Depressie & Angst #139

Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.

Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte

Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 10:23 schreef scrupuleus het volgende:
Niet stom, niet sorry.
Juist meer over praten, dit niet doen is stom.

Idd, gewoon over praten. Hier op het forum, met familie, met collega's en vrienden. Soms kan het al zo opluchten om het even eruit te gooien en soms komen mensen dan ineens met goede oplossingen

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 11:52 schreef MatthijsDJ het volgende:

[..]

Idd, gewoon over praten. Hier op het forum, met familie, met collega's en vrienden. Soms kan het al zo opluchten om het even eruit te gooien en soms komen mensen dan ineens met goede oplossingen

Dank jullie wel. Maar familie waarmee ik hierover kan praten heb ik niet, ik heb in 2010 voor het laatst gewerkt dus collega's heb ik ook niet. Veel andere mensen zijn ook weggevallen en de mensen die er wel zijn doen gewoon al zo ontzettend veel voor mij dat en/ of weten inmiddels ook niks meer te bedenken. Vaak wel fijne dingen, praktisch, die goed uitpakken of even contact.
Maar ik sta soms ook gewoon rot in vriendschap en contact. Niet omdat ik de ander niet waardeer ofzo maar omdat ik er zelf niet echt ben.

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 11:49 schreef Nijna het volgende:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.

Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte

Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...

Ja, ik weet het ook nog van jou. Ik slik nu ook nog van alles door elkaar. Men zegt dat het vaker voorkomt bij mensen met oa een dissociatie stoornis dat medicatie tegen depressie niet helpt. Dus toen weer allerlei dingen tegen nachtmerries en herbelevingen geprobeerd om de nachten makkelijker te maken want van heen nachtrust wordt je ook niet beter. Maar dat werkt dus ook niet echt tot op heden.

Succes met verder afbouwen. Ik hoop dat het werkt voor je. Niet te heftige plannen maken voor de vakantie he...

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 11:49 schreef Nijna het volgende:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.

Wat lief!
Ja, we zijn gaan kijken en hebben geaccepteerd. Op deze manier kunnen we verhuizen/klussen in de zomer (positieve tijd van het jaar) en hebben we een eigen stekje dat niet ineens verkocht kan worden. We krijgen komende week de sleutel en ik naai me compleet op, ben 's avonds doodmoe.

Ik zal mijn vrijwilligerswerk moeten stoppen (want krijg geen reisvergoeding. Ga geen tientje per keer neertellen om te gaan 'werken'), mijn psycholoog-afspraken voortaan op maandag zetten (zodat we de rest van de week in ons nieuwe huis kunnen klussen)... ALLES verandert!

No way dat ik dat vorig jaar had gekund, nu gaat het met moeite -denk ik-.

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 18:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja, ik weet het ook nog van jou. Ik slik nu ook nog van alles door elkaar. Men zegt dat het vaker voorkomt bij mensen met oa een dissociatie stoornis dat medicatie tegen depressie niet helpt. Dus toen weer allerlei dingen tegen nachtmerries en herbelevingen geprobeerd om de nachten makkelijker te maken want van heen nachtrust wordt je ook niet beter. Maar dat werkt dus ook niet echt tot op heden.

Weinig nachtrust werkt zeker niet mee, ik gun het je zo dat het wat makkelijker wordt...

quote:

Succes met verder afbouwen. Ik hoop dat het werkt voor je. Niet te heftige plannen maken voor de vakantie he...

Tot nu toe nog niks gepland voor de vakantie en als we weggaan is het een weekje.

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 19:07 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Wat lief!
Ja, we zijn gaan kijken en hebben geaccepteerd. Op deze manier kunnen we verhuizen/klussen in de zomer (positieve tijd van het jaar) en hebben we een eigen stekje dat niet ineens verkocht kan worden. We krijgen komende week de sleutel en ik naai me compleet op, ben 's avonds doodmoe.

Ik zal mijn vrijwilligerswerk moeten stoppen (want krijg geen reisvergoeding. Ga geen tientje per keer neertellen om te gaan 'werken'), mijn psycholoog-afspraken voortaan op maandag zetten (zodat we de rest van de week in ons nieuwe huis kunnen klussen)... ALLES verandert!

No way dat ik dat vorig jaar had gekund, nu gaat het met moeite -denk ik-.

Zet 'em op en pas goed op jezelf!

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 11:49 schreef Nijna het volgende:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.

Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte

Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...

Wat fijn dat je zo aan het afbouwen bent!
Ik was vd AD af en hoewel dat heel goed leek te gaan ga ik nu snel die heuvel af... Alle gebeurtenissen(doodziek kind, depressieve man, relatiegezeik) maken dat ik weer naar de therapeut ga en aan de medicijnen.Baal er van maar ik weet ook dat het beter is.

De laatste dagen voel ik me emotioneel moe. Ik denk dat dit is omdat er maandag onverwacht weer diepe familiegesprekken gebeurden.

Mijn zusje voelt dat er niet genoeg contact is binnen ons gezin, wat opzich klopt. Zelf ben ik erg passief geweest uit zelfbescherming, te veel emotie bij familieleden trok ik me gewoon te veel aan. Ik wil nu weer wat meer contact hebben, in ieder geval om te zien of er nu niet zo veel emotie bij vrij komt. Ik zou het op zich wel fijn vinden.

Vandaag lekker rustig werken en vanavond ontspannen!

quote:

Op donderdag 20 april 2017 15:18 schreef duracellkonijntje het volgende:
De laatste dagen voel ik me emotioneel moe. Ik denk dat dit is omdat er maandag onverwacht weer diepe familiegesprekken gebeurden.

Mijn zusje voelt dat er niet genoeg contact is binnen ons gezin, wat opzich klopt. Zelf ben ik erg passief geweest uit zelfbescherming, te veel emotie bij familieleden trok ik me gewoon te veel aan. Ik wil nu weer wat meer contact hebben, in ieder geval om te zien of er nu niet zo veel emotie bij vrij komt. Ik zou het op zich wel fijn vinden.

Vandaag lekker rustig werken en vanavond ontspannen!

Gaat het je zusje echt om de kwantiteit of toch eerder om de kwaliteit?
-Voelen- dat er niet genoeg contact is kan van meerdere dingen komen.

Hoevaak hebben jullie contact onderling en hoevaak zouden jullie contact willen hebben? Hoe is het contact binnen jullie familie (zijn er onderlinge ruzies of is er nog oud zeer?).

Brrr het ging zo goed. Ik ben aan t stoppen met vapen. Ik gebruikte t altijd om mijn emoties te onderdrukken. Nu ben ik 3 dagen gestopt en gieren mijn emoties op turbostand door mijn lijf.

Ik heb veel last van mijn sociale angsten en heb paniekaanvallen. T gaat een beetje van 'niemand vind mij aardig dus laat ik maar vast nieuwe vrienden gaan zoeken' naar 'nouja er zijn er een paar die in elk geval aardig tegen me doen dus misschien valt t mee' naar 'auw pijnlijk' cirkeltje waar ik maar moeilijk uitkom.

Ik ben niet zo goed in het realistisch kijken naar of het wel klopt wat ik denk, waar ik dan weer onzeker van wordt, en dan gaat iets ook weer protesteren. En dan eindig ik n beetje als n verdrietig hoopje maar dat wil ik ook weer niet zijn.

quote:

Op donderdag 20 april 2017 23:50 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Brrr het ging zo goed. Ik ben aan t stoppen met vapen. Ik gebruikte t altijd om mijn emoties te onderdrukken. Nu ben ik 3 dagen gestopt en gieren mijn emoties op turbostand door mijn lijf.

Ik heb veel last van mijn sociale angsten en heb paniekaanvallen. T gaat een beetje van 'niemand vind mij aardig dus laat ik maar vast nieuwe vrienden gaan zoeken' naar 'nouja er zijn er een paar die in elk geval aardig tegen me doen dus misschien valt t mee' naar 'auw pijnlijk' cirkeltje waar ik maar moeilijk uitkom.

