen aankomen sloeg namelijk de schrik om het hart, waarna ze maar wat graag Chiang als meerdere erkenden. De communisten werden voortdurend opgejaagd door de politie die onder leiding stond van de nationalisten die de communisten en alle communistische invloeden als een bedreiging zagen. Ook Chiangs troepen joegen ze heel China door. Soms werden ze gebombardeerd door Chiangs kleine luchtmacht. Bij de rivier de Dadu wisten de communisten een hangbrug te veroveren. Volgens de officiële versie hadden de Nationalisten de planken weggehaald en hielden ze de brug onder schot met mitrailleurs. Communistische zelfmoordcommando's wisten via de kettingen naar de overkant te klimmen en deze mitrailleursnesten uit te schakelen. De brug werd hersteld en de Roden konden aan een dreigende omsingeling ontsnappen.

Onlangs is ook bekend geworden dat Chiang Kai-shek nooit achter Mao heeft aangezeten. Dit omdat de zoon van Chiang Kai-shek in Moskou "vast" werd gehouden door de Russen. Hij dacht dat als hij zou ingrijpen, de Russische communisten zijn zoon de nek om zouden draaien. Chiang nam actief deel aan de Xinhai-revolutie die zich in twee stadia voltrok: in 1911 werd China een constitutionele monarchie en in 1912 een republiek. Sun Yat-sen werd de eerste president, maar moest dit ambt spoedig afstaan aan de laatste premier van de Qing-dynastie, generaal Yuan Shikai. Yuan Shikai bleek niet in staat het land krachtig te leiden en spoedig na diens aantreden in 1912 viel China uiteen in diverse kleinere en grote gebieden onder leiding van talloze krijgsheren. Deze situatie zou tot 1949 duren. De krijgsheren waren voormalige generaals en officieren die jarenlang in dienst stonden van de laatste Qing-Keizer. De Qing-dynastie was de laatste dynastie van het Chinese Keizerrijk die in 200 voor Christus door de Gele Keizer Qin Shi Huangdi werd opgericht nadat hij alle Strijdende Staten had veroverd. De tombe van Qin Shi Huangdi is per toeval in de jaren 70 herontdekt. Het is dermate groot dat men nog steeds bezig is met graven en conserveren van het erfgoed. Dat niemand wist waar hij begraven was komt omdat hij alle mensen die aan zijn tombe hadden gewerkt direct liet afslachten zodat zijn rustplaats onbekend zou blijven. Huangdi was bang om te sterven en liet daarom zijn beste elixers werken aan een drank dat hem onsterfelijk zou moeten maken. Hij stierf aan gif omdat iemand hem wijs maakte dat het hem onsterfelijk zou maken. De Mongoolse krijgsheer Djenghis Khan deed hetzelfde. Iedereen die wist waar zijn laatste rustplaats was werd afgemaakt. Waardoor tot op de dag van vandaag onbekend is waar hij ligt begraven. Op 6 oktober 2004 ontdekten Japanse en Mongoolse archeologen het waarschijnlijke paleis van Dzjengis Khan, 250 kilometer ten Oosten van hoofdstad Ulaanbaatar op de Mongoolse steppe. Het graf zou zich nabij dit paleis bevinden, maar is nog altijd niet gevonden.

In de Chinese cultuur is het vereren van voorouders een belangrijke traditie. Zoals ik eerder al aangaf worden overleden dierbaren in China drie keer per jaar voorzien van voedsel en een financiële bijdrage, om zich mee te redden in het hiernamaals. De enige dag in het jaar waarop daarbij het graf wordt bezocht, is Qingmíng Jié. Deze dag valt op de honderdvijfde dag na de winterzonnewende, wat omstreeks Pasen is. Dit jaar viel Qingming Jie op 4 April, maar omdat het op die dag enorm druk is op de begraafplaatsen, is het in Beijing gebruikelijk om een paar dagen eerder te gaan. En zo togen wij (Zhang Yang, zijn moeder en ik) afgelopen weekend naar de begraafplaats van Shahe, om de vader van Zhang Yang de jaarlijkse eer te bewijzen. Zhang Yang maakte een kleine kuil in de grond, en legde daarin een tweede stapel nepgeld. Dit verbrandde hij vervolgens, zodat zijn vader in het hiernamaals kan kopen wat hij nodig heeft. Voor de grafheuvel stak Zhang Yang's moeder twee bosjes plastic bloemen in de grond, en zette daarbij fruit neer, een flesje van de sterke drank die haar man altijd graag dronk, koeken en wat vlees. Ze strooide er wat sigaretten tussen, stak er één op en stak die bij de bloemen in de grond.

http://www.curioctopus.nl(...)steeds-voor-raadsels

Tombe Chiang kai-shek (1887 - 1975), his last restplace in Taipei, Taiwan

Ook stond Deng Xiaoping achter de Grote Sprong Voorwaarts (1957-1960), het programma waarmee Mao Zedong, door alles volledig op de zware industrie te richten, China in een mum van tijd op het niveau van Groot-Brittannië wilde brengen. Het rampzalige plan leidde tot hongersnoden, naar schatting dertig miljoen hongersdoden en economische ontreddering. Later heeft Deng de campagne 'een enorme vergissing' genoemd, en begon hij met zware economische hervormingen nadat hij de macht greep.

Na een korte inzinking vanwege het bloedbad van Tiananmen bloeiden de relaties tussen Amerika en China op, tot wederzijds voordeel. Nog nooit hebben de Amerikanen zo weinig hoeven te betalen voor hun huis-tuin-en-keukenspullen, en nog nooit heeft een land zo veel verdiend aan zijn export als China, vooral na het slechten van de tariefmuren dankzij de toetreding tot de Wereldhandelsorganisatie in 2001. Dat boezemde Amerika aanvankelijk geen angst in, integendeel, het zou 'voor China's 1,2 miljard burgers het zaad van de vrijheid zaaien', wist Robert Rubin, die onder Clinton minister van Financiën was geweest. Amerika was er zeker van dat China door zijn steeds grotere deelname aan het wereldhandelssysteem democratisch zou worden. President Clinton had het zelf gezegd: de openbreking van het Chinese politieke systeem is 'onvermijdelijk, even onvermijdelijk als de val van de Berlijnse Muur was'. President George W. Bush zei het hem na: 'Drijf vrijuit handel met China, en de tijd staat aan onze kant.'

Het was de tijd waarin de Amerikanen nog onvoorwaardelijk geloofden dat een land zich maar langs één weg kon ontwikkelen: de weg die leidt naar de liberale democratie. Volgens de gangbare Amerikaanse opvatting was het autoritaire Chinese politieke systeem intrinsiek slecht en daarom gedoemd tot de ondergang. De snel uitgedijde Chinese middenklasse zou als één man democratie gaan eisen. Economische modernisering zou automatisch leiden tot politieke liberalisering, een open economie automatisch tot een open maatschappij. Een democratisch en volop kapitalistisch China zou zich zeker in de bestaande, dat wil zeggen westerse, wereldorde inpassen en dus geen gevaar vormen voor de Amerikaanse wereldhegemonie. Daarnaast was er natuurlijk het nieuwe, onfeilbare democratiseringswapen: internet.

Anders gelopen
Het is anders gelopen. Geen land heeft zo veel geprofiteerd van de globalisering als China, maar dat heeft de liefde van de Chinezen voor de democratie niet vergroot, integendeel. De Chinezen willen hun eigen politieke systeem uitdokteren en alles wijst richting een politieke meritocratie. Nog niet zo lang geleden waren de Amerikanen ervan overtuigd dat de globalisering alleen maar winnaars zou opleveren. Wie daar anders over dacht werd weggezet als oud-linkse antiglobalist. Wat ook heel anders is uitgepakt is de voorspelling over het democratiserende effect van internet. China ontwikkelde een geraffineerd en zeer efficiënt censuursysteem waarin activistische westerse kranten als The Guardian en BBC effectief worden geweerd om de geesten van de Han-Chinezen gezond te houden. Deze Great Firewall of China heeft de razendsnelle ontwikkeling van internet in het geheel niet gehinderd. Maar de lust om politiek gevoelige onderwerpen aan te snijden is de Chinezen vrijwel compleet vergaan. Des te meer gebruiken ze internet om spelletjes te spelen, aankopen te doen bij e-commerce-giganten als Alibaba en hun vaak verwoede nationalisme te ventileren. Het Chinese censuursysteem is al doorverkocht aan andere staten. Geen land ter wereld is verder met het controleren en filteren van internet dan China. Deze grote firewall moet nu volgens The Guardian leiden tot een Russische variant, het Rode Web genaamd. Voor de Russen is er momenteel geen andere optie dan Chinese zwaargewichten in het hart van hun IT-operatie te zetten, zo schrijft de Britse krant The Guardian op basis van bronnen binnen de Russische IT-sector.

Sinds ze elkaar economisch omhelsden, begrepen zowel Chinezen als Amerikanen dat ze bij een militair conflict niets te winnen hadden. Vier keer laaiden de militaire spanningen even op, maar steeds liep het met een sisser af. Als regel test China een nieuwe Amerikaanse president uit met een militaire actie. Trump kreeg zijn test nog vóór zijn aantreden, toen in internationale wateren in de Zuid-Chinese Zee een snel Chinees militair bootje een onderwaterdrone wegsnaaide vlak voordat die op zijn basis, een Amerikaans marineschip, zou terugkeren. Twitteraar Trump was woedend over deze 'unpresidented (sic) act'. Hij zei dat de Chinezen die drone mochten houden, maar na een paar dagen werd het apparaat teruggegeven in een geheel door China geregisseerde ceremonie.

Naarmate China zich economisch en militair verder ontwikkelde was er steeds minder reden om zich gedeisd te houden. Barack Obama onthield zich, heel opmerkelijk, tijdens zijn campagne van goedkoop gescheld op China en maakte na zijn aantreden duidelijk dat hij de opkomst van de Volksrepubliek toejuichte. De Chinese leiders vermoedden in die uitgestoken hand een teken van zwakte. Ze hadden al grote twijfels over Amerika's mondiale leiderschap vanwege de rampzalige oorlogen in Afghanistan en Irak en de kredietcrisis die Amerika zichzelf had aangedaan.

Toen de Volksrepubliek ernstig werk begon te maken van haar claims op de Zuid- en Oost-Chinese Zee reageerde Washington met de pivot to Asia (zwenking naar Azië). Met dit project, in 2011 aangekondigd door minister Hillary Clinton van Buitenlandse Zaken, benadrukten de VS dat ze een Pacific-mogendheid zijn en dat ze een dam willen opwerpen tegen de opkomst van China. Dat moest gebeuren door een verhoging van Amerika's militaire aanwezigheid in het Pacific-gebied, het aanhalen van de militaire banden met oude en nieuwe bondgenoten en de stichting van het Trans-Pacific Partnership (TPP), een grote door Amerikaanse multinationals gedomineerde vrijhandelszone waar China buiten zou worden gehouden. Dit alles moest de Chinezen duidelijk maken dat de verzwakking van Amerika een sprookje was, en tegelijk de bondgenoten in de regio geruststellen dat ze nog altijd op hun grote Amerikaanse broer konden rekenen.

Er is van de pivot weinig terechtgekomen. Amerika's militaire aandacht werd opgeëist door Rusland, Iran en het Midden-Oosten, en het TPP werd door isolationist Trump direct na zijn inauguratie van tafel geveegd. Amerika's weigering om deel te nemen aan de door China opgerichte en gedomineerde Asian Infrastructure Investment Bank getuigde van weinig visie en veel angst voor de opkomst van de nieuwe wereldmacht in het Oosten. Als Hillary Clinton president was geworden, zou ze ongetwijfeld de indamming van China met nieuwe energie hebben aangepakt en zouden de relaties steeds meer gespannen zijn geraakt. Trump daarentegen gaf tijdens zijn campagne de indruk dat hij zich wilde verschansen in Fort Amerika en de wereld aan zichzelf wilde overlaten.

Wie daarin geloofde, is van een koude kermis thuisgekomen. De oude imperialistische inborst is niet alleen niet veranderd, maar nog verbetener geworden, met meer superioriteitsgevoel en minder zendingsdrang. Zeker, er zijn notoire verschillen binnen Trumps entourage. Schoonzoon Jared Kushner gaat door voor een globalist die alleen geïnteresseerd is in zaken, het doet er niet toe met wie, terwijl huisideoloog Steve Bannon zowel het politieke systeem van de Verenigde Straten als de rest van de wereld kapot wil maken en een oorlog met China voor onafwendbaar houdt. Met de beschieting van het Syrische vliegveld heeft Trump de wereld duidelijk gemaakt dat America first ook in militaire zin moet worden uitgelegd.

Trump wil de Amerikaanse militaire aanwezigheid in de wereld scherp opvoeren 'zodat Amerika weer oorlogen kan winnen'. Daarvoor wil hij het Pentagon 54 miljard dollar extra toespelen, tien procent meer dan op het budget van 2016 en twee miljard meer dan de totale Russische defensiebegroting. Ook zouden er liefst zes vliegdekschepen bij moeten komen. Die zouden vooral moeten voorkomen dat China de belangrijkste zeemacht van Oost-Azië en de Indische Oceaan wordt. Niemand verwacht dat Amerika, met of zonder Trump, werkeloos blijft toekijken.

quote:

China gaat zijn eigen Wikipedia maken

Een nieuwe muur rijst op in China: de 'Chinese Muur van Cultuur'. Zo omschrijft de hoofdredacteur van het project de Encyclopedie van China. Deze encyclopedie, het 'Wikipedia van China', moet de traditionele Chinese cultuur, identiteit, wetenschap en kernwaarden van het land gaan verkondigen zodat de Chinezen daar altijd van doordrongen zijn. De overheid zoekt 20.000 mensen die de website willen gaan vullen met ruim 300.000 artikelen. De bedoeling is dat de Chinese encyclopedie volgend jaar online gaat. Yang Muzhi, de redacteur achter het project, noemt het nu al de 'Grote muur van cultuur'. Het is overigens niet de eerste online encyclopedie van China. Bedrijven als Baidu en Qihoo 360 hebben al eigen varianten, maar die zijn niets vergeleken met Wikipedia. Muzhi probeert daarentegen ook niet even goed te worden als Wikipedia. Hij wil het beter doen: "We hebben het grootste auteursteam met de hoogste kwaliteit ter wereld. Ons doel is niet om op hetzelfde niveau te komen, maar om ze in te halen."

Muzhi krijgt met zijn encyclopedie in ieder geval een flink publiek. In China zijn er namelijk 720 miljoen internetgebruikers, de grootste online populatie ter wereld. Maar door de strikte censuur is lang niet alles op het internet bereikbaar voor hen. Facebook en Twitter zijn bijvoorbeeld uit den boze, maar hun eigen variant Baidu mag wel.

In 2018 moet het online naslagwerk gevuld zijn met tienduizenden artikelen, geschreven door onder meer academici, schrijft de South China Morning Post. Het project is een reactie op 'andere encyclopedieën in de wereld waar het publiek bijdraagt aan de inhoud'. De nationale Chinese Academie van Wetenschappen moet garant staan voor de kwaliteit van 'moeilijke en complexe wetenschappelijke onderwerpen'.

Great Firewall
De 'encyclopedie van alles' moet dus de concurrentie aangaan met Wikipedia, dat in het land maar deels toegankelijk is. De meeste artikelen over wetenschap en technologie zijn volgens de South China Morning Post wel beschikbaar, maar bij politiek gevoelige onderwerpen komt de Chinese man of vrouw niet zomaar terecht.

Deze Great Firewall is een poging van de Chinese communistische partij om het internet naar eigen smaak te vormen. Deze week nog kondigde de overheid nieuwe regels aan. Vanaf 1 juli moeten door de overheid goedgekeurde medewerkers akkoord geven op artikelen over politiek, economie, het leger en opiniestukken.

Het internet is een van de belangrijkste punten in het vijfjarige plan van de communistische partij en de regering. Zo wil president Xi Jinping hard optreden tegen "online geruchten, schadelijke informatie, fout nieuws, valse media en valse verslaggevers die lekker teneur scheppen tegen China op basis van westerse idealen". Mensen die online nieuws willen publiceren, zullen daar in de toekomst ook een vergunning voor moeten hebben. De nieuwe maatregelen komen bovenop de huidige - en zeer strakke - regels. Zo worden buitenlandse websites, zoals Google en Facebook, momenteel al geblokkeerd.

Persvrijheid staat er wereldwijd belabberd voor, zo concludeert de liberale ngo Reporters zonder Grenzen (RSF) in haar jaarlijkse World Press Freedom Index. De ngo onderzocht 180 landen en stelt vast dat mediavrijheid een 'moeilijke' of 'heel ernstige' situatie kent in 72 landen, zoals China, Rusland, Turkije, bijna alle landen in het Midden-Oosten, Centraal-Azië en Centraal-Amerika. En alsof dat nog niet voldoende is, meten de onderzoekers ook nog serieuze problemen in twee derde van de Afrikaanse landen.

Zo blokkeerde de Turkse regering afgelopen zaterdag nog de toegang tot de online encyclopedie Wikipedia. Volgens het ministerie van Telecommunicatie voert Wikipedia een lastercampagne omdat het op zijn pagina's vermeldt dat Turkije samenwerkt met terroristische organisaties. Trump van zijn kant vierde afgelopen weekend zijn eerste honderd dagen presidentschap met een zware uithaal naar de media die volgens hem louter fake news verspreiden.

