Om terug te komen op de OP.. Het gedweep van Engelen met Picketty snap ik niet, het lijkt er sowieso op dat Engelen niet al te veel van economie begrijpt. Het is een feit dat meer dan twee miljard Chinezen en Indiers staan te popelen om onze banen over te nemen (om over de Koreanen, Polen, Maleisiers en Turken maar te zwijgen, die dat al in grote getalen gedaan hebben). Je kunt dan op z'n Picketty's of Trump's allerlei protectionistische maatregelen gaan bedenken, maar daar mee trek je aan een dood paard. Mensen met een ander kleurtje zijn ook mensen die recht hebben op een baan.
Wat ik wel uitermate sterk vind, is zijn analyse van de interactie tussen politiek en burger:
quote:
Als de kiezer niet doet wat de politicus wil, komt dat doordat de kiezer de bedoelingen van de politicus niet heeft begrepen, die dienen immers altijd de belangen van het electoraat en zijn per definitie boven iedere verdenking verheven. En dus ligt het altijd aan de communicatie, aan de taal, aan de marketing. Volgende keer zullen we het beter moeten uitleggen – hoe vaak heeft de kiezer dat hautaine excuus de afgelopen jaren niet moeten aanhoren. Het tekent een relatie die door de elite als ten diepste hiërarchisch wordt gezien: de burger is een peuter die het maar niet wil begrijpen en die dus met steeds simplistischer middelen overtuigd moet worden van zijn echte belangen. Het is een arrogantie die ook in de houding van de pers tegenover de kiezer is geslopen. Zie de tenenkrommende, pueriele pitches over de Nederlandse cultuur die tijdens deze campagne op televisie voor politieke debatten moesten doorgaan.
Spot on. Dit speelt niet alleen in Nederland, maar zeker ook in de VS.
Ook dit stukje is raak:
quote:
In het onovertroffen post-mortem van de Amerikaanse Democratische Partij, Listen Liberal van de Amerikaanse journalist Thomas Frank, spelen de late jaren zestig, vroege jaren zeventig een sleutelrol. De destijds door de McGovern-commissie voorgestelde statutaire wijzigingen voerden de Democratische Partij weg van haar arbeideristische achterban en openden haar voor een instroom van jonge, ambitieuze, academisch geschoolde professionals. Van een partij gedomineerd door vakbonden werd het een partij van, voor en door professionals: academici, journalisten, juristen, activisten, economen, accountants, onderwijzers. En ja, daar behoorden ook de jonge William Clinton en Hillary Diane Rodham toe.
Net zo’n transformatie heeft de pvda ondergaan. Wim Meijer verhaalt in zijn politieke biografie hoe het tumultueuze partijcongres van de pvda van 6 maart 1969 in feite neerkwam op een coup door academisch geschoolde Nieuw Linksers die de verovering van het partijapparaat niet zozeer voor politieke doeleinden gebruikten, maar vooral beschouwden als een doel op zichzelf. Naast antipapisme en wat symbolische moties richting koningshuis en Navo ging het Nieuw Links vooral om het verwerven van een grotere machtsbasis in het partijbestuur. Het leek als twee druppels water op de machtsovername door Clinton en de zijnen die vrijwel gelijktijdig op vrijwel exact dezelfde wijze aan de andere kant van de oceaan plaatsvond.
Van behartiging van de belangen van een amorfe massa arbeiders naar behartiging van vooral de eigen belangen van het partijkader.
Kortom, het stuk is het lezen waard. Voor ieder wat wils.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson