R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik wil geen kinderen. Kan amper voor mezelf zorgen, laat staan een kind. Wel hoop ik voor mijn ouders dat mijn broertje en zusje wel kinderen krijgen.
Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 11:09 schreef djkoelkast het volgende:
Je kunt met je oermoedergevoel ook heel goed een hond opvoeden, is op een hoop vlakken erg vergelijkbaar met een kind opvoeden, alleen het gaat allemaal veel sneller.
Je kan ook helemaal niet inschatten of het 'echt geen pretje' is. Per persoon verschillend.quote:
[..]
Mijn moeder heeft wel eens gezegd 'ik weet niet of ik nog wel kinderen zou krijgen', ik was ergens in de puberteit. Het was een beetje in de context van 'in deze wereld, met alle ellende' (eind jaren 80) maar het is me altijd bij gebleven. En in alle eerlijkheid, soms denk ik zelf wel eens hetzelfde. Ik vind het zo 100 miljoen keer zwaarder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden en dat terwijl ik echt niets liever wilde. En ik heb geen spijt, dat niet, maar als ik toen wist wat ik nu weet... Maar als iemand me in duidelijke bewoordingen had verteld hoe heftig en zwaar het kan zijn, dan nog denk ik dat ik toen in mijn zucht naar die roze wolk gedacht zou hebben dat het allemaal wel mee zou vallen.
Maar inderdaad, wat jij zegt (in de quote), ik zie mezelf later ook nog niet echt spijkerhard tegen ze zeggen 'Denk heeeeeeel goed na hoor, want het is echt geen pretje.' Daarmee zeg je bijna zo veel als 'ik vond jullie echt vreselijk', dat kan je, voor mijn gevoel dan, echt niet maken.
Het is af en toe zwaar. Maar iemand die het mij vraagt krijgt een heel positief verhaal. Vraag het mijn vrouw en je krijgt een verhaal op basis waarvan je als je al zwanger bent breinaalden gaat overwegen...
Je kan het de dus het beste houden op dat het een enorme impact heeft op je planning, dat zeker de eerste maanden slaap in de nacht niet vanzelfsprekend is (van de andere kant, je hebt ze erbij die na een paar dagen al de hele nachten blijven ronken) en dat het fuckin veel geld kost. En heel objectief bezien krijg je daar niets positiefs voor terug (er is immers 0 garantie).
Honden.quote:
Je kunt met je oermoedergevoel ook heel goed een hond opvoeden, is op een hoop vlakken erg vergelijkbaar met een kind opvoeden, alleen het gaat allemaal veel sneller.
Ja, daar heb ik absoluut geen spijt van. Soms vervloek ik wel de spontane duik in een vieze sloot en de haren (zoveel haren 
), maar uiteindelijk is dat het me wel waard. Dat beest maakt me enorm blij, ik voel me daardoor nooit echt alleen en ik durf zelfs te zeggen dat hij me door een depressie gesleept heeft. De hond is weliswaar geen kind voor me, maar wel mijn beste vriend en huisgenoot. Ook al ben je eigenlijk niet gelijkwaardig, want je bent nog steeds de 'baas'.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Is dat niet vooral geschreven vanuit iemand die weinig/minder met dieren heeft? Tuurlijk, een hond is een hond, een kind is een kind. Wij hebben een poes en die trek ik ook echt geen kleertjes aan of iets degelijks (iets waartoe ik ook totaal geen behoefte voelquote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:05 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.
), maar ik heb absoluut wel het idee dat ik door het hebben van een huisdier wat van mijn moedergevoelens kwijt kan. Onze poes voelt voor mij echt wel als een soort van kindje, waar ik echt heel veel liefde voor voel en waar ik mij ook heel erg verantwoordelijk voor voel. Vind het ook heel fijn om op die manier toch voor iets te kunnen zorgen en zal er echt enorm kapot van zijn als haar iets overkomt. Met een hond (als je die graag hebt) heb je eea zelfs nog wel meer denk ik... Tuurlijk, een kind heeft veel meer impact (en juist daarom voelt het hebben van een poes/huisdier voor mij alsnog intens, maar wel veel veiliger/makkelijker), maar twee totaal verschillende zaken? Nee, vind ik niet. En nou ben ik ook geen moeder (want dan krijgen we dat als argument), maar ik ben er vrij zeker van dat ik dat (voor mijzelf!) toch wel aardig weet in te schatten... Een dier staat voor mij sowieso op vrij gelijke hoogte met een mens (=ook gewoon een dier), wat eea -t.o.v. iemand die daar anders tegenaan kijkt en dat zijn veel mensen- nog flink versterkt...
Tails tell tales
Wie heeft het over kinderwens? Lees wat ik zeg: met je oermoedergevoel kun je heel goed een hond opvoeden. Oermoedergevoel is in mijn ogen meer het gevoel van "voor iets of iemand willen zorgen" en dat kan ook met een hond. Dus juist ideaal voor mensen zonder kinderwens.quote:
[..]
Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.
