Poetsen lukte hier alleen in de houdgreep de eerste tijd, het werd vanzelf beter. We bleven stug liedjes zingen en doorpoetsen en op een gegeven moment was het grote drama voorbij. Zo'n vingerborstel ziet er nog wel handig uit.
Wat een lieve en leuke foto's komen hier toch weer voorbij.
Ik ben weer beter.
Schijnbaar toch ook dat 24-uurs gedoe waar ik al zoveel over gehoord heb. Apart hoor, hondsberoerd de ene dag en kiplekker de andere.
L. zit alleen wel nog steeds helemaal vol met snot.
We blijven druppelen en zuigen, maar er lijkt nog geen licht te zijn aan het einde van de snottunnel.