Ik ben niet zo goed in het realistisch kijken naar of het wel klopt wat ik denk, waar ik dan weer onzeker van wordt, en dan gaat iets ook weer protesteren. En dan eindig ik n beetje als n verdrietig hoopje maar dat wil ik ook weer niet zijn.

Wat mij heel erg helpt is het besef dat gedachten "enkel" dat zijn. Het zijn geen waarheden en ook geen richtingaanwijzers.

Daarnaast het besef dat die gedachten er zijn met een reden en dat ze er daarom ook mógen zijn en aandacht en erkenning mogen krijgen, maar dat ze verder niets over de daadwerkelijke feiten zeggen

In mijn geval bijvoorbeeld:

"Ze vinden me vast stom omdat ik dik ben."

Oh boeh er zit nog steeds een stuk gekwetstheid van vroeger toen ik een dik kind was en dat een makkelijk onderwerp van pesterijen was. Kut, want ik was toen ook best leuk! Aaiaai over dat stukje pijn...

Maar zouden ze me echt stom vinden? Ze doen wel heel leuk? Vul ik misschien voor ze in? Zou ik ze niet beter beoordelen op hun daden en acties dan op een (begrijpelijke) angstaanname van negenjarige DP? Verdienen deze leuke mensen dat eigenlijk ook niet gewoon?

-

[ Bericht 100% gewijzigd door DancingPhoebe op 21-04-2017 14:21:47 ]

quote:

Op vrijdag 21 april 2017 11:45 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Wat mij heel erg helpt is het besef dat gedachten "enkel" dat zijn. Het zijn geen waarheden en ook geen richtingaanwijzers.

Daarnaast het besef dat die gedachten er zijn met een reden en dat ze er daarom ook mógen zijn en aandacht en erkenning mogen krijgen, maar dat ze verder niets over de daadwerkelijke feiten zeggen

In mijn geval bijvoorbeeld:

"Ze vinden me vast stom omdat ik dik ben."

Oh boeh er zit nog steeds een stuk gekwetstheid van vroeger toen ik een dik kind was en dat een makkelijk onderwerp van pesterijen was. Kut, want ik was toen ook best leuk! Aaiaai over dat stukje pijn...

Maar zouden ze me echt stom vinden? Ze doen wel heel leuk? Vul ik misschien voor ze in? Zou ik ze niet beter beoordelen op hun daden en acties dan op een (begrijpelijke) angstaanname van negenjarige DP? Verdienen deze leuke mensen dat eigenlijk ook niet gewoon?

Ik kan op zich wel redelijk deduceren waar die gedachten vandaan komen. T is een stuk oud zeer van vroeger, ik ben iets te vaak afgewezen, of heb er niet bijgehoord. Maar ik vind het echt moeilijk om vervolgens te kijken naar wat nu realistisch is en wat niet. Ook volwassenen wijzen elkaar af, sluiten elkaar buiten en mijn hoofd is er bedrieglijk goed in om bewijzen te vinden voor mijn hypothese dat ik er niet bij hoor. En mijn gevoel werkt daarbij niet mee.

Ik vind het echt heel klote om zo'n heftig emotioneel gevoelsleven te hebben. Ik snap nu verdomd goed waarom ik nicotine gebruikte. Bij eerdere keren dat ik stopte bleef mijn gevoelsleven ook vrij intens. Niet zo intens als nu maar nog steeds intens. Voor nu kan ik accepteren dat het zo is en het een beetje als 'verstand op nul en kaken op elkaar' doorstaan.

Dat moet denk ik wel echt verminderen wil ik niet na mijn operatie (de reden om af te kicken) weer nicotine gaan gebruiken als een soort van zelfmedicatie of anders echt helemaal krankzinnig worden.

quote:

Op zaterdag 22 april 2017 12:01 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik kan op zich wel redelijk deduceren waar die gedachten vandaan komen. T is een stuk oud zeer van vroeger, ik ben iets te vaak afgewezen, of heb er niet bijgehoord. Maar ik vind het echt moeilijk om vervolgens te kijken naar wat nu realistisch is en wat niet. Ook volwassenen wijzen elkaar af, sluiten elkaar buiten en mijn hoofd is er bedrieglijk goed in om bewijzen te vinden voor mijn hypothese dat ik er niet bij hoor. En mijn gevoel werkt daarbij niet mee.

Ik vind het echt heel klote om zo'n heftig emotioneel gevoelsleven te hebben. Ik snap nu verdomd goed waarom ik nicotine gebruikte. Bij eerdere keren dat ik stopte bleef mijn gevoelsleven ook vrij intens. Niet zo intens als nu maar nog steeds intens. Voor nu kan ik accepteren dat het zo is en het een beetje als 'verstand op nul en kaken op elkaar' doorstaan.

Dat moet denk ik wel echt verminderen wil ik niet na mijn operatie (de reden om af te kicken) weer nicotine gaan gebruiken als een soort van zelfmedicatie of anders echt helemaal krankzinnig worden.

Boooh, late reactie

Je hebt absoluut gelijk in wat je zegt over volwassenen en dingen die ook daadwerkelijk gebeuren (niet alleen in je hoofd). Maar wat voor mij heel erg helpt is vriendelijk kijken, naar mezelf en anderen. En accepteren dat ik het gedrag van anderen niet controleer. Het enige waar ik invloed op heb, zijn mijn eigen acties.

Heb ik gehandeld op een manier waar ik achter sta en word ik vervolgens alsnog afgewezen? Het zij zo. Kan verdriet doen, maar geen reden om maar over te blijven piekeren en malen. Omdat dat deel waar ik invloed op had, voor mij "goed" voelt. En soms is dat niet zo, soms maak je een fuck up. Tja het zij zo, hij die zonder zonde is enzo... Maar wat kan ik er van leren? Wat had ik anders kunnen doen? Kan ik nog iets repareren/rechtzetten? Wil ik dat? Is het nodig? Als ik dus heb gehandeld op een manier waarvan ik denk "Aaaaai...." dan probeer ik daarover wel mild te oordelen naar mezelf, maar het wel kritisch mee te nemen en te verbeteren. Te kijken waarom iets me op dat moment een goed idee leek... werd het gevoed door oud zeer? Ipv de daadwerkelijke situatie? Hoe kan ik me daar bewuster van zijn? Etc.

Die heftige gevoelens zijn ook maar enkel dat. Gevoelens. Niet altijd waar, niet altijd een goede leidraad voor je acties, maar het nader bekijken waard.

Zojuist met mijn ouders een vrij intensief en emotioneel gesprek gehad met mijn psycholoog. Bij de GGZ zijn ze van mening dat mijn problematiek te complex is om op te lossen met slechts een paar gesprekken per maand. Daarom stelde ze voor om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij De Kade in Bergen op Zoom (best dicht bij mij in de buurt) waar je 6 weken tot 6 maanden tijdelijk woont, samen met andere jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Je krijgt intensieve therapieen, leert voor jezelf zorgen en je behoudt gewoon je contacten omdat bijv. het gebruik van mobiele telefoons niet verboden is.

In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.

Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.

Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 14:49 schreef iPancakeMix het volgende:
Zojuist met mijn ouders een vrij intensief en emotioneel gesprek gehad met mijn psycholoog. Bij de GGZ zijn ze van mening dat mijn problematiek te complex is om op te lossen met slechts een paar gesprekken per maand. Daarom stelde ze voor om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij De Kade in Bergen op Zoom (best dicht bij mij in de buurt) waar je 6 weken tot 6 maanden tijdelijk woont, samen met andere jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Je krijgt intensieve therapieen, leert voor jezelf zorgen en je behoudt gewoon je contacten omdat bijv. het gebruik van mobiele telefoons niet verboden is.

In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.

Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.

Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.

Knap dat je deze kans grijpt! Ik hoop oprecht dat het je de juiste handvatten biedt.

Ik heb al diverse trajecten psychologische behandelingen er op zitten sinds mijn basisschooltijd. Ben stelselmatig gepest en buitengesloten door meerdere meisjes (toen nog).

