Relaties werken niet

Hoi,

Ik ben al een periode op zoek naar een goed forum waar ik het een en ander kan beschrijven en om advies kan vragen, of in ieder geval een reactie los kan wrikken, waarmee ik mezelf weer kan verbeteren.

Allereerst mijn mentale gesteldheid en een klein stukje over mijn leven: ik ben autistisch, ik heb een lichte variant van Asperger. Ik studeer momenteel een HBO-Studie, werk (leidinggevende functie), en ben momenteel 18. Daarnaast heb je 2 soorten personen in mijn leven: de mensen die goed met me kunnen opschieten, of de mensen die me zeer arrogant vinden en dan ook een hekel aan me hebben. Hier zit niks tussen.

Ik ontmoet veel mensen (ik ben van mening dat ik mezelf best extravert mag noemen), ben redelijk sociaal, ga amper sociale situaties uit de weg en geniet van het leven. Ik hoor vaker van mensen dat ik redelijk knap ben (ook al vind ik dat zelf uiteraard niet) en krijg daardoor ook heel veel aandacht van voornamelijk vrouwen. Ik ben een ''straight shooter''. Ik zeg direct wat ik van mensen vind, en zal hier niet zo snel omheen draaien. Ik heb een select groepje mensen waarmee ik (bijna) dagelijks contact heb, en daarbuiten veel mensen die ik ken (zeg maar de mensen die je ''hoi'' zou zeggen als je ze tegen komt op straat, niet de types die je een vriendelijk knikje geeft omdat je ze één of twee keer gezien hebt).

Het leggen van (relatie-)contact gaat bij mij niet lastig. Hoewel ik weet dat ik mensen snel leuk kán vinden, kom ik meestal na een paar dagen al achter het feit dat het 'm niet gaat worden. Dit kap ik dan meestal ook af. Op de een of andere manier blijf ik zitten met een bepaald type vrouw: introvert, hebben over het algemeen moeite met gevoelens uitdrukken en zijn niet zeer actief in het leven. Een enkele keer heb ik een extravert persoon (18) ontmoet, je zou zeggen dat, door onze matchende sociale leefstijl, het zou moeten klikken. Dit deed het ook, echter nam mijn autisme het uiteindelijk over en kwam er een enorme controledrang, eentje waarvan ik zelf ook schrok, maar ik op welke manier dan ook niet kon onderdrukken.

Ik ben enorm onzeker over mezelf. Ik heb zelden momenten dat ik in de spiegel kijk en zoiets heb van ''Oh, nu snap ik wat ze bedoelden met dat ik er niet slecht uit zag''. Dit soort momenten zijn er wel, maar echt maar een enkele keer in het jaar. Het grootste gedeelte van de tijd kijk ik in de spiegel en vraag ik me af wat een persoon überhaupt in me kan zien.

Ik heb recentelijk weer een meisje (17) ontmoet. Eentje waar ik telkens aan denk, misschien niet de allerknapste (mijn vrienden vroegen zich af wat me bezielt), maar knap genoeg voor mij. Echter matcht ze weer dezelfde beschrijving als alle meisjes waarmee ik in zee ben gegaan. Introvert, kan geen gevoel uitten en plukken de dag ipv. vooruit te kijken. Misschien is het overigens wel handig te vermelden dat ik iemand ben die veel naar de toekomst kijk. Ik doe niet aan ''dagpleziertjes''. Als ik geen direct nut in de nabije toekomst zie, zal ik de activiteit niet snel uitvoeren (denk aan vrienden maken op vakantie. Leuk om mee te praten, maar het contact zal uiteindelijk toch verwateren, dus steek ik mijn energie in mijn vrienden via whatsapp).

We zijn samen enkele keren gaan stappen, waarvan het grootste aantal van die keren ze behoorlijk dronken was. Ik heb op de een of andere manier enorm veel moeite met mensen die zich helemaal zat drinken, ik kan me dan behoorlijk gaan irriteren aan het gedrag van dronken mensen, zelfs als ik zelf al behoorlijk wat op heb. Ze heeft in die dronken buien dingen gezegd die, achteraf gezien, enkel dronkemanspraat waren, maar ik op dat moment waarde aan gehecht heb. (Denk aan ''Ik vind je leuk'', ''ik ben nog nooit zo verliefd geweest op iemand zoals op jou''), op beide gevallen (de eerste iets minder dan de tweede) kwam ze hierop terug. Hier werd ik vandaag mee geconfronteerd, en eerlijk gezegd kon ik daar heel moeilijk mee om gaan.

Ze is iemand die op whatsapp zowel de laatstgezien heeft uitstaan, als de blauwe vinkjes. Er is dus geen enkele manier om te zien of ze me negeert en aangezien ze soms behoorlijk vaak (of lang) online kan zijn zonder ook maar een reactie te geven, en er over het algemeen al een enorme interval zit tussen de reacties die ze geeft, geeft dat voor mij een extra punt van onrust. Even ter vergelijking; ik ben iemand die bijna instant reageert op het moment dat ik niks te doen heb of bijvoorbeeld achter de computer/TV zit/hang. Ik kan het niet opbrengen om bij iemand die ik leuk vind en meestal lang niet reageert te wachten met het geven van een reactie. Mijn redenatie: als ik snel reageer, reageert zij sneller omdat ze meteen een reactie kan geven bij de volgende keer dat ze online is. Helemaal incorrect van mijn kant natuurlijk, maar ik krijg het er niet uit. Daarnaast is het behoorlijk vervelend als ik dan zie dat ze wel snapschats opent, of zelfs mensen in facebookberichten tagt, maar niet even kan reageren op een appje. Dat gaat er bij mij heel lastig in.

Een tijdje geleden heeft ze me verteld dat ze nog niet klaar was voor een relatie, maar ze wel op dezelfde koers (zoals we al bezig waren) door wilde. Dat houdt in: wel handjes vast houden, knuffels & kusjes. Daten, afspreken met elkaar, etc, maar niks officieel maken. Ze was bang voor de ''verplichtingen'': afspreken & met elkaar praten. Ik zie niet precies hoe dat nou verschilt met ''bezig zijn'', maar dat zal wel aan mij liggen.

Ik heb over het algemeen veel bevestiging nodig. Soms zo erg dat ik het zelf moet uitlokken omdat ik een halve dag geen bevestiging gekregen heb, of alle bevestiging die ik probeerde te versturen met een grapje/droge reactie was afgedaan. Even een voorbeeld: ''Eerste keer <festival!>! Met een leuk iemand [ik doelde op haar].. Zal vast gezellig worden!'', waarop ik een reactie verwacht had zoals ''Jaaaa!!'' of ''Ik heb ook zin om met je te gaan!''. In plaats daarvan kreeg ik een ''<festival> is altijd gezellig'' om vervolgens met de orde van de dag door te gaan. Dit vreet mij op van binnen. Bevestiging vanuit haarzelf hoef ik niet te verwachten. Die krijg ik niet, want ze kan geen gevoel uiten.

Het voelt een beetje alsof ik in een enorme emotionele rollercoaster zit: bij bevestiging spring ik naar de top, daarna dender ik naar beneden naar een laag niveau, om vervolgens weer naar boven te gaan, enz. Ik wil van mezelf kunnen verwachten dat ik ook zonder bevestiging weet dat het goed zit, maar in het begin vind ik dat extra lastig, en al helemaal omdat ik ook redelijk onzeker ben. Als ik bevestiging krijg stijgt mijn zekerheidsniveau en zal ik dus automatisch minder bevestiging nodig hebben.

Zoals ook nu weer. Ik heb 3 uur geleden een reactie verstuurd op een van haar berichten. Ze is meerdere malen online geweest op facebook (nee, ik stalk niet, maar zie dat als ik zelf op FB zit), en heeft zelfs de snaps die ik haar gestuurd heb geopend. Op de een of andere manier kan ik dan niet tegen mezelf zeggen dat ik vast straks wel een reactie zal krijgen op app, en dat het allemaal oke is. Ik weet het niet, dat vind ik gewoon lastig.

