Depressie & Angst #139

Op een andere noot, ik heb dit weekend ook echt een revelatie gehad. Ik wist dat de burnout zelf een litteken achter had gelaten, maar de herstelperiode misschien nog wel meer.

De angst, de onzkerheid, het overdenken, overal controle op willen uitoefenen uit angst dat de terugval of onzekerheid over gedachten weer terugkomt. Het was echt een eye opener om te realiseren dat dit ook echt veel impact heeft gehad op me. Het mooie is dat deze realisatie de deur openzet naar het nog wat meer vieren van de teugels in mijn leven. Accepteren dat ik me goed kan ontwikkelen, maar dat dit hand en hand kan gaan met dips en terugvallen, fouten.

Het voelt soms zo opluchtend om te zeggen 'geen idee', of 'ik weet het niet'.

quote:

Op woensdag 7 juni 2017 14:33 schreef duracellkonijntje het volgende:
Het voelt soms zo opluchtend om te zeggen 'geen idee', of 'ik weet het niet'.

Geen idee. Ik heb niet 't idee dat dit erg opluchtend voor me werkt. Het is misschien meer dat ik neutraal blijf voelen en dat ik geen extra zenuwen krijg vanwege het moeten kiezen tussen 2 extremen en waarbij m'n twijfel bij deze keus, gerechtvaardigd is (de twijfel klopt gewoon).

quote:

Op woensdag 7 juni 2017 14:29 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Nee, ik slik geen medicatie. Het is zo sinds mijn burnout. Heb het idee dat het aan angstklachten ligt, maar hoe precies, Joost mag het weten. Dat is het frustrerende, niet precies weten waar het lek zit.

Maar is het niet een bekende bijwerking van burnout?
Ik had 2 jaar geleden een burnout en mijn libido is nog niet terug op peil. Momenteel kan ik echt weinig met seks.

Hoi, dit is een fijne, relaxte podcast, waarin gesproken wordt over stress, burn-out, depressie en angsten. De luisterlink voor apple is http://luchtigleven.nl en voor android & windows http://pdcst.nl

Ik heb er heel veel aan gehad! Aanrader!

Hoi.

Fijn dat dit topic bestaat. Ik zal alles gaan lezen.
Ik zit erg in de put. Ik ben een man van 28. Jaren depressief geweest, na therapie zaken gaan veranderen die me blij zouden maken. Ander werk (leer-werk traject), dus weer naar school (veel negatieve ervaringen). Huisje gekocht, verbouwd, partner in burnout en werkloos geraakt. Financiele zorgen dus, hoop gedoe.

Op een gegeven moment voelde ik iets knappen in mijn hoofd. Dacht dat ik een hersenbloeding had en was er van overtuigd dat ik snel dood zou gaan. "Nou, dat was het dan" dacht ik. Teleurgesteld dat ik niet meer heb gemaakt van het leven. Gelukkig was het geen hersenbloeding, aldus het ambulance personeel. Ik denk m'n eerste paniekaanval.
Paniekaanvallen werden elke week erger. Op een gegeven moment angst voor die angst, en dan ben je al te laat.

Aantal maanden met oxazepam kunnen redden maar dat werkt steeds minder goed, dus meer nodig. Vandaag begonnen bij een psycholoog en gestart met antidepressiva.

Ik moet veel huilen (wat ik jaren niet kon), voel me alleen ondanks veel begrip uit mijn omgeving en ben echt radeloos.

Eigenlijk vind ik het geen fijn idee dat ik antidepressiva nodig heb maar ik hoop heel erg dat het goed gaat werken.

Waarom ik dit deel? Geen idee nog. Ik hoop dat ik over een x aantal tijd kan melden dat het over gaat, en hoop kan brengen aan lotgenoten.

quote:

Op vrijdag 9 juni 2017 20:50 schreef uberpooier het volgende:
Hoi.

