Ja, ik krijg zeker steun van vrienden, familie, maar ook collega's. Dus dat is heel fijn.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:05 schreef possetje het volgende:
Gegondoleert hey! Pff zwaar ja, ik ken het, bij mij was het een familie lid van 30 jaar geleden die plotseling vanuit het niets overleed.
Heb je nog een beetje vrienden en familie die je een beetje helpen en steunen?
Sterkte!
Heel erg bedankt voor de tips . Ik probeer inderdaad weer het een en ander op te pakken, maar merk ook dat ik heel erg moe ben door het hele gebeuren, waardoor ik het bijvoorbeeld moeilijk vind om weer volledig te gaan werken of te richten op sport.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:08 schreef Andromache het volgende:
Ach, wat vreselijk! Gecondoleerd!
Ik herken een deel van het gevoel dat je beschrijft, geen toekomst meer hebben met iemand terwijl je dacht alles te hebben. Tips? In een notendop: dagstructuur houden, er uit blijven gaan, blijf praten, praten en praten, ga niet in je eigen hoofd vast zitten. Bij te veel verdriet, dwing jezelf iets totaal anders te doen dan waar je nu zit. Mijn psycholoog zei iets moois, dat wij mensen uiteindelijk vrijwel altijd een weg vinden om weer gelukkig te zijn.
Dit heeft jaren nodig, maar je zult weer boven komen. Het verdriet gaat wellicht niet weg, maar de scherpe randen gaan er af. Heb zo veel mogelijk vertrouwen.
Nee, het leven gaat inderdaad door. Ik vind het rouwen vreselijk. Wel eerder opa's en oma verloren, waar ik ook verdriet om had, maar dat raakte mij toch net even anders dan dit. Ik heb gelukkig wel mensen om mij heen die het begrijpen, en ook om dezelfde persoon in het verdriet zitten. Ook bij hen zoek ik steun.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:18 schreef Lienekien het volgende:
Wat erg, wat verdrietig. Hij nog zo jong en jij nog jonger.
Mijn advies zou zijn: ga door met leven (je hebt eigenlijk ook geen keus) maar geef ruimte aan je verdriet. Rouwen is belangrijk, dat heeft tijd nodig. Zoek mensen op die dat begrijpen, bij wie je je verhaal kunt doen, kunt uithuilen, om daarna ook weer te voelen wat het leven leuk kan maken.
Veel sterkte.
Doe normaal man, de vriend van TS was nog heel jong.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:19 schreef possetje het volgende:
Toen ik zelf 18 was toen het bij mn pa gebeurde kreeg ik wel een halve hartverzakking, maar als je dan ouder word dan ( in mijn geval ) dan besef ik me een beetje meer dat het overlijden ook een beetje bij de natuur en het leven hoort hey, en dan kreeg ik er een beetje vrede mee
en mn zusje zegt dan altijd : Ja stel je voor dat je juist NOOIT zou overlijden? Dat zou pas helemaal erg zijn, want dan,,,,, Ja nou iig dat zegt mn zusje dan!
Ja, zo kan je het inderdaad ook bekijken. Soms bedenk ik mij ook dat wij (de nabestaanden) degene zijn die er het meeste last van hebben en niet de persoon die is overleden. Wat je zusje zegt, daar moest ik wel even om lachen.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:19 schreef possetje het volgende:
Toen ik zelf 18 was toen het bij mn pa gebeurde kreeg ik wel een halve hartverzakking, maar als je dan ouder word dan ( in mijn geval ) dan besef ik me een beetje meer dat het overlijden ook een beetje bij de natuur en het leven hoort hey, en dan kreeg ik er een beetje vrede mee
en mn zusje zegt dan altijd : Ja stel je voor dat je juist NOOIT zou overlijden? Dat zou pas helemaal erg zijn, want dan,,,,, Ja nou iig dat zegt mn zusje dan!
Ergens heeft possetje natuurlijk wel gelijk, maar als we het over leeftijd gaan hebben dan voelt het zo oneerlijk . Ik probeer inderdaad veel te praten en het, nu hier, van mij af te schrijven. Ik verwacht ook niet dat het makkelijk gaat worden, ik hoop uiteindelijk wel wat draaglijker.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:27 schreef JohnShooter het volgende:
[..]