Er zijn uitzonderingen, maar bij toch aardig wat van de mensen die ik ken, met of zonder kinderen (!), gaat de liefde en verantwoordelijkheid die ze voor hun huisdier(en) voelen best wel ver. En zeker bij een hond komt er ook een heel (en echt niet onbelangrijk) stuk opvoeding bij kijken...
Tails tell tales
Een hond geeft je heel veel rust en voelt je aan. Een hond aaien vermindert stress. Dat zijn echt bewezen dingen.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:20 schreef Fera het volgende:
[..]
Honden.
De hond is weliswaar geen kind voor me, maar wel mijn beste vriend en huisgenoot. Ook al ben je eigenlijk niet gelijkwaardig, want je bent nog steeds de 'baas'.
Wat ik leuk vind is dat (vooral als je een hond vanaf pup opvoedt) je hond echt op je gaat lijken en je vaak ook echt lijkt te begrijpen. Bijvoorbeeld het aanvoelt als jij je niet lekker voelt. Natuurlijk komt dit omdat jij non-verbaal signalen geeft en honden lezen dit enorm goed.
Een hond is geen kind en gaat het nooit worden, maar bepaalde aspecten komen dicht in de buurt van het opvoeden.
Het huilen 's nachts (bij een hond hooguit de eerste 2 nachten), het op je vloer piesen (als het goed is ook maar een paar 'ongelukjes') en het aanleren van dingen.
Turbo-opvoeden zeg maar
Ik vind trouwens dat jij vrij laconiek over de houding van jouw vrouw praat (gebaseerd op meerdere posts die ik van je heb gelezen, niet alleen op deze)... ik zou dat zelf als een heel erg groot probleem zien, maar jij lijkt het wel o.k. te vinden allemaal?quote:
[..]
Je kan ook helemaal niet inschatten of het 'echt geen pretje' is. Per persoon verschillend.
Het is af en toe zwaar. Maar iemand die het mij vraagt krijgt een heel positief verhaal. Vraag het mijn vrouw en je krijgt een verhaal op basis waarvan je als je al zwanger bent breinaalden gaat overwegen...
Je kan het de dus het beste houden op dat het een enorme impact heeft op je planning, dat zeker de eerste maanden slaap in de nacht niet vanzelfsprekend is (van de andere kant, je hebt ze erbij die na een paar dagen al de hele nachten blijven ronken) en dat het fuckin veel geld kost. En heel objectief bezien krijg je daar niets positiefs voor terug (er is immers 0 garantie).
Tails tell tales
Een niet goed opgevoede hond kan soms erg vervelend zijn. Het opvoeden van een hond zodat het ook echt je beste maatje wordt en ook echt naar je luistert is wel iets waar je erg veel voldoening uit kunt halen. En het verliezen van zo'n maatje is echt hartverscheurend, vooral als dat veel te snel is.quote:
Er zijn uitzonderingen, maar bij toch aardig wat van de mensen die ik ken, met of zonder kinderen (!), gaat de liefde en verantwoordelijkheid die ze voor hun huisdier(en) voelen best wel ver. En zeker bij een hond komt er ook een heel (en echt niet onbelangrijk) stuk opvoeding bij kijken...
Klopt inderdaad.quote:
[..]
Een hond geeft je heel veel rust en voelt je aan. Een hond aaien vermindert stress. Dat zijn echt bewezen dingen.
Wat ik leuk vind is dat (vooral als je een hond vanaf pup opvoedt) je hond echt op je gaat lijken en je vaak ook echt lijkt te begrijpen. Bijvoorbeeld het aanvoelt als jij je niet lekker voelt. Natuurlijk komt dit omdat jij non-verbaal signalen geeft en honden lezen dit enorm goed.
Een hond is geen kind en gaat het nooit worden, maar bepaalde aspecten komen dicht in de buurt van het opvoeden.
Het huilen 's nachts (bij een hond hooguit de eerste 2 nachten), het op je vloer piesen (als het goed is ook maar een paar 'ongelukjes') en het aanleren van dingen.
Turbo-opvoeden zeg maar
Het aspect van opvoeden zit er zeker in. Ook dat je een hond eigenlijk soms moet beschermen voor dingen van buitenaf, omdat ze niet weten dat het gevaarlijk is. Bepaalde dingen mogen ze niet eten omdat het giftig is bijvoorbeeld. Dus je bent wel verantwoordelijk voor een leven. Maar wat ik aan honden fijn vindt is dat hun leven tamelijk simpel is. Ze willen eten, drinken, lekker wandelen, spelen en slapen. Bij kinderen begint het ook zo, maar wordt het door de jaren heen zo gecompliceerd. Ze moeten volwaardig kunnen functioneren in de maatschappij en volledig zelfstandig worden in principe. Die verantwoordelijkheid zou ik waarschijnlijk niet aan kunnen. En ook al zou het me wel lukken, de vraag is of ik continue in angst of stress zou willen leven dat mijn kind iets overkomt.