Facebookbaas Mark Zuckerberg spreekt aardig Chinees maar zijn netwerk blijft geblokkeerd. Hij oogste bewondering, omdat het uitzonderlijk is dat een topman van een groot Amerikaans bedrijf Mandarijn spreekt. Waarom slooft Zuckerberg zich zo uit? Ten eerste omdat hij een Chinees-Amerikaanse vrouw heeft. De twee hebben een kind. Hij heeft zich vijf jaar geleden op het Mandarijn gestort en kan inmiddels een aardig huis-keuken-tafel gesprek voeren met de Chinese oma van zijn vrouw. Maar er zit ook een zakelijk motief achter zijn China-obsessie: er liggen veel kansen in het land met 1,3 miljard inwoners. Niet zozeer in China zelf, want daar is Facebook geblokkeerd. Maar er zijn steeds meer Chinese consumentenbedrijven die buiten de landsgrenzen kijken en willen adverteren in nieuwe markten. Facebook is een uitstekende manier om dat te doen. Niet voor niets opende de socialenetwerksite vorig jaar een marketingkantoor in Beijing.

Als je medelijden zou moeten hebben met de Chinezen is het niet omdat ze Facebookloos door het leven gaan - er zijn Chinese alternatieven genoeg - maar dat hun online activiteiten continu geobserveerd worden. Sinds 2013 filtert de overheid nog intensiever dan voorheen op verdachte zoektermen en verwijdert berichten met een ongewenste politieke lading. Daar zit de werkelijke pijn voor Chinese internetgebruikers. Puur technisch gezien is het indrukwekkend dat China het glibberige, ongrijpbare internet weet te beperken. Alsof je pudding tegen een muur spijkert, luidt de Amerikaanse uitdrukking. De filtertechnologie is zo geavanceerd dat China het naar Cuba en Zimbabwe exporteert, meldde Reporters zonder Grenzen. Ook Rusland heeft interesse getoond in de filtertechnologie.

Een weekje achter The Great Firewall doet je beseffen dat er meer onder de zon is dan Google. De Chinezen gebruiken Baidu, WeChat en Weibo en ik heb nog nooit zoveel gebruikgemaakt van Bing als de afgelopen week. Dat komt omdat Microsofts zoekmachine zich wél wil conformeren aan de Chinese censuurregels. Ook Apple past zich aan, daarom werkt bijvoorbeeld Apple Maps hier wel en Google Maps niet.

Google en Facebook, de twee grootste advertentiebedrijven ter wereld, lopen een enorme advertentiemarkt mis: 1,4 miljard Chinezen, waarvan ruim de helft toegang tot internet heeft. Google en Facebook zien zichzelf als exponenten van de Westerse wereld en het vrije woord - dat is niet te verenigen met de Chinese cultuur. Maar ook de Westerse vrijheid van meningsuiting heeft grenzen. Webbedrijven draaien aan de knoppen van hun informatiestroom om geweld, porno en nepnieuws te weren. Google gaat de betrouwbaarheid van nieuwsberichten controleren met onafhankelijke factcheckers, YouTube belooft strenger te filteren op beledigende video's, Facebook geeft gebruikers de optie twijfelachtige posts te rapporteren. Kunstmatige intelligentie moet de rest van de aanstootgevende berichten eruit filteren - computers die ons de maat nemen. Dat is een lastige, waarschijnlijk onmogelijke klus. De Chinezen weten het: alsof je pudding tegen een muur probeert te spijkeren.

quote:

Het uitzicht is zo simpel vanuit Washington of Europa. Een boze kleine dikkerd met kernwapens en raar haar gijzelt zijn bevolking en bedreigt de wereld. Weg met hem! Wie nettere woorden gebruikt, stelt dat Kim Jong-un weg moet omdat hij 'irrationeel' handelt. Kijk maar naar hoe arm de Noord-Koreaanse samenleving is, de folkloristische aanbidding van leger en raketten, de onverklaarbare provocaties naar Zuid-Korea en de VS. Deze houding staat bij ons als doordacht te boek, terwijl iedereen die even verder denkt dan zijn neus lang is beter weet.

Een jaar geleden was ik bij een lezing van de Russische Andrei Lankov, mogelijk de beste Noord-Korea-analist ter wereld. 'Als ik de persoonlijke adviseur was van Kim Jong-un', stelde de vrolijke alumnus van de Kim Il-sung Universiteit in Pyongyang, 'zou ik hem adviseren om precies te doen wat hij nu doet.' En wat hij nu doet, in een notendop, is het land streng controleren, een zwarte economie en daarop gebaseerde corruptie laten groeien in Pyongyang en in hoog tempo doorbouwen aan een nucleair arsenaal en de raketten om die op Japan en het westen van de VS te kunnen gooien.

Is dat cynisch? Ja natuurlijk, bekeken vanuit de doorsnee Noord-Koreaan. Maar 'irrationeel'? Kim Jong-un heeft zijn situatie geërfd, niet gemaakt. Een simpele blik op de recente geschiedenis leert hem wat een dictator wel en niet moet doen. Niet: snel je land liberaliseren, zoals Gorbatsjov, of slap optreden bij protest, zoals Honecker. Niet: een pact sluiten met de VS zonder garanties, zoals Mubarak. Wel: zo snel mogelijk een kernbom. Elke dictator die er niet een heeft, loopt risico om op enig moment door te VS te worden weggebombardeerd en roemloos uit een hol te worden getrokken (Saddam Hoessein) of uit een rioolbuis (Kadhafi). Ondertussen blijft het regime wel het Saudische koningshuis, de meest gulle sponsor voor de verspreiding van islamitisch extremisme, gul beschermen. Dit laat de alarmbellen rinkelen in tal van niet-Westerse landen.

Ook vanuit China is het uitzicht anders dan vanuit hier. China zag na de Tweede Wereldoorlog in zeer verarmde en verhongerende status miljoenen Amerikaanse soldaten door zijn buurlanden lopen, van Vietnam tot Korea, en naar willekeur massaal onschuldige burgers doden. Een ander besluit is om de Zuid-Chinese Zee te gaan afbakenen en ingrijpend te gaan controleren als de luchtmacht ingrijpend gemoderniseerd is met de nieuwste technieken.

Momenteel steekt het land al 215 miljard dollar per jaar (2% van het BNP) in het leger. Met dat geld kan het land nu al in snelvaarttrein haar leger moderniseren en een binnenlandse oorlogsindustrie opbouwen. De eerste aanvalsonderzeeboten zijn al aan Pakistan verkocht voor ettelijke miljarden dollars. In 1950 trok het Amerikaanse leger, tijdens de Korea-oorlog, zegevierend en schaamteloos richting de Chinese grens. China joeg dat vervolgens bloederig terug, om volstrekt logische strategische redenen. Raad eens wat er zou gebeuren als de VS heel Korea hadden ingenomen? Er zouden meteen tienduizenden troepen pal voor de Chinese grens worden geplaatst. Sinds de Korea-oorlog, die in een patstelling eindigde, lag er een tot de tanden bewapend, communistisch Noord-Korea tussen China en de Amerikaanse bases in Zuid-Korea. Waarom zou China dat ooit kwijt willen - omdat de VS het lastig vinden, pardon, omdat het Amerikaanse hart bloedt om de mensenrechten in Noord-Korea? Het land verscheept elk maand tonnen aan voedsel en brandstof naar Noord-Korea zodat het Kim-regime overeind blijft. Dat is een topprioriteit voor Peking. De laatste grote hongersnood in Noord-Korea in de jaren 90 kostte 2 a 3 miljoen Koreanen het leven en bracht het Kim-regime aan het wankelen. Sindsdien grijpt het buurland in met grote voedseltransporten.

quote:

300 miljoen mensen op het ijs en de sneeuw

Op 23 januari 2017, aan het einde van President Xi's bezoek aan Chongli, stond mijn wechat-moments bol van enthousiasme. President Xi Jinping had tijdens zijn bezoek gezegd dat China sterker moet gaan worden in de wintersport en zijn woorden vonden duidelijk weerklank bij sector-fanaten en vulden de sport-media die week.

Chongli is belangrijk als één van de wedstrijd-regio's voor de Olympische winterspelen in 2022. De spelen vormen een belangrijk speerpunt in de ontwikkeling van wintersport in heel China. De verbetering van de sector steunt op verschillende pijlers. Enerzijds moeten bestaande faciliteiten een upgrade krijgen en wordt er aan nieuwe infrastructuur gewerkt. Anderzijds is er ook behoefte aan betere vaardigheden, zoals het plannen van skipistes, het uitbaten van ski-resorts en ijsbanen, en trainers die jongeren de juiste vaardigheden moeten aanleren, want zij zijn natuurlijk de hoop voor Olympisch goud bij de toekomstige spelen.

WINTERSPORT IN CHINA
Bij het bedrijf Ice-World ben ik sinds twee jaar verantwoordelijk voor het managen van projecten met bestaande distribiteurs en het ontwikkelen van nieuwe klanten. Als marktleider in mobiele ijsbanen hebben wij voornamelijk te maken met de infrastructuur-zijde van de medaille.

Hoewel de Olympische Spelen zelf zullen plaatsvinden in Beijing en Zhangjiakou, staan lokale overheden door heel het land onder druk om hun inwoners meer te betrekken in wintersport. President Xi verwoordde zijn eerste ijzeren doelstelling in 2015 als "300 miljoen mensen op ijs en sneeuw".

SNEEUW EN IJS IN DE TROPEN
Al snel volgden concretere ideeën om die doelstelling te halen, zoals het idee om de cultuur van het "ijsschaatsen" te promoten vanuit het noorden naar het zuiden van het land. Dankzij de koude wintertemperaturen hebben noord-Chinezen namelijk een lange traditie van ijscultuur. De stad Harbin staat bekend om haar jaarlijkse "ijsfestival" waar 's werelds bekendste monumenten in ijs- en sneeuwsculpturen worden neergezet. In Beijing zie je ieder jaar schaatsfans van alle leeftijden uit hun bol gaan op Houhai en andere natuurlijke ijsvijvers.

Chinezen uit het warmere zuiden moeten speciaal naar het noorden voor winterpret, en vaak kennen ze sneeuw of ijs alleen van televisie. Om aan die 300 miljoen sneeuw- en ijs fanaten te komen is het dus geen slecht idee om wintersporten ook in het zuiden te promoten.

De hamvraag blijft natuurlijk hoe je een project van zo'n omvang realiseert. Technologie biedt de nodige oplossingen. Ice-World is bekend van het concept van ijsbanen altijd en overal. Zo vind je deze "wonderijsbanen" zelfs op het strand, onder meer in Sanya eentje aan de "Yalongwan" beach. Hoewel dit instinctief vreemd aanvoelt, slaat een ijsbaan in het midden van de zomer wel aan in China's meer tropische regio's. Zuiderlingen verwelkomen een ijsbaan als lekkere afkoeling op een hete zomerdag.

Dankzij de technologie kunnen ijsbanen overal gebouwd worden, waardoor we bijvoorbeeld ook openbare pleinen en parken kunnen gebruiken. Dit beperkt de investeringskosten. Andere bedrijven die alleen indoor banen leggen zijn beperkter in hun speelruimte. Vaak moet er een nieuw gebouw worden neergezet, wat de investeringskosten aanzienlijk verhoogt. Bij sneeuw is dit probleem nog groter, want er bestaat momenteel nog geen technologie die sneeuw effectief kan onderhouden bij warmere buitentemperaturen. Terwijl er overheidssteun voorzien is, komt die vaak in de vorm van bv. korting op huur van publieke locaties of korting op elektriciteit. De Chinese overheid verwacht dat het grootste deel van de kosten wordt gedragen door privé-investeerders.

quote:

China now has a $300 billion company

China's Tencent has joined the exclusive $300 billion club. Tencent shares closed at a record high of 248.40 Hong Kong dollars (just under $32) on Tuesday, valuing the company at more than $302 billion. (Hong Kong markets are closed Wednesday for a holiday.)

Tencent (TCEHY) joins Apple (AAPL, Tech30) and Google-parent Alphabet (GOOGL, Tech30) in the ranks of the world's biggest firms by market capitalization. It's the only firm outside the U.S. among the world's top 10 most valuable companies, and is now nipping at the heels of JPMorgan (JPM), which is currently worth $309 billion.

Tencent isn't the first Chinese company to achieve the eye-popping number. Alibaba's (BABA, Tech30) value briefly went above $300 billion in November 2014, soon after its New York IPO, according to Chinese financial news publication Caixin. Alibaba is currently worth about $295 billion. Led by its media shy CEO, "Pony" Ma Huateng, Tencent is huge in China, where its messaging platform WeChat is used for everything from texting to booking karaoke sessions. But the company remains relatively unknown in the U.S. For now.

Tencent announced Tuesday that it is setting up an artificial intelligence research lab in Seattle, on Amazon (AMZN, Tech30) and Microsoft's (MSFT, Tech30) home turf. It will be headed by former Microsoft scientist Yu Dong. In March, the tech company ponied up $1.8 billion for a 5% stake in Tesla (TSLA).

Tencent is also China's largest video game developer and publisher, holding a big piece of the global market. It acquired Finnish company Supercell last year, the maker of mobile games Clash of Clans and Clash Royale.

quote:

China's Tencent to open first US-based AI laboratory

Tencent has chosen Seattle for its new research laboratory

Chinese tech giants race to acquire talent on West Coast. Tencent, China's most valuable technology company, is joining the influx of Chinese tech groups hunting for American talent by opening its first US-based artificial intelligence research laboratory in Seattle. The Seattle AI Lab will be led by Dong Yu, who was recently poached from his role as a principal researcher at Microsoft, Tencent announced on Tuesday.

China's "trinity" of tech titans -- Baidu, Alibaba and Tencent -- see access to global talent as one of their biggest obstacles as they crowd into the field of AI, which has historically been dominated by American companies such as Google and Amazon.

"We hope that [Tencent's] AI Lab will become more than a laboratory, but a connector . . . bringing together the world's leading experts in the field," said Zhang Tong, the executive director of Tencent's main AI Lab, which is based in the southern Chinese tech city of Shenzhen.

Baidu was the first of the Chinese tech giants to open a US-based AI lab in Silicon Valley in 2014. In March, the company opened its second AI lab in Silicon Valley, weeks after China's ride-hailing app Didi Chuxing also opened its first AI lab in the area.

Talent-poaching is rife between the Chinese and American tech worlds. Earlier this year, Baidu, China's dominant search engine, poached one of Microsoft's vice-presidents as its new chief operating officer, while Facebook hired phonemaker Xiaomi's vice-president Hugo Barra. Tencent's Mr Tong was hired from Baidu in March. Tencent's new lab will focus on speech recognition, Mr Yu's area of expertise.

"The new lab head Dong Yu has done important work in the past . . . to improve speech recognition," said Jürgen Schmidhuber, AI pioneer and scientific director of the IDSIA lab. "I am sure his new lab will continue to produce excellent work." Voice input is seen as more convenient for mobile users -- as opposed to tapping on a tiny phone screen. Tencent is the company behind China's most popular mobile app WeChat, which provides everything from messaging to grocery shopping to ordering a taxi.

WeChat's almost 900m monthly active users spend on average 66 minutes a day on the app, according to market research commissioned by Tencent. Tencent established its AI Lab in Shenzhen last April, with 50 computer scientists and 200 engineers working on fundamental research and practical applications of AI.

The company plans to apply its AI research to social media, online games and cloud services as well as "content" -- Tencent runs its own online news platform. Tencent did not disclose the target size for its Seattle lab. By comparison, Baidu has 200 researchers at its first Silicon Valley lab and plans to hire another 150 for its second. "[Silicon Valley] is becoming increasingly important in Baidu's global strategy as a base for attracting world-class talent," Baidu said at the time of establishing its second lab.

quote:

Lenovo plans to invest over $1bn in AI and IoT



Chinese PC maker Lenovo plans to pour over US$ 1.2 billion into artificial intelligence, Internet of Things and big data in the next four years, as part of its efforts to diversify their operations amid the stalled growth of its PC and smartphone business, local media is reporting (in Chinese).

Lenovo CEO Yang Yuanqing said the annual investment in the above three areas will represent over one-fifth of the company's total annual R&D expenditure by March 2021. Lenovo remained the top PC vendor in the first quarter of 2017, garnering a 19.9% share in the global market by shipping 12.377 million units, IT research firm Gartner noted. Yet its rival HP has narrowed Lenovo's lead with shipments of 12.118 million.

Among the company's three main lines of business, namely data centers, mobile devices, and PCs and smart devices (PCSD), revenue from PCSD business accounted for around 70% of its total revenue for the three months ended Dec. 31, 2016, according to the firm's Q3 FY 2016/17 results released this February.

As competition with its rivals has become even fiercer and growth in its PC and smartphone business has flatlined, Lenovo has been striving to diversify its revenue source and doubling down on artificial intelligence to explore new growth driver. The company set up its own artificial intelligence lab in March, headed by AI expert Xu Feiyu, who once worked as a principal researcher at the German Research Center for Artificial Intelligence.

Last November, Lenovo appointed Dr. Yong Rui, former deputy managing director of Microsoft Research Asia, to become its chief technology officer, overseeing the company's corporate research and technology organization, which covers artificial intelligence and big data analytics technologies, among others. Lenovo is not alone in hopping on the bandwagon of artificial intelligence. China's three internet giants Baidu, Alibaba and Tencent all have been stepping up efforts on this research.

Baidu set up Institute of Deep Learning in 2013 and has spent more than RMB 10 billion on its three AI research labs in recent years. Alibaba has introduced its ET program, an "artificial brain" able to tackle complex problems in medicine, urban planning, and the industrial sector. Tencent's artificial intelligence lab, which was established less than one year ago, has also delivered stunning performance. Its artificial intelligence Fine Art (?? in Chinese) won the 10th Computer Go UEC Cup in March.

quote:

Iran dreigt weer met interventie in Pakistan

TEHERAN - Iran heeft maandag gedreigd desnoods zelf in actie te komen tegen gewapende extremisten in Pakistan die het grensgebied onveilig maken. ,,We kunnen niet accepteren dat dit zo doorgaat'', zei het hoofd van de Iraanse strijdkrachten tegen staatspersbureau IRNA.

Legerleider Mohammad Baqeri kwam met die waarschuwing nadat vorige maand tien Iraanse grenswachten vanuit buurland Pakistan werden doodgeschoten. De militair riep de Pakistaanse regering op de grenzen beter te bewaken, de 'terroristen' op te pakken en hun schuilplaatsen op te rollen. Gebeurt dat niet, dan komt Iran zelf in actie.

Iran dreigde in 2014 ook al met een interventie in Pakistan. Dat gebeurde nadat vijf Iraanse grenswachten waren gekidnapt. Pakistan stelde toen dat een dergelijke ingreep een schending zou zijn van het internationaal recht. Na bemiddeling door een soennitische geestelijke besloot Teheran uiteindelijk af te zien van het sturen van troepen.

quote:

China executeert meer mensen dan de rest van de wereld samen



Amnesty International heeft haar jaarlijkse doodstrafrapport gepubliceerd. Daaruit blijkt dat het wereldwijde aantal geëxecuteerden in 2016 gedaald is, maar volgens de mensenrechtenorganisatie heeft China meer executies uitgevoerd dan alle landen samen. De Verenigde Staten zijn voor de eerste keer sinds 2006 niet meer in de top vijf terug te vinden.

Amnesty International (AI) voert al sinds 1977 campagne tegen de doodstraf. Met het jaarlijkse rapport wil de mensenrechtenorganisatie het gebruik van de doodstraf in kaart brengen en aanklagen. ‘De doodstraf is een mensonwaardige straf die het recht op leven ontneemt’, zegt Lore Van Welden, woordvoerster van Amnesty International Vlaanderen. ‘Bovendien loop je altijd het risico om onschuldigen te executeren. In de VS worden jaarlijks mensen vrijgesproken in “death row.”’

Liegebeest
Amnesty International heeft naast het doodstrafrapport ook een onderzoek gepubliceerd over de toepassing van de doodstraf in China. Uit dit onderzoek blijkt dat het land een uitgebreid geheimhoudingssysteem toepast om het werkelijke aantal executies verborgen te houden. Volgens de ngo heeft China in 2016 duizenden mensen geëxecuteerd. ‘Dat zijn er meer dan alle andere landen in de wereld samen’, zegt Lore van Welden. Sinds een paar jaar is Amnesty International gestopt met executie cijfers van China toe te voegen in het doodstrafrapport. ‘China misbruikte ons rapport door het te gebruiken als bewijs dat ze niet zoveel mensen executeerden.’ Dat is voor Chinese begrippen een bescheiden aantal. Zo werden in de jaren tachtig jaarlijks soms wel 24 duizend misdadigers geëxecuteerd in het kader van de zogeheten 'Sla Hard Toe'-campagnes tegen criminaliteit.

Uit hun onderzoek blijkt dat honderden gekende doodstrafzaken niet opgenomen zijn in de Chinese nationale online database met gerechtelijke vonnissen en arresten. Zo vond Amnesty International Chinese mediaberichten terug van minstens 931 mensen die geëxecuteerd werden tussen 2014 en 2016. Slechts 85 van die zaken zijn terug te vinden in de nationale online database van het land.

In februari 2017 publiceerde de Vietnamese media dat het land, tussen 2013 en 2016, 429 mensen terecht stelde door middel van vuurpeloton. Enkel China en Iran executeerden meer mensen dan Vietnam. Voor het jaar 2016 kon Amnesty International geen afzonderlijke gegevens verkrijgen van het land. Sinds 2006 staan de Verenigde Staten (VS) niet meer in de top vijf voor het meeste aantal executies. Het land staat nu op de zevende plaats, Egypte staat op de zesde plaats. De VS zijn het enige land in het hele Amerikaanse continent dat de doodstraf uitvoert. In China bestaat een waslijst van misdrijven waarop de doodstraf staat, niet alleen moord, maar ook mensenhandel, spionage, separatisme en hoogverraad, politieke misdrijven dus.

Ondertussen zitten de Amerikaanse dodencellen nog altijd vol. Bijna 3000 veroordeelden tussen Los Angeles en New York wachten op death row op de voltrekking van hun vonnis. Sommigen zitten zo lang vast, dat ze, vaak bejaard, een natuurlijke dood sterven.

quote:

China says it has tested guided missile close to Korean peninsula

Dong Feng 5B

China on Tuesday said it has successfully tested a new guided missile in the Bohai Sea near the tense Korean peninsula to raise the operational capability of its armed forces and "effectively respond to threats" to national security. The People's Liberation Army Rocket (Missile) Force tested the new missile in the Bohai based on annual training programme, the defence ministry said in a brief statement. The missile was designed to "raise operational capability" of the armed forces to "effectively respond to threats" to national security, it said, adding that the test had "achieved an expected result." The test was aimed to U.S. and South-Korea.

The announcement came on the day that South Koreans elected human rights lawyer Moon Jae-In in a presidential election held after a scandal led to the impeachment of the country's previous leader. The test also comes as China, the United States and the Koreas are locked in a complex diplomatic spat over Pyongyang's missile launches and potential new nuclear tests. China also said its troops carried out exercises close the North Korean border. China, an acknowledged missile power, has several short, medium and long range missiles. Its Dong Feng 31 (DF-31) is the longest with a range of 11,700 kms.

In 2015, China for the first time demonstrated a whole range of long, medium and short range missiles during a military parade. It included Dongfeng-21D missile, the anti- ship ballistic missile described as the "carrier killer". It had caused concern among US defence officials as it reportedly has the ability to blow up aircraft carriers from a distance of about 1,500 km to 1,700 kms. The development of far more advanced Chinese weaponry is going on. For example, China and Russia are already flight testing hypersonic weapons. Russia and China are developing more advanced weapons of war, improving existing arms systems, and possibly practicing for preemptive strikes on American targets. Several reports have emerged in recent days showing that the military capacity and resolve of these two military giants is on the rise. Taken together, these developments paint a picture of a world primed for conflict.

Both Russia and China have developed a new class of stealth warplanes, which Popular Mechanics says are "adding new lines to the foreheads" of Department of Defense officials in Washington. Russia's pak-fa and China's J-20 and J-31 are causing planners to worry for the first time in many years about the possibility of losing United States jets in dogfights. There is also concern, according to Popular Mechanics, that these Russian and Chinese aircraft "could slip past radar to bomb air bases" and other vital targets. "Stealth airplanes revolutionized modern warfare for the U.S., as they're used to eliminate air defenses so that older, easily seen aircraft can attack other targets," Popular Mechanics said. "Now we have to deal with potential enemies having them too."

On February 6, War on the Rocks speculated that Chinese military forces may already be "practicing preemptive missile strikes against U.S. bases." Thomas Shugart, a Senior Military Fellow at the Center for a New American Security and a U.S. Navy officer, said that "the greatest military threat to U.S. vital interests" may be China's ability to carry out such strikes. To understand the significance of the increasingly advanced military might of Russia and China, and how it will lead to the "great world war clash" that Mr. Flurry mentioned, watch his full key of David episode "Ukraine Crisis Prophesied."



The U.S., China and Russia are engaged in a deadly "hypersonic arms race" to develop operational hypersonic glide vehicles (HGVs) armed with either conventional high-explosive or nuclear warheads.

quote:

Chinezen bouwen nieuwe supercomputer

Tianhe 2

China is gestart met de bouw van een nieuwe supercomputer. Die zou als eerste de kaap van een triljoen aantal berekeningen per seconde breken en daarmee tienmaal zo snel wordt als de huidige supercomputers. Dat weet de China Daily. De 'Tianhe-3' zou in 2020 inzetbaar zijn. Daarmee zou China de VS kloppen in de strijd om de eerste exaflop-computer ter wereld.



China heeft nu al de krachtigste computers ter wereld in huis. Met de 'Sunway' en de 'Tianhe-2' bezet het land de eerste twee plaatsen in de rangschikking van de snelste computers. Op plaats drie volgt de Amerikaanse supercomputer 'Titan'.

Exaflop staat voor Exascale-computing, ofte computers die een triljoen aantal berekeningen per seconde aankunnen. De enorme rekenkracht van supercomputers wordt gebruikt om aardbevingen en epidemieën gedetaileerd en snel in kaart te brengen. China wil de 'Tianhe-3' gebruiken om onder meer het smogprobleem beter te analyseren.

Professor Lu Chaoyang (center), of the University of Science and Technology of China, and students check the quantum computer in a lab in Shanghai yesterday. Scientists believe quantum computing could in some ways dwarf the processing power of today’s supercomputers.

The Chinese Academy of Sciences is developing the world's first quantum computer. If completed, the quantum computer would take just 0.01 seconds to solve an equation that would take 100 years for the previous domestically-developed supercomputer, Tianhe-2, to solve. Tianhe-2 was the fastest computer since 2013, but was replaced by another Chinese supercomputer Sunway TaihuLight, last year. In August last year, China launched the world’s first quantum satellite, Quantum Experiments at Space Scale (QUESS) satellite, to do quantum experiments. At that time, the country stated that more satellites will be launched in the future, together creating a super-secure communications network.

The 13th five-year plan talks about breakthroughs in key areas by 2030, including aviation engines, quantum teleportation, intelligent manufacturing and robots, deep space and deep sea probes, new materials, brain science (if in the far future a certain level is reached this can be used to make people smarter) and health.


http://nos.nl/op3/artikel(...)a-en-wat-ie-kan.html

quote:

Azië is in opmars, met China voorop. Het wordt er niet veiliger op in die regio. De laatste weken kijkt de wereld vooral naar Kim Jong-un en zijn raketten. Hoe gevaarlijk is Noord-Korea met zijn kernbommen? Komt er een nucleaire oorlog? Hoe bang moet Zuid-Korea zijn? Wat moet Amerika doen? En hoe gaat China reageren?

De zorg is terecht, zeker in deze regio, waar de wapens zich maar blijven opstapelen. Uit vorige week gepubliceerd onderzoek van het Stockholm International Peace Research Institute blijkt dat de uitgaven aan defensie in Azië met 4,6 procent zijn gegroeid naar 412 miljard euro. Als we over een langere periode kijken, zijn de cijfers nog duidelijker: tussen 2007 en 2016 zijn de gezamenlijke uitgaven gegroeid met 64 procent. En in de mondiale top 15 van big spenders staan vier landen uit Azië: China (215 miljard dollar - 2% BNP), India (51 miljard dollar - 2,5% BNP), Japan (41 miljard dollar - 1% BNP) en Zuid-Korea (37 miljard dollar - 3,3% BNP).

Territorium
Het verontrustende is dat er veel meer speelt dan alleen de voortdurende dreiging tussen Noord- en Zuid-Korea. Zo is zo ongeveer de hele regio verwikkeld in een strijd om heerschappij dan wel territorium in de Zuid-Chinese Zee, maken Japan en Rusland al sinds de Tweede Wereldoorlog ruzie om de Koerilen-eilanden, claimen Japan en China allebei een eilandengroep in de Oost-Chinese zee (of liever: een olievoorraad van 200 miljoen vaten) en gunnen China en Taiwan elkaar nog steeds het licht in de ogen niet.

China is sowieso militair en economisch aan het opstomen. Daarbij wordt het niet alleen nauwlettend in de gaten gehouden door de buren, maar ook door andere grootmachten als Rusland, Amerika en India (dat ook kernbommen heeft). De laatste is weer in een voortdurende staat van bijna-oorlog met erfvijand Pakistan, die ook kernwapens heeft. De Pakistaanse ex-president Musharraf zei ooit dat hij best bereid zou zijn tot een kernoorlog om het conflict voor eens en voor altijd op te lossen. Iedereen kijkt naar iedereen, er worden allianties gesmeed en verbroken.

Volgens generaal-majoor Onno Eichelsheim, directeur van de MIVD, is, na terrorisme, Rusland de grootste bedreiging voor Nederland. De afgelopen jaren heeft Rusland zijn militaire capaciteiten aanzienlijk uitgebouwd. Het Kremlin heeft aangetoond bereid te zijn tot militaire interventies – zoals in Oekraïne en Syrië – en bouwt zijn militair vermogen in de Baltische regio op.

De MIVD volgt de ontwikkelingen in China nauwlettend. Peking heeft haar aanwezigheid in de Zuid-Chinese Zee en rond de Senkaku-eilanden weliswaar vergroot, maar dit zijn geen nieuwe ontwikkelingen. Wel opvallend is de Chinese presentie in Afrika. Tot voor kort had China geen overzeese bases, maar dit jaar zal de bouw van de eerste militaire basis buiten het Chinese vasteland worden voltooid in het Afrikaanse land Djibouti. Het land is in onderhandeling met Cuba voor militaire trainingen en een aantal militaire basissen op het eiland. Ook China beschikt over uitgebreide digitale spionagemogelijkheden. Het land richt zich op het verkrijgen van politieke, economische en militaire inlichtingen.

Tot slot maakt de MIVD zich zorgen om de polariserende rol van Iran. Het land heeft zijn arsenaal aan ballistische raketten uitgebreid. Daarnaast steunt Iran het Syrische regime en sjiitische rebellen in Irak en Jemen. Hierdoor zijn de verhoudingen met aartsrivaal Saudi-Arabië aanzienlijk verslechterd. In geval van een crisis zou Iran de wereldeconomie een gevoelige klap kunnen toebrengen door de Straat van Hormuz te blokkeren. Zo’n 20 procent van alle olie ter wereld passeert deze zeestraat.

Een andere dimensie dan budget en capaciteit is militaire behoefte. Het ene land of de ene regio loopt meer risico, en heeft haar krijgsmacht mogelijk harder nodig dan de andere. Internationale handelsstromen concentreren zich steeds meer in Azië. De belangen voor de betrokken landen, vooral daar, zijn groot. China breidt militair uit, waardoor een land als Vietnam zich bedreigd voelt en ook meer investeert in haar krijgsmacht. Het land heeft natuurlijk nog een piepkleine economie maar die groeit met 6 a 7% per jaar. Momenteel heeft Vietnam haar bestedingen voor het leger opgeschroefd naar 10 miljard dollar. Naar schatting 3 tot 4 miljoen Vietnamezen wonen in het buitenland. Veel van hen zijn na de verwoestende 20 jaar durende Vietnamoorlog voorgoed vertrokken. Anderen emigreerden voor bepaalde tijd om in het buitenland te werken. Hoewel Vietnam daar weinig van merkt want na de Vietnamoorlog groeide de bevolking explosief van 17 miljoen naar de huidige populatie van 95 miljoen mensen. Het geboortecijfer daalde pas naar twee kinderen per vrouw na stevig ingrijpen van de Communistische Partij van Vietnam. Aangezien deze partij alle macht in handen heeft kunnen ze naar gelieve in het privéleven van de Vietnamezen duiken om bij te sturen waar nodig. Zo is er een Ministerie van Familieplanning die zich bezig houdt met zaken aangaande de populatie-omvang en de samenstelling van die populatie.

Beide groepen sturen geregeld geld naar Vietnam om hun familie financieel bij te staan. In 2016 ging het in totaal om bijna 8,5 miljard euro. Truong laat een foto van zijn dochter zien; een jongedame met lang, donker haar. "Ze zit echt niet alleen voor het geld in Japan", besluit hij. "Ze zit er ook om meer vaardigheden op te doen." De grootste investeerders in Vietnam zijn China en Japan. Maar tegenover China heerst het nodige wantrouwen. Het land heeft geen cultuur van bondgenootschappen aangaan maar heeft in haar paar duizend jaar lange geschiedenis altijd alleen geopereerd en dat zit nog altijd keihard ingebakken. De VS zit ook niet te wachten op dat het al zeer sterke China aanzienlijk sterke landen aan haar lijst van bondgenoten toevoegt en daarmee nog sterker wordt. Het zal zeker verdeel-en-heers tactieken toepassen om dat te bewerkstelligen. De soms toch al moeizame relatie tussen China en Vietnam zonk in mei tot een dieptepunt toen China een booreiland plaatste in een deel van de Zuid-Chinese Zee dat Vietnam tot haar exclusieve economische zone rekent. Rond het booreiland raakten Chinese en Vietnamese schepen regelmatig met elkaar in botsing en ook op het vasteland was het onrustig. In Hanoi ontaardden anti-Chinese protesten in gewelddadige rellen waarbij tientallen Chinese fabrieken in brand werden gestoken en vier Chinese werknemers werden doodgestoken. Vietnam gaf eerder deze week aan de rellen te betreuren en beloofde slachtoffers en familieleden van de vier overleden werknemers ‘humanitaire hulp’ te bieden.