Fijn dat dit topic bestaat. Ik zal alles gaan lezen.
Ik zit erg in de put. Ik ben een man van 28. Jaren depressief geweest, na therapie zaken gaan veranderen die me blij zouden maken. Ander werk (leer-werk traject), dus weer naar school (veel negatieve ervaringen). Huisje gekocht, verbouwd, partner in burnout en werkloos geraakt. Financiele zorgen dus, hoop gedoe.

Op een gegeven moment voelde ik iets knappen in mijn hoofd. Dacht dat ik een hersenbloeding had en was er van overtuigd dat ik snel dood zou gaan. "Nou, dat was het dan" dacht ik. Teleurgesteld dat ik niet meer heb gemaakt van het leven. Gelukkig was het geen hersenbloeding, aldus het ambulance personeel. Ik denk m'n eerste paniekaanval.
Paniekaanvallen werden elke week erger. Op een gegeven moment angst voor die angst, en dan ben je al te laat.

Aantal maanden met oxazepam kunnen redden maar dat werkt steeds minder goed, dus meer nodig. Vandaag begonnen bij een psycholoog en gestart met antidepressiva.

Ik moet veel huilen (wat ik jaren niet kon), voel me alleen ondanks veel begrip uit mijn omgeving en ben echt radeloos.

Eigenlijk vind ik het geen fijn idee dat ik antidepressiva nodig heb maar ik hoop heel erg dat het goed gaat werken.

Waarom ik dit deel? Geen idee nog. Ik hoop dat ik over een x aantal tijd kan melden dat het over gaat, en hoop kan brengen aan lotgenoten.

Wat voor AD slik je?

Paroxetine

quote:

Op vrijdag 9 juni 2017 21:48 schreef uberpooier het volgende:
Paroxetine

Op aanraden van je huisarts? Hoor zelf in mijn omgeving veel goeds over citalopram.

quote:

Op vrijdag 9 juni 2017 21:57 schreef radeloosje1987 het volgende:

[..]

Op aanraden van je huisarts? Hoor zelf in mijn omgeving veel goeds over citalopram.

Op aanraden van de huisarts inderdaad. Hij vertelde dat het een milde AD is maar ook dat het even zoeken kan zijn naar het juiste medicijn.

quote:

Op donderdag 8 juni 2017 19:15 schreef lucy_ het volgende:
Hoi, dit is een fijne, relaxte podcast, waarin gesproken wordt over stress, burn-out, depressie en angsten. De luisterlink voor apple is http://luchtigleven.nl en voor android & windows http://pdcst.nl

Ik heb er heel veel aan gehad! Aanrader!

Goede podcasts! Dankje.

quote:

Op woensdag 7 juni 2017 15:13 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Geen idee. Ik heb niet 't idee dat dit erg opluchtend voor me werkt. Het is misschien meer dat ik neutraal blijf voelen en dat ik geen extra zenuwen krijg vanwege het moeten kiezen tussen 2 extremen en waarbij m'n twijfel bij deze keus, gerechtvaardigd is (de twijfel klopt gewoon).

Die twijfel is voor mij echt volstrekt iets nieuws. Voor mij is het altijd een kwestie van zwart-wit geweest. Er moest altijd een uitweg zijn, een oplossing, ik moest voorbereid zijn op wat nog kon komen. Want 'wat als'. Ik weet niet waar deze gedachtengang precies vandaan is gekomen, maar ik heb het sterke vermoeden dat het een tegenreactie is geweest op meerdere gebeurtenissen die ik totaal niet aan heb zien komen. De enige normale reactie van mijn psyche was om vanaf nu alles maar te controleren, want controle voorkomt fouten. Helaas veroorzaakt het ook veel spanning.

Ik merk dat bij alles die wat als vraag weer naar boven schiet. Ik weet nu dat ik niet kan weten wat ik precies ga doen in welke situatie en nogsteeds gewoon kan leren van mijn fouten. Want fouten gebeuren en zijn er om van te leren, hoe naar de gevolgen ook kunnen zijn.

Het is zoiets simpels maar ik sla mezelf voor de kop hoe ik dit nooit heb kunnen zien in mezelf.

quote:

Op woensdag 7 juni 2017 18:13 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Maar is het niet een bekende bijwerking van burnout?
Ik had 2 jaar geleden een burnout en mijn libido is nog niet terug op peil. Momenteel kan ik echt weinig met seks.

