De rot zit diep

quote:

Op vrijdag 24 maart 2017 03:19 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Eerder gaf ik aan dat hij nog dacht dat het de jaren 80 was, of iets dergelijks, maar blijkbaar leeft hij nog in het jaar 2000.

De reden dat de lasten van bedrijven richting burgers worden verlegd, is omdat bedrijven met hun voeten stemmen, en burgers niet (of ze moeten Lyrebird of Pietverdriet heten). Dat het ook mogelijk zou zijn om de uitgaven van de overheid aan te passen aan verminderde inkomsten, gaat er bij Ewald niet in.

Kijk, Ewald, als je op een donderdagochtend door het centrum van je stad loopt, wat zie je dan op straat? 65+ers. De kapitaalverspilling die gepaard is gegaan met het met (vroeg)pensioen sturen van oudere werknemers die nog gemakkelijk vijf tot tien jaar mee hadden kunnen doen, is bizar. Iets dat veel minder in de jaren 80, of in het jaar 2000 speelde. Let wel, dit zijn allemaal mensen die met gemak de 90 of zelfs 100 gaan halen. 35 jaar of meer teren op de overheid, en wie gaat dat betalen?

Een overheid met visie had ingezien dat je het risico dat je ouderen niet meer op hun 75e de pijp uit gaan, niet af kunt dekken.

Vanochtend de krant gelezen? Het Erasmus MC dat bezig is met een middel tegen ouderdom. Leuk, maar als ouderen 5 a 10 jaar er aan vast kunnen plakken, dan krijg je geen zwarte cijfers zonder Zweeds/Finse belastingpercentages. Dat worden Venezuelaanse toestanden.

quote:

Op vrijdag 24 maart 2017 09:03 schreef Elzies het volgende:

[..]

Zweden is een multiculturele ramp geworden.

Voordeel blijft dat het land zo enorm groot is en je in tegenstelling tot Nederland rustpunten kent.

quote:

Op zaterdag 25 maart 2017 17:34 schreef Ryan3 het volgende:
De rot zit diep idd, aardig leesvoer vandaag:

https://www.nrc.nl/nieuws(...)ter-7526260-a1551808

https://merijnoudenampsen(...)l-rond-dijsselbloem/

quote:

PvdA laat millennials verweesd achter
Op 15 maart kreeg de PvdA alsnog de rekening gepresenteerd voor de vaandelvlucht van Bram Peper en Wim Kok in 1995, schrijft Jan Kuitenbrouwer. Wat dachten zij, toen ze hun ideologische veren afschudden?

Het is 1995. Het eerste kabinet-Kok, Paars I, is een jaar in functie, voor het eerst in tweeëntwintig jaar heeft de PvdA weer een premier geleverd, en Wim Kok neemt de uitnodiging aan om dat jaar de Den Uyl-lezing te houden, dé jaarlijkse toogdag voor links-intellectueel Nederland.

Thijs Niemantsverdriet beschreef het in De Vechtpartij. De PvdA van Kok tot Samsom: Koks trouwe politieke assistent Arend Hilhorst zal de lezing schrijven, maar de eerste schetsen die hij voorlegt voldoen niet. Stijfjes, wijdlopig, visieloos. Kok vraagt Bram Peper het over te nemen. Peper was een vooraanstaand PvdA-strateeg, auteur van het radicale manifest ‘Mooi Rood Is Niet Lelijk’, oud-hoogleraar sociologie en op dat moment burgemeester van Rotterdam. Hij sloot zich een paar dagen op in zijn Rotterdamse appartement, vervulde slechts de hoognodige taken van een burgemeester en schreef twaalf uur per dag aan wat een historische lezing moest worden.