Hierdoor toch wel een behoorlijke klap gekregen. Ik hou niet van groepen mensen dat maakt mij nerveus en onzeker. Ondanks de vele trajecten nooit echt kunnen functioneren zoals ik zou willen. Ik had 1 echte vriendin maar zij is druk heeft een ander leven dan ik (relatie huis en behoorlijk aantal km's hier vandaan).

Ik heb mijn moeder vroeger diverse kopzorgen bezorgt en gezien dat het haar pijn doet om te zien hoe ik met mijzelf worstel. Een echte relatie zoals normale mensen aangaan vanaf een jaar of 16 heb ik ook nooit gehad. Wel wisselende ''scharrels'' maar ook dat liep altijd uit minder leuke ervaringen op 1 na maar die is getrouwd.

Ik woon wel op mijzelf en de buitenwereld heeft geen idee. Ik ben moe van de psychologische behandelingen, het voegt voor mij niets toe. Gelukkig zou ik mijzelf niet noemen. Ik leef ook niet om te leven. Ik ben blij met mijn dierentuin thuis die vertrouw ik en zij geven mij enigzins de liefde die ik mis. Zolang ik mijn dieren heb zal mij niets overkomen.

Nu zal je denken als je je moeder kopzorgen hebt bezorgt dan is dat een teken van liefde. Zeker is dat in zekere zin. Maar als je als 12 jarige op je verjaardag aanhoort dat je moeder 3 zoons wilde, en je vader 2 kinderen 1 jongen en 1 meisje dan hakt dat er wel in. Ze hebben het nooit zo bedoelt en ik neem het ze absoluut niet kwalijk maar ik zou willen dat mijn leven een stuk minder gecompliceerd zou zijn al is het maar 1 dag.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:04 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Knap dat je deze kans grijpt! Ik hoop oprecht dat het je de juiste handvatten biedt.

Ik heb al diverse trajecten psychologische behandelingen er op zitten sinds mijn basisschooltijd. Ben stelselmatig gepest en buitengesloten door meerdere meisjes (toen nog).

Hierdoor toch wel een behoorlijke klap gekregen. Ik hou niet van groepen mensen dat maakt mij nerveus en onzeker. Ondanks de vele trajecten nooit echt kunnen functioneren zoals ik zou willen. Ik had 1 echte vriendin maar zij is druk heeft een ander leven dan ik (relatie huis en behoorlijk aantal km's hier vandaan).

Ik heb mijn moeder vroeger diverse kopzorgen bezorgt en gezien dat het haar pijn doet om te zien hoe ik met mijzelf worstel. Een echte relatie zoals normale mensen aangaan vanaf een jaar of 16 heb ik ook nooit gehad. Wel wisselende ''scharrels'' maar ook dat liep altijd uit minder leuke ervaringen op 1 na maar die is getrouwd.

Ik woon wel op mijzelf en de buitenwereld heeft geen idee. Ik ben moe van de psychologische behandelingen, het voegt voor mij niets toe. Gelukkig zou ik mijzelf niet noemen. Ik leef ook niet om te leven. Ik ben blij met mijn dierentuin thuis die vertrouw ik en zij geven mij enigzins de liefde die ik mis. Zolang ik mijn dieren heb zal mij niets overkomen.

Nu zal je denken als je je moeder kopzorgen hebt bezorgt dan is dat een teken van liefde. Zeker is dat in zekere zin. Maar als je als 12 jarige op je verjaardag aanhoort dat je moeder 3 zoons wilde, en je vader 2 kinderen 1 jongen en 1 meisje dan hakt dat er wel in. Ze hebben het nooit zo bedoelt en ik neem het ze absoluut niet kwalijk maar ik zou willen dat mijn leven een stuk minder gecompliceerd zou zijn al is het maar 1 dag.

Jouw verhaal heb ik al (veel) vaker gehoord...

Waarom lukt het niet je leven minder complex te krijgen? Hoe ziet je leven er nu uit?
En waarom hadden je psychologische behandelingen nooit succes?

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:20 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Jouw verhaal heb ik al (veel) vaker gehoord...

Waarom lukt het niet je leven minder complex te krijgen? Hoe ziet je leven er nu uit?
En waarom hadden je psychologische behandelingen nooit succes?

Ik ben bezig met afstuderen en volg een cursus bij de gemeente. Ik ga er wel op uit en probeer nieuwe mensen te leren kennen. Ik ben 1x alleen naar een uitgaansgelegenheid geweest ondanks dat ik het dood eng vond tot 4 uur in de ochtend gebleven. Eerst een paar uur met een jongen gepraat verliep wel oke tot er een meisje naar mij toe kwam en zei dat het wel erg triest was als je alleen uit moest.. Toen ben ik weer naar huis gegaan, het was weer de bevestiging dat ik geen aansluiting vind. Mijn psychologische behandelingen kwamen voort uit de diagnose aanpassingsstoornis en laag zelfbeeld. Ik heb gewoon contact met mijn buren, met de mensen in mijn omgeving maar niemand weet dat er van binnen vooral pijn zit.
Ik heb diverse EMDR therapiesessies gehad tevens cognitievegesdragstheraphie. Ik doe wat er van mij gevraagd wordt, ik zit bij de lokale rijvereniging volg verenigingslessen doe mee met de bbq's en andere socialeactiviteiten maar de pijn gaat niet weg.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:29 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Ik ben bezig met afstuderen en volg een cursus bij de gemeente. Ik ga er wel op uit en probeer nieuwe mensen te leren kennen.

Misschien een rare vraag, maar waarom ga je er op uit om nieuwe mensen te leren kennen?

quote:

Ik ben 1x alleen naar een uitgaansgelegenheid geweest ondanks dat ik het dood eng vond tot 4 uur in de ochtend gebleven. Eerst een paar uur met een jongen gepraat verliep wel oke tot er een meisje naar mij toe kwam en zei dat het wel erg triest was als je alleen uit moest.. Toen ben ik weer naar huis gegaan, het was weer de bevestiging dat ik geen aansluiting vind.

-Waarom- vind je geen aansluiting? Vind je het uitgaan op de manier zoals je dat toen probeerde, überhaupt wel leuk? Zo niet, wat vind je wel leuk? Hoe ga je wel graag met contacten om?
Ik vind 't trouwens helemaal niet triest om alleen uit te gaan. Ik heb er alleen niet altijd zin in (komt misschien ook omdat ik in een boerendorp woon en de uitgaansgelegenheden me hier niet zo trekken).
Ik vind er in elk geval niet wat ik zoek, dus vis ik liever in een andere vijver

quote:

Mijn psychologische behandelingen kwamen voort uit de diagnose aanpassingsstoornis en laag zelfbeeld. Ik heb gewoon contact met mijn buren, met de mensen in mijn omgeving maar niemand weet dat er van binnen vooral pijn zit.

Maar de behandeling voor je aanpassingsstoornis heeft dus niet gewerkt? Gewoon contact met je buren is wel fijn (vind ikzelf wel belangrijk, maar ik hoef er zeg maar niet elke week op de koffie te gaan).

Waarom weet niemand van je pijn? Wat voor pijn is het? Heeft dat misschien ook iets met je pestverleden te maken??

quote:

Ik heb diverse EMDR therapiesessies gehad tevens cognitievegesdragstheraphie. Ik doe wat er van mij gevraagd wordt, ik zit bij de lokale rijvereniging volg verenigingslessen doe mee met de bbq's en andere socialeactiviteiten maar de pijn gaat niet weg.

Waarom gaat deze pijn niet weg hierdoor? Wat mis je en wat zoek je? En waarom lukt 't niet? Wat houd je tegen hier?

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

Misschien een rare vraag, maar waarom ga je er op uit om nieuwe mensen te leren kennen?

