Mijn CPC-trio ging prima!
Van tevoren heel gedoe met startnummers. Ik heb op drie verschillende namen gelopen, en het enige startnummer dat wel officieel op mijn naam staat werd door iemand anders gedragen (die wel mooi even sub 1:30 liep).
Ik heb met een mede-idioot de 36 gelopen en het was echt samen uit, samen thuis.
De 5k ging heel snel voorbij! We liepen met een vriendin van mijn maatje mee die haar eerste loopje ooit deed. Achterin gestart omdat zij 7:00/km loopt en omdat wij natuurlijk nog veel meer kilometers voor de boeg hadden en uiteraard totaal geen haast.
Het was wel mooi om te zien wat voor lopers er achterin zo'n groot evenement lopen. Mensen die net waren begonnen, die waarschijnlijk willen afvallen of gewoon willen bewegen. Je zag ze keihard strijden.
Maar ook wel veel die al heel gauw moesten wandelen.
We waren nog maar net op gang toen we alweer terug liepen. Gek hoe snel zoiets gaat, maar er was ook gewoon veel te beleven en te zien onderweg. Medaille opgehaald en toen nog twee bekenden gezien die zojuist ook hun eerste wedstrijd hadden gelopen en helemaal enthousiast waren.
Snel omgekleed voor de 10k; singletje en korte broek, nieuw startnummer. Nog een banaantje en plasje. Moeder van Guppy nog gezien, die ruim op tijd was voor de halve. Met ons startten mijn zusje en een andere marathonner die 31k zou lopen. Hij is veel sneller, dus mijn zusje ging hem slakken en zij kon mooi haar eigen tempo lopen.
Ook de 10k vloog voorbij op ruim 6:30/k. Wat een prachtige route, met een hellinkje, door het bos. De eerste mooie lentedag, krokussen en narcissen, een heleboel blije lopers en ontzettend enthousiast publiek. Wat wil je nog meer? (Nóg een keer!)
Na de 10 hadden we nog ruim tijd voor de lunch, dus we hebben ook echt goed gegeten. Wederom nieuw outfit voor loop nummer 3; ander singletje, schone sokken en ander paar schoenen. Nu ook racevest met wat sportdrank en gelletje mee.
Iets te ontspannen liepen we richting het tweede startvak, het vak was al dicht en we moesten de bezemfietsen inhalen, hehe. We werden door het publiek toegejuicht alsof we de marathon hadden voltooid.
Maar we waren niet eens de allerlaatsten, er kwamen nog meer lopers achter ons aan, terwijl wij gestaag al wat anderen inhaalden. De zon stond inmiddels hard te schijnen, recht in mijn gezicht, geen wind, geen schaduw. Toen was ik wel even bang dat ik het zwaar zou krijgen. Gelukkig ging het goed omdat we, zoals gepland, een stukje langzamer gingen dan de 10k. Op een gegeven moment stond de zon weer wat lager en was er soms een klein briesje. Dus ik zat weer lekker in mijn flow en liep erg makkelijk. Alle kindjes high fiven, alle drankposten benut, de toeschouwers bedankt. Halverwege zat mijn loopmaatje er een beetje doorheen en hebben we het tempo omlaag geschroefd en een gelletje gepakt. Zo liepen we lekker door. Zelfs toen nog wel mensen ingehaald. Je hebt zoveel tijd om na te denken, je vraagt je dan af of zij het zwaar hebben, of dat zij het ook als duurloop doen, zouden zij ook meerdere afstanden lopen? Een enkele wandelaar nog even aangemoedigd toch nog even door te zetten. Vooral de Badhuisweg bleek inderdaad voor velen erg zwaar te zijn. Ik kon me van de voorgaande keren niet herinneren dat die vals plat was, de drempels wist ik nog wel. Daarna lekker naar beneden en het laatste stuk voelde al zoals de laatste twee kilometers in Rotterdam. Vooral ook de Running Junkies Cheer Zone was weer een klein feestje, bedankt! Bij de finish hebben we onze eigen aanmoedigers totaal niet gehoord of gezien terwijl zij ons keihard riepen. Het zal de euforie wel zijn geweest.
Daarna nog uit eten en uitgebreid de anderen bijgepraat. Lange dag, maar wel heel gaaf.
Vandaag vooral wat moe, maar geen noemenswaardige spierpijn. Iets gespannen achillespezen, maar dat is niet gek. Met de training net nog 8 kilometer uitgelopen. Op een wat hoger tempo dan gisteren, want dat gedribbel was ik wel een beetje zat.
Nu goed rusten en kijken wat het zondag wordt.