Samen met Bill Clinton en Tony Blair gold Wim Kok op dat moment als een van de boegbeelden van de Derde Weg, een poging om „socialistische doelstellingen te realiseren met neo-liberale ideeën”, zoals Anthony Giddens, een van de grondleggers, het formuleerde. Weg met de linkse dogmatiek, weg met het maakbaarheidsdenken, weg met de overspannen heilsverwachtingen van de verzorgingsstaat. „Het afschudden van ideologische ballast”, schrijft Peper, „voorzover deze voortkomt uit een dialoog met het ‘zuivere’ socialisme, is voor een politieke partij als de onze een bevrijdende ervaring.”

What were they thinking?

Was het de ‘tijdgeest’ die nu eenmaal die kant op woei? Het Overton-window, het venster van de politieke voorstelbaarheid, dat door onvermoeibare neo-conservatieven gestaag naar rechts werd getrokken? Een beweging waartegen elk verzet zinloos was, op straffe van politieke marginalisatie?

Was de linkse lente van de jaren zestig eigenlijk maar een mode geweest, en wisten de marktprofeten handig te profiteren van de trendgevoeligheid van de protestgeneratie? In het geval van Peper zelf: werd hij, zoon van een eenvoudige metaalbewerker, als burgemeester van een van de grootste havensteden ter wereld, zo meegesleept door de grandeur van die wereld – waar machtige, rijke mannen ongetwijfeld voortdurend in zijn oor toeterden dat socialisme een zielige liefhebberij was voor losers en luchtfietsers – dat hij zich onwillekeurig van zijn overtuiging distantieerde?

Was het pillow talk? Peper was op dat moment getrouwd met Neelie Kroes, dochter van een Rotterdamse transportbaas, voormalig Kamerlid en minister voor de VVD, en op dat moment president van Nijenrode. Zij bewoonde een riante villa in Wassenaar. Neelie Kroes maakte naam als Kamerlid met haar vinnige, verbeten oppositie tegen het laatste ambitieuze, visionaire plan dat de PvdA voortbracht: de ‘middenschool’. Peper woont samen met een vrouw die hij tien jaar eerder nog als ‘klassenvijand’ zou hebben aangemerkt en die in alles de antithese vormt van waar hij voor staat. En terwijl hij aan de speech voor Kok werkt, schrijft zij mee. Hij zoekt een alternatief voor die ‘ballast’, en Neelie weet iets: het afschudden van ideologische veren. Veren, kip, rode haan, Partij van de Arbeid – toepasselijk, denkt Peper. Een historisch citaat is geboren.

Wat sociaal-democraten toen bezielde is een van de raadsels van de politieke geschiedenis, maar hun gedrag laat zich niet anders omschrijven dan als vaandelvlucht.

De westerse economische orde is al honderd jaar een markteconomie met vrije, ondernemingsgewijze productie, daar is in essentie niets aan veranderd. Om te veronderstellen dat de belangentegenstellingen die inherent zijn aan dat systeem, van de ene dag op de andere in het niets zouden oplossen, is niets minder dan magisch denken, maar zo ging het. De politiek besloot domweg dat die tegenstellingen niet meer bestonden.

Het socialisme en al zijn attributen, arbeid en kapitaal, onderbouw en bovenbouw, sociale emancipatie, klassenstrijd, de hele santenkraam werd verbeurd verklaard. Er had zich een magische mutatie voorgedaan waardoor al die contraire krachten ineens wegvielen en opgingen in één gestroomlijnd, harmonisch geheel!

Society? There is no such thing, zei Margaret Thatcher doodleuk. De twijfelaars konden een klap met haar handtas krijgen: There is no alternative! Het einde van de geschiedenis.

Geleidelijk veranderde het politieke vocabulaire. Arbeider werd ‘laagopgeleide’, werkloos werd ‘inactief’, inactief werd ‘parasitair’, publiek werd ‘inefficiënt’, inefficiënt werd ‘corrupt’, commercialisering werd ‘marktwerking’, laisser faire werd ‘zelfregulering’, bezuinigen werd een ‘efficiencyslag’, afbraak werd ‘modernisering’, ‘arbeid’ werd ‘werk’, inferieure werkgelegenheid werd ‘flexwerk’, sociale onvrede werd ‘slachtofferschap’, inkomenspolitiek werd ‘jaloezie’ en desocialisering werd ‘globalisering’, een soort natuurverschijnsel waar je niets tegen doet.

