Vriend plotseling overleden

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:05 schreef possetje het volgende:
Gegondoleert hey! Pff zwaar ja, ik ken het, bij mij was het een familie lid van 30 jaar geleden die plotseling vanuit het niets overleed.

Heb je nog een beetje vrienden en familie die je een beetje helpen en steunen?

Sterkte!

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:08 schreef Andromache het volgende:
Ach, wat vreselijk! Gecondoleerd!

Ik herken een deel van het gevoel dat je beschrijft, geen toekomst meer hebben met iemand terwijl je dacht alles te hebben. Tips? In een notendop: dagstructuur houden, er uit blijven gaan, blijf praten, praten en praten, ga niet in je eigen hoofd vast zitten. Bij te veel verdriet, dwing jezelf iets totaal anders te doen dan waar je nu zit. Mijn psycholoog zei iets moois, dat wij mensen uiteindelijk vrijwel altijd een weg vinden om weer gelukkig te zijn.

Dit heeft jaren nodig, maar je zult weer boven komen. Het verdriet gaat wellicht niet weg, maar de scherpe randen gaan er af. Heb zo veel mogelijk vertrouwen.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:18 schreef Lienekien het volgende:
Wat erg, wat verdrietig. Hij nog zo jong en jij nog jonger.

Mijn advies zou zijn: ga door met leven (je hebt eigenlijk ook geen keus) maar geef ruimte aan je verdriet. Rouwen is belangrijk, dat heeft tijd nodig. Zoek mensen op die dat begrijpen, bij wie je je verhaal kunt doen, kunt uithuilen, om daarna ook weer te voelen wat het leven leuk kan maken.

Veel sterkte.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:19 schreef possetje het volgende:
Toen ik zelf 18 was toen het bij mn pa gebeurde kreeg ik wel een halve hartverzakking, maar als je dan ouder word dan ( in mijn geval ) dan besef ik me een beetje meer dat het overlijden ook een beetje bij de natuur en het leven hoort hey, en dan kreeg ik er een beetje vrede mee

en mn zusje zegt dan altijd : Ja stel je voor dat je juist NOOIT zou overlijden? Dat zou pas helemaal erg zijn, want dan,,,,, Ja nou iig dat zegt mn zusje dan!

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:27 schreef JohnShooter het volgende:

[..]

Doe normaal man, de vriend van TS was nog heel jong.
Blijf er vooral over praten ts, makkelijk zal
het niet worden.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:30 schreef Thinkk-Pinkk het volgende:
Mijn moeder heeft afgelopen jaar ook een hersenbloeding gehad ze leeft nog wel. Maar haar complete korte termijn geheugen is weg, mag niet meer rijden, werken en complete sociale leven stort in.

Of dat het dan is.. Je mag het misschien niet denken maar toch. Ben super blij dat ze er nog is natuurlijk. Maar voor haar. Ik merk gewoon dat ze niet happy is. En wij kunnen daar heel weinig aan.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:42 schreef JohnShooter het volgende:

[..]

De scherpe kantjes gaan er wel af na verloop van tijd. Maar snel gaat het niet.
Probeer je verdriet niet te verdrinken want dan raak je nog verder van huis. Eigen ervaring.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:52 schreef Copycat het volgende:

[..]

Ten eerste: veel sterkte met dit enorme verlies.
Ten tweede: probeer dat schuldgevoel los te laten. Jou treft geen blaam, je had niks anders/beter kunnen doen. Dit lag niet in jouw handen.
Mijn schoonzus heeft tien jaar terug op negenendertigjarige leeftijd een hersenbloeding gehad en is wel met de voorboden naar de huisarts gegaan. Diverse malen en elke keer was er volgens hem geen reden tot diepgaand onderzoek. Tot ze 's nachts getroffen werd. Ze heeft het overleefd, maar is wel levenslang gehandicapt, gelukkig geen kasplantje.

Geen aanklacht tegen de medische wereld - shit sometimes happens en soms is dat een hele shitstorm - maar meer een onhandige poging jouw eigen machten te relativeren en daarmee je onterechte schuldgevoel. Nogmaals heel veel sterkte!

Nogmaals sterkte!

quote:

Op zondag 19 maart 2017 21:18 schreef Faux. het volgende:
Ontzettend veel sterkte TS. Ik heb er zelf eigenlijk geen woorden voor. Daarom plak ik deze comment van Reddit, die ik in mn notities heb staan omdat-ie me zelf altijd veel steun geeft.

Alright, here goes. I'm old. What that means is that I've survived (so far) and a lot of people I've known and loved did not. I've lost friends, best friends, acquaintances, co-workers, grandparents, mom, relatives, teachers, mentors, students, neighbors, and a host of other folks. I have no children, and I can't imagine the pain it must be to lose a child. But here's my two cents.

I wish I could say you get used to people dying. I never did. I don't want to. It tears a hole through me whenever somebody I love dies, no matter the circumstances. But I don't want it to "not matter". I don't want it to be something that just passes. My scars are a testament to the love and the relationship that I had for and with that person. And if the scar is deep, so was the love. So be it. Scars are a testament to life. Scars are a testament that I can love deeply and live deeply and be cut, or even gouged, and that I can heal and continue to live and continue to love. And the scar tissue is stronger than the original flesh ever was. Scars are a testament to life. Scars are only ugly to people who can't see.