Misschien red ik het allemaal net, maar doe ik het dan ook goed? En wat zal het mij doen? Ik heb al moeite om soms voor mezelf te zorgen.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Yep. Hier dan een poes, maar daar sloeg het "wel veel veiliger/makkelijker" ook op. Ik houd op zich ook wel van honden, maar het hebben van een hond (waar imo toch nog wel iets meer bij komt kijken dan bij een poes) vind ik ergens al een te grote verantwoordelijkheid geloof ikquote:
[..]
Klopt inderdaad.
Maar wat ik aan honden fijn vindt is dat hun leven tamelijk simpel is. Ze willen eten, drinken, lekker wandelen, spelen en slapen. Bij kinderen begint het ook zo, maar wordt het door de jaren heen zo gecompliceerd] Ze moeten volwaardig kunnen functioneren in de maatschappij en volledig zelfstandig worden in principe. Die verantwoordelijkheid zou ik waarschijnlijk niet aan kunnen. En ook al zou het me wel lukken, de vraag is of ik continue in angst of stress zou willen leven dat mijn kind iets overkomt.
Tails tell tales
Idem. Ik zou ergens graag een hond willen als we straks wat ruimer en landelijker wonen, maar het is wel echt een ontzettende commitment. Ik moet er nog even over nadenken
Ja doei.
Wij hebben een kat gehad, maar ben achteraf blij dat het al een oudje was. Katten kijken op je neer, jij houdt geen katten, katten houden jou. Je moet daar wel tegen kunnen. Ook zijn ze minder geneigd dingen van je aan te nemen.quote:
[..]
Yep. Hier dan een poes, maar daar sloeg het "wel veel veiliger/makkelijker" ook op. Ik houd op zich ook wel van honden, maar het hebben van een hond (waar imo toch nog wel iets meer bij komt kijken dan bij een poes) vind ik ergens al een te grote verantwoordelijkheid geloof ik
Ik heb juist erg veel met dieren. Maar ik ben erg blij als een huisdier overlijdt, dat dat dan minder impact heeft dan wanneer een van mijn dochters zal overlijden. Want dat laatste hoef ik hoop ik niet mee te maken, het eerste hoop ik wel mee te maken (we hebben een 17 jaar oude poes, die is in blessuretijd en ik hoop haar echt wel te overleven).quote:
[..]
Is dat niet vooral geschreven vanuit iemand die weinig/minder met dieren heeft? Tuurlijk, een hond is een hond, een kind is een kind. Wij hebben een poes en die trek ik ook echt geen kleertjes aan of iets degelijks (iets waartoe ik ook totaal geen behoefte voel
Mijn moeder is een moeder (duh) maar ook gek op honden. Toen mijn ouders uit elkaar gingen nam ze een pup. Die hond heeft haar er echt door heen gesleept
Natuurlijk zal ze harder huilen als ik dood ga, maar de liefde die ze had voor die hond was ook echt echt sterk hoor. Het was echt zus en ik op de eerste plaats maar die hond een dikke 2e
En nee ze deed hem geen kleertjes aan of zo maar er hangt wel een schilderij van die hond in haar huis (nu ie dood is)
Mijn mama snapt internet niet helemaal, laat staan een forum maar ik weet zeker dat ze er op zou springen als ze dit gesprek over dieren/kinderen zou lezen
Natuurlijk zal ze harder huilen als ik dood ga, maar de liefde die ze had voor die hond was ook echt echt sterk hoor. Het was echt zus en ik op de eerste plaats maar die hond een dikke 2e
En nee ze deed hem geen kleertjes aan of zo maar er hangt wel een schilderij van die hond in haar huis (nu ie dood is)
Mijn mama snapt internet niet helemaal, laat staan een forum maar ik weet zeker dat ze er op zou springen als ze dit gesprek over dieren/kinderen zou lezen
Ik weet dat "ze" dat wel eens zeggen ("een kat heeft personeel"), maar ik heb meerdere katten gehad (als je de tijd dat ik nog bij mijn ouders woonde meerekent dan) en het verschilt wel een beetje per kat, maar "overall" komt dat niet overeen met mijn eigen indruk/gevoel. Het klopt dat je ze minder kunt leren, dat ze minder naar je kunnen en/of willen luisteren, maar ik heb ook helemaal geen behoefte om de baas te zijn. Ik vind het juist heel prettig van een kat dat die min of meer gewoon zijn/haar eigen gang gaat (wat dat aangaat ligt een hond, ook los van de verantwoordelijkheid, mij hoogstwaarschijnlijk ook gewoon wel minder) en desondanks zie ik zelf zeker wel veel liefde en vreugde van de meeste katten naar "hun" mensen toe en helemaal niet dat zij op 'hun' mensen neerkijken...quote:
[..]
Wij hebben een kat gehad, maar ben achteraf blij dat het al een oudje was. Katten kijken op je neer, jij houdt geen katten, katten houden jou. Je moet daar wel tegen kunnen. Ook zijn ze minder geneigd dingen van je aan te nemen.