Rechts of links, iedereen begon deze woorden te gebruiken. Iemand als Bram Peper, binnen de partij geroemd om zijn ‘formuleerkunst’, zou erop hebben kunnen wijzen dat hier een schimmenspel gespeeld werd, maar dat deed hij niet. Waarschijnlijk hoorde hij die taal thuis in Wassenaar ook voortdurend.

Koks strategie, het vasthouden van de lagere klasse en het verbreden van de aanhang onder de middenklasse, zou nooit vruchten afwerpen. Na een verkiezingsresultaat van 45 zetels in 1998, als Kok de ‘premierbonus’ incasseert, zakt het zeteltal naar 30 in 2010. In 2012 springt het nog naar 38, maar dat is een singularity: rond de jonge nieuwkomer Samsom ontstaat een mediahype, zijn rivaal Roemer maakt fouten en de PvdA profiteert.

Veelzeggend is de catchphrase waarmee Samsom campagne voert. Zijn partij heeft geen ideologie, geen plan, geen strategie meer, en Samsom besluit van die nood een deugd te maken door dat hardop te zeggen: „Ik vertel het eerlijke verhaal.” Lees: ‘De anderen doen net alsof je de wereld kunt veranderen, maar geloof mij, ze liegen.’

Hoop, visie, linkse ideologie, het is allemaal verkruimeld. Het ‘ontwaakt verworpenen der aarde’ is vervangen door ‘tussen droom en daad staan wetten en bezwaren’. Tijdens debatten excelleert Samsom in het uit zijn hoofd opdreunen van CPB-percentages en dekkingsposten. Als Emile Roemer een cijfer niet paraat heeft, vaart Samsom tegen hem uit als een accountant from hell. De PvdA is gereduceerd tot een partij die eigenlijk alleen nog zegt: ‘Wij zijn de PvdA, u weet wel, van die rode roos. Wij hebben geen ideeën meer, maar wij zijn fatsoenlijke lui die goed kunnen rekenen, dus geef de macht maar aan ons.’

De zetelscore van links bij deze verkiezingen, 14 voor de SP, 14 voor GroenLinks en 9 voor de PvdA, zou kunnen suggereren dat er bij de kiezer inderdaad geen animo meer is voor een scherpe linkse agenda, zoals in veel analyses wordt gesteld. Ik geloof er niets van. In 2006 haalde de SP maar liefst 25 zetels, terwijl de PvdA zich numeriek redelijk handhaafde. Wat de ware verhoudingen maskeert, is de versoaping van de politiek. In de vijftien jaar sinds Pim Fortuyn is de politiek steeds meer een soap opera geworden, een entertainmentgenre.

Dat genre stelt zijn eigen eisen, en de aanpassing aan deze nieuwe realiteit kost links meer moeite dan rechts. Berlusconi, Fortuyn, Wilders, zij begrepen het meteen en pasten zich feilloos aan. Bij de VVD was het nog even zoeken, tot Mark Rutte verscheen, ook een geboren tv-politicus. Vrijwel geen ideeën, maar de perfect gecaste leading man. Eigenlijk blinkt hij maar uit in één ding, maar dat is precies waar het in de politieke realityshow op aankomt: suspension of disbelief. Het is ook precies het geheim van Donald Trump. Zulke politici worden vaak met teflon vergeleken, maar teflon kan nog kapot, in het geval van Rutte (en Trump) hebben we te maken met een keramische laag.

De spectaculaire ‘ontdekking’ van Samsom flatteerde het PvdA-resultaat van 2012. Een charismatische lijsttrekker zou dat effect nu weer hebben kunnen sorteren (minus de malus voor vier jaar regeren), maar Lodewijk Asscher blijkt niet over de X-factor te beschikken, zodat de ware goodwill van de PvdA genadeloos aan het licht trad: negen zetels.