-Waarom- vind je geen aansluiting? Vind je het uitgaan op de manier zoals je dat toen probeerde, überhaupt wel leuk? Zo niet, wat vind je wel leuk? Hoe ga je wel graag met contacten om?
Ik vind 't trouwens helemaal niet triest om alleen uit te gaan. Ik heb er alleen niet altijd zin in (komt misschien ook omdat ik in een boerendorp woon en de uitgaansgelegenheden me hier niet zo trekken).
Ik vind er in elk geval niet wat ik zoek, dus vis ik liever in een andere vijver

Maar de behandeling voor je aanpassingsstoornis heeft dus niet gewerkt? Gewoon contact met je buren is wel fijn (vind ikzelf wel belangrijk, maar ik hoef er zeg maar niet elke week op de koffie te gaan).

Waarom gaat deze pijn niet weg hierdoor? Wat mis je en wat zoek je? En waarom lukt 't niet? Wat houd je tegen hier?

Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.

Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:52 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.

Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm

Wat bedoel je met dat je mensen -moet- vinden en waarom -moet- je sociale interactie hebben? Mis je sociale interactie? Wat voor soort sociale interacties zou je willen hebben?
Wat zijn je interesses/hobby's?
Heb je weleens het idee dat het je aan zelfinzicht ontbreekt? Weet je wat je wilt en wat je leuk vindt? Is het niet makkelijker voor je om met mensen om te gaan waarmee je meer gemeen hebt?

Vind je de activiteiten die de mensen doen bij wie je aansluiting probeert te vinden, wel leuk?
Die ene vriendin van je klinkt een beetje als een vervelende situatie voor je.
Ik heb in het verleden ook een tijd maar 1 vriend gehad en hij maakte het zich wel steeds gemakkelijker...totdat ik met hem brak (en na een jaartje weer lijmde), daarna werd ie wel weer wakker, want hij had me blijkbaar toch wel gemist en had niet door wat ie allemaal met me deed.

Voel je je eenzaam?

Verder lijkt 't dat je (nog) niet echt goed weet wat je wilt.

Dit vind ik wel een interessant stukje:

quote:

Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt.

Ben je bang dat iemand iets tegen je zegt? Of bang dat ze bepaalde dingen tegen je gaan zeggen of dat ze wat gaan doen?
Zou fok voor je op zich een uitkomst kunnen zijn? Dat is toch wat minder direct, en bovendien heb je zo ook een gelegenheid om mensen te ontmoeten waar je misschien wel wat mee hebt?

Maar uiteindelijk komt het toch neer op "Lot88, wat wil je eigenlijk?"

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 16:06 schreef magnetronkoffie het volgende:

Wat bedoel je met dat je mensen -moet- vinden en waarom -moet- je sociale interactie hebben? Mis je sociale interactie? Wat voor soort sociale interacties zou je willen hebben?
Wat zijn je interesses/hobby's?
Heb je weleens het idee dat het je aan zelfinzicht ontbreekt? Weet je wat je wilt en wat je leuk vindt? Is het niet makkelijker voor je om met mensen om te gaan waarmee je meer gemeen hebt?

Een eerste behoefte voor mensen om te kunnen functioneren is sociale interactie.. Ik heb al eerder geschreven dat ik weinig tot geen sociale interactie heb en dit mis ik. Ik rij paard, heb een eigen paard deze staat op een plek waar meerdere mensen met paarden staan en daar heb ik wel contact mee. Daarnaast vind ik eigenlijk alle dieren wel leuk en ben ik bezig om mij op politiek gebied verder te verdiepen ( de cursus).
Zelfinzicht ontbreekt het mij niet aan.. Ik heb afgelopen jaar supervisie gehad en daar ook weer veel over mijzelfgeleerd. Ik weet wat ik leuk vind en wat niet maar kan bijvoorbeeld iets wat mij minder aanspreekt toch leuk vinden om een ander te pleasen (voorbeeld autoshow met mijn broer). Ik ken oppervlakkig wel mensen die dingen met mij gemeen hebben bv zelfde opleiding hobby of politieke ambities maar dat blijft gericht op dat gebied.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 16:06 schreef magnetronkoffie het volgende:

Vind je de activiteiten die de mensen doen bij wie je aansluiting probeert te vinden, wel leuk?
Die ene vriendin van je klinkt een beetje als een vervelende situatie voor je.
Ik heb in het verleden ook een tijd maar 1 vriend gehad en hij maakte het zich wel steeds gemakkelijker...totdat ik met hem brak (en na een jaartje weer lijmde), daarna werd ie wel weer wakker, want hij had me blijkbaar toch wel gemist en had niet door wat ie allemaal met me deed.

Voel je je eenzaam?

Verder lijkt 't dat je (nog) niet echt goed weet wat je wilt.

ik vind de activiteiten die ik onderneem wel leuk ik ben niet iemand die met een chagrijnige kop mij laat ompraten tot het ondernemen van activiteiten die ik niet leuk vind. Ik sta altijd open voor nieuwe dingen en ben juist vaak enthousiast. Wanneer iets mij echt niet aanspreekt ben ik daar ook open en eerlijk over.
Die vriendin = I. Zij heeft gewoon een onwijs druk leven en ik wil ook niet aan haar hangen dus ik laat het dan maar. Zij weet ook niet dat ik zo met mijzelf in de knoop zit. Heb haar afgelopen jaar in de zomer voor het laatst gezien, de rest van het contact verliep via whatsapp. Ik voel mij niet eenzaam ik ben eenzaam. Daarnaast heb ik last van nachtmerries en moeite met ontspannen. Dit laatst blijkt ook bijvoorbeeld wanneer iemand mij aanraakt verstijf ik, ook wanneer het bv gewoon een goed bedoelde schouderklop is of een per ongeluk aanraking. Ik klap dicht. Ik sta de gehele dag onder spanning.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 16:06 schreef magnetronkoffie het volgende:

Dit vind ik wel een interessant stukje:
Ben je bang dat iemand iets tegen je zegt? Of bang dat ze bepaalde dingen tegen je gaan zeggen of dat ze wat gaan doen?
Zou fok voor je op zich een uitkomst kunnen zijn? Dat is toch wat minder direct, en bovendien heb je zo ook een gelegenheid om mensen te ontmoeten waar je misschien wel wat mee hebt?

Maar uiteindelijk komt het toch neer op "Lot88, wat wil je eigenlijk?"

Ik ben inderdaad heel erg bang om nog meer de grond in geboord te worden omdat ik mij ontzettend goed besef dat ik dit niet eeuwig ga volhouden. Ik heb last van hartkloppingen en extreme vermoeidheid en eet en drink slecht (als in nauwelijks). Fok lijkt minder direct maar is in werkelijkheid hard wanneer je de verkeerde mensen treft. Ik hoopte hier aansluiting te vinden maar heb al wel ervaren dat mensen hier nog meer over zaken kunnen vallen waardoor ik nog meer in mijzelf kruip.

Wat ik wil is aansluiting vinden bij een of nog liever meer mensen zodat ik mij niet zo verdomde alleen op de wereld voel. Mensen die elkaar in hun waarde laten en niet de drang hebben om iemand af te zeiken om zichzelf beter te voelen. Mensen waarbij ik mijzelf kan zijn en eens voor een keer in mijn leven kan ontspannen en gewoon zijn.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 16:31 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Een eerste behoefte voor mensen om te kunnen functioneren is sociale interactie.. Ik heb al eerder geschreven dat ik weinig tot geen sociale interactie heb en dit mis ik. Ik rij paard, heb een eigen paard deze staat op een plek waar meerdere mensen met paarden staan en daar heb ik wel contact mee. Daarnaast vind ik eigenlijk alle dieren wel leuk en ben ik bezig om mij op politiek gebied verder te verdiepen ( de cursus).
Zelfinzicht ontbreekt het mij niet aan.. Ik heb afgelopen jaar supervisie gehad en daar ook weer veel over mijzelfgeleerd. Ik weet wat ik leuk vind en wat niet maar kan bijvoorbeeld iets wat mij minder aanspreekt toch leuk vinden om een ander te pleasen (voorbeeld autoshow met mijn broer). Ik ken oppervlakkig wel mensen die dingen met mij gemeen hebben bv zelfde opleiding hobby of politieke ambities maar dat blijft gericht op dat gebied.