Doe normaal man, de vriend van TS was nog heel jong.
Blijf er vooral over praten ts, makkelijk zal
het niet worden.
Ja ik heb zelf de vrouw van mn dromen nooit gevonden, dus ze zal ook nooit overlijden, althans niet waar ik bij ben of weet van zal hebben! Ook een soort verlies!quote:Op zondag 19 maart 2017 20:28 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:
[..]
Ja, zo kan je het inderdaad ook bekijken. Soms bedenk ik mij ook dat wij (de nabestaanden) degene zijn die er het meeste last van hebben en niet de persoon die is overleden. Wat je zusje zegt, daar moest ik wel even om lachen.
De moeder van mijn vriend is op dezelfde manier overleden toen hij 21 was. Hij had haar toen gevonden. Ik weet dat hij heel veel moeite had met het feit dat ze, net zoals we bij hem, de beademing eraf moesten halen. Ook heeft hij, naast het verdriet en gemis van zijn moeder, een heel groot schuldgevoel eraan overgehouden (wat als...). En dat schuldgevoel heb ik nu, want hij liep al maanden met extreme hoofdpijnen. Ik denk alleen maar 'wat als ik mee was gegaan naar de huisarts' . Maar hij was eigenwijs, bij de huisarts niet aankaarten wat er met zijn moeder was gebeurt, waardoor ze het, na een scan van zijn nek, op spanningshoofdpijnen gooiden. Er vielen mij meer voorbodes op waarvan ik wilde dat hij ze noemde (gezien de voorgeschiedenis met zijn moeder), maar dat had hij niet gedaan. En dat is waarschijnlijk uit angst en ontkenning geweest.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:30 schreef Thinkk-Pinkk het volgende:
Mijn moeder heeft afgelopen jaar ook een hersenbloeding gehad ze leeft nog wel. Maar haar complete korte termijn geheugen is weg, mag niet meer rijden, werken en complete sociale leven stort in.
Of dat het dan is.. Je mag het misschien niet denken maar toch. Ben super blij dat ze er nog is natuurlijk. Maar voor haar. Ik merk gewoon dat ze niet happy is. En wij kunnen daar heel weinig aan.
De scherpe kantjes gaan er wel af na verloop van tijd. Maar snel gaat het niet.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:30 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:
[..]
Ergens heeft possetje natuurlijk wel gelijk, maar als we het over leeftijd gaan hebben dan voelt het zo oneerlijk . Ik probeer inderdaad veel te praten en het, nu hier, van mij af te schrijven. Ik verwacht ook niet dat het makkelijk gaat worden, ik hoop uiteindelijk wel wat draaglijker.
Thanks voor je reactie . Ik wil ook niet dat dat gebeurt.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:42 schreef JohnShooter het volgende:
[..]
De scherpe kantjes gaan er wel af na verloop van tijd. Maar snel gaat het niet.
Probeer je verdriet niet te verdrinken want dan raak je nog verder van huis. Eigen ervaring.
Ten eerste: veel sterkte met dit enorme verlies.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:39 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:
De moeder van mijn vriend is op dezelfde manier overleden toen hij 21 was. Hij had haar toen gevonden. Ik weet dat hij heel veel moeite had met het feit dat ze, net zoals we bij hem, de beademing eraf moesten halen. Ook heeft hij, naast het verdriet en gemis van zijn moeder, een heel groot schuldgevoel eraan overgehouden (wat als...). En dat schuldgevoel heb ik nu, want hij liep al maanden met extreme hoofdpijnen. Ik denk alleen maar 'wat als ik mee was gegaan naar de huisarts' . Maar hij was eigenwijs, bij de huisarts niet aankaarten wat er met zijn moeder was gebeurt, waardoor ze het, na een scan van zijn nek, op spanningshoofdpijnen gooiden. Er vielen mij meer voorbodes op waarvan ik wilde dat hij ze noemde (gezien de voorgeschiedenis met zijn moeder), maar dat had hij niet gedaan. En dat is waarschijnlijk uit angst en ontkenning geweest.
De soort bloeding die mijn vriend had, 66% overlijdt of is blijvend gehandicapt. Als hij hieruit was gekomen, dan was hij een kasplant. Nee, dat had hij zeker niet gewild!
Heel erg bedankt voor je reactie. Ik weet ook dat ik mij niet schuldig moet voelen. Het was zijn keuze om het niet aan te kaarten. Dat ze zijn hoofd niet onderzocht hebben, komt omdat mijn vriend aangaf dat de pijn vanuit zijn nek ontstond. Bij zijn moeder gooide ze het toentertijd op migraine. Dan nog is het de vraag of er wel juist gehandeld was als al die dingen wel waren genoemd en of er uberhaupt iets gedaan kon worden of dat hij alleen maar in de wetenschap zou zitten met dat ie een tikkende tijdbom was. Maar goed het knaagt aan me en ik moet inderdaad proberen het schuldgevoel los te laten. De mensen om mij heen zeggen precies hetzelfde "je hebt juist gehandeld en meer kon je niet doen".quote:Op zondag 19 maart 2017 20:52 schreef Copycat het volgende:
[..]
Ten eerste: veel sterkte met dit enorme verlies.
Ten tweede: probeer dat schuldgevoel los te laten. Jou treft geen blaam, je had niks anders/beter kunnen doen. Dit lag niet in jouw handen.
Mijn schoonzus heeft tien jaar terug op negenendertigjarige leeftijd een hersenbloeding gehad en is wel met de voorboden naar de huisarts gegaan. Diverse malen en elke keer was er volgens hem geen reden tot diepgaand onderzoek. Tot ze 's nachts getroffen werd. Ze heeft het overleefd, maar is wel levenslang gehandicapt, gelukkig geen kasplantje.
Geen aanklacht tegen de medische wereld - shit sometimes happens en soms is dat een hele shitstorm - maar meer een onhandige poging jouw eigen machten te relativeren en daarmee je onterechte schuldgevoel. Nogmaals heel veel sterkte!
Nogmaals sterkte!
owww is ook heeeeel goed advies ja!quote:Op zondag 19 maart 2017 21:16 schreef Hadjewat het volgende:
Waarom neem je geen vakantie ; geef jezelf tijd om te rouwen , heel veel sterkte , hard hoor pff
Ja, deze tekst is inderdaad zo raak en mooi! Iemand had deze van de week al met mij gedeeld.quote:Op zondag 19 maart 2017 21:18 schreef Faux. het volgende:
Ontzettend veel sterkte TS. Ik heb er zelf eigenlijk geen woorden voor. Daarom plak ik deze comment van Reddit, die ik in mn notities heb staan omdat-ie me zelf altijd veel steun geeft.
Alright, here goes. I'm old. What that means is that I've survived (so far) and a lot of people I've known and loved did not. I've lost friends, best friends, acquaintances, co-workers, grandparents, mom, relatives, teachers, mentors, students, neighbors, and a host of other folks. I have no children, and I can't imagine the pain it must be to lose a child. But here's my two cents.
I wish I could say you get used to people dying. I never did. I don't want to. It tears a hole through me whenever somebody I love dies, no matter the circumstances. But I don't want it to "not matter". I don't want it to be something that just passes. My scars are a testament to the love and the relationship that I had for and with that person. And if the scar is deep, so was the love. So be it. Scars are a testament to life. Scars are a testament that I can love deeply and live deeply and be cut, or even gouged, and that I can heal and continue to live and continue to love. And the scar tissue is stronger than the original flesh ever was. Scars are a testament to life. Scars are only ugly to people who can't see.
As for grief, you'll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you're drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it's some physical thing. Maybe it's a happy memory or a photograph. Maybe it's a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.
In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don't even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you'll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what's going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything...and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.
Somewhere down the line, and it's different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O'Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you'll come out.
Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don't really want them to. But you learn that you'll survive them. And other waves will come. And you'll survive them too. If you're lucky, you'll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.
Ja, is ook een goed idee. Thanks voor de tip!quote:Op zondag 19 maart 2017 21:16 schreef Hadjewat het volgende:
Waarom neem je geen vakantie ; geef jezelf tijd om te rouwen , heel veel sterkte , hard hoor pff
Goed dat je er sterkte uit hebt weten te halen Verdriet is inderdaad het ultieme testament van liefde en het is zowel het mooiste als meest treurige wat er is. Ik bid voor je vanavond.quote:Op zondag 19 maart 2017 21:21 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:
[..]
Ja, deze tekst is inderdaad zo raak en mooi! Iemand had deze van de week al met mij gedeeld.
Ik was ook al bang dat dit nooit zou helen . Als het inderdaad maar draaglijker wordt met de tijd!quote:Op zondag 19 maart 2017 21:12 schreef Krollie het volgende:
Tijd heelt geen wonden! Rouw zal je nooit echt overheen komen, als je ontzettend veel van die persoon gehouden hebt. Helaas hard, maar waar. Ook na 5/10/25 of zelfs 50 jaar kun je nog om iets in huilen uitbarsten en die persoon weer even heel erg missen. Maar het wordt wel iets draaglijker naarmate de tijd verstrijkt. Ik heb zelf geen ervaring met rouwen om zo'n dierbaar persoon.
Dankjewel <3.quote:Op zondag 19 maart 2017 21:23 schreef Faux. het volgende:
[..]
Goed dat je er sterkte uit hebt weten te halen Verdriet is inderdaad het ultieme testament van liefde en het is zowel het mooiste als meest treurige wat er is. Ik bid voor je vanavond.
Het is nog vers, en dit zal een litteken blijven. Maar je gaat er bovenop komen, je zal hem nooit vergeten maar het slijt. Ik hoop dat je er vrede mee gaat krijgen, en dat zal lukken op den duur. Hoe uitzichtloos het ook lijkt.quote:Op zondag 19 maart 2017 21:24 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:
[..]
Ik was ook al bang dat dit nooit zou helen . Als het inderdaad maar draaglijker wordt met de tijd!
Goede post.quote:Op zondag 19 maart 2017 21:45 schreef L-E het volgende:
Allereerst: gecondoleerd met dit enorme verlies.
Een maand is niets, als het gaat om rouwen. Geef jezelf tijd, heel veel tijd. Als ik over mezelf spreek, dan was het nieuws in de eerste maand niet eens helemaal goed binnen gekomen. Je schiet in de overlevingsmodus, en pas als de eerste shock langzaam weg ebt ga je het voelen. En dat vond ik de hel hoor, dat moment dat je merkt dat anderen eigenlijk wel weer verder gaan en jij daar nog staat, in dat niemandsland met enkel leegte en pijn om je heen. Heel zwaar, en er gaan talloze momenten komen dat je in foetushouding ligt te kermen omdat je denkt niet verder te willen/kunnen, maar toch is dat exact wat je zal doen. En heel langzaam zullen de scherpe randjes eri vanaf gaan, leer je om je leven op een andere manier in te richten, maar het zal zeker voorlopig echt een groot deel van je leven beslaan. Hou zij die goed voor je zijn heel dicht bij je, neem afstand van de mensen die geen ruimte willen geven aan jouw proces. Ik zelf vond/vind contact met lotgenoten echt heel fijn. In mijn geval gaat het niet om een overleden partner, maar om een kindje. Een dusdanig uitzonderlijke situatie dat ik merkte dat veel mensen niet goed wisten wat te doen: bij ervaringsdeskundigen bestond dat probleem niet.
Ik heb overigens ook vlak na de dood van onze dochter professionele hulp ingeschakeld, toen het nog niet echt nodig was omdat ik niet pas wilde aankloppen 'als het niet meer ging' en dan nog moest wachten tot een en ander opgestart was. Dat bleek een wijs besluit: toen ik later in dat jaar soort van instortte kon ik meteen bij mijn therapeut terecht.
Ik wens je veel sterkte en liefs toe
Heel erg bedankt voor je reactie en tips. Nee, ik weet dat een maand niets is. De eerste periode was ik vooral in shock en nu begint het besef en het gemis heel erg te komen. Ik huil meerdere keren per dag, zeker als ik alleen thuis ben. Overal zie ik herinneren aan hem, foto's, kleding, noem het maar op. En inderdaad, op het moment dat het net gebeurde, zocht iedereen contact en nu merk je dat er nog maar een klein deel overblijft. Wel heb ik veel steun aan deze mensen, zo ook een nieuw contact (oude vriendin van hem) wat heel goed voelt.quote:Op zondag 19 maart 2017 21:45 schreef L-E het volgende:
Allereerst: gecondoleerd met dit enorme verlies.
Een maand is niets, als het gaat om rouwen. Geef jezelf tijd, heel veel tijd. Als ik over mezelf spreek, dan was het nieuws in de eerste maand niet eens helemaal goed binnen gekomen. Je schiet in de overlevingsmodus, en pas als de eerste shock langzaam weg ebt ga je het voelen. En dat vond ik de hel hoor, dat moment dat je merkt dat anderen eigenlijk wel weer verder gaan en jij daar nog staat, in dat niemandsland met enkel leegte en pijn om je heen. Heel zwaar, en er gaan talloze momenten komen dat je in foetushouding ligt te kermen omdat je denkt niet verder te willen/kunnen, maar toch is dat exact wat je zal doen. En heel langzaam zullen de scherpe randjes er vanaf gaan, leer je om je leven op een andere manier in te richten, maar het zal zeker voorlopig echt een groot deel van je leven beslaan. Hou zij die goed voor je zijn heel dicht bij je, neem afstand van de mensen die geen ruimte willen geven aan jouw proces. Ik zelf vond/vind contact met lotgenoten echt heel fijn. In mijn geval gaat het niet om een overleden partner, maar om een kindje. Een dusdanig uitzonderlijke situatie dat ik merkte dat veel mensen niet goed wisten wat te doen: bij ervaringsdeskundigen bestond dat probleem niet.
Ik heb overigens ook vlak na de dood van onze dochter professionele hulp ingeschakeld, toen het nog niet echt nodig was omdat ik niet pas wilde aankloppen 'als het niet meer ging' en dan nog moest wachten tot een en ander opgestart was. Dat bleek een wijs besluit: toen ik later in dat jaar soort van instortte kon ik meteen bij mijn therapeut terecht.
Ik wens je veel sterkte en liefs toe
Heel erg bedankt! Ik ga het topic doorlezen!quote:Op zondag 19 maart 2017 22:17 schreef D.U.M.A.N. het volgende:
Niet zo lang geleden ben ik een van mijn beste vriendinnen kwijtgeraakt aan een hersenbloeding.. haar ex-vriend heeft destijds een topic geopend.
R&P / Ex-vriendin sterft onverwachts aan hersenbloeding..
Sterkte met alles.. het is zo zwaar..
Dankjewel!quote:Op zondag 19 maart 2017 21:31 schreef EggsTC het volgende:
[..]
Het is nog vers, en dit zal een litteken blijven. Maar je gaat er bovenop komen, je zal hem nooit vergeten maar het slijt. Ik hoop dat je er vrede mee gaat krijgen, en dat zal lukken op den duur. Hoe uitzichtloos het ook lijkt.
Succes.
Dankjewel! Ja, je verwacht dit niet mee te maken en het hoort ook niet. Ik was er al wel bang voor gezien zijn hevige hoofdpijnen en zijn moeder die hetzelfde is overkomen op vrij jonge leeftijd. Alle (korte en lange termijn) plannen en ideeën die je samen had, die verdwijnen als sneeuw voor de zon en dat doet, evenals door het gemis, heel erg pijn .quote:Op zondag 19 maart 2017 22:41 schreef Patroon het volgende:
Dit lijkt mij echt het ergste wat ons kan overkomen. Wij zijn beide jullie leeftijd en net 6 maanden getrouwd. Zulke topics doet mij wel beseffen dat het allemaal erg nietig is. Helaas (of gelukkig) kan ik je niet advies geven, maar wil je heel veel sterkte wensen! Hopelijk kan je het een plekje geven.
Snap ik helemaal. Accepteer de pijn en het verdriet en het zal vast slijten. Geef hem een mooi plekje in je geheugen en ooit zal je weer positief vooruit kijken, hoever dat nu ook weg lijkt.quote:Op zondag 19 maart 2017 22:46 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:
[..]
Dankjewel! Ja, je verwacht dit niet mee te maken en het hoort ook niet. Ik was er al wel bang voor gezien zijn hevige hoofdpijnen en zijn moeder die hetzelfde is overkomen op vrij jonge leeftijd. Alle (korte en lange termijn) plannen en ideeën die je samen had, die verdwijnen als sneeuw voor de zon en dat doet, evenals door het gemis, heel erg pijn .