Bij de SP zie je in zekere zin het omgekeerde: sinds het vertrek van Jan Marijnissen is men er niet in geslaagd een leider te produceren die deze tak van sport op dit niveau beheerst, met een drukkend effect op de score. Scoorde links zo laag omdat er geen behoefte is aan een linkse agenda, of doordat twee van de drie linkse lijsttrekkers suboptimaal presteerden? Het is creatief boekhouden, maar als je ‘Marijnissen 2006’ optelt bij ‘Samsom 2012’ en ‘Klaver 2017’, in een scenario waarbij alle potentieel links stemmende kiezers tot de laatste man aan boord worden getrokken, inclusief de spijtoptanten die hun heil elders zochten, kom je uit op 25+38+14= 77 zetels. De implosie van de PvdA illustreert niet dat er geen animo voor links is, maar dat er geen animo is voor niksigheid. Dat is wat er op 15 maart gebeurde: na enig uitstel kreeg de PvdA alsnog de rekening gepresenteerd voor die monumentale wanprestatie van Bram Peper en Wim Kok in 1995. Voor vaandelvlucht.

De core business van de sociaal-democratie is bestaanszekerheid. Werkgelegenheid, arbeidsrechten. Sociale economie. Verdelingsvraagstukken. Met de verpanding van die agenda bleef er weinig over. Gelijkheid was off limits, wat overbleef waren vrijheid en broederschap. Culturele kwesties. Terwijl de sociale erosie sluipend voorging, probeerde de PvdA vooral daarmee zijn relevantie te behouden. Waarmee het Nieuw Rechts riant in de kaart speelde.

Integratie is emancipatie, economische ontplooiing is een voorwaarde voor succesvolle inburgering. Mensen die iets te verliezen hebben passen zich aan, mensen die constructief meedoen wekken geen irritatie, terwijl mensen die zich buitengesloten voelen boos, opstandig en destructief worden. Bertolt Brecht zei het, maar veel politici van vandaag zijn het vergeten: eerst komt het eten, dan de moraal. Economische ontplooiing is geen garantie tegen culturele botsingen, maar economische verwaarlozing is wel een garantie voor ongenoegen. Aan de kant van de nieuwkomers, die zich buitengesloten en gediscrimineerd voelen en bij de oudkomers, die verongelijkt zijn en een zondebok zoeken.

Economische verbetering zit er niet in, de lonen kunnen niet omhoog maar de huren wel, vaste banen zijn te duur en ‘uit de tijd’, voorzieningen worden afgebouwd of duurder gemaakt, want er moet bezuinigd worden vanwege het begrotingstekort. Van ‘Brussel’. Nee, daar valt niet over te praten, maar misschien heeft u nog culturele grieven of wensen? Iets met identiteit? Het is de verdienste van de SP dat zij zich hier altijd tegen verzet heeft, en de blamage van de PvdA dat zij er zo in mee is gegaan. Van Paul Scheffer, met zijn fnuikende culturalistische analyse van het immigratievraagstuk, tot Lodewijk Asscher anno nu, met zijn ‘progressief patriottisme’. Come on! Wie hou je voor de gek?

Dat uitgerekend Asscher deze historische, en mogelijk fatale nederlaag mag incasseren, is navrant, ik kan PvdA’ers bedenken die er meer voor in aanmerking komen, zoals de reddeloos verrechtste Jeroen Dijsselbloem. Tenslotte heeft Asscher als minister zijn best gedaan nog iets van een sociaal beleid te voeren, met maatregelen tegen schijnconstructies, het terugdringen van flexibilisering en afschaffing van het jeugdloon boven 21 jaar.