[..]

ik vind de activiteiten die ik onderneem wel leuk ik ben niet iemand die met een chagrijnige kop mij laat ompraten tot het ondernemen van activiteiten die ik niet leuk vind. Ik sta altijd open voor nieuwe dingen en ben juist vaak enthousiast. Wanneer iets mij echt niet aanspreekt ben ik daar ook open en eerlijk over.
Die vriendin = I. Zij heeft gewoon een onwijs druk leven en ik wil ook niet aan haar hangen dus ik laat het dan maar. Zij weet ook niet dat ik zo met mijzelf in de knoop zit. Heb haar afgelopen jaar in de zomer voor het laatst gezien, de rest van het contact verliep via whatsapp. Ik voel mij niet eenzaam ik ben eenzaam. Daarnaast heb ik last van nachtmerries en moeite met ontspannen. Dit laatst blijkt ook bijvoorbeeld wanneer iemand mij aanraakt verstijf ik, ook wanneer het bv gewoon een goed bedoelde schouderklop is of een per ongeluk aanraking. Ik klap dicht. Ik sta de gehele dag onder spanning.

[..]

Ik ben inderdaad heel erg bang om nog meer de grond in geboord te worden omdat ik mij ontzettend goed besef dat ik dit niet eeuwig ga volhouden. Ik heb last van hartkloppingen en extreme vermoeidheid en eet en drink slecht (als in nauwelijks). Fok lijkt minder direct maar is in werkelijkheid hard wanneer je de verkeerde mensen treft. Ik hoopte hier aansluiting te vinden maar heb al wel ervaren dat mensen hier nog meer over zaken kunnen vallen waardoor ik nog meer in mijzelf kruip.

Wat ik wil is aansluiting vinden bij een of nog liever meer mensen zodat ik mij niet zo verdomde alleen op de wereld voel. Mensen die elkaar in hun waarde laten en niet de drang hebben om iemand af te zeiken om zichzelf beter te voelen. Mensen waarbij ik mijzelf kan zijn en eens voor een keer in mijn leven kan ontspannen en gewoon zijn.

Geeft me stof tot nadenken. Ik kom er later nog op terug, goed?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Jij denkt er maar over.

Lot is een lichaamsgericht iets misschien iets? Dat je je professioneel laat aanraken? Massage of osteopaatachtig? Laatste geeft wat meer ruimte om ook over je gevoel erbij met iemand te praten denk ik.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 19:39 schreef DancingPhoebe het volgende:
Lot is een lichaamsgericht iets misschien iets? Dat je je professioneel laat aanraken? Massage of osteopaatachtig? Laatste geeft wat meer ruimte om ook over je gevoel erbij met iemand te praten denk ik.

Ik heb haptonomie overwogen maar denk dat ik eerst de rest meer op orde moet hebben. Osteophatie wel gehad maar gaf toen ook problemen, fysiotheraphie net zo. Zelfs bij bv de huisarts waar ik wel echt vol op vertrouw. Ik weet ook wel waar dat probleem vandaan komt maar dat is denk ik iets voor later

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 20:17 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Je hebt ook nog psychosomatische fysiotherapie, daar was ik wel heel erg te spreken over, het was voor mij alleen nog "te vroeg".

Dat ken ik nog niet zal het straks is googlen. Toch is dat niet eens mijn eerste punt om aan te werken.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 14:49 schreef iPancakeMix het volgende:
Zojuist met mijn ouders een vrij intensief en emotioneel gesprek gehad met mijn psycholoog. Bij de GGZ zijn ze van mening dat mijn problematiek te complex is om op te lossen met slechts een paar gesprekken per maand. Daarom stelde ze voor om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij De Kade in Bergen op Zoom (best dicht bij mij in de buurt) waar je 6 weken tot 6 maanden tijdelijk woont, samen met andere jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Je krijgt intensieve therapieen, leert voor jezelf zorgen en je behoudt gewoon je contacten omdat bijv. het gebruik van mobiele telefoons niet verboden is.

In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.

Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.

Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.

Verstandig. Ik hoop dat iets waarbij je toch bezig blijft en wat structuur hebt goed voor je uitpakt, zal dan als het goed is straks ook makkelijker zijn om weer in te stromen in het onderwijs. Ook al is zoiets doodeng. Succes.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:52 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.

Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm

Hebben die emdr sessies effect gehad? Waren ze ptss gerelateerd of gerelateerd op zelfbeeld problematiek?

Probeer wat beter en geregeld te eten. Dat kan je wellicht ook een beetje helpen.... Heb je onlangs je vitamines nog laten nakijken?

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 21:25 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Hebben die emdr sessies effect gehad? Waren ze ptss gerelateerd of gerelateerd op zelfbeeld problematiek?

Probeer wat beter en geregeld te eten. Dat kan je wellicht ook een beetje helpen.... Heb je onlangs je vitamines nog laten nakijken?

De emdr was gericht op ptss. zelfbeeldtraining heb ik overigens ook gehad (in september 2016 was dit traject afgerond). Ik heb chronisch vit D gebrek en mijn B12 is niet oke, hier heb ik sinds een klein halfjaar supplementen voor van de huisarts en over een aantal weken moet ik opnieuw bloedgeprikt worden.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 21:41 schreef Lot88 het volgende:

[..]

De emdr was gericht op ptss. zelfbeeldtraining heb ik overigens ook gehad (in september 2016 was dit traject afgerond). Ik heb chronisch vit D gebrek en mijn B12 is niet oke, hier heb ik sinds een klein halfjaar supplementen voor van de huisarts en over een aantal weken moet ik opnieuw bloedgeprikt worden.

Ik zou dat goed in de gaten houden als ik jou was. Zeker ook als je niet goed eet.

Je schrijft dat het traject is afgerond maar het klinkt alsof het voor jou nog helemaal niet klaar is toch? Waarom is het afgerond als ik vragen mag?

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 21:53 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik zou dat goed in de gaten houden als ik jou was. Zeker ook als je niet goed eet.

Je schrijft dat het traject is afgerond maar het klinkt alsof het voor jou nog helemaal niet klaar is toch? Waarom is het afgerond als ik vragen mag?

Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.

Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..

Hier ook in therapie met EMDR vanwege PTSS klachten maar ze kunnen er te weinig mee omdat ik geen herbelevingen (meer) heb en deze vooral ontstonden op het moment dat ik op of rond de locatie verbleef.

Maar nog steeds depressieve klachten, lusteloos, moeite om de draad op te pakken, opgefokt, slaapproblemen en angst op straat bij bepaalde mensen.

Denk er nu aan om maar weer naar de huisarts te gaan, waar ik nu zit zeggen ze eigenlijk dat ze er niets meer mee kunnen omdat er geen 'verklaarbare redenen' meer zijn voor de klachten en ze daardoor ook geen gerichte aanpak kunnen voorstellen.

Mooi ruk dus, want de klachten zijn er. Hoop dat het stoppen met dat werk op die plek daadwerkelijk voor vooruitgang gaat zorgen, maar het duurt al een half jaar en merk op veel fronten geen verbetering.

En dan ook nog een slepende rechtszaak, schiet lekker op.

Oja hoi trouwens!

[ Bericht 5% gewijzigd door Lastpost op 25-04-2017 22:19:41 ]

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 21:58 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.

Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..

Oh ja "op" altijd fijn. Want dat je hierboven allemaal beschrijft plus ergens niet over kunnen praten klinkt niet als afgerond. Ik heb meerdere positieve verhalen gehoord over Psytrec van mensen met soortgelijke vastlopende situaties. Ik heb er zelf geen ervaring mee naar misschien is het wat om naar te kijken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Luchtbel op 25-04-2017 22:18:19 ]

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 21:58 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.

Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..

Het is zo jammer dat mdma-therapie nog niet gebruikt wordt in Nederland.. Ik denk dat jij daar enorm veel baat bij zou kunnen hebben..

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 22:22 schreef madam-april het volgende:

[..]

Het is zo jammer dat mdma-therapie nog niet gebruikt wordt in Nederland.. Ik denk dat jij daar enorm veel baat bij zou kunnen hebben..

Ben ooit begonnen met kleuren om mijn gedachtegang ook uit te kunnen schakelen want soms wordt ik er echt dood moe van. Heb inmiddels ontdekt dat muziek aanzetten ook goed werkt. Daanaast heb ik een docent psychologie op school die blijkbaar wel ziet dat er meerdere dingen spelen. Met hem heb ik regelmatig contact en hij denkt ook altijd mee. Het is niet dat ik de problematiek inhoudelijk met hem heb gedeeld maar hij heeft schijnbaar wel een vermoeden. rrr

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 22:41 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Ben ooit begonnen met kleuren om mijn gedachtegang ook uit te kunnen schakelen want soms wordt ik er echt dood moe van. Heb inmiddels ontdekt dat muziek aanzetten ook goed werkt. Daanaast heb ik een docent psychologie op school die blijkbaar wel ziet dat er meerdere dingen spelen. Met hem heb ik regelmatig contact en hij denkt ook altijd mee. Het is niet dat ik de problematiek inhoudelijk met hem heb gedeeld maar hij heeft schijnbaar wel een vermoeden. rrr

Dat slecht tegen aanraken kunnen kan verscheidene oorzaken hebben (laat ik maar even voorzichtig zijn, ten slotte weet ik ook niks zeker hier), maar heb je toevallig ook problemen met grenzen aangeven?

En ook even iets waar ik zelf soort van mee te maken heb gehad: Ik merk(te) dat wanneer ik een bepaald probleem had dat niet goed geïdentificeerd werd en ik behandeling kreeg om bepaalde symptomen te bestrijden, dat ik de symptomen op een gegeven moment wel kon ""handelen", maar het onderliggende probleem bleef dan natuurlijk wel gewoon bestaan. Maakt denk ik toekomstige behandelingen misschien ook minder effectief, al is het alleen maar omdat de symptomen nog minder goed herkend worden en dit als het ware hulpverleners op een verkeerd spoor zet.

Nou heb ik ook gemerkt dat er (qua diagnostisering) nog steeds veel mis gaat en vaker dan eens zelfs behoorlijke inkoppers worden gemist omdat de betreffende hulpverlener simpelweg faalt.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 22:55 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dat slecht tegen aanraken kunnen kan verscheidene oorzaken hebben (laat ik maar even voorzichtig zijn, ten slotte weet ik ook niks zeker hier), maar heb je toevallig ook problemen met grenzen aangeven?

En ook even iets waar ik zelf soort van mee te maken heb gehad: Ik merk(te) dat wanneer ik een bepaald probleem had dat niet goed geïdentificeerd werd en ik behandeling kreeg om bepaalde symptomen te bestrijden, dat ik de symptomen op een gegeven moment wel kon ""handelen", maar het onderliggende probleem bleef dan natuurlijk wel gewoon bestaan. Maakt denk ik toekomstige behandelingen misschien ook minder effectief, al is het alleen maar omdat de symptomen nog minder goed herkend worden en dit als het ware hulpverleners op een verkeerd spoor zet.

Nou heb ik ook gemerkt dat er (qua diagnostisering) nog steeds veel mis gaat en vaker dan eens zelfs behoorlijke inkoppers worden gemist omdat de betreffende hulpverlener simpelweg faalt.

Nou grenzen kan ik wel aangeven en laat mij daarin ook zeker niet meer overrulen. Echter wanneer je jong bent kan je in situaties belanden waarin je niet eens de kans krijgt om je grenzen te stellen. Dat is mij overkomen en ik het staat mij bij als de dag van gisteren.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 22:59 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Nou grenzen kan ik wel aangeven en laat mij daarin ook zeker niet meer overrulen. Echter wanneer je jong bent kan je in situaties belanden waarin je niet eens de kans krijgt om je grenzen te stellen. Dat is mij overkomen en ik het staat mij bij als de dag van gisteren.

Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).

Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.

Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven

quote:

Op woensdag 26 april 2017 00:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).

Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.

Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven

nouja in feite heb ik mij al van al die mensen afgezonderd. Maar ik ben best een sociaal dier en ben nu dus juist ongelukkig door dat ik geen echte interactie meer heb

quote:

Op woensdag 26 april 2017 00:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).

Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.

Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven

Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.

Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.

Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.

Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.

Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.

6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.

T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.

Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.

Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.

quote:

Op woensdag 26 april 2017 10:49 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.

Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.

Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.

Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.

Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.

6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.

T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.

Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.

Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.

Vervelend dat je dit zo voelt! Je zou het eens op papier kunnen zetten wat dit met jou doet en het evt aan hem laten lezen. Wanneer de boodschap dan nog niet door komt kan je altijd besluiten meer afstand te nemen

quote:

Op woensdag 26 april 2017 09:45 schreef Lot88 het volgende:

[..]

nouja in feite heb ik mij al van al die mensen afgezonderd. Maar ik ben best een sociaal dier en ben nu dus juist ongelukkig door dat ik geen echte interactie meer heb

^{Zo, ik kom even terug op eerder.}

Duidelijk.

Ik vind dit wel lastig, want je geeft aan wel contact te willen, maar tegelijk vind je ook geen aansluiting. Ook ga je blijkbaar niet meer met de mensen om waarmee je sowieso niet om kunt gaan.

Je hebt er last van dat in je verleden je grenzen herhaaldelijk overschreden zijn, maar geeft aan dit nu wel te kunnen. Toch ben je continu nerveus, ondanks dat je hiervoor al vaker behandeld bent.
Je vindt het misschien ook "eng" als mensen te dichtbij komen (het kan zijn dat de stress die je ervaart, daar vandaan komt. Dit weet ik alleen natuurlijk niet zeker).

Je geeft aan best een sociaal dier te zijn en daarom contact te missen. Maar je vindt geen aansluiting. Zoals je beschreef wat je tijdens het uitgaan ervaarde, kwam het een beetje "stuntelig" op me over.
Hoe gaat 't met de liefde met je?
Verder geef je aan dat sociale interactie een eerste behoefte van je is. Je geeft (al dan niet direct) ook aan al aardig wat zelfinzicht te hebben.
Kan je meer zeggen -waarom- sociale interactie voor jou een eerste behoefte is? Wat zoek je bij dat contact, wat heb je nodig en wat hoop je daar te vinden?
Het gaat niet alleen om het onder de mensen te zijn, want ook dan kan je je (bijvoorbeeld) eenzaam voelen. Ik neem aan dat je wel gewoon een intrinsieke motivatie hebt (een drang, zo te zeggen) om toch steeds weer contact met anderen te verlangen.
Voor sociale interactie hoef je niet persé veel diepgang te hebben, maar het kan wel zijn dat de sociale interactie die je dan wel hebt, onbevredigend voor je is. Het kan handig zijn om dan te weten -waarom- je deze nodig hebt.

Muziek opzetten werkt goed voor je. Ik vind dit wel een leuke, want ik heb continu muziek opstaan zodat ik mijn gedachten kan verzetten (dit weet ik pas sinds kort van mezelf. Wel vind ik het tegelijk ook lekker om muziek te horen).
het is een vorm van afleiding die op de momenten zelf kan verlichten, maar op een gegeven moment wil je denk toch meer dan alleen maar dwijlen met de kraan open (want het is niet zo dat wanneer je maar lang genoeg muziek luistert, al je problemen verdwijnen als mist voor de zon).

Moeite met ontspannen en last hebben van nachtmerries herken ik wel en ik heb dit ook al van andere mensen gehoord (mede vandaar vroeg ik je ook hoe het in je liefdesleven gaat, mij heeft dit achteraf wel behoorlijk vooruit geholpen (al was de klap daarna wel nog even heel zwaar, maar ik ben haar nu juist superdankbaar dat ze me toen zeg maar op sleeptouw genomen heeft)).