Jij hebt ook last van een laag libido nu? Heb je enig idee waar het vandaan komt.

Ik ben zelf nu begonnen met Nofap omdat ik ook het idee heb dat porno tot een zekere hoogte een rol speelt. Van porno en masturbatie wil ik vanaf nu gewoon af zijn. Ik wil alleen intieme relaties hebben met echte vrouwen, niet met een beeldscherm.

Vanavond komt er een meisje lang. Ik kreeg hem uit zenuwen niet omhoog, maar ze reageerde er goed op toen ik vertelde dat het zenuwen waren. Vanavond vertel ik haar gewoon eerlijk waarom ik seksueel momenteel onzeker ben en hopelijk reageert ze daar ook positief op.

quote:

Op zondag 11 juni 2017 16:06 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Jij hebt ook last van een laag libido nu? Heb je enig idee waar het vandaan komt.

Ik ben zelf nu begonnen met Nofap omdat ik ook het idee heb dat porno tot een zekere hoogte een rol speelt. Van porno en masturbatie wil ik vanaf nu gewoon af zijn. Ik wil alleen intieme relaties hebben met echte vrouwen, niet met een beeldscherm.

Vanavond komt er een meisje lang. Ik kreeg hem uit zenuwen niet omhoog, maar ze reageerde er goed op toen ik vertelde dat het zenuwen waren. Vanavond vertel ik haar gewoon eerlijk waarom ik seksueel momenteel onzeker ben en hopelijk reageert ze daar ook positief op.

Ik heb 2 jaar geleden een burnout gekregen. Destijds had ik helemaal geen libido en het is heel langzaam bijgetrokken maar nog steeds is het erg laag. Maar dat is vrij normaal na een burnout.

Ik heb overigens geen onzekerheden over seks.

* Lonaa kijkt helaas weer eens om de hoek...

quote:

Op maandag 12 juni 2017 08:21 schreef Lonaa het volgende:
* Lonaa kijkt helaas weer eens om de hoek...

Iets gebeurd?

quote:

Op maandag 12 juni 2017 12:41 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]



Iets gebeurd?

Niet speciaal. Ik voel me al tijden (zeg, 3 maand) niet zo fantastisch. Alles voelt als moeten en niks lukt. Hier posten is dan een soort....erkenning voor mezelf dat het inderdaad niet goed gaat, ofzo.

quote:

Op maandag 12 juni 2017 12:51 schreef Lonaa het volgende:

[..]

Niet speciaal. Ik voel me al tijden (zeg, 3 maand) niet zo fantastisch. Alles voelt als moeten en niks lukt. Hier posten is dan een soort....erkenning voor mezelf dat het inderdaad niet goed gaat, ofzo.

Meer een beetje een sleur/slijtageslag dus? Dat je 't gevoel hebt dat je aan het overleven bent ipv aan het leven?

Wat bedoel je precies met "niet zo fantastisch"?
Als je een paar dingetjes kan opnoemen, zijn vast wel mensen hier die er wat van kunnen zeggen

quote:

Op maandag 12 juni 2017 12:56 schreef TARDIS. het volgende:
Hoi, ik kom hier af en toe even meekijken omdat ik heel benieuwd ben hoe anderen met vergelijkbare klachten omgaan, als jullie het goed vinden.

Hopelijk niet als ramptoerist?

Maar even serieus, welke klachten heb je precies?

Hi allemaal,
Ik heb een account aangemaakt eigenlijk puur voor dit topic, in de hoop dat ik hier wat hulp en steun kan vinden.
Ongeveer 6 jaar geleden begon het bij mij met paniekaanvallen, deze gingen gepaard met angst (en angst voor de paniek) en ongelukkig gevoel. Ik heb een paar maanden zo rondgelopen tot ik helemaal op was en op een avond helemaal instorte, ik ben letterlijk diezelfde avond weer bij mn ouders ingetrokken, waar ik ruim een jaar weer heb gewoond.
Destijds ben ik bij diverse psychologen geweest, die allemaal hetzelfde zeiden (laat de angst en paniek over je heen komen dan wordt het vanzelf minder). Cognitieve gedragstherapie en EMDR hebben helaas geen effect gehad. Na een paar maanden ging het scherpe randje er gelukkig wel vanaf, en kon ik er in ieder geval mee leven.

