R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo,
Ik loop nu al jaren met een probleem rond. Ik heb dit probleem altijd goed weten te maskeren maar naarmate ik ouder word begint het me meer en meer energie te kosten.
Ik voel me zeer ongemakkelijk in situaties waarin ik sociaal moet zijn. Ik denk telkens stappen vooruit hoe ik me op een bepaalde situatie moet gedragen. Mijn gedrag is als het ware zelden spontaan.
Een lach is vaak nep. Ik kom geacteerd op mensen over, dat is simpelweg ook gewoon zo.
Het liefst zit ik alleen maar binnen en kom ik niet buiten, daar moet dat masker weer op.
Dit is overigens niet altijd zo geweest. Ik stond in mijn puberteit altijd bekend als een joviale vrolijke kerel waar mensen graag mee om wilden gaan. Ik was altijd begaan met het lot van anderen en stond altijd klaar voor iedereen.
Ondertussen flopte mijn eigen leven en presteerde ik niets op school.
Nu ben ik 24 en heb ik nog niet bereikt wat ik wil bereiken. Een afgeronde opleiding, een leuke vriendin, etc.
Sterker nog ik heb helemaal niets bereikt. Mijn tijd heeft stil gestaan. Mijn drankgebruik is explosief toegenomen in de loop der jaren. Daar kwamen vervolgens cocaine, speed en andere troep bij. In de liefde heb ik nooit succes gehad.
Vrouwen vinden me aardig maar als 'vriend'.
Seksuele ervaringen zijn enorm beperkt.
Toch vind ik van mezelf dat ik er goed uit zie en dat ik alle potentie heb. Nee ik ben niet superknap, nee ik ben niet donderslelijk.
Ik ben iemand van de serieuze gesprekken, geen ditjes en datjes. Mensen die me vroeger zagen staan kijken op me neer. Ik heb het niet meer. "Hij moet maar eens volwassen worden".
Vorig jaar ging de roddel in het dorp rond dat ik homo zou zijn, want ja ik was toch altijd zo overdreven vriendelijk en ik was nooit met een vrouw te zien. Dit heb ik me een tijd lang enorm aangetrokken en ik heb mijn toevlucht gezocht in cocaine tijdens het uitgaan. Dit omdat ik daar zelfverzekerder van werd en ook assertiever. Zo kon ik makkelijk vervelende grappen counteren en was ik meer geneigd om op leuke dames af te stappen. Dit werkte op het begin maar later werd ik geestelijk nog meer uitgeput. Ik was mezelf kwijt.
Ik ben verhuisd naar een andere stad. Een nieuw begin. Een nieuwe opleiding in een nieuwe omgeving. Even leek ik niet meer te stoppen, het ging geweldig met me.
Ik had meer contact met vrouwen en heb na jaren eindelijk weer met een vrouw gezoend. Ik was trots op mezelf.
En nu is daar zonder enige reden weer die extreme onrust in me. De onzekerheid. Alsof iedereen me telkens in de gaten houdt.
Ik dacht voorheen dat dit aan de cocaine lag, dat ik paranoïde werd. Maar ik heb sinds november nog maar 2x coke gehad. Dus daar kan het niet aan liggen.
Wat is het toch? Waarom ben ik zo in disbalans?
Ik begin weg te lopen van mijn verantwoordelijkheden. School staat op een te laag pitje. Mijn 4e hbo...
Ik heb een aantal hele goede vrienden waarmee ik het erg goed kan vinden. Zij kennen mij zoals ik echt ben. Wat we gemeen hebben is dat we allemaal een verhaal hebben.
We hebben allemaal iets ingrijpends meegemaakt op jonge leeftijd. We zijn opgegroeid met 'bagage'.
Of mijn problemen daar vandaan komen weet ik niet. Ik kan de link niet per definitie leggen.
Op jonge leeftijd ben ik geconfronteerd met veel geweld door mijn oudere broer. Soms naar mij, maar meestal richting mijn ouders of zus. Meermaals moest de politie bij ons thuis komen of moest een van mijn familieleden naar het ziekenhuis.
Dit hield op nadat hij uit huis werd geplaatst.
Dat gebeurde toen ik 11 jaar oud was.
Daarna heb ik een relatief gelukkige jeugd gehad. Wel was mijn schoolcarrière zeer problematisch.
Het hele gebeuren met mijn broer heeft een gigantische breuk tussen mijn ouders veroorzaakt. Ze slapen sinsdien apart van elkaar.
Ik hou zielsveel van mijn vrienden, en mijn familie. Zelfs met mijn broer kan ik tegenwoordig redelijk opschieten.
Maar alles wat ik doe lijkt te falen.
Er is geen lange termijnvisie. Het liefst zou ik gewoon een leuke vriendin hebben en op termijn een gezin stichten. Een gezellig warm nest met lieve mensen om me heen.
Het lijkt zo onbereikbaar allemaal.
Meermaals heb ik erover gefantaseerd hoe het zou zijn als ik er een einde aan zou maken. Maar tegelijkertijd zie ik dit als iets enorm zwaks en bovendien kwets ik daarmee de mensen die ik liefheb. Ik heb het nooit als een serieuze optie beschouwd maar de gedachten komen vaker bij me op.
