Vriend plotseling overleden

Afgelopen maand is mijn vriend (32 jr; ik ben net 26) plotseling overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. Ik was erbij op het moment dat hij de bloeding kreeg en dit is voor mij een zeer heftige ervaring geweest. De dag erna overleed hij aan de gevolgen. De schade in zijn hersenen was te groot. De artsen konden niets meer voor hem betekenen.

Momenteel heb ik al hulp gezocht om de gebeurtenis te verwerken. Ook kom ik nog wekelijks bij de huisarts om erover te praten en heb ik genoeg vrienden/familie/collega's die mij steunen.

Toch merk ik dat ik het moeilijk vind om te accepteren dat hij er niet meer is. Ik weet ook dat het tijd nodig heeft, maar het valt me zo zwaar. Ik mis hem heel erg en kan het gewoon nog steeds niet bevatten. Overal loop ik met mijn ziel onder de arm en heb moeite met genieten van het leven/genieten tijdens momenten van afleiding. De afgelopen week ben ik langzaamaan weer begonnen met werken, maar mijn concentratie is (nog) ver te zoeken.

Waar ik het meeste moeite mee heb is de toekomst die ik met hem voor ogen had. Dat is ineens in duigen gevallen. Ik zou niet weten hoe ik ooit nog gelukkig moet worden (en dat komt natuurlijk door het overheersende verdriet waar ik nu in zit).

Ik zou het fijn vinden als jullie soortgelijke ervaringen met mij willen delen en ik ben op zoek naar tips om het te kunnen verwerken. Mensen zeggen wel dat de tijd de wonden heelt, maar voor nu vind ik dat nog heel moeilijk om in te zien .

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:05 schreef possetje het volgende:
Gegondoleert hey! Pff zwaar ja, ik ken het, bij mij was het een familie lid van 30 jaar geleden die plotseling vanuit het niets overleed.

Heb je nog een beetje vrienden en familie die je een beetje helpen en steunen?

Sterkte!

Ja, ik krijg zeker steun van vrienden, familie, maar ook collega's. Dus dat is heel fijn.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:08 schreef Andromache het volgende:
Ach, wat vreselijk! Gecondoleerd!

Ik herken een deel van het gevoel dat je beschrijft, geen toekomst meer hebben met iemand terwijl je dacht alles te hebben. Tips? In een notendop: dagstructuur houden, er uit blijven gaan, blijf praten, praten en praten, ga niet in je eigen hoofd vast zitten. Bij te veel verdriet, dwing jezelf iets totaal anders te doen dan waar je nu zit. Mijn psycholoog zei iets moois, dat wij mensen uiteindelijk vrijwel altijd een weg vinden om weer gelukkig te zijn.

Dit heeft jaren nodig, maar je zult weer boven komen. Het verdriet gaat wellicht niet weg, maar de scherpe randen gaan er af. Heb zo veel mogelijk vertrouwen.

Heel erg bedankt voor de tips . Ik probeer inderdaad weer het een en ander op te pakken, maar merk ook dat ik heel erg moe ben door het hele gebeuren, waardoor ik het bijvoorbeeld moeilijk vind om weer volledig te gaan werken of te richten op sport.

Wat jou psycholoog heeft gezegd, daar ga ik mij proberen aan vast te houden.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:18 schreef Lienekien het volgende:
Wat erg, wat verdrietig. Hij nog zo jong en jij nog jonger.

Mijn advies zou zijn: ga door met leven (je hebt eigenlijk ook geen keus) maar geef ruimte aan je verdriet. Rouwen is belangrijk, dat heeft tijd nodig. Zoek mensen op die dat begrijpen, bij wie je je verhaal kunt doen, kunt uithuilen, om daarna ook weer te voelen wat het leven leuk kan maken.

Veel sterkte.

Nee, het leven gaat inderdaad door. Ik vind het rouwen vreselijk. Wel eerder opa's en oma verloren, waar ik ook verdriet om had, maar dat raakte mij toch net even anders dan dit. Ik heb gelukkig wel mensen om mij heen die het begrijpen, en ook om dezelfde persoon in het verdriet zitten. Ook bij hen zoek ik steun.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:19 schreef possetje het volgende:
Toen ik zelf 18 was toen het bij mn pa gebeurde kreeg ik wel een halve hartverzakking, maar als je dan ouder word dan ( in mijn geval ) dan besef ik me een beetje meer dat het overlijden ook een beetje bij de natuur en het leven hoort hey, en dan kreeg ik er een beetje vrede mee

en mn zusje zegt dan altijd : Ja stel je voor dat je juist NOOIT zou overlijden? Dat zou pas helemaal erg zijn, want dan,,,,, Ja nou iig dat zegt mn zusje dan!

Ja, zo kan je het inderdaad ook bekijken. Soms bedenk ik mij ook dat wij (de nabestaanden) degene zijn die er het meeste last van hebben en niet de persoon die is overleden. Wat je zusje zegt, daar moest ik wel even om lachen.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:27 schreef JohnShooter het volgende:

[..]

Doe normaal man, de vriend van TS was nog heel jong.
Blijf er vooral over praten ts, makkelijk zal
het niet worden.

Ergens heeft possetje natuurlijk wel gelijk, maar als we het over leeftijd gaan hebben dan voelt het zo oneerlijk . Ik probeer inderdaad veel te praten en het, nu hier, van mij af te schrijven. Ik verwacht ook niet dat het makkelijk gaat worden, ik hoop uiteindelijk wel wat draaglijker.

quote:

Op zondag 19 maart 2017 20:30 schreef Thinkk-Pinkk het volgende:
Mijn moeder heeft afgelopen jaar ook een hersenbloeding gehad ze leeft nog wel. Maar haar complete korte termijn geheugen is weg, mag niet meer rijden, werken en complete sociale leven stort in.

Of dat het dan is.. Je mag het misschien niet denken maar toch. Ben super blij dat ze er nog is natuurlijk. Maar voor haar. Ik merk gewoon dat ze niet happy is. En wij kunnen daar heel weinig aan.

De moeder van mijn vriend is op dezelfde manier overleden toen hij 21 was. Hij had haar toen gevonden. Ik weet dat hij heel veel moeite had met het feit dat ze, net zoals we bij hem, de beademing eraf moesten halen. Ook heeft hij, naast het verdriet en gemis van zijn moeder, een heel groot schuldgevoel eraan overgehouden (wat als...). En dat schuldgevoel heb ik nu, want hij liep al maanden met extreme hoofdpijnen. Ik denk alleen maar 'wat als ik mee was gegaan naar de huisarts' . Maar hij was eigenwijs, bij de huisarts niet aankaarten wat er met zijn moeder was gebeurt, waardoor ze het, na een scan van zijn nek, op spanningshoofdpijnen gooiden. Er vielen mij meer voorbodes op waarvan ik wilde dat hij ze noemde (gezien de voorgeschiedenis met zijn moeder), maar dat had hij niet gedaan. En dat is waarschijnlijk uit angst en ontkenning geweest.

De soort bloeding die mijn vriend had, 66% overlijdt of is blijvend gehandicapt. Als hij hieruit was gekomen, dan was hij een kasplant. Nee, dat had hij zeker niet gewild!