Dat laatste was het werk van Young & United, een initiatief van de FNV (disclosure: ik was daar als adviseur bij betrokken). In een paar maanden tijd werden tweehonderdduizend handtekeningen opgehaald, honderden activisten op de been gebracht, overal in het land succesvolle acties gevoerd, de media-aandacht was enorm en een jaar later zette Asscher zijn handtekening onder een nieuwe wet. Tienduizenden jongeren gaan vanaf hun 21e een normaal loon verdienen. Menigeen was verbaasd: jongeren? Politieke actie? De vákbond? Anno 2016?

Ja, net zoals het succes van Jesse Klaver bij deze verkiezingen, dat voor een belangrijk deel aan jonge kiezers te danken is. Dáár gaat links de komende jaren zijn nieuwe bestaansrecht bewijzen: onder jongeren. In Amerika mobiliseren zij zich rond een krasse knar genaamd Sanders, in Nederland rond een charmante dertiger genaamd Klaver.

Want het zijn de jongeren die de prijs voor de vaandelvlucht van de sociaal-democratie betalen.

Met opgebouwde rechten, gerieflijke hypotheken en een solide pensioen zijn hun ouders de neoliberale dans grotendeels ontsprongen, maar hun kinderen, de millennials, krijgen hem full force voor de kiezen. Het neoliberalisme heeft zijn eigen nieuwe downtrodden masses gecreëerd. Dankzij de globalisering steken zij tiptop in de kleertjes, zij zitten in coole workspaces met een latte achter de laptop, zij zijn opgevoed met eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid, dus zij klagen niet gauw, maar zij begrijpen niet waarom zij van baantje naar baantje moeten leven, geen hypotheek kunnen krijgen maar ook geen betaalbaar huurhuis, en geen pensioen opbouwen, terwijl sparen er eigenlijk ook niet in zit. En waarom we ondertussen onze planeet opstoken.

Nee, Bram, en Wim, en Job, en Wouter, er is inderdaad geen proletariaat meer. Het heet nu ‘precariaat’ en het heeft exact dezelfde problemen: geen bestaanszekerheid, geen vooruitzichten, geen geld, geen respect. Een precair bestaan. En inmiddels behoort bijna iedereen ertoe die voor het eerst de arbeidsmarkt betreedt. Dankzij dertig jaar neoliberale verelendung zitten zij allemaal in hetzelfde schuitje, man of vrouw, hoog- of laagopgeleid, arbeider of student, wit, zwart of geel. Met Zwarte Piet, paaseieren en het Wilhelmus zijn ze niet zo bezig. They have bigger fish to fry. En voor je het weet heb je een stadion vol.

Bram Peper is inmiddels een mastodont die zich in de media bekreunt over de teloorgang van de sociaaldemocratie (notabene!) en moppert over de vermeende fouten van zijn opvolgers. Recentelijk ook weer, natuurlijk, over de deplorabele verkiezingsuitslag en het mes dat Asscher in de rug van Samsom zou hebben gestoken. ‘Broedermoord’ noemt hij het. Geen woord, natuurlijk, over het mes dat hij zelf tweeëntwintig jaar geleden in de PvdA-kip zette. Broedermoord? Moedermoord, heer Peper.

Zomercolumn van Kuitenbrouwer -- 'onbehagen'

quote:

Op zaterdag 25 maart 2017 17:34 schreef Ryan3 het volgende:
De rot zit diep idd, aardig leesvoer vandaag:

https://www.nrc.nl/nieuws(...)ter-7526260-a1551808

https://merijnoudenampsen(...)l-rond-dijsselbloem/

quote:

Er is iets verrot in Nederland
Ferdinand Grapperhaus’ actuele pamflet over ongelijkheid, fundamentalistische islam en gebrekkige assimilatie wordt wel vergeleken met ‘Het multiculturele drama’ van Paul Scheffer.