Ik heb er lang over getwijfeld om proffesionele hulp te zoeken. En dat heb ik ook daadwerkelijk gedaan meerdere keren. Om vervolgens op een ellenlange wachtlijst gezet te worden. En je dan op een moment staat ingepland dat het misschien minder urgent is. Of op een moment dat ik me eindelijk wel eens wat beter voel en me dan niet wil confronteren met slechte gevoelens.
Van een consult is het dus nooit gekomen.
Ik betwijfel ook of zo iemand me daadwerkelijk kan helpen. Het zal toch uit mezelf moeten komen. Bovendien zoek ik iets wat meer laagdrempelig is.
Een gigantisch lang bericht zie ik nu tot mijn grote schrik.
Reageren mag maar hoeft niet. Ik vond het vooral fijn om het even van me af te schrijven. Misschien heb ik er ooit nog eens iets aan.
Ik loop nu al jaren met een probleem rond. Ik heb dit probleem altijd goed weten te maskeren maar naarmate ik ouder word begint het me meer en meer energie te kosten.
Ik voel me zeer ongemakkelijk in situaties waarin ik sociaal moet zijn. Ik denk telkens stappen vooruit hoe ik me op een bepaalde situatie moet gedragen. Mijn gedrag is als het ware zelden spontaan.
Een lach is vaak nep. Ik kom geacteerd op mensen over, dat is simpelweg ook gewoon zo.
Het liefst zit ik alleen maar binnen en kom ik niet buiten, daar moet dat masker weer op.
Dit is overigens niet altijd zo geweest. Ik stond in mijn puberteit altijd bekend als een joviale vrolijke kerel waar mensen graag mee om wilden gaan. Ik was altijd begaan met het lot van anderen en stond altijd klaar voor iedereen.
Ondertussen flopte mijn eigen leven en presteerde ik niets op school.
Nu ben ik 24 en heb ik nog niet bereikt wat ik wil bereiken. Een afgeronde opleiding, een leuke vriendin, etc.
Sterker nog ik heb helemaal niets bereikt. Mijn tijd heeft stil gestaan. Mijn drankgebruik is explosief toegenomen in de loop der jaren. Daar kwamen vervolgens cocaine, speed en andere troep bij. In de liefde heb ik nooit succes gehad.
Vrouwen vinden me aardig maar als 'vriend'.
Seksuele ervaringen zijn enorm beperkt.
Toch vind ik van mezelf dat ik er goed uit zie en dat ik alle potentie heb. Nee ik ben niet superknap, nee ik ben niet donderslelijk.
Ik ben iemand van de serieuze gesprekken, geen ditjes en datjes. Mensen die me vroeger zagen staan kijken op me neer. Ik heb het niet meer. "Hij moet maar eens volwassen worden".
Vorig jaar ging de roddel in het dorp rond dat ik homo zou zijn, want ja ik was toch altijd zo overdreven vriendelijk en ik was nooit met een vrouw te zien. Dit heb ik me een tijd lang enorm aangetrokken en ik heb mijn toevlucht gezocht in cocaine tijdens het uitgaan. Dit omdat ik daar zelfverzekerder van werd en ook assertiever. Zo kon ik makkelijk vervelende grappen counteren en was ik meer geneigd om op leuke dames af te stappen. Dit werkte op het begin maar later werd ik geestelijk nog meer uitgeput. Ik was mezelf kwijt.
Ik ben verhuisd naar een andere stad. Een nieuw begin. Een nieuwe opleiding in een nieuwe omgeving. Even leek ik niet meer te stoppen, het ging geweldig met me.
Ik had meer contact met vrouwen en heb na jaren eindelijk weer met een vrouw gezoend. Ik was trots op mezelf.
En nu is daar zonder enige reden weer die extreme onrust in me. De onzekerheid. Alsof iedereen me telkens in de gaten houdt.
Ik dacht voorheen dat dit aan de cocaine lag, dat ik paranoïde werd. Maar ik heb sinds november nog maar 2x coke gehad. Dus daar kan het niet aan liggen.
Wat is het toch? Waarom ben ik zo in disbalans?
Ik begin weg te lopen van mijn verantwoordelijkheden. School staat op een te laag pitje. Mijn 4e hbo...
Ik heb een aantal hele goede vrienden waarmee ik het erg goed kan vinden. Zij kennen mij zoals ik echt ben. Wat we gemeen hebben is dat we allemaal een verhaal hebben.
We hebben allemaal iets ingrijpends meegemaakt op jonge leeftijd. We zijn opgegroeid met 'bagage'.
Of mijn problemen daar vandaan komen weet ik niet. Ik kan de link niet per definitie leggen.
Op jonge leeftijd ben ik geconfronteerd met veel geweld door mijn oudere broer. Soms naar mij, maar meestal richting mijn ouders of zus. Meermaals moest de politie bij ons thuis komen of moest een van mijn familieleden naar het ziekenhuis.
Dit hield op nadat hij uit huis werd geplaatst.
Dat gebeurde toen ik 11 jaar oud was.
Daarna heb ik een relatief gelukkige jeugd gehad. Wel was mijn schoolcarrière zeer problematisch.
Het hele gebeuren met mijn broer heeft een gigantische breuk tussen mijn ouders veroorzaakt. Ze slapen sinsdien apart van elkaar.
Ik hou zielsveel van mijn vrienden, en mijn familie. Zelfs met mijn broer kan ik tegenwoordig redelijk opschieten.
Maar alles wat ik doe lijkt te falen.