Tails tell tales
Waar ik overigens moeite mee heb is het idee dat een kinderwens perse vervuld moet worden. Nee ik heb er geen, nee ik weet niet hoe het voelt
Maar ik weet wel hoe het is om kind te zijn van iemand die er misschien geen had moeten nemen.
Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is
Maar ik weet wel hoe het is om kind te zijn van iemand die er misschien geen had moeten nemen.
Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is
Ja, dat snap ik en zou ik ook wel hebben als ik een kind zou hebben. Niemand ontkent ook dat de impact van een kind (veel) groter is en dat zie je ook terug bij verlies. Maar als jij het echt twee totaal verschillende dingen vindt, betwijfel ik toch of jouw liefde voor jouw huisdier(en) zo ver gaat als het voor anderen soms wel gaat. Ik snap gewoon echt niet dat jij je niet kunt voorstellen dat een huisdier toch echt wel in zekere mate iets kan zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt...quote:
[..]
Ik heb juist erg veel met dieren. Maar ik ben erg blij als een huisdier overlijdt, dat dat dan minder impact heeft dan wanneer een van mijn dochters zal overlijden. Want dat laatste hoef ik hoop ik niet mee te maken, het eerste hoop ik wel mee te maken (we hebben een 17 jaar oude poes, die is in blessuretijd en ik hoop haar echt wel te overleven).
[ Bericht 0% gewijzigd door Forbry op 21-03-2017 20:02:01 ]
Tails tell tales
Ik noem het bij mijn katten geen moedergevoelens. Wel heb ik er plezier in om voor mijn kat te zorgen.
The love you take is equal to the love you make.
Wie denk dat z'n hond of kat even veel waard is als een kind, laat staan een *eigen* kind, mankeert wat.
Natuurlijk is een hond of kat zeer dierbaar. Ik hou echt enorm van de mijne. Als er een dood gaat huil ik een week.
Toen mijn schoonmoeder overleed was ik een maand van de regel. Als je eigen kind overlijdt is dat een van de allerzwaarste trauma's die een mens kent. En dat is de dood van een dier niet. Goddank.
Los van dat soort grote dingen, natuurlijk heeft het opvoeden van een beest overeenkomsten met het opvoeden van een mens. Maar een mens is wel echt heel veel complexer dan een beest. Bovendien leren de meeste mensen op een stuk hoger niveau communiceren met hun opvoeder dan een dier.
Natuurlijk is een hond of kat zeer dierbaar. Ik hou echt enorm van de mijne. Als er een dood gaat huil ik een week.
Toen mijn schoonmoeder overleed was ik een maand van de regel. Als je eigen kind overlijdt is dat een van de allerzwaarste trauma's die een mens kent. En dat is de dood van een dier niet. Goddank.
Los van dat soort grote dingen, natuurlijk heeft het opvoeden van een beest overeenkomsten met het opvoeden van een mens. Maar een mens is wel echt heel veel complexer dan een beest. Bovendien leren de meeste mensen op een stuk hoger niveau communiceren met hun opvoeder dan een dier.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Ik ben niet in gevecht met de werkelijkheid.quote:
[..]
Ik vind trouwens dat jij vrij laconiek over de houding van jouw vrouw praat (gebaseerd op meerdere posts die ik van je heb gelezen, niet alleen op deze)... ik zou dat zelf als een heel erg groot probleem zien, maar jij lijkt het wel o.k. te vinden allemaal?
Natuurlijk is het bepaald niet ideaal, maar het is wat het is. Mijn vrouw kan haar gevoel niet veranderen. En het kan natuurlijk best zo zijn dat ze als ze wat ouder zijn er anders in staat.
En waar mijn vrouw dan wellicht niet voldoet aan het ideaalplaatje, daar ben ik dan weer in staat om het op te vangen.
Waarom is gevoel niet te veranderen?quote:
[..]
Ik ben niet in gevecht met de werkelijkheid.
Natuurlijk is het bepaald niet ideaal, maar het is wat het is. Mijn vrouw kan haar gevoel niet veranderen. En het kan natuurlijk best zo zijn dat ze als ze wat ouder zijn er anders in staat.
En waar mijn vrouw dan wellicht niet voldoet aan het ideaalplaatje, daar ben ik dan weer in staat om het op te vangen.
Ik wel. Een baby krijgt mijn eierstokken niet aan het rammelenquote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:26 schreef Lienekien het volgende:
Ik noem het bij mijn katten geen moedergevoelens. Wel heb ik er plezier in om voor mijn kat te zorgen.
Een pup/babykonijn/kitten maakt echt wel rare shit in mij los
Nou ja, ik vind het twee verschillende zaken. Dat je voor beiden moet zorgen in een feit. Maar ik ervaar het dus anders.quote:
[..]