Na enkele jaren weer een terugval gehad, en dus weer naar een psycholoog geweest, en eigenlijk weer hetzelfde (het zakt vanzelf) ben daar toen vrij snel gestopt omdat het wel redelijk snel weer ging, al had ik niet het idee dat het door die psycholoog kwam.

Maar goed, het is lang weer goed gegaan, woon lekker op mezelf, heb een leuke baan, lieve vriend (we wonen niet samen) dus helemaal prima.
Helaas is het een paar weken terug weer helemaal mis gegaan. Vanuit het niets ineens weer een gigantische paniekaanval. Sinds die dag voel ik me elke dag weer rot, en de angst zit weer tot mn max.
Het lullige is dat ik over een week voor mijn werk een weekje naar het buitenland moet, echter weet ik niet of dat nu een goed idee is. De angst en paniek zitten zo hoog, en daar heb ik niemand die ik kan bellen om even langs te komen. Ik twijfel dus wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik zoiets niet door mn angst laten beinvloeden, maar mn gevoel houdt me tegen.

Ik kan ook niet weglopen voor de paniek. Ik heb angsten die ik vermijd, bijvoorbeeld het rijden op,de snelweg is iets wat bij mij paniek veroorzaakt (ik ben bang dat ik een ruk aan mijn stuur geef). Ik heb geprobeerd op de snelweg te oefenen, maar de angst werd steeds erger, dus ik heb dat voor mezelf stop gezet. Ik rij helemaal geen snelweg meer tot ik me weer sterk genoeg voel om dat ooit te proberen.

De paniek die ik nu vooral heb ik dat ik mezelf iets aandoe. Ik heb heel erg last van dwanggedachten, ik ben bang dat ik mezelf pijn doe, bijvoorbeeld door een mes in mijn hand te steken, in mn oog te steken of mn vinger te breken. Ik weet dat het heel luguber klinkt, alleen tijdens die paniek voelt de drang om het daadwerkelijk te doen zo sterk dat ik volledig in de paniek schiet. Ik heb mezelf nog nooit iets aangedaan, alleen werkt die gedachte bij mij helaas niet als een geruststelling. De angst hierbij blijft en neemt ook niet af.
Ik heb veel van dit soort dwanggedachtes, ik heb vaker de drang gehad om bijvoorbeeld een bord kapot te gooien, en dit heb ik ook een paar keer daadwerkelijk gedaan, vandaar dat de angst om mezelf iets aan te doen zo hoog is, omdat ik bang ben er toch aan toe te geven.
Ik wil hier zo graag vanaf, maar weet niet meer zo goed waar te beginnen. He liefst zonder medicatie. Wat voor mij nu het ergst is zijn de angst en paniek om mezelf iets aan te doen, gezien ik daar dagelijks mee worstel, en er niet voor weg kan lopen.

Heeft iemand hier een soortgelijke ervaring? En hebben jullie enig idee wat voor soort therapie hierbij zou kunnen helpen? En weten jullie echt goede psychologen die hier ervaring mee hebben in omgeving Rotterdam?
Alvast heel erg bedankt!

Alle mentale stress en drukke week komt vandaag echt weer samen zeg. Ik voel me mentaal uitgeput en dat merk ik in mijn stemming. De stress over of ik naar een seksuoloog stap of niet heeft ook geleid tot de vraag wat het nou eigenlijk is met mij.