Zodra mensen niet aan je merken dat je je eigenwaarde door de grond voelt zakken (ondanks dat je zelf wel de indruk hebt dat ze dit zouden moeten kunnen weten (bijvoorbeeld omdat je je grenzen wel duidelijk hebt aangegeven)), zit je bij die mensen denk ik gewoon op de verkeerde plek (maar dit weet je misschien al).
Ik zou met dit soort mensen breken, maar let wel op dat je niet per abuis met de verkeerde mensen breekt. Het kan lastig zijn om goede bondgenoten te vinden.
Zelf is het wel voorgekomen dat ik een tijdje meer afstand van iemand heb genomen (toevallig recentelijk nog gebeurd, maar hij zal toch echt even aan zichzelf moeten gaan werken eerst).

Voel je je altijd eenzaam als je alleen bent? Of kan dit voor jou soms oom juist goed voelen? Als dit niet soms goed voelt, kan dit nog weleens mensen afstoten, daar je dan (zonder dat je het zelf opmerkt) juist die mensen gaat afstoten die je zelf graag mag.

Klopt dit een beetje?

quote:

Op woensdag 26 april 2017 13:37 schreef magnetronkoffie het volgende:

Duidelijk.

Ik vind dit wel lastig, want je geeft aan wel contact te willen, maar tegelijk vind je ook geen aansluiting. Ook ga je blijkbaar niet meer met de mensen om waarmee je sowieso niet om kunt gaan.

Je hebt er last van dat in je verleden je grenzen herhaaldelijk overschreden zijn, maar geeft aan dit nu wel te kunnen. Toch ben je continu nerveus, ondanks dat je hiervoor al vaker behandeld bent.
Je vindt het misschien ook "eng" als mensen te dichtbij komen (het kan zijn dat de stress die je ervaart, daar vandaan komt. Dit weet ik alleen natuurlijk niet zeker).

Je geeft aan best een sociaal dier te zijn en daarom contact te missen. Maar je vindt geen aansluiting. Zoals je beschreef wat je tijdens het uitgaan ervaarde, kwam het een beetje "stuntelig" op me over.
Hoe gaat 't met de liefde met je?
Verder geef je aan dat sociale interactie een eerste behoefte van je is. Je geeft (al dan niet direct) ook aan al aardig wat zelfinzicht te hebben.
Kan je meer zeggen -waarom- sociale interactie voor jou een eerste behoefte is? Wat zoek je bij dat contact, wat heb je nodig en wat hoop je daar te vinden?
Het gaat niet alleen om het onder de mensen te zijn, want ook dan kan je je (bijvoorbeeld) eenzaam voelen. Ik neem aan dat je wel gewoon een intrinsieke motivatie hebt (een drang, zo te zeggen) om toch steeds weer contact met anderen te verlangen.
Voor sociale interactie hoef je niet persé veel diepgang te hebben, maar het kan wel zijn dat de sociale interactie die je dan wel hebt, onbevredigend voor je is. Het kan handig zijn om dan te weten -waarom- je deze nodig hebt.

Muziek opzetten werkt goed voor je. Ik vind dit wel een leuke, want ik heb continu muziek opstaan zodat ik mijn gedachten kan verzetten (dit weet ik pas sinds kort van mezelf. Wel vind ik het tegelijk ook lekker om muziek te horen).
het is een vorm van afleiding die op de momenten zelf kan verlichten, maar op een gegeven moment wil je denk toch meer dan alleen maar dwijlen met de kraan open (want het is niet zo dat wanneer je maar lang genoeg muziek luistert, al je problemen verdwijnen als mist voor de zon).

Moeite met ontspannen en last hebben van nachtmerries herken ik wel en ik heb dit ook al van andere mensen gehoord (mede vandaar vroeg ik je ook hoe het in je liefdesleven gaat, mij heeft dit achteraf wel behoorlijk vooruit geholpen (al was de klap daarna wel nog even heel zwaar, maar ik ben haar nu juist superdankbaar dat ze me toen zeg maar op sleeptouw genomen heeft)).

Zodra mensen niet aan je merken dat je je eigenwaarde door de grond voelt zakken (ondanks dat je zelf wel de indruk hebt dat ze dit zouden moeten kunnen weten (bijvoorbeeld omdat je je grenzen wel duidelijk hebt aangegeven)), zit je bij die mensen denk ik gewoon op de verkeerde plek (maar dit weet je misschien al).
Ik zou met dit soort mensen breken, maar let wel op dat je niet per abuis met de verkeerde mensen breekt. Het kan lastig zijn om goede bondgenoten te vinden.
Zelf is het wel voorgekomen dat ik een tijdje meer afstand van iemand heb genomen (toevallig recentelijk nog gebeurd, maar hij zal toch echt even aan zichzelf moeten gaan werken eerst).

Voel je je altijd eenzaam als je alleen bent? Of kan dit voor jou soms oom juist goed voelen? Als dit niet soms goed voelt, kan dit nog weleens mensen afstoten, daar je dan (zonder dat je het zelf opmerkt) juist die mensen gaat afstoten die je zelf graag mag.

Klopt dit een beetje?

Liefde is simpel ben 28 heb geen relatie en ook niet in het verleden gehad. Wel dates etc. Verder is er nooit wat van de bodem gekomen.

Ik voel mij niet eenzaam als ik alleen thuis ben. Ik kan prima alleen thuis zijn en verveel mij bijvoorbeeld ook niet.
Over de rest moet ik nadenken

quote:

Op woensdag 26 april 2017 10:49 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.

Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.

Ik herken dit wel (van beide kanten overigens (wat alleen maar een voordeel is nu)).
Het kan zijn dat je op deze momenten zelf als het ware "vastloopt" en dat je je daar achteraf dan kut door voelt. Bespreek je zulke dingen achteraf weleens met ze?
In principe hoef je ook niet persé met zulke mensen te breken, maar...als ze het eeeecht niet kunnen bijleren, dan kan 1 mogelijkheid voor jou zijn dat je je verwachtingen van deze mensen zou kunnen gaan bijstellen (en ook eigenlijk een beetje met het idee dat je de momenten dat je je rot voelt, een beetje minder vaak laat voorkomen).
Wel wil ik daarbij opmerken dat dit voor op de lange termijn alleen niet afdoende is.
je zou het via andere media met ze bespreekbaar kunnen maken. belangrijk is dat je ergens op een soort zelfde golflengte zit, zodat je ze kunt bereiken. Maak desnoods vooraf duidelijke afspraken met ze. Nog beter zou zijn als ze vanuit zichzelf deze momenten bij je (leren) herkennen, zodat ze daar beter rekening mee kunnen gaan houden (dit heeft meestal wel meerdere pogingen nodig).
In principe -hoef- je daarbij niet meteen -alles- "op te biechten", want de kans is groot dat ze het toch niet snappen en je dan gaan overladen met allerlei vragen waarvan ze je antwoorden toch niet echt lijken te begrijpen (en dan zou je je daardoor zelfs nog wat verder van huis kunnen voelen).

Een andere tip is dat je leert om "nee" te zeggen, dus eigenlijk door -wel- grenzen te stellen. Maak desnoods een beetje drama ofzo, om de 1 of andere reden komt er dan vaak tenminste wel nog wat binnen (dit kan in sommige gevallen al minder slecht zijn dan helemaal niets of een doodlopend spoor zeg maar).

En nog iets..dat je zegt dat je van binnen dan helemaal stuk gaat. Ik heb er ooit op internet een stukje over gevonden. Misschien is dat het niet, maar het kan zijn dat je jezelf erin herkent. Ik zou dat stukje alleen wel even terug moeten vinden (misschien bestaat die website ondertussen al helemaal niet meer, ik zal even moeten zoeken).

Het had in elk geval "iets" met sociale angst te maken en ook met het ervaren van ondraaglijk veel spanning (dermate veel, dat het je eigenlijk com-pleet verlamt).

quote:

Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.

Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.

Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.

6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.

T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.

Dit is heel rot voor je en ergens kan je hier niet veel meer aan doen denk ik.
Dat ze blijkbaar tegen je liegen (jou belangrijke informatie onthouden is ook een vorm van liegen vind ik) is op zich al bezwaarlijk van hun kant. Het kan zijn dat ze een beetje ambivalent naar je zijn, maar het is waarschijnlijk dat er -iets- binnen die groep is veranderd.