Overigens moet ik er wel bij vermelden dat ze uitdrukkelijk heeft gezegd dat ze wel gevoelens voor me heeft, en ze ook verliefd kan worden. Ze zegt ook vaker dat ze me mist, of dat ze wilt knuffelen, etc, maar dit zijn meestal antwoorden nadat ik dat tegen haar gezegd heb. Dit komt nooit uit haarzelf.

Ik ben me zeer goed bewust dat dit misschien als een groot komedieverhaal kan worden ontvangen. Ik hoop echter dat ik zo stom nog niet klink en dat er een paar nuttige reacties voor mij tussen zitten. Het is ondertussen een boek geworden, zie ik. Bedankt voor het lezen, en ik zie jullie reacties graag tegemoet.

Hahaha ik ben me er van bewust dat t een heel lang topic is... Heb het zo veel mogelijk proberen in te korten

quote:

Op zaterdag 11 maart 2017 20:06 schreef SFProphecy het volgende:
Op dit is een bekende dynamiek en kan denk ik het beste uitgelegd worden onder het mom van hechtingstijlen.

Ik heb nu niet veel tijd dus ik moet het beknopt houden maar ik ga je even een paar handvatten meegegeven waar je je avontuur mee kunt beginnen.

Allereerst moet je even de variable autisme buiten deze vergelijking houden omdat ik niet precies weet in welke mate je (lichte) autisme je leven en deze dynamiek beinvloed, je komt over als een sociaal gecalibeerd persoon dus ik denk dat de invloed miniem is.

De kern van je verhaal voor jezelf is je zelfbeeld. Er staan dingen in je post die erop wijzen dat je mogelijk een laag zelfbeeld hebt, je bent zelfkritisch (over o.a. je uiterlijk) en geeft aan dat je onzeker bent en het uit zich ook in je hechtingsstijl (je zoekt externe bevestiging voor je eigenwaarde, en basseerd deze hier ook onbewust op).

Je extraverte voorkomen en manier van opstellen kan mogelijk een coping-mechanisme zijn om je kwetsbaarheid te beschermen en een manier om met afwijzing om te gaan (afwijzing van een masker doet als je een laag zelfbeeld hebt minder pijn dan een afwijzing voor wie je werkelijk bent onder het masker.) Denk hier voor jezelf even over na.

Het mogelijk lage zelfbeeld komt ook tot uiting in je hechtingsstijl, welke waarschijnlijk anxious/preoccupied is, en waarom je dus angstige gedachtes hebt wat betreft relaties en mogelijke 'breuken' in relaties en je drang naar bevestiging.

De introverte en emotioneel afgesloten vrouwen waar je je tot aangetrokken voelt hebben een probleem met intimiteit en hebben een dismissive avoidant attachment style. Jouw hechtingsstijl en de hechtingsstijl van de vrouwen waar je op valt is een zeer veel voorkomende combinatie, het is net als ying en yang, plus en min, en het botst altijd omdat het niet samen gaat. Jullie hechtingsstijl is ook de reden waarom je tot haar aangetrokken bent ondanks haar wellicht onaantrekkelijke voorkomen, de emotionele afstand die je bij haar voelt is vertrouwd. Wellicht was er iets wat de emotionele band tussen jou en een ouder blokkeerde op een bepaald niveau (zoals depressie of afgevlakte emoties door medicatie, etc.). De emotionele afstand die je bij emotioneel afgesloten vrouwen voelt is bekend voor je en voelt 'veilig', terwijl dit in realiteit totaal niet is.

Ik moet nu weg maar morgen ben ik er weer en kan ik je vragen beantwoorden.

Als je hieraan wilt werken adviseer ik je sterk het boek 'Negatief zelfbeeld' van Manja de Neef om aan je zelfbeeld te werken en 'Verbonden' van dr. Amir Levine om meer inzicht te krijgen in de manier hoe je hecht, aan wie je hecht en hoe je dit patroon kan doorbreken. Dit boek zal je veel nieuwe inzichten geven.