Ja, dat snap ik en zou ik ook wel hebben als ik een kind zou hebben. Niemand ontkent ook dat de impact van een kind (veel) groter is en dan zie je ook terug bij verlies. Maar als jij het echt twee totaal verschillende dingen vind, betwijfel ik toch of jouw liefde voor jouw huisdier(en) zo ver gaat als het voor anderen soms wel gaat. Ik snap gewoon echt niet dat jij je niet kunt voorstellen dat een huisdier toch echt wel in zekere mate iets kan zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt...
Haar gevoel in dezen is in ieder geval niet te veranderen. Ze zit er zelf ook wel mee, met name omdat ze heel graag een goede moeder wil zijn en ze vindt dat ze dat totaal niet is (dat ligt natuurlijk wat genuanceerder).quote:
[..]
Waarom is gevoel niet te veranderen?
Met dieren heb ik precies hetzelfde als met kinderen: ik vind ze hartstikke leuk, maar niet met 24/7 verantwoordelijkheid eraan vast. Dus ga ik een aantal keer per week met de honden van mijn broer wandelen en lever ze na een uurtje weer bij zijn huis af.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ja, dat noem ik dierenliefde.quote:
[..]
Ik wel. Een baby krijgt mijn eierstokken niet aan het rammelen
Een pup/babykonijn/kitten maakt echt wel rare shit in mij los
The love you take is equal to the love you make.
Yep, daar heb ik zelf geloof ik nog de gróótste moeite mee. En dat is ook vanwege mijn eigen situatie. Want ondanks dat ik mij altijd wel heel erg gewenst en geliefd heb gevoeld, schreef ik al dat mijn moeder vindt dat ze geen goede moeder is geweest en hoe sneu ook, dat is niet geheel ongegrond. Mijn moeder had/heeft veels te veel problemen om echt een (goede) moeder te (kunnen) zijn en dat heeft zeker zo zijn sporen bij mij achtergelaten (onder andere nu dus mijn grote vrees om zelf moeder te worden en dat ik nu dus niet voor kinderen kies ondanks dat ik van jongs af aan altijd wel een kinderwens heb gehad; dit alles ondanks dat ik heel goed besef dat ik in erg veel opzichten echt een volkomen ander type dan mijn moeder ben). Mijn moeder is eigenlijk altijd meer het kind in onze relatie geweest en ik juist de moeder... Ik heb dan nog het geluk gehad dat met mijn vader, die overigens ook wel zo zijn eigen, best grote, problemen had/heeft, eea wel altijd heel anders is geweest en dat hij het 'gebrek' aan een 'echte' moeder wel zo veel mogelijk probeerde op te vangen/te compenseren en daar ook wel vrij goed in slaagde. In het geval van Mr. Forbry waren beide ouders een 'ramp' en dat speelt ook voor Mr. Forbry wel heel erg mee in het geen vader 'willen' worden...quote:
Waar ik overigens moeite mee heb is het idee dat een kinderwens perse vervuld moet worden. Nee ik heb er geen, nee ik weet niet hoe het voelt
Maar ik weet wel hoe het is om kind te zijn van iemand die er misschien geen had moeten nemen.
Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is
Tails tell tales
Sorry voor mijn ongepaste opmerking eerder. Ik had beter moeten weten 
. Hopelijk is het wel duidelijk dat het niet serieus was.
. Hopelijk is het wel duidelijk dat het niet serieus was.
Wat betreft huisdieren. Ik vind het een 'ok' gevoel dat hun leven kort is. Ik had nooit een huisdier genomen als ik er zo lang iets voor moest opgeven. Nu haal ik er veel voldoening uit maar niet een te grote opoffering ofzo. Ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat.
Snap t helemaal. Heb zelf 2 katten en vind t erg fijn dat ze er zijn.quote:
Wat betreft huisdieren. Ik vind het een 'ok' gevoel dat hun leven kort is. Ik had nooit een huisdier genomen als ik er zo lang iets voor moest opgeven. Nu haal ik er veel voldoening uit maar niet een te grote opoffering ofzo. Ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat.
Maar als ze weglopen ofzo is t jammer, maar niet super erg (het blijven katten) Vind ik toch erg fijn dat ze zelfstandig zijn en een x tijd alleen kunnen zijn.
Een hond en alle verantwoordelijkheden daar omheen zou ik dan ook niet trekken. Laat staan die van een kind
Nee hoor, ik begrijp het welquote:
Wat betreft huisdieren. Ik vind het een 'ok' gevoel dat hun leven kort is. Ik had nooit een huisdier genomen als ik er zo lang iets voor moest opgeven. Nu haal ik er veel voldoening uit maar niet een te grote opoffering ofzo. Ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat.
. En ik ben echt dol op dieren; zou het liefst een boerderijtje vol hebben. En ik rammel ook de tent uit bij jonge dieren, of mijn konijn die weer eens zijn oortjes wast of tegen zijn vriendin aanploft... We hebben nu twee konijnen en een hamster - ik vind het echt heel fijn om ze om me heen te zien rondhuppen - maar ben ook wel ergens blij dat ze geen 20 jaar oud worden. Simpelweg omdat ik mijn toekomst niet per se in Nederland wil slijten, en tja, konijnen meenemen in het vliegtuig of een lange autorit; het kan, maar het geeft enorm veel stress en of ze daar nu echt gelukkiger van worden..... ik denk zeker dat mijn ene konijn er amper bovenop komt (heeft af en toe al medicatie nodig ten gevolge van stress/angst...)