Ik werk weer, doe alles weer, heb enorme persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt, alleen ik blijf zo'n lage drempel hebben qua weerbaarheid. Het schijnt dat dit normaal is na een burnout, maar ik vind het zo frustrerend dat ik niet precies weet waar het ligt. Er wordt ook zo weinig over geschreven. Misschien is het dik 40 iur werken per week, gecombineerd met alles er naast gewoon niet meer mijn ding. Misschien was de burnout een teken dat zo leven te veel was en ik mezelf op deze manier in een negatieve cirkel houd. Misschien wordt het tijd mijn leven aan mezelf aan te passen ipv andersom. Maar dit word een uitdaging in de huidige maatschappij.

Ook een gesprek gehad voor werk in de oude straat van mijn opa en oma. Wegens familieruzie heb ik al sinds mijn 8e geen contact met ze gehad en ze zijn inmiddels overleden. Ik dacht altijd dat het me niks deed, maar toen ik daar stond, alles zag met alle herrineringen. Het schoot in me hoe erg ik ergens die hechte familiebanden mis. Hoe gek ze ook waren, ze hadden ook goede kanten en nu zijn ze weg. Soms vind ik het moeilijk te accepteren dat het leven zo cru kan lopen. Maargoed, onderdeel van volwassrn worden is ook zien dat niet alles volgens plan loopt.

quote:

Op donderdag 15 juni 2017 20:35 schreef Ashley1988 het volgende:
Hi allemaal,
Ik heb een account aangemaakt eigenlijk puur voor dit topic, in de hoop dat ik hier wat hulp en steun kan vinden.
Ongeveer 6 jaar geleden begon het bij mij met paniekaanvallen, deze gingen gepaard met angst (en angst voor de paniek) en ongelukkig gevoel. Ik heb een paar maanden zo rondgelopen tot ik helemaal op was en op een avond helemaal instorte, ik ben letterlijk diezelfde avond weer bij mn ouders ingetrokken, waar ik ruim een jaar weer heb gewoond.
Destijds ben ik bij diverse psychologen geweest, die allemaal hetzelfde zeiden (laat de angst en paniek over je heen komen dan wordt het vanzelf minder). Cognitieve gedragstherapie en EMDR hebben helaas geen effect gehad. Na een paar maanden ging het scherpe randje er gelukkig wel vanaf, en kon ik er in ieder geval mee leven.

Na enkele jaren weer een terugval gehad, en dus weer naar een psycholoog geweest, en eigenlijk weer hetzelfde (het zakt vanzelf) ben daar toen vrij snel gestopt omdat het wel redelijk snel weer ging, al had ik niet het idee dat het door die psycholoog kwam.

Maar goed, het is lang weer goed gegaan, woon lekker op mezelf, heb een leuke baan, lieve vriend (we wonen niet samen) dus helemaal prima.
Helaas is het een paar weken terug weer helemaal mis gegaan. Vanuit het niets ineens weer een gigantische paniekaanval. Sinds die dag voel ik me elke dag weer rot, en de angst zit weer tot mn max.
Het lullige is dat ik over een week voor mijn werk een weekje naar het buitenland moet, echter weet ik niet of dat nu een goed idee is. De angst en paniek zitten zo hoog, en daar heb ik niemand die ik kan bellen om even langs te komen. Ik twijfel dus wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik zoiets niet door mn angst laten beinvloeden, maar mn gevoel houdt me tegen.

Ik kan ook niet weglopen voor de paniek. Ik heb angsten die ik vermijd, bijvoorbeeld het rijden op,de snelweg is iets wat bij mij paniek veroorzaakt (ik ben bang dat ik een ruk aan mijn stuur geef). Ik heb geprobeerd op de snelweg te oefenen, maar de angst werd steeds erger, dus ik heb dat voor mezelf stop gezet. Ik rij helemaal geen snelweg meer tot ik me weer sterk genoeg voel om dat ooit te proberen.

De paniek die ik nu vooral heb ik dat ik mezelf iets aandoe. Ik heb heel erg last van dwanggedachten, ik ben bang dat ik mezelf pijn doe, bijvoorbeeld door een mes in mijn hand te steken, in mn oog te steken of mn vinger te breken. Ik weet dat het heel luguber klinkt, alleen tijdens die paniek voelt de drang om het daadwerkelijk te doen zo sterk dat ik volledig in de paniek schiet. Ik heb mezelf nog nooit iets aangedaan, alleen werkt die gedachte bij mij helaas niet als een geruststelling. De angst hierbij blijft en neemt ook niet af.
Ik heb veel van dit soort dwanggedachtes, ik heb vaker de drang gehad om bijvoorbeeld een bord kapot te gooien, en dit heb ik ook een paar keer daadwerkelijk gedaan, vandaar dat de angst om mezelf iets aan te doen zo hoog is, omdat ik bang ben er toch aan toe te geven.
Ik wil hier zo graag vanaf, maar weet niet meer zo goed waar te beginnen. He liefst zonder medicatie. Wat voor mij nu het ergst is zijn de angst en paniek om mezelf iets aan te doen, gezien ik daar dagelijks mee worstel, en er niet voor weg kan lopen.

Heeft iemand hier een soortgelijke ervaring? En hebben jullie enig idee wat voor soort therapie hierbij zou kunnen helpen? En weten jullie echt goede psychologen die hier ervaring mee hebben in omgeving Rotterdam?
Alvast heel erg bedankt!

Ik heb misschien wel een soortgelijke ervaring wat de ervaring met psychologen betreft?
Ik vind psychologen eerlijk gezegd letterlijk zonde van hun salaris. M'n ervaring met psychiaters is wisselend, maar ze hebben wel vaker beduidend goede kwaliteiten (zitten wel een paar mafklappers tussen).

Je geeft aan dat CGT en EMDR geen effect voor je heeft gehad. Wat zou je me kunnen vertellen over de oorzaak van je paniekaanvallen? Ze moeten wel -ergens- vandaan komen, maar tis heel goed mogelijk dat je je daar simpelweg niet van bewust bent (al is dit denk ik iets wat CGT je had moeten bijbrengen).

Het vermijden van angsten ken ik ook wel. Ik weet alleen niet echt een oplossing voor je.
Ik weet wel dat niet vermijden (dus gewoon stug doorzetten, dwars door de angsten heen) een heel langzaam proces voor me is geweest en het eigenlijke probleem niet oplost, maar wel dusdanig omzeilt dat ik er factisch gezien geen last meer van heb (al komt het in bepaalde situaties wel gewoon weer terug, zoals een soort sociale angst bij mensen die ik wantrouw of als een paniekaanval zodra bepaalde dingen getriggerd worden).

Hoe was je ervaring nadat je (misschien eigenlijk wel als een soort impulsieve wanhoopsdaad) weer bij je ouders was ingetrokken? Hoe verliepen je aanvallen in die periode en waarom?

Die dwanggedachten die je hebt, herken ik ook wel (bijvoorbeeld een pen in m'n arm willen rammen ofzo) en 't heeft meer weg van zeg maar automutilatie-gedachten (weet niet of dit een officiële benaming is, maar ik noem ze maar even zo). Het is een soort psychische pijn die je wilt overschreeuwen met fysieke pijn en ik -denk- dat je misschien daarom dat soort gedachten hebt.
Misschien heb je ook geregeld 't gevoel dat je vast zit?

edit: Weet je trouwens ook wanneer dit soort gevoelens bij opspelen? Wat voor soort situaties zijn dat en wat gaat aan die situaties vooraf en hoe voel je je tijdens die situaties? En hoe is 't verloop van je gevoel tijdens die situaties?
Als 't goed is, zou je me daar wel iets over kunnen vertellen, gezien je ervaring met CGT en 't feit dat je zelf actief bezig lijkt te zijn om je eigen situatie te verbeteren.

[ Bericht 4% gewijzigd door magnetronkoffie op 17-06-2017 11:32:40 ]

quote:

Op zaterdag 17 juni 2017 11:18 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb misschien wel een soortgelijke ervaring wat de ervaring met psychologen betreft?
Ik vind psychologen eerlijk gezegd letterlijk zonde van hun salaris. M'n ervaring met psychiaters is wisselend, maar ze hebben wel vaker beduidend goede kwaliteiten (zitten wel een paar mafklappers tussen).