Ja, een mooi plekje in mijn herinneringen heeft hij zeker. Bedankt voor je reactie .quote:Op zondag 19 maart 2017 22:48 schreef Patroon het volgende:
[..]
Snap ik helemaal. Accepteer de pijn en het verdriet en het zal vast slijten. Geef hem een mooi plekje in je geheugen en ooit zal je weer positief vooruit kijken, hoever dat nu ook weg lijkt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Er is trouwens een topic voor mensen die met het overlijden van een dierbare te maken hebben gehad:
R&P / Omgaan met het overlijden van een dierbare #4
Sterkte joh.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:14 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:
[..]
Ja, ik krijg zeker steun van vrienden, familie, maar ook collega's. Dus dat is heel fijn.
Dit. En onthou dat hoe je er mee omgaat bij je hoort TS. Misschien heb je het idee dat je een specifiek gevoel moet hebben of na zoveel tijd een stap verder te moeten maken oid maar dat gaat niet op. Niet te veel van jezelf eisen.quote:Op zondag 19 maart 2017 20:22 schreef hoechst het volgende:
Pfff geef het de tijd om het rustig te verwerken.. Je kan niet verwachten dat je na een maand al weer het licht ziet.
Helemaal gelijk in. Dat soort vragen zorgen er voor dat je in wirwar van gedachten komt terwijl je er werkelijk helemaal niks aan hebt.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:06 schreef LosBuenosMuchachos het volgende:
'Wat als..' en 'Waarom..' vragen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar daar gaat het in ieder geval niet beter van worden.
Nogmaals, heel veel sterkte
Ik vind dat TS behoorlijk snel weer aan het werk is gegaan na zo'n heftige impact op haar leven.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:27 schreef Greys het volgende:
En geef het aan op je werk als je het even gewoon niet meer trekt en niet meer weet. Wees lief voor jezelf
Er zal toch ergens geld vandaan moeten komen. En alles is beter dan teveel tijd te hebben om na te denken.quote:Op woensdag 22 maart 2017 10:07 schreef Krollie het volgende:
[..]
Ik vind dat TS behoorlijk snel weer aan het werk is gegaan na zo'n heftige impact op haar leven.
Deels herkenbaar en ook een goede wake up call voor mijzelf. Ook ik heb mijn moeder gevonden toen ze een hersenbloeding had (ik was 19), heb haar voor zover mogelijk gestabiliseerd waardoor ze niet meteen daar al overleed maar uiteindelijk is ze een week na de bloeding (en een dag nadat artsen haar hersendood verklaarden) zelf overleden. Gelukkig hebben wij dus niet de keus om beademing te stoppen moeten nemen zoals jouw vriend en zijn familie waarschijnlijk bij zijn moeder moesten. Maar ook ik voelde me schuldig, vooral omdat we signalen niet serieus namen (ze had al jaren hoofdpijn, maar dat was migraine volgens de arts) en ik het idee had 'wat als Ik eerder daar was geweest' terwijl artsen zeiden dat dat niets uitmaakte. Toch heeft me dat gevoel jaren meegedragen. Verder ook erg herkenbaar in de zin dat ik ook al jaren met hoofdpijn loop maar te eigenwijs ben om echt door te drukken bij de huisarts. Mijn vriendin probeert nu wel dat bij me aan te geven maar ik ben gewoon eigenwijs en denk dat t wel over gaat. Overigens hoef jij je niet schuldig te voelen. Jij hebt waarschijnlijk vaak genoeg gezegd dat hij echt alles moest laten checken (hetzelfde als mijn vriendin) maar het is uiteindelijk aan de persoon zelf. Ik weet dat het nu niet zo voelt, maar echt, geloof het van iemand die net zo'n type als jouw vriend is, je kunt jezelf niets verwijten. Ik hoop dat deze woorden je ook een beetje helpen in de hele verwerking van een heftig iets als dit. Sterkte in ieder geval TS. En mocht je erover willen praten, stuur me gewoon een DMquote:Op zondag 19 maart 2017 20:39 schreef Loveyou_Playah84 het volgende:
[..]