De Zuid-Chinese Zee is het meest begeerde water van Azië, zo analyseerde sinologe Tess Vonck vorig jaar. Het gebied is niet alleen een van ‘s werelds drukste handelsroutes, het bezit eveneens enorm veel natuurlijke rijkdommen. Zo ook de Paracellen, al decennia lang een twistappel in de Zuid-Chinese Zee. China bekvecht er al jaren met Vietnam, waar het gebied bekend staat als Hoàng Sa Archipelago. Ook Taiwan claimt het vermoedelijk gas- en olierijke gebied.

Tienduizenden woedende Vietnamese burgers kwamen daarom vorige week de straten op en vernielden vooral buitenlandse fabrieken. Industriezones in verschillende gebieden werden in brand gestoken. Bij de aanvallen kwamen volgens verschillende bronnen minstens 21 mensen om het leven, een honderdtal anderen raakten gewond. Hoewel het in de eerste fase om de Chinese provocaties draaide, breidden de protesten zich nadien uit tegen de slechte werkomstandigheden bij buitenlandse investeerders, iets waar de Vietnamese autoriteiten niet op hadden gerekend. In Vietnam is veel intimidatie en zijn christelijke organisaties geregeld het slachtoffer van landroof. Vietnam introduceerde afgelopen november een nieuwe wet voor geloof en religie. Volgens Hanoi is die nodig om religieuze groepen beter te kunnen managen. Open Doors merkte op dat de wet 'de religieuze vrijheden aanzienlijk vermindert'. De communistische Vietnamese overheid is anti-religie en bestrijdt dat met harde wetten en celstraffen.

Transport-hub Singapore investeert in luchtmacht en marine om haar handelsbelangen te beschermen tegen islamitische piraten.

Kijkend naar de handelsstromen heeft Europa relatief weinig economische belangen te behartigen in Azië. Europa handelt voornamelijk met zichzelf.

quote:

Chinese militaire technologie is op een punt geraakt dat het vrijwel gelijkwaardig is aan die van het Westen. Dat zegt de Britse denktank International Institute for Strategic Studies in zijn jaarrapport. Jarenlange Chinese investeringen in militaire technologie werpen hun vruchten af. De achterstand ten aanzien van het westen wordt kleiner en is op sommige punten al verdwenen, aldus het rapport over militaire balans van het IISS dat dinsdag werd gepresenteerd. “China’s militaire vooruitgang benadrukt dat westerse dominantie op het gebied van geavanceerde wapensystemen niet langer een gegeven is", aldus IISS-directeur John Chipman. Volgens het rapport groeiden de militaire uitgaven in Azië de afgelopen vijf jaar met vijf tot zes procent per jaar. China is met een budget van 215 miljard dollar goed voor de helft van alle militaire uitgaven in de regio.

Volgens IISS neemt de Chinese export van wapens steeds meer de plaats in van Rusland. In opkomende economieën is veel belangstelling voor moderne, maar relatief goedkoop Chinees wapentuig. Zo brengt China voor veel landen vanwege de lagere prijs nieuwe militaire technologie binnen handbereik, zoals raketsystemen en drones.

Vliegdekschip nadert voltooiing
Staatsmedia melden woensdag dat dit jaar nog een nieuw Chinees vliegdekschip te water wordt gelaten. Op het gebied van blue water navy bevindt China zich in een moeilijk parket omdat het een totaal nieuw gebied voor ze betreft waar ze met zware achterstand in stappen. De eerste twee vliegdekschepen zijn beginnersvliegdekschepen. De tweede wordt gebouwd op een werf in Dalian. Het is het eerste vliegdekschip dat door China is ontworpen en gebouwd.

De Chinese marine beschikt al over de Liaoning, maar dit is een zwaar opgeknapte tweedehandsje uit Oekraïne. Waarschijnlijk komen er op termijn nog meer Chinese vliegdekschepen bij, zodat de marine tegelijkertijd in de Oost- en Zuidchinese-Zeeën actief kan zijn. Door het jarenlang opknappen van een tweedehandje heeft de Chinese oorlogsindustrie zeer waardevolle beginnerslessen geleerd als het gaat om het opbouwen van een blue water navy. Momenteel zijn de Chinezen bezig met de ontwikkeling van een stoomkatapult zodat ze grotere en geavanceerdere vliegdekschepen kunnen bouwen in de toekomst. De derde of vierde vliegdekschip wordt de eerste nucleair aangedreven vliegdekschip van het land. Het zal nog een tijd duren voordat het land in staat is om de eerste supervliegdekschip te bouwen. Het tweede vliegdekschip is pas gereed over meer dan een jaar, na de technische afbouw en uitgebreide testen. Vanaf de eerste dag in dienst heeft het 24 Shenyang J-15 gevechtsvliegtuigen en 12 helikopters voor onderzeebootbestrijding aan boord. De derde meer geavanceerde vliegdekschip met een prijskaartje van een paar miljard dollar zit ook al in de steigers. Naar verluidt zullen Amerikaanse modellen worden gebruikt voor de bouw van dit oorlogsschip. Op den duur moet zelf volop geïnnoveerd gaan worden maar zo ver is het nog lang niet. Daarvoor zullen Chinese kinderen meer creativiteit moeten worden aangeleerd en dat vergt een heuse transformatie van het onderwijs. De laatste zeven jaar zijn 120 miljoen kinderen geboren in het land. Die generatie zal volop creatief moeten gaan leren denken.

Momenteel is het zoveel mogelijk leren en steeds beter worden om op termijn power ver van de Chinese grenzen te kunnen projecteren. Het lijkt op dat de nakomelingen van Mao Zedong hebben besloten dat de defensieve opstelling op termijn definitief voorbij is. Zonder geavanceerde technologieën en navy om kracht op de zeeën te kunnen projecteren is China altijd rijp voor de slacht omdat vijanden ongehinderd naar haar grenzen kunnen opstomen om allerlei louche oorlogs- en spionagepraktijken uit te voeren. Een sterke land- en luchtmacht voldoet niet meer. De blue water navy moet ook snel heer en meester worden gemaakt.

quote:

Op dinsdag 9 mei 2017 01:43 schreef Draeneii het volgende:

[..]

Dat is hoe je criminelen en gespuis moet aanpakken. Hoewel het niet op zijn Iraans hoeft, vol in het zicht, maar een spuitje ergens in een bunker, prima!

quote:

Pentagon Unprepared for a New Arms Race



The globalization of technology has set off an entirely new arms race for which the Pentagon is not prepared. The question that should haunt U.S. defense officials is how long before China and other rising powers will militarize commercially available off-the-shelf technology (COTS).

Generals and admirals at the Pentagon fret about China’s ambitious military modernization plan. Cringing at the potential of a future war in the Western Pacific might involve Chinese missiles and submarines capable of overpowering America’s military. How the Pentagon moves to respond, however, calls for a fresh discussion on how China is building a technologically superior military. The Pentagon for years has accused the Chinese government of industrial espionage and of reverse engineering U.S. weapons designs. The problem with this mindset is that it assumes that the crown jewels of defense technology reside in protected silos. That was once the case but no longer.

COTS being produced in Silicon Valley—virtual reality, robots, artificial intelligence and sophisticated predictive algorithms—have emerged from the consumer tech world to become essential building blocks of the next wave of military systems. And whereas China has shown a voracious appetite for these technologies, the Pentagon continues to pursue traditional innovation methods, working with a limited cadre of defense industry firms that are versed in government procurement.

In response to China’s ascendance and Russia’s resurgence as military powers, the Obama administration sought to revolutionize the Defense Department’s buying bureaucracy. The Pentagon in 2015 and 2016 opened technology outreach hubs (Defense Innovation Unit Experimental or DIUx) in Silicon Valley, Boston, and Austin, hoping to attract startups and other “nontraditional” firms from the commercial world. The Trump administration—with many top jobs still unfilled at the Pentagon—has hinted it will continue to push forward with these efforts, but the tech industry so far has been less than enthused about selling its cutting-edge products to the government.

Meanwhile, “China is buying technology at a rapid pace,” says Tim Greeff, a tech entrepreneur who is now CEO of the National Security Technology Accelerator, a nonprofit consortium that connects government agencies with the private sector.

In areas like robotics and artificial intelligence, it is striking that multinational corporations like Google and Facebook, and government buyers from countries like China are “getting there before the U.S. government,” he says. Even not knowing specifically what China is after, “It’s safe to say that if they are first to get the technology, they will be the first to realize the advantage.” It is not hard to envision how China might apply consumer technology for military purposes. With virtual reality systems, training of military forces can be sharpened and accelerated. Using advanced propulsion technology from the space sector, it could make missiles that can travel across the globe in one or two hours. And it could take smart machines and robots and construct submarines that could patrol the oceans autonomously.

“This is a global competition,” says Greeff. “China’s military confronts the same technology challenges the U.S. military faces.” With technology being so widely distributed, winning this arms race is about moving fast to acquire technology and apply it. China only spends a fraction of what the United States spends on defense technology, but “is able to get resources and purchase more quickly.” The Pentagon, conversely, is hobbled by a maze of procurement regulations that put off vendors and restrict access to emerging technology.

U.S. defense leaders, broadly speaking, know what the military needs to modernize and stay ahead of rising powers. However, the Pentagon’s buying system is a major roadblock. It worked when the government drove the innovation train, and the private sector followed. Now it is the complete reverse.

The defense procurement rulebook over the years has gotten thicker and more complex. It was created to prevent fraud, waste, and abuse of taxpayer funds, although it may have reached a point where it needs a serious scrub, Greeff suggests. “Improprieties happen anyway. By making it so complicated, you actually limit competition.”

Tech companies that are not established federal contractors have little to no motivation to sell to the Defense Department, says Meagan Metzger, founder of DCode42, a company that mentors firms and helps them commercialize their products.

How many investors or shareholders are going to want to wait years for a Pentagon contract when they can sell to China this week? How many startups are going to pay $20,000 to write a proposal to bid on a government contract? That does not mean they are not patriotic, says Metzger. It is just that commercial businesses are under enormous pressure to make money.

Another obstacle for tech firms: The Pentagon tends to want to work with established contractors that speak the government’s language and know how to follow the Pentagon’s arcane contracting rules. Most incumbent federal contractors, she says, are not motivated to bring in cutting edge technology. “They make a lot of money doing what they do. They have had the same contracts for 20 years, making good margins.”

One bit of good news for the Pentagon is that not all tech companies are shunning the government. Some are “tired of building the next Snapchat” and are seeking a more meaningful challenge, Metzger says. “A lot of newer companies want to solve real mission problems.” They want to build an app that can predict the next terrorist attack, or that can help veterans cope with PTSD. The question is whether the Pentagon will be smart enough to grab such opportunities.

Metzger has been working with a company that used “machine learning” technology to develop a system that detects incoming aerial drones and takes them down using another drone. That sounds like something the military could use, but the company is not interested in selling to the Pentagon. Its target customers are private sector firms that fear corporate espionage.

The first and second offset strategies were less strategies than the ability to advance existing technologies into what became the Atomic Bomb in the first, and the advanced intelligence, surveillance, and reconnaissance along with advanced battle management in the second offset. To achieve the third, exploiting COTS to our advantage may be the best chance of hedging against emerging near-peer competitors such as Russia and China.

quote:

Op dinsdag 9 mei 2017 01:43 schreef Draeneii het volgende:

[..]

http://www.hln.be/hln/nl/(...)-supercomputer.dhtml

[..]

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 01:30 schreef crystal_meth het volgende:

[..]

Een exaflop is 10¹⁸ floating point operaties per seconde btw (voor wie niet weet welk "triljoen" men bedoelt). Een Pentium III kon 10⁹ flops per seconde doen (gigaflop), een GeForce GTX 470 (2010) haalde 10¹² (teraflop).

quote:

Stel je voor: een computer die duizend keer sneller kan rekenen dan de huidige supercomputer van Nederland. Supercomputers bestaan al jaren en worden steeds beter. De beste supercomputers staan nu in China, gevolgd door de VS en Japan. Europa wil daarin verandering brengen.

De eerste stap is gisteren gezet. Zeven Europese landen - Nederland, Frankrijk, Duitsland, Italië, Portugal, Spanje en Luxemburg - hebben hun handtekening gezet onder een overeenkomst die de bouw van de computer mogelijk moet maken. Eurocommissaris Andrus Ansip van Digitale Zaken hoopt dat ook andere landen zullen aansluiten.

Snel, sneller, snelst
Maar wat kun je nu met zo'n ultrasnelle computer? "Wetenschappers lopen op dit moment tegen een heleboel problemen aan die ze met meer computercapaciteit veel sneller kunnen oplossen ", zegt Professor Anwar Osseyran. Hij is directeur van SURFsara, het nationale supercomputercentrum. Hij was betrokken bij de totstandkoming van het verdrag dat in Rome is ondertekend.

"Dit kan bijvoorbeeld impact hebben op de gezondheidszorg. Als we informatie over iemands dna, antecedenten, levensstijl en behandelingen kunnen samenvoegen en met zo'n nieuwe supercomputer laten doorrekenen, kunnen we veel eerder een goed advies geven." Maar er is nog een lange weg te gaan. "Voor de duidelijkheid: we hebben wel onze handtekening gezet maar Nederland heeft nog geen geldbedrag beloofd", benadrukt Osseyran. "De kosten moeten nog worden verdeeld. Het is de bedoeling dat dit naar rato van het bnp (bruto nationaal product) gebeurt."

Maar wat krijgen we daarvoor terug? Een systeem dat tien keer sneller moet worden dan de snelste supercomputer nu. Die kan 125 petaflops aan; dat is de eenheid waarmee de rekensnelheid van supercomputers wordt berekend. Dat moet dus 1250 worden. Dat zegt wellicht nog niet zoveel, maar deze capaciteit staat gelijk aan die van 680.800 PlayStation 4S-apparaten.

"Het kan zo zijn dat Europa een tijdje kan zeggen dat ze de beste zijn of in de top 3 zitten", zegt Egon van den Broek, assistent-professor Informatica aan de Universiteit Utrecht. "Maar daarna zullen de VS en China er weer keihard overheen gaan. Dus dan doe je even heel serieus mee."

"Het is een soort competitie, de Olympische Spelen onder de wetenschappers", gaat Van den Broek verder. "Uiteindelijk gaat het allemaal om de snelheid, met zo'n nieuwe supercomputer kun je dingen veel sneller doen. Denk bijvoorbeeld aan het uitvoeren van zware simulaties van de oerknal of ingewikkelde weersvoorspellingen. Dat kan heel handig zijn, maar je kunt je afvragen of het nou echt nodig is dat dat veel sneller kan."

Want, zegt Van den Broek, zo'n supercomputer ontwikkelen en onderhouden kost heel erg veel geld. "En vergeet niet: we hebben in Nederland al meerdere supercomputers en voor zover ik weet, worden die niet bestormd met aanvragen om berekeningen te doen. Dus is het dan het geld waard?"

Waar de supercomputer komt te staan is nog niet duidelijk. Daar zal de komende tijd nog druk over worden gesproken. Net als over de eventuele bijdrages van andere Europese landen.

Overigens werkt Europa niet als enige aan een nieuwe supercomputer die China kan verslaan. Japan werkt óók aan een supercomputer, maar die is maar een klein beetje beter dan die van China (130 petaflops) en daar wil Europa dus ver overheen gaan.

Supercomputer versus kwantumcomputers
Ondertussen wordt er ook gewerkt aan de kwantumcomputer, niet te verwarren met de supercomputer. Dit is weer een enorme stap verder in vergelijking met de supercomputer. Daarvoor is een heel andere technologie nodig. Dat ze nog niet operationeel zijn, heeft alles te maken met het feit dat ze nog niet op de schaal kunnen worden ingezet van de supercomputer. Dat komt doordat de onderdelen van het systeem nog niet op die schaal te produceren zijn. De verwachting is dat dit binnen 10 tot 20 jaar alsnog kan gebeuren.

quote:

Wat kun je doen met een supercomputer van 163 miljoen?

Japan heeft 163 miljoen euro opzij gezet voor de bouw van een nieuwe supercomputer. Dat zegt Reuters op basis van gesprekken met experts. De supercomputer moet de snelste ter wereld worden met een capaciteit van 130 petaflops. Je leest het goed, petaflops. Dat is de eenheid waarmee de snelheid van supercomputers wordt gemeten. Het komt neer op 130.000.000.000.000.000 berekeningen per seconde, ofwel 130.000 biljoen berekeningen. Dat zegt veel mensen nog niets, maar dat is meer dan de rekenkracht van 70.000 Playstation-spelcomputers bij elkaar.

Ogen uitsteken
De nieuwe supercomputer moet Japan weer koploper maken op het gebied van technologie. De snelste supercomputer staat op dit moment in China en de nummer 2 ook. Je buurman of concurrent de ogen uitsteken met het nieuwste speeltje is natuurlijk leuk, maar nog veel belangrijker is het werk dat de supercomputer straks moet gaan doen.



Vanwege de enorme rekenkracht zijn supercomputers heel geschikt voor het testen en ontwikkelen van ingewikkelde algoritmes (hele ingewikkelde rekenformules). China gebruikt zijn supercomputers bijvoorbeeld om heel veel data over het weer en klimaat te verzamelen en te analyseren. Daardoor ontwikkelen ze een algoritme dat de klimaatverandering beter kan voorspellen.

De nieuwe computer heet ABCI, de AI Bridging Cloud Infrastructure. Japan wil zijn supercomputer gebruiken om zelflerende algoritmes te ontwikkelen voor de ontwikkeling van medicijnen en de robotisering. De computer kan ook een bijdrage leveren aan de zelfrijdende auto.

Snel weer een nieuwe
Japan heeft een grote auto-industrie en wil mee blijven doen met Europese en Amerikaanse auto-makers die vaart maken met zelfrijdende auto's. Een manier om dat te doen is heel veel data verzamelen van auto-sensoren en camera's aan boord van auto's en die vervolgens analyseren met de supercomputer. Japanse bedrijven moeten dat soort berekeningen nu uitbesteden aan bedrijven in de VS en China en dat is duur. De computer moet volgend jaar klaar zijn. De vraag is hoe lang de ABCI de snelste computer blijft. IBM heeft plannen om in 2018 een computer van 200 petaflops te bouwen en ook techgiganten als Google en Microsoft zitten niet stil.

quote:

Kan de mensheid de kwantumcomputer aan?

Na jaren van speculatie zullen wij over tien jaar terugkijken op 2016 als het jaar dat de kwantumcomputer zich van concept tot realiseerbare uitvinding ontwikkelde. Of het nu tien, twintig of misschien maar drie jaar duurt voordat deze computerexplosie een feit is, de mensheid heeft de consequenties nauwelijks doordacht. Het is goed denkbaar dat de kwantumcomputer huidige hardnekkige geopolitieke en juridische spanningen over gehackte verkiezingen en Snowden-onthullingen niet wegneemt, maar juist versterkt. Als wij niet nu al de economische en sociale gevolgen identificeren en bespreken, zal de verleiding groot zijn de kwantumcomputer eerst en vooral te ontwikkelen voor destructieve militaire doeleinden, in plaats van constructieve civiele toepassingen.

Kwantumcomputers veranderen het fundament van onze huidige informatiesamenleving. Iedere huidige computer -- uw pc, ijskast, nieuwe auto en de Zwitserse deeltjesversneller CERN -- rekent met bits, cijfers uitgedrukt in nullen of enen. Kwantumcomputers bestaan uit qubits: deeltjes die niet alleen maar één waarde op één moment kunnen aannemen, maar álle denkbare waarden tegelijkertijd -- het natuurkundige principe van superpositie. Deze abacadabra begreep ik pas na een verheldering van de Delftse professor Leo Kouwenhoven.

Een normale computer die de uitgang van een doolhof zoekt, probeert één voor één de mogelijke uitwegen totdat de oplossing zich aandient. Een kwantumcomputer kan daarentegen alle oplossingen tegelijkertijd proberen en berekent dus meteen de uitweg. Extreem ingewikkelde wiskundige problemen, zoals weersvoorspellingen of het kraken van versleuteling, zijn nu voor de krachtigste computers onoplosbaar, maar straks voor de kwantumcomputer kinderspel. Kwantumingenieurs likkebaarden bij de gedachte, maar computerbeveiligers en inlichtingendiensten spreken van de naderende 'cryptocalyps'. De encryptie die onze privacy, financiële systemen en staatsgeheimen beveiligt is niet opgewassen tegen de toekomst.

Bovendien verwachten Kouwenhoven en collegae dat wij in de toekomst maar een paar kwantumcomputers nodig hebben om alle computertaken wereldwijd te verrichten. Om de kracht van de sterkste normale computer ter wereld (Titan) te verdubbelen, moet je nu nóg een Titan bouwen -- een computer die $ 100 mln kost en even groot is als een voetbalveld. Aan een kwantumcomputer hoef je in theorie maar één chip met een qubit toe te voegen om een exponentiële stijging in computerkracht te realiseren.

Tegelijkertijd functioneren kwantumcomputers alleen in sterk gecontroleerde omgevingen waar de temperatuur het absolute nulpunt bereikt (-273,15 graden Celsius). In de toekomst zouden vier of misschien veertig centrale en volledig afgeschermde kwantumcomputers de gehele informatiesamenleving kunnen beheersen. En hebben 'slimme' apparaten -- en op termijn allicht de 'slimme' mensen -- alleen nog een internetverbinding en een keyboard 2.0 nodig om te interacteren met de omgeving. Een werkende kwantumcomputer zal transparantie van zijn werking en onze privacy, beveiliging en informatieautonomie enorm onder druk zetten.

Nu al lukt het de EU en de VS niet om Trans-Atlantisch datatransport behoorlijk te reguleren en wantrouwen geopolitieke grootmachten elkaars IT-producten. De verleiding van economische en politieke spionage is te groot. Als informatie macht is, dan is de krachtige en gecentraliseerde kwantumcomputer de droom van iedere machthebber. Geen wonder dat Microsoft onlangs een reusachtige joint venture aankondigde met het onderzoekslab Qutech van de gelauwerde kwantumpionier Kouwenhoven in Delft en dat de VS, EU en China ook hevig investeren in de technologie.

Buiten inlichtingendiensten en ingenieurs staan de bredere wetenschap, politiek en het bedrijfsleven nauwelijks stil bij de mogelijkheden van de kwantumcomputer. Natuurlijk zijn er technische uitdagingen en zal het vast niet zo'n vaart lopen. Nu de kwantumcomputer in zicht is, blijken maar een handjevol mensen slim en creatief genoeg om zich überhaupt te kunnen voorstellen hoe je software voor de kwantumcomputer kunt schrijven. De kwantumcomputer zal ook sterkere toepassingen voor privacy en cybersecurity bieden. Maar de dilemma's zitten vooral in hoe de mens en onze sterk uiteenlopende rechtsculturen de kwantumcomputer reguleren. In 2016 stimuleerden grootmachten en ingenieurs de potentie van kwantumcomputers maar zijn brandende ethische kwesties niet eens geformuleerd. Voordat de mens een nieuwe IT-atoombom ontwikkelt, is het in 2017 tijd voor een stevig maatschappelijk debat over de introductie van de kwantumcomputer.

Hoe kan een kwantumcomputer overal inbreken? (2/5)

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 01:37 schreef Draeneii het volgende:

[..]

Ik moet mij veel meer in verdiepen. Lees heel veel technische specificaties maar nog vaker blijft het blanco! Dank je! NOS legt het in Jip en Janneke taal uit. Niet alleen China en VS. Ook andere landen steken veel geld in supercomputers.

[..]

http://nos.nl/artikel/216(...)-supercomputers.html

[..]

http://nos.nl/artikel/214(...)van-163-miljoen.html

[..]

https://fd.nl/opinie/1181171/kan-mensheid-de-kwantumcomputer-aan

Hoe kan een kwantumcomputer overal inbreken? (2/5)

[ afbeelding ]

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 04:35 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:

[..]

Deze race is belangrijker dan de space race of arms race. De eerste die met echte kunstmatige intelligentie kan komen wint alles. Je zou dan bijvoorbeeld met gemak extreem complexe materialen kunnen ontwerpen, een medicijn voor bijna elke ziekte, het perfecte aanvalsplan, extreem geavanceerde simulaties,etc etc.

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 04:40 schreef Draeneii het volgende:

[..]

Jezus, dan is het simpel: volop investeren. Alle remmen los. Toptalent trekken met exponentiële salarissen is dan broodnodig.

quote:

De spanning tussen de Verenigde Staten en China rond de Zuid-Chinese Zee loopt fel op. Recente Amerikaanse uitspraken dreigen van een regionaal conflict een internationale militaire krachtmeting te maken. De aanspraken van de omliggende landen botsten met elkaar. China is daarbij de grootste slokop. Op basis van historische gronden, beschouwt het zowat de hele zee als Chinees gebied. Om die aanspraken kracht bij te zetten jaagt het vissers en militaire schepen van concurrerende staten weg van de eilandengroepen waar het aanspraak op maakt, vergroot het atollen en riffen en bouwt er vliegvelden en militaire installaties.

De zee is een strategisch belangrijk gebied waar verschillende handelsroutes doorheen lopen en dat bovendien zeer rijk is aan grondstoffen. De eilandjes in de zee worden dan ook geclaimd door de omliggende landen.

De zaak kwam ook ter sprake op de G7 top van vorig jaar. De zeven belangrijkste industrielanden maanden China daarbij aan zich te houden aan de uitspraak van het Arbitragehof. Maar die waarschuwing valt in dovemansoren in Peking. De Chinezen zeggen dat de uitspraak niet meer is dan een waardeloos stukje papier en dat het Hof terzake niet bevoegd is.

De toekomstige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Rex Tillerson, heeft nog wat olie op het vuur gegoten door ermee te dreigen de toegang tot "illegaal door China ingenomen betwiste gebieden in de Zuid-Chinese Zee" te blokkeren. Peking reageerde daarop door te stellen dat het zo een actie als een oorlogsdaad zou beschouwen.

Het conflict in de Zuid-Chinese Zee is een blijvende dreiging voor de vrede in de regio. Regelmatig haalt het conflict de actualiteitsrubrieken, meest recentelijk door de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof in de zaak Fillipijnen v. China. Verschillende landen hebben conflicterende claims in het gebied en ook de Verenigde Staten hebben economische en militaire belangen in het gebied.

Het conflict in de Zuid-Chinese Zee speelt al zeker een halve eeuw. In 1947 presenteerde China de 'negen strepen' lijn, ofwel de 'koeientong'. Door middel van negen streepjes op een kaart in de vorm van een koeientong maakte China aanspraak op vrijwel de gehele Zuid-Chinese Zee, tot onvrede van buurlanden als Vietnam, de Filippijnen en Indonesië.

De Zuid-Chinese Zee is zowel op militair als op economisch gebied van groot belang. Het gebied heeft een zeer strategische ligging en is goed bruikbaar als militaire basis. China probeert al jaren om de daar aanwezige Amerikaanse marine weg te krijgen. Ook economisch gezien is de zee van groot belang; het water zit barstensvol vis en China vermoedt dat de bodem enorme hoeveelheden gas en olie bevat. Geen wonder dus dat vele landen delen van de Zuid-Chinese Zee proberen te claimen. China lijkt alle zeven eilandjes die het heeft opgespoten in de Zuid-Chinese Zee te hebben uitgerust met zwaar militair geschut. Dat blijkt uit een onderzoek van een Amerikaanse denktank. Van kritiek wil Beijing niets weten. Op luchtfoto's van denktank Asia Maritime Transparency Initiative (AMTI) valt te zien hoe de kunstmatige eilanden in de omstreden Spratly-archipel in een paar maanden tijd zijn volgebouwd met wat, volgens de dentank, luchtafweergeschut en een wapensysteem voor de korte afstand lijkt te zijn.

Met die bewapening van de archipel lijkt president Xi Jinping een belofte te breken. Tijdens een bezoek aan de VS zei hij vorig jaar de Zuid-Chinese Zee juist niet te willen militariseren. "Het laat zien dat Beijing de bescherming van zijn kunstmatige eilanden in het geval van een onvoorzien gewapend conflict in de Zuid-Chinese Zee serieus neemt", schrijft de denktank in het rapport. De Spratly-eilanden, die vooral bestaan uit riffen en rotsen, zijn een belangrijk onderdeel van de decenniaoude claim die China legt op de Zuid-Chinese Zee. Beijing vindt dat het recht heeft op de vis- en olierijke wateren omdat Chinese vissers er honderden jaren geleden al zouden komen. Ook Vietnam, Brunei, de Filippijnen, Maleisië en Taiwan eisen stukken op van de Zuid-Chinese Zee, waar vrachtschepen jaarlijks voor vijf biljoen euro aan goederen vervoeren. Om zijn zeeclaim kracht bij te zetten, spuit China sinds een jaar kleine eilanden in het gebied op met zand, en rust die uit met landingsbanen. Nu lijkt daar zwaar defensief geschut bij te zijn gekomen.

De Verenigde Staten - die vrezen voor een nog groter Chinees overwicht in de regio en een belang hebben in de kostbare vaarroute - bekijken de Chinese expansiedrift met argusogen. Naast verbale kritiek uit Amerika zijn ongenoegen over de situatie in de Zuid-Chinese zee door van tijd tot tijd marineschepen dicht langs de door China geclaimde eilandengroep te laten varen. Tot grote ergernis van Beijing.

Experts denken dat China met het bewapenen van de eilanden de Zuid-Chinese Zee verder transformeert in een geopolitiek mijnenveld. "Dit is militarisatie", zei AMTI-directeur Greg Poling tegen Reuters. "De Chinezen kunnen stellen dat dit enkel voor defensieve doeleinden is, maar als je een gigantisch luchtafweerkanon bouwt, dan ben je je aan het voorbereiden op een toekomstig conflict." Volgens de denktank vormt het nieuwe materieel van China in het gebied onderdeel van een soort defensieve paraplu. Dat er nu afweergeschut lijkt te worden geïnstalleerd duidt er op dat de eilandbases bijna klaar zijn voor militair gebruik, zei Zuid-Chinese Zee-expert Ian Storey tegen The Guardian. "Het is vanaf het begin al overduidelijk dat het voornaamste doel van deze kunstmatige eilanden strategisch is", zei Storey. "China wil zijn militaire macht tonen in het hart van de regio en zijn territoriale en juridische claims in de Zuid-Chinese Zee afdwingen."

China stelt dat de nieuwe installaties vooral voor 'burgerlijk' gebruik zijn. "Dat China noodzakelijke territoriale defensieve installaties bouwt op zijn eigen territorium is volstrekt normaal", zei een woordvoerder van de regering. "Als het bouwen van gewone en defensieve installaties door China op zijn eigen eilanden gezien wordt als militarisering, wat is het varen van vloten in de Zuid-Chinese Zee (zoals de VS dat doen, red.) dan wel niet?" De militaire opschaling op de Spratly-eilanden beschreef het Chinese ministerie van defensie op zijn website als "noodzakelijk voor verdediging en zelfbescherming en rechtmatig". "Als iemand aan je voordeur komt en zijn macht probeert te tonen", schreef het ministerie in de online verklaring, "dan maak je je katapult toch klaar?"

Donald Trump heeft nog niet gereageerd op het onderzoeksrapport, maar veroordeelde eerder al het 'gedrag' van China in grote zee waar het land grotendeels aan grenst. De aanstaand president van de VS wil een harder beleid ten opzichte van China voeren ten opzichte van zijn voorganger.

WAAROM ZIJN ZO VEEL LANDEN ER MEE BEZIG?
De eilanden zijn niet zo begerenswaardig vanwege hun oppervlakte, maar voornamelijk vanwege de uitgebreide reserves van olie en gas die zich mogelijk onder de eilanden bevindt. Omdat er nog geen gedetailleerd onderzoek heeft plaatsgevonden, zijn schattingen vooral gebaseerd op vermoedens en bewezen voorraden in aangrenzende gebieden. De Chinezen zijn het meest optimistisch wat betreft de geschatte voorraden. Een enkele schatting betreft zelfs 213 miljard vaten. Dat is 10 keer zo veel als de bewezen reserves van de VS. Amerikaanse wetenschappers stellen dat er niet meer dan 28 miljard vaten in de bodem zitten. Volgens de Energy Information Administration (energiebureau van de Amerikaanse regering) zit de werkelijk rijkdom in het aardgas. De regio zou een voorraad kennen van 25 triljard m³, gelijk aan de bewezen voorraad van Qatar. China denkt dat de VS graag die voorraad wil opboren door arme ontwikkelingslanden als de Filipijnen te steunen in hun claims en daarna een nadelige contract met ze af te sluiten en zal dat ten allen tijde willen voorkomen door zwaar militaire opbouw zodat de mineralen haar economie ten goede komen.

En in het kielzog van presidenten volgen de bedrijven: Vietnam sloot niet lang geleden een contract met het Amerikaanse ExxonMobil voor het exploreren van een groot gasveld vlak voor de kust. China zou met de plaatsing van het boorplatform zijn spierballen willen laten zien. Het geeft de wateren niet zomaar op, ook al werken de Vietnamezen samen met de Amerikanen in de exploratie van gas. De Amerikanen noemden de Chinese actie provocatief maar hielden zich verder op de vlakte.

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 07:28 schreef Resistor het volgende:
Ik denk dat China eerder naar Rusland gaat kijken voor 棲息地 (lebensraum) dan naar Amerika.

Vooral in Siberië zitten nog genoeg grondstoffen die China kan gebruiken, in een oorlog met Amerika winnen ze niets.

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 09:12 schreef Twiitch het volgende:

[..]

Uiteraard. In het partnerschap tussen Rusland en China is Rusland natuurlijk ook de zwaar onderliggende partij. Er worden trouwens al miljoenen Han-Chinezen naar Siberië gestuurd door de Chinese regering..

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 07:19 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:

[..]

Dan gebeurd dan ook... Er wordt bakken met geld in gestoken. Maar het is natuurlijk niet alleen maar een kwestie van sneller maken. Het lastigste is de software. Maar er zijn zoveel mensen en bedrijven bezig met ontwikkelingen die er mee te maken hebben. Elon Musk bijvoorbeeld, die onlangs Neuralink heeft aangekocht om een brein te koppelen aan een computer (om zo ook informatie IN een brein te stoppen). Of Google met AlphaGo en andere neural network toepassingen.