Rafels aan de Rechtsstaat is geen kalm juridisch werkje, waarin nog eens de afbraak van de gefinancierde rechtshulp of de overbelasting van de rechtspraak wordt betreurd. Nee, advocaat en hoogleraar Ferdinand Grapperhaus, prominent CDA-lid en oud-lid van de SER, schreef een hartenkreet over de toegenomen ongelijkheid in Nederland, een pamflet over de opkomst van het populisme en de risico’s die de rechtsstaat daardoor loopt. Dit is een politiek, actueel boek van slechts 127 bladzijden, dat het Advocatenblad al vergeleek met Scheffers’ essay (2000) over het ‘drama’ van de multiculturele samenleving.

Die vergelijking klopt, al was het maar omdat dit boekje een bestandsopname is van de sociale ongelijkheid in het Nederland van de laatste decennia, geplaatst in het juridisch kader van de rechtsstaat. En de auteur, net terug van een wereldreis, is niet zozeer boos, als wel tot in z’n tenen geërgerd en gooit het er nu in één keer uit.

Dat zorgt voor prettig lezen. Hoe Grapperhaus (1959) socialist werd, dominee, nee, politicus, nee, toch maar diep overtuigd christen-democraat bleef. En intussen het politieke midden in gebreke stelt, waar desondanks zijn hoop op is gevestigd omdat in de Nederlandse ‘mediocratie’ toch altijd de oplossingen dáár werden gevonden.

Grapperhaus constateert dat er ‘iets verrot’ is in de samenleving en wil proberen er nog ‘iets van te maken’. Nederland valt in hoog tempo uit elkaar, meent hij. Vijftien procent van de bevolking blijft over de hele linie achter: de laagst opgeleiden, op een bestaansminimum, ver van de arbeidsmarkt, zonder netwerk, fysiek ongezond. Ook wel het ‘precariaat’ geheten, de kwetsbare onderklasse, vatbaar voor extremisme en populisme. Voeg daar de categorie van veertien procent aan toe van de ‘onzeker werkenden’ en het feit dat tussen 2005 en 2014 alleen de hoogste inkomensgroepen er fors op vooruitgingen, terwijl de midden- en lagere groepen gelijk bleven En de groep mensen in de bijstand sinds 2008 met vijftig procent toenam. Voor zeventig procent van alle huishoudens betekent dit alles netto stilstand tot achteruitgang. Met als perspectief dat over twintig jaar meer dan de helft van de huidige banen door robots of digitale toepassingen zijn overgenomen.

‘Vastgelopen huishoudens’

Die ‘rafels’ van de rechtsstaat uit de titel slaan op deze toenemende ongelijkheid, die de rechtsstaat met z’n belofte van vrijheid, gelijkheid en broederschap onderuit dreigen te halen. Grapperhaus is somber over al die ‘vastgelopen huishoudens’ – ook de middenklasse zal steeds verder afzakken, de sociale mobiliteit neemt af, het lot van de laagste klassen wordt steeds meer ‘generationeel bepaald’. Hij ziet oprukkende segregatie in het onderwijs, een dalend gemiddeld eindniveau en een diepere kloof tussen hoger- en lager opgeleiden. Ook het onderwijs rafelt – steeds minder gelijke kansen voor kinderen uit verschillende economische klassen. Dat geldt ook voor de positie van etnische en raciale groepen, die steeds meer discriminatie ondervinden en zich afkeren van de Nederlandse samenleving.

De fundamentalistische islam ziet Grapperhaus als één van de grootste bedreigingen, vooral omdat die kernwaarden van de Nederlandse samenleving verwerpt. In het bijzonder de gelijkheid, van man en vrouw, van seksuele geaardheid en van andersgelovigen. Ook de gebrekkige assimilatie van in het bijzonder Turkse Nederlanders ziet hij met lede ogen aan. Zij keren zich ‘met gemak af’ van de Nederlandse wetten. Turkse Nederlanders die voor Erdogan demonstreren, of Gülenaanhangers ‘aangeven’ keren volgens hem ‘het principe van Voltaire binnenste buiten – ik wil het grondrecht om te demonstreren tegen uw grondrechten’