De moeder van mijn vriend is op dezelfde manier overleden toen hij 21 was. Hij had haar toen gevonden. Ik weet dat hij heel veel moeite had met het feit dat ze, net zoals we bij hem, de beademing eraf moesten halen. Ook heeft hij, naast het verdriet en gemis van zijn moeder, een heel groot schuldgevoel eraan overgehouden (wat als...). En dat schuldgevoel heb ik nu, want hij liep al maanden met extreme hoofdpijnen. Ik denk alleen maar 'wat als ik mee was gegaan naar de huisarts' . Maar hij was eigenwijs, bij de huisarts niet aankaarten wat er met zijn moeder was gebeurt, waardoor ze het, na een scan van zijn nek, op spanningshoofdpijnen gooiden. Er vielen mij meer voorbodes op waarvan ik wilde dat hij ze noemde (gezien de voorgeschiedenis met zijn moeder), maar dat had hij niet gedaan. En dat is waarschijnlijk uit angst en ontkenning geweest.
De soort bloeding die mijn vriend had, 66% overlijdt of is blijvend gehandicapt. Als hij hieruit was gekomen, dan was hij een kasplant. Nee, dat had hij zeker niet gewild!
Kerel...quote:Deels herkenbaar en ook een goede wake up call voor mijzelf. Ook ik heb mijn moeder gevonden toen ze een hersenbloeding had (ik was 19), heb haar voor zover mogelijk gestabiliseerd waardoor ze niet meteen daar al overleed maar uiteindelijk is ze een week na de bloeding (en een dag nadat artsen haar hersendood verklaarden) zelf overleden. Gelukkig hebben wij dus niet de keus om beademing te stoppen moeten nemen zoals jouw vriend en zijn familie waarschijnlijk bij zijn moeder moesten. Maar ook ik voelde me schuldig, vooral omdat we signalen niet serieus namen (ze had al jaren hoofdpijn, maar dat was migraine volgens de arts) en ik het idee had 'wat als Ik eerder daar was geweest' terwijl artsen zeiden dat dat niets uitmaakte. Toch heeft me dat gevoel jaren meegedragen. Verder ook erg herkenbaar in de zin dat ik ook al jaren met hoofdpijn loop maar te eigenwijs ben om echt door te drukken bij de huisarts. Mijn vriendin probeert nu wel dat bij me aan te geven maar ik ben gewoon eigenwijs en denk dat t wel over gaat. Overigens hoef jij je niet schuldig te voelen. Jij hebt waarschijnlijk vaak genoeg gezegd dat hij echt alles moest laten checken (hetzelfde als mijn vriendin) maar het is uiteindelijk aan de persoon zelf. Ik weet dat het nu niet zo voelt, maar echt, geloof het van iemand die net zo'n type als jouw vriend is, je kunt jezelf niets verwijten. Ik hoop dat deze woorden je ook een beetje helpen in de hele verwerking van een heftig iets als dit. Sterkte in ieder geval TS. En mocht je erover willen praten, stuur me gewoon een DM
Ik ook, maar het is zo persoonlijk. Ik heb een jaar niet gewerkt na het overlijden van onze dochter, mijn man is na drie weken thuis weer gaan opbouwen. Hij had de afleiding nodig, ik had de rust van niet werken nodig (bovendien was ik fysiek nog niet in staat tot werken). Er is geen goed of foutquote:Op woensdag 22 maart 2017 10:07 schreef Krollie het volgende:
[..]
Ik vind dat TS behoorlijk snel weer aan het werk is gegaan na zo'n heftige impact op haar leven.
Ik heb geen idee, er is verder geen onderzoek naar gedaan. Ik weet alleen dat het een aneurysma had. Van deze ziekte heb ik zelf nooit gehoord .quote:Op maandag 20 maart 2017 20:21 schreef Dakterras het volgende:
In en in klote voor je ts. 1 van de ergste levenservaringen wat een mens kan overkomen.
Misschien aparte vraag hoor, maar leed je vriend aan de ''Katwijkse ziekte''?
Erg veel sterkte toegewenst!
Heel erg bedankt voor het delen van je eigen (heftige) ervaring. Gelukkig maar dat het goed is gekomen!quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:06 schreef LosBuenosMuchachos het volgende:
Ten eerste heel veel sterkte TS. Het zijn woorden waar je nu misschien niks aan hebt, maar er gaat een moment komen dat je opeens voelt hoe iedereen oprecht met je meegeleefd heeft, wat zeker op een later moment een erg fijn en warm gevoel kan geven.
Ik heb het nog niet zo lang geleden met mijn vader meegemaakt. Uit het niets een hartaanval. Ik was toevallig bij mijn ouders die nacht en mijn moeder werd toevallig wakker. Ik heb hem nog gereanimeerd. Uiteindelijk is het tegen alle verwachtingen goed gekomen, op wat complicaties na (70 jaar en bijna 10 minuten zonder zuurstof). Ik herken het, het idee 'hoe kan ik ooit nog genieten?' Zelfs nu heb ik er nog wel eens moeite mee, door de impact die het op me gehad heeft. Het blijft toch steeds op de achtergrond in mijn hoofd spelen op een of andere manier. Misschien, omdat het ook nog maar zo kort geleden is. 'Wat als.. Wat als..'. Op het moment dat mijn vader in coma lag had ik hier allemaal geen boodschap aan. Ook aan de steun van anderen niet, eerlijk gezegd. Hoe raar dat ook klinkt Dat kwam bij mij pas echt achteraf, om te zien hoeveel mensen wel niet om mij en mijn vader geven (in dit geval jou en je vriend dus). Probeer daar kracht uit te putten. Te zien hoeveel mensen wel niet om hem en jou geven en de moeite willen nemen om jou te steunen . Kijk niet te veel naar het 'waarom nou hij..'. Simpelweg, omdat je er niks aan hebt, hoe moeilijk het ook is. Allemaal teksten die tegen mij ook werden gezegd toentertijd, maar wat ik niet hoefde te horen.
Wat ik in ieder geval heel fijn vind, misschien omdat mijn vader zo'n nuchtere is, maar toch.. Is dat ook hij zei; 'Het hoort uiteindelijk gewoon bij het leven'. En vooral als hij hoort hoe moeilijk wij het er mee hadden, zegt hij alleen maar dat dat nergens voor nodig was en dat we uiteindelijk toch door hadden gemoeten. Je vriend zou dit ongetwijfeld ook willen voor jou, en iedereen die om hem gegeven heeft natuurlijk. Neem de tijd voor je verdriet, maar ga eropuit! Verzet je gedachtes. Ieder mens reageer natuurlijk anders, maar als jij goed naar zijn foto's kan kijken, kijk ernaar. Haal herinneren op. Schrijf het op. Schrijf het van je af. Uiteindelijk ga je het een plekje geven, daar ben ik van overtuigd Maar accepteer dat je verdriet hebt en mag hebben. Maar probeer 1 ding niet te doen, en dat is jezelf gek maken met de 'Wat als..' en 'Waarom..' vragen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar daar gaat het in ieder geval niet beter van worden.
Nogmaals, heel veel sterkte
Ja dat kan je vinden en ergens begrijp ik het ook wel. Mijn werk gaat er superfijn mee om. De werkzaamheden die ik nu oppak zijn voor mij relatief simpel (ook iets wat ik echt leuk vind om te doen) en toch betekenisvol voor mijn team en het bedrijf. Maar de reden dat ik naar werk ga, is omdat ik thuis continu geconfronteerd wordt met de gebeurtenis. Ook de gedachten rondom de gebeurtenis en het gemis die ik thuis ervaar zijn vele malen sterker. Ik trek dat helemaal niet goed en ben dan liever niet thuis.Als ik op mijn werk ervaar dat het allemaal niet gaat (emotioneel gezien) dan geef ik dat aan en mag ik naar huis.quote:Op woensdag 22 maart 2017 10:07 schreef Krollie het volgende:
[..]
Ik vind dat TS behoorlijk snel weer aan het werk is gegaan na zo'n heftige impact op haar leven.
Het is ook mijn advies. Het gaat niet over, dat dacht mijn vriend inderdaad ook!!!quote:Op woensdag 22 maart 2017 12:41 schreef ARVNK het volgende:
[..]
Kerel...
Ga. Naar. De. Dokter! Helemaal als je moeder met precies dezelfde klachten heeft gelopen en het bij haar fout is gegaan.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |