Moeders die niet los kunnen laten / opdringen

Waarom probeer je je toch zo te verdedigen?
Gewoon zeggen : bedankt voor je advies, ik zal het in overweging nemen. Punt. Klaar.

https://itsjusttherapy.co(...)alkuil__514806eaf9ba

Dat afstand nemen van jou werkt kennelijk ook niet echt, want je krijgt steeds opnieuw weer commentaar.

Maar ik heb mijn advies al in maart gegeven.

maar wat ik niet begrijp is, dat jouw moeder jou raar en abnormaal vind maar wel zo geobsedeerd met jou is

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2017 19:52 schreef Lexa31 het volgende:

Ja.. heb ik eigenlijk nooit zo overnagedacht. Maar nu je het zegt. Maar hier zei iemand ook dat zij waarschijnlijk had gewild dat zij vroeger zoals mij was want zij deed veel van wat haar ouders graag wilde dat ze deed.

dat zou het wel verklaren misschien maar ja, het probleem is dat je niet in haar hoofd kunt kijken om te weten of het waar is

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2017 20:02 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

dat zou het wel verklaren misschien maar ja, het probleem is dat je niet in haar hoofd kunt kijken om te weten of het waar is

Als er toch eens een manier zou zijn om daar achter te komen.

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2017 20:09 schreef Lexa31 het volgende:

Ze zegt dat ik als laatste het huis uit ben gegaan en ze mij daarom niet los kan laten. Gister zei een vriend van me dat het daar ook heel erg aan kan liggen, lege nest zeik syndroom.

Het maakt niet uit wat ze zegt, jij trekt geen grenzen, of je bewaakt ze in ieder geval niet.

Elke keer als ze ergens over begint waar je het niet over wilt hebben, begin je over iets anders. Geen excuses, gewoon doen. Jullie zijn gelijke, dus je hoeft je meer niet te verontschuldigen. Als ze vraagt waarom je zomaar door haar heen praat, dan geef je aan dat het heel fijn was dat ze zo goed voor je heeft gezorgd, maar dat ze je geen ruimte geeft om jezelf te zijn en dat je verder klaar bent met haar kritiek, opbouwend of niet. Jullie zijn gelijke nu, en jij bekritiseert haar ook niet. Als ze ergens hulp bij nodig hebt sta je voor haar klaar, als jij ergens hulp bij nodig hebt, weet je haar te vinden. Daarna begin je gelijk weer over iets anders. Etc etc

Oefen het thuis op je vriend, probeer niet te reageren op het onderwerp dat aangesneden wordt, maar stuur het ergens anders heen. Wees Teflon. Ze neemt haar macht over je, die moet je terugnemen en daarna bewaken.

Ben je mal, je gaat je toch niet thuis klote zitten voelen. Thuis ben je veilig, en daarbuiten moet je kordaat optreden om jezelf in bescherming te nemen. Laat ze lullen wat ze willen, jij staat open voor contact, maar dit zijn de voorwaarden.

Je kan het.

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2017 20:09 schreef Lexa31 het volgende:

[..]

Ze zegt dat ik als laatste het huis uit ben gegaan en ze mij daarom niet los kan laten. Gister zei een vriend van me dat het daar ook heel erg aan kan liggen, lege nest zeik syndroom.

Los van de ruzies/gedoe met je moeder
Gaat alles verder goed met jou? je leven, je relatie?
Of is het gedoe met je moeder iets wat je hele leven bewust of onbewust beïnvloed?

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2017 20:15 schreef Jopie78 het volgende:

[..]

Het maakt niet uit wat ze zegt, jij trekt geen grenzen, of je bewaakt ze in ieder geval niet.

Elke keer als ze ergens over begint waar je het niet over wilt hebben, begin je over iets anders. Geen excuses, gewoon doen. Jullie zijn gelijke, dus je hoeft je meer niet te verontschuldigen. Als ze vraagt waarom je zomaar door haar heen praat, dan geef je aan dat het heel fijn was dat ze zo goed voor je heeft gezorgd, maar dat ze je geen ruimte geeft om jezelf te zijn en dat je verder klaar bent met haar kritiek, opbouwend of niet. Jullie zijn gelijke nu, en jij bekritiseert haar ook niet. Als ze ergens hulp bij nodig hebt sta je voor haar klaar, als jij ergens hulp bij nodig hebt, weet je haar te vinden. Daarna begin je gelijk weer over iets anders. Etc etc

Oefen het thuis op je vriend, probeer niet te reageren op het onderwerp dat aangesneden wordt, maar stuur het ergens anders heen. Wees Teflon. Ze neemt haar macht over je, die moet je terugnemen en daarna bewaken.