Grapperhaus zit precies op de lijn van Rutte – meedoen of vertrekken. Bij hem heet het integratie of terugkeer. Etnische groepen moeten van hem ‘veel harder worden aangesproken’ op hun plicht tot assimilatie. Wie hier wil zijn moet de seculiere beginselen van onze ‘letterlijk tolerante samenleving’ onderschrijven. Tegelijk vindt hij ook dat de overheid steviger moet optreden tegen autochtonen die assimilatie tegenwerken of zelfs saboteren – zo verzuimde de overheid om hardhandig op te treden tegen de minderheid die zich verzette tegen de komst van azc’s. ‘In wezen was een grote zwijgende meerderheid niet tegen’.

Radicalisering

In zijn analyse zet de groeiende ongelijkheid, dwars door klassentegenstellingen heen, de bijl aan de wortel van de rechtsstaat. Groepen die permanent de aansluiting verliezen, keren zich af van de samenleving, verliezen begrip voor nieuwe ontwikkelingen – of het nu globalisering is, digitalisering of migrantentoestroom – en radicaliseren. Ze zetten zich af tegen instituties, tegen regels, tegen de elite – tegen het geheel, waarin zij hun plaats immers hebben verloren. Ze delen niet mee in de welvaart, voelen zich ongelijk behandeld of tenminste in de nabije toekomst daarmee bedreigd.

Interessant is dat Grapperhaus, toch advocaat bij een grote zakelijke juridische dienstverlener, geen aanhanger is van de onbeperkte vrije markt. Vrijheid heeft gelijkheid overvleugeld, meent hij, en dat heeft hoge collectieve kosten. Staten en landen hebben veel van hun slagkracht verloren – multinationals deden in 2000 al bijna de helft van alle uitgaven en investeringen ter wereld. Overheden zijn steeds minder gelijkwaardige onderhandelingspartners; ze zijn met hun burgers beland in een spiraal van afhankelijkheid. Belasting betalen en dus bijdragen aan de samenleving, is voor grote bedrijven een onderhandelbare kostenpost geworden. Zo wordt ook langs die route de solidariteit ondergraven en de samenleving ontwricht.

Grapperhaus heeft een positieve afkeer van de privileges die de bovenklasse zich op de vrije markt weet aan te schaffen – wat hij de ‘first-in-line’-samenleving noemt. En die hij contrasteert met het oprukkende fenomeen van de ‘eigen bijdrage’ waarmee de onderkant van de samenleving zich moet zien in te kopen in wat ooit collectieve voorzieningen waren.

Uitkoop aan de bovenkant, inkoop aan de onderkant. Het leidt tot erosie van de samenleving – en de regels die voor iedereen gelijk zouden moeten werken. Zo raakt het ‘redelijkheidsevenwicht’ tussen de boven- en de onderklasse verstoord, voelt uiteindelijk niemand zich meer gebonden aan wetten en verliest de publieke zaak steeds meer aan gezag. De rechtsstaat, in de definitie van Grapperhaus, moet juist die gelijke kansen voor iedereen waarborgen.

Ontwrichting

Bevolkingsgroepen in Nederland zijn in Nederland volledig van elkaar losgeraakt, meent Grapperhaus. De onderlinge solidariteit zal verder, tot het nulpunt, dalen. De midden- en onderklasse zullen geleidelijk terrein verliezen – alleen de tien tot dertig procent aan de bovenkant zal nog vooruitgang boeken. Hij voorziet een neerwaartse spiraal van afnemend vertrouwen in instituties en verdwijnende gemeenschapszin. Het gevolg is het ‘planloze populisme’ dat zich beperkt tot het aanwijzen van zondebokken. Het leidt tot een ‘algehele ontwrichting van het denken van partijen en organisaties die wel een plan hebben’. Die gaan zich steeds minder coherent gedragen, uit angst om ook verketterd te worden en worden steeds meer one-issue bewegingen.