Er is geen lange termijnvisie. Het liefst zou ik gewoon een leuke vriendin hebben en op termijn een gezin stichten. Een gezellig warm nest met lieve mensen om me heen.
Het lijkt zo onbereikbaar allemaal.
Meermaals heb ik erover gefantaseerd hoe het zou zijn als ik er een einde aan zou maken. Maar tegelijkertijd zie ik dit als iets enorm zwaks en bovendien kwets ik daarmee de mensen die ik liefheb. Ik heb het nooit als een serieuze optie beschouwd maar de gedachten komen vaker bij me op.
Ik heb er lang over getwijfeld om proffesionele hulp te zoeken. En dat heb ik ook daadwerkelijk gedaan meerdere keren. Om vervolgens op een ellenlange wachtlijst gezet te worden. En je dan op een moment staat ingepland dat het misschien minder urgent is. Of op een moment dat ik me eindelijk wel eens wat beter voel en me dan niet wil confronteren met slechte gevoelens.
Van een consult is het dus nooit gekomen.
Ik betwijfel ook of zo iemand me daadwerkelijk kan helpen. Het zal toch uit mezelf moeten komen. Bovendien zoek ik iets wat meer laagdrempelig is.
Een gigantisch lang bericht zie ik nu tot mijn grote schrik.
Reageren mag maar hoeft niet. Ik vond het vooral fijn om het even van me af te schrijven. Misschien heb ik er ooit nog eens iets aan.
"Wij zweren de voorkeur te geven aan een wisse dood boven een smadelijke behandeling, en nooit te dulden dat de geringste inbreuk gemaakt wordt op Neêrlands roem of de eer der vlag.”
- Jan Van Speijk
- Jan Van Speijk
Jawelquote:Op maandag 13 maart 2017 03:36 schreef Eiwitshake het volgende:
Ik dacht voorheen dat dit aan de cocaine lag, dat ik paranoïde werd. Maar ik heb sinds november nog maar 2x coke gehad. Dus daar kan het niet aan liggen.
Stop the violence
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Ook wel beetje makkelijk om te doen alsof drugs de oorzaak van zijn issues zijn en stoppen alles op magische wijze beter maakt.quote:Op maandag 13 maart 2017 03:56 schreef VAS het volgende:
Stoppen met die troep! Knap je erna weer helemaal op
Stop the violence
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Als jij een beter idee hebt mag je het zeggen, voorlopig heeft VAS wel een goed punt en jij (alweer) niet.quote:
[..]
Ook wel beetje makkelijk om te doen alsof drugs de oorzaak van zijn issues zijn en stoppen alles op magische wijze beter maakt.
With a Song in my heart and a smile on my face...
Stoppen met in ieder geval coke (voorlopig), toch professionele hulp zoeken en werken aan de achterliggende issues.quote:Op maandag 13 maart 2017 06:40 schreef Mr.Galaxy. het volgende:
[..]
Als jij een beter idee hebt mag je het zeggen, voorlopig heeft VAS wel een goed punt en jij (alweer) niet.
Ik weet dat je telkens als je mijn username ziet een rode waas voor je ogen krijgt, maar als je even rustig leest zeg ik ook nergens dat hij geen punt heeft, het zal alleen niet de problemen als sneeuw voor de zon doen verdwijnen en mensen zijn vaak nogal snel in alles op het drugsgebruik afschuiven als ze horen dat iemand die issues heeft ook drugs gebruikt.
Stop the violence
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Hallo OP, goed dat je je naar andere rijkt om je interne worsteling op te lossen, erg sterk van je.
Vaak is het zo dat mensen die deze houding aannemen in sociale interacties dit doen omdat zij baat hebben bij de uitkomsten van het gedrag van de gesprekspartner. We hebben allemaal baat bij aardig gevonden worden, acceptatie en bevestiging van anderen, maar bij sommige van ons zijn deze uitkomsten belangrijker dan ze zouden moeten zijn, omdat zij een deel van henzelf erop zijn gaan baseren.
De werking is complex maar de grote lijnen zijn relatief eenvoudig. Wij mensen moeten onszelf kunnen zijn. We hebben cognitieve gereedschappen, maar we zijn emotionele wezens, en onze emoties (ondanks dat deze uit balans kunnen zijn) is wie wij werkelijk zijn.
Er is wellicht een tijd in je leven geweest waarin je niet je emoties hebt kunnen uiten zoals je ze voelde, omdat een extern persoon (of personen) hier niet adequaat op reageerde waardoor je jezelf hebt aangeleerd om ze te onderdrukken (en zo de grootste kans op uitkomsten te krijgen die je wilde) en voelsprieten hebt ontwikkeld waardoor je sensitief bent voor de emotionele gemoedstoestand van anderen. Bij onderdrukking staat vaak afhankelijkheid centraal en het is mogelijk dat het zich in je vroege kindertijd afspeelde, waarbij je afhankelijk was van je ouders en zij (door bepaalde omstandigheden) mogelijk niet adequaat reageerde op je emotionele behoeften.
Nu zit je wellicht met bepaalde denkpatronen en onbewuste aannames die jezelf in de weg staan. En omdat je misschien een moeite hebt met autonomie ben je hyper gevoelig voor de meningen van anderen over jou, omdat de fundering van jezelf wellicht ontbreekt.