Dat gezegd hebbende; ik heb mijn vriend wel verteld dat we pas gaan emigreren en een ecohuis bouwen en/of ons huidige huis verkopen en met SeaShepherd meegaan als de konijntjes overleden zijn. Ik ga geen konijnen terugbrengen naar de opvang om ergens anders ter wereld andere dieren te helpen.....
Maar dat geldt denk ik voor kinderen net zo; ik denk dat mijn ouders ook echt wel blij zijn dat zus en ik nu uit huis zijn. (Nouja, mijn zus logeert af en toe nog wel eens thuis, maar zit de rest van het jaar veel in het buitenland.) En als ik naar mijn vriend zijn ouders kijk, is het ook alleen maar goed dat hij en zijn zus ook lekker uitgevlogen zijn. Natuurlijk blijf je vaak wel langer 'ouders van' dan in het geval van een huisdier, dus wat verantwoordelijkheden hou je wel ergens, maar het wordt wel minder.
Dit weekend weggeweest met neefje en schoonzus + zwager, en het was echt supergezellig en neefje was echt alleen maar heel lief en leuk, maar ik wil toch (nog?) geen kinderen hoor. Je bent wel heel erg gebonden. Dit laatste zegt schoonzus zelf ook wel, die is er heel nuchter in.
Dit heb ik ook ja. Als ik bij anderen ben die een hond hebben, ben ik daar meestal als eerste vriendjes mee en ik vind het hartstikke leuk dat de kat van de buren dagelijks even langs komt, maar ik zou er zelf geen willen.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:40 schreef Copycat het volgende:
Met dieren heb ik precies hetzelfde als met kinderen: ik vind ze hartstikke leuk, maar niet met 24/7 verantwoordelijkheid eraan vast. Dus ga ik een aantal keer per week met de honden van mijn broer wandelen en lever ze na een uurtje weer bij zijn huis af.
Ik heb dat bij kinderen dan weer niet, die vind ik gewoon altijd strontirritant. Net zoals ik baby's gewoon altijd lelijk vind en kittens of puppy's vind ik dan wel heel erg leuk.
Ik vind overigens mensen die hun huisdier "vermenselijken" net zo irritant als mensen die alleen maar over hun kinderen kunnen praten. "Oh, kijk, hij geeft kusjes", nee muts, die hond likt gewoon door je gezicht...
Een huisdier moet je wel echt beest laten en ook zo behandelen, dan houd je ze ook nog onder controle.
Don't let my username fool you...
Baby's vind ik ook weinig aan. Mensen worden voor mij leuk vanaf hun vierde, zo'n beetje. Als je een beetje oké met ze kan praten, zeg maar.quote:
Dit heb ik ook ja. Als ik bij anderen ben die een hond hebben, ben ik daar meestal als eerste vriendjes mee en ik vind het hartstikke leuk dat de kat van de buren dagelijks even langs komt, maar ik zou er zelf geen willen.
Ik heb dat bij kinderen dan weer niet, die vind ik gewoon altijd strontirritant. Net zoals ik baby's gewoon altijd lelijk vind en kittens of puppy's vind ik dan wel heel erg leuk.
Mijn achterneefje (mijn broer is inmiddels ook opa) is nu acht maanden en ik heb 'm drie keer gezien: vlak na de geboorte, met kerst en vorige week.
Daar zit nog helemaal niks boeiends aan. Vorige week vond ik het wel leuk om hem op zijn speelkleed te laten zitten tot-ie dat doorhad en omviel. Maar daar is na vijf minuten ook de lol van af
.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Nou ja, ik schreef: "iets KAN zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt". Ik zeg niet dat dat altijd zo is of zo moet zijn.quote:
Ik noem het bij mijn katten geen moedergevoelens. Wel heb ik er plezier in om voor mijn kat te zorgen.
Mijn vriend ziet het ook niet als vadergevoelens, ondanks dat hij stapelgek op dat beest is en zich misschien nog wel verantwoordelijker voor haar voelt dan ik. Hij ziet het meer als het hebben van een maatje. Ik vind het ook niet zozeer hetzelfde als het hébben van moedergevoelens, maar wel als iets waar ik, zij het slechts voor een klein gedeelte, mijn moedergevoelens/kinderwens (die ik wel ervaar) toch wel een beetje in kwijt kan en ik denk dat ik daar gewoon ook niet de enige in ben (en dat wil niet zeggen dat je dat dier ook als een mensenkind behandelt).
Tails tell tales
Klopt, het is ook schokkend om te zien hoe de omgeving daar in mee gaat.quote:
Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is
Ik ben zo ongeveer de minst geschikte persoon om een kind te krijgen. Wajong-klantje, psychiatrische aandoening, hele rits aan onafgemaakte studies.