Ik denk dat, hoewel China de snelste computers heeft, Amerika nog wel voorloopt op het gebied van software en toepassingen. Maar met zoveel Chinezen, en steeds beter wordend onderwijs, is het slechts een kwestie van tijd voordat daar een enorm aantal knappe koppen zich bezig gaat houden hiermee.

Onderzoek naar het brein is natuurlijk ontzettend interessant hierin. je moet je even voorstellen dat het brein nog steeds een aantal factor krachtiger is dan de sterkste supercomputer op dit moment, en je brein werkt maar op 20 watt, terwijl je een compete energie centrale nodig hebt voor zo'n computer.

quote:

Een van de nuttige grondstoffen op de maan, is helium-3, een isotoop van het edelgas dat op de aarde weinig voorkomt. Helium-3 zou een ideale brandstof zijn voor kernfusie, een technologie die nog in de kinderschoenen staat.

Als de versmelting van atoomkernen voor de opwekking van energie ooit op een economisch bruikbare manier mogelijk wordt, zou 25 ton helium-3 voldoende kunnen zijn om de EU en de VS een heel jaar van energie te voorzien. Volgens deskundigen komen er mogelijk miljoenen tonnen helium-3 voor op de maan.

quote:

Iran heeft een van de oudste beschavingen ter wereld. Sassanidisch Perzië, in tegenstelling tot Parthië, was een hoogst gecentraliseerde staat. De mensen werden strikt georganiseerd in een kastesysteem: priesters, militairen, schrijvers en burgers. Het Zoroastrisme werd definitief tot de officiële staatsgodsdienst verheven en werd uitgebreid buiten het eigenlijke Perzië. Er vond sporadisch vervolging van andere godsdiensten plaats. De katholieke (orthodoxe) christelijke kerk werd in het bijzonder vervolgd, maar dit was voor een deel toe te schrijven aan haar banden met het rivaliserende Romeinse Rijk. De van de orthodoxen afgescheiden nestoriaanse christelijke kerk werd wel getolereerd en kon bij tijd en wijle floreren. Na enkele jaren van paleisrevoluties kwam de laatste Sassanidische koning als kind op de troon, Yazdagird III (632-651). Het rijk was totaal uitgeput door de jaren van interne en externe oorlogen. Niet het eveneens verzwakte Byzantijnse Rijk profiteerde daarvan, maar een nieuwe opkomende macht in het Midden-Oosten: het islamitische Arabische Rijk, dat met enkele bekwame generaals het nog steeds formidabele Iraanse leger wist te overwinnen, en daarmee de Arabische religie wist te verspreiden richting het Oude Perzië.

Die Perzische beschaving viel met de val van de stevig verzwakte Sassaniden toen de Arabieren opstoomden en de Perzen met het zwaard bekeerden. Sindsdien hebben de Iraniërs nooit meer hun topniveau behaald. Je ziet bij vlagen nog steeds dat Iran voorloopt op de meeste islamitische landen als het gaat om brein en vernuft. Waar een land als Saudi-Arabië voor haar wapens afhankelijk is van de VS ontwikkeld Iran zelf drones en ballistische raketten. Dat is een duidelijk signaal dat het land capabel is en de Arabieren aanzienlijk minder.

Wat voor het oude Iran gold, gold nog sterker voor China: eeuwenlang was het de meest geavanceerde beschaving op aarde en zag het land zichzelf omgeven door barbaren. Het land kon maar moeilijk geloven dat het iets van andere landen kon leren. Die houding is het land duur komen te staan en leidde tot een eeuw van totale vernedering. China deed experimenten met geïmporteerde westerse ideologieën, het republicanisme van Sun Yat-sen, het communisme van Mao Zedong en het kapitalisme van Deng Xiaoping. Nu China op het punt staat het Westen te evenaren, kijkt het niet meer met schaamte naar zijn verleden en hervindt het de trots in zijn Oosterse tradities.

Langzaam vindt er nu in 'het Oosten' een emancipatie van de geest plaats. De laatste eeuwen is het Westen synoniem geworden voor ontwikkeling, rationaliteit, macht en recht. Dat wierp een grote schaduw over de culturen van het Oosten. Ze kregen een minderwaardigheidscomplex en keken naar zichzelf door de ogen van het Westen en zijn waarden. Nu de welvaart in de regio toeneemt, is dit aan het veranderen en dat vraagt een andere houding van ons. Naarmate andere culturen zelfverzekerder worden, zullen zij ons ook meer ter verantwoording roepen.

Aleksandr Doegin is misschien wel de gevaarlijkste denker van Eurazië, met zijn complexe theorieën over geopolitiek, cultuur, geschiedenis en filosofie. Hij is geboren in 1962 en is sinds de jaren negentig invloedrijk in diverse kringen van de Russische samenleving. Hij is auteur, actief in de media, was bij verschillende politieke bewegingen betrokken en hij doceert aan militairen. Doegin is de leider van de beweging van eurazianisme in Rusland. Dit gedachtegoed heeft een lange traditie in het land en vindt zijn bronnen in het werk van Nikolaj S. Troebetskoj in de jaren twintig en dertig, Lev N. Gumilevs idee van etnogenese en Aleksandr Panarins verdediging van een multipolaire wereld. Volgens Doegin zijn er vier civilisatiezones in de wereld: de Amerikaanse, de Afro-Europese, de Aziatisch-Pacifische en de Euraziatische zone. Rusland is volgens hem de leider van die laatste zone en moet weerstand bieden aan de hegemonie van de Amerikaanse zone door allianties te sluiten met andere landen. In Europa propageert hij een alliantie met Duitsland, het land dat het hart van het continent is en waarvoor hij ook bijzondere waardering heeft. In Azië staat Doegin een alliantie met Japan voor, dat hij waardeert om zijn imperiale traditie. China daarentegen is een concurrent. In de islamitische wereld moet Rusland zich verbinden met Iran. Het land biedt dapper weerstand aan Amerika en moet volgens hem het leiderschap over de Arabische wereld, Pakistan en Afghanistan op zich nemen. Net als veel andere denkers van de Euraziatische vlakte gelooft Doegin niet in een uniforme geglobaliseerde wereld, maar in regionale blokken waarbij centrale staten hun eigen invloedssfeer hebben.

Doegin borduurt voort op de theorieën van geopolitieke denkers als Karl Haushofer, Rudolf Kjellen en Sir Halford John Mackinder. Daarnaast vindt hij inspiratie bij Duitse denkers als Ernst Junger, Oswald Spengler en Carl Schmitt. Langs de lijnen van deze auteurs ziet Doegin een strijd tussen het 'hartland' van Eurazië en het 'wereldeiland', gerepresenteerd door landen als Engeland en de Verenigde Staten. Het is het onderscheid tussen landmachten ('tellurocratie') en zeemachten ('thalassocratie'). Dit drijft de historische strijd en kent vele vormen: westers christendom versus orthodoxie, West versus Oost, individualisme versus collectivisme, liberalisme versus socialisme. De zeemachten als VS en UK staan voor commercie en democratie, terwijl landmachten als Rusland en China worden gekenmerkt door geordende autoritaire regimes. De vierledige as van Rusland-Duitsland-Iran-Japan die Doegin voorstaat, is een blok dat de principes van landmachten volgt en strijdt tegen de thalassocratische orde van Amerika, Engeland in Europa, China in Azië, en Turkije in de islamitische wereld.

In zijn boek The Fourth Political Theory uit 2009 poogt Doegin een alternatief voor de huidige wereldorde te ontwikkelen. De eerste drie politieke theorieën waren het liberalisme, het communisme en het fascisme. Het laatste is suïcidaal ten einde gekomen in de Tweede Wereldoorlog en het tweede stortte in met het einde van de Koude Oorlog. Het liberalisme lijkt te hebben gewonnen, maar in zijn overwinning schuilt tegelijkertijd zijn ondergang. In het postmoderne tijdperk verandert het in een 'postliberalisme', een nieuw soort orde die elke politiek ondermijnt en vervangt door een vorm van technocratisch marktbestuur. Uit het verzet hiertegen groeit een vierde theorie, die elementen van de eerdere theorieën opneemt, maar zelf geen ideologie is. In verzet tegen de commercie van het liberalisme bouwt de vierde theorie voort op de grote premoderne 'traditie'. De eeuwige wijsheid van religie en cultuur zal meer diversiteit brengen in de wereldorde.

Voor zijn idee van traditie baseert Doegin zich op denkers als René Guénon en Julius Evola. Die traditie impliceert een herwaardering van esoterische kennis, een resacralisering van de werkelijkheid en uiteindelijk ook weer een hiërarchische sociale werkelijkheid zoals die voor de moderne tijd bestond. Daarnaast zoekt Doegin zijn bronnen voor de vierde theorie in alles wat verzet biedt of gemarginaliseerd wordt in de postmoderne 'samenleving van het spektakel'. Vanuit zijn theoretische achtergrond is Doegin een groot voorstander van de Euraziatische Unie, een door Rusland gedomineerd handelsblok dat op 1 januari 2015 officieel is gelanceerd. Doegin meent dat hij zelf invloed heeft uitgeoefend op de beslissing van Aleksandr Loekasjenko van Wit-Rusland en Noersoeltan Nazarbajev van Kazachstan om lid te worden.

De theorie van het eurazianisme heeft een lange geschiedenis in Rusland. Aleksandr Doegin heeft die theorie nieuwe vitaliteit in de hedendaagse context gegeven. Hij koppelt het eurazianisme bovendien aan actuele thema's als globalisering en het einde van de ideologie. Daarmee is hij ook invloedrijk buiten Rusland. Hij heeft affiniteit met Alain de Benoist, de belangrijkste denker van de Franse 'Nieuw Rechts'-beweging, en had een tijdlang ook goede banden met hem. Doegins gedachtegoed spreekt allerlei rechtse bewegingen aan. Zeker in een Europa waarin anti-establishmentpartijen sterker worden en er steeds meer kritiek is op de door Amerika geleide liberale wereldorde kunnen we verwachten dat zijn ideeën en invloed aan kracht zullen winnen.

Ook al zijn sommige van zijn gedachten gevaarlijk en neigt hij naar een fascistische ideologie, wij zullen hem serieus moeten nemen. Hij is een denker van formaat met prikkelende observaties. In een van zijn werken beschrijft hij bijvoorbeeld de spirituele betekenis van Siberië voor Rusland. Hij gelooft dat die regio een belangrijke rol gaat spelen in het bepalen van de toekomstige identiteit van het land, en dat de ontwikkeling ervan grote geopolitieke consequenties zal hebben. Nu het ijs van de Noordpool aan het smelten is en landen greep proberen te krijgen op de grondstoffen en vaarroutes van het noorden zou hij daar wel eens gelijk in kunnen krijgen.

Bovenal is Doegin interessant omdat hij een theoretische synthese nastreeft die bronnen over geopolitiek, economie en antropologie verbindt met het werk van filosofen als Martin Heidegger, Oswald Spengler en Jean Baudrillard, op basis waarvan hij een concept van een wereldorde ontwikkelt. Dat was ook de verdienste van Fukuyama's The End of History and the Last Man, waar Doegin een uitdagend alternatief voor ontwikkelt.

Zhang Weiwei is hoogleraar internationale relaties aan Fudan University in Shanghai, een van de meest prestigieuze universiteiten van China. In zijn jeugd wilde hij schilder worden en studeerde hij talen. Zo werd hij in de jaren tachtig vertaler voor Chinese bestuurders, onder meer voor Deng Xiaoping, de leider die het Chinese economische wonder initieerde. Zijn boek The China Wave is een bestseller in China en er gaan verhalen dat de huidige president Xi Jinping het boek instemmend heeft gelezen.

Zhang Weiwei is een hedendaagse Chinese denker in wiens werk het groeiende zelfvertrouwen van China tot uitdrukking komt. Eind twintigste eeuw waren er veel Chinese auteurs die benadrukten dat het land veel van het Westen kon leren. Zij zagen China als een achtergesteld land. Een mooi voorbeeld van die mentaliteit is de documentaireserie River Elegy die in 1988 werd uitgezonden en die gaat over de Gele Rivier die haar kleur krijgt van de modder. De rivier is het symbool van de Chinese cultuur die conservatief en naar binnen gericht is. De documentaireserie roept op het pad van het Westen en Japan te volgen door de oceanen op te gaan.

Dat was toen. Inmiddels is China stevig gegroeid en Zhang Weiwei verzet zich juist tegen het volgen van het westerse model. Hij plaatst vraagtekens bij de westerse politieke, sociale en economische concepten. Volgens Weiwei is China een unieke 'civilisatiestaat': het combineert de krachten van een oude civilisatie met die van een moderne staat. Het land is zowel jong als oud, zowel Chinees als internationaal.

De Chinese civilisatiestaat heeft volgens hem acht eigenschappen: 1. Een supergrote bevolking. 2. Een groot territorium. 3. Superlange tradities. Daardoor heeft het land eigen principes van goed bestuur ontwikkeld. 4. Een rijke cultuur. 5. Een unieke taal. Veel gekoloniseerde landen zijn hun eigen taal en schrift kwijtgeraakt, maar in China leven die al millennia (duizenden jaren) lang voort. 6. Een unieke politiek. De Chinese concepten over het winnen van de harten en de hoofden van de bevolking ('minxin') en de selectie van bestuur op basis van talent geven de Chinese politiek legitimiteit. 7. Een unieke samenleving. In tegenstelling tot het individualistische Westen is de Chinese samenleving meer familie- en groepsgeoriënteerd. 8. Een unieke economie. Traditioneel China volgde geen markteconomie, maar een humanistische economie, wat doorwerkt in het hedendaagse socialisme, dat de markt tempert.

Zhang Weiwei doet belangrijke observaties over China, maar hij slaat soms door in zijn beschrijving van China als een uniek land. Hij volgt een vorm van exceptionalisme, iets wat vaker ontstaat als een land in opkomst is. In Amerika kende het exceptionalisme verscheidene vormen, waaronder het idee van de 'Manifest Destiny'. In Duitsland heette het de 'Sonderweg' en de Fransen hadden het over hun 'mission civilisatrice'. Het gevaar van het exceptionalisme is dat het een imperialistische houding rechtvaardigt. Daarnaast miskent het de diversiteit van andere landen. De oriëntatie op de gemeenschap en een positieve visie op de staat zijn inderdaad kenmerkend voor China, maar wijder verbreid dan Weiwei erkent. Beide elementen bestaan zelfs in het Westen: in Scandinavische landen en Duitsland die het Rijnlandmodel volgen. Volgens Weiwei volgen andere opkomende landen als India, Polen en Zuid-Korea simpelweg het westerse model. Daarmee miskent hij de mate waarin de instituties van die landen net als in China door lokale tradities zijn gevormd.

Een van de interessantste aspecten van Weiwei's werk is zijn kritische analyse van allerlei westerse waarden vanuit Chinees perspectief. Zo bekritiseert hij de 'showbizz-democratie' of 'Hollywood-democratie' die in veel westerse landen is ontstaan. Daarin draait het meer om presentatie dan om goed leiderschap. Zolang de democratische procedures worden gevolgd, kan iedereen tot leider worden gekozen, ook acteurs, atleten of een figuur als George W. Bush. Dit is nu des te actueler met de populariteit van Donald Trump. Dat kan in China niet gebeuren. In de korte termijnen van vier jaar dat zij aan de macht zijn, worden leiders in het Westen ook niet verantwoordelijk gehouden voor de langetermijnsconsequenties van hun daden in die 4 jaar, zoals dat in China wél gebeurt.

Weiwei bekritiseert ook het westerse ideaal van de mensenrechten. Het Westen eist transparantie en democratie boven alles, maar doet niets aan de chaos en ellende die daaruit kunnen volgen. Waarom, vraagt hij, is verlossing van armoede geen mensenrecht? Dat hebben de Afrikanen meer nodig dan democratie en dat is wat China de Afrikanen verschaft.

Een ander concept dat Weiwei kritisch analyseert, is corruptie. China en andere landen worden er vaak van beschuldigd erg corrupt te zijn. Dan hebben we het over de directe diefstal van publieke middelen door overheidsfunctionarissen. Maar het Westen heeft te maken met wat hij 'tweede-generatiecorruptie' noemt. Dat gaat niet over eenduidig en direct publieke middelen stelen, maar over een discrete misleiding en macht waarmee de financiële elite de bevolking berooft. De macht van de lobby's verhindert de westerse landen om hun elite aan te pakken en te handelen in het belang van de bevolking. In de jaren na de crisis zijn er in het Westen bijna geen schuldigen de gevangenis in gegaan. In China daarentegen worden falende leiders wel degelijk gestraft.

Sommige van Zhang Weiwei's analyses zijn plausibeler dan andere, maar zij geven in ieder geval te denken. Zijn werk is ook een voorbode van wat komen gaat. China zal in de toekomst niet alleen producten exporteren, maar ook waarden en ideeën. Wij zijn gewend om andere landen continu te beoordelen op het gebied van mensenrechten, corruptie en representatie. Modernisering betekent verwestersing, dat is de algemene assumptie. Naarmate het Oosten economisch opkomt, zullen de landen daar zelfverzekerder worden en zullen zij oosterse waarden en ideeën internationaal propageren. Daar zullen wij mee moeten leren omgaan. Als westerse leiders naar het Oosten reizen, eisen wij van ze dat zij onze gekoesterde waarden daar agenderen. In de toekomst zullen oosterse leiders hetzelfde gaan doen.