Ben je mal, je gaat je toch niet thuis klote zitten voelen. Thuis ben je veilig, en daarbuiten moet je kordaat optreden om jezelf in bescherming te nemen. Laat ze lullen wat ze willen, jij staat open voor contact, maar dit zijn de voorwaarden.

Je kan het.

Maak er niet zo een item van. Ook nog gaan oefenen met je vriend. Je moeder wordt (of isn of blijft) het middelpunt van je leven, zelfs van jullie relatie. Mijn raad is: neem haar niet serieus, en plat uitgedrukt: laat haar verrekken.
Ts-erje bent gewoon nog niet los van je moeder en zult het niet worden zolang je haar serieus neemt. Het zijn haar problemen, maak ze toch niet tot de jouwe, of, erger nog, tot die van jullie, nl. jij en je partner.
JIJ bent niet verantwoordelijk voor haar geluk! Dat ia ze zelf, ieder mens is verantwoordelijk voor zijn (of haar) geluk.

Begin er nou eens mee om duidelijk tegen ze te zijn over wat hun kritiek met je doet en trek een streep. Je wilt dat soort commentaar niet meer horen. En als ze dan toch weer beginnen: hand omhoog en zeggen: zullen we hier nu direct over ophouden? Zo niet, dan ben ik weg.

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 19:49 schreef Lexa31 het volgende:

[..]

Heb je helemaal gelijk in. Dat is nog de enigste laatste optie die ik ga uitproberen.

Het is niet per se de laatste optie, maar een belangrijke stap die je nog niet hebt gezet. Maak het duidelijk en houd daarna voet bij stuk. Dat kan nog best even duren. Kan best dat het een paar keer gaat gebeuren dat ze het toch probeert en dan stop je het gesprek en geef je haar de keuze.

Kijk, je wilt geen ruzie, je wilt ook best met je moeder om blijven gaan. Allemaal geen probleem. Maar die bepaalde categorie van kritiek op hoe je leeft en op keuzes die je maakt: dat wil je niet horen en daar wil je geen discussie over voeren. Want jij bent gelukkig met je keuzes en het is JOUW leven en het is kwetsend om steeds weer die kritiek en bemoeienis te moeten horen. Dat. Wil. Je. Niet. Meer. En jij staat, als verstandige volwassen vrouw, in je volste recht om ervoor te kiezen die kritiek niet meer te willen horen.

Echt, ik gun je zo dat gevoel van die regie in handen nemen.

Je bent niet het slachtoffer van je moeder en schoonmoeder. Jij ZELF staat hen toe zo een invloed op jou te hebben. Wees heel duidelijk. Niet meer of finito. Kap er maar eens mee tot op het voorjaar. Als ze met kerst belt zeg je, mama je zeurt mij en X (naam partner) gewoon te veel. En daar hebben we geen zin in. Dus laat ons met rust. En dan hang je haar op. (ik bedoel de telf hehe).

Denk er aan: zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Geldt ook voor jouw / jullie probleem.

Het is duidelijk hoe jouw / jullie problemen op te lossen zijn. Dat is je al vele malen verteld en dat weet je zelf ook. Het eigenlijke probleem is dat je niets DOET. Sorry, maar naar mijn idee zeur jij wat veel en bent te week om kordaat op te treden.
En die partner van je, die zegt dat ie achter je blijft staan, dat geen kontakt met je moeder hem teveel zal zijn. Leuk is ook voor hem anders. Laat je nou jouw leven, zijn leven en jullie relatie zo verzieken, in een tijd dat eigenlijk de mooiste van je leven zou moeten zijn.
Jong, vermoedelijk gezond, geen kwaaltjes of problemen. Behalve dat jij te week bent om efficient tegen je moeder in te gaan. Jullie zouden met volle teugen van het leven moeten genieten. Wat een soft en draaikonterig gedoe van ts-er.

bah!