Mijn familie weet dat. Maar als ik twijfels laat blijken omtrent het ouderschap, dan blijven ze benadrukken dat ik heus een goede moeder zou zijn.
Ikke, het potentiele covermodel van de DSM-IV! Wat mankeert die mensen in vredesnaam?
En nee, het zijn echt niet een stel hersenloze Tokkies of zo..
Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:27 schreef sigme het volgende:
Wie denk dat z'n hond of kat even veel waard is als een kind, laat staan een *eigen* kind, mankeert wat.
Natuurlijk is een hond of kat zeer dierbaar. Ik hou echt enorm van de mijne. Als er een dood gaat huil ik een week.
Toen mijn schoonmoeder overleed was ik een maand van de regel. Als je eigen kind overlijdt is dat een van de allerzwaarste trauma's die een mens kent. En dat is de dood van een dier niet. Goddank.
Los van dat soort grote dingen, natuurlijk heeft het opvoeden van een beest overeenkomsten met het opvoeden van een mens. Maar een mens is wel echt heel veel complexer dan een beest. Bovendien leren de meeste mensen op een stuk hoger niveau communiceren met hun opvoeder dan een dier.
Dat het verdriet om een kind groter is snap ik wel, daar niet van. Dat heeft ook te maken met het principe dat je je eigen kinderen niet hoort te overleven. Dat is niet de natuurlijke staat van dingen. Wanneer een dier overlijdt, is het vaak toch wanneer het heel erg oud is geworden. Dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Ik zou het ook niet op dat niveau willen vergelijken met kinderen.
Maar als het gaat om liefde die je voelt zou ik liefde voor dieren niet onderschatten. Jij huilt misschien een week om een verloren dier, maar ik huil soms nog steeds als ik denk aan mijn overleden hond, terwijl dat ruim acht jaar geleden is. Ik ben grootgebracht met die hond, ze was er altijd. Ik heb er ook nooit naar gekeken als een soort kind, omdat ik toen zelf nog kind was. Het was eerder een vriendin.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.quote:
[..]
Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?
Dat het verdriet om een kind groter is snap ik wel, daar niet van. Dat heeft ook te maken met het principe dat je je eigen kinderen niet hoort te overleven. Dat is niet de natuurlijke staat van dingen. Wanneer een dier overlijdt, is het vaak toch wanneer het heel erg oud is geworden. Dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Ik zou het ook niet op dat niveau willen vergelijken met kinderen.
Maar als het gaat om liefde die je voelt zou ik liefde voor dieren niet onderschatten. Jij huilt misschien een week om een verloren dier, maar ik huil soms nog steeds als ik denk aan mijn overleden hond, terwijl dat ruim acht jaar geleden is. Ik ben grootgebracht met die hond, ze was er altijd. Ik heb er ook nooit naar gekeken als een soort kind, omdat ik toen zelf nog kind was. Het was eerder een vriendin.
Maar wie meer houdt van z'n hond dan van z'n kind, deugt psychologisch niet.
Wie meer waarde hecht aan honden dan aan mensen ook niet.
Er zijn een hoop mensen met steekjes los, dat wel.
ik moet verrassend weinig
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Es ist heute schlecht und wird nun täglich schlechter werden, – bis das Schlimmste kommt
Ik heb mijn hond acht jaar geleden laten inslapen, ze was bijna 18. Ik ben opgegroeid met die hond, en hoewel ze de laatste drie jaar zo dement als een deur was en bij iedereen het bloed onder de nagels vandaan haalde en we het uitlaten ook absoluut niet misten, ben ik echt een hele tijd van het padje geweest. Dit jaar was het eerste jaar dat ik er niet bij stilstond op de dag dat we haar lieten inslapen. Wat heb ik toen gejankt zeg. Mijn moeder en ik zorgden het meest voor haar, het was echt een gat en soms denk ik haar nagels nog steeds over de drempel te horen (in een ander huisquote:
[..]
Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?
Dat het verdriet om een kind groter is snap ik wel, daar niet van. Dat heeft ook te maken met het principe dat je je eigen kinderen niet hoort te overleven. Dat is niet de natuurlijke staat van dingen. Wanneer een dier overlijdt, is het vaak toch wanneer het heel erg oud is geworden. Dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Ik zou het ook niet op dat niveau willen vergelijken met kinderen.
Maar als het gaat om liefde die je voelt zou ik liefde voor dieren niet onderschatten. Jij huilt misschien een week om een verloren dier, maar ik huil soms nog steeds als ik denk aan mijn overleden hond, terwijl dat ruim acht jaar geleden is. Ik ben grootgebracht met die hond, ze was er altijd. Ik heb er ook nooit naar gekeken als een soort kind, omdat ik toen zelf nog kind was. Het was eerder een vriendin.