Gelukkig besluit Rafels aan de Rechtsstaat ook met een oplossing – een (drastisch) ‘Vernieuwde samenleving’ heet het slothoofdstuk. Die grijpt dan wel terug op het vertrouwde concept van de rechtsstaat, met een gerespecteerde overheid die waarborgt dat iedereen eraan kan deelnemen en een elite die leiding geeft. De huidige kansenongelijkheid moet wel worden weggenomen of ‘verwaarloosbaar’ worden gemaakt. ‘Iedereen draagt weer naar vermogen bij’. Eigen bijdragen worden afgeschaft. Het onderwijs richt zich op werkgelegenheid in de toekomstige ‘3D gedigitaliseerde’ arbeidsmarkt. Overheidsberoepen voor de middenklasse (onderwijs, zorg, politie) krijgen betere arbeidsvoorwaarden. Fiscale voordelen voor bedrijven worden gekoppeld aan de plicht om in de samenleving te investeren. Er moet meer arbeid komen voor laaggeschoolden; het belastingstelsel wordt weer (ouderwets) progressief. Er moeten (opnieuw) kleinere, zingevende verbanden voor burgers komen. Kortom, Ferdinand Grapperhaus droomt zich een half centrum links regeerakkoord, dat schwung, durf en vertrouwen toont.

quote:

Robin van den Akker, docent filosofie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam: “De rechtse verbeelding is aan de macht. Van de Franse denker Michel Foucault hebben we geleerd dat alles wat wij kunnen zeggen en doen verbonden is met machtsstructuren. Wat als waarheid kan gelden op een bepaald moment in de geschiedenis, wordt bepaald door het discours, de combinatie van macht en kennis. Het is voor links praktisch onmogelijk om waarheidsclaims te doen in dit rechtse discours. Als rechtse politici, zoals Buma, bijvoorbeeld beweren dat de joods-christelijke traditie heeft gezorgd voor gelijkheid van man en vrouw, dan is dat aantoonbaar onjuist. Maar het is voor links onbegonnen werk om ertegenin te gaan, want dan verraad je zogenaamd je eigen cultuur.”

quote:

Op zondag 26 maart 2017 04:54 schreef JanKorteachternaam het volgende:

[..]

Racisme? Welk racisme? Dit is het meest tolerante land ter wereld. Zelfs zo tolerant dat de oorspronkelijke cultuur en bevolking wordt vervangen.

quote:

Op zondag 26 maart 2017 15:30 schreef bluemoon23 het volgende:

[..]

Ik geloof best dat zij Nederland racistisch vinden, dat is zowat iedereen volgens hun.

Beide organisaties zijn veel te veel de politieke kant op gegaan om nog serieus te nemen.

Kritiek van de oprichter van Human Rights Watch en voormalig voorzitter voor 20 jaar van HRW:
http://www.nytimes.com/20(...)rnstein.html?_r=1&em

[..]

https://www.wsj.com/articles/SB124528343805525561

[..]

De zaak Atar pleit natuurlijk ook niet in het voordeel van Amnesty International
http://www.hln.be/hln/nl/(...)t-Oussama-Atar.dhtml

[..]


[..]

Als verdragen gedateerd zijn of niet meer bij de huidige tijd passen dan moet je ze aanpassen of door de shredder halen, dat klopt.
Verdragen die alleen maar terroristen en illegale immigranten beschermen, daar heb je als land niet zo veel aan.

quote:

Op zondag 26 maart 2017 16:18 schreef bluemoon23 het volgende:
Doe es linkjes van die rapporten van Amnesty en HRW waaruit blijkt dat Nederland zo racistisch is ?
Amnesty heeft een nogal subjectieve wijze van bepalen wat racistisch is, dat kun je gerust met een korreltje zout nemen.

quote:

Op zondag 26 maart 2017 16:25 schreef bluemoon23 het volgende:
Wat is dit nu ?
Geen bron met onderzoeken ?

Of is dit slechts een mening van Amnesty ?