Hoe zullen wij reageren als Chinese leiders ons de les komen lezen over de kwaliteit van ons bestuur of onze omgang met minderheden? Om daarmee te leren omgaan is het belangrijk om oosterse denkers als Weiwei te bestuderen.

In de 21ste eeuw leert het Westen dat het niet alleen het subject, maar ook het object van de globalisering kan worden. Het is niet meer alleen een winnaar in de hedendaagse wereldeconomie. De hiërarchie die men theoretisch ter discussie stelde zal nu in de praktijk worden ondermijnd. De rationaliteit van het Westen zal uitgedaagd worden en we zullen meer en meer kennismaken met een Oosten dat rationeel, vrij en creatief is. Een gebied met eigen ideeën over de ordering van politiek en samenleving. Met eigen standaarden die het ook zal exporteren. Die gisten nu al onder de oppervlakte van de Aziatische vlakte.

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 10:45 schreef Draeneii het volgende:
Heel interessant stuk (mijn mening).

[..]

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 13:03 schreef Idisrom het volgende:

[..]

Heel hartelijk dank voor al jouw bijdragen.

quote:

De opkomst van de Chinese middenklasse is een van de belangrijkste trends van de laatste tien jaar. De Chinese consument is op zoek naar kwaliteitsproducten en -diensten, en is niet te beroerd om daarvoor de portefeuille open te trekken. Maar wat is het profiel van die consument eigenlijk, welke gewoontes hebben ze aangenomen, en naar welke kwaliteitsproducten zijn ze precies op zoek?

Afhankelijk van de berekeningswijze behoort 250 tot 350 miljoen van de Chinese bevolking tot de middenklasse. Volgens consultancybureau McKinsey echter breidt die middenklasse tegen 2030 verder uit… en spendeert ze tegen 2022 het equivalent van 24% van het Chinese BNP aan goederen en diensten. Dat wil echter niet zeggen dat de consumenten binnen die middenklasse ook allemaal even rijk zijn, of hetzelfde uitgavenpatroon hebben. In China zijn het vooral de jongeren in de hogere middenklasse (de millennials dus) die het meeste spenderen en waarop bedrijven dan ook hun aandacht moeten richten. Dat is logisch: de generatie die geboren is na 1980 heeft nooit de ontberingen en armoede moeten doorstaan van hun ouders, die in een puur communistisch systeem en een Culturele Revolutie geleefd hebben. Dat was een tijd van voedseltekorten en een gebrek aan alles.

#1 Millennials hebben alleen economische groei gekend
De millennials zijn echter de eerste generatie in China die alleen maar economische groei gekend hebben, en hun salarissen continu hebben zien stijgen. In vergelijking met hun ouders die veel spaarzamer aangelegd zijn, hebben ze dan ook een groter budget tot hun beschikking en spenderen dan ook veel meer aan kwaliteitsgoederen.

#2 Ze kopen bij voorkeur voedsel uit het buitenland
Vanwege voedselschandalen zijn ze enorm angstig voor de aankoop van binnenlands voedsel. Daarom kopen ze bij voorkeur voedsel van buitenlandse merken. Fruit van buitenlandse origine wordt zo massaal aangekocht, net zoals melkproducten, en nog vele ander soorten voedsel dat belangrijk is in de dagelijkse voeding.

#3 Ze leggen hun kinderen astronomisch in de watten
Om hun kinderen voor te bereiden op het harde onderwijssysteem en extreme competitie (1.4 miljard, weet u wel), spenderen ze astronomische sommen aan educatief speelgoed en dvd’s, hobby’s, sporten, pianolessen, ballet, etc. Alles is goed om hun kinderen een extraatje mee te geven om toch maar de competitie de baas te worden. Ze zijn ook erg bereid om hun kinderen in het buitenland te laten studeren. Zo volgden in 2015 bijna 800.000 Chinese studenten buitenlands onderwijs.

#4 Gezondheid en reizen zijn hot
Vanwege de milieuvervuiling en slechte luchtkwaliteit zit sporten, fitness, verse fruitsap en alles wat met gezondheid te maken heeft, enorm in de lift. Aangezien ze de wereld heel graag willen zien, gaan Chinese consumenten ook graag op reis. De 120 miljoen Chinese toeristen die in 2016 naar het buitenland op reis trokken, spendeerden er niet minder dan 230 miljard euro. Het meest populaire land voor een vakantie was buurland Japan dat bedolven werd onder miljoenen Chinese toeristen. De Chinese overheid heeft de laatste tijd verschillende Chinezen in het register gezet nadat ze op vakantie hun land te schande hadden gemaakt door fout gedrag. Chinezen die eenmaal op de zwarte lijst staan, mogen nooit meer op vakantie.



Nu begint de overheid een grote mediacampagne, met daarin de 'geboden van goed gedrag'.

De vier geboden voor Chinese toeristen
• Wees vriendelijk en bescheiden. Kleed je netjes, spreek niet te luid in het openbaar en wees geen ramptoerist.
• Ken je manieren. Wees stipt, volg instructies op, wacht in de rij, scheld niet.
• Houd van de natuur. Loop niet op het gras, spuug niet, laat geen afval achter, rook niet in rookvrije zones.
• Wees vriendelijk en vrijgevig. Wees beleefd tegen lagere klassen, behandel anderen vriendelijk, wees bescheiden en tolerant.

China moedigt z'n eigen toeristen niet alleen aan om het gedrag aan te passen. Er wordt ook gestraft. Zo is er een zwarte lijst van mensen die zich misdragen hebben. Een paar jaar geleden maakten we al een reportage toen een Chinese jongen een tempel in Egypte had bekrast. Ook een grote ergernis is het voordringen, zoals op het vliegveld bij de tax refund. Een Thaise celebrity maakte hiervan zelfs een Youtube film en die is bijna 2 miljoen keer bekeken.

#5 E-commerce is een absolute must
Een laatste vraag is dan nog hoe en waar Chinese consumenten hun producten aankopen. Ondanks dat de traditionele kanalen belangrijk blijven, kan een bedrijf niet om de gigantische Chinese e-commerce markt heen. Daar aanwezig zijn is dan ook voor elk bedrijf een absolute must. Er zijn niet minder dan 700 miljoen internetgebruikers die bijna allemaal online aankopen.

Die aankopen gebeuren dan meestal ook nog eens via de smartphone wat er toe leidt dat de Chinese e-commerce markt nu al enorm is, maar tegen 2020 groter zal zijn dan die van de Verenigde Staten, Duitsland, Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Japan samen. Vooral Taobao (onderdeel van Alibaba) is een e-commerce platform dat niet te missen is. Ook aanwezig zijn op de app WeChat (wereldwijd 900 miljoen gebruikers) dat gebruikt wordt voor communicatie, e-commerce, betalingen, marketing en bijna alles wat men maar kan bedenken, is een must.

Coyotes, worden ze genoemd. Smokkelaars die op geraffineerde wijze grand cru classés vanuit Hong Kong naar China weten te brengen, uit het zicht van de douane. Zij handelen in opdracht van wijnhandelaren of particuliere 'klanten'. Onlangs slaagden de Chinese autoriteiten in de grensstad Shenzhen er in om zo'n bende op te rollen en daarbij duizenden flessen wijn te onderscheppen. Zestien personen werden gearresteerd. Alleen al aan accijns bedroeg de waarde van de smokkelwaar omgerekend ruim 2,7 miljoen euro. De totale waarde wordt geschat op 11 miljoen euro. In een poging om de illegale handel in de grenssteden aan te pakken, heeft de politie de controles sinds vorig jaar flink opgevoerd. De wijnconsumptie in China stijgt sterk en het einde is nog niet in zicht. Hoewel de kwaliteit van de lokale wijnen toeneemt, moet het land het vooral hebben van de import. Echter: een mooie Château Lafite Rotschild kan op de illegale Chinese markt wel zo'n 130 tot 275 euro schelen.

quote:

Het is één van de meest gesloten landen ter wereld. Toch doen sommige Nederlandse ondernemers zaken met Noord-Korea. 'Ik mag er niks over zeggen, dat zou grote consequenties hebben.' De wegen waren van zand, stoplichten waren er niet, en de auto's reden op houtvergassing. ,,Kwamen er van die dikke, zwarte rookpluimen uit,'' vertelt Maarten Jongsma. Zijn eerste bezoek aan Noord-Korea, nu 13 jaar geleden, maakte diepe indruk. ,,Ik dacht alleen maar: is dit nou het land waar we allemaal zo bang voor zijn?''

Jongsma is één van de weinige Nederlanders die de voorbije jaren serieuze banden aanknoopten met Noord-Korea. In 2004 klopten de Noord-Koreanen aan bij zijn onderzoeksinstituut Wageningen Plant Research, omdat het land zich beter wilde wapenen tegen aardappelziektes. Hij liet Noord-Koreaanse studenten onderzoek doen in zijn lab, reisde jaarlijks naar het land en nam Nederlandse veredelaars op sleeptouw. ,,We hebben een verkeerd beeld van het land,'' zegt Jongsma. ,,Er wonen zoveel aardige, intelligente, gedreven mensen. Maar alles wat we hier zien, is het beeld van een gekke dictator.''

Maar weinig Nederlandse bedrijven doen openlijk handel met Noord-Korea. ,,Veel ondernemers zijn huiverig,'' zegt Paul Tjia, een Nederlandse adviseur op het gebied van IT-outsourcing. ,,Maar je kunt er prima zakendoen, als je maar door de communicatiebarrière heen komt.''

Potentie
Tjia, die al jaren zaken doet in Noord-Korea, heeft inmiddels de contacten die je nodig hebt om zaken te doen in een gesloten land. Regelmatig neemt hij een groep Nederlandse ondernemers mee om deals te sluiten. ,,Het land heeft grote potentie: de 25 miljoen tellende bevolking is redelijk goed opgeleid en de loonkosten zijn laag. Natuurlijk is de situatie nu gespannen, maar het leven gaat er gewoon door. Volgende maand ga ik weer.'' In het laatste jaar waarover cijfers beschikbaar zijn, 2011, importeerden Nederlandse bedrijven voor ruim 70 miljoen euro uit Noord-Korea (vooral kleding, vlechtwerk en cement). De export lag op amper 1,5 miljoen euro. Maar volgens Tjia liggen de werkelijke bedragen aanmerkelijk hoger. ,,Er wordt van alles geproduceerd voor Nederlandse bedrijven, meer dan u hoort. Maar ik noem geen namen, want ze krijgen er altijd last van.''

Zakendoen met Noord-Korea is toegestaan, maar er rust een groot taboe op. Tjia wil dan ook niet vertellen welke bedrijven hij meeneemt op zijn handelsreizen ('dat wordt niet gewaardeerd'). Geen wonder, zegt Korea-expert Remco Breuker. ,,Ik weet dat Nederlandse bedrijven er spullen laten maken, bijvoorbeeld software en IT. Maar niemand wil openlijk zakendoen met een regime dat de eigen bevolking uithongert en kernproeven doet.''

Taboe
Dat blijkt. Bedrijven waarvan de producten in Noord-Korea worden aangetroffen, willen er geen misverstand over laten bestaan: er wordt niet geëxporteerd naar Noord-Korea. ,,Wij weten niet hoe onze producten daar komen,'' zegt Jesper Kleingeld van Heineken, waarvan het bier in veel Noord-Koreaanse restaurants wordt geschonken. ,,We brengen er niets naartoe. Maar als wij exporteren naar China, kunnen we natuurlijk niet voorkomen dat een derde partij het doorvoert.'' Bavaria geeft dezelfde verklaring voor de aanwezigheid van zijn producten. En hoe de hotels in Pyongyang aan draaideuren van Boon Edam komen? ,,We weten het niet,'' zegt woordvoerder Henk Goede. ,,We hebben wel eens gehoord dat een deur die we aan China leverden, daar terecht is gekomen. Dat is alles.''

Ook Nederlandse bedrijven die productiewerk laten doen in het land, willen daar niet over praten. Breuker en Tjia kennen diverse voorbeelden, maar willen geen namen noemen. Het zou gaan om IT en software, maar ook om kledingproductie. Alleen C&A erkent kleding te hebben laten maken in Noord-Korea. ,,We zijn hier in 2011 mee gestopt,'' zegt woordvoerder Kim Boomsma. Het bedrijf kon geen helderheid krijgen over de arbeidsomstandigheden in de fabrieken waar C&A-kleding werd gemaakt.

Ook het project van plantenwetenschapper Jongsma strandde. Hij wil niet zeggen waarom. ,,Dat kan grote consequenties hebben voor de betrokkenen.'' Hij kijkt met afgrijzen hoe het land zich steeds verder isoleert, maar legt de schuld daarvoor niet uitsluitend bij het regime. ,,Ik ben er echt anders naar gaan kijken. Tot de dag van vandaag staan langs de grens met Zuid-Korea dertigduizend Amerikaanse soldaten. Dat is toch onvoorstelbaar? Ik ben wel gaan begrijpen waarom ze de Amerikanen zo haten.''

Handel gaat vrolijk door ondanks VN-sancties.
De handel tussen Noord-Korea en China is sinds 2007 verdrievoudigd. Dat meldde het Zuid-Koreaanse statistiekbureau donderdag. Het noorden geeft geen data vrij. China trekt zich weinig aan van sancties. Het zegt 'ja' maar doet wat haar zint. De bilaterale handel steeg van bijna 2 miljard dollar tot 5,6 miljard dollar. Noord-Korea exporteert 2,4 miljard dollar richting China, terwijl het land 3,16 miljard dollar importeert uit het land. De cijfers geven volgens kenners aan dat Noord-Korea erg afhankelijk is van zijn enige bondgenoot.

Green en Cathcart moeten voorzichtig opereren, gemakkelijk is het doen van onderzoek in een land als China of Noord-Korea niet. Ze observeren, vergelijken wat ze zien met vorige bezoeken, toetsen de analyses van anderen en praten met zo veel mogelijk verschillende mensen. Soms als zichzelf, als wetenschapper. Vaker incognito om dichte deuren te vermijden. Zo speelt Cathcart vaak de rol van 'cellobouwer', een rol die hem goed past gezien zijn voorliefde voor het instrument en zijn uitgebreide kennis van houtsoorten.

Het veldwerk van de twee heren staat deze dagen onder andere in het teken van het zogenoemde 'nieuwe Dandong', een uit de grond gestampte wijk een paar kilometer buiten de oude stad die de handel met Noord-Korea een nieuwe impuls moet geven. Van die impuls is nog weinig te merken, want de Noord-Koreanen weigeren aan hun kant van de brug een aansluitende weg aan te leggen.

Maar er is meer dan de door vrachtwagens zichtbaar wordende handel: mankracht. Met bijna 25 miljoen inwoners heeft het Noord-Koreaanse regime een grote schat aan arbeid die zij overal ter wereld te werk stelt. Veel verdienen ze niet, het meeste geld gaat via een speciale constructie direct de staatskas in. Voor een aantal Noord-Koreanen, vaak die van de betere klasse, is er werk in Noord-Koreaanse restaurants, winkels en hotels in het buitenland. Zo ook in Dandong, en Christopher Green is hier om daar meer over te weten te komen. Noord-Korea verdient naar schatting ruim 1 miljard euro per jaar aan dwangarbeiders die in het buitenland werken, maar wat heeft China bij al deze restaurants en arbeiders te winnen? Terwijl de serveerster nieuwe koude flesjes van de Noord-Koreaanse bierbrouwer Taedonggang op tafel zet, legt Green uit hoe het werkt. "Sommige restaurants zijn volledig in handen van Pyongyang, andere in handen van Peking en weer andere zijn een soort joint venture tussen Chinese zakenlieden en Noord-Korea."

Noord-Koreanen helpen hun Chinese zakenpartners onder andere aan lucratieve handelsrelaties binnen Noord-Korea en in ruil daarvoor krijgen zij een voorkeursbehandeling in China. Ze betalen lage huren of hun schulden worden kwijtgescholden. Vaak betaalt China een centrale figuur, iemand die waarschijnlijk nooit op de restaurantvloer te zien is, een bepaald bedrag. In de Chinese munteenheid uiteraard, want Noord-Korea wil nu eenmaal graag harde en waardevaste buitenlandse valuta. Een percentage daarvan wordt vervolgens naar Pyongyang gestuurd, aldus Green.

Een van de grootste misverstanden over Noord-Korea is te denken dat Kim Jong-un een alleenheerser is die alles toekomt. Green: "Van al het geld dat richting Pyongyang gaat, nemen allerlei bestuurslagen en bestuurders eerst hun eigen deel. Lang niet alles komt terecht in de kas van de centrale regering." Ook Noord-Korea kent een klevende strijkstok en concurrerende facties.