)Maar het kan ook aan mij liggen, want vorig jaar is m'n lievelingscavia overleden, dat was net een kat, ik was vergroeid met dat beestje, en daar moet ik nog steeds heel vaak aan denken
Terwijl er drie weken geleden ook eentje is doodgegaan en ik daar toch minder moeite mee had.Volwassen vrouw
Tap tap tap
Er zijn wel honden waar ik meer waarde aan hecht dan bepaalde mensen, hoor .
Ik denk dat het voor mensen met kinderen lastig voor te stellen is hoeveel een dier kan betekenen voor een persoon. Juist omdat zij het in hun ogen grootste goed al hebben.
. Ik denk dat het voor mensen met kinderen lastig voor te stellen is hoeveel een dier kan betekenen voor een persoon
. Juist omdat zij het in hun ogen grootste goed al hebben.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Ik denk dat als je geen kinderen hebt, je niet kunt weten hoeveel je van een kind kunt houden. Maar ik geloof wel dat een huisdier het bij kinderlozen tot op zekere hoogte kan vervangen. Natuurlijk kun je rationeel denken dat een hond niet zo oud wordt, dat hoort zo, maar door te zeggen dat je niet spoort als je meer waarde aan honden hecht dan aan mensen, vind ik een stap te ver. Ik ben ook iemand die liever kroelt met honden (zelfs met katten!) dan dat ik speel met kinderen, dus pak die dwangbuis maar.quote:
[..]
Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.
Maar wie meer houdt van z'n hond dan van z'n kind, deugt psychologisch niet.
Wie meer waarde hecht aan honden dan aan mensen ook niet.
Er zijn een hoop mensen met steekjes los, dat wel.
Tap tap tap
Veel mensen zonder kinderen trekken veel naar dieren toe, maar ik zie het niet als een 'vervanging', want dat impliceert een soort gemis, en dat je 'het gevoel' toch ergens kwijt moet, ofzo. Meer gewoon een andere relatie, sowieso, want je relatie met elke mens, kind of niet, is weer anders, dus met dier ook.
Ik mis geen plek om 'een gevoel' kwijt te kunnen, want ik heb totaal geen 'ik moet ergens voor zorgen'-gevoel, of hoe je het ook zou omschrijven. Nu ja, ik 'zorg' graag voor mijn man, maar andersom is dat ook zo, als ik ziek of weetikveelwat ben
Ik mis geen plek om 'een gevoel' kwijt te kunnen, want ik heb totaal geen 'ik moet ergens voor zorgen'-gevoel, of hoe je het ook zou omschrijven. Nu ja, ik 'zorg' graag voor mijn man, maar andersom is dat ook zo, als ik ziek of weetikveelwat ben
Ja doei.
Op
Is ook.quote:
[..]
Ja dit. Je ziet een duidelijke scheidslijn tussen mensen met en mensen zonder kinderen en die zonder kinderen zijn gek.
Dit.quote:
En dat kinderen het hoogste goed zijn en niks is vergelijkbaar
De meeste zeggen dat ook helemaal niet. Ze zeggen alleen dat ze een bepaald gevoel hebben voor dieren en daar veel in kwijt kunnen.
Bok toch op met je hoogste goed evenagelie
Al ben ik zelf gewoon een niet zo'n bindingspersoon, behalve met m'n man dan, wat fijn is. Al ben ik wel vrij zorgzaam ingesteld voor vrienden enzo. Ik organiseer graag etentjes, feestjes, wil dat iedereen alles heeft, goed eet, drinkt, etc.
Ja doei.
Ik ken die mensen wel. Het is ook niet mijn ding, en het gaat tot kaartjes voor verjaardagen (ook van hun ouders die een kaart voor de hont sturenquote:
Al heb ik mijn dieren nooit aangeduid als m'n kindjes of m'n schatjes, daarvan moet ik altijd een beetje overgeven in m'n mond. Maar dat doe ik ook als iemand dat over z'n kinderen zegt.
enzo voor 'kleinkind' ), maar als zij daar gelukkig van worden...
Ja doei.
Mijn hond is mij dierbaarder dan mensen die ik niet of nauwelijks ken. Overigens snap ik dat het niet gezond zou zijn om meer van je hond dan van je eigen kind te houden. Maar ja, als je bijvoorbeeld nooit kinderen wilde kan ik me dat ergens toch wel voorstellen.quote:
[..]
Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.
Maar wie meer houdt van z'n hond dan van z'n kind, deugt psychologisch niet.
Wie meer waarde hecht aan honden dan aan mensen ook niet.
Er zijn een hoop mensen met steekjes los, dat wel.
Wat ik zei was dat de liefde niet vergelijkbaar is. Het gaat niet om meer of minder. Het is appels met peren vergelijken, maar ik vind dat je liefde voor dieren niet moet onderschatten alleen omdat je het zelf niet zo ervaart. Ik onderschat liefde van ouders voor hun kinderen ook niet, ondanks gebrek aan ervaring. Ik wist ook wel dat dit een gevoelige snaar zou raken.
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Goed. Ik ga nu vegen. Dit topic gaat helemaal nergens meer over. Klachten kunnen in FB of bij de admins. Het is afgelopen nu.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