Je geeft aan dat CGT en EMDR geen effect voor je heeft gehad. Wat zou je me kunnen vertellen over de oorzaak van je paniekaanvallen? Ze moeten wel -ergens- vandaan komen, maar tis heel goed mogelijk dat je je daar simpelweg niet van bewust bent (al is dit denk ik iets wat CGT je had moeten bijbrengen).

Het vermijden van angsten ken ik ook wel. Ik weet alleen niet echt een oplossing voor je.
Ik weet wel dat niet vermijden (dus gewoon stug doorzetten, dwars door de angsten heen) een heel langzaam proces voor me is geweest en het eigenlijke probleem niet oplost, maar wel dusdanig omzeilt dat ik er factisch gezien geen last meer van heb (al komt het in bepaalde situaties wel gewoon weer terug, zoals een soort sociale angst bij mensen die ik wantrouw of als een paniekaanval zodra bepaalde dingen getriggerd worden).

Hoe was je ervaring nadat je (misschien eigenlijk wel als een soort impulsieve wanhoopsdaad) weer bij je ouders was ingetrokken? Hoe verliepen je aanvallen in die periode en waarom?

Die dwanggedachten die je hebt, herken ik ook wel (bijvoorbeeld een pen in m'n arm willen rammen ofzo) en 't heeft meer weg van zeg maar automutilatie-gedachten (weet niet of dit een officiële benaming is, maar ik noem ze maar even zo). Het is een soort psychische pijn die je wilt overschreeuwen met fysieke pijn en ik -denk- dat je misschien daarom dat soort gedachten hebt.
Misschien heb je ook geregeld 't gevoel dat je vast zit?

edit: Weet je trouwens ook wanneer dit soort gevoelens bij opspelen? Wat voor soort situaties zijn dat en wat gaat aan die situaties vooraf en hoe voel je je tijdens die situaties? En hoe is 't verloop van je gevoel tijdens die situaties?
Als 't goed is, zou je me daar wel iets over kunnen vertellen, gezien je ervaring met CGT en 't feit dat je zelf actief bezig lijkt te zijn om je eigen situatie te verbeteren.

Hi, heel erg bedankt voor je reactie!!
De oorzaak is mij helaas niet echt bekend. Toen het allemaal begon was ik een half jaar daarvoor op mezelf gaan wonen. Hoewel ik het heerlijk vond dacht ik dat dat misschien ermee te maken zou kunnen hebben. Maar twijfel daar heel erg aan want ik was (en ben) juist blij met een plekje voor mezelf.
Toen ik bij mijn ouders ben gaan wonen is het met de maanden langzaam minder geworden, ik heb heel veel met mijn ouders gepraat, wat erg fijn was. Langzaam aan werden de paniekaanvallen minder en werd de angst iets minder, maar het heeft me flink wat tijd en energie gekost.

Wanneer het exact komt opzetten kan ik helaas ook al geen zinnig antwoord op geven. Ik heb heel vaak geprobeerd bij te houden wat ik die dag heb gedaan, wat ik heb gegeten, of er dingen waren waar ik dat moment in mn hoofd mee bezig, maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Toen het een paar weken terug weer misging kon ik ook echt totaal niet achterhalen waar het vandaan kwam. Op mn werk gaat alles goed, ik heb geen problemen met vrienden, familie, financieel of wat dan ook. Het overviel me daarom ook heel erg, net als alle andere keren.
En als ik weer zo'n terugval heb zit de angst ook weer heel hoog dat de paniek volop terugkomt, omdat ik het niet aan voel komen, en niet weet in welke situaties het voornamelijk komt.

Iemand hier toevallig ervaring met BDD?

Ik heb de knoop doorgehakt en een afspraak gemaakt bij de huisarts. Ofwel, bij de praktijkassistent. Vraagt de assistent waar het over gaat. Alsof ik dan seksuele problemen ga zeggen.

Maargoed. Hopelijk kan zij me verder helpen en eventueel doorverwijzen naar een specialist die me eindelijk af helpt van dit snel klaarkomen. Godver wat heb ik geen zin om hier over te praten.