Verder adviseer ik je therapie, niet omdat er iets mis met je is, maar omdat je bepaalde copingmechanismen aanhoudt die contra-productief voor je zijn en op termijn alleen maar tegen je kunnen gaan werken, het is beter om het mogelijk onderliggende emotionele disbalans te herstellen. Waar je mee loopt is een zeer herkenbaar iets.

Bedankt voor je post. Ik ben inderdaad op zoek gegaan naar een therapeut. Tot nu toe met weinig succes. Ik heb er eentje nodig waarbij ik een ''klik'' voel, anders heb ik moeite met me helemaal open stellen. Wordt aan gewerkt zullen we maar zeggen.

Ik heb inderdaad een laag zelfbeeld. Dit heeft deels ook te maken met mensen uit m'n directe omgeving. Dingen zoals ("Boh, wat een autist'') roepen naar een persoon die toevallig iets minder ''normaal'' doet trek ik me persoonlijk aan, en trekt dat beeld ook weer naar beneden. Het is meer een last dan een verlichting (dan doel ik op het feit dat ik de diagnose heb).

Wat betreft uiterlijk ben ik iets minder onzeker. Ik heb door, dat als ik bij een avondje stappen mensen gewoon puur met mijn uiterlijk probeer te verleiden dit altijd wel lukt. Ik word eigenlijk nooit afgewezen als het aankomt op ''ik vind je leuk''. Meestal ben ik de gene die ermee kapt, al is dat na een hele lange tijd van nadenken of ik dan wel het juiste doe. Maar als ik dan weer in de spiegel kijk, dan vraag ik me af hóe me dat die avond stappen ooit is gelukt om die ''leuke'' meid te versieren. Vandaag heb ik toevallig een dag dat ik vind dat ik er wel ''on point'' uitzie. Vraag me dit echter vanavond nog eens en ik zal je waarschijnlijk het tegenovergestelde zeggen.

Ik ben perfectionistisch. Neem niet snel genoegen met iets (waarom zou je genoegen nemen met een schilderij wat, bijvoorbeeld, enkele millimeters naar rechts helt op de muur als je het ook gewoon recht kan hangen?). Zo kritisch ben ik, inderdaad, ook naar mezelf toe. Met mij voor kleren gaan kijken is ook geen pretje. Ik heb echt een standaard lijstje (geen losse prut (het liefst zo strak mogelijk, er zijn grenzen overigens), niet te lang, beetje redelijke opdruk, etc.) waar het kledingstuk aan moet voldoen, en als een van die punten niet voldoet, koop ik het niet. Ik heb soms dagen er tussen dat ik bijvoorbeeld ga shoppen in Amsterdam en enkel thuis kom met een bus deodorant die ik toevallig gekocht had bij de lokale Etos. Geen idee of dit een verband heeft, overigens.

Het voelt inderdaad veilig bij de introverte vrouwen. Ik heb niet het idee dat ze snel iets onvoorspelbaars gaan doen. Ik denk dat dat ook het hele gedoe is. Vrouwen die sociaal zijn leggen snel sociale contacten, en dat kan dan weer (zoals bij de enige meid waarmee ik iets had die extravert was) resulteren in enorme controledrang, en zelfs jaloezie. Eigenlijk is dat niet eerlijk, want ik verwacht wel dat het meisje niet jaloers wordt als ik weer eens 2/3 vrouwen om me heen heb hangen, of gevraagd wordt om met 8 vrouwen en 2 mannen op stap te gaan. Overigens hou ik (te veel?) rekening met die gevoelens en ga ik over-comprimeren door bijvoorbeeld extra veel bevestiging via app te sturen, dat ik écht geen domme dingen aan het doen ben.

Mijn vader en ik botsen regelmatig. Andere denkwijze, hij heeft zelfs een nog extremere vorm van perfectionisme dan ik, kan behoorlijk doordraven over dingen soms (uren praten over iets terwijl ik na 10 minuten al genoeg gehoord heb).

Overigens, begrijp me niet verkeerd. Ze is knap, echter geen model. Vrienden noemden het ''onder mijn niveau'', omdat ze weten waar ik soms in de kroeg mee praat, en welke nummers ik in m'n telefoonlijst heb staan, als resultaat van het stappen.

Het voelt een beetje alsof ik in een cirkeltje zit waar ik niet uit kom. Ik wil ook gewoon eens relax thuis zitten en kunnen denken: ''Oh, al 5 uur geen antwoord van haar op w'app? Jammer, maar het interesseert me niet echt. Ik zal straks wel antwoord krijgen''. Want als ik dat al kon, gaat m'n leven een stuk makkelijker worden. De meeste domme dingen die ik doe in de ''relatie'' worden meestal gevoed door kut-gevoelens die ik niet aan de kant kan schuiven.

Ik ben niet zo'n lezer, maar ik zal eens naar de boeken kijken. Bedankt voor het advies, en additioneel commentaar ontvang ik uiteraard heel graag.

Ik wil even iets toevoegen aan mijn bovenstaande bericht, als losstaande reactie omdat het er eigenlijk los van staat.

Soms komen we wel naar elkaars werk, in de pauze (of als ze/ik klaar is) even buurten. Vandaag ook weer, ze was om 10 uur klaar met werken dus ik was even naar haar toe gegaan. Ik meende even een glinstering in haar ogen waar te nemen, maar dat kan ook eraan liggen dat ik het gewoon ontzettend graag wíl zien. We gingen samen nog even naar een winkel een stukje verderop, omdat ze hiervan wat moest hebben. Ik vroeg haar of ik ook een kusje kreeg. Hierop antwoordde ze ''Nee, hiervoor ben ik te ziek, je krijgt wel een knuffel''. Onmiddellijk dacht ik aan een tijdje terug, toen ze klaar was met werken, en ik zelfs meerdere kusjes kreeg, toen was ze ook ''ziek''. De knuffel die ik bij afscheid kreeg was ook niet echt sterke hap. Het voelde alsof ze zoiets had van ''het moet maar...''. Om vervolgens eraan toe te voegen dat ze wilt dat ze snel beter is, zodat we weer dingen kunnen gaan doen.

Tot mijn grote verbazing vertelde ze overigens wel dat ze naar een afscheidsfeestje ging (normale omgeving, geen alcohol. Een lid verlaat een vereniging). Maar wacht, als je toch wel naar een afscheidsfeestje kan gaan, waarom zou je dan niet even één of twee uurtjes kunnen doorbrengen met de persoon waarvan je zelf claimt dat je 'm leuk vind/gevoelens hebt?

Mijn ouders claimen na het horen van het verhaal dat ik aan het lijntje wordt gehouden en dat ik achter haar aan aan het lopen ben, en dat geen juiste situatie is. Ik snap de argumenten, maar ben ik dan zo dom bezig door het [hetgeen wat speelt] niet los te laten?

quote:

Op zondag 12 maart 2017 20:46 schreef SFProphecy het volgende:

[..]

Goed dat je meerdere therapeuten uitprobeert voordat je een keuze maakt, maar probeer je wel te realiseren dat vertrouwen en een klik vaak groeit met de tijd en dat je het ook gewoon kunt proberen bij de psycholoog waar je het meest comfortabel bij voelt, er wordt niet verwacht dat je meteen de eerste sessies je hele hebben en houden op tafel gooit, in tegendeel, veel mensen die naar de therapeut gaan hebben praten de eerste sessies over oppervlakkige onderwerpen totdat ze meer comfortabel met de therapeut zijn om dieper te gaan. Probeer op het gegeven moment de knoop door te hakken en iemand de kans te geven om de relatie te laten groeien.

[..]

Misschien zou je het ook anders kunnen bekijken, ipv dat je zelfbeeld (deels) laag is omdat je het persoonlijk aantrekt is het misschien aannemelijker dat je het persoonlijk aantrekt omdat je zelfbeeld laag is en je daardoor sensitief bent voor opmerkingen die je zelfkritiek voeden.

In plaats daarvan kun je proberen om je gedachtenpatroon wat betreft zulke opmerkingen over autisme te veranderen, ik denk namelijk dat die opmerkingen niet gemaakt worden beledigend zijn bedoeld (in hoeverre autisme überhaupt een belediging kan zijn). Probeer dat soort opmerkingen niet te zien als een aanval op autisme maar als een gebrek aan kennis en intelligentie bij degene die het uitspreekt.

[..]

Dat het je die avond is gelukt om een leuke meid te versieren terwijl je zelfkritisch bent over je uiterlijk komt omdat uiterlijk niet de waarde of aantrekkelijkheid van een persoon bepaald, het is een factor die meespeelt in fysieke aantrekkingskracht maar het is niet de enige noch de sterkste. Genoeg knappe mensen die niet goed varen in de liefde en minder aantrekkelijke mensen die de partners voor het uitkiezen hebben. Uiterlijk staat geheel los van onze 'waarde' als persoon of partner. Probeer bij jezelf te achterhalen wat het verschil in je gevoel is tussen momenten dat je je 'on point' voelt of juist niet. Zijn de momenten dat je kritisch bent over je uiterlijk momenten dat je erdoor heen zit, tegenslagen hebt gehad of andere redenen dat je zelfkritisch bent. Onze emoties vertroebelen namelijk onze lens waar we de wereld door zien, en als we ons slecht voelen over onszelf is de kans aanwezig dat we op zulke momenten ons ook slecht voelen over ons voorkomen.

Ik ben perfectionistisch. Neem niet snel genoegen met iets (waarom zou je genoegen nemen met een schilderij wat, bijvoorbeeld, enkele millimeters naar rechts helt op de muur als je het ook gewoon recht kan hangen?). Zo kritisch ben ik, inderdaad, ook naar mezelf toe. Met mij voor kleren gaan kijken is ook geen pretje. Ik heb echt een standaard lijstje (geen losse prut (het liefst zo strak mogelijk, er zijn grenzen overigens), niet te lang, beetje redelijke opdruk, etc.) waar het kledingstuk aan moet voldoen, en als een van die punten niet voldoet, koop ik het niet. Ik heb soms dagen er tussen dat ik bijvoorbeeld ga shoppen in Amsterdam en enkel thuis kom met een bus deodorant die ik toevallig gekocht had bij de lokale Etos. Geen idee of dit een verband heeft, overigens.

Goed inzicht, perfectionisme is vaak een teken van een zeer sterk aanwezige 'interne criticus', en dit uit zich niet alleen naar buiten toe, maar ook naar onszelf toe. Probeer de kritische stem te dempen en juist om te buigen naar een positieve stem die je elke keer bevestiging geeft van de dingen die je goed doet, hoe klein ze ook zijn.

[..]

Het kan ook zo zijn dat de onzekerheid die voorkomt uit contact met vrouwen die sociaal vaardig zijn (controle gedrag is een uitkomst van angst, jaloezie van onzekerheid) komt omdat je je op onbewust niveau minderwaardig voelt aan deze vrouwen omdat je mogelijk worstelt met een laag zelfbeeld en hen als zelfverzekerder en autonomister dan jezelf ziet (sociale kalibratie en assertiviteit zijn tekenen die we onbewust interpreteren als kenmerken van zelfverzekerde mensen).

[..]

In therapie zal je hier dieper op ingaan omdat de manier hoe je ouders met je omgaan jouw psyche voor een groot deel heeft beïnvloed en gevormd en zij een puzzelstukje zijn van de puzzel die je zult gaan oplossen.

[..]

Het punt wat ik probeerde te maken is dat de belangrijkste ruggengraat in relaties emotionele stabiliteitsniveaus zijn, we matchen en voelen ons aangetrokken tot mensen met zelfde emotionele stabiliteitsniveaus als wij, de manier hoe we instabiel zijn verschilt (dismissive avoidant matched bijvoorbeeld vaak met anxious preoccupied) maar de mate van instabiliteit is redelijk gelijk. De manier hoe dit werkt is dat wij bepaalde signalen uitzenden en oppikken op onbewust niveau, signalen die niet te vervalsen en onderdrukken zijn en op andere overbrengen hoe wij ons over onszelf en over anderen voelen (bijvoorbeeld zoals het voorbeeld van sociale kallibratie en assertiviteit net). Jouw emoties zijn wellicht op een manier gevormd dat je onbewust signalen oppikt die geuit worden door vrouwen een beetje gereserveerd zijn, vrouwen die een muurtje om zich heen hebben gebouwd om hun kwetsbaarheid te beschermen en hen een emotioneel veilige afstand laat bewaren. Je voelt misschien onbewust de afstand tot hun zachte kern. Een afstand of gereserveerdheid waarvan je het idee en gevoel hebt dat je die kan overbruggen als je maar lang genoeg wacht en ze je echt leren kennen, liefdevol genoeg en geduldig bent. Maar zo werkt het niet.

[..]

Je zit inderdaad in een cirkeltje van gedachtepatronen. Een cirkeltje die je niet van de een op de andere dag volledig kunt doorbreken, omdat je veel zult moeten groeien en daardoor je sociale kring ook zal gaan veranderen, waardoor jij weer zult groeien. Je gaat je angstige compulsieve gedachten bij dit meisje niet onder controle kunnen krijgen omdat er teveel variabelen zijn die je in dit patroon houden, waaronder het meisje zelf (ze is een mismatch voor je). Je hebt namelijk de behoefte aan een veilig gehecht persoon die niet de onzekerheid in je naar boven haalt door je 5 uur te laten wachten op een reactie en reageert op consistente betrouwbare manier niet je niet hoeft te gaan ontleden om voor jezelf duidelijk te krijgen welke vorm de relatie heeft. Dit meisje brengt wellicht brengt je onzekerheid in je naar boven en bevestigd, bekracht en vergroot je onzekerheid op bepaalde manieren. In een relatie met iemand die emotioneel stabiel is zul je je niet afvragen welke vorm de relatie heeft en wat je aan de ander hebt, dat is al heel snel duidelijk. Om in een relatie met een emotioneel stabiel persoon te komen zul je echter je eigen emotionele instabiliteit moeten 'resolven', jouw emotionele instabiliteit is wellicht een laag zelfbeeld. De 'domme dingen' die je in een relatie doet zijn de uitkomst van je eigen emoties, wellicht gevoelens van onwaardigheid en angst.

[..]

Probeer een poging te wagen, de boeken zullen niet je emotionele instabiliteit oplossen, maar ze zullen je wel handvatten, inzichten en opdrachten meegeven waarmee je dat wel kunt doen. Je zult moeten begrijpen door welke variabelen je gedrag, gedachten en emoties beinvloed worden en op welke manier dit zich manifesteert. Ik denk dat deze twee boeken hier een goede bron voor zijn als aanvulling op je therapie.

Ik heb op dit moment een therapeut gevonden die me wel aanspreekt. Ik denk dat ik hiermee ook verder zal gaan. Ik zie wel waar het schip strandt. Ivm vele hulpverlenerswisselingen ben ik gestopt met therapie, dat, en het feit dat de laatste therapeut me alleen naar de mond aan het praten was, en niet echt aandacht voor me had. Ik ga het in ieder geval weer proberen.

Ik hoorde gisteren weer iemand met autisme ''schelden''. Ik verbaasde mezelf hoe makkelijk ik het vond om de humor er wel van in te zien. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik de diagnose eerder als last ervaar dan als verlichting. Ik voel me verplicht het de mensen te vertellen die dichter bij me komen dan ''gemiddeld'' -> betere vrienden, relaties. Door een relatie in het verleden; waarbij ik het argument ''Je gedraagt je naar je diagnose!'' naar mijn hoofd kreeg geslingerd heeft dit niet veel dragelijker gemaakt. Het is aan mij om hieraan te werken, uiteraard.

Uiteraard begrijp ik dat uiterlijk niet alles is, als je een meisje probeert te versieren. Wat ik probeerde duidelijk te maken is dat het nooit fout gaat bij ''ik vind je leuk'', maar meer bij het uiteindelijk leren kennen, de onderlinge communicatie nádat de eerste stappen zijn genomen. Ik merk heel erg als communicatie niet hetzelfde is. Voorbeeldje: Week 1: "Slaaplekker!! App je me morgen? xx" en week 10: "Truste, tot morgen''. Ik merk dit verschil heel erg, en kan daar, als ik niet lekker in mijn vel zit, behoorlijk mee zitten. Uiteraard begrijp ik dat de reden van het afwijkende/andere bericht eigenlijk bijna alles kan zijn (te moe, even snel typen omdat ze al in slaap was gedenderd, etc.). Naja, beetje kromme uitleg, ik hoop dat je mijn punt snapt.

Ik zal mijn negatieve perfectionistische stem proberen om te buigen naar iets positiefs. Dit zal wat tijd vergen, maar ik ga mijn best doen.

Het grappige is, dat als ik nog geen relatie-verhoudingen heb met dezelfde personen ik hier gewoon prima mee om kan gaan. Ik zie me niet als minder, ik merk soms dat ik sociaal zelfs sterker ben dan de ander. Dit slaat eigenlijk om op het moment dat het serieus wordt. Beetje alsof je van allemaal 10'en op school opeens naar een 6 dendert omdat de docent stopt met je te zeggen dat je goed bezig bent.

quote:

Op maandag 13 maart 2017 19:35 schreef Godshand het volgende:

[..]

Prototype Fok!ker, met het verschil dat de meiden wel op hem af komen, date een meisje die niets serieus wil en daar kan hij niet tegen. Wat nu?

Nu ben ik toch wel vreselijk benieuwd wat het ''Prototype Fok!ker'' dan is! :p

quote:

Op maandag 13 maart 2017 19:37 schreef possetje het volgende:

[..]

Ja tegen het meisje zeggen dat je meer wilt in een relatie, kijken wat ze zegt, of het een beetje tijd gunnen, soms duurt het even voordat een band echt groeit,

En anders? beetje je ogen open houden voor een ander meisje!

Het grappige is: ze is zelf veel te snel gegaan in dit alles en krabbelt achteraf terug ómdat het te snel ging. Ik kon er dus niet echt een pijl op trekken helaas. Ze maakt meermaals duidelijk dat verliefdheid écht nog wel kan komen, maar dat ze in ieder geval gevoelens voor me heeft. En dat merk ik ook wel, op sommige momenten. Maar niet op alle. In 80% van de gevallen krijg ik een stomme reactie, dat zelfs m'n vrienden ervan schrikken.

quote:

Op maandag 13 maart 2017 22:14 schreef Mathemaat het volgende:
Waarom wordt er zomaar autist naar je geroepen?

Niet zozeer naar mij, meer in het algemeen en ik trek/trok (laatste paar dagen lukt het me redelijk dat van me af te zetten) me dat persoonlijk aan.

quote:

Op dinsdag 14 maart 2017 10:17 schreef Stoney3K het volgende:

[..]

Iemand die tegenwoordig een beetje buiten het standaard sociale plaatje past wordt tegenwoordig al gelijk het hippe scheldwoord 'autist' genoemd.

Helaas. Het is pure onwetendheid, dat begrijp ik ook, maar het is net zoals met kanker schelden. Dat doe je gewoon niet en getuigt van weinig fatsoen.

quote:

Op dinsdag 14 maart 2017 09:01 schreef dimmak het volgende:
Ik zie de 20 jarige mijzelf in je terug. Ik ben nu 27 en ben inmiddels een stuk losser geworden. Wat een verademing. Ook heb ik nu een relatie met een extrovert meisje. Waar ik dacht dat dit nooit zou gaan lukken, blijkt het een perfecte combinatie.

Hoe het mij gelukt is om losser te worden kan ik helaas niet uitleggen. Het was denk ik een heel proces.

Ik hoop dat de weg voor mij dan ook *iets* eerder duidelijk wordt. Tot mijn 27e duurt nog 9 jaar en dat is me net iets te lang.

quote:

Op dinsdag 14 maart 2017 11:21 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Ik heb het zelf nooit gehoord.

Is iets dat redelijk frequent voorkomt, hoor. Meestal zijn het steeds dezelfde personen. Naja, laten we maar hopen dat het een hype is de snel over waait.