Het is goed mogelijk dat je momenteel rondloopt met een laag zelfbeeld hebt en daardoor de mening van anderen over jezelf belangrijker voor je is dan eigenlijk goed voor je is, en daarmee heb je om leren gaan door jezelf zo te positioneren dat de kans het grootst is dat je geaccepteerd, gerespecteerd, een aardig gevonden wordt. Dit is vaak op een confrontatievermijdende manier (omdat je dan niet in confrontaties terecht komt), een houding die alleen maar mogelijk is door zelfonderdrukking en jezelf weg te cijferen. Als je twijfelt of externe validatie zo belangrijk voor je is kijk dan even naar de volgende dingen die ik uit je text heb geknipt en reflecteer hier voor jezelf op.
Probeer voor jezelf deze vragen te beantwoorden:
Je weet inmiddels wat de prijs is voor zelfonderdrukking en het verloochenen van je werkelijke ik, emotionele pijn is zeer oncomfortabel om te zeggen op z'n minst. Substanties zijn een efficiente (doch schadelijke) manier om de pijn te verdoven (naast andere 'voordelen' die ze hebben) en de schadelijke cirkel in stand te houden omdat we in mindere mate geconfronteerd worden met de emotionele pijn die aangeeft dat er dingen moeten veranderen.
Wellicht is het mogelijk dat je suicidale gedachten voorkomen uit onmacht en woede die naar binnen slaan, iets wat voorkomt. Bij mensen die niet comfortabel zijn hun emoties te volgen en uit te dragen slaan de emoties vaak naar binnen toe, gevoelens van woede en onmacht omdat iemand je onrecht aan doet kan naar jezelf gericht worden als het niet uit naar de werkelijke bron.
Als je op dit pad door blijft gaan zal de pijn waarschijnlijk alleen maar groeien, ga de wortel aanpakken.
Je bent veel meer dan je op dit moment bent, maar het komt er moeilijk uit omdat je in de knoop zit en externe acceptatie zoekt wat eigenlijk een interne bron hoort te hebben.
De manier om hieruit te komen is om comfortabel te worden met je eigen emoties en je emotionele expressiviteit te vergroten. Je moet je emoties als kompas nemen en niet langer je cognitieve aannames. Je zult je emoties in opnieuw moeten kallibreren in therapie (angstgevoelens hebben momenteel waarschijnlijk de bovenhand en bellemmeren je expressiviteit), en daarna zul je je emoties moeten respecteren en volgen om je behoeften en wensen vervuld te krijgen (deze verloochen je nu door ze niet actief zelf te vervullen en kenbaar te maken). Je emoties zijn de fundering die je zoekt, samen met een gezond zelfbeeld (dit gaat hand in hand).
Ga in therapie, ook als je voelt dat je het niet nodig hebt. Je bent 24 en vaak zijn de twintiger jaren de jaren dat onze coping-mechanismen ons niet langer in onze volwassen wordende behoeften kunnen voorzien. Zoek niet naar externe validatie of een relatie, zoek naar jezelf en autonomie.
Nogmaals, ga in therapie, en lees het boek 'Negatief zelfbeeld' van Manja de Neef en ga met die opdrachten aan de gang naast je therapie, stop hier je energie in. Het heeft tijd nodig maar je zult uitgroeien tot de persoon die je werkelijk bent en wilt zijn, maar eerst moet je jezelf strippen van je defficiente coping-mechanismen die deze dynamiek in stand houden.
[ Bericht 3% gewijzigd door SFProphecy op 13-03-2017 12:41:40 ]
Dit wijst heel sterk op sociaal analytisch gedrag, waarbij je constant een cognitieve insteek hebt in interacties, wat heel uitputtend is (waarmee je de energie die het kost ook gaat associeren als de prijs voor sociale interacties waardoor je ze wellicht gaat ontlopen).quote:Ik loop nu al jaren met een probleem rond. Ik heb dit probleem altijd goed weten te maskeren maar naarmate ik ouder word begint het me meer en meer energie te kosten.
Ik voel me zeer ongemakkelijk in situaties waarin ik sociaal moet zijn. Ik denk telkens stappen vooruit hoe ik me op een bepaalde situatie moet gedragen. Mijn gedrag is als het ware zelden spontaan.
Een lach is vaak nep. Ik kom geacteerd op mensen over, dat is simpelweg ook gewoon zo.
Het liefst zit ik alleen maar binnen en kom ik niet buiten, daar moet dat masker weer op.
Vaak is het zo dat mensen die deze houding aannemen in sociale interacties dit doen omdat zij baat hebben bij de uitkomsten van het gedrag van de gesprekspartner. We hebben allemaal baat bij aardig gevonden worden, acceptatie en bevestiging van anderen, maar bij sommige van ons zijn deze uitkomsten belangrijker dan ze zouden moeten zijn, omdat zij een deel van henzelf erop zijn gaan baseren.
De werking is complex maar de grote lijnen zijn relatief eenvoudig. Wij mensen moeten onszelf kunnen zijn. We hebben cognitieve gereedschappen, maar we zijn emotionele wezens, en onze emoties (ondanks dat deze uit balans kunnen zijn) is wie wij werkelijk zijn.
Er is wellicht een tijd in je leven geweest waarin je niet je emoties hebt kunnen uiten zoals je ze voelde, omdat een extern persoon (of personen) hier niet adequaat op reageerde waardoor je jezelf hebt aangeleerd om ze te onderdrukken (en zo de grootste kans op uitkomsten te krijgen die je wilde) en voelsprieten hebt ontwikkeld waardoor je sensitief bent voor de emotionele gemoedstoestand van anderen. Bij onderdrukking staat vaak afhankelijkheid centraal en het is mogelijk dat het zich in je vroege kindertijd afspeelde, waarbij je afhankelijk was van je ouders en zij (door bepaalde omstandigheden) mogelijk niet adequaat reageerde op je emotionele behoeften.
Nu zit je wellicht met bepaalde denkpatronen en onbewuste aannames die jezelf in de weg staan. En omdat je misschien een moeite hebt met autonomie ben je hyper gevoelig voor de meningen van anderen over jou, omdat de fundering van jezelf wellicht ontbreekt.
Het is goed mogelijk dat je momenteel rondloopt met een laag zelfbeeld hebt en daardoor de mening van anderen over jezelf belangrijker voor je is dan eigenlijk goed voor je is, en daarmee heb je om leren gaan door jezelf zo te positioneren dat de kans het grootst is dat je geaccepteerd, gerespecteerd, een aardig gevonden wordt. Dit is vaak op een confrontatievermijdende manier (omdat je dan niet in confrontaties terecht komt), een houding die alleen maar mogelijk is door zelfonderdrukking en jezelf weg te cijferen. Als je twijfelt of externe validatie zo belangrijk voor je is kijk dan even naar de volgende dingen die ik uit je text heb geknipt en reflecteer hier voor jezelf op.
quote:Een lach is vaak nep. Ik kom geacteerd op mensen over, dat is simpelweg ook gewoon zo.
quote:Ik stond in mijn puberteit altijd bekend als een joviale vrolijke kerel waar mensen graag mee om wilden gaan.
quote:Vrouwen vinden me aardig maar als 'vriend'.
quote:Mensen die me vroeger zagen staan kijken op me neer. Ik heb het niet meer.
Zie je hoe belangrijk externe validatie voor je is?quote:Vorig jaar ging de roddel in het dorp ... Dit heb ik me een tijd lang enorm aangetrokken en ik heb mijn toevlucht gezocht in cocaine tijdens het uitgaan.
Probeer voor jezelf deze vragen te beantwoorden:
Waarom stond je altijd klaar voor iedereen? Omdat je dit oprecht wilde vanuit een alturistische motivatie of omdat je je onbewust verplicht voelde en het een manier was om anderen aan je te binden, om zelfwaarde te creeeren en om aardig gevonden te worden?quote:Ik was altijd begaan met het lot van anderen en stond altijd klaar voor iedereen.
Waarom was je overdreven vriendelijk, om geaccepteerd te worden en niemand tegen de haren in te strijken?quote:Want ja ik was toch altijd zo overdreven vriendelijk
Was je trots en voelde je je goed over jezelf omdat je je gevalideerd voelde (op een externe manier) door vrouwen?quote:Het ging geweldig met me. Ik had meer contact met vrouwen en heb na jaren eindelijk weer met een vrouw gezoend. Ik was trots op mezelf.
Je weet inmiddels wat de prijs is voor zelfonderdrukking en het verloochenen van je werkelijke ik, emotionele pijn is zeer oncomfortabel om te zeggen op z'n minst. Substanties zijn een efficiente (doch schadelijke) manier om de pijn te verdoven (naast andere 'voordelen' die ze hebben) en de schadelijke cirkel in stand te houden omdat we in mindere mate geconfronteerd worden met de emotionele pijn die aangeeft dat er dingen moeten veranderen.
Wellicht is het mogelijk dat je suicidale gedachten voorkomen uit onmacht en woede die naar binnen slaan, iets wat voorkomt. Bij mensen die niet comfortabel zijn hun emoties te volgen en uit te dragen slaan de emoties vaak naar binnen toe, gevoelens van woede en onmacht omdat iemand je onrecht aan doet kan naar jezelf gericht worden als het niet uit naar de werkelijke bron.
Je bent in disbalans omdat je teveel van jezelf bent vervreemd, omdat je van je emoties bent vervreemd en ze niet volgt.quote:Wat is het toch? Waarom ben ik zo in disbalans?
Als je op dit pad door blijft gaan zal de pijn waarschijnlijk alleen maar groeien, ga de wortel aanpakken.
Je bent veel meer dan je op dit moment bent, maar het komt er moeilijk uit omdat je in de knoop zit en externe acceptatie zoekt wat eigenlijk een interne bron hoort te hebben.
De manier om hieruit te komen is om comfortabel te worden met je eigen emoties en je emotionele expressiviteit te vergroten. Je moet je emoties als kompas nemen en niet langer je cognitieve aannames. Je zult je emoties in opnieuw moeten kallibreren in therapie (angstgevoelens hebben momenteel waarschijnlijk de bovenhand en bellemmeren je expressiviteit), en daarna zul je je emoties moeten respecteren en volgen om je behoeften en wensen vervuld te krijgen (deze verloochen je nu door ze niet actief zelf te vervullen en kenbaar te maken). Je emoties zijn de fundering die je zoekt, samen met een gezond zelfbeeld (dit gaat hand in hand).
Ga in therapie, ook als je voelt dat je het niet nodig hebt. Je bent 24 en vaak zijn de twintiger jaren de jaren dat onze coping-mechanismen ons niet langer in onze volwassen wordende behoeften kunnen voorzien. Zoek niet naar externe validatie of een relatie, zoek naar jezelf en autonomie.
Nogmaals, ga in therapie, en lees het boek 'Negatief zelfbeeld' van Manja de Neef en ga met die opdrachten aan de gang naast je therapie, stop hier je energie in. Het heeft tijd nodig maar je zult uitgroeien tot de persoon die je werkelijk bent en wilt zijn, maar eerst moet je jezelf strippen van je defficiente coping-mechanismen die deze dynamiek in stand houden.
[ Bericht 3% gewijzigd door SFProphecy op 13-03-2017 12:41:40 ]
Is ook niet "de oplossing" , helpt wel doordat je wat meer helder bent en beter kan nadenken etc.quote:
[..]
Ook wel beetje makkelijk om te doen alsof drugs de oorzaak van zijn issues zijn en stoppen alles op magische wijze beter maakt.
't gaat
Yeh dat klopt uiteraardquote:
[..]
Is ook niet "de oplossing" , helpt wel doordat je wat meer helder bent en beter kan nadenken etc.
en ditquote:
Stop the violence
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Wauw SFProphecy, je slaat de spijker echt goed op zijn kop met jouw analyse! Het kan niet anders dan dat jij een psycholoog bent?quote:
Hallo OP, goed dat je je naar andere rijkt om je interne worsteling op te lossen, erg sterk van je.
quote:
Ik loop nu al jaren met een probleem rond. Ik heb dit probleem altijd goed weten te maskeren maar naarmate ik ouder word begint het me meer en meer energie te kosten.
Ik voel me zeer ongemakkelijk in situaties waarin ik sociaal moet zijn. Ik denk telkens stappen vooruit hoe ik me op een bepaalde situatie moet gedragen. Mijn gedrag is als het ware zelden spontaan.
Een lach is vaak nep. Ik kom geacteerd op mensen over, dat is simpelweg ook gewoon zo.
Het liefst zit ik alleen maar binnen en kom ik niet buiten, daar moet dat masker weer op.
Dit wijst heel sterk op sociaal analytisch gedrag, waarbij je constant een cognitieve insteek hebt in interacties, wat heel uitputtend is (waarmee je de energie die het kost ook gaat associeren als de prijs voor sociale interacties waardoor je ze wellicht gaat ontlopen).
Vaak is het zo dat mensen die deze houding aannemen in sociale interacties dit doen omdat zij baat hebben bij de uitkomsten van het gedrag van de gesprekspartner. We hebben allemaal baat bij aardig gevonden worden, acceptatie en bevestiging van anderen, maar bij sommige van ons zijn deze uitkomsten belangrijker dan ze zouden moeten zijn, omdat zij een deel van henzelf erop zijn gaan baseren.
De werking is complex maar de grote lijnen zijn relatief eenvoudig. Wij mensen moeten onszelf kunnen zijn. We hebben cognitieve gereedschappen, maar we zijn emotionele wezens, en onze emoties (ondanks dat deze uit balans kunnen zijn) is wie wij werkelijk zijn.
Er is wellicht een tijd in je leven geweest waarin je niet je emoties hebt kunnen uiten zoals je ze voelde, omdat een extern persoon (of personen) hier niet adequaat op reageerde waardoor je jezelf hebt aangeleerd om ze te onderdrukken (en zo de grootste kans op uitkomsten te krijgen die je wilde) en voelsprieten hebt ontwikkeld waardoor je sensitief bent voor de emotionele gemoedstoestand van anderen. Bij onderdrukking staat vaak afhankelijkheid centraal en het is mogelijk dat het zich in je vroege kindertijd afspeelde, waarbij je afhankelijk was van je ouders en zij (door bepaalde omstandigheden) mogelijk niet adequaat reageerde op je emotionele behoeften.
Nu zit je wellicht met bepaalde denkpatronen en onbewuste aannames die jezelf in de weg staan. En omdat je misschien een moeite hebt met autonomie ben je hyper gevoelig voor de meningen van anderen over jou, omdat de fundering van jezelf wellicht ontbreekt.
Het is goed mogelijk dat je momenteel rondloopt met een laag zelfbeeld hebt en daardoor de mening van anderen over jezelf belangrijker voor je is dan eigenlijk goed voor je is, en daarmee heb je om leren gaan door jezelf zo te positioneren dat de kans het grootst is dat je geaccepteerd, gerespecteerd, een aardig gevonden wordt. Dit is vaak op een confrontatievermijdende manier (omdat je dan niet in confrontaties terecht komt), een houding die alleen maar mogelijk is door zelfonderdrukking en jezelf weg te cijferen. Als je twijfelt of externe validatie zo belangrijk voor je is kijk dan even naar de volgende dingen die ik uit je text heb geknipt en reflecteer hier voor jezelf op.
quote:
Een lach is vaak nep. Ik kom geacteerd op mensen over, dat is simpelweg ook gewoon zo.
quote:
Ik stond in mijn puberteit altijd bekend als een joviale vrolijke kerel waar mensen graag mee om wilden gaan.
quote:
Vrouwen vinden me aardig maar als 'vriend'.
quote:
Mensen die me vroeger zagen staan kijken op me neer. Ik heb het niet meer.
quote:
Vorig jaar ging de roddel in het dorp ... Dit heb ik me een tijd lang enorm aangetrokken en ik heb mijn toevlucht gezocht in cocaine tijdens het uitgaan.
Zie je hoe belangrijk externe validatie voor je is?
Probeer voor jezelf deze vragen te beantwoorden:
quote:
Ik was altijd begaan met het lot van anderen en stond altijd klaar voor iedereen.
Waarom stond je altijd klaar voor iedereen? Omdat je dit oprecht wilde vanuit een alturistische motivatie of omdat je je onbewust verplicht voelde en het een manier was om anderen aan je te binden, om zelfwaarde te creeeren en om aardig gevonden te worden?
quote:
Want ja ik was toch altijd zo overdreven vriendelijk
Waarom was je overdreven vriendelijk, om geaccepteerd te worden en niemand tegen de haren in te strijken?
quote:
Het ging geweldig met me. Ik had meer contact met vrouwen en heb na jaren eindelijk weer met een vrouw gezoend. Ik was trots op mezelf.
Was je trots en voelde je je goed over jezelf omdat je je gevalideerd voelde (op een externe manier) door vrouwen?
Je weet inmiddels wat de prijs is voor zelfonderdrukking en het verloochenen van je werkelijke ik, emotionele pijn is zeer oncomfortabel om te zeggen op z'n minst. Substanties zijn een efficiente (doch schadelijke) manier om de pijn te verdoven (naast andere 'voordelen' die ze hebben) en de schadelijke cirkel in stand te houden omdat we in mindere mate geconfronteerd worden met de emotionele pijn die aangeeft dat er dingen moeten veranderen.
Wellicht is het mogelijk dat je suicidale gedachten voorkomen uit onmacht en woede die naar binnen slaan, iets wat voorkomt. Bij mensen die niet comfortabel zijn hun emoties te volgen en uit te dragen slaan de emoties vaak naar binnen toe, gevoelens van woede en onmacht omdat iemand je onrecht aan doet kan naar jezelf gericht worden als het niet uit naar de werkelijke bron.
quote:
Wat is het toch? Waarom ben ik zo in disbalans?
Je bent in disbalans omdat je teveel van jezelf bent vervreemd, omdat je van je emoties bent vervreemd en ze niet volgt.
Als je op dit pad door blijft gaan zal de pijn waarschijnlijk alleen maar groeien, ga de wortel aanpakken.
Je bent veel meer dan je op dit moment bent, maar het komt er moeilijk uit omdat je in de knoop zit en externe acceptatie zoekt wat eigenlijk een interne bron hoort te hebben.
De manier om hieruit te komen is om comfortabel te worden met je eigen emoties en je emotionele expressiviteit te vergroten. Je moet je emoties als kompas nemen en niet langer je cognitieve aannames. Je zult je emoties in opnieuw moeten kallibreren in therapie (angstgevoelens hebben momenteel waarschijnlijk de bovenhand en bellemmeren je expressiviteit), en daarna zul je je emoties moeten respecteren en volgen om je behoeften en wensen vervuld te krijgen (deze verloochen je nu door ze niet actief zelf te vervullen en kenbaar te maken). Je emoties zijn de fundering die je zoekt, samen met een gezond zelfbeeld (dit gaat hand in hand).
Ga in therapie, ook als je voelt dat je het niet nodig hebt. Je bent 24 en vaak zijn de twintiger jaren de jaren dat onze coping-mechanismen ons niet langer in onze volwassen wordende behoeften kunnen voorzien. Zoek niet naar externe validatie of een relatie, zoek naar jezelf en autonomie.
Nogmaals, ga in therapie, en lees het boek 'Negatief zelfbeeld' van Manja de Neef en ga met die opdrachten aan de gang naast je therapie, stop hier je energie in. Het heeft tijd nodig maar je zult uitgroeien tot de persoon die je werkelijk bent en wilt zijn, maar eerst moet je jezelf strippen van je defficiente coping-mechanismen die deze dynamiek in stand houden.
Bedankt voor je uitgebreide en doortastende verwoording.quote:
Hallo OP, goed dat je je naar andere rijkt om je interne worsteling op te lossen, erg sterk van je.
[..]
Dit wijst heel sterk op sociaal analytisch gedrag, waarbij je constant een cognitieve insteek hebt in interacties, wat heel uitputtend is (waarmee je de energie die het kost ook gaat associeren als de prijs voor sociale interacties waardoor je ze wellicht gaat ontlopen).
Vaak is het zo dat mensen die deze houding aannemen in sociale interacties dit doen omdat zij baat hebben bij de uitkomsten van het gedrag van de gesprekspartner. We hebben allemaal baat bij aardig gevonden worden, acceptatie en bevestiging van anderen, maar bij sommige van ons zijn deze uitkomsten belangrijker dan ze zouden moeten zijn, omdat zij een deel van henzelf erop zijn gaan baseren.
De werking is complex maar de grote lijnen zijn relatief eenvoudig. Wij mensen moeten onszelf kunnen zijn. We hebben cognitieve gereedschappen, maar we zijn emotionele wezens, en onze emoties (ondanks dat deze uit balans kunnen zijn) is wie wij werkelijk zijn.
Er is wellicht een tijd in je leven geweest waarin je niet je emoties hebt kunnen uiten zoals je ze voelde, omdat een extern persoon (of personen) hier niet adequaat op reageerde waardoor je jezelf hebt aangeleerd om ze te onderdrukken (en zo de grootste kans op uitkomsten te krijgen die je wilde) en voelsprieten hebt ontwikkeld waardoor je sensitief bent voor de emotionele gemoedstoestand van anderen. Bij onderdrukking staat vaak afhankelijkheid centraal en het is mogelijk dat het zich in je vroege kindertijd afspeelde, waarbij je afhankelijk was van je ouders en zij (door bepaalde omstandigheden) mogelijk niet adequaat reageerde op je emotionele behoeften.
Nu zit je wellicht met bepaalde denkpatronen en onbewuste aannames die jezelf in de weg staan. En omdat je misschien een moeite hebt met autonomie ben je hyper gevoelig voor de meningen van anderen over jou, omdat de fundering van jezelf wellicht ontbreekt.
Het is goed mogelijk dat je momenteel rondloopt met een laag zelfbeeld hebt en daardoor de mening van anderen over jezelf belangrijker voor je is dan eigenlijk goed voor je is, en daarmee heb je om leren gaan door jezelf zo te positioneren dat de kans het grootst is dat je geaccepteerd, gerespecteerd, een aardig gevonden wordt. Dit is vaak op een confrontatievermijdende manier (omdat je dan niet in confrontaties terecht komt), een houding die alleen maar mogelijk is door zelfonderdrukking en jezelf weg te cijferen. Als je twijfelt of externe validatie zo belangrijk voor je is kijk dan even naar de volgende dingen die ik uit je text heb geknipt en reflecteer hier voor jezelf op.
[..]
[..]
[..]
[..]
[..]
Zie je hoe belangrijk externe validatie voor je is?
Probeer voor jezelf deze vragen te beantwoorden:
[..]
Waarom stond je altijd klaar voor iedereen? Omdat je dit oprecht wilde vanuit een alturistische motivatie of omdat je je onbewust verplicht voelde en het een manier was om anderen aan je te binden, om zelfwaarde te creeeren en om aardig gevonden te worden?
[..]
Waarom was je overdreven vriendelijk, om geaccepteerd te worden en niemand tegen de haren in te strijken?
[..]
Was je trots en voelde je je goed over jezelf omdat je je gevalideerd voelde (op een externe manier) door vrouwen?
Je weet inmiddels wat de prijs is voor zelfonderdrukking en het verloochenen van je werkelijke ik, emotionele pijn is zeer oncomfortabel om te zeggen op z'n minst. Substanties zijn een efficiente (doch schadelijke) manier om de pijn te verdoven (naast andere 'voordelen' die ze hebben) en de schadelijke cirkel in stand te houden omdat we in mindere mate geconfronteerd worden met de emotionele pijn die aangeeft dat er dingen moeten veranderen.
Wellicht is het mogelijk dat je suicidale gedachten voorkomen uit onmacht en woede die naar binnen slaan, iets wat voorkomt. Bij mensen die niet comfortabel zijn hun emoties te volgen en uit te dragen slaan de emoties vaak naar binnen toe, gevoelens van woede en onmacht omdat iemand je onrecht aan doet kan naar jezelf gericht worden als het niet uit naar de werkelijke bron.
[..]
Je bent in disbalans omdat je teveel van jezelf bent vervreemd, omdat je van je emoties bent vervreemd en ze niet volgt.
Als je op dit pad door blijft gaan zal de pijn waarschijnlijk alleen maar groeien, ga de wortel aanpakken.
Je bent veel meer dan je op dit moment bent, maar het komt er moeilijk uit omdat je in de knoop zit en externe acceptatie zoekt wat eigenlijk een interne bron hoort te hebben.
De manier om hieruit te komen is om comfortabel te worden met je eigen emoties en je emotionele expressiviteit te vergroten. Je moet je emoties als kompas nemen en niet langer je cognitieve aannames. Je zult je emoties in opnieuw moeten kallibreren in therapie (angstgevoelens hebben momenteel waarschijnlijk de bovenhand en bellemmeren je expressiviteit), en daarna zul je je emoties moeten respecteren en volgen om je behoeften en wensen vervuld te krijgen (deze verloochen je nu door ze niet actief zelf te vervullen en kenbaar te maken). Je emoties zijn de fundering die je zoekt, samen met een gezond zelfbeeld (dit gaat hand in hand).
Ga in therapie, ook als je voelt dat je het niet nodig hebt. Je bent 24 en vaak zijn de twintiger jaren de jaren dat onze coping-mechanismen ons niet langer in onze volwassen wordende behoeften kunnen voorzien. Zoek niet naar externe validatie of een relatie, zoek naar jezelf en autonomie.
Nogmaals, ga in therapie, en lees het boek 'Negatief zelfbeeld' van Manja de Neef en ga met die opdrachten aan de gang naast je therapie, stop hier je energie in. Het heeft tijd nodig maar je zult uitgroeien tot de persoon die je werkelijk bent en wilt zijn, maar eerst moet je jezelf strippen van je defficiente coping-mechanismen die deze dynamiek in stand houden.
Ik heb hier gisteren lang over na moeten denken.
Jou woorden hebben mij echt een spiegel voorgehouden, als ik er weer eens doorheen zit kan ik dit aangrijpen. Ook ga ik het boek van Manja de Neef aanschaffen!
Heel erg bedankt voor de tijd en moeite die je hebt genomen hiervoor!
Dit is echt iets om over na te denken!
"Wij zweren de voorkeur te geven aan een wisse dood boven een smadelijke behandeling, en nooit te dulden dat de geringste inbreuk gemaakt wordt op Neêrlands roem of de eer der vlag.”
- Jan Van Speijk
- Jan Van Speijk
|
|