Sprak je niet individueel met ze af? Dit is (vind ik) toch wel een beetje noodzaak als je met mensen een echte band wilt vormen. Anders blijf je denk ik toch wel "iemand van de groep".

quote:

Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.

Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.

Misschien is het voor jou beter/handiger om toch meer individueel met ze om te gaan? Het hoeft natuurlijk niet altijd met complete groepen te zijn. Meestal hou ik 1 op 1 contact ook veeeel langer vol en ervaar ik het (meestal!) toch als meer diepgaand/bevredigend

Met een hele groep is leuk voor als je wilt gaan poolen of gamen ofzo, maar meestal (ook afhankelijk van de individuele leden) zal je daar weinig diepgang gaan vinden en diepgang is toch wel een beetje essentieel als je met iemand een sterkere band wilt smeden (en hierbij bedoel ik dat je elkaar individueel beter leert kennen, dan gaat het binnen een groep waar jij en die bevriende persoon beiden deel van uitmaken, gewoonlijk ook een stuk beter (waarbij je ook gewoon met elkaar kunt afspreken dat het zeg maar "ieder voor zich" is, ten slotte kun je altijd nog op elkaar terugvallen, mocht dat nodig zijn.

Maar wat die groep betreft, misschien is het voor jou gewoon praktischer om vaker individueel met ze te gaan afspreken, al is het alleen ook maar omdat dit misschien minder vermoeiend voor je is??

quote:

Op woensdag 26 april 2017 13:46 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Liefde is simpel ben 28 heb geen relatie en ook niet in het verleden gehad. Wel dates etc. Verder is er nooit wat van de bodem gekomen.

Ik voel mij niet eenzaam als ik alleen thuis ben. Ik kan prima alleen thuis zijn en verveel mij bijvoorbeeld ook niet.
Over de rest moet ik nadenken

Is prima, ik merk het vanzelf wel

Ik was er zelf trouwens ook laat bij. Mij heeft het daarna enorm geholpen, al liep het daarna niet meteen helemaal vlekkeloos. Maar als je liefde ervaart, kan dit al behoorlijk helend werken (is moeilijk uit te leggen).

Mooi trouwens dat je je thuis niet eenzaam voelt en dat je je ook niet verveelt. Dat scheelt al behoorlijk! Maar ik snap ook wel dat je ook opties wilt hebben voor als je wel eens iemand even wilt spreken. Soms heb ik gewoon even zin om iemand te bellen of met iemand te chatten of desnoods even met 1 van m'n oude vrienden even gamen of via VoiP kletsen, maar als dit een dag niet gebeurt, is ook prima.

quote:

Op woensdag 26 april 2017 13:53 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik herken dit wel (van beide kanten overigens (wat alleen maar een voordeel is nu)).
Het kan zijn dat je op deze momenten zelf als het ware "vastloopt" en dat je je daar achteraf dan kut door voelt. Bespreek je zulke dingen achteraf weleens met ze?

Ja meestal wel. Heb ik deze keer ook gedaan maar hoewel ze aangaven de volgende keer rustiger te doen had ik niet t idee dat ze begrepen waar ik zo'n last van had. En ik daarna ook niet het vertrouwen dat het de volgende keer wel goed zou gaan. Het was een beetje een combi van me buitengesloten voelen en dat men niet zag dat het echt fout ging.

quote:

In principe hoef je ook niet persé met zulke mensen te breken, maar...als ze het eeeecht niet kunnen bijleren, dan kan 1 mogelijkheid voor jou zijn dat je je verwachtingen van deze mensen zou kunnen gaan bijstellen (en ook eigenlijk een beetje met het idee dat je de momenten dat je je rot voelt, een beetje minder vaak laat voorkomen).
Wel wil ik daarbij opmerken dat dit voor op de lange termijn alleen niet afdoende is.
je zou het via andere media met ze bespreekbaar kunnen maken. belangrijk is dat je ergens op een soort zelfde golflengte zit, zodat je ze kunt bereiken. Maak desnoods vooraf duidelijke afspraken met ze. Nog beter zou zijn als ze vanuit zichzelf deze momenten bij je (leren) herkennen, zodat ze daar beter rekening mee kunnen gaan houden (dit heeft meestal wel meerdere pogingen nodig).
In principe -hoef- je daarbij niet meteen -alles- "op te biechten", want de kans is groot dat ze het toch niet snappen en je dan gaan overladen met allerlei vragen waarvan ze je antwoorden toch niet echt lijken te begrijpen (en dan zou je je daardoor zelfs nog wat verder van huis kunnen voelen).

Een andere tip is dat je leert om "nee" te zeggen, dus eigenlijk door -wel- grenzen te stellen. Maak desnoods een beetje drama ofzo, om de 1 of andere reden komt er dan vaak tenminste wel nog wat binnen (dit kan in sommige gevallen al minder slecht zijn dan helemaal niets of een doodlopend spoor zeg maar).

En nog iets..dat je zegt dat je van binnen dan helemaal stuk gaat. Ik heb er ooit op internet een stukje over gevonden. Misschien is dat het niet, maar het kan zijn dat je jezelf erin herkent. Ik zou dat stukje alleen wel even terug moeten vinden (misschien bestaat die website ondertussen al helemaal niet meer, ik zal even moeten zoeken).

Het had in elk geval "iets" met sociale angst te maken en ook met het ervaren van ondraaglijk veel spanning (dermate veel, dat het je eigenlijk com-pleet verlamt).

Het is eigenlijk voor het eerst dat ik zo extreem uitviel. Eerder kreeg ik dan een paniekaanval en ben ik er op zich mentaal nog wel bij. Nu was het of ik een soort van uit ging. Sociale angst is ook bij mij vastgesteld, zit ik al een anderhalf jaar voor in therapie.

quote:

[..]

Dit is heel rot voor je en ergens kan je hier niet veel meer aan doen denk ik.
Dat ze blijkbaar tegen je liegen (jou belangrijke informatie onthouden is ook een vorm van liegen vind ik) is op zich al bezwaarlijk van hun kant. Het kan zijn dat ze een beetje ambivalent naar je zijn, maar het is waarschijnlijk dat er -iets- binnen die groep is veranderd.

Sprak je niet individueel met ze af? Dit is (vind ik) toch wel een beetje noodzaak als je met mensen een echte band wilt vormen. Anders blijf je denk ik toch wel "iemand van de groep".

[..]

Misschien is het voor jou beter/handiger om toch meer individueel met ze om te gaan? Het hoeft natuurlijk niet altijd met complete groepen te zijn. Meestal hou ik 1 op 1 contact ook veeeel langer vol en ervaar ik het (meestal!) toch als meer diepgaand/bevredigend

Met een hele groep is leuk voor als je wilt gaan poolen of gamen ofzo, maar meestal (ook afhankelijk van de individuele leden) zal je daar weinig diepgang gaan vinden en diepgang is toch wel een beetje essentieel als je met iemand een sterkere band wilt smeden (en hierbij bedoel ik dat je elkaar individueel beter leert kennen, dan gaat het binnen een groep waar jij en die bevriende persoon beiden deel van uitmaken, gewoonlijk ook een stuk beter (waarbij je ook gewoon met elkaar kunt afspreken dat het zeg maar "ieder voor zich" is, ten slotte kun je altijd nog op elkaar terugvallen, mocht dat nodig zijn.

Maar wat die groep betreft, misschien is het voor jou gewoon praktischer om vaker individueel met ze te gaan afspreken, al is het alleen ook maar omdat dit misschien minder vermoeiend voor je is??

Ik sprak eigenlijk met iedereen wel afzonderlijk af maar ook wel samen met elkaar. Op een moment werd dat vaker in die groep en toen ineens die groep zonder mij. Behalve met die ene vriend spreek ik met de meeste mensen ook gewoon nog wel af, maar minder omdat ze bij elkaar zitten.