Overal in Dandong hangen grote posters van de gloednieuwe brug en de uit de grond gestampte moderne wijk even verderop. Het gemeentehuis, een handelscentrum, woningen, scholen, winkels, restaurants, een universiteit én die gloednieuwe brug naar Noord-Korea - het toekomstige centrum van Dandong heeft het allemaal. Een goede diplomatieke relatie tussen Peking en Pyongyang, toenemende handelsstromen tussen beide landen en een betere toegang tot elkaars havens maken de grensplaats zo interessant dat er gebouwd wordt aan 'nieuw Dandong'. Niet meer een enkele rijstrook en ellenlange files over de 'Vriendschapsbrug' in het centrum van de stad, maar een gloednieuwe vierbaans over de Nieuwe Yalubrug. Green en Cathcart pakken de taxi om zelf te aanschouwen hoe het er in het nieuwe deel van de stad aan toe gaat.

Green ziet zijn kans schoon. Een van de redenen van zijn bezoek aan Dandong is de vermeende aanwezigheid van grote groepen Noord-Koreaanse arbeiders. Niet de mensen die werken in een restaurant of in een veredelde toeristenwinkel, maar de Noord-Koreaanse werkmannen van wie er volgens bronnen zo'n twintigduizend in de Chinese grensstad Dandong moeten zijn. Ergens in de achterlanden, in kassen of fabrieken.

"Zelfs als het een grote fabriek is en om veel arbeiders gaat, kunnen wij niets doen. Werknemers moeten via de persoonlijke route geregeld worden, via een contact in Korea. De overheid kan dat niet regelen en is niet betrokken", zegt de Chinese ambtenaar - de rechterhand van Liu Huaxin - stellig aan de lunchtafel. "Wij gehoorzamen de Verenigde Naties", voegt de assistente nog toe.

Maar al snel blijkt er meer mogelijk dan deze stelligheid doet vermoeden. Ze willen helpen. Met het importeren van hout, en met het regelen van Noord-Koreaanse werkkrachten. "We kunnen er zeker over praten", drukt de man Green plotseling op het hart. Het een zeggen, het ander bedoelen. Het een beloven, het ander doen. China en Noord-Korea zijn er heer en meester in. Gaat het nieuwe Dandong echt het oude Dandong vervangen, zoals de overheid wil doen geloven? Gaat de brug uiteindelijk de handel tussen Noord-Korea en China een nieuwe impuls geven, zoals ooit bij de start van de bouw in 2011 de bedoeling was? "Het zal allemaal heel langzaam gaan", geeft de vrouw toe.

Het begon als een mooie samenwerking tussen de buurlanden. China financierde de gloednieuwe vierbaansbrug (naar verluidt gaat het om 350 miljoen Amerikaanse dollars) naar Noord-Korea. Het land promoot Dandong als knooppunt voor internationale handel en kan zelf meer en efficiënter exporteren naar Noord-Korea. Noord-Korea heeft een gratis nieuwe brug en kan zijn handelsvolume met China - en mogelijk andere landen - zo vergroten. Maar niets is minder waar, al twee jaar komt de nieuwe brug uit in een groen Noord-Koreaans veld. Geen asfalt, zand of weg in welke verschijningsvorm dan ook. Slechts ettelijke rijstvelden, verder niets. "We hebben geen idee wanneer de brug opengaat. Het hangt allemaal af van Noord-Korea", zegt de vrolijke vertaalster in de auto terug naar de stad. Waarom het zo lang duurt, weet zij ook niet. "Wij horen eigenlijk nooit iets."

Een ding is zeker, meent Cathcart, het openstellen van de brug en daarmee de stad kan de hele regio transformeren. Aantrekken en afstoten, dat spel speelt Noord-Korea volgens Cathcart als geen ander. "Soms komen ze gewoon niet opdagen bij vergaderingen over de economische samenwerking in de grensstreek of als de opening van de brug op de agenda staat. Toch weten ze het gesprek altijd gaande te houden en gooien ze de deur nooit helemaal dicht." Pyongyang pakt altijd wat het kan, op het moment dat het hen uitkomt. Zo laten ze de brug wel bouwen, maar willen ze zelf beslissen wanneer deze in gebruik wordt genomen. "Noord-Korea doet vaak alsof ze het Chinese model willen overnemen, een model waarbij het verbinden van het centrum en de buitengebieden centraal staat. Maar het is allemaal gebakken lucht", aldus Cathcart. De Noord-Koreaanse strategie is er een van controle, ingegeven door een angst voor verandering. Dandong en Sinijui laten dat zien.

De kindertijd is misschien wel de mooiste tijd van het leven, dus is het schokkend om kinderen te zien die hard moeten werken op het land. Maar voor de 5,3 miljoen kinderen onder de veertien in Noord-Korea is dat de realiteit bij het opgroeien. In minder ontwikkelde regio's kan de tocht naar school worden bemoeilijkt door bouwprojecten en gevaarlijk terrein. Als dorpen al schoolbussen hebben dan zijn dat vaak afgedankte vrachtwagens. De indoctrinatie begint heel vroeg, soms al bij de kinderopvang. Jonge kinderen krijgen anti-Amerika boodschappen te horen en gebruiken speelgoedgeweren en -granaten om afbeeldingen van soldaten aan te vallen.

Het land heeft een veiligheidsverdrag met China dat 400.000 zwaarbewapende en high tech militairen in de buurt heeft gestationeerd om snel te kunnen ingrijpen als de Amerikanen een misstap maken. De eerste 150.000 kunnen direct nadat de order is gegeven de Yalu-rivier oversteken met lichte tanks. De zware tanks kunnen Noord-Korea niet betreden omdat de wegen het dan begeven. Als het mis gaat zullen de Chinezen voluit gaan en een poging doen om het hele Koreaanse schiereiland te annexeren en daar heeft het best enkele tienduizenden gesneuvelde militairen voor over. Het land is ook bezig om de Zuid-Chinese Zee te annexeren. Uiteindelijk zal een navy wordt uitgebouwd naar minimaal 351 oorlogsschepen tegen 2020 om deze annexatie kracht bij te zetten. De slagkracht wordt enorm aangezien dit jaar 215 miljard dollar in het leger wordt gestoken en volgens experts blijft dat bedrag de komende jaren verder stijgen. Zuid-Korea heeft een leger van 450.000 militairen paraat staan dus de 150.000 vanuit Chinese zijde zullen binnen enkele uren aangevuld moeten worden met meer troepen en materiaal. Noord-Korea heeft een miljoen troepen paraat staan maar van beduidend mindere kwaliteit, maar niettemin zeer en zeer nuttig in de strijd. Die kunnen makkelijk tienduizenden Amerikaanse en Zuid-Koreaanse troepen mee nemen richting het hiernamaals. Niet veel later komen dan de volgende 250.000 Chinese troepen aangerukt in een poging om Zuid-Korea te annexeren.

Als het een kernoorlog wordt heeft China Dong Feng langeafstandsraketten gereed staan bij de Amur rivier die via de Noordpool naar de Amerikaanse westkust kunnen vliegen met een snelheid van 12.000 mijl per uur. De nieuwste langeafstandsraketten die het land heeft ontwikkeld kunnen 10 atoombommen tegelijk mee nemen met een kracht van 100.000 TNT per atoombom. Die raketten zijn dit jaar gepresenteerd aan het publiek. Ter vergelijking de atoombom op Hiroshima had een kracht van 15 TNT en kostte 145.000 mensen het leven.

Dong Feng 41: (speed: 30,626 km/h; 19,030 mph) (weight ~ 80,000 kilograms) (guidance
system: inertial with BeiDou) (April 2016 China successfully conducted 7th test of DF-41 with two dummy warheads near the South China Sea amid growing tensions between Washington and Beijing about the area. China is now developing more advanced missiles than what we see above: WU-14! It will take some time. The country is really advanced when it comes to missiles. These missile are not to protect China, but they are deployed to make sure China and US will die together if US ever started a war. It wakes up 1.4 billion Chinese to realize how evil the Fascist US of Lies, Wars and Regimes Change Are!!! Once will be the end of the US Empire, our leaders will dump all US treasures and collapse the COMEX!!! Yankees Go To Hell!!!

quote:

China beoordeelt straks alle burgers op basis van big data

Digitale superstaat China ontwikkelt een 'sociaal krediet-systeem' om met data de eerlijkheid van burgers, bedrijven en overheidsinstellingen te meten. 'Betrouwbaren' worden beloond, 'onbetrouwbaren' aan de digitale schandpaal genageld. Boer Leng Cheng staat op de 'rode lijst' van zeer betrouwbare inwoners van Yuyao, een plattelandsgemeente ten westen van de havenmetropool Ningbo. Hoewel hij weinig verdient en geen bezittingen heeft, krijgt hij een flinke lening van de Yuyao Rurale Coöperatieve Bank.

Tijdens de 'ethische kredietcontrole' had de bank hem 94 van de 100 haalbare sociale kredietpunten toegekend. Belangrijk onderdeel van deze controle was een digitale rondgang in de databases van de politie, de belastingdienst, het wijkkantoor en het regionale Bureau voor Openbare Betrouwbaarheid. Daaruit blijkt dat Leng plichtsgetrouw is, nooit een misstap heeft gezet en de vleesgeworden 'harmonie' is. Kortom, een socialistische modelburger.

Yuyao is een van de 44 steden in China waar het nieuwe, nu nog experimentele 'sociaal krediet-systeem' vorm krijgt. Dat systeem moet de greep van de Chinese autoriteiten, die het spectaculair groeiende internet aan het temmen zijn, nog verder verstevigen.

Hond niet aangelijnd? Minpunten
Het idee van de sociale kredietscore is door middel van het verzamelen en analyseren van grote hoeveelheden digitale informatie iedere burger, ieder bedrijf en iedere overheidsdienst punten toe te kennen. Er wordt gebruikgemaakt van zowel informatie die wordt verstrekt door de politie, financiële instellingen en de overheid als van persoonlijke data van burgers van internetbedrijven. Niet alleen het tijdig afrekenen van aankopen en het aflossen van leningen levert punten op, ook een blanco strafblad, respect voor de autoriteiten en onberispelijk internetgedrag zijn van invloed op de scores.

Hoe het sociale kredietsysteem vanaf het geplande invoeringsjaar 2020 precies gaat werken, is nog onduidelijk. Het is niet bekend of er één of meerdere overkoepelende instanties komen voor het analyseren van data. Bij wijze van proef werken de autoriteiten nauw samen met internethandelshuis Alibaba, zoekmachine Baidu, de sociale media van Tencent en andere internetbedrijven. Zij beschikken over enorme hoeveelheden data van de bijna 800 miljoen Chinese internetters. Over de exacte aard van de samenwerking met de staat doen de ondernemingen uiterst geheimzinnig.

In Yuyao wordt gewerkt met rode, grijze en zwarte lijsten en een puntensysteem. De loyale, rechtschapen burgers die de waarden van de Communistische Partij uitdragen komen op de rode lijst, de verslaafden, criminelen, ordeverstoorders en querulanten op de zwarte lijst. In andere plaatsen wordt geëxperimenteerd met een opdeling van de bevolking in A-, B-, C- of D-burgers.

Allerlei soorten gedrag kunnen gevolgen hebben voor de burgerscore. In Jinan, de hoofdstad van Shandong, verliezen inwoners punten als zij hun hond niet aan de lijn uitlaten. In Shanghai doen volwassen kinderen er goed aan voor hun bejaarde ouders te zorgen, want anders verliezen zij 'sociaal krediet'.

Het is nog niet precies duidelijk wat de exacte consequenties zullen zijn van het hebben van een goede of slechte score. Er zijn wel voorbeelden bekend uit lopende experimenten, waaruit blijkt dat een slechte score verstrekkende gevolgen kan hebben: je kunt bijvoorbeeld geen lening krijgen bij een bank, het land niet verlaten of je kinderen worden niet toegelaten tot bepaalde scholen.

Eerlijkheidscrisis
De invoering van de sociale kredietscore is volgens de regering uiteraard ingegeven door de beste bedoelingen, namelijk het bestrijden van de 'eerlijkheidscrisis' (dixit president Xi Jinping). ,,Laat de betrouwbaren vrijelijk bewegen onder de hemel, terwijl de onbetrouwbaren worden belemmerd om ook maar één stap te zetten", vertaalde het Volksdagblad het jargon in de in 2014 en 2016 gepubliceerde plannen.

'Onbetrouwbaren' zijn bijvoorbeeld de makers van nep-producten, artsen die patiënten tillen bij de medicijnen-verkoop, militairen die baantjes verkopen en ambtenaren die hun superieuren voorliegen over productiecijfers om hun promotiekansen te verbeteren. Maar ook dissidenten, kritische journalisten en activistische advocaten. 'Betrouwbaren' zijn de ordentelijke, vaderlandslievende en de Communistische Partij getrouwe burgers.

'Onbetrouwbaren' kunnen stevig worden aangepakt. Zakenman Gao in het stadje Shishi ontdekte onlangs dat hij in januari met naam, adres, foto en identiteitskaartnummer op de experimentele digitale zwarte lijst van Fujian van 'wanbetalers' is geplaatst. Hij kon opeens geen vliegtickets meer kopen en zijn dochter werd van een privé-school gestuurd.

De Beijingse auteur en sociale commentator Murong Xuecun is een van de zeer weinigen in China die het sociale kredietsysteem durfde te bekritiseren. In Beijing wordt hij altijd gevolgd door agenten van de staatsveiligheid, maar in Shanghai kan hij ongestoord met buitenlandse journalisten praten. ,,Als de socialemediabedrijven gaan meewerken - en zij hebben geen keuze - gaat dit project veel verder dan alleen het censureren van het nieuws en het internet", zegt de schrijver van het nog te verschijnen 2072, een sciencefictionboek over de digitale totalitaire staat.

,,Wij zijn van jongs af aan gewend aan het bestaan van 'big brother' in onze levens", aldus Murong. ,,Op zich is het goed om wanbetalers en fraudeurs op te sporen, maar als 'big brother' over 'big data' beschikt, worden ook andere groepen bespioneerd. Dat is angstwekkend."

Geheime proeven
Aan de invoering van het 'sociaal kredietsysteem' gaat de registratie van alle internetgebruikers met naam en identiteitskaart-nummer vooraf. Zonder vertoon van een identiteitsbewijs is de aanschaf van hard- en software en telefoonkaarten onmogelijk. Dat geldt ook voor de toegang tot WeChat, Sina Weibo en e-mail. Het gebruik van schuilnamen en software om de Grote Digitale Muur te omzeilen, is strafbaar.

,,We kunnen daardoor inmiddels data van de meeste internetters achterhalen en analyseren", zegt Zhou Tao. Hij is hoogleraar informatiewetenschappen aan de University of Electric Science and Technology China, een van de belangrijkste technische universiteiten van Azië. Zijn proeven met 18.000 studenten in de provincie Sichuan vormen bouwstenen voor de nieuwe digitale wereld in China. Hij en zijn team verzamelen de data van de gedigitaliseerde toegangspassen tot de campus, de universiteitsbibliotheken, de internetclubs en zelfs de toiletruimtes en de appartementen.

Ook hun internetgedrag wordt nauwgezet gevolgd. Wie weinig in de universiteitsbibliotheek zit en vaak laat terugkeert op de campus en veel in de internet-bars van Chengdu zit, heeft mogelijk een probleem. ,,Op die manier ontdekten wij dat zeker dertig studenten erg eenzaam waren. Die zijn inmiddels geholpen door hun mentoren", aldus Zhou. Een vergelijkbaar experiment met twee miljoen studenten op de 147 universiteiten van de provincie Guangdong begint binnenkort. Ook zij zullen in het geheim worden gevolgd. ,,Dat is om te voorkomen dat de data zou vervuilen."

Het argument dat hiermee de privacy wordt geschonden wimpelt hij weg. ,,Wij zijn hier gewend aan controle door de overheid en wie een gewoon leven leidt, heeft niets te vrezen. Wij hebben in het Chinees niet eens een goed woord voor privacy." Het doel is om de maatschappij te zuiveren van oneerlijkheid en om mensen die het moeilijk hebben op tijd op te sporen en te helpen, zegt Zhou. En, voegt hij er aan toe: ,,Het biedt consumenten de mogelijkheid om eerlijke leveranciers van de oneerlijke te onderscheiden, en hygiënische restaurants van vervuilde eethuizen."

Big brother meets big data
Is het technisch haalbaar om op nationale schaal gegevens te verzamelen van alle burgers en op betrouwbare wijze te analyseren? ,,Datacrunching zonder foto's en video's is betrekkelijk eenvoudig", aldus Zhou. ,,Het is geen zwaar Facebook-werk."

Zijn Beijingse collega Meng Tianguang, politicoloog en big data-expert van de Tsinghua Universiteit, heeft wel twijfels over de haalbaarheid van het project. ,,Het is nu nog zeer onzeker of voor 2020 alle technologische en bureaucratische problemen kunnen worden opgelost." Meng helpt de overheid bij het verbeteren van de notoir onbetrouwbare informatiestromen over de economie. 2020 zal niet worden gehaald, denkt hij, omdat de computersystemen van verschillende overheden niet op elkaar aansluiten.

Maar dat op enig moment in de komende jaren 'big brother' en 'big data' in China elkaar nog nauwer in de armen sluiten, is ook voor hem geen vraag meer. Meng grijnst: ,,Toen Mao Zedong aan zijn eerste schoonvader vroeg hoe hij een revolutie moest aanpakken, luidde het antwoord: 'gewoon beginnen en de problemen later oplossen'. Zo gaat het nog altijd."