As for grief, you'll find it comes in waves. When the ship is first wrecked, you're drowning, with wreckage all around you. Everything floating around you reminds you of the beauty and the magnificence of the ship that was, and is no more. And all you can do is float. You find some piece of the wreckage and you hang on for a while. Maybe it's some physical thing. Maybe it's a happy memory or a photograph. Maybe it's a person who is also floating. For a while, all you can do is float. Stay alive.

In the beginning, the waves are 100 feet tall and crash over you without mercy. They come 10 seconds apart and don't even give you time to catch your breath. All you can do is hang on and float. After a while, maybe weeks, maybe months, you'll find the waves are still 100 feet tall, but they come further apart. When they come, they still crash all over you and wipe you out. But in between, you can breathe, you can function. You never know what's going to trigger the grief. It might be a song, a picture, a street intersection, the smell of a cup of coffee. It can be just about anything...and the wave comes crashing. But in between waves, there is life.

Somewhere down the line, and it's different for everybody, you find that the waves are only 80 feet tall. Or 50 feet tall. And while they still come, they come further apart. You can see them coming. An anniversary, a birthday, or Christmas, or landing at O'Hare. You can see it coming, for the most part, and prepare yourself. And when it washes over you, you know that somehow you will, again, come out the other side. Soaking wet, sputtering, still hanging on to some tiny piece of the wreckage, but you'll come out.

Take it from an old guy. The waves never stop coming, and somehow you don't really want them to. But you learn that you'll survive them. And other waves will come. And you'll survive them too. If you're lucky, you'll have lots of scars from lots of loves. And lots of shipwrecks.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 21:16 schreef Hadjewat het volgende:
Waarom neem je geen vakantie ; geef jezelf tijd om te rouwen , heel veel sterkte , hard hoor pff

quote:

Op zondag 19 maart 2017 21:12 schreef Krollie het volgende:
Tijd heelt geen wonden! Rouw zal je nooit echt overheen komen, als je ontzettend veel van die persoon gehouden hebt. Helaas hard, maar waar. Ook na 5/10/25 of zelfs 50 jaar kun je nog om iets in huilen uitbarsten en die persoon weer even heel erg missen. Maar het wordt wel iets draaglijker naarmate de tijd verstrijkt. Ik heb zelf geen ervaring met rouwen om zo'n dierbaar persoon.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 21:23 schreef Faux. het volgende:

[..]

Goed dat je er sterkte uit hebt weten te halen Verdriet is inderdaad het ultieme testament van liefde en het is zowel het mooiste als meest treurige wat er is. Ik bid voor je vanavond.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 21:45 schreef L-E het volgende:
Allereerst: gecondoleerd met dit enorme verlies.

Een maand is niets, als het gaat om rouwen. Geef jezelf tijd, heel veel tijd. Als ik over mezelf spreek, dan was het nieuws in de eerste maand niet eens helemaal goed binnen gekomen. Je schiet in de overlevingsmodus, en pas als de eerste shock langzaam weg ebt ga je het voelen. En dat vond ik de hel hoor, dat moment dat je merkt dat anderen eigenlijk wel weer verder gaan en jij daar nog staat, in dat niemandsland met enkel leegte en pijn om je heen. Heel zwaar, en er gaan talloze momenten komen dat je in foetushouding ligt te kermen omdat je denkt niet verder te willen/kunnen, maar toch is dat exact wat je zal doen. En heel langzaam zullen de scherpe randjes er vanaf gaan, leer je om je leven op een andere manier in te richten, maar het zal zeker voorlopig echt een groot deel van je leven beslaan. Hou zij die goed voor je zijn heel dicht bij je, neem afstand van de mensen die geen ruimte willen geven aan jouw proces. Ik zelf vond/vind contact met lotgenoten echt heel fijn. In mijn geval gaat het niet om een overleden partner, maar om een kindje. Een dusdanig uitzonderlijke situatie dat ik merkte dat veel mensen niet goed wisten wat te doen: bij ervaringsdeskundigen bestond dat probleem niet.

Ik heb overigens ook vlak na de dood van onze dochter professionele hulp ingeschakeld, toen het nog niet echt nodig was omdat ik niet pas wilde aankloppen 'als het niet meer ging' en dan nog moest wachten tot een en ander opgestart was. Dat bleek een wijs besluit: toen ik later in dat jaar soort van instortte kon ik meteen bij mijn therapeut terecht.

Ik wens je veel sterkte en liefs toe

quote:

Op zondag 19 maart 2017 22:17 schreef D.U.M.A.N. het volgende:
Niet zo lang geleden ben ik een van mijn beste vriendinnen kwijtgeraakt aan een hersenbloeding.. haar ex-vriend heeft destijds een topic geopend.
R&P / Ex-vriendin sterft onverwachts aan hersenbloeding..

Sterkte met alles.. het is zo zwaar..

quote:

Op zondag 19 maart 2017 21:31 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Het is nog vers, en dit zal een litteken blijven. Maar je gaat er bovenop komen, je zal hem nooit vergeten maar het slijt. Ik hoop dat je er vrede mee gaat krijgen, en dat zal lukken op den duur. Hoe uitzichtloos het ook lijkt.

Succes.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 22:41 schreef Patroon het volgende:
Dit lijkt mij echt het ergste wat ons kan overkomen. Wij zijn beide jullie leeftijd en net 6 maanden getrouwd. Zulke topics doet mij wel beseffen dat het allemaal erg nietig is. Helaas (of gelukkig) kan ik je niet advies geven, maar wil je heel veel sterkte wensen! Hopelijk kan je het een plekje geven.