Voor mij is hiermee alles duidelijk door verschillende mensen gezegd, incl. deze wat hardere post van mij. IK zal in ieder geval niet meer hier reageren op die drama soap van jou.

quote:

Op zaterdag 28 oktober 2017 13:08 schreef Lexa31 het volgende:

[..]

Ik denk dat je er niet ver naast zit. Ze leeft hier ook wel voor denk ik, beetje stoken en mij proberen te prikken met opmerkingen, daar is ze goed in vooral als ik dan ook nog zo dom ben om erop te reageren.

Niet happen dan. Als dat echt zo is, dan 'wil' zij graag een moeilijke dochter. Gun haar dat pleziertje niet.

quote:

Op zondag 29 oktober 2017 19:29 schreef Lexa31 het volgende:

[..]

Klopt dat is zeker zo, ze heeft kritiek op de manier hoe ik leef maar ondertussen blijf ik mijn ding doen, dat frustreert haar denk ik. Maar ik doe wat mij gelukkig maakt daar ben ik wel sterk in. Ik heb nooit kritiek op haar leven want dat boeit mij niet. Ik kan haar ook beter niet serieus nemen want ze neemt mij ook niet serieus. Laatst weer over kinderen, ze weet al 100 jaar dat ik ze niet wil. Ach joh neem er 1 ik kan oppassen. Ten eerste neemt ze mijn keuze daarin al niet serieus en ten 2e wat denk je nou? Dat ik een kind 'neem' omdat jij dat wilt? Tering. En dan zegt ze ook nog, wat ben jij een apart mens. Het zou echt veel beter zijn om geen contact meer te hebben. En die knoop moet ik nu echt doorhakken. Zij verpest mijn humeur en zelfvertrouwen, al jaren. Het is genoeg geweest. Ik kan denken ik laat haar praten maar toch doet het je wat.

Ik wil ook geen kinderen en dat kon mijn moeder eigenlijk ook niet accepteren. En die bleef ook suggesties van eitjes invriezen en zo geven. Ik heb dat gewoon genegeerd en telkens aangegeven dat ik wel serieus ben. Nu ben ik zo ongeveer voorbij de leeftijd dat het kan, dus is het geen issue meer.

Ik snap eigenlijk niet zo goed dat je er zo'n issue van maakt - ja, het gedrag van je moeder is annoying en ongepast. Maar waarom negeer je die kant van haar niet gewoon en focus je je op de dingen die je wel leuk/lief vindt aan haar.

Toen mijn moeder merkte dat ik slecht gedrag niet beloonde (duurde een tijdje) draaide ze eigenlijk redelijk goed bij. Onze relatie is nu prima en als ze iets zegt of doet wat ik stom vind spreek ik haar gewoon wat minder. Ik woon niet meer thuis, dus ze heeft geen zeggenschap over mijn leven meer.

been there, done that. Dit zwarte schaap trok 20 jaar geleden de stekker uit relatie met moeder, beste keuze die ik ooit gemaakt heb.

Dit topic is voor een deel zo herkenbaar

Ik wil hier graag ook meeschrijven. Ik heb er al vaker over gedacht om er over te schrijven, maar net is er weer een situatie geweest waardoor ik het nu even kwijt wil.

Mijn moeder kan niet tegen afwijzing. Ze zou vandaag een half uurtje bij me op bezoek komen, maar in verband met omstandigheden heb ik behoefte aan een dag voor mijzelf. Zij accepteert dit dus gewoon NIET. Ze belt me op, geeft twintig keer aan hoe verschrikkelijk het is, hoe ongezond het is voor een jonge meid als ik om dingen af te zeggen (?), dat ze bij anderen mensen wel altijd welkom is, ze wel ziet waar het schip strandt mbt onze relatie etc. etc. Dit alles omdat ik aangeef dat het vandaag voor mij niet uitkomt en ik haar zondag weer zie.

Vroeger zouden deze woorden bij mij een schuldgevoel opgeroepen hebben en heb ik vaak zat aan haar toegegeven. Dit doe ik nu niet meer en haar reacties worden extremer. Andere mensen ervaring met moeders die geen afwijzing accepteren? Ik ben echt klaar met dit steeds terugkerende patroon tussen ons.

Belangrijk om te melden misschien is dat ze bekend is in de psychiatrie, maar nooit een fatsoenlijke diagnose heeft gehad en zij blijft volhouden dat het (